Depressief door de hormonen, deel 11

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Heb je dan wel ondersteuning? Want als je je zo voelt als je aangeeft lijkt haptotherapie me niet voldoende toch?
Fijn dat je je zo goed voelde bij de echo.
Sterkte verder

[ Bericht 15% gewijzigd door Molo op 30-09-2017 11:06:43 ]

quote:

Op zaterdag 30 september 2017 10:50 schreef Molo het volgende:
Heb je dan wel ondersteuning? Want als je je zo voelt als je aangeeft lijkt haptotherapie me niet voldoende toch?
Fijn dat je je zo goed voelde bij de echo.
Sterkte verder

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik had een andere indruk n.a.v. je posts hier, maar fijn dat het zo geregeld is.

Wat fijn dat er af en toe een beetje licht door de wolken komt. En dat je een plan hebt.

Het is aan mij om indrukken te krijgen

Jullie gaan genieten..

quote:

Op zaterdag 4 november 2017 17:25 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]

Hoe gaat het ondertussen met je?

Lief dat je het vraagt Mentaal gaat het prima! Het lijkt echt alsof alles veroorzaakt werd door een soort hormoon-piek (die nu godzijdank weer voorbij is). Fysiek wat minder, maar dat komt ook wel weer.

Ik vind dat mijn verhaal niet echt hier hoort, want ik ben gelukkig niet depressief, maar het heeft wel met hormonen te maken dus dan toch maar hier.
Sinds mijn bevalling, nu 16 maanden geleden, heb ik erg last van stemmingswisselingen gedurende mijn cyclus. Na mijn menstruatie ben ik twee weken redelijk vrolijk en optimistisch, daarna ben ik tot na mijn menstruatie down, huilerig en negatief. Voor de komst van mijn dochter had ik deze klachten niet in deze mate, of er in ieder geval minder last van omdat ik minder moest. Het wordt steeds erger naarmate de maanden verstrijken en ik begin er een beetje moedeloos van te worden. Ik probeer niet negatief en down te zijn, maar het lukt gewoon niet.
Ik gebruik geen anticonceptie en wil liever ook niet meer aan de pil, want deze maakte me heel down (verschillende soorten geprobeerd).
Zijn er mensen met ervaring met zo’n situatie? Wat hielp jullie? Hoe gingen jullie er mee om?
Ik heb volgende week een afspraak met de huisarts, want dit wil ik zo niet langer, maar ik ben benieuwd naar jullie verhalen.

Ik herken dit wel helaas. Op voeding letten hielp wel een beetje (niet teveel koolhydraten / suikers ivm pieken en dalen in suikerspiegel) maar dat was in de slechte weken bijna niet te doen. Ook sporten helpt, echt vooral gaan sporten in de slechte weken. Mijn sportinstructeur zegt dat kaneel ook goed is voor hormonale balans. Vitamine D bijslikken heb ik recent geprobeerd nav een bericht van iemand hier op fok een keer waar ik eea in herkende, dat leek ook te helpen. Maar een echt goede oplossing heb ik nog niet gevonden.

Het frustrerendste vind ik het gevoel dat niemand je lijkt te begrijpen of serieus lijkt te nemen, ik heb daar al best wat tranen over gelaten.

Ik ben nu weer zwanger en daarmee zijn al deze klachten dus weg. Voor na deze zwangerschap overweeg ik een gesprek bij care for women of echt aandringen op een onderzoek bij HA en me niet te laten afschepen. Ik denk dat het hevige PMS klachten zijn veroorzaakt door sterke hormonale disbalans. Daar moet iets aan te doen zijn.

Ik hoop dat je HA er iets mee doet. Hou je me op de hoogte van je voortgang? Sterkte .

LDN, het heeft bij mij wonderen gedaan... (Low Dose Naltrexone)
Meer informatie erover: https://mens-en-gezondhei(...)lovend-medicijn.html

Ik ging ook met klachten naar de huisarts en het enige wat hij mij wilde voorschrijven was de pil...
Zucht, Hij nam mij ook helemaal niet serieus....

LDN heb ik toen zelf bij een apotheek in Engeland (online) gekocht en ik gebruik het nu al meer dan 7 jaar en kan echt niet meer zonder.

Als het moet kan ik er veel meer over vertellen. Google helpt ook wel
Maar neem het als informatie mee voor je huisarts.

Ook las ik toevallig vandaag over Maca, heb er zelf alleen (nog) geen ervaring mee.
http://www.knapgezond.nl/Jehormoneninbalansmetmaca.html

Lees ook maar eens over PMDD (https://watispmdd.wordpress.com/comment-page-1/)
Want zo erg was het helaas bij mij op een gegeven moment,

En ik herken wel dingen die jij zegt "Ik probeer wel om niet negatief te zijn maar dat lukt niet"
Ik was ook gewoon echt mezelf niet... Ik voelde mij eigenlijk alleen maar goed als ik ongesteld was en daarna werd het elke week een beetje erger totdat ik weer ongesteld werd....

[ Bericht 19% gewijzigd door Skoap op 17-01-2018 23:18:11 ]

Wat een herkenning!! Ik heb er ook ontzettend last van sinds Sjaak is geboren en het is altijd de week voordat ik ongesteld word. Zodra ik dan ongesteld word is alles prima.

Skoap, bedankt voor het geven van een naam eraan. Mijn huisarts heeft me ook weggestuurd met de pil en dat wil ik niet, want andere bijwerkingen. Waar haal je dat LDN?

Ik herken het wel, alleen had ik het voor mijn eerste zwangerschap ook al. Bij mij ging het over na het plaatsen van de mirena. Ik had geen enorme schommelingen meer doordat er continu een heel klein beetje hormonen vrijkomt. Van de pil werd ik ook depressief, maar spiraaltje dus juist het tegenovergestelde. Geen idee of het bij iedereen zo werkt, maar ik laat zsm een nieuw spiraaltje zetten om dit te voorkomen.

Sterkte ermee.

Oh totale herkenning! De aanloop naar m'n menstruatie was op een gegeven moment echt hel, ik voelde me dan echt zwaar depressief en had alleen maar zwarte gedachten. En dan was ik ongesteld en voelde ik me even 'vrij'... en daarna begon het weer.
Ik slik nu inmiddels een jaar al Citalopram, gaat wel beter maar ben er nog niet.
Ook ben ik anderhalve maand geleden gestart met de prikpil, hopelijk helpt dat ook wat (al ben ik toch nog 2 keer ongesteld geworden, m'n lichaam is in de war). Ik merkte namelijk dat het weer erger werd rondom de menstruatie, ondanks de Citalopram. Ik wilde eigenlijk helemaal niet meer aan een pil of wat dan ook, maar ik ben het echt zo beu. Hopelijk normaliseert alles een beetje en stopt m'n menstruatie gewoon helemaal en blijft alles stabiel.

Ook ga ik naar een psych om wat oud zeer eindelijk aan te pakken. Maar ik hoop wel echt ooit van die schommelingen af te komen. Misschien dat ik ooit ook wel vraag naar het middel LDN.

quote:

Op woensdag 17 januari 2018 22:02 schreef Mies_poes het volgende:
Ik vind dat mijn verhaal niet echt hier hoort, want ik ben gelukkig niet depressief, maar het heeft wel met hormonen te maken dus dan toch maar hier.
Sinds mijn bevalling, nu 16 maanden geleden, heb ik erg last van stemmingswisselingen gedurende mijn cyclus. Na mijn menstruatie ben ik twee weken redelijk vrolijk en optimistisch, daarna ben ik tot na mijn menstruatie down, huilerig en negatief. Voor de komst van mijn dochter had ik deze klachten niet in deze mate, of er in ieder geval minder last van omdat ik minder moest. Het wordt steeds erger naarmate de maanden verstrijken en ik begin er een beetje moedeloos van te worden. Ik probeer niet negatief en down te zijn, maar het lukt gewoon niet.
Ik gebruik geen anticonceptie en wil liever ook niet meer aan de pil, want deze maakte me heel down (verschillende soorten geprobeerd).
Zijn er mensen met ervaring met zo’n situatie? Wat hielp jullie? Hoe gingen jullie er mee om?
Ik heb volgende week een afspraak met de huisarts, want dit wil ik zo niet langer, maar ik ben benieuwd naar jullie verhalen.

Meldt!

Ik had buien waarbij ik dacht 'als ik nu van de dijk rij ben ik overal vanaf', maar inderdaad maar een paar weken per maand, niet continue en ook niet even hevig.

Na heel wat jaren sukkelen en frustraties werd ik via via op deze site gewezen en dat bleek voor mij DE uitkomst.
http://kraamtranen.nl/hormonale-disbalans.html

Deze lijst bijvoorbeeld: http://kraamtranen.nl/premenstruele-spanning.html daardoor viel zo veel op zijn plek. Ik dacht op een gegeven moment echt dat ik dement aan het worden was, zo veel dingen vergat ik, slechte concentratie etc.

Ik slik sindsdien met regelmaat een paar maanden lang progesteron (in de vorm van Duphaston) en dan voel ik me weer prima. Echt een verschil van dag en nacht. Weg buien, weg slecht geheugen, weg alles eigenlijk. Het idee is dat je lichaam het na een paar maanden zelf weer oppakt, maar bij mij blijkt dat dus niet zo te zijn. Mijn huisarts vind het daarom prima dat ik dit blijf slikken wanneer ik voel dat het weer nodig is.
(Je slikt dit vanaf dag 10-24 van je cyclus. Het idee is dat je lichaam normaal gesproken in die periode zelf progesteron aan maakt, maar dat dat verstoord is.)


Lees de site eens door, ik weet dat het hier en daar wat ver gegrepen klinkt, en ook de manier waarop zijzelf schrijft krijg ik soms een beetje de kriebels van, maar ik weet van in ieder geval nog 2 vrouwen buiten mijzelf die hier echt heel veel baat bij gehad hebben. Het is in ieder geval het proberen waard. Mijn huisarts wilde me anti-depressiva voorschrijven maar vond het prima om dit eerst eens te proberen.

Maca slik ik sinds een tijdje maar dat heeft niet een noemenswaardig humeur verbeterend effect. Op het libido wel trouwens, een beetje.

LDN heb ik ook geprobeerd, dat werkte voor mij niet. (Volgens mij heb ik dat toen nog zelf zitten prutsen met kleine doseringen opgelost in weetikveelwat. )

Mijn huisarts zei destijds juist dat vrouwen met eenstige PMS (waar ik mezelf toe rekende toen al) vaak ook slecht reageren op vrijwel alle anticonceptiepillen omdat ze hetzelfde soort progesteron bevatten. De verschillen tussen pillen is vaak de soort Oestrogeen.

Idd vergelijkbaar: het gevoel uit het raam te willen springen, er gewoon niet meer willen zijn. Ook een(aanvankelijk niet gediagnostiseerde) PPD gehad trouwens.

Ik heb toen yaz / yasmin geprobeerd, die heeft ander progesteron en daar reageerde ik mentaal goed op, alleen had ik continu bloedingen en spotting. Weer gestopt dus.

Sinds de bevalling is de PMS weer terug, en ook heftig. Maar mijn zorgverleners hebben nog nooit ook maar gerept over antidepressiva (toch gek, ik loop al sinds mijn 23e af en aan bij psychologen, ben ik dan niet eerlijk genoeg over hoe slecht ik me voel, denk ik weleens).

Vind het lastig om nu een ander middel ter sprake te brengen... heb net weer een hele cyclus psychotherapie afgerond en het gaat op veel vlakken wel beter. Maar tegen hormonen kan ik niet op... ik ben zwaar trouwens, en vetweefsel schijnt ook oestrogeen aan te maken dus niet zo gek dat er een disbalans is ook, misschien? (Eerste advies zal wel weer afvallen zijn, dat is het voor alles waar ik zorg voor zoek).

Bij mij reageerde de huisarts meer op het van de dijk af willen rijden dan op het idee dat het misschien pms² zou zijn. Maar ik heb ook echt heel erg lang lopen klooien... En het is ook zo ongrijpbaar voor veel mensen, iedereen heeft wel eens last van PMS, zeggen ze dan.
Ja, maar je hebt pms en PMS zeg maar.

Ik zou iedereen wel aan de Duphaston willen schreeuwen bij wijze van spreken. Er vanuitgaande dat het bij anderen net zo helpt. Echt, ik had ineens ook weer zin om te knutselen, te naaien etc. etc.

Maar ik snap je hoor, ik ben ook niet van het heel direct duidelijk hulp vragen.

_{(Op een ander vlak heb ik dat met de kinderen, ik ben al jaren aan het leuren en nog steeds gaan er dingen soms flink niet goed, en bij een vriendin van mij stond na 1 gesprek over 'mogelijk adhd bij een van de kinderen' meteen een gezinscoach op de stoep. WTF doe ik dan verkeerd denk ik dan. )}

Mijn huisarts zei al meteen na het aanhoren van mijn verhaal dat het flink klonk als PMS. Zij zei dat Citalopram vaker wordt voorgeschreven aan vrouwen met PMS-klachten.

PMS uitleggen aan mensen die er geen last van hebben is lastig. Het is niet zozeer dat je een hormonster bent, maar ook gewoon dat je inderdaad in je auto rijdt en dan denkt, ik wil ermee stoppen. Maarja, m'n kindjes, die gun ik toch wel een moeder, ook al ben ik maar stom. Zoiets.

Die zwarte gedachten heb ik niet meer, heel soms even een terugval, maar dat duurt dan een dag en geen weken achter elkaar.

Artikel van 15 jaar geleden uit het wetenschappelijk tijdschrift voor huisartsen: klik. Is echt geen nieuws. Huisartsen die het niet serieus nemen moeten hun kennis even gaan bijspijkeren.
Volgens de definitie in dit artikel heb je pas PMS als het je dagelijks leven ernstig beïnvloedt. Jullie zijn dus eigenlijk de dupe van dat iedereen die een keer moet huilen voordat haar ongesteldheid doorbreekt, het PMS noemt.

Ik kreeg van een gynaecoloog ook al eens de tip van een antidepressivum in een deel van de maand. LDN ken ik nog niet, ga ik me in verdiepen.

quote:

Op donderdag 18 januari 2018 12:59 schreef Lemijn het volgende:
Artikel van 15 jaar geleden uit het wetenschappelijk tijdschrift voor huisartsen: klik. Jullie zijn dus eigenlijk de dupe van dat iedereen die een keer moet huilen voordat haar ongesteldheid doorbreekt, het PMS noemt.

Hm, dus het is de schuld van andere vrouwen als je niet goed geholpen wordt? Sorry, kan het niet laten om dat toch even aan te stippen, al bedoel je het vast niet zo. Het lijkt me dat een arts het kaf van het koren wel kan scheiden door goed door te vragen.

Het lijkt me echt heel rot als je zo last hebt van die hormonen.

quote:

Op donderdag 18 januari 2018 12:59 schreef Lemijn het volgende:
Artikel van 15 jaar geleden uit het wetenschappelijk tijdschrift voor huisartsen: klik. Is echt geen nieuws. Huisartsen die het niet serieus nemen moeten hun kennis even gaan bijspijkeren.
Volgens de definitie in dit artikel heb je pas PMS als het je dagelijks leven ernstig beïnvloedt. Jullie zijn dus eigenlijk de dupe van dat iedereen die een keer moet huilen voordat haar ongesteldheid doorbreekt, het PMS noemt.

Ik kreeg van een gynaecoloog ook al eens de tip van een antidepressivum in een deel van de maand. LDN ken ik nog niet, ga ik me in verdiepen.

Uit dat artikel:
"Hoewel de hormonale veranderingen tijdens de cyclus per definitie een voorwaarde zijn voor het ontstaan van PMS, heeft men nooit een hormonale oorzaak voor PMS kunnen aantonen."

Dat vroeg ik me laatst nog af, of dit niet te prikken valt ofzo, maar niet dus.

_{Dat kwam oa. omdat ik me altijd suf zoek naar mijn eisprong, om zo de juiste dag van de cyclus te bepalen om met de Dupaston te beginnen. Mijn menstruatie verloopt namelijk bloedirritant met eerst een dag of 5-6 minimale hoeveelheden bloed (voor de cup-gebruikers, een derde cupje ongeveer per dag) en dan ineens een heftige bloeding waarbij ik binnen 24u dat ding meerdere malen moet legen echt omdat hij vol zit en dan weer een dag of 2 heel weinig en dan is het klaar. Duurt me wel veel te lang ook, maar ja, er zitten geen vleesbomen oid, dat is al gecheckt dus ik moet het er maar mee doen.}

quote:

Op donderdag 18 januari 2018 13:06 schreef Franny_G het volgende:

[..]

Hm, dus het is de schuld van andere vrouwen als je niet goed geholpen wordt? Sorry, kan het niet laten om dat toch even aan te stippen, al bedoel je het vast niet zo. Het lijkt me dat een arts het kaf van het koren wel kan scheiden door goed door te vragen.

Het lijkt me echt heel rot als je zo last hebt van die hormonen.

Ik denk dat Lemijn bedoelt dat het lastig aan anderen (dan bijvoorbeeld een arts) die er geen last van hebben uit te leggen is hoe je je voelt en hoe het is. Dat vriend(inn)en/familie/kenissen denken "ach, pms hoort erbij. Hebben er zoveel last van" Terwijl het gevoel zoveel meer is dan een keer huilen vlak voor je ongesteld wordt.