Word jij weleens onterecht koppig genoemd?

Ooit is het genoeg, dan maar koppig en een klootzak.

Ja, ik ben helemaal niet koppig.
Godverdomme.

Ik word best wel vaak koppig genoemd. Erg positief vind ik het niet, ergens aan blijven vasthouden is in mijn ogen nooit een goed idee. Ik denk dan dat ik een probleem heb met mijn ego en moeilijk kan toegeven dat ik fout zat of durven om iets op een andere manier te bekijken.

Maar ik werk eraan!

Ik heb heel veel verschil gemerkt. Je wordt vaak koppig genoemd als je met je hoofd tegen dezelfde muur blijft rammen, of überhaupt een muur om je heen bouwt. Je kunt best vasthouden aan een mening en toch meebewegen met je gesprekspartner. Op die manier word je veel minder snel als koppig bestempeld.

Het grootste punt daarin is dat, wanneer iemand je koppig noemt, ze zich vaak niet gehoord voelen. Ik ben bijvoorbeeld absoluut niet christelijk, en ik kan een gesprek over God dan ook op twee manieren benaderen. Ik kan blijven volhouden dat God niet bestaat en de discussie echt aangaan (wat geen zin heeft, want we weten toch allebei al dat we ons niet gaan laten overhalen), of ik kan gericht verdiepende vragen stellen over de ervaring van de ander. Hoe ervaart deze persoon God, wat voor impact heeft dat op zijn leven, hoe ziet hij dat, wat vindt hij van de verplicht vrije tweede paasdag, etc.

Als je je mening blijft doordrammen en beargumenteren terwijl de andere partij toch niet over te halen is, vind ik dat stiekem ook best wel koppig. Je vindt dan eigenlijk dat je "gelijk" boven de sociale interactie op zich gaat. Terecht dat iemand je dan koppig noemt, dus.

Ik word dat regelmatig genoemd. Maar ik ben toch te koppig om er me wat van aan te trekken.

Mensen hebben geen idee hoe ze zelf in elkaar zitten, en omdat ze zich niet te veel willen ophemelen met positieve kenmerken, noemen ze vaak ook enkele nietszeggende negatieve karaktertrekken om bescheidenheid te veinzen.

Ongeduldig is er ook zo een.

Oh ja, ik ben koppig (al noem ik het eigenwijs). Als ik echt zeker weet dat ik gelijk heb ga ik echt niet iemand anders gelijk geven. Probeer wel altijd het gesprek aan te gaan (zoals Sarasi benoemde) en me niet te begraven, maar dat is soms wel wat lastig. Mocht achteraf blijken dat de ander toch gelijk had dan zit ik wel weer zo in elkaar dat ik dat wel netjes toegeef (uit mezelf). Daardoor kan ik er echter wel slecht tegen als ik mijn gelijk niet krijg als achteraf blijkt dat ik toch echt gelijk had. Juist omdat ik wel zo in elkaar zit dat ik anderen laat weten als ze toch echt gelijk hadden (en ik dus niet). Dat soort mensen (die zelfs achteraf niet toe willen geven - ondanks bewijzen, ed) vind ik veel storender en wel heel erg extreem.

Onterecht wordt ik het soms ook wel genoemd ja. Dan is iemand koppig noemen de makkelijke response, terwijl dat op zo'n moment toch echt niets met eigenwijsheid te maken heeft.

waarom ben je koppig als je bewijs hebt dat het klopt ondanks dat de meerderheid er niet mee eens is? dan is de rest gewoon dom

quote:

Op zondag 17 september 2017 19:48 schreef handkant het volgende:
waarom ben je koppig als je bewijs hebt dat het klopt ondanks dat de meerderheid er niet mee eens is? dan is de rest gewoon dom

Het ligt er maar net aan hoe betrouwbaar dat 'bewijs' is hè..

Ja, maar daar trek ik me niets van aan.

quote:

Op zondag 17 september 2017 19:31 schreef Micson het volgende:
Mensen hebben geen idee hoe ze zelf in elkaar zitten, en omdat ze zich niet te veel willen ophemelen met positieve kenmerken, noemen ze vaak ook enkele nietszeggende negatieve karaktertrekken om bescheidenheid te veinzen.

Ongeduldig is er ook zo een.

Mee eens

Ik werd altijd koppig genoemd door mensen die zelf bijvoorbeeld zeggen "nee, dat is niet mijn mening, dat is gewoon zo." Dan pas ik me tegenwoordig maar aan, een eigen mening heb ik niet meer. Ook op school was ik koppig. Maar het heeft mij eigenlijk niets goeds gebracht. Alleen als je het type bent dat hoog scoort op iq testen en zelfstandig bent, kun je het je veroorloven om koppig te zijn. Als anderen altijd of vaak gelijk krijgen, is het geen goede eigenschap meer en moet deze afvallen. Krijg je wel vaak gelijk dan is het inderdaad lastig. Dan noemen anderen je eerder koppig omdat dit bedreigend is voor ze. Dan zou ik gewoon je eigen plan trekken als dat kan. Uiteindelijk zien zij dan ook dat dit het beste is.

Ik ben niet koppig maar een doorzetter.

Overigens zijn veel wetenschappers op internet niet elleen vastgeroest en koppig, eerder arrogant en betweterig. Ze gaan er steeds aan voorbij dat juist wetenschap onderhevig is aan verandering. En politieke en geldelijke belangen absoluut meespelen bij wetenschappelijke conclusies. Maar moet je ze dan zien vastbijten in hun heilige kerk de almachtige wetenschap.. Gewoon verpest zijn ze.

[ Bericht 0% gewijzigd door Tamabralski op 24-09-2017 01:05:01 ]

Ik word uitsluitend onterecht koppig genoemd

Door mijn moeder ja. Vooral als ik haar wijs op haar eigen fouten.

Ik vind dat koppig zijn niet persé een negatief iets is.

quote:

Op dinsdag 26 september 2017 02:18 schreef MeneertjeWeltevree het volgende:
Ik vind dat koppig zijn niet persé een negatief iets is.

Gefeliciteer met post 174.000.000

quote:

Op dinsdag 26 september 2017 02:19 schreef Dagoduck het volgende:

Gefeliciteer met post 174.000.000

Eeuwige roem.
Kan hij idd wel tevreden over zijn.

quote:

Op zondag 17 september 2017 17:59 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Heel veel mensen noemen anderen of ook zichzelf koppig.

In het TV-programma Het Familiediner zijn mensen vaak absoluut koppig. Als tante Mien 20 jaar geen contact meer heeft met moeder omdat die daarvoor ooit een keer heeft moeten afzeggen voor een verjaardag, dan is het alleen maar destructief voor zowel zichzelf als de omgeving om ervoor te kiezen in haar boosheid te blijven hangen.

Het lijkt me niet waarschijnlijk dat 't hier om slechts een gemiste verjaardag gaat.

quote:

Maar ik denk dat iedereen weleens onterecht is uitgemaakt voor koppig. Als jij als enige een mening hebt die afwijkt van de meute en die blijft volharden omdat je genoeg bewijs hebt dat het klopt, zal je rest je snel koppig noemen, ondanks dat je er meer van weet. Het maakt dan niet uit of jij ervoor bent opgeleid en de rest niet. Of dat het iets is wat jouzelf betreft en jij dus beter kan weten dan de rest. Als jij je goed voelt maar de rest denkt van niet, dan heeft het ook geen zin om de rest te overtuigen. Om maar van het gezeur af te zijn, ga je maar mee met de rest en zeg je dat je je inderdaad niet goed voelt. Want als je bij jezelf blijft, gaan anderen je koppig noemen.

Vetgedrukte absoluut nooit doen!!!! Als je eenmaal daaraan begint toe te geven, is 't hek van de dam en laat je deur openstaan voor manipulaties van mensen die 't niet goed met je voor hebben.

Mensen die in deze context je koppig noemen, zeggen dit vaak als "sociale onderdrukzetting" om je te bewegen met hun mening mee te bewegen. Het is een vorm van sociale dwang en er zal ongetwijfeld vrij veel over geschreven zijn. Sociale dwang uit zich ook op andere manieren, maar uiteindelijk is 't een uiting van groupthink (ook al doen individuen dit ook).

Je doel moet dan ook niet zijn om "die rest" van je te overtuigen, maar om bij jezelf te blijven, om zo realistisch mogelijk te blijven en om jezelf tot je absolute maximum te kunnen ontplooien (of je best doen om te falen, maar dan ben je tenminste niet zo'n braindead lafaard die altijd maar met de meute meelemmingt).

Het door jou beschreven gedrag komt trouwens ook veel voor vanuit jaloezie, maar ditzelfde gedrag is uiteindelijk slecht voor de groep als geheel. Dit aan ze uitleggen heeft echter geen zin, want hun motivatie jou af te remmen is egoïstisch en niet zo logisch als ze zichzelf voor blijven houden en -dat- is hun koppigheid.

quote:

Hoe ga jij ermee om? Vind je het eigenlijk wel leuk om koppig genoemd te worden, omdat het voor jou bevestigt dat je sterk en onafhankelijk bent? Ga je heel erg aan jezelf twijfelen en neem je jezelf niet meer serieus? Of zeg je "ja" tegen de groep maar in gedachten blijf je bij "nee"?

Ik heb er een gewoonte van gemaakt de foute mensen te identificeren en zoveel mogelijk op armslengte afstand van me te houden.
Waarom zou ik mezelf door dit soort volk willen laten afremmen? Ik zou toch gek zijn als ik me door dit soort gedrag laat beperken waardoor ik nooit m'n maximum kan bereiken?

quote:

Op zondag 17 september 2017 18:50 schreef Sarasi het volgende:
Ik heb heel veel verschil gemerkt. Je wordt vaak koppig genoemd als je met je hoofd tegen dezelfde muur blijft rammen, of überhaupt een muur om je heen bouwt. Je kunt best vasthouden aan een mening en toch meebewegen met je gesprekspartner. Op die manier word je veel minder snel als koppig bestempeld.

Het grootste punt daarin is dat, wanneer iemand je koppig noemt, ze zich vaak niet gehoord voelen. Ik ben bijvoorbeeld absoluut niet christelijk, en ik kan een gesprek over God dan ook op twee manieren benaderen. Ik kan blijven volhouden dat God niet bestaat en de discussie echt aangaan (wat geen zin heeft, want we weten toch allebei al dat we ons niet gaan laten overhalen), of ik kan gericht verdiepende vragen stellen over de ervaring van de ander. Hoe ervaart deze persoon God, wat voor impact heeft dat op zijn leven, hoe ziet hij dat, wat vindt hij van de verplicht vrije tweede paasdag, etc.

Als je je mening blijft doordrammen en beargumenteren terwijl de andere partij toch niet over te halen is, vind ik dat stiekem ook best wel koppig. Je vindt dan eigenlijk dat je "gelijk" boven de sociale interactie op zich gaat. Terecht dat iemand je dan koppig noemt, dus.

Wat is hier de betekenis van "de sociale interactie"? bedoel je hiermee die "sociale regeltjes"? Als de ander stug blijft volhouden aan iets wat niet kan kloppen of iets wat naar eigen zeggen feitelijk (dus objectief) de waarheid is, maar wat door subjectiviteit gekleurd en niet goed onderbouwd is, dan zou ik gek zijn om me te schikken aan diens mening.
Wel kan ik ervoor kiezen duidelijk aan te geven waarom ik diens mening nooitnever serieus ga nemen....maar misschien is dat ook wat je bedoelt.

quote:

Op zondag 17 september 2017 19:48 schreef handkant het volgende:
waarom ben je koppig als je bewijs hebt dat het klopt ondanks dat de meerderheid er niet mee eens is? dan is de rest gewoon dom

En bang. Wat me vooral opviel is dat het niet alleen maar (sociale) stupiditeit is, maar dat het voor een groot gedeelte angstgedreven is.
Ze zijn bang om door hun kluppie buitengesloten te worden, dat ervaren ze als een dusdanig grote angst dat ze zelfs hun eigen grenzen van hun normen en waarden naar beneden zullen bijstellen en naar buiten en naar zichzelf goedpraten, wat lijdt tot hypocrisie (met lange eij ja).
De meerderheid is in dit opzicht dom, omdat ze hun onafhankelijkheid en hun humaniteit inruilen voor de schijnzekerheid die hun groepje (hun kliekje) ze biedt, dus wat dat betreft heb je gewoon gelijk. Belangrijker is, wat ga je ermee doen?

Onterecht niet heel vaak.