quote:
Op maandag 18 september 2017 21:28 schreef Cee het volgende:[..]
Eigenlijk is het wel een beetje raar en ik weet het zelf amper te verklaren.
John Miles vind ik kut omdat het 1 zin is dat steeds wordt herhaald en de bombast er omheen is zó groots en ja, zó kippenvelopwekkend eigenlijk, dat het zemelige eendimensionale gezang waarmee het wordt vergezeld net zo is alsof je een drol in een diamanten doosje verpakt.
Worn down piano krijg ik jeuk van omdat ik zenuwen krijg van die orgels.
De meer commerciële Britpop, die je vroeger vaak op de radio hoorde, in de hitlijsten stond in de UK, die vind ik geweldig. Ben ook meer van de singletjes dan complete albums. Wel de oeuvres uit die tijd van Blur en Oasis, en in de begin jaren '00s was ik fan van Travis en Stereophonics (volg ze nu minder) maar qua Britpop was het dan voor NL obscure plaatjes die in de UK veelvuldig gedraaid werden. Sit Down, Slight Return van The Bluetones, Walkaway van Cast, Girl from Mars van Ash etc. etc.
Verder graven en dieper in de experimentelere kanten en fases van die stijlen gaan zoals jij vaak doet, daar heb ik gewoonweg het geduld niet voor en ik vind dat sowieso ook minder fijn om naar te luisteren.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het vooral komisch (en we hebben toch behoorlijk wat stuff die we allebei erg leuk vinden: Somebody to Love en Mr. Blue Sky alleen al
)
Worn Down Piano dig ik inmiddels wel, Music is gewoon razend kut gezongen. De lijn tussen kitsch en technische rommel is klein. Ik ben meer van de technische zooi dan van de kitsch, maar veel van wat ik net noemde vind ik onder allebei horen (Somebody to Love dan weer niet). Denk Knights of Cydonia. Ik vind kitsch ook vaak best tof, zolang het niet mierzoet wordt (Gaia is een beetje genant).
Maar bijvoorbeeld Starless, dat vind ik ook pure kitsch, maar daar werd jij dan wél weer zenuwachtig van
Die lijn is ook vrij dun.
En ik dacht dat je het nooit zo had op de voorlopers van de jaren 90 britpop, The Smiths, The The enzo. En ik zie jou ook niet naar Primal Scream of The Stone Roses luisteren (naast Loaded, Movin' on Up en Fools Gold dan). Misschien komt daar mijn verbazing vandaan, maar de singletjes van dit soort bandjes zijn natuurlijk veel meer radiofähig.
Overigens ben ik veel meer in de experimentele kant van de britpop beland (Stone Roses, Primal Scream, Boo Radleys, Lush) via mijn voorliefde voor noisy muziek dan andersom