quote:
Eigenlijk is het wel een beetje raar en ik weet het zelf amper te verklaren.
John Miles vind ik kut omdat het 1 zin is dat steeds wordt herhaald en de bombast er omheen is zó groots en ja, zó kippenvelopwekkend eigenlijk, dat het zemelige eendimensionale gezang waarmee het wordt vergezeld net zo is alsof je een drol in een diamanten doosje verpakt.
Worn down piano krijg ik jeuk van omdat ik zenuwen krijg van die orgels.
De meer commerciële Britpop, die je vroeger vaak op de radio hoorde, in de hitlijsten stond in de UK, die vind ik geweldig. Ben ook meer van de singletjes dan complete albums. Wel de oeuvres uit die tijd van Blur en Oasis, en in de begin jaren '00s was ik fan van Travis en Stereophonics (volg ze nu minder) maar qua Britpop was het dan voor NL obscure plaatjes die in de UK veelvuldig gedraaid werden. Sit Down, Slight Return van The Bluetones, Walkaway van Cast, Girl from Mars van Ash etc. etc.
Verder graven en dieper in de experimentelere kanten en fases van die stijlen gaan zoals jij vaak doet, daar heb ik gewoonweg het geduld niet voor en ik vind dat sowieso ook minder fijn om naar te luisteren.