R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ons ren- en vlieggedrag is gebaseerd op de angst voor de leegte. Plus dat we natuurlijk allemaal zijn opgevoed met allerlei overtuigingen, zoals dat je pas iemand van waarde bent als je hard werkt, hard je best doet etc. Pas dan verdien je het om je goed te voelen (voorwaardelijke liefde).
Die mentale conditionering neemt de vorm aan van een commentaar gevende stem in je hoofd, die vaak van je ouders is, of je familie, of.. wie dan ook. Zij hadden het weer van hun ouders etc.
Uiteindelijk is het allemaal angst voor de leegte. Maar de leegte is feitelijk wat je in diepste zin bent.
Zou je daar nou eens lekker diep in weg kunnen zakken, je er aan overgeven, die stilte in jezelf kunnen gaan leren omarmen en waarderen, gaat er een wereld van innerlijke vrede in je open... al moet je soms even door wat dingen heen.
Mijn tip is dan ook eigenlijk tegengesteld aan wat iedereen hier beweert: ga in plaats van rennen en vliegen, als je die onrust ervaart, gewoon eens lekker zitten. Laat die onrust er zijn, over je heen komen, voel het, nodig het uit, en berust er juist in. Ontspan!
Probeer het eens. Niet rennen en vliegen, maar juist eens lekker op de bank een kwartiertje experimenteren die onrust om te buigen in een heerlijke weldadige RUST. En experimenteer er vaker mee. Raak ermee vertrouwd.
Niets doen heeft nu de associatie in je systeem dat je je tijd aan het verdoen bent, en dat je iets moet doen. Maar ga eens BEWUST af en toe willens en wetens lekker je tijd verdoen en ontspan je mind-body-systeem. Gewoon een kwartiertje, en dan ga je weer verder met je gebruikelijke gedoe...
Je zult zien dat je in toenemende mate meer rust vindt. Het probleem nu is gewoon dat je hersenen het niets doen met iets negatiefs associëren. Dat kan worden omgebogen. Niets-doen kan ook positief geassocieerd worden, en dan wordt je een veel vrediger mens.
Overigens, die fibromyalgie, is dat niet een aanvalsgewijze aandoening?
Ik kan het ook van harte aanbevelen dagelijks een uur te gaan wandelen. Dat is toch wel mogelijk wanneer je er even geen last van hebt?
Hoop dat je hier wat aan hebt.
Die mentale conditionering neemt de vorm aan van een commentaar gevende stem in je hoofd, die vaak van je ouders is, of je familie, of.. wie dan ook. Zij hadden het weer van hun ouders etc.
Uiteindelijk is het allemaal angst voor de leegte. Maar de leegte is feitelijk wat je in diepste zin bent.
Zou je daar nou eens lekker diep in weg kunnen zakken, je er aan overgeven, die stilte in jezelf kunnen gaan leren omarmen en waarderen, gaat er een wereld van innerlijke vrede in je open... al moet je soms even door wat dingen heen.
Mijn tip is dan ook eigenlijk tegengesteld aan wat iedereen hier beweert: ga in plaats van rennen en vliegen, als je die onrust ervaart, gewoon eens lekker zitten. Laat die onrust er zijn, over je heen komen, voel het, nodig het uit, en berust er juist in. Ontspan!
Probeer het eens. Niet rennen en vliegen, maar juist eens lekker op de bank een kwartiertje experimenteren die onrust om te buigen in een heerlijke weldadige RUST. En experimenteer er vaker mee. Raak ermee vertrouwd.
Niets doen heeft nu de associatie in je systeem dat je je tijd aan het verdoen bent, en dat je iets moet doen. Maar ga eens BEWUST af en toe willens en wetens lekker je tijd verdoen en ontspan je mind-body-systeem. Gewoon een kwartiertje, en dan ga je weer verder met je gebruikelijke gedoe...
Je zult zien dat je in toenemende mate meer rust vindt. Het probleem nu is gewoon dat je hersenen het niets doen met iets negatiefs associëren. Dat kan worden omgebogen. Niets-doen kan ook positief geassocieerd worden, en dan wordt je een veel vrediger mens.
Overigens, die fibromyalgie, is dat niet een aanvalsgewijze aandoening?
Ik kan het ook van harte aanbevelen dagelijks een uur te gaan wandelen. Dat is toch wel mogelijk wanneer je er even geen last van hebt?
Hoop dat je hier wat aan hebt.
Toch nog eens wat dieper ingaan op die verschillende hormonen, omdat de zo'n rol speelt met fibromyalgie.
Je hebt zo te lezen behoorlijk stress ervaren in je jeugd. Daarnaast las ik nog wat over angst(aanvallen). Dit zijn allemaal tegenhangers van de hormonen die je goed laten voelen.
Onbewust ben je hier denk ik al mee bezig geweest, wat je hebt een continuee drang naar een bevredigend gevoel.
Ik wil je niet gaan invullen maar 2 dingen:
1. Al die feel good hormonen kunnen behoorlijk zijn opgebrand, omdat ze jarenlang tegenwicht hebben moeten bieden aan torenhoge niveaus van stress en angst hormonen.
2. Je bent continue aan het reageren op die veranderingen van hormoon 'smaken'. Je zou het bijna wel een oorlog kunnen noemen?
Denk nu zelf eens na. Op welke dingen (bij voorbeeld welke je stress en angst niet meer naar torenhoge niveaus brengen) zou je kunnen ageren?
En welke rust zou het je brengen als je weet dat dat ook onbevredigende gevoel maar tijdelijk is. Ook dat gaat weer weg (als je er tenminste in slaagt dingen die niet goed voor je zijn los te laten en/of te verwijderen uit je leven).
Daarnaast, ook niet uit te sluiten, zou het ook zomaar zo kunnen zijn dat bepaalde hormonen bij jou heftiger reageren als normaal. Vergelijkbaar met een allergische reactie waarbij je lichaam een overreactie geeft. Ook daarbij kan het nut hebben goed te beseffen dat je lichaam je eigenlijk voor de gek houdt. Dat besef kan heel erg helpen bepaalde gevoelens te relativeren.
Je hebt zo te lezen behoorlijk stress ervaren in je jeugd. Daarnaast las ik nog wat over angst(aanvallen). Dit zijn allemaal tegenhangers van de hormonen die je goed laten voelen.
Onbewust ben je hier denk ik al mee bezig geweest, wat je hebt een continuee drang naar een bevredigend gevoel.
Ik wil je niet gaan invullen maar 2 dingen:
1. Al die feel good hormonen kunnen behoorlijk zijn opgebrand, omdat ze jarenlang tegenwicht hebben moeten bieden aan torenhoge niveaus van stress en angst hormonen.
2. Je bent continue aan het reageren op die veranderingen van hormoon 'smaken'. Je zou het bijna wel een oorlog kunnen noemen?
Denk nu zelf eens na. Op welke dingen (bij voorbeeld welke je stress en angst niet meer naar torenhoge niveaus brengen) zou je kunnen ageren?
En welke rust zou het je brengen als je weet dat dat ook onbevredigende gevoel maar tijdelijk is. Ook dat gaat weer weg (als je er tenminste in slaagt dingen die niet goed voor je zijn los te laten en/of te verwijderen uit je leven).
Daarnaast, ook niet uit te sluiten, zou het ook zomaar zo kunnen zijn dat bepaalde hormonen bij jou heftiger reageren als normaal. Vergelijkbaar met een allergische reactie waarbij je lichaam een overreactie geeft. Ook daarbij kan het nut hebben goed te beseffen dat je lichaam je eigenlijk voor de gek houdt. Dat besef kan heel erg helpen bepaalde gevoelens te relativeren.
Klinkt misschien een beetje lafjes, maar die onrust is zo groot. Die wil ik alleen met een therapeut aangaan op zo'n directe manier. Ik snap je punt overigens wel.quote:Op woensdag 30 augustus 2017 00:58 schreef Meneertje_flapdrol het volgende:
Ons ren- en vlieggedrag is gebaseerd op de angst voor de leegte. Plus dat we natuurlijk allemaal zijn opgevoed met allerlei overtuigingen, zoals dat je pas iemand van waarde bent als je hard werkt, hard je best doet etc. Pas dan verdien je het om je goed te voelen (voorwaardelijke liefde).
Die mentale conditionering neemt de vorm aan van een commentaar gevende stem in je hoofd, die vaak van je ouders is, of je familie, of.. wie dan ook. Zij hadden het weer van hun ouders etc.
Uiteindelijk is het allemaal angst voor de leegte. Maar de leegte is feitelijk wat je in diepste zin bent.
Zou je daar nou eens lekker diep in weg kunnen zakken, je er aan overgeven, die stilte in jezelf kunnen gaan leren omarmen en waarderen, gaat er een wereld van innerlijke vrede in je open... al moet je soms even door wat dingen heen.
Mijn tip is dan ook eigenlijk tegengesteld aan wat iedereen hier beweert: ga in plaats van rennen en vliegen, als je die onrust ervaart, gewoon eens lekker zitten. Laat die onrust er zijn, over je heen komen, voel het, nodig het uit, en berust er juist in. Ontspan!
Probeer het eens. Niet rennen en vliegen, maar juist eens lekker op de bank een kwartiertje experimenteren die onrust om te buigen in een heerlijke weldadige RUST. En experimenteer er vaker mee. Raak ermee vertrouwd.
Niets doen heeft nu de associatie in je systeem dat je je tijd aan het verdoen bent, en dat je iets moet doen. Maar ga eens BEWUST af en toe willens en wetens lekker je tijd verdoen en ontspan je mind-body-systeem. Gewoon een kwartiertje, en dan ga je weer verder met je gebruikelijke gedoe...
Je zult zien dat je in toenemende mate meer rust vindt. Het probleem nu is gewoon dat je hersenen het niets doen met iets negatiefs associëren. Dat kan worden omgebogen. Niets-doen kan ook positief geassocieerd worden, en dan wordt je een veel vrediger mens.
Overigens, die fibromyalgie, is dat niet een aanvalsgewijze aandoening?
Ik kan het ook van harte aanbevelen dagelijks een uur te gaan wandelen. Dat is toch wel mogelijk wanneer je er even geen last van hebt?
Hoop dat je hier wat aan hebt.
Ik heb ook een paar yoga lessen gehad en zou dat eigenlijk wel weer willen doen. Het klopt dat het aanvalsgewijs is ja. Ik kan inderdaad 1 uur per dag wandelen als ik zou willen.
Ben hier met therapie natuurlijk al heel uitgebreid mee bezig opzich. Het helpt wel om het weer eens een keer van een ander te lezen.quote:
Toch nog eens wat dieper ingaan op die verschillende hormonen, omdat de zo'n rol speelt met fibromyalgie.
Je hebt zo te lezen behoorlijk stress ervaren in je jeugd. Daarnaast las ik nog wat over angst(aanvallen). Dit zijn allemaal tegenhangers van de hormonen die je goed laten voelen.
Onbewust ben je hier denk ik al mee bezig geweest, wat je hebt een continuee drang naar een bevredigend gevoel.
Ik wil je niet gaan invullen maar 2 dingen:
1. Al die feel good hormonen kunnen behoorlijk zijn opgebrand, omdat ze jarenlang tegenwicht hebben moeten bieden aan torenhoge niveaus van stress en angst hormonen.
2. Je bent continue aan het reageren op die veranderingen van hormoon 'smaken'. Je zou het bijna wel een oorlog kunnen noemen?
Denk nu zelf eens na. Op welke dingen (bij voorbeeld welke je stress en angst niet meer naar torenhoge niveaus brengen) zou je kunnen ageren?
En welke rust zou het je brengen als je weet dat dat ook onbevredigende gevoel maar tijdelijk is. Ook dat gaat weer weg (als je er tenminste in slaagt dingen die niet goed voor je zijn los te laten en/of te verwijderen uit je leven).
Daarnaast, ook niet uit te sluiten, zou het ook zomaar zo kunnen zijn dat bepaalde hormonen bij jou heftiger reageren als normaal. Vergelijkbaar met een allergische reactie waarbij je lichaam een overreactie geeft. Ook daarbij kan het nut hebben goed te beseffen dat je lichaam je eigenlijk voor de gek houdt. Dat besef kan heel erg helpen bepaalde gevoelens te relativeren.
Op gegeven moment ben je ook zo gewend aan het altijd maar in paniek en onrust zitten dat je ook gewoon niet meer weet wat echt normaal is zeg maar.
Hoe verloopt dat dan precies? Kan me herinneren dat het onder behandeling van een fysiotherapeut met de juiste oefeningen een jaar geleden of zo vrij goed ging ten aanzien van je fibromyalgie?quote:Op woensdag 30 augustus 2017 09:19 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Klinkt misschien een beetje lafjes, maar die onrust is zo groot. Die wil ik alleen met een therapeut aangaan op zo'n directe manier. Ik snap je punt overigens wel.
Het klopt dat het aanvalsgewijs is ja. Ik kan inderdaad 1 uur per dag wandelen als ik zou willen.
In hoeverre kan het onverwachts beter/slechter gaan? En hoe hangt het samen met psychische klachten? Lijkt me dat een bepaalde fysieke gestreste toestand de paniekaanvallen kan verergeren bijvoorbeeld. En daardoor wordt dan ook het fysieke weer beïnvloed.
de fibromyalgie is een bijkomende factor, niet de oorzaak van mijn psychische klachten ookal speelt het er wel een rol in.quote:
[..]
Hoe verloopt dat dan precies? Kan me herinneren dat het onder behandeling van een fysiotherapeut met de juiste oefeningen een jaar geleden of zo vrij goed ging ten aanzien van je fibromyalgie?
In hoeverre kan het onverwachts beter/slechter gaan? En hoe hangt het samen met psychische klachten? Lijkt me dat een bepaalde fysieke gestreste toestand de paniekaanvallen kan verergeren bijvoorbeeld. En daardoor wordt dan ook het fysieke weer beïnvloed.
Als je verder wil weten hoe fibromyalgie de psychische beïnvloed, of chronisch ziek zijn, zijn daar echt heel veel bronnen over te vinden.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 30-08-2017 09:34:22 ]
Dacht dat het misschien handig was voor je topic om in het kort te schetsen hoe het bij jou invloed heeft en wat het perspectief is. Wat verwacht je zelf in de toekomst van je mentale en fysieke gesteldheid? Zijn die verwachtingen stiekem aan de hoge kant? of probeer je juist zo min mogelijk te verwachten? Wat waren je verwachtingen een jaar geleden?quote:
[..]
de fibromyalgie is een bijkomende factor, niet de oorzaak van mijn psychische klachten ookal speelt het er wel een rol in.
Als je verder wil weten hoe fibromyalgie de psychische beïnvloed, of chronisch ziek zijn, zijn daar echt heel veel bronnen over te vinden.
Ah zo, sorry als ik sommige dingen een beetje kortaf afkap, maar dat is een beetje het in mijn hoofd overal heen stuiteren willen voorkomen als je snapt wat ik bedoel?quote:
[..]
Dacht dat het misschien handig was voor je topic om in het kort te schetsen hoe het bij jou invloed heeft en wat het perspectief is. Wat verwacht je zelf in de toekomst van je mentale en fysieke gesteldheid? Zijn die verwachtingen stiekem aan de hoge kant? of probeer je juist zo min mogelijk te verwachten? Wat waren je verwachtingen een jaar geleden?
Fysiek weet ik redelijk wat ik wel en niet kan. Voornaamste dingen zijn dat ik op tijd mijn rust moet nemen, en dat ik pijnaanvallen heb, maar die slopen niks in principe. Hoe erg dat me gaat beïnvloeden met werken weet ik zelf ook niet zo goed. Daarom ben ik heel blij met mijn plek bij de kringloop. Ga er vanmiddag weer heen. Daar mag ik echt een soort trial en error gaan doen zonder dat ik er op aangekeken wordt. Echt heel fijn.
Ik heb verder niet echt een lange termijn beeld, omdat ik zelf niet zo goed weet hoe de balans uit gaat vallen na therapie. Ik probeer het met de dag te bekijken.
Nee, dat klinkt niet lafjes. Klinkt heel verstandig. Alleen maar goed als je zo helder voor jezelf hebt dat dit op dit moment het beste voor je is.quote:
[..]
Klinkt misschien een beetje lafjes, maar die onrust is zo groot. Die wil ik alleen met een therapeut aangaan op zo'n directe manier. Ik snap je punt overigens wel.
Het klopt dat het aanvalsgewijs is ja. Ik kan inderdaad 1 uur per dag wandelen als ik zou willen.
Waarom denken mensen dat je alleen PTSS kan hebben als je in oorlogssituaties gezeten hebt? Aangezien Fripsel gewoon die diagnose heeft gekregen lijkt het me niet alsof ze zich aanstelt.
Vind het topic een interessante vraag. Ik voel me extreem down op dit moment en weet niks te verzinnen nu.
Vind het topic een interessante vraag. Ik voel me extreem down op dit moment en weet niks te verzinnen nu.
Geen idee wat er in zo'n therapie ter sprake komt, maar vraag je je nooit af op hoeveel van die dingen die je onrust geven je dan echt invloed hebt? En op hoeveel van die dingen heb je onrust op basis van valse macht omdat je er toch niets aan kunt doen (omdat het andere mensen betreft)?quote:
[..]
Ben hier met therapie natuurlijk al heel uitgebreid mee bezig opzich. Het helpt wel om het weer eens een keer van een ander te lezen.
Op gegeven moment ben je ook zo gewend aan het altijd maar in paniek en onrust zitten dat je ook gewoon niet meer weet wat echt normaal is zeg maar.
Want die dingen in valse macht zijn vaak wel een vicieuze cirkel? Als je elke stap in zo'n cirkel (en meerdere cirkels hebt) tekent en erbij zet of het slechte op goede (en evt. welke) hormonen triggert, zul je nog eens schrikken (lees wakker worden). Dat zijn je valkuilen die je dan visualeert, en een dagelijkse/jaarlijkse frequentie kunt geven. En hopelijk bij dagelijkse herkenning gelijk op de rem kunt zetten?
Door daar mee bezig te zijn geweest werd ik op een gegeven moment bewust hoeveel energie ik verspilde aan dingen die totaal geen rendement op leverden, en ook geen positieve bijdrage aan mezelf leverden. Het is nog niet altijd makkelijk (wordt soms nog wel eens boos op mezelf dat ik er weer in een van mijn valkuilen ben gestapt) maar het is zeker wel beter geworden dan voorheen, omdat ik minder reageer en meer zelf bepaal wat ik trigger. Hoop dat jij ook zo'n omslag kan maken.
Of bij verkrachting, mishandeling, dat soort verschrikkelijke dingen.quote:
Waarom denken mensen dat je alleen PTSS kan hebben als je in oorlogssituaties gezeten hebt? Aangezien Fripsel gewoon die diagnose heeft gekregen lijkt het me niet alsof ze zich aanstelt.
Vind het topic een interessante vraag. Ik voel me extreem down op dit moment en weet niks te verzinnen nu.
Tuurlijk wel, maar het is niet zo simpel van ik besef me dat dat mijn schuld niet is en Poeff het is weg. Daarvoor is bijvoorbeeld EMDR.quote:
[..]
Geen idee wat er in zo'n therapie ter sprake komt, maar vraag je je nooit af op hoeveel van die dingen die je onrust geven je dan echt invloed hebt? En op hoeveel van die dingen heb je onrust op basis van valse macht omdat je er toch niets aan kunt doen (omdat het andere mensen betreft)?
Want die dingen in valse macht zijn vaak wel een vicieuze cirkel? Als je elke stap in zo'n cirkel (en meerdere cirkels hebt) tekent en erbij zet of het slechte op goede (en evt. welke) hormonen triggert, zul je nog eens schrikken (lees wakker worden). Dat zijn je valkuilen die je dan visualeert, en een dagelijkse/jaarlijkse frequentie kunt geven. En hopelijk bij dagelijkse herkenning gelijk op de rem kunt zetten?
Door daar mee bezig te zijn geweest werd ik op een gegeven moment bewust hoeveel energie ik verspilde aan dingen die totaal geen rendement op leverden, en ook geen positieve bijdrage aan mezelf leverden. Het is nog niet altijd makkelijk (wordt soms nog wel eens boos op mezelf dat ik er weer in een van mijn valkuilen ben gestapt) maar het is zeker wel beter geworden dan voorheen, omdat ik minder reageer en meer zelf bepaal wat ik trigger. Hoop dat jij ook zo'n omslag kan maken.
Ik snap het wel een beetje, zo werken mensen helaas. En dan heb je ook nog een ziekte en dat is in de medische wetenschap geen erkende ziekte, waardoor mensen al helemaal negatief gaan doen; 'zie je wel, klopt niks van'. Zonder te beseffen wat het wel is. Ik hoop echt dat je je leven weer kan oppakken. Dat je misschien uiteindelijk gaat studeren, werk vindt en natuurlijk blij bent. En dat gaat je vast lukken.quote:
[..]
Welkom op Fok waar er altijd wel een paar relkikkers van andere subfora's moeten binnenvallen.
Heb geen zin om überhaupt serieus op die post hierboven in te gaan, want ik heb al meer dan een jaar geen auto gereden.
Heb je een partner/ouders/vriendin die voor je klaar staan en waar je mee kunt praten?
Dankjewel.quote:
[..]
Ik snap het wel een beetje, zo werken mensen helaas. En dan heb je ook nog een ziekte en dat is in de medische wetenschap geen erkende ziekte, waardoor mensen al helemaal negatief gaan doen; 'zie je wel, klopt niks van'. Zonder te beseffen wat het wel is. Ik hoop echt dat je je leven weer kan oppakken. Dat je misschien uiteindelijk gaat studeren, werk vindt en natuurlijk blij bent. En dat gaat je vast lukken.
Heb je een partner/ouders/vriendin die voor je klaar staan en waar je mee kunt praten?
Ik heb een hele lieve vriend, die woont helaas wel aan de andere kant van het land maar daar heb ik heel veel steun aan. En ik woon sinds een half jaar weer in de buurt van een vriendin van mijn middelbare school, en daar heb ik altijd wel contact mee gehouden, daar ga ik nu steeds meer mee om en probeer ik ook wat opener mee over mijn klachten te praten. Dat vind ik heel lastig, ben het gewend om altijd de sterke te moeten zijn.
Ik ga ook nog extra begeleiding aan huis krijgen via de gemeente, zodat ik voor het lange termijn traject een vast klankbord heb die me op allerlei gebieden kan hebben, maar daar is een wachtlijst voor dus daar moet ik nog even op wachten.
Er staat in mijn tekst helemaal niets over schuldvraag. Het gaat over bewustwording hoe vaak je reageert op gevoelens en de acties daarop neemt die geen rendement hebben.quote:
[..]
Tuurlijk wel, maar het is niet zo simpel van ik besef me dat dat mijn schuld niet is en Poeff het is weg. Daarvoor is bijvoorbeeld EMDR.
Best kans dat wanneer je per dagdeel ergens bij houdt hoe vaak je met iets bezig bent dat totaal geen positieve bijdrage levert aan je leven, het ook sneller kunt loslaten.
Heel herkenbaar. Ik word 's avonds ook vaak overvallen door een dergelijk gevoel. Ik ben bijna 40 en schaar het een beetje onder midlife-crisis-achtige verschijnselen.
Bij mij komt het er eigenlijk altijd op neer dat ik op sociaal gebied niet het maximale uit mijn leven haal. Alweer een hele poos geen relatie, wel de nodige vrienden, maar maar weinig met wie ik eens spontaan wat leuks kan gaan doen. En het gevoel dat ik te weinig mensen ken die op dezelfde golflengte zitten.
Werk is voor mij niet iets waar ik echt heel veel voldoening uit kan halen. Ik zie dat puur als iets functioneels. Heb best een goede baan, maar een carriëre zegt me verder niks. Zoals materiële dingen me ook niet veel zeggen.
Dat sociale aspect is een dingetje. Ik heb mezelf eigenlijk best heel goed ontwikkeld in de afgelopen twintig jaar. Maar heb nu het gevoel dat de rek er wel uit is. Socialer/extraverter/losser zal ik niet worden
Ik denk dat de oplossing schuilt in een stukje acceptatie van dingen die je echt niet kunt veranderen. In jouw geval word je door je ziekte, denk ik, heel nadrukkelijk gewezen op je eigen fysieke grenzen. Als je daar overheen gaat, heb je waarschijnlijk jezelf er alleen maar meer mee?
Bij mij komt het er eigenlijk altijd op neer dat ik op sociaal gebied niet het maximale uit mijn leven haal. Alweer een hele poos geen relatie, wel de nodige vrienden, maar maar weinig met wie ik eens spontaan wat leuks kan gaan doen. En het gevoel dat ik te weinig mensen ken die op dezelfde golflengte zitten.
Werk is voor mij niet iets waar ik echt heel veel voldoening uit kan halen. Ik zie dat puur als iets functioneels. Heb best een goede baan, maar een carriëre zegt me verder niks. Zoals materiële dingen me ook niet veel zeggen.
Dat sociale aspect is een dingetje. Ik heb mezelf eigenlijk best heel goed ontwikkeld in de afgelopen twintig jaar. Maar heb nu het gevoel dat de rek er wel uit is. Socialer/extraverter/losser zal ik niet worden
Ik denk dat de oplossing schuilt in een stukje acceptatie van dingen die je echt niet kunt veranderen. In jouw geval word je door je ziekte, denk ik, heel nadrukkelijk gewezen op je eigen fysieke grenzen. Als je daar overheen gaat, heb je waarschijnlijk jezelf er alleen maar meer mee?
Houd jij zo'n lijst bij van dingen die je doet welke eigenlijk onzinnig zijn maar je toch blijft doen?? Schrijf je dit dan in een bloknootje of zet je het gewoon in Excel. Ik denk wel dat hier waardevolle materie uit te halen is, mits je geen dag overslaat. Dan krijg je zo'n trendline, waar je wel mee verder kunt bij de dokter toch? Heb jij hier een voorbeeld van? Ik wil dit ook doen, misschien krijg ik dan meer anadrol voorgeschreven zodat ik nog harder kan gaan.quote:
Best kans dat wanneer je per dagdeel ergens bij houdt hoe vaak je met iets bezig bent dat totaal geen positieve bijdrage levert aan je leven, het ook sneller kunt loslaten.
Aantal berichten verwijderd. Als je niet serieus kan doen, het nodig vindt om te kwetsen of te beledigen, post hier dan gewoon niet. Bedankt.
“What do I wear in bed? Why, Chanel No. 5, of course”
Alleen al om zo'n blauwe achtergrond te kunnen gebruiken in posts zou ik mod willen wordenquote:
[Info]Aantal berichten verwijderd. Als je niet serieus kan doen, het nodig vindt om te kwetsen of te beledigen, post hier dan gewoon niet. Bedankt. [/info]
Wat voor mij werkt is dingen doen waar ik beter in kan worden. Daar krijg je veel voldoening van. Inderdaad is fitness/bodybuilding een goeie, dat is en dagelijks doel om je lichaam te verbeteren.
Daarnaast bijvoorbeeld een instrument leren en daar beter in worden.
Een studie beginnen/afmaken/doorstuderen.
Andere activiteiten voor zelfontwikkeling.
En seks en drugs natuurlijk;)
Daarnaast bijvoorbeeld een instrument leren en daar beter in worden.
Een studie beginnen/afmaken/doorstuderen.
Andere activiteiten voor zelfontwikkeling.
En seks en drugs natuurlijk;)
Ben net in de kringloop winkel geweest. Kijk later even naar de laatste reacties. De fysieke stress zit me nogal in de weg op het moment.
Beetje een gekke ontwikkeling hier. Gister middag naar de kringloop, na mijn gesprekken waren dat de eerste echte werkuurtjes. Ging heel goed. Daarna even bij mijn ouders gegeten want s avonds zou ik met mijn vader een marktplaats bank ophalen.
En dat werd nog een heel drama. Tot mijn eigen verbazing had ik drie volwassenen mannen om me heen staan, die eeuwig aan het discussiëren waren of die bank wel naar binnen kon. En heb ik daar met het zelfvertrouwen bij gestaan van, laat maar kletsen, die bank komt wel binnen.
En ik keek er zo naar uit, om lekker NIKS te doen op de bank nadat ze weg zouden zijn. Voelde me niet ens extreem gestresst. Maar het laatste halfuur knalde opeens alle zenuwen uit mijn lijf en zodra ze weg waren heb ik (denk ik?) van de onbewuste stress drie keer staan kotsen. En nu lig ik op de bank, chill, zonder ook maar de behoefte om iets te doen vandaag. En ik voel me er ook niet rot bij. Fascinerend.
En dat werd nog een heel drama. Tot mijn eigen verbazing had ik drie volwassenen mannen om me heen staan, die eeuwig aan het discussiëren waren of die bank wel naar binnen kon. En heb ik daar met het zelfvertrouwen bij gestaan van, laat maar kletsen, die bank komt wel binnen.
En ik keek er zo naar uit, om lekker NIKS te doen op de bank nadat ze weg zouden zijn. Voelde me niet ens extreem gestresst. Maar het laatste halfuur knalde opeens alle zenuwen uit mijn lijf en zodra ze weg waren heb ik (denk ik?) van de onbewuste stress drie keer staan kotsen. En nu lig ik op de bank, chill, zonder ook maar de behoefte om iets te doen vandaag. En ik voel me er ook niet rot bij. Fascinerend.
Gezien je klustopic staat ie inmiddels op zijn plaats binnen. Dus dat zelfvertrouwen klopte helemaal.quote:
En heb ik daar met het zelfvertrouwen bij gestaan van, laat maar kletsen, die bank komt wel binnen.
En ik keek er zo naar uit, om lekker NIKS te doen op de bank nadat ze weg zouden zijn. Voelde me niet ens extreem gestresst. Maar het laatste halfuur knalde opeens alle zenuwen uit mijn lijf en zodra ze weg waren heb ik (denk ik?) van de onbewuste stress drie keer staan kotsen. En nu lig ik op de bank, chill, zonder ook maar de behoefte om iets te doen vandaag. En ik voel me er ook niet rot bij. Fascinerend.
Stress en zenuwen kunnen soms gekke dingen doen met een lichaam.
Gelukkig lijkt het dan nu missie volbracht? 
Kennelijk had je gewoon eerst behoefte aan een comfy bank zonder ook maar de behoefte te krijgen om iets te doen want de bank ligt te lekker.
mag het weten
Ja, wat moet je daar nu van denken?quote:
Beetje een gekke ontwikkeling hier. Gister middag naar de kringloop, na mijn gesprekken waren dat de eerste echte werkuurtjes. Ging heel goed. Daarna even bij mijn ouders gegeten want s avonds zou ik met mijn vader een marktplaats bank ophalen.
En dat werd nog een heel drama. Tot mijn eigen verbazing had ik drie volwassenen mannen om me heen staan, die eeuwig aan het discussiëren waren of die bank wel naar binnen kon. En heb ik daar met het zelfvertrouwen bij gestaan van, laat maar kletsen, die bank komt wel binnen.
En ik keek er zo naar uit, om lekker NIKS te doen op de bank nadat ze weg zouden zijn. Voelde me niet ens extreem gestresst. Maar het laatste halfuur knalde opeens alle zenuwen uit mijn lijf en zodra ze weg waren heb ik (denk ik?) van de onbewuste stress drie keer staan kotsen. En nu lig ik op de bank, chill, zonder ook maar de behoefte om iets te doen vandaag. En ik voel me er ook niet rot bij. Fascinerend.
Ik wil je graag een hart onder de riem steken. Ik weet een beetje van 'wat voorafging' en volgens mij ben je heel goed bezig. Je hebt knopen doorgehakt, je eigen plek gecreëerd (en hoe!
), gaat in therapie, en nu vrijwilligerswerk. En dat terwijl je lichamelijk niet opperbest bent en psychisch nog wat werk hebt te verzetten. Je mag best trots zijn op jezelf! En vertrouw erop dat het in de toekomst beter wordt (psychisch in ieder geval, lichamelijk heb je ws. minder zelf in de hand).Voor nu is die onrust en dat je na zo'n dag ineens staat te kotsen kennelijk iets wat er bijhoort, al snap je niet goed waar het nu van komt. Goed dat je het onderzoekt, maar: het is even wat het is. Het is niet erg, het gaat voorbij. Ga door met alles wat je doet, vertrouw op jezelf. En duidelijkheid komt vaak achteraf.
The love you take is equal to the love you make.
|
|
