Ik heb een fantastisch weekend gehad! Hierbij mijn verslag voor zij die willen nagenieten (ik geniet in ieder geval volop van die van jullie.
)
Je Lowlands-buren zijn ieder jaar weer een loterij, maar deze editie hadden we mazzel. We stonden naast sympathieke veertigers die nimmer te beroerd waren om een ei voor ons te bakken (wij hadden zelf alleen zo'n gaar butaanflesje), onze spullen tijdens regenbuien binnen te zetten of jeugdzondes van Lowlands 1993 met ons te delen. Ik werd er zelfs een beetje weemoedig van om na vier dagen gezelligheid onze wegen te zien scheiden. Achter ons lag een groep enorme paupers, waarvan een schor wijf het hele weekend 'LIZA LAAT JE LIKKEN!!' schreeuwde. Een echte loterij inderdaad.
Iggy Pop was het eerste hoogtepunt van het weekend. Ik leefde er al de hele dag naartoe, omdat ik wist dat dit de laatste keer was dat ik hem zou kunnen zien. De euforie was enorm toen het rauwe gitaargerag van 'I Wanna Be Your Dog' de tent in knalde. Iggy bewoog wat minder dan een paar jaar terug, maar was nog steeds dezelfde schaamteloze antiheld die ik op handen draag. Ik zag hoe hij een klodder kwijl uit zijn mond op zijn borstkas liet druipen, die de rest van het optreden langs zijn rimpelige torso omlaag kroop. Werkelijk geen fuck geven, dat is een zeldzaamheid op een Lowlands (en een wereld) waar quasi-onverschillige selfies, complimentjes-vissende sloeries en hipsterige spiegelfappers een steeds prominentere plek innemen. Een zeldzaam fossiel, de oude Iggy, wiens muziek binnenkort tot een andere tijd behoort. 100% vooraan, met mijn naakte lichaam geklemd tussen zwetende mannenlijven, gebrandmerkt door rondzwaaiende peuken en af en toe gestreeld door een paar pronte borsten van een in spandex gehuld tienermeisje, bracht ik een laatste saluut aan Iggy Pop.
Na Iggy wachtte de eerste Lowlands-nacht. Ik schrok wel een beetje van de vele jonge meisjes die zo strak als een bos uien stonden. Ik ben zelf ook niet vies van enig drugsgebruik, maar deze editie gebruikte ik alleen een beetje coke en op de vrijdagnacht 2cb, zodat ik goed kon zien in wat voor mafklappers xtc-gebruikers transformeerden. Die kaken die zich als bezetenen uit hun scharnieren proberen te bevrijden, die uitpuilende ogen, en dan maar lullen als Brugman over nep-gevoelens en nep-ervaringen. Zelf stond ik die nacht bij St. Paul zo hard te trippen dat ik niet meer tot veel communicatie in staat was. Wellicht is dat in essentie niet veel minder sneu, maar ik zag er in ieder geval minder sneu uit. Toen ik naar mijn tent liep zag ik de bomen heen en weer wiegen als spookachtige entiteiten. Even later viel ik in slaap terwijl nog steeds menig kaleidoscopisch figuur voor mijn ogen draaide.
's Ochtends werd ik gewekt door de aso-buren achter ons. Een man kroop bij zijn vrouw in de tent, die plots in woede ontstak: '
Komt meneer om zeven uur de tent ingekropen. Alsof ik niet door heb dat je weer met andere meisjes heb getongd. Het leven draait om keuzes maken, vind je zelf dat je lekker bezig bent? Rot anders gewoon op man. Flikker op.' Op deze manier boden ook deze buren nog enig vermaak.
Zaterdag ga ik wat sneller doorheen, anders wordt dit een veel te lang verslag. Ik heb erg genoten van The Editors, ondanks dat ik in sardientjesmodus onder een tot afdak uitgespreide poncho stond en niet veel heb kunnen zien. Wat ik wel zag, is dat die frontman van The Editors erg goed beweegt. Op het terrein zou ik hem zo voorbijlopen, maar op het podium zet hij toch een bijzonder charismatische verschijning neer. Daarna wilden mijn vrienden naar de Bravo, omdat ook zij deze nacht de mafklapper-transformatie zouden ondergaan. Ik hield het er niet langer dan een uur vol. Met tinnitus in de oren wurmde ik mij een weg door de overvolle kathedraal en zocht lichtelijk teleurgesteld mijn slaapmatje weer op. Mijn spullen waren klam en mijn matje ronduit nat, maar gelukkig was ik moe genoeg om meteen in slaap te vallen.
Zondag was gelukkig wel weer een prachtdag. Ik heb erg genoten van de engelenstemmen van First Aid Kit, een frietje gegeten in de zon terwijl ik naar Car Seat Headrest luisterde en heerlijk meegeblerd met 'I Will Wait' van Mumford en Sons. De laatste uren van Lowlands bracht ik door in de Helga's. Hier liepen tot zombies geschminkte vrouwen rond, met tape op hun tetten. Eentje liep met een onthoofde teddybeer rond en twee anderen tongden met elkaar terwijl ze rond een stripperpaal kronkelden. Een waardige opvolger van de Titty Twister. Hier stond ik naast Torre Florim van De Staat, die ik maar met rust heb gelaten omdat bekende mensen waarschijnlijk veel te vaak worden lastig gevallen door fans. Ook zag ik een man die eruit zag als een kantoorklerk, met een scheiding in het haar en een bril op, die totaal uit zijn plaat ging bij 'Master of Puppets' van Metallica. Als een slungelachtige machine walste hij door de menigte. Nagenoeg in zijn eentje creeerde hij een pit door met volle kracht mensen omver te beuken. Vandaag zit hij ongetwijfeld weer stoicijns achter zijn Excel-sheet.
Ikzelf begon gisteren aan een nieuwe baan bij een horeca-gelegenheid, waar ik van 9 tot 17 de keuken moest schoonmaken. Het echte leven valt zwaar als je zo'n (letterlijk en figuurlijk) moddervet Lowlands-weekend achter de rug hebt. Volgend jaar ben ik er echter sowieso weer bij!
[ Bericht 0% gewijzigd door Micson op 23-08-2017 13:36:36 ]