In beroep tegen UWV

Gesprek n.a.v. ziekmelding gehad. ZiekteWet is NIET opnieuw toegekend, omdat ik geen nieuwe beperkingen heb (en mijn ziekte dus niet 'erger' is geworden'): ik kan mijn arm nog steeds optillen en ik kan lezen en schrijven... De vinkjes in de Functionele Mogelijkheden-lijst blijven op z'n plek staan.

Volgens Verzekeringsarts kan ik 'best 36 uur werken', ook al kan ik de deur niet uit door mijn angst. Ik heb geen flauw idee HOE.

IederIn gebeld, die me niet echt kunnen helpen. Nationale Ombudsman gebeld, die me niet kan helpen. Advocaat neemt zijn telefoon niet op. Psycholoog zit in gesprek.

Het kan toch niet zo zijn dat je arbeidsgeschiktheid wordt gebaseerd op 13 pagina's formulier, waarvan 11 compleet fysiek (en zo basaal dat iedereen die niet in een automatische rolstoel zit er doorheen komt)??

Ik. Word. Gek.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 15:13 schreef Spanky78 het volgende:

[..]

Je zult een diagnose moeten hebben gehad van iemand die dat mag diagnosticeren. Soms is dat in het team waarmee je psycholoog werkt een psychiater. Als je medicijnen krijgt heb je ook een arts die voorschrijft.

Een psycholoog is volgens mij niet iemand die medisch bewijs kan leveren. Maar misschien zijn er wel die een bepaalde registratie hebben dat ze wel mogen diagnosticeren.

Dus bel die GGZ instelling op en leg ze dit voor. Als je psycholoog er niet is, heeft hij toch een vervanger...

Er komt een psychiater bij de praktijk vanaf september, nu is hij er alleen op afstand (hij tekent dingen af en geeft advies aan de psychologen), dus daar heb ik nu niet zo veel aan. Medicijnen -O**pam, die ik 1x per maand gebruik- heb ik via huisarts (dit weet de Verzekeringsarts ook).

Huisartsafspraak is gemaakt voor volgende week donderdag (want deze is OOK op vakansjie).

Seriously. Ik heb dinsdag vermeld:
- Dagelijkse paniekaanvallen;
- Amper slapen;
- Dagelijks/nachtelijks nachtmerries;
- Sociale angsten, moeite met buitenkomen;
- Amper energie, vaak overdag slapen door uitputting;
- 24/7 hoofdpijn en misselijkheid;
- Constante stress;
- Telefoonvrees;
- Zware angstaanvallen voordat ik naar buiten moet.

En nog wat andere 'kleine' klachten.

Met deze klachten zou ik dus 'makkelijk' 36/40 uur per week kunnen werken, volgens UWV.

Ik. Kom. Mijn. Huis. Amper. Uit.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 16:56 schreef Fripsel het volgende:
Ik kan je op het UWV gebied niet helpen, maar ik zou toch een psychiater zoeken om je medicijnen voor je paniek klachten voor te laten schrijven. Die zijn er niet voor niks en oxazepam kan behoorlijk verslavend zijn. Ik vind eigenlijk ook dat je psycholoog je daar ook al naartoe had moeten sturen als je de dubbele aantal sessies hebt gehad en nog te weinig verbetering hebt gezien en aan de pammetjes zit.

Veel sterkte.

Psych heeft nooit op medicatie aangestuurd, omdat het tot het stopzetten van mijn ZW eigenlijk steeds beter ging. Ik had weer een sociaal netwerk(je), een vrijwillige baan die ik echt leuk vond, amper paniek (alleen wat spanning voor drukke evenementen, maar amper nog 'zonder reden'). Sinds het stopzetten van ZW (en de verhuizing die daarop volgde) is mijn wereldje ingestort. Alle veilige havens lijken weg en de beloofde re-integratie van UWV gaat nu ook niet gebeuren omdat ze 'vol zitten'.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 17:01 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Probeer het eens op perspectief forum van het uwv.

Soms zitten daar medewerkers die wel degelijk een balletje aan het rollen kunnen brengen of op z'n minst de juiste weg weten. (in ieder geval vele malen beter dan de telefonische "klantenservice' van het uwv zelf, die nergens kaas van hebben gegeten op een enkeling na)

Daar had ik nog niet aan gedacht. Goei plan!

quote:

Op donderdag 24 augustus 2017 17:06 schreef TheoddDutchGuy het volgende:

[..]

Een psychiater zal ook de afweging nemen of je medicatie voorschrijft omdat het de cliënt helpt of omdat je dan aan een norm kan voldoen.

Waarschijnlijk in TS zijn geval, vind de psychiater dat het niet perse baat zal hebben, zeker niet zonder enige vorm van therapie erbij. (ik heb niet alles gelezen, maar ik meen dat TS geen therapie volgt op dit moment)

En uiteraard blijft al dat spul verslavende synthetische troep (in meer of mindere mate), wat eigenlijk alleen maar bestaat zodat je aan een of andere norm kan voldoen, een belachelijk iets als je erover nadenkt maar goed dat is een andere discussie.

Ik ga nog wel naar psych, op dit moment weer elke week. Tegen de tijd dat ik haar zie, zijn we vooral bezig met stress-reductie, voordat we samen nieuwe experimenten bedenken voor de 'exposure therapy'. Helaas werken mijn experimenten maar half, op het moment. Elke keer als ik een succeservaring heb ('Hoera, zonder stress met de trein gereisd!'), wordt deze binnen een paar uur weer afgezwakt door geld- of UWV-zorgen.

Iemand een idee hoe ik aan een gebroken rug kan komen? Dat lijkt zo ongeveer de enige kans om 'ziek genoeg' bevonden te worden.

Ik ga maandag bij Maatschappelijk Werk op bezoek, om samen een plan van aanpak te maken voor de komende weken.
Dinsdag psych, als ik de trein in durf (ze zit in andere stad)...
Woensdag naar Sociaal Raadslid om te bekijken wat mijn juridische opties zijn (zie onder).
Donderdag naar huisarts voor meer kalmeringsmeds, om te voorkomen dat ik echt gek word.

Ik overweeg een andere advocaat te gaan zoeken. De huidige doet echt te weinig voor me en heeft 0,0 tact. Hij blíjft bellen, zelfs als ik hem mail 'bel me vandaag alsjeblieft niet, ik sta stijf van de paniek'. En hij heeft nog steeds niet aangegeven wat voor bewijsstukken hij nou wil hebben. De tijd dringt inmiddels wel een beetje.

Just kill me now.

[ Bericht 7% gewijzigd door User16909 op 25-08-2017 19:00:37 ]

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2017 21:44 schreef MevrouwPuff het volgende:
Je zit al 18 maanden thuis en de psycholoog heeft nog niet bedacht dat je beter eens door een psychiater gezien kan worden? Dat is wel bijzonder.

Dat is nooit aan de orde geweest, omdat we (psych en ik) al twee keer aan het afbouwen zijn gegaan. Het ging een heel stuk beter, maar de stress van de laatste paar maanden is het compleet bergaf gegaan.

Ook is er op de achtergrond wel een psyciater aanwezig, maar die is pas vanaf volgende maand beschikbaar voor gesprekken.

Tot nu toe heb ik van iedereen altijd de indruk gehad dat ik vanuit de ZW kon gaan re-integreren. Dat is me ook meerdere keren (mondeling) toegezegd in gesprekken met eerste verzekeringsarts, primair arbeidsdeskundige en zelfs deze laatste verzekeringsarts. Laatstgenoemde is daar echter op teruggekomen, tussen ons gesprek -dinsdag- en de uitslag -donderdag-.

quote:

Op zaterdag 26 augustus 2017 11:02 schreef Grems het volgende:
Ja ja, de tijd van zachte eieren is afgelopen. Als je honger hebt kom je vanzelf naar buiten.

Dat is niet echt helpend. Een paniekstoornis is niet iets waar je 'gewoon even doorheen moet'. Natuurlijk moet ik wel mezelf aanleren dat de supermarkt niet eng is. Maar tussen een 'half uurtje supermarkt' en '36 uur per week werken' zit nogal een verschil.

quote:

Op zaterdag 26 augustus 2017 12:09 schreef Queller het volgende:

[..]

Sommigen denken dat het dat juist wel is. Het 'even' heb ik voor de zekerheid doorgestreept, want ik denk dat het veel doorzettingsvermogen vereist, maar je hebt het jezelf aangeleerd en kunt het jezelf ook weer afleren.

[..]

Een verschil in duur, maar wat nog meer? Waar zit de angst?

Falen/niet aan verwachtingen kunnen voldoen (incl. te laat komen, stomme dingen zeggen etc), paniekaanvallen in het openbaar, drukte/prikkels... en ik heb gewoonweg niet de energie voor een 'normale dag'.

Ik kan niet binnen een maand over mijn angsten heenstappen, een baan vinden én genoeg energie opbouwen om 2+ uur buitenshuis te zijn.

Dan kan iemand hier wel denken dat ik me aanstel, maar het is -ten minste voor mij- de realiteit. Ik daag mezelf al anderhalf jaar uit met stomme experimenten. Maar als ik al mijn experimenten in een week optel, ben ik nog geen 5 uur buitenshuis. En wel compleet gesloopt.

Bijvoorbeeld: experiment, vorige week. Ik ga 'gezellig een dagje de stad in', met mijn zusje. Heel leuk, mijn zusje zorgt ervoor dat ik me enigszins veilig voel door me aan de praat te houden. Na een uurtje is mijn energie op. De vermoeidheid triggert mijn angstgevoel. Ik blijf nog even in de stad, omdat ik niet op wil geven, maar een kwartiertje later begin ik te hyperventileren. Ook daar kom ik doorheen.
Nog een half uurtje later ga ik naar huis en bij binnenkomst stort ik in: mijn benen willen me niet meer dragen en ik huil twee uur lang. Ik krijg geen adem en ben bang dat ik nu écht doodga.

Dit is vooruitgang, ten opzichte van begin 2016, toen ik een paar dagen moest bijkomen van een supermarktbezoek.

quote:

Op zaterdag 26 augustus 2017 12:25 schreef MevrouwPuff het volgende:

[..]

Het ging beter, maar nog niet beter genoeg om het reintegreren voldoende op te pakken. Na een jaar mag het reintegreren ook op een andere functie gebeuren.
Ik snap dat het kut is als je niet kan worden of blijven waar je voor opgeleid bent, maar blijkbaar is het niet gelukt om goed genoeg te worden om in je huidige functie terug te keren. Vanuit een andere, minder veeleisende functie, zou je ook weer je oude baan in kunnen stromen?

Het idee was ook om met iets totaal anders te beginnen. Arbeidsdeskundige kwam met de suggestie 'zorgboerderij'.

Dus we gaan van 'misschien een zorgboerderij', naar 'zoek het zelf maar uit'.

quote:

Op zaterdag 26 augustus 2017 13:47 schreef Queller het volgende:

[..]

Help jezelf eens niet zover over de emmer. Een dagje de stad in. Waarom niet gewoon twee uurtjes? Volgens mij hoef je helemaal niet compleet over je grenzen te gaan om er baat bij te hebben. Natuurlijk moet je je grenzen wel opzoeken (want anders wordt je wereld alleen maar steeds kleiner), maar vergeet ook niet af en toe te genieten van niét compleet stuk gaan. Angstig zijn kost enorm veel energie. En aan het eind van je latijn zijn triggert de angst. Goede cirkel!

In zekere zin moet dat wel, als ik geacht word binnen een maand fulltime aan het werk te zijn. Of heb ik de memo gemist waarin wordt verteld dat fulltime werk ook telt als het vanuit je eigen huis gebeurt, terwijl je probeert je dagritme te reguleren?

Genieten is iets dat ik volgens mij doe als ik meer dan twee uur onafgebroken slaap

Sorry voor het ego-trippen. Ik snap dat er mensen zijn die fysiek én mentaal erger in de kreukels liggen, maar dat helpt mijn hersens niet op dit moment