R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoihoi allemaal,
Er is een klein dingetje waarmee ik zit en ik vraag me af of mensen tips hebben om ermee om te gaan. Zoals sommigen hier weten ben ik aan het vechten tegen en worstelen met een eetstoornis, automutilatie, PTSS en een psychotische persoonlijkheidsstructuur. In de spoiler zet ik even wat details, niet super belangrijk voor het verhaal denk ik, maar het schept even een beeld:
Er is een klein dingetje waarmee ik zit en ik vraag me af of mensen tips hebben om ermee om te gaan. Zoals sommigen hier weten ben ik aan het vechten tegen en worstelen met een eetstoornis, automutilatie, PTSS en een psychotische persoonlijkheidsstructuur. In de spoiler zet ik even wat details, niet super belangrijk voor het verhaal denk ik, maar het schept even een beeld:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Dit zijn allemaal dingen die erg naar zijn. Ik werd er diep ongelukkig van, was depressief en mijn zelfbeeld is erg negatief. Ik voel me overal te veel.
Op dit moment gaat het goed. Ik heb langer dan een jaar mezelf geen pijn gedaan en de eetstoornis gaat steeds beter. Hij is erg aanwezig, maar ik ga er goed mee om (gezond gewicht, 'k houd eten meestal binnen en dat soort dingetjes), al gaat het soms fout.
Het hele probleem is dat mijn psyche altijd mij vormde. Het heeft een stuk van mijn identiteit in beslag genomen. Nu deze problemen niet meer de hoofdrol spelen in mijn leven, weet ik eigenlijk niet wat ik moet. Ineens voel en ervaar ik allerlei dingen die eerder weggestopt waren onder een dekentje van gekte. Daarnaast is het moeilijk om te bepalen wie ik ben.
Hoe kan ik mezelf tot een mens zonder problemen vormen? Hoe zorgen mensen zonder stoornissen ervoor dat ze niks voelen en geen herbelevingen hebben? Hoe weet je wie je bent? Wat vormt je? Ik weet het allemaal niet. Ik weet alleen dat ik mezelf kwijt ben.
Plus dat mensen altijd aan me konden zien als het niet goed ging. Dan lag ik weer van a tot z open, was broodmager en deed alleen mijn best om perfect te zijn. Nu moet ik erover praten, alleen ik weet niet wanneer en of ik mijn mond moet open trekken.
Van heel veel dingen weet ik niet wat gezond gedrag is en wat niet? Wanneer en waar je zoiets kunt checken. Waar je grenzen moet trekken, hoeveel je voor een ander over moet hebben en ga zo maar door. Ik voel me heel erg kwetsbaar (kwetsbaarder dan toen het echt slecht ging) en er worden vaardigheden van mij verwacht die ik nooit eerder hoefde te hebben.
Bedankt voor het lezen en hopelijke adviezen
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik denk dat je je het beste kunt aanmelden bij een praatgroep met mensen die hetzelfde probleem hebben.
Die weten veel beter hoe jij je voelt en kunnen desgewenst advies geven hoe er mee om te gaan.
Succes en sterkte.
Die weten veel beter hoe jij je voelt en kunnen desgewenst advies geven hoe er mee om te gaan.
Succes en sterkte.
Dank je welquote:Op vrijdag 21 juli 2017 17:30 schreef Hiddendoe het volgende:
Ik denk dat je je het beste kunt aanmelden bij een praatgroep met mensen die hetzelfde probleem hebben.
Die weten veel beter hoe jij je voelt en kunnen desgewenst advies geven hoe er mee om te gaan.
Succes en sterkte.
Ik zit nog in de hulpverlening (want ik ben nog lang niet klaar), maar ik zal eens informeren of ik daar al ver genoeg voor ben (of juist niet te ver waardoor het kan triggeren).Thnx
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Graag gedaan. Ik ben geen arts, dus ik heb sowieso geen enkel recht om jou te adviseren.
Ik heb ook geen ervaring met jouw probleem. Gelijkgestemden hebben dat wel.
Wat ik wel zou willen zeggen, laat je probleem eens los en ga kijken naar zaken die je leuk vind.
Dat kan van alles zijn. Wandelen in de natuur, leuke films bekijken, boeken lezen, ga etalages kijken en fantaseer hoe jij er zou uitzien in die fantastische jurk of dat prachtige pak.
Ga voor de lol schoenen passen. Op een terrasje gaan zitten en gewoon naar de mensen kijken.
(gegarandeerd zorgt dat voor hilarische momenten), kortom ga dingen doen die je van jouw probleem afleiden.
Ik heb ook geen ervaring met jouw probleem. Gelijkgestemden hebben dat wel.
Wat ik wel zou willen zeggen, laat je probleem eens los en ga kijken naar zaken die je leuk vind.
Dat kan van alles zijn. Wandelen in de natuur, leuke films bekijken, boeken lezen, ga etalages kijken en fantaseer hoe jij er zou uitzien in die fantastische jurk of dat prachtige pak.
Ga voor de lol schoenen passen. Op een terrasje gaan zitten en gewoon naar de mensen kijken.
(gegarandeerd zorgt dat voor hilarische momenten), kortom ga dingen doen die je van jouw probleem afleiden.
Je verleden blijft, hoe je het ook went of keert. Je geschiedenis maakt voor altijd deel uit van je identiteit. Maar als je opnieuw begint kun je het verleden wel achter je laten. Verder is er gewoon de schijf van vijf... En er wordt helemaal niets verwacht, iedereen is altijd veel te druk met zichzelf zou ook zeker niet verwachten dat je tegen iedereen je problemen kunt vertellen tenzij je echt goede vrienden hebt. Het is logisch dat veel mensen stoornissen krijgen, over gevoelens praten wordt niet geaccepteerd in deze maatschappij want velen vinden gevoelens onzin die het beste genegeerd kan worden omdat ze geen nut hebben. Je moet je problemen zo veel mogelijk zelf zien op te lossen. Dat is eigenlijk wat "psychisch gezond zijn" inhoud, de maatschappij dienen maar de maatschappij of omgeving geen geld /tijd kosten. De cliche dingen die overal te vinden zijn: tussen de 1500 en 2000 calorieen per dag MAAR WEL gezond dat weet ook iedereen wel niks bewerkt enz groenten fruit blabla tussen de 7 en 8 uur per dag slapen half uur tot uur per dag beweging ook intensief voldoende contact met vrienden en familie ALTIJD positief denken of je het nu wil of niet. In het begin zal het moeilijk zijn, maar op gegeven moment ben je genoeg gehersenspoeld dat je ook in de nieuwe versie van jezelf geloofd. Ik bijv ga al de mist in door deze post te plaatsen. Echt weinig zelfdiscipline maar vanaf nu ga ik hier daarom voorlopig niet meer posten. Ik denk dat dat het is om "een mens zonder problemen" te zijn: cmplete overgave aan de normen en waarden van het collectief, de eigen identiteit moet juist verdwijnen wat betreft leefwijze. Het enige wat je hoeft te doen is de mees simpele basis regels opvolgen. Want de algemeen aanbevolen leefregels worden ondersteund door wetenschappelijk onderzoek, en daaruit blijkt ook dat het de hersenen blijkbaar in positieve zin veranderd, als dat geen leugens zijn ten minste.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-07-2017 18:36:10 ]
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 21-07-2017 18:36:10 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Mensen zonder stoornissen voelen juist wél. Vaak ontstaan de meeste problemen doordat je niks wilt voelen, of op een verkeerde manier omgaat met je gevoelens. Maar voelen, dat hoort erbij.quote:Hoe zorgen mensen zonder stoornissen ervoor dat ze niks voelen en geen herbelevingen hebben? Hoe weet je wie je bent? Wat vormt je? Ik weet het allemaal niet. Ik weet alleen dat ik mezelf kwijt ben.
Dit exact, veel mensen stoppen sommige dingen weg omdat dat makkelijker is en omdat ze dan er makkelijk vanaf zijn of niets mee hoeven te doen. En dat juist zorgt ervoor dat ze er later wellicht meer last van krijgen.quote:
[..]
Mensen zonder stoornissen voelen juist wél. Vaak ontstaan de meeste problemen doordat je niks wilt voelen, of op een verkeerde manier omgaat met je gevoelens. Maar voelen, dat hoort erbij.
Probeer het ook niet te zien als een last maar juist open over te zijn naar je omgeving, helemaal als je dreigt terug te vallen in de slechte dingen zodat ze je kunnen bijstaan als dat gebeurd. Veel praten is ook altijd goed.
Heel erg bedankt voor de lieve en waardevolle reacties
Gelukkig weet ik wel wat ik leuk vind om te doen en hoe ik me het beste kan vermaken. Ik heb een tal aan hobby's en bezigheden. Gelukkig heb ik ook veel vrienden. Het is enkel het gevoel dat ik de anorexia ben, de PTSS ben, de psychoses ben... met de medicatie en therapie ben ik dat niet meer (godzijdank... daar ben ik echt heel dankbaar voor) of een stuk minder. Ik ben bang ook dat laatste stukje te verliezen, want wat blijft er dan over? Soms hoop ik haast op een terugval voor het gevoel van identiteit. Wanneer het met eten mis gaat, wat nog regelmatig aan de orde is, is het haast een soort opluchting. Ik voel em daar erg schuldig over. Al haat ik het ook als er ineens een eetstoornisvleug op komt zetten.
Soms heb ik het idee dat ik het genezen voor mijn vriend doe en niet voor mezelf. Snijden vindt hij extreem naar, hij wilt dat ik eet: ik houd van hem, dus ik doe het goed. Alleen ik vraag me daardoor wel extreem af wie ik ben.
Het leren voelen is gelukkig een proces waarin ik goed begeleid wordt. Dat is de reden waarom ik zo lang zo ziek had kunnen zijn. Figuurlijk word ik bij de hand gehouden erin. Alleen het voelt niet gezond. Ik wil niet huilen of boos zijn. Al begrijp ik, als ik jullie zo lees dat het eenmaal erbij hoort en ik daarin toch moet doorzetten.
Gelukkig weet ik wel wat ik leuk vind om te doen en hoe ik me het beste kan vermaken. Ik heb een tal aan hobby's en bezigheden. Gelukkig heb ik ook veel vrienden. Het is enkel het gevoel dat ik de anorexia ben, de PTSS ben, de psychoses ben... met de medicatie en therapie ben ik dat niet meer (godzijdank... daar ben ik echt heel dankbaar voor) of een stuk minder. Ik ben bang ook dat laatste stukje te verliezen, want wat blijft er dan over? Soms hoop ik haast op een terugval voor het gevoel van identiteit. Wanneer het met eten mis gaat, wat nog regelmatig aan de orde is, is het haast een soort opluchting. Ik voel em daar erg schuldig over. Al haat ik het ook als er ineens een eetstoornisvleug op komt zetten.
Soms heb ik het idee dat ik het genezen voor mijn vriend doe en niet voor mezelf. Snijden vindt hij extreem naar, hij wilt dat ik eet: ik houd van hem, dus ik doe het goed. Alleen ik vraag me daardoor wel extreem af wie ik ben.
Het leren voelen is gelukkig een proces waarin ik goed begeleid wordt. Dat is de reden waarom ik zo lang zo ziek had kunnen zijn. Figuurlijk word ik bij de hand gehouden erin. Alleen het voelt niet gezond. Ik wil niet huilen of boos zijn. Al begrijp ik, als ik jullie zo lees dat het eenmaal erbij hoort en ik daarin toch moet doorzetten.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Een blog van mijn held Marnix Pauwel
---
08 FEBRUARI 2017
Marnix geeft je les in zelfliefde
BLOG MARNIX Marnix kan af en toe best zweverig zijn, vind hij zelf. Maar hij legt op een niet zweverige manier uit waarom het beste van jezelf je hele zelf is, en niet maar een gedeelte.
Dit is mijn zweverigste column tot nu toe. Maar we kennen elkaar nu al een tijdje, dus dat vind je vast geen probleem. Toch? Bovendien gaat het over een extreem vaag onderwerp: ‘Jezelf zijn’. Wat houdt dat eigenlijk in? Waarom is het, ondanks die onduidelijkheid, iets waar we zo hartstochtelijk naar verlangen? En kún je het eigenlijk wel worden?!
Om te beginnen denk ik niet dat veel mensen echt zo graag zichzelf willen zijn. Ik denk wél dat vrijwel iedereen hunkert naar minder problemen en minder afzien. En daar komt die vurige wens waarschijnlijk vandaan. Want als we vaak zo ontzettend diep lijden, doen we kennelijk iets fout. Het zal vast komen doordat we het verkeerde pad bewandelen, denken we dan. Anders voelde het toch nooit zo ellendig?
Als je het zo bekijkt draait het meer om iets dat we niet willen zijn, dan wél. De onuitgesproken hoop is dat als we doen wat volledig in lijn ligt met onze aard of natuur, alles volkomen pijnloos wordt. Dat we dan alleen nog maar gelukzalig glimlachend hoeven mee te fladderen. We willen vooral iemand worden die veel minder opgejaagd wordt door de onzekerheid van het bestaan.
Want we zijn gewoon doodmoe van het geworstel -en dat is volkomen terecht.
We willen onszelf zijn omdat we hopen dan eindelijk geen last meer te hebben van het onechte, de intense identificatie met pijn, en alle toneelstukjes waar we soms zo moe van worden. Maar dat is helemaal niet de oplossing. Sterker nog: er ís geen oplossing, en die is ook niet nodig. Laat ik je een alternatieve kijk op de zaak geven. Een ruimere. Probeer vooral niet te begrijpen wat ik nu ga zeggen, en laat je intellect dus even rusten. Klaar?
Je bent nooit anders geweest dan jezelf. Nooit. Geen seconde.
Nee, niet dat stoïcijnse, royaal ruimhartige, immer liefdevolle, altijd goedlachse, continu relativerende, ronduit perfecte en altijd beheerste persoon dat je in je visualisaties voor je ziet. Dat heeft níets te maken met wie je werkelijk bent. Wat ik dan wél bedoel?
Je was altijd al dat ene, dat stille, dat eindeloos grote. Je was en bent dat wat moeiteloos ruimte biedt aan álles wat je tot nu toe in je leven ‘jij’ hebt genoemd (inclusief eigenschappen die je het liefst onder het tapijt zou vegen). Je was altijd al dat wat gastvrij genoeg is om alles toe te laten; zélfs je weerstand, zelfs je zelfkritiek en -haat, en al die andere lastige en zogenaamd beschadigende verschijnselen. Je was en bént het geduldige podium voor Yin en Yang, de kille storm maar ook de oogverblindende zonsondergang, de vurige liefde en de vlammende haat, de schaamte én de trots.
Je was altijd al meer dan je karaktertrekken, veel meer dan je ervaringen, en zelfs meer dan je lijf. Want veel daarvan verandert continu. Het neemt toe of wordt juist minder. Het komt en gaat, laait op en dooft, onafgebroken. En bij al die verandering was jij steeds dat wat het allemaal rustig zag gebeuren. De enige constante, in geduldige aandacht. Jij was en bent dat wat niks uitsluit en alles toelaat, ook je verslavingen, je cynisme, je keiharde falen, en je agressie. Zelfs al wil je het liever niet. Maar ook dat mag verschijnen.
Is het je nooit eerder opgevallen hoe het allemaal in jou voorbij komt? Hoe onkwetsbaar je eigenlijk bent, ondanks je angst en onzekerheid? Hoe niets wat je is overkomen je ooit écht heeft kunnen breken?
Het maakt niet uit hoe alles tot nu toe is gelopen, en wáár je op dit moment ook staat; in essentie ben je de neutrale, grenzeloze openheid. Jij was, bent, en zal altijd alles zijn. Jij bent het leven, het héle leven, en ook al is dat misschien niet precies wat je voor je zag: het is het enige waar het om draait. En als je dat eenmaal kunt ervaren, al is het maar even, zul je zien dat alles wat je zocht er altijd al geweest is.
Jezelf, dat ben jij. Nu.
[ Bericht 0% gewijzigd door Droopie op 21-07-2017 21:52:56 ]
---
08 FEBRUARI 2017
Marnix geeft je les in zelfliefde
BLOG MARNIX Marnix kan af en toe best zweverig zijn, vind hij zelf. Maar hij legt op een niet zweverige manier uit waarom het beste van jezelf je hele zelf is, en niet maar een gedeelte.
Dit is mijn zweverigste column tot nu toe. Maar we kennen elkaar nu al een tijdje, dus dat vind je vast geen probleem. Toch? Bovendien gaat het over een extreem vaag onderwerp: ‘Jezelf zijn’. Wat houdt dat eigenlijk in? Waarom is het, ondanks die onduidelijkheid, iets waar we zo hartstochtelijk naar verlangen? En kún je het eigenlijk wel worden?!
Om te beginnen denk ik niet dat veel mensen echt zo graag zichzelf willen zijn. Ik denk wél dat vrijwel iedereen hunkert naar minder problemen en minder afzien. En daar komt die vurige wens waarschijnlijk vandaan. Want als we vaak zo ontzettend diep lijden, doen we kennelijk iets fout. Het zal vast komen doordat we het verkeerde pad bewandelen, denken we dan. Anders voelde het toch nooit zo ellendig?
Als je het zo bekijkt draait het meer om iets dat we niet willen zijn, dan wél. De onuitgesproken hoop is dat als we doen wat volledig in lijn ligt met onze aard of natuur, alles volkomen pijnloos wordt. Dat we dan alleen nog maar gelukzalig glimlachend hoeven mee te fladderen. We willen vooral iemand worden die veel minder opgejaagd wordt door de onzekerheid van het bestaan.
Want we zijn gewoon doodmoe van het geworstel -en dat is volkomen terecht.
We willen onszelf zijn omdat we hopen dan eindelijk geen last meer te hebben van het onechte, de intense identificatie met pijn, en alle toneelstukjes waar we soms zo moe van worden. Maar dat is helemaal niet de oplossing. Sterker nog: er ís geen oplossing, en die is ook niet nodig. Laat ik je een alternatieve kijk op de zaak geven. Een ruimere. Probeer vooral niet te begrijpen wat ik nu ga zeggen, en laat je intellect dus even rusten. Klaar?
Je bent nooit anders geweest dan jezelf. Nooit. Geen seconde.
Nee, niet dat stoïcijnse, royaal ruimhartige, immer liefdevolle, altijd goedlachse, continu relativerende, ronduit perfecte en altijd beheerste persoon dat je in je visualisaties voor je ziet. Dat heeft níets te maken met wie je werkelijk bent. Wat ik dan wél bedoel?
Je was altijd al dat ene, dat stille, dat eindeloos grote. Je was en bent dat wat moeiteloos ruimte biedt aan álles wat je tot nu toe in je leven ‘jij’ hebt genoemd (inclusief eigenschappen die je het liefst onder het tapijt zou vegen). Je was altijd al dat wat gastvrij genoeg is om alles toe te laten; zélfs je weerstand, zelfs je zelfkritiek en -haat, en al die andere lastige en zogenaamd beschadigende verschijnselen. Je was en bént het geduldige podium voor Yin en Yang, de kille storm maar ook de oogverblindende zonsondergang, de vurige liefde en de vlammende haat, de schaamte én de trots.
Je was altijd al meer dan je karaktertrekken, veel meer dan je ervaringen, en zelfs meer dan je lijf. Want veel daarvan verandert continu. Het neemt toe of wordt juist minder. Het komt en gaat, laait op en dooft, onafgebroken. En bij al die verandering was jij steeds dat wat het allemaal rustig zag gebeuren. De enige constante, in geduldige aandacht. Jij was en bent dat wat niks uitsluit en alles toelaat, ook je verslavingen, je cynisme, je keiharde falen, en je agressie. Zelfs al wil je het liever niet. Maar ook dat mag verschijnen.
Is het je nooit eerder opgevallen hoe het allemaal in jou voorbij komt? Hoe onkwetsbaar je eigenlijk bent, ondanks je angst en onzekerheid? Hoe niets wat je is overkomen je ooit écht heeft kunnen breken?
Het maakt niet uit hoe alles tot nu toe is gelopen, en wáár je op dit moment ook staat; in essentie ben je de neutrale, grenzeloze openheid. Jij was, bent, en zal altijd alles zijn. Jij bent het leven, het héle leven, en ook al is dat misschien niet precies wat je voor je zag: het is het enige waar het om draait. En als je dat eenmaal kunt ervaren, al is het maar even, zul je zien dat alles wat je zocht er altijd al geweest is.
Jezelf, dat ben jij. Nu.
[ Bericht 0% gewijzigd door Droopie op 21-07-2017 21:52:56 ]
Hell To The Liars
Het is inderdaad nooit zo dat je nooit meer depri bent of twijfelt aan jezelf. Je kan er alleen mee omgaan dan en het beperkt je leven en functioneren niet zo.quote:
[..]
Mensen zonder stoornissen voelen juist wél. Vaak ontstaan de meeste problemen doordat je niks wilt voelen, of op een verkeerde manier omgaat met je gevoelens. Maar voelen, dat hoort erbij.
Wauwquote:Op vrijdag 21 juli 2017 21:47 schreef Droopie het volgende:
Een blog van mijn held Marnix Pauwel
---
08 FEBRUARI 2017
Marnix geeft je les in zelfliefde
BLOG MARNIX Marnix kan af en toe best zweverig zijn, vind hij zelf. Maar hij legt op een niet zweverige manier uit waarom het beste van jezelf je hele zelf is, en niet maar een gedeelte.
Dit is mijn zweverigste column tot nu toe. Maar we kennen elkaar nu al een tijdje, dus dat vind je vast geen probleem. Toch? Bovendien gaat het over een extreem vaag onderwerp: ‘Jezelf zijn’. Wat houdt dat eigenlijk in? Waarom is het, ondanks die onduidelijkheid, iets waar we zo hartstochtelijk naar verlangen? En kún je het eigenlijk wel worden?!
Om te beginnen denk ik niet dat veel mensen echt zo graag zichzelf willen zijn. Ik denk wél dat vrijwel iedereen hunkert naar minder problemen en minder afzien. En daar komt die vurige wens waarschijnlijk vandaan. Want als we vaak zo ontzettend diep lijden, doen we kennelijk iets fout. Het zal vast komen doordat we het verkeerde pad bewandelen, denken we dan. Anders voelde het toch nooit zo ellendig?
Als je het zo bekijkt draait het meer om iets dat we niet willen zijn, dan wél. De onuitgesproken hoop is dat als we doen wat volledig in lijn ligt met onze aard of natuur, alles volkomen pijnloos wordt. Dat we dan alleen nog maar gelukzalig glimlachend hoeven mee te fladderen. We willen vooral iemand worden die veel minder opgejaagd wordt door de onzekerheid van het bestaan.
Want we zijn gewoon doodmoe van het geworstel -en dat is volkomen terecht.
We willen onszelf zijn omdat we hopen dan eindelijk geen last meer te hebben van het onechte, de intense identificatie met pijn, en alle toneelstukjes waar we soms zo moe van worden. Maar dat is helemaal niet de oplossing. Sterker nog: er ís geen oplossing, en die is ook niet nodig. Laat ik je een alternatieve kijk op de zaak geven. Een ruimere. Probeer vooral niet te begrijpen wat ik nu ga zeggen, en laat je intellect dus even rusten. Klaar?
Je bent nooit anders geweest dan jezelf. Nooit. Geen seconde.
Nee, niet dat stoïcijnse, royaal ruimhartige, immer liefdevolle, altijd goedlachse, continu relativerende, ronduit perfecte en altijd beheerste persoon dat je in je visualisaties voor je ziet. Dat heeft níets te maken met wie je werkelijk bent. Wat ik dan wél bedoel?
Je was altijd al dat ene, dat stille, dat eindeloos grote. Je was en bent dat wat moeiteloos ruimte biedt aan álles wat je tot nu toe in je leven ‘jij’ hebt genoemd (inclusief eigenschappen die je het liefst onder het tapijt zou vegen). Je was altijd al dat wat gastvrij genoeg is om alles toe te laten; zélfs je weerstand, zelfs je zelfkritiek en -haat, en al die andere lastige en zogenaamd beschadigende verschijnselen. Je was en bént het geduldige podium voor Yin en Yang, de kille storm maar ook de oogverblindende zonsondergang, de vurige liefde en de vlammende haat, de schaamte én de trots.
Je was altijd al meer dan je karaktertrekken, veel meer dan je ervaringen, en zelfs meer dan je lijf. Want veel daarvan verandert continu. Het neemt toe of wordt juist minder. Het komt en gaat, laait op en dooft, onafgebroken. En bij al die verandering was jij steeds dat wat het allemaal rustig zag gebeuren. De enige constante, in geduldige aandacht. Jij was en bent dat wat niks uitsluit en alles toelaat, ook je verslavingen, je cynisme, je keiharde falen, en je agressie. Zelfs al wil je het liever niet. Maar ook dat mag verschijnen.
Is het je nooit eerder opgevallen hoe het allemaal in jou voorbij komt? Hoe onkwetsbaar je eigenlijk bent, ondanks je angst en onzekerheid? Hoe niets wat je is overkomen je ooit écht heeft kunnen breken?
Het maakt niet uit hoe alles tot nu toe is gelopen, en wáár je op dit moment ook staat; in essentie ben je de neutrale, grenzeloze openheid. Jij was, bent, en zal altijd alles zijn. Jij bent het leven, het héle leven, en ook al is dat misschien niet precies wat je voor je zag: het is het enige waar het om draait. En als je dat eenmaal kunt ervaren, al is het maar even, zul je zien dat alles wat je zocht er altijd al geweest is.
Jezelf, dat ben jij. Nu.
Ik ben het er volledig mee eens en voel me geïnspireerd. Dank je wel
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Dus eigenlijk ontwikkel je een soort onafhankelijkheid?quote:
[..]
Het is inderdaad nooit zo dat je nooit meer depri bent of twijfelt aan jezelf. Je kan er alleen mee omgaan dan en het beperkt je leven en functioneren niet zo.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Helaas kan ik geen antwoord geven op je vraag, maar ik heb er wel 1 aan jou. Ik loop nu te kampen met een eetstoornis (boulimia) en heb het proces in gang gezet om hulp te krijgen bij een kliniek. Rond september begint de behandeling. Ouders nemen nu afstand van me en ik voel me merendeels van de tijd somber en alleen.
Hoe ben jij er van af gekomen?
Hoe ben jij er van af gekomen?
VERWIJDER DIT ACCOUNT
Soort van, je leert je zieke kant je zieke kant te zijn.quote:
[..]
Dus eigenlijk ontwikkel je een soort onafhankelijkheid?
je problemen hebben altijd in de weg gestaan.
sta open voor verandering en ontwikkeling.
naarmate het beter met je gaat zal jezelf echt gaan tegenkomen.
verwacht dus dat dingen gaan veranderen en dat is alleen maar positief.
Hoe weet je wie je bent? Wat vormt je?
je zult altijd blijven veranderen, nooit ben je hetzelfde.
door een nieuwe fase in je leven zal je veranderen.
heel normaal eigenlijk.
sta open voor verandering en ontwikkeling.
naarmate het beter met je gaat zal jezelf echt gaan tegenkomen.
verwacht dus dat dingen gaan veranderen en dat is alleen maar positief.
Hoe weet je wie je bent? Wat vormt je?
je zult altijd blijven veranderen, nooit ben je hetzelfde.
door een nieuwe fase in je leven zal je veranderen.
heel normaal eigenlijk.
Ik zit met hetzelfde probleem, al is mijn achtergrond wel anders dan die van jou.
Uberhaupt het feit dat jij je dit afvraagt en kenbaar durft te maken, maakt al dat er hoop is voor je. Ik ken namelijk ook mensen die echt hun stoornissen gebruiken om aandacht te krijgen. Ik ken een meisje met een behoorlijke mate van een borderline stoornis die al jaren roept dat ze euthanasie wil gaan plegen. Al haar problemen exploiteert ze. Als ze suicidaal is, post ze allemaal foto's op haar blog hoe erg het wel niet met haar gaat. Op de introductiepagina van haar blog vertelt ze meteen dat ze borderline heeft, dat ze automutileert, dat ze in de gevangenis heeft gezeten en dat ze 'uitbehandeld' is en daarom euthanasie wilt gaan plegen.
FF checken... Ja hoor, ze leeft nog steeds. Allemaal foto's met een verwaarloosd smoezelig uiterlijk maar wel met een theatrale glimlach.
Als je haar borderline en haar problemen zou wegnemen, dan is dat het allerergste voor haar wat je kan doen. Zonder psychische problemen is ze helemaal niemand. Ik heb met haar in therapie gezeten. Er zit een enorme muur om haar heen. Ze vertelt in alle geuren en kleuren dat ze automutileert, dat ze frigide is, dat ze zichzelf niet kan verzorgen en soms een hele week niet doucht of tanden poetst, dat ze exceem heeft.... Maar waaróm ze automutileert dat vertelt ze niet.
-------------------
Ondanks die heftige diagnoses die jij hebt, denk ik dat jij mentaal een stuk gezonder bent dan zij. Alleen al het feit dat jij dit topic maakt, geeft aan dat jij niet wilt dat jij geleefd wordt door je problemen maar juist het beste ervan wilt maken en bereid bent je te ontwikkelen. Dus wat dat betreft is er zeker hoop voor je!
Maar helaas weet ik ook hoe moeilijk het is. Ik zit ook vast in mijn patronen. Het lijkt allemaal zo hopeloos en elke keer probeer ik toch hoop te houden dat er een manier moet zijn dat het mij gaat lukken. Maar voor psychische problemen ben je aangewezen op psychiaters en psychologen. Het is altijd hetzelfde. Alleen maar praten en wroeten in mijn verleden en daar heb ik volgens hen jarenlange therapie voor nodig. Maar ik wil niet alleen maar praten over mijn verleden en verder in een sociaal isolement doorbrengen, omdat het mij niet lukt om mijn structuur te verbeteren.
Uberhaupt het feit dat jij je dit afvraagt en kenbaar durft te maken, maakt al dat er hoop is voor je. Ik ken namelijk ook mensen die echt hun stoornissen gebruiken om aandacht te krijgen. Ik ken een meisje met een behoorlijke mate van een borderline stoornis die al jaren roept dat ze euthanasie wil gaan plegen. Al haar problemen exploiteert ze. Als ze suicidaal is, post ze allemaal foto's op haar blog hoe erg het wel niet met haar gaat. Op de introductiepagina van haar blog vertelt ze meteen dat ze borderline heeft, dat ze automutileert, dat ze in de gevangenis heeft gezeten en dat ze 'uitbehandeld' is en daarom euthanasie wilt gaan plegen.
FF checken... Ja hoor, ze leeft nog steeds. Allemaal foto's met een verwaarloosd smoezelig uiterlijk maar wel met een theatrale glimlach.
Als je haar borderline en haar problemen zou wegnemen, dan is dat het allerergste voor haar wat je kan doen. Zonder psychische problemen is ze helemaal niemand. Ik heb met haar in therapie gezeten. Er zit een enorme muur om haar heen. Ze vertelt in alle geuren en kleuren dat ze automutileert, dat ze frigide is, dat ze zichzelf niet kan verzorgen en soms een hele week niet doucht of tanden poetst, dat ze exceem heeft.... Maar waaróm ze automutileert dat vertelt ze niet.
-------------------
Ondanks die heftige diagnoses die jij hebt, denk ik dat jij mentaal een stuk gezonder bent dan zij. Alleen al het feit dat jij dit topic maakt, geeft aan dat jij niet wilt dat jij geleefd wordt door je problemen maar juist het beste ervan wilt maken en bereid bent je te ontwikkelen. Dus wat dat betreft is er zeker hoop voor je!
Maar helaas weet ik ook hoe moeilijk het is. Ik zit ook vast in mijn patronen. Het lijkt allemaal zo hopeloos en elke keer probeer ik toch hoop te houden dat er een manier moet zijn dat het mij gaat lukken. Maar voor psychische problemen ben je aangewezen op psychiaters en psychologen. Het is altijd hetzelfde. Alleen maar praten en wroeten in mijn verleden en daar heb ik volgens hen jarenlange therapie voor nodig. Maar ik wil niet alleen maar praten over mijn verleden en verder in een sociaal isolement doorbrengen, omdat het mij niet lukt om mijn structuur te verbeteren.
Niet.quote:
Hoe kan ik mezelf tot een mens zonder problemen vormen?
Stop the violence
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Down with the hate
Op vrijdag 21 augustus 2015 01:36 schreef engeopa het volgende:
Deadprez is een frequent bezoeker van Joop.nl. Kneusje eerste klas. walgelijke policor hoofd in de wolken multicultilover.
Problemen horen bij het leven en ook "gezonde" mensen voelen en herbeleven ervaringen, ze hebben alleen een groter filter tussen de herinnering en de emotionele reactie hierop. Hierdoor lukt het beter om zaken te relativeren, of om te buigen door er een positieve ervaring voor in de plaats te laten komen. (Andere mensen opzoeken voor troost of afleiding.)quote:
Hoe kan ik mezelf tot een mens zonder problemen vormen? Hoe zorgen mensen zonder stoornissen ervoor dat ze niks voelen en geen herbelevingen hebben? Hoe weet je wie je bent? Wat vormt je? Ik weet het allemaal niet. Ik weet alleen dat ik mezelf kwijt ben.
Deze mensen accepteren dat de problemen die ze ervaren en de negativiteit die ze soms tentoonspreiden, van hun is en deel is van wie ze zijn. Jij probeert al je ellende weg te duwen en hoopt dan dat er een ideaal persoon overblijft. Problemen en je manier van omgaan hiermee is wat je vormt. Dat pad wat jij bewandelt, dat vormt je, ook al zie je dat nog niet zo.
Accepteer dat jij jij bent met al je stoornissen, pas dan zal het je lukken om te zien wie je bent in al zijn omvang, zodat je er ook sturing aan kan geven en rekening mee kan houden.
Je bent al goed, niet pas als... Nu al!
En het verleden is. Daar kan je niets meer aan veranderen. Ook niet aan hoe je toen reageerde of je opstelde, je handelde naar je beste vermogen. Accepteer dat, zodat je niet langer haat of pijn voelt als je over je verleden nadenkt.
Overigens;
- ongeveer 1 miljoen mensen slikken antidepressiva
- "Bijna de helft van de Nederlandse vrouwen (45 procent) is het slachtoffer geweest van lichamelijk of seksueel geweld." - volkskrant
- "Hierin gaf 2,6 procent van de mannen en 11,7 procent van de vrouwen aan wel eens te zijn verkracht." - NRC
- In 2016 zijn er ruim 18,5 duizend echtscheidingen waarbij minderjarige kinderen betrokken zijn. In 2015 ging het om ruim 19.000.
- En elk jaar komen er in Nederland zo'n 70.000 bij: kinderen van gescheiden ouders. Onderzoek UU
- Ruim 25% van de Nederlanders heeft één of meer chronische ziekten. Dit komt neer op bijna 4,5 miljoen chronisch zieken. - Nationaal Kompas Volksgezondheid
- Bijna 33% van de chronisch zieken heeft meer dan één chronische ziekte.- Nationaal Kompas Volksgezondheid
Het is dus echt niet zo dat alle, in jouw ogen, normale mensen zorgeloos door het leven 'cruisen'.
[ Bericht 67% gewijzigd door _I op 23-07-2017 07:21:29 ]
Overigens;
- ongeveer 1 miljoen mensen slikken antidepressiva
- "Bijna de helft van de Nederlandse vrouwen (45 procent) is het slachtoffer geweest van lichamelijk of seksueel geweld." - volkskrant
- "Hierin gaf 2,6 procent van de mannen en 11,7 procent van de vrouwen aan wel eens te zijn verkracht." - NRC
- In 2016 zijn er ruim 18,5 duizend echtscheidingen waarbij minderjarige kinderen betrokken zijn. In 2015 ging het om ruim 19.000.
- En elk jaar komen er in Nederland zo'n 70.000 bij: kinderen van gescheiden ouders. Onderzoek UU
- Ruim 25% van de Nederlanders heeft één of meer chronische ziekten. Dit komt neer op bijna 4,5 miljoen chronisch zieken. - Nationaal Kompas Volksgezondheid
- Bijna 33% van de chronisch zieken heeft meer dan één chronische ziekte.- Nationaal Kompas Volksgezondheid
Het is dus echt niet zo dat alle, in jouw ogen, normale mensen zorgeloos door het leven 'cruisen'.
[ Bericht 67% gewijzigd door _I op 23-07-2017 07:21:29 ]
quote:
Het lijkt heel wat met al die heftige diagnosen. Maar het enige waarmee jij verschilt van 'gewone mensen' is dat je hersenen wat meer moeite hebben om de realiteit waar te nemen en daarvoor slik je medicijnen die goed werken als ik het beoordeel van hoe je hier op FOK! overkomt. Je komt helemaal niet als een rare verwarde dame over. Check maar na bij anderen
De crew van FOK! heeft genoeg vreemde lui meegemaakt, maar daar hoor jij niet bij.Ander ding is je verleden wat zo'n heftige impact heeft gemaakt dat je PTSS hebt. Heel veel mensen dealen met emotionele bagage en kunnen je tot bepaalde hoogte begrijpen. En kunnen je ook helpen! Het heeft bij jou alleen meer impact, waardoor het jou ontregeld.
Maar ik zie allereerst een krachtige gemotiveerde vrouw die het niet ontbreekt aan intelligentie en empathie.
Het is kut dat jij je vaak zo rot voelt en al die klachten hebt. Maar ik weet zeker dat je ermee kan leren omgaan en dat je ook vreugde en waarde uit het leven kan halen.
Ik wijdde wellicht wat teveel uit met die persoon met borderline. Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat zelfreflectie waarover jij wel beschikt, niet vanzelfsprekend is.
En niets is mooier dan dat je van leerling naar mentor gaat en jouw ervaringen anderen kunnen helpen.
Goed dat je erover praat! Sterkte!quote:
Helaas kan ik geen antwoord geven op je vraag, maar ik heb er wel 1 aan jou. Ik loop nu te kampen met een eetstoornis (boulimia) en heb het proces in gang gezet om hulp te krijgen bij een kliniek. Rond september begint de behandeling. Ouders nemen nu afstand van me en ik voel me merendeels van de tijd somber en alleen.
Hoe ben jij er van af gekomen?
Dat is heel heftig. Wat goed dat je de stap tot hulp hebt genomen. Dat is echt de eerste stap naar herstel. Ik vind het heel erg dapper van je.quote:
Helaas kan ik geen antwoord geven op je vraag, maar ik heb er wel 1 aan jou. Ik loop nu te kampen met een eetstoornis (boulimia) en heb het proces in gang gezet om hulp te krijgen bij een kliniek. Rond september begint de behandeling. Ouders nemen nu afstand van me en ik voel me merendeels van de tijd somber en alleen.
Hoe ben jij er van af gekomen?
Ik kan je niet precies vertellen hoe je geneest van een eetstoornis, als ik het geheim wist, zou ik hem wereldkundig maken. Wel kan ik je enkele tips geven (ik ben nog niet genezen, maar ik zit al een eind op de goede weg).
Het alle belangrijkste is dat je eerlijk bent. Een eetstoornis is een heimelijk iets, een dief in de nacht. Ik heb geen boulimia (anorexia was mijn label en nu ed-nos, ivm gewicht), maar heb wel twee periodes gekend met eetbuien, dus een klein beetje ken ik dat gevoel wel.
Terug naar die eerlijkheid. Waarschijnlijk heb je de neiging om je eetstoornis weg te moffelen voor je omgeving. Ben je niet eerlijk over gewicht en wat je eet. Als je wilt genezen moet je hier eerlijk over zijn. Geen andere optie. Zolang jij niet open durft te zijn, zul je niet genezen. En geloof me, het is doodeng en soms heel erg gênant, maar nodig. Verzin manieren om erover te communiceren (dit weekend is het bijvoorbeeld bij mij de mis in gegaan met laxeermiddelen, terug van vakantie, durfde niet op de weegschaal dus ik heb een hele strip ingenomen. Morgen durf ik dat niet in therapie te zeggen, dus ik heb het gemaild). Dit kan door mailafspraken, dagboeken, briefjes. Wat je maar helpt, zolang je het maar communiceert en het niet voor jezelf houdt.
Probeer ook eerlijk te zijn naar je omgeving toe, niet in detail wat je doet, maar vertel hen dat je een eetstoornis hebt en dat je ervoor hulp hebt gekregen. Dan sta je er niet alleen voor.
Daarnaast, luister naar de behandelaren. Eet de eetlijst die je krijgt, ook al zie je er nog zo tegenop. Geen honger? Toch die lijst aanhouden. Geen zin? Lijst aanhouden. Bang? Lijst aanhouden. Het gaat heel lang duren voordat je daarop kan variëren en kan eten op gevoel. Dan moet je sowieso geen angst voor eten voelen en eetbuivrij zijn.
En heel belangrijk: compenseer niet. Probeer nu al het braken/laxeren/vasten/overmatig sporten of wat je maar doet af te leren. Begin er direct mee.
Daarnaast: gooi je weegschaal uit het raam (bewijze van spreken en pas op voor de voetgangers) dat ding houdt je ziek. Jezelf wegen kan later wel weer, gewoon eens per week. Alleen als je start met het stoppen van compenseren en eetlijst gaat eten, is dat ding enkel een sta-in-de-weg voor genezing.
En voor de rest probeer alles wat je geadviseerd wordt, dat doen ze niet zo maar en geef de adviezen echt een kans. Dat is doodeng, maar de behandelaren weten waarover ze praten. Je hebt de belangrijkste stap gezet, nu doordouwen. Je kunt het. En vergeet niet: genezen van een eetstoornis duurt gemiddeld zeven jaar. Verwacht niet in een week, maand of jaar genezen te zijn. Wel wordt het steeds een klein beetje gemakkelijker.
Als je wilt mag je me PM'en en DM'en voor hulp/adviezen of gewoon een luisterend oor.
Zet hem, jij bent sterker dan die stomme eetstoornis
Sorry dat ik zo laat reageer, ik moest even nadenken over je vraag
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Dat is waar... waarschijnlijk is dit een enge verandering, waardoor ik zo tegensputterquote:
je problemen hebben altijd in de weg gestaan.
sta open voor verandering en ontwikkeling.
naarmate het beter met je gaat zal jezelf echt gaan tegenkomen.
verwacht dus dat dingen gaan veranderen en dat is alleen maar positief.
Hoe weet je wie je bent? Wat vormt je?
je zult altijd blijven veranderen, nooit ben je hetzelfde.
door een nieuwe fase in je leven zal je veranderen.
heel normaal eigenlijk.
quote:
Ik zit met hetzelfde probleem, al is mijn achtergrond wel anders dan die van jou.
Uberhaupt het feit dat jij je dit afvraagt en kenbaar durft te maken, maakt al dat er hoop is voor je. Ik ken namelijk ook mensen die echt hun stoornissen gebruiken om aandacht te krijgen. Ik ken een meisje met een behoorlijke mate van een borderline stoornis die al jaren roept dat ze euthanasie wil gaan plegen. Al haar problemen exploiteert ze. Als ze suicidaal is, post ze allemaal foto's op haar blog hoe erg het wel niet met haar gaat. Op de introductiepagina van haar blog vertelt ze meteen dat ze borderline heeft, dat ze automutileert, dat ze in de gevangenis heeft gezeten en dat ze 'uitbehandeld' is en daarom euthanasie wilt gaan plegen.
FF checken... Ja hoor, ze leeft nog steeds. Allemaal foto's met een verwaarloosd smoezelig uiterlijk maar wel met een theatrale glimlach.
Als je haar borderline en haar problemen zou wegnemen, dan is dat het allerergste voor haar wat je kan doen. Zonder psychische problemen is ze helemaal niemand. Ik heb met haar in therapie gezeten. Er zit een enorme muur om haar heen. Ze vertelt in alle geuren en kleuren dat ze automutileert, dat ze frigide is, dat ze zichzelf niet kan verzorgen en soms een hele week niet doucht of tanden poetst, dat ze exceem heeft.... Maar waaróm ze automutileert dat vertelt ze niet.
-------------------
Ondanks die heftige diagnoses die jij hebt, denk ik dat jij mentaal een stuk gezonder bent dan zij. Alleen al het feit dat jij dit topic maakt, geeft aan dat jij niet wilt dat jij geleefd wordt door je problemen maar juist het beste ervan wilt maken en bereid bent je te ontwikkelen. Dus wat dat betreft is er zeker hoop voor je!
Maar helaas weet ik ook hoe moeilijk het is. Ik zit ook vast in mijn patronen. Het lijkt allemaal zo hopeloos en elke keer probeer ik toch hoop te houden dat er een manier moet zijn dat het mij gaat lukken. Maar voor psychische problemen ben je aangewezen op psychiaters en psychologen. Het is altijd hetzelfde. Alleen maar praten en wroeten in mijn verleden en daar heb ik volgens hen jarenlange therapie voor nodig. Maar ik wil niet alleen maar praten over mijn verleden en verder in een sociaal isolement doorbrengen, omdat het mij niet lukt om mijn structuur te verbeteren.
Dank je wel voor je grote complimenten. Ik ken inderdaad ook mensen die hun ziekte zijn geworden, zelf heb ik ook zo'n periode gehad, in mijn pubertijd. Alleen inmiddels heb ik wel geleerd dat ik die ziektes heb, niet ben. Al is het soms heel lastig om uit te vogelen wat nu de stoornis is en wat nu gewoon iets raars van mezelf ben (ik heb een keer een behandelaar gehad die elke keer een kwartier of langer te laat kwam en de behandeling ook gemakkelijk drie kwartier liet uitlopen, alsof ik niks verder in mijn leven had. Toen ik diegene erop aansprak begon ze gelijk met "misschien moet je onderzocht worden op OCD of autisme. Toen heb ik wel duidelijk gemaakt dat ik dat niet pikte, maar dat ik gewoon verwacht dat mensen op tijd zijn voor hun afspraak en het anders laten weten). Vaak is het wroeten in je verleden hetgeen dat je niet wilt, maar wel goed voor je is. Vaak heb je dat nodig om verder te kunnen komen met stappen zetten. Daarnaast moet je die gevoelens ook aankaarten in je therapie. Zeggen voor welke problemen je hulp nodig hebt. Desnoods probeer je SPITS of ADB oid aan te vragen. Hopelijk lukt het je om uit je patronen los te breken. Heel veel sterkte
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Dank je wel voor je inspirerende woorden. Ik denk dat je gelijk hebt. En inderdaad, iedereen heeft een rugzak en zijn ervaringen. Alleen ik reageer er, blijkbaar, heviger op dan anderen. En inderdaad, met mijn stoornissen probeer ik te schuilen voor de problemen die ik heb of denk te hebben. Ik moet leren ze onder ogen te zien.quote:Op zondag 23 juli 2017 06:58 schreef Jopie78 het volgende:
[..]
Problemen horen bij het leven en ook "gezonde" mensen voelen en herbeleven ervaringen, ze hebben alleen een groter filter tussen de herinnering en de emotionele reactie hierop. Hierdoor lukt het beter om zaken te relativeren, of om te buigen door er een positieve ervaring voor in de plaats te laten komen. (Andere mensen opzoeken voor troost of afleiding.)
Deze mensen accepteren dat de problemen die ze ervaren en de negativiteit die ze soms tentoonspreiden, van hun is en deel is van wie ze zijn. Jij probeert al je ellende weg te duwen en hoopt dan dat er een ideaal persoon overblijft. Problemen en je manier van omgaan hiermee is wat je vormt. Dat pad wat jij bewandelt, dat vormt je, ook al zie je dat nog niet zo.
Accepteer dat jij jij bent met al je stoornissen, pas dan zal het je lukken om te zien wie je bent in al zijn omvang, zodat je er ook sturing aan kan geven en rekening mee kan houden.
Je bent al goed, niet pas als... Nu al!
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |