Ophef om column Hanina Ajarai

Gisteren verscheen er bij het AD een column van mevrouw Ajarai;


Deze week was het drie jaar geleden dat Nederland werd getroffen door een ramp: vlucht MH17 van Amsterdam naar Kuala Lumpur werd boven Oekraïne geraakt door een raket waarna het vliegtuig neerstortte. Geen van de inzittenden overleefde. Het was een zwarte dag voor de families en naasten van de 298 slachtoffers maar omdat het vooral om Nederlanders ging, was het ook een nationaal trauma. Wekenlang domineerde het de voorpagina’s.

Drie jaar na dato is er nog steeds nieuws te melden. Over het onderzoek naar de daders natuurlijk maar ook, zoals een paar dagen geleden, over de onthulling van het MH17-monument ter nagedachtenis van de slachtoffers. Ik moet bekennen: op emotioneel niveau doet het mij niets. Helemaal niets. Ik heb geen seconde getreurd om de slachtoffers, ik ben niet geïnteresseerd in het onderzoek en de rechtszaak en ik sla de meeste berichtgeving over de MH17 over.

De ontwerper van het monument kwam dit weekeinde bijvoorbeeld in meerdere kranten aan het woord om uit te leggen hoe moeilijk hij de opdracht vond. Niet boeiend. Begrijp me niet verkeerd: ik vind het zielig voor de nabestaanden en ik had gewild dat de ramp niet was gebeurd maar het raakt bij mij geen snaar.

De ineenstorting van Abdelhak Nouri wel. Ik geef geen snars om voetbal, ik had voor die fatale dag in Oostenrijk nog nooit van hem gehoord. Toch heb ik sindsdien intens meegeleefd, ik heb gehuild bij het zien van filmpjes waarin zijn familie treurt en bij de beelden van de massale en hartverwarmende steunbetuigingen. In mijn nachtgebeden prevel ik zijn naam en bid tot God voor totale genezing, voor een wonder. Normaal gesproken is dat een moment waarop ik alleen voor mijzelf en mijn naasten bid.

Ik begrijp er zelf ook niks van. Waarom rouw ik wel om Nouri en niet om MH17? Is het omdat Nouri moslim is? Een Marokkaanse Nederlander net als ik? Omdat het mijn broertje had kunnen zijn? En Nouri’s moeder mijn moeder had kunnen zijn?

Misschien deels, maar hoe verklaar ik dan dat ik ook intens meeleefde met de ouders van Savannah en Romy? Bovendien, als het puur om zijn geloof is, waarom doen die talloze berichten over slachtoffers van aanslagen in moslimlanden me ook niet zo veel?

Is het omdat de vliegramp zo veel slachtoffers kende dat die geen specifiek gezicht had? Het is tenslotte makkelijker om je in te leven in de tragedie van één iemand, dan in die van 298 mensen. Aan de andere kant: rationeel gezien is het verlies van zo veel levens toch erger dan het tragische lot van één jonge voetballer met een hartritmestoornis?

Deze bekentenis is niet bedoeld om te provoceren of iemand te kwetsen, ook al kan ik de scheldkanonnades die zullen volgen op deze column wel vast uittekenen. Ik werd gisteren gewoon plots getroffen door het verschil in hoe deze twee gebeurtenissen binnenkomen bij mij en ben oprecht benieuwd naar de oorzaken hiervan. Ongetwijfeld zijn er psychologen of sociologen die dit prima kunnen uitleggen. Misschien is het gewoon mijn moederhart dat uiteindelijk bepaalt wie het meest betreurenswaardig is. http://www.ad.nl/nieuws/nouri-vs-mh17~a488c0f9/

Niet iedereen was hier even blij mee en dus mocht mevrouw Ajarai op het matje komen bij RTL. Enkele fragmenten uit RTL Summer Night met Beau en Peter R.
http://media.tpo.nl/2017/(...)en-rtl-beau-peter-r/

Zelfs FOK!lieveling Anne-Fleur heeft weer een mening; Ik vind het zelf ook een onnodige en best kwetsende column, zeker voor de nabestaanden. Maar de volkswoede plus bijbehorende heksenjacht (en dito islamofobie en racisme) die op gang is gekomen gebeurt echt alleen als een moslim zoiets schrijft. Ebru Umar kan in haar columns bevolkingsgroepen kwetsen wat ze wilt, maar daar komt geen massahysterie van. ..
[bron, FB]


Mevrouw Ajarai 's overpeinzingen hierover; ,,Mijn woorden zijn nooit bedoeld als trap na richting de nabestaanden van de MH17-ramp. Nu ik weet dat ik deze mensen heb gegriefd met mijn column, bied ik mijn excuses aan. Het was beter geweest als mijn overpeinzingen hen niet hadden bereikt. De vragen en verwondering waarmee ik mezelf gesteld zag, waren weliswaar bedoeld als opmaat naar een oprechte discussie maar ik begrijp heel goed dat deelnemen aan zo’n discussie te pijnlijk is voor nabestaanden. Dat spijt mij oprecht.''