Psychiatrische "ziekten" bestaan niet,Alleen de maatschappij

quote:

Op maandag 10 juli 2017 09:09 schreef nogeenoudebekende het volgende:

[..]

Hier heb je niet echt goed over nagedacht of wel?

Nou ja, stoppen met uit huis halen is een goed punt, indien men betere alternatieven kan aanbieden waarbij het gezin bij elkaar blijft. Intensievere Dwangzorg met behoud van gezinsstructuur is nog altijd beter dan scheiden van een gezin wat ook weer een hoop negatieve effecten heeft met betrekking tot de ontwikkeling van een kind. Je kunt namelijk niet zomaar een hechting verbreken en dan denken dat de hechting elders weer plaatsvindt bijvoorbeeld. Dit zijn allemaal niet te onderschatten factoren. Je gaat veiligheid willen bieden binnen een onveilige situatie, vanuit het kind gezien dan. Heel dubbel, maar waar.

Ik denk wel dat er een kern van waarheid zit in de OP, maar die heeft te maken met een onderdeel van de diagnose van psychische ziekten: of jijzelf of anderen last hebben van een stoornis.
Naarmate de maatschappij intoleranter wordt, heeft zij steeds meer "last" van mensen die afwijken van de norm. Zeker omdat ze weten dat er wel een pilletje, poedertje of therapie voor is, wordt de afwijking niet getolereerd, hoe licht die ook is.

Volgens mij gaat het bij het vaststellen van een psychische ziekte juist om wat het met de desbetreffende persoon zelf doet en niet zozeer zijn omgeving. Uiteraard kunnen psychische aandoeningen grote gevolgen hebben voor de {vooral ook} nabije omgeving, maar er wordt gekeken vanuit de cliënt zelf en niet vanuit zijn omgeving.

De mate waarin de maatschappij er "last" van heeft, beïnvloed hoogstens de mate van onderzoek naar therapieën die kunnen helpen.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 09:49 schreef Naesala_1981 het volgende:
Volgens mij gaat het bij het vaststellen van een psychische ziekte juist om wat het met de desbetreffende persoon zelf doet en niet zozeer zijn omgeving. Uiteraard kunnen psychische aandoeningen grote gevolgen hebben voor de {vooral ook} nabije omgeving, maar er wordt gekeken vanuit de cliënt zelf en niet vanuit zijn omgeving.

De mate waarin de maatschappij er "last" van heeft, beïnvloed hoogstens de mate van onderzoek naar therapieën die kunnen helpen.

Het gross van de 'ziekten' zijn geen ziekten maar vergaande psychische copingstrategieën waardoor er afwijkende denk en handelwijzen kunnen ontstaan.

De term ziekte is niet juist helaas.

Mijn psycholoog vindt mij zwaar gestoord. Want ik vind mijzelf volledig normaal en ook nog fantastisch. Tja, aan zo iemand valt natuurlijk niets te verdienen ...

Van "hogerhand" mag het ook niets kosten, ook niet voor mensen met serieuze problemen. Heel veel jeugdige en jonge mensen kunnen (zelfs in een crisis ) nergens terecht. Tegenwoordig krijgt "Sensoor" voorheen de Telefonische Hulpdienst heel veel bellers met psychische klachten die nergens terecht kunnen. Vaag in mijn herinnering dat verhaal (was op tv) van die heel jonge vrouw die zichzelf doodde (onlangs), die jaren smeekte om hulp, en nergens terecht kon. Haar moeder vertelde dat haar dochter zelfs in een crisis gewoon weg gestuurd werd en dan eigenlijk alleen Sensoor kon bellen. Ja, en die hebben dan een psycholoog oid als betaalde kracht en verder vrijwilligers. Die krijgen dan een kleine training en hopla, lekker goedkoop.

Ik heb mijn hoop volledig op de techniek gesteld; binnenkort hebben we de verzorgende en sociale robots die eenzamen (vermoedelijk wel op indicatie en van de ziektekostenverzekeraar verstrekt) ter beschikking krijgen gesteld. Voor oude mensen, de eenzamen, de psychisch zwakken of labiele personen, bij de client thuis of in de een of andere opvang of kliniek.

Omdat lichamelijk contact en sex zo belangrijk is voor de mens, zowel lichamelijk als geestelijk (je voelt je lekker maar bv de voor de man geldt orgasmes - 5 en meer per week doen het aantal prostaatkankers verminderen). Dus moet die robot ook als sexrobot geprogrammeerd worden en natuurlijk ook met de nodige "hard" ware uitgerust worden.

Dan is die sociale buurvrouw ook niet meer nodig die regelmatig koffie komt drinken en een praatje komt maken, want die robot maakt men dan veel slimmer mooier, aardiger en knapper dan de mens, en ... er zit een knopje aan waarmee je hem af kunt zetten en die buurvrouw die ratelt maar door.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 09:49 schreef Naesala_1981 het volgende:
Volgens mij gaat het bij het vaststellen van een psychische ziekte juist om wat het met de desbetreffende persoon zelf doet en niet zozeer zijn omgeving. Uiteraard kunnen psychische aandoeningen grote gevolgen hebben voor de {vooral ook} nabije omgeving, maar er wordt gekeken vanuit de cliënt zelf en niet vanuit zijn omgeving.

De mate waarin de maatschappij er "last" van heeft, beïnvloed hoogstens de mate van onderzoek naar therapieën die kunnen helpen.

Als je kijkt naar de adhd en soortgelijk, dan is het de persoon die er last van heeft omdat de omgeving het niet tolereert. Als je kijkt naar de "drukke kinderen" die het label krijgen, dan denk ik, ja, als een opgroeiend kind zoveel energie heeft en je eist dat het urenlang stil in de schoolbanken zit, dan is het wel logisch dat vroeger, op de lagere school, minder adhd voorkwam, want toen had je nog riante pauzes en geen continuerooster.
In plaats van ruimte te geven aan meer bewegen (wat voor alle kinderen goed is) wordt er een diagnose gesteld en de kinderen volgestopt met medicijnen. Dat lijkt mij niet de juiste manier.

Ook in andere gevallen denk ik dat een oplossing zonder medicijnen vaak vermeden wordt, omdat dat teveel aanpassing van de omgeving zou vergen. Bijvoorbeeld stoppen met de 9 to 5 mentaliteit, zodat avondmensen niet veel te vroeg uit hun bed hoeven te komen. Te weinig (goede) slaap veroorzaakt depressies en obesitas, en die slaperige mensen op de weg veroorzaken heel wat schade (en slachtoffers). Maar er wordt liever antidepressiva ingeschoven, waardoor obesitas nog erger kan worden en ze nog versufter op de weg zitten. Dat is gewoon niet slim, maar niemand durft echte maatregelen te nemen.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 09:15 schreef Satori-Amori het volgende:

[..]

Nou ja, stoppen met uit huis halen is een goed punt, indien men betere alternatieven kan aanbieden waarbij het gezin bij elkaar blijft. Intensievere Dwangzorg met behoud van gezinsstructuur is nog altijd beter dan scheiden van een gezin wat ook weer een hoop negatieve effecten heeft met betrekking tot de ontwikkeling van een kind. Je kunt namelijk niet zomaar een hechting verbreken en dan denken dat de hechting elders weer plaatsvindt bijvoorbeeld. Dit zijn allemaal niet te onderschatten factoren. Je gaat veiligheid willen bieden binnen een onveilige situatie, vanuit het kind gezien dan. Heel dubbel, maar waar.

Daar is goed over nagedacht! Kind weghalen, elders plaatsen, als allerlaatste redmiddel.



[ Bericht 0% gewijzigd door LeesFoknl op 10-07-2017 11:52:51 ]

Maar, waar blijft God in deze tijd? Onze Lieve Heer, de Almachtige? Doet Hij niks? Of zijn Zijn Wegen (toch) Ondoorgrondelijk? Is Zijn weg mischien de farmaceutici?

God is misschien een te vaag begrip voor sommigen, maar de wereldse leiders. Enig idee hoe rijk de katholieke kerk is? Hoe rijk die superrijken zijn? Banken. De konigshuizen?
Maar ook de regeringen en politici. Waarom is er een overschot / voorraad van ruim 300.000.000 kilo melkpoeder HIER in Nederland en sterven duizende mensen en kinderen aan honger en ondervoeding een uurtje (Oost Europa) of paar uurtjes vliegen (Afrika, Azie) van hier.

Het wordt tijd voor een United States of World of een World Unie waarin al dat negatief ge-investeerd geld en energie gebruikt wordt voor een goed leven voor iedereen. Want daar is genoeg geld (= materiaal, voeding, recources) en kennis voor. Gewoon, de hemel op aarde realiseren!

Als je er over nadenkt zou je er bijna depressief van worden.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 09:09 schreef nogeenoudebekende het volgende:

[..]

Hier heb je niet echt goed over nagedacht of wel?

Nee, hoef je ook niet over na te denken. Common sense lijkt me. Als je niet voor je zelf kunt zorgen kun je ook niet voor een ander zorgen (in 99/100 gevallen om gelijk maar de uitzondering van: de vriend van mijn broertje en daar zusje was ook aan de drugs en beide kinderen zijn nu
chirurg etc)

quote:

Op maandag 10 juli 2017 12:23 schreef hertogjan_lekkerman het volgende:

[..]

Nee, hoef je ook niet over na te denken. Common sense lijkt me. Als je niet voor je zelf kunt zorgen kun je ook niet voor een ander zorgen (in 99/100 gevallen om gelijk maar de uitzondering van: de vriend van mijn broertje en daar zusje was ook aan de drugs en beide kinderen zijn nu
chirurg etc)

Dat wil niet zeggen dat die kinderen niet onder de verslaving geleden hebben.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 11:32 schreef LeesFoknl het volgende:

[..]

Daar is goed over nagedacht! Kind weghalen, elders plaatsen, als allerlaatste redmiddel.

Zelden zoiets doms gelezen

quote:

Op maandag 10 juli 2017 11:50 schreef LeesFoknl het volgende:
Maar, waar blijft God in deze tijd? Onze Lieve Heer, de Almachtige? Doet Hij niks? Of zijn Zijn Wegen (toch) Ondoorgrondelijk? Is Zijn weg mischien de farmaceutici?

God is misschien een te vaag begrip voor sommigen, maar de wereldse leiders. Enig idee hoe rijk de katholieke kerk is? Hoe rijk die superrijken zijn? Banken. De konigshuizen?
Maar ook de regeringen en politici. Waarom is er een overschot / voorraad van ruim 300.000.000 kilo melkpoeder HIER in Nederland en sterven duizende mensen en kinderen aan honger en ondervoeding een uurtje (Oost Europa) of paar uurtjes vliegen (Afrika, Azie) van hier.

Het wordt tijd voor een United States of World of een World Unie waarin al dat negatief ge-investeerd geld en energie gebruikt wordt voor een goed leven voor iedereen. Want daar is genoeg geld (= materiaal, voeding, recources) en kennis voor. Gewoon, de hemel op aarde realiseren!

Als je er over nadenkt zou je er bijna depressief van worden.

Ik hoorde dat de verlossing op hande is The seventh seal is open.

Hey dit vind ik nou een leuk topic!

Ikzelf denk dat er wel degelijk mentale stoornissen en wel degelijk psychiatrische aandoeningen bestaan. Ik heb namelijk foto's van hersenscans gezien waarop de hersenactiviteit zichtbaar werd van bijv. iemand met schizofrenie. Ik denk daarom dat de maatschappij hierop geen invloed heeft. Als je bijv. een geliefde verliest dan krijg je een behoorlijke mentale klap (of je nu steun vanuit de samenleving krijgt of niet).

Ik ben daarnaast echter wel van mening dat sommige stoornissen voor een groot deel door de samenleving worden veroorzaakt. Te hoge werkdruk, te hoge verwachtingen, het gevoel hebben 'opgesloten' te zitten. Voor een groot deel kan je hier lak aan hebben maar het heeft wel degelijk invloed op je. Hoe we dit in de toekomst gaan zien? Nouja het wordt steeds zichtbaarder. Wist je bijv. dat medicijnen tegen paniekstoornissen en antidepressiva het meest voorgeschreven medicijn zijn? Binnen mijn vriendengroep gebruiken meerdere mensen het.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 11:30 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Als je kijkt naar de adhd en soortgelijk, dan is het de persoon die er last van heeft omdat de omgeving het niet tolereert. Als je kijkt naar de "drukke kinderen" die het label krijgen, dan denk ik, ja, als een opgroeiend kind zoveel energie heeft en je eist dat het urenlang stil in de schoolbanken zit, dan is het wel logisch dat vroeger, op de lagere school, minder adhd voorkwam, want toen had je nog riante pauzes en geen continuerooster.
In plaats van ruimte te geven aan meer bewegen (wat voor alle kinderen goed is) wordt er een diagnose gesteld en de kinderen volgestopt met medicijnen. Dat lijkt mij niet de juiste manier.

Ook in andere gevallen denk ik dat een oplossing zonder medicijnen vaak vermeden wordt, omdat dat teveel aanpassing van de omgeving zou vergen. Bijvoorbeeld stoppen met de 9 to 5 mentaliteit, zodat avondmensen niet veel te vroeg uit hun bed hoeven te komen. Te weinig (goede) slaap veroorzaakt depressies en obesitas, en die slaperige mensen op de weg veroorzaken heel wat schade (en slachtoffers). Maar er wordt liever antidepressiva ingeschoven, waardoor obesitas nog erger kan worden en ze nog versufter op de weg zitten. Dat is gewoon niet slim, maar niemand durft echte maatregelen te nemen.

Niemand durft 'echte maatregelen' te nemen omdat dit gewoon veels te duur is. Je mag tegenwoordig al blij zijn als je een baan hebt dus dan doe je alles om maar aan de bedrijfseisen te voldoen. Harder werken, nog meer inzetten. Ga zo maar door.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 17:03 schreef Satori-Amori het volgende:

[..]

Ik hoorde dat de verlossing op hande is The seventh seal is open.

Klinkt niet goed, op de een of andere manier ...

Tja, waar ligt de grens, welk etiket plak je er op:
Geloof, Godsdienst belijden, Goed-gelovige, Godsdienst waan, Godsdienst waanzinnige. Fundamentalistisch gelovige, wel of niet gewelddadig. Moeilijk ..

quote:

Op dinsdag 11 juli 2017 11:04 schreef LeesFoknl het volgende:

[..]

Klinkt niet goed, op de een of andere manier ...

Tja, waar ligt de grens, welk etiket plak je er op:
Geloof, Godsdienst belijden, Goed-gelovige, Godsdienst waan, Godsdienst waanzinnige. Fundamentalistisch gelovige, wel of niet gewelddadig. Moeilijk ..

Jawel hoor, een kans op verzoening en heling, veel meer is het niet, zover ik het begrijp dan. Het enigste echte verhaal is het leren kennen van onszelf zonder onszelf te verliezen in delen van onszelf.

Dat is even de verkorte versie. het is allemaal net iets gecompliceerder uiteraard.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 21:17 schreef Elvenpath het volgende:

Ik ben daarnaast echter wel van mening dat sommige stoornissen voor een groot deel door de samenleving worden veroorzaakt. Te hoge werkdruk, te hoge verwachtingen, het gevoel hebben 'opgesloten' te zitten. Voor een groot deel kan je hier lak aan hebben maar het heeft wel degelijk invloed op je. Hoe we dit in de toekomst gaan zien? Nouja het wordt steeds zichtbaarder. Wist je bijv. dat medicijnen tegen paniekstoornissen en antidepressiva het meest voorgeschreven medicijn zijn? Binnen mijn vriendengroep gebruiken meerdere mensen het.

Okay, veel medicijnen. Maar .... is dat erg. Of is dat alweer een "mode" van de tegenwoordige maatschappij en beter-weters, bemoeial, al dan niet "professioneel" om maar af te geven op medicijnen. Waarom mag niet iedereen gelukkig zijn, bv met een prozacje? Is dat dan zo erg als je een pilletje neemt. Zeker als niemand daar verder last van heeft, integendeel zelfs, liever een happy persoon in mijn omgeving als een depressieve mens die dadelijk misschien ook nog mij aansteekt met zijn somberheid.

Ik zie het zo:gelukkig kan en wordt er iets aan gedaan. Vroeger was men ook van mening dat pijn en lijden hoorde bij ziek zijn. Nu, ik wil een dier nog niet zien lijden of ongelukkig zijn, waarom zou een mens dat dan wel moeten?

Dus allemaal:

quote:

Op dinsdag 11 juli 2017 11:21 schreef Satori-Amori het volgende:

[..]

Jawel hoor, een kans op verzoening en heling, veel meer is het niet, zover ik het begrijp dan. Het enigste echte verhaal is het leren kennen van onszelf zonder onszelf te verliezen in delen van onszelf. zonder onszelf te verliezen in delen van onszelf. zonder onszelf te verliezen in delen van onszelf.

Dat is even de verkorte versie. het is allemaal net iets gecompliceerder uiteraard.

Oh, gelukkig, dacht dat het meer was van nu komen alle rampen en ziektes en het kwaad, oorlogen. De acccopalyps (goed geschreven?). Zag laatst een film van de zeven ruiters en zo best be-angstigend. Maar gelukkig valt het dus wel mee.

Maar "zonder onszelf te verliezen in delen van onszelf". Deze zinsnede begrijp ik niet, ... verliezen in delen van ons zelf

Dankzij prozac voel ik mij als een vogel zo vrij en blij ....

quote:

Op dinsdag 11 juli 2017 11:32 schreef LeesFoknl het volgende:

[..]

Oh, gelukkig, dacht dat het meer was van nu komen alle rampen en ziektes en het kwaad, oorlogen. De acccopalyps (goed geschreven?). Zag laatst een film van de zeven ruiters en zo best be-angstigend. Maar gelukkig valt het dus wel mee.

Maar "zonder onszelf te verliezen in delen van onszelf". Deze zinsnede begrijp ik niet, ... verliezen in delen van ons zelf

Het is slechts mijn mening hierover, ik zou daar niet al teveel waarde aan hechten

Het probleem met 'onszelf' is vaak dat we onbewust gehouden delen van onszelf niet willen zien en erkennen, dat geeft een hoop, zo niet bijna alle ellende die je in verschillende vormen vandaag de dag tot uiting ziet komen.

Niemand wil horen hoe inhalig en egocentrisch men in wezen is, of hoe kwaadaardig zijn werkelijk intenties wel niet zijn, dat creëert een stukje onrust Dus geven we anderen graag de schuld en gaan op de bres voor een betere wereld, zonder onszelf mee te hoeven nemen..

Tja... misschien is mijn medicatie drugs, misschien is het niet goed voor me dat ik negen pillen op een dag moet slikken, alleen het is wel het verschil tussen kunnen studeren of gefixeerd in een separeer zitten (letterlijk). Zonder die medicatie ben ik een gevaar voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving. Daarnaast ben ik zonder medicatie altijd bang en psychotisch, met extreme stemmingswisselingen (van het hete kopjes thee uit woede over iemand heen gooien tot helemaal in de gloria zijn). Voor mij is medicatie het verschil tussen vrijheid en totaal ontdaan worden van mijn autonomie.
Normaal slaap ik 2, hooguit 3 uur per nacht. Eens per week neem ik een slaappil om een nacht door te slapen. Om psychoses te voorkomen en te zorgen dat ik functioneer.
Uiteindelijk slik ik van alles het minimale. Gevolg: Ja, ik zie, hoor, voel en ervaar dingen die anderen niet waarnemen, maar ik ben niet gedrogeerd en heb gevoel en functioneer.

Kijk voor de eetstoornis die ik heb en de PTSS die ik heb, wil ik geen medicatie. Dat zijn problemen met een duidelijke oorzaak en daarbij werk ik ook aan de oorzaak. Volg ik behandelingen die mij goed helpen. Wanneer iets niet aanslaat (zoals bijv. EMDR) geef ik dit aan en zoeken we samen naar een andere oplossing en therapie. Totdat we (zoals nu) iets gevonden hebben wat wel werkt.
Je mag het als iets slechts zien, maar ik ben blij dat het werkt en het geeft me een leven en toekomst

quote:

Op maandag 10 juli 2017 10:12 schreef Satori-Amori het volgende:

[..]

Het gross van de 'ziekten' zijn geen ziekten maar vergaande psychische copingstrategieën waardoor er afwijkende denk en handelwijzen kunnen ontstaan.

De term ziekte is niet juist helaas.

Goed dat je me er op wijst. Dank daarvoor. Ik reageerde direct op Lunatiek en nam de terminologie over, maar je hebt gelijk.

Sowieso iets waar ik meer op moet letten op hoe ik bepaalde dingen verwoord. Ik wil nog wel eens iemand kwetsen op die manier omdat ik niet genoeg stilsta of te makkelijk voorbij ga aan wat het met een ander kan doen. Zelf kijk ik er vrij makkelijk voorbij, het gaat mij meer om of iemand de juiste intentie overbrengt.

Wanneer mensen me er op wijzen, helpt het me hopelijk om me er meer bewust van te worden. Aangezien ik ooit weer hoop als ervaringsdeskundige aan de slag te gaan, kan dat goed helpen.

quote:

Op maandag 10 juli 2017 11:30 schreef Lunatiek het volgende:

[..]

Als je kijkt naar de adhd en soortgelijk, dan is het de persoon die er last van heeft omdat de omgeving het niet tolereert. Als je kijkt naar de "drukke kinderen" die het label krijgen, dan denk ik, ja, als een opgroeiend kind zoveel energie heeft en je eist dat het urenlang stil in de schoolbanken zit, dan is het wel logisch dat vroeger, op de lagere school, minder adhd voorkwam, want toen had je nog riante pauzes en geen continuerooster.
In plaats van ruimte te geven aan meer bewegen (wat voor alle kinderen goed is) wordt er een diagnose gesteld en de kinderen volgestopt met medicijnen. Dat lijkt mij niet de juiste manier.

Ik ben het zeker met je eens dat er te snel naar medicatie wordt gewezen, vooral ook bij adhd, maar het is zeker niet alleen dat. Er is voorlichting voor de ouders, overleg met school over hoe je betere omstandigheden kan creëren op school voor het kind om te leren (zowel qua overbrengen leerstof als het inlichten van leraren hoe je beter dingen kan aanreiken. Kinderen kunnen ook zeker goede therapie krijgen hiervoor, vaak met betrekking dus ook van de nabije omgeving. Medicatie kan natuurlijk een groot verschil maken, maar er zou beter moeten worden gekeken naar wanneer het echt nodig is.

Zelfs wanneer de omgeving reageert op het gedrag van de persoon met adhd, wordt nog gekeken naar de persoon zelf. Hoe ervaart die de reactie? Wat doet het met zijn/haar gedrag? Hoe kunnen we hem/haar helpen daar beter mee om te gaan? Niet iedereen reageert hetzelfde op een zelfde omgeving. Ik denk dat daar echt goede vooruitgang wordt geboekt, want er wordt steeds meer gekeken naar het individu, ook al staat soms de medicatieve kant daar haaks tegenover. Ik ben ooit in Haarlem naar het museum van de psychiatrie geweest, de verschillen met 50 jaar terug zijn enorm natuurlijk, maar ook de verschillen met 10 jaar terug zijn al groot. Dat is opmerkelijk, want wetenschap laat zich doorgaans niet makkelijk hervormen.

quote:

Ook in andere gevallen denk ik dat een oplossing zonder medicijnen vaak vermeden wordt, omdat dat teveel aanpassing van de omgeving zou vergen. Bijvoorbeeld stoppen met de 9 to 5 mentaliteit, zodat avondmensen niet veel te vroeg uit hun bed hoeven te komen. Te weinig (goede) slaap veroorzaakt depressies en obesitas, en die slaperige mensen op de weg veroorzaken heel wat schade (en slachtoffers). Maar er wordt liever antidepressiva ingeschoven, waardoor obesitas nog erger kan worden en ze nog versufter op de weg zitten. Dat is gewoon niet slim, maar niemand durft echte maatregelen te nemen.

Dit ben ik helemaal met je eens, maar het is lastig dit te veranderen. Daarvoor moeten veel terreinen samenkomen. Bedrijfsleven, de overheid en het gezin zelf. Waar trek je dan de grens? Ook telefoongebruik, asociaal gedrag, incapabele bestuurders door leeftijd/ lichamelijke klachten/ onervarenheid/ etc, alcohol en tig andere dingen veroorzaken ongelukken.

Medicatie kan echter ook een ondersteunende functie hebben, juist om te helpen bij deze veranderingen. Ik zal er verder niet op in gaan, omdat dit een ellenlang verhaal zou worden, door de enorme verschillen tussen mensen en medicaties. Maar ik ben het dus zeker met je eens dat het zeker de moeite waard is om eerst naar andere oplossingen te kijken, ook al heb ik het zo ervaren dat dit meestal wel gedaan word.

Het is altijd koorddansen tussen interventie van de overheid en vrijheden en verantwoordelijkheden geven aan de mensen zelf. Iedere maatschappij bewandelt dat koord totaal anders. Vergeleken met de VS is Nederland natuurlijk een enorme "nanny state", terwijl er ook landen zijn met name in Scandinavië waar het andersom is.

Ik denk wel dat wanneer je in behandeling bent en medicatie voorgeschreven krijgt, dat je al bewust wordt gemaakt van de gevaren. Veel medicatie wordt expliciet bij vermeld dat je op moet letten in het verkeer, of het moet innemen op speciale tijden of met een bepaalde maaltijd.

Edit: Sorry voor het lange verhaal. Maar je reactie was te interessant om niet op in te gaan.