Neoliberalisme, wat houdt het in? #18

quote:

Low-paid workers need better job satisfaction, No 10 review will say

quote:

A Downing Street review into modern employment is to call on the government to improve the quality of work for millions of people earning the minimum wage after it found too many are stuck with few prospects and falling job satisfaction.

A 10-month review commissioned by the prime minister has identified a productivity crisis among the lowest paid workers particularly in sectors such as retail, care work and hospitality, and will urge the government to give the Low Pay Commission a new role to boost job satisfaction.

Matthew Taylor, a former adviser to Tony Blair, is expected to say next week that the government needs to widen the focus of its industrial strategy to tackle falling productivity among the low paid – not least because many work in the public sector – as well as its current priority of high value, high tech export industries.

Taylor’s report is expected to say “the ambition we should have is that all work is fair and decent and with scope for fulfilment and development”.

quote:

Op zaterdag 8 juli 2017 14:24 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Oh jee! Maar als de productiviteit daalt is er natuurlijk wel een probleem!

[..]


[..]

quote:

Politie verspilt energie met aanpak 'sukkels en patiënten'

quote:

In het onderzoek staat stevige kritiek op de werkwijze van de politie. Elke zaak wordt als een los incident behandeld, ook als sprake is van een groter probleem. "De politie labelt zaken als simpel en eenvoudig, maar eigenlijk zijn ze vaak juist complex", aldus het rapport.

De politie staat onder druk om zaken snel af te handelen. Belangrijke context over verdachte en slachtoffer belandt niet bij het Openbaar Ministerie. "Dat leidt er vaak toe dat niet de meest betekenisvolle afdoening wordt gekozen."

quote:

Wat haar betreft verandert ook de manier waarop de politie wordt beoordeeld. Nu wordt de politie afgerekend op het aantal aangiftes, het aantal aangehouden verdachten en het aantal aangeleverde zaken bij het Openbaar Ministerie. Het OM wordt zelfs gefinancierd op basis van het aantal zaken.

"Het is de vraag of dit systeem wel deugt", zegt Nas. "Misschien moet de politie niet meer afgerekend worden op hoeveel boeven er worden gevangen, maar op hoeveel problemen er samen met andere instanties worden opgelost."

quote:

'De oude economie van groeien is een doodlopende weg'

quote:

Wat begon als kleinschalige waarschuwing voor de gevolgen van handelsverdragen is uitgegroeid tot een ondernemerscollectief van ruim duizend bedrijven: Ondernemers van Nu. Oprichter Joost van Beek wil meer: "Als je alleen onderneemt om geld te verdienen gaat er iets verkeerd."

"Wij zien waar de economie van gisteren ons heeft gebracht.
We zien dat de grenzen aan de groei zijn bereikt
en dat de ecologische balans verstoord is.
Een andere economie is nodig, waarin winst maken niet het enige doel is."

Een fragment uit het manifest waar nu al meer dan duizend ondernemers, voornamelijk mkb'ers, hun handtekening onder gezet hebben. Samen willen ze hun stem laten horen tegen wat Joost van Beek 'het oude economische denken' noemt. Met collega-ondernemer Tom van de Beek richtte hij daarom in 2014 het collectief Ondernemers van Nu op.

"Het hele idee van alleen maar groeien en groter worden is niet langer houdbaar", zegt hij in gesprek met RTL Z. "Er is een groeiende groep ondernemers die inziet dat het anders moet. Zij willen iets bijdragen aan de maatschappij en worden niet gedreven door enkel meer produceren en meer consumeren."

Voorbeelden van ondernemingen die meedoen zijn taxibedrijf Taxi Electric, energieleverancier Vandebron en Van Beeks eigen sokkenmerk Effio.

Handel hervormen

Het laatste wapenfeit van het collectief is een petitie aan het adres van de Tweede Kamer. Daarin pleiten zij voor een hervorming van het huidige internationale handelsbeleid en een gelijk speelveld voor duurzame ondernemers. Het hoofdpunt: geef het belang van mens en planeet voorrang op winstmaximalisatie van bedrijven.

Van Beek: "Wij zeggen: je kan wel handel drijven, maar doe het op een goede manier. Dat is niet het rondslepen van alsmaar meer producten over de wereld, maar zoveel mogelijk lokaal produceren. En dat is ook niet het leegtrekken van de aarde, maar de nadruk leggen op hergebruik, recyclen, delen, repareren en hernieuwbare energie. Een alternatief handelsverdrag moet vanuit deze waarden spreken."

Winst maken mag

Daarmee pleit hij er niet voor dat bedrijven geen winst mogen maken. Van Beek: "Begrijp me niet verkeerd. Het is niet erg om geld te verdienen. Dat is normaal. Maar als je alleen onderneemt om geld te verdienen gaat er iets verkeerd. Geld is een ruilmiddel en daar is niets mis mee. Maar het economische model van nu kijkt alleen naar de groei van ons bruto binnenlands product."

Handelsverdragen zoals CETA en TTIP zijn voorbeelden van hoe het niet moet, betogen zij. Deze Europese verdragen met Canada (op 15 februari 2017 goedgekeurd door het Europees Parlement) en de Verenigde Staten (onderhandelingen voorlopig gestaakt) zouden enkel de mondiale economische groei stimuleren die gebaseerd is op méér handel en méér produceren van hetzelfde in grotere hoeveelheden.

'Handelsverdrag slecht voor mkb'

Het waren dan ook deze verdragen die Joost en Tom in 2014 bewogen om in actie te komen. Ze stelden destijds vast: het midden- en kleinbedrijf heeft zo goed als niets aan een CETA of TTIP. Van Beek: "Ze worden gepromoot als goed voor de economie en ondernemers. Maar ze zijn helemaal niet goed voor mkb-bedrijven, want die exporteren over het algemeen niet. Deze verdragen blijven ingaan op de oude economie van groeien. Dat is een doodlopende weg."

Toch is de kritiek op deze handelsverdragen maar een onderdeel van een groter plaatje, benadrukt hij. Dat is het versnellen van de transitie naar een nieuw economisch model. Daarvoor gaan de Ondernemers van Nu zoveel mogelijk in gesprek met politici en ondernemersorganisaties VNO-NCW en MKB-Nederland.

Trage transitie

Want het tempo waarin Nederland verduurzaamt is hem een doorn in het oog. "Het is beschamend. We zijn een land met zóveel kennis. Maar we zijn nog niet in staat om op dat niveau verandering door te maken. Ik vind dat het veel te traag gaat. Kijk naar onze CO2-uitstoot, door onze enorme bio-industrie en kolencentrales. Je moet de ballen hebben om ook nieuwe kolencentrales te sluiten. De luchtkwaliteit en volksgezondheid zijn altijd belangrijker dan een investering."

Er zijn meer (milieu)organisaties die daardoor pleiten, toch wil Van Beek voorlopig een onafhankelijke beweging blijven. "We willen vooral laten weten dat er nieuwe ondernemers zijn. Ondernemers die iets willen bijdragen aan de maatschappij. Samen kunnen we een tegengeluid laten horen. Ik ben al tevreden met elke kleine verandering. Een klein stapje kan een heel groot effect hebben."

Bron • RTL Z / Chris Koenis

quote:

Verander de wereld, begin met een potlood

Met haar bestseller Doughnut Economics valt Kate Raworth de gangbare economische wetenschap aan: markten zijn inefficiënt en groei is niet alles zaligmakend. ‘We hebben een ecologisch plafond en een sociale drempel.’

quote:

Doughnut Economics van de Britse wetenschapper en activist Kate Raworth is een onwaarschijnlijke bestseller. En wat dat betreft vergelijkbaar met die andere onwaarschijnlijke bestseller van drie jaar geleden: Thomas Piketty’s Capital in the Twenty-First Century. Dat boek wist wereldwijd een politieke snaar te raken met ruim tachtig gortdroge U-vormige grafieken die empirisch staafden wat boze burgers allang wisten: kapitalisme is goed voor enkelen, niet voor de massa. Inkomens- en vermogensongelijkheden nemen toe en zijn een groot en groeiend probleem, om Piketty’s zevenhonderd pagina’s tellende boek in één zin samen te vatten. Het grote verschil is – aldus Raworth – dat uit Kindle-data blijkt dat de gemiddelde koper van Piketty’s boek op pagina 23 strandt op te veel techniek en te veel cijfers en dat haar boek wel wordt uitgelezen.

Drie jaar later is er dus opnieuw een wat nerdy boek dat de politieke verbeelding prikkelt. In ieder geval aan gene zijde van het Kanaal en de Atlantische Oceaan, hoewel vertalingen in het Japans en Italiaans op stapel staan en Raworth ook hier in Nederland een donutgekte hoopt te doen ontvlammen. Aan de hand van zeven klassieke plaatjes uit de geschiedenis van het economische denken lanceert Raworth een frontale aanval op de economische wetenschap en plaatst daar een sociaal en duurzaam alternatief tegenover. Het gaat dan om de fetisj van het bruto binnenlands product (bbp); de aanname van de individualistische economische actor, homo economicus genaamd; het idee van de eigenstandige, op zichzelf staande markt; het mechanische marktevenwicht; de omgekeerde U-curves van ongelijkheid en verduurzaming (hoe rijker, hoe gelijker en schoner); en de illusie van exponentiële groei.

Volgens Raworth bepalen deze beelden hoe de meeste politici en beleidsmakers naar de economie kijken. Einstein citerend stelt zij dat theorieën bepalen wat wij zien en dus ook wat voor ons onzichtbaar blijft. De uitdagingen van vandaag – klimaatverandering, toenemende ongelijkheden, groeiende politieke onmondigheid door de buitenproportionele macht van het grootbedrijf – zijn terug te voeren op die blinde vlekken, aldus Raworth. En er is niets minder dan een paradigmawisseling voor nodig om die uitdagingen te adresseren.

Dat is wat Doughnut Economics pretendeert: de lezer een nieuwe manier van kijken aanreiken naar dat grote, ingewikkelde ding dat wij ‘economie’ noemen – niet mechanisch maar dynamisch; niet atomistisch maar holistisch; niet enkelvoudig maar meervoudig; niet exponentieel maar stationair; niet geïsoleerd maar verworteld; niet antropocentrisch maar ecocentrisch. En daarvoor gaat Raworth vooral te rade bij klimaatwetenschappers, duurzaamheidsdenkers en complexiteitstheoretici, wier modellen volgens haar veel geavanceerder zijn dan de mechanische, lineaire, newtoniaanse modellen van economen.

quote:

‘En dus besloot ik op mijn schreden terug te keren en de economie als wetenschap simpelweg op zijn kop te zetten’, zegt ze. ‘Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk door niet haar oude theoretische vooronderstellingen – markten zijn efficiënt, economieën tenderen naar evenwicht, groei is noodzakelijk, individuen zijn uit op nutsmaximalisatie – als uitgangspunt te nemen, maar de langetermijndoelen van de mensheid, de Global Development Goals, en de ecologische randvoorwaarden volgens de planetaire grenzentheorie van de Zweedse klimaatwetenschapper Johan Rockström die ons ecosysteem nu eenmaal stelt, en steeds nadrukkelijker stelt, als leidraad te nemen. Hoe kunnen we die garanderen, welke theoretische aannames zijn daarvoor nodig, en welk economisch beleid volgt daaruit? En figuurlijk door economen te dwingen via het succes van mijn boek te erkennen dat er het nodige schort aan hun paradigma: de boel op zijn kop zetten via de bestsellerlijsten zeg maar. Ze op die manier uit hun comfortzone jagen. En zo is het gegaan. In eerste instantie was de reactie van economen: is zij een serieus econoom? Moeten we naar haar luisteren? Publiceert zij in de American Economic Review? Mijn antwoord luidde: “Hell no, I am a playful economist.” Maar inmiddels kan ook de academische economie niet langer om mij heen en word ik steeds vaker gevraagd om in discussie te gaan met “serieuze economen”. Ik ga die discussies niet uit de weg. De gebreken zijn zo evident. En bovendien, mijn object van kritiek is niet de avant-garde uit de academische tijdschriften, maar zijn de beelden uit de leerboeken algemene economie: “economics 101”. Dat is waar de revolutie in denken begint. Niet aan de bovenkant van de academische piramide maar aan de onderkant. Op scholen en universiteiten.

Gelukkig begint ook aan de bovenkant het besef te dagen dat er iets moet veranderen en dat de economie als academische discipline een grote verantwoordelijkheid draagt voor onze politieke, economische en ecologische situatie. En dus een belangrijke bijdrage zou kunnen leveren aan onze redding.’

Uiteraard citeert Raworth de bekende uitspraak van John Maynard Keynes dat ‘economische ideeën, zowel als ze correct zijn als als ze foutief zijn, machtiger zijn dan meestal wordt aangenomen’. ‘In feite’, aldus Keynes, ‘wordt de wereld door weinig anders geregeerd.’ Om eraan toe te voegen dat ‘de politicus, ook al beroept hij zich nog zo op zijn anti-intellectualisme, in werkelijkheid vaak de slaaf is van de ideeën van een of andere reeds lang vergeten econoom.’

Raworth laat overtuigend zien dat de invloed van deze economische ideeën niet zozeer loopt via de mathematische bewijzen die er ten grondslag aan liggen, noch via de theoretische proposities die eruit kunnen worden afgeleid, of via de reputatie van het tijdschrift waarin zij zijn gepubliceerd. Maar dat die vooral loopt via een aantal pakkende grafieken die onze economieën moeten verbeelden en die als een soort gezonken cultuurgoed in ons collectieve geheugen zijn geprent, te beginnen op de middelbare school.

De exponentieel stijgende lijn van bbp-groei die de staat van nationale economieën uitdrukt is er een van. Maar ook de bekende elkaar kruisende vraag- en aanbodcurves die het evenwicht symboliseren waar markten naar tenderen; de omgekeerde U-curves die verbeelden dat economische groei het antwoord is op alle kwalen die diezelfde economische groei veroorzaakt; het circulaire stromenmodel dat de interactie tussen economie en ecosysteem perfect aan het zicht onttrekt. Ze combineert dat met een uiterst trefzekere kritiek op de economistische taal die bij dit soort plaatjes hoort. Neem ‘externaliteiten’ – alsof milieuvervuiling, uitputting van grondstoffen, onmetelijk dierenleed, afnemende soortenrijkdom, CO2-uitstoot ‘extern’ is aan onze economische productie en consumptie en er niet een intrinsiek onderdeel van is. Alsof datzelfde productie- en consumptiesysteem überhaupt zou kunnen bestaan zonder grootschalige uitbuiting van mens, dier en milieu, waar niet een ‘eerlijke’ prijs voor wordt betaald.

Of ‘marktprikkels’ – alsof geldelijke beloning het enige motief is waar mensen op reageren. En alsof de rollen van consument en verkoper van arbeidskracht de enige rollen zijn die mensen in hun leven spelen. Alsof zij niet ook burger, vader, moeder, dochter, zoon, minnaar zijn. Raworth citeert in dit verband de beroemde studie van de Britse socioloog Richard Titmuss uit 1970 over bloeddonaties. Die toonde aan dat betaling voor donaties altruïstische motieven wegdrukt en uiteindelijk leidt tot minder en slechtere donaties.

Terecht waarschuwt Raworth voor een eenzijdig vertrouwen op marktprikkels om duurzaamheid te bevorderen. Een hogere prijs voor emissies is absoluut noodzakelijk, maar het is een misvatting te denken dat daarmee de wereld is gered. Beter is het om andere motivatiebronnen aan te boren en van duurzaamheid een diepgewortelde levensstijl te maken, gebaseerd op mededogen en een diep besef van gedeeld lot. In het Antropoceen vallen het lot van mens, dier en milieu nu eenmaal naadloos samen. Het overleven van de een veronderstelt het overleven van de ander, en vice versa. Daarmee trek je een harde streep door de voortschrijdende commodificering die het neoliberalisme kenmerkt en voorkom je dat bij wijziging van de prikkels het menselijk gedrag ook opnieuw wijzigt.

Hetzelfde doet ze met begrippen als ‘hulpbronnen’ en ‘natuurlijk kapitaal’. Wie onze planeet reduceert tot een bundel ‘hulpbronnen’ of monetariseert door er een kapitaalfunctie aan toe te kennen, miskent daarmee de intrinsieke waarde die ecosystemen, soortenrijkdom en biodiversiteit nu eenmaal hebben. Ook reproduceert het de cartesiaanse hybris dat de mens boven de natuur staat en als een groot, onverantwoordelijk kind vrijelijk kan putten uit wat de natuur daar voor hem heeft neergezet, zonder rekening te hoeven houden met de langetermijngevolgen ervan. Bovendien blijft de waarde van natuur en milieu daarmee nog steeds afhankelijk van de functie die het heeft voor menselijke productie en consumptie. Een bijenkolonie vertegenwoordigt economische waarde zolang zij noodzakelijk is voor agrarische bevruchting. Verander de bestemming van het gebied in toeristenoord en de bijenkolonie is economisch waardeloos geworden. Zelfde kolonie, andere waardering.

Met deze kritieken op begrippen afkomstig uit een economische orthodoxie die weliswaar pleit voor het ‘internaliseren’ van ‘externaliteiten’ maar nog altijd markten als fundamenteel uitgangspunt van de eigen theorie ziet, beweegt Raworth onherroepelijk van een antropocentrisch wereldbeeld, waarin de waarde van dier en milieu wordt bepaald door hun nuttigheid voor ons, naar een ecocentrisch wereldbeeld. Daarin wordt aan dier en milieu een eigen waardering toegekend waaraan onze (botsende) belangen ondergeschikt moeten worden gemaakt als de belangen van dier en milieu daarom vragen.

quote:

Pensioen komt te laat voor zware beroepen, verdubbeling afgekeurde ouderen in metaalindustrie

quote:

Op woensdag 12 juli 2017 16:25 schreef Papierversnipperaar het volgende:
De wal keert het schip:

[..]

quote:

Op woensdag 12 juli 2017 17:29 schreef Klopkoek het volgende:
Hoe rijker de wijk, hoe meer Tesla subsidie

https://www.ftm.nl/artike(...)en-op-straat?share=1

quote:

Op woensdag 12 juli 2017 17:55 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Hoe armer de wijk, hoe meer huurtoeslag en uitkeringen..
Verder, hoe armer de wijk, hoe meer Benzine subsidie, want, als je de redenering volgt worden ottomotoren fiscaal gesubsideerd, ze zijn immers veel goedkoper dan Dieselmotoren voor de fiscus.

quote:

Op woensdag 12 juli 2017 18:19 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Fout, want de directe en indirecte subsidie op wonen is hoger voor de topinkomens, in het bijzonder diegenen die er niet zelf in gaan wonen.

quote:

Op donderdag 13 juli 2017 12:35 schreef deelnemer het volgende:
Reactie op post #20 van Klopkoek

[..]

De rol van Rusland in dit conflict kan een reactie zijn op de expansie van de westerse alliantie en de NAVO. Maar zeker is dat Rusland een 'covert operation' heeft geleid in Oost-Oekraine. Het neerhalen van de MH17 wordt volgens mij terecht toegeschreven aan de pro-Russische rebellen en Rusland.

We doen wel raar over het onderzoek naar de dader. De uitvoerders handelde niet op eigen gezag. Het waren militairen die handelde in opdracht van hun land. Het is te beschouwen als:

1. Collateral damage. Het neerhalen van een passagiersvliegtuig van onbedoeld. Dat is het geval, als je het ziet als een deel van een Russische 'covert operation'. In dat geval is Putin verantwoordelijk. Verantwoordelijk voor de gehele oorlog in Oost-Oekraine.

2. Doodslag. Dat is het geval, als je degenen die de BUK hebben ingezet, beschouwd als vrijwilligers die op vakantie naar Oost-Oekraine hun wapens meenamen. In dat geval zijn degene die de BUK hebben ingezet in principe strafrechtelijk te vervolgen.

Er is niet alleen fragmentarisch fake news. Er is een structurele bron van fake news: staatspropaganda (alle landen maken zich daaraan schuldig).