Tering, wel heel zwart zwit
Ik denk ten dele niet.
Je moet maar in staat zijn om dat te doen. Je moet maar die overtuiging vinden om jezelf van kant te maken. Zelfmoordgedachtes zeggen in principe nog niks. Het geeft enkel iets aan van: ik ben dit leven kotszat. Maar dat zijn maar objectief gezien momenten die iemand zo nu en dan heeft. Maar om daadwerkelijk de 'actie' te doen lijkt mij dat je dan niet kan spreken over egoïst. Men ziet geen uitweg cq oplossing meer. Dan heeft men zich vooral zichzelf op het oog. Dat 'ik' dit niet meer draag of aankan 'zien'. En het niet meer weet. Dan word er heus wel nagegaan wat de consequenties ervan zijn maar de gedachte: ze hoeven mij toch niet te zien en ze zien ik mij geen waarde, dat kan de druppel zijn die de emmer dan kan over laten lopen.
Stel dat dat ook zo ervaren word alszijnde; de ander ziet in mij geen waarde, ik beteken niks meer ten diepste. Waarom dan niet?
Maar stel dat de 'gezins' situatie oftewel men een gezonde communicatieve sfeer heeft. Dan kan men ook worstelen met de vraag; wat als m'n geliefden dierbaren mij later niet meer zien? Dan bezorg ik hun pijn. Dan vragen hun heel de leven af, wat kon ik doen voor hem? Wat kon ik weten? Waar zat die mee? Een afscheidsbrief lost zo iets op maar de last dat je niet meer aanwezig bent kan al groot zijn.
Vandaar dat ik wel zoiets heb zoals de 2e situatie; deels wel alleen eigendunk.
De eerste situatie is echt niet normaal. Je zou maar zo leven. Dat niemand meer naar je omkijkt. Dat niemand liefde laat zien. Dan zou ik het ook wel weten. Dan maar een eind eraan. Wat verlies je dan? Helemaal niks. Je hebt tenslotte toch niemand meer die naar je omkijkt. Die zichzelf afvraagt; gaat het wel goed en hoe maakt die het?
Je ziet dan gewoon geen waarde meer in je leven. Je stelt toch geen flikker voor. Een ander kan dat stukje ontnemen. Of beter gezegd opheffen.