Genderdysforie #55: Hormoonhorror

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 10:40 schreef wonderer het volgende:
Bij genderdysfore kinderen is het proces niet "wil ik een jongetje/meisje zijn?" maar "ik ben een jongetje, waarom denkt iedereen dat ik een meisje ben? (of vice versa)"

Genderteams weten prima hoe ze dat moeten begeleiden, hoe ze erachter moeten komen of het werkelijk genderdysforie is of "slechts" gender-nonconform gedrag, en wat de volgende behandelstappen zullen zijn.

Maar ongeacht de oorzaak, waarom zou het kwalijk zijn om een kind de vrijheid te gunnen zich te gedragen op de manier die hem of haar het gelukkigst maakt?

Helemaal mee eens met je eerste twee alinea's.

Welnu. Je kan als ouder het kind of een kind alle ruimte en vrijheid geven van zoek het maar uit. Maar ik denk dat het beter is om een bepaalde vrije bewegingsruimte voor een kind te kunnen creeeren zodat het kind zichzelf veilig kan onderzoeken in de zin van: in het weekend proberen we het weer okee? Ipv elke dag iets leuks doen en dergelijk. Dus om ruimte en vrijheidsgevoel bij een kind te stimuleren. Dan krijgt het kind ook de indruk dat mama altijd kijkt. En dat is alleen maar plezant naar mijn inziens voor het kind in wording. Om op een goede manier structuur en regelmaat te geven aan het kind. Niet alledag van sochtends vroeg tot savonds laat mario kart spelen enkel op tijden waarop het gewenst is. Zo blijft het voor het kind en de ouders ook leuk om samen te zijn. Een minder fijne sfeer moet altijd vermeden of uitgeroeid worden naar mijn idee. Ten minste, proberen om de sfeer om te zetten naar een sfeer waar iedereen zichzelf kan zijn en kan leven met elkaar. En dan zijn er regels en structuren voor nodig om dat te doen waarborgen. Een vrij gezin zijn flierefluiters imo. Het zal wel en laat maar mentaliteit.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 11:03 schreef Ferinia het volgende:
@Faz3D

Veel success met het vumc traject, en hopelijk zal het eea je wat duidelijker worden daar :3

Dankje Thailand ligt ook nog om de hoek. Nog even de route uitstippelen wat dat betreft Vumc zie ik niet echt zitten. Krijg ik echt de zenuwen van. Vumc vind ik als ik sommige verhalen lees mensonterend. Zie er daarom enorm tegenop om hetgene in Nederland te volbrengen. Maar ik kijk nog wel even. Alle tijd. Ahum Aan geld geen gebrek. Desnoods m'n huis verkopen dan heb ik ook weer 20-33k buit binnen. Als dat mag van de bank dan een huurhuis en ik vind het dan wel best. Misschien kopen. Ook een optie maar dan zit ik met het volgende probleem me dunkt. Werken als vrouw. En mijn 'studiekeuze' is een mannentaal. Enkel voor mannen. Dus hoe ik als vrouw ergens een normaal beroep kan uitoefenen? Dan ga ik gewoon 1000 euro netto achterlopen. Nu aan geld geen gebrek. Ik worstel daarom nog met de vraag. Is het wel wijs om voor altijd een vrouw te zijn? Ik heb geen idee. Wat dan als ik een vrouw ben? Moet het nog zien of het merkbaar is qua gevoel zegt m'n verstand

Het is mij wat dat betreft al compleet duidelijk. Ik ben een vrouw. Maar het toegeven op het gevoel zelf is het 'probleem' niet echt. Het is een worsteling. Extreem gelukkig ben ik als ik me een 'vrouw voel' op z'n tijd. Dwz als ik zie dat ik een vrouw ben. Dan gaan alle deuren open en wil ik gelijk alles doen. Winkelen naar het strand familie en shit nu niet. Nu is het home alone en ik doe niks qua leven en in m'n leven. Savonds mezelf wat stevigs geven en mezelf in muziek op laten gaan qua gevoel ed. Meer niet.

Omkleden of het kleden doe ik niet meer. Teveel pijn in m'n hart als ik weer die man tevoorschijn zie komen. Kankerlijer zeg ik dan altijd als ik m'n oude kop weer zie nu niet. Blijf een man en m'n kast is op slot. En dat blijft die verdorie! Ben me er ten dele niet meer bewust van het feit dat ik een man ben van buiten. Kostte even wat pijn en moeite maar het is me gelukt. Ik had het dan ook voor mogelijk kunnen houden dat het niet mogelijk was. Maar waarempel, ik kan ook als man leven zonder allerlei poespas qua kleding ed. Een beetje hard moest ik dan zijn voor mezelf. Dat wel. Maar ach. Ik kan weer werken en ik verdien weer m'n centen en niemand ziet iets in m'n omgeving. Zeggen allemaal dat ik veranderd ben. Positiever en spraakzamer en inhoudelijker meer niet. Sommigen hebben wel al de link gemaakt: joh, ik dacht altijd al dat je een homo bent maar je laat je haar angstvallig groeien. Ga je nu jezelf ombouwen ofzo? moeilijk is het dan wel om m'n bek te houden en af te bekken: joh ik ben geen flikker en een vrouw! Wtf denk je wel niet? Ik wil gewoon een langer model qua haar. Mafkees. Maar goed. Vandaag schijnt de zon morgen ook wel weer.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 11:10 schreef wonderer het volgende:
Ik heb het niet over de vrijheid om een hele dag mario cart te spelen, maar over de vrijheid om een jurk te dragen ook al denkt de hele wereld dat je een jongetje bent. Vrijheid van genderexpressie.

Komt denk ik op hetzelfde neer. Het is geen primaire levensbehoefte. Zo zie ik het tenminste. Niet negatief bedoeld oid. Ik kan het als persoon ook daarmee vergelijken. Ik heb niks nodig qua genderexpressie (openbaar) en gamen doe ik dan wel als kansloze zinloze bezigheidstherapie. Want ik word pas een vrouw als ik het kan zijn. Kan in 1 keer overschakelen naar het lopen doen en handelen van een vrouw. Dat moest ik even mezelf aanleren maar het kan. Dus om gedrag te bevorderen stimuleren in de zin van: zo lukt het je wel heel goed om jezelf te zijn Als volkomen duidelijk geworden is dat het kind een ander gender heeft dan men verwacht had. (100% zekerheid hebben en dat is mogelijk om als ouder dat te doen besluiten) Dat werkt louter positief. Zo leert het kind zichzelf te gedragen naar de aangeboren sekse van binnen. En dat is moeilijk voor een kind denk ik maar ach het is nog jong en leert retesnel.

Ik acht het dan voor mezelf niet noodzakelijk om daadwerkelijk mezelf er toe te zetten om het wel te doen. Namelijk: ik weet dat ik het ben. Meer niet. Ertoe gezet cq gedwongen worden is hetzelfde in mijn geval (vergelijking) lesbisch gevoel ontwikkelen. Ik kan ook mezelf er toe zetten om lesbisch te zijn. Dan moet ik enkel daarmee beginnen om erover te gaan fantaseren. En dat doe ik nooit meer. Vandaar dat ik enorm veel last had om mezelf ertoe te dwingen om met bepaalde fantasieën daadwerkelijk abrupt te beindigen. Eerst was ik wel 'lesbisch' tenminste: het was maakbaar. Nu niet meer. 0,0 affiniteit gevoel richting een vrouw. Zo werkt het brein eenmaal crux gesproken. Tenminste, zo ervaar ik dat. Homo zijn geboren is puur natuur, zo zie ik dat. Bi zijn vind ik moeilijk om daarover te spreken ik denk dat elk mens en wezen dat wel is ten diepste. Maar het komt schijnbaar wel op hetzelfde neer ongeveer zoals ik eerder aangaf.

En vrijheid van genderexpressie is een nogal misplaatst begrip. Het is wel noodzakelijk tuurlijk. Maar hoe kan de maatschappij daar beter mee om gaan? Als ze mij nu bij wijze van spreken (voorbeeld) zien lopen als dame. Dan word ik uitgekotst en nagekeken omdat ik er ten dele nog niet op lijk van buiten. (Hormonen nog niet gehad) Hoe kan ik die mensen dan ooit ervan overtuigen dat het normaal is. En dat het gewoonweg kut is dat die mensen er zoals mij zijn? Nooit mogelijk. Je bent altijd een slachtoffer op straat als transgender en ook als vrouw. Daarom blijf ik liever man. Dan heb ik dat gedoe niet aan m'n hoofd. Als vrouw word je als grofvuil weggezet door mannen. Echt belachelijk hoe mannen btw omgaan met vrouwen waar de echte mannen gebleven zijn die opkomen voor hun vrouw? Geen idee. Lijkt er meer op dat de man van nu geen man meer wil zijn imo. Allemaal balletjes. Zielepieten. Slampampers. Alleen op m'n werk, echte mannen

Genderexpressie is dus misschien beter om dat in een ander perspectief te zien: algemeen maatschappelijk. Hoe mannen cq vrouwen zichzelf beter kunnen etaleren zeg: beter zichzelf kunnen zijn. Vrouwen blijven niet voor niets angstvallig savonds thuis. Ook naar een Club doen ze denk ik niet. Allemaal geile rukkers op straat en dergelijke. De echte vrouwen zitten binnen en de echte mannen zijn aan het werk. Daar komt het denk ik wel weer eens een keertje op neer Maar net even wat anders bedoeld dan een vrouw en aanrecht gezeik.

[ Bericht 1% gewijzigd door Faz3D op 01-08-2017 12:08:10 ]

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 13:18 schreef wonderer het volgende:

[..]

Dat is het wel, voor veel mensen. Niet voor niks dat het aantal depressies en zelfmoord(poging)en onder genderdysfore kinderen en jongeren sterk afnemen zodra ze zichzelf mogen zijn.

Klopt. Het is een schaduwzijde nevenzijde. En dat komt puur omdat ouders van transgenders het niet kunnen begrijpen van hun kind. Evenals de omgeving waar hun in geboren en getogen zijn de uitspraken en gevoelens van de transgender niet goed kunnen plaatsen cq begrijpen. Een transgender beleeft cq ervaart zelf enorm veel twijfel van binnen van hoe zit ik nu in elkaar? Zus of zo? En hun zoeken dan begrip en steun die ze dan niet kunnen vinden omdat die gedachten cq uitspraken totaal niet overeenkwamen met hoe hun eerder waren. Heel de omgeving snapt er geen moer meer van als de transgender in kwestie zich niet duidelijk uit woorden kan spreken en daar bedoel ik mee: zolang een transgender het echt als een last van binnen ervaart. Hoe is het dan mogelijk om als transgender hierover te praten? Nooit per defintie want de transgender weet zichzelf geen raad meer. Alles en alles ligt overhoop van binnen en men weet in zo'n situatie niet meer wat nu goed is om te doen. Ik verkeerde ooit ook in zo'n situatie. En om dan eenmaal alleen maar HOOP van binnen te verkrijgen... M'n tranen lopen weer. HOOP dat ik of de transgender toen voor het eerst zag in haar/het leven dat het kon leven. Echt fucking triest. En dat verkreeg ik wel om naar een psycho te gaan. Ik vatte wat logica van mezelf. (Alles zwierf los, had geen houvast en kunde van mezelf van binnen die ik altijd ervoer. Los als een stuk vergiet. Niks werkt. Alles kapot soort van) En toen ik dat stukje begreep. Toen dramde ik van binnen er op los. Toen leek het weer als vanouds te worden maar sindsdien zag ik altijd HOOP in m'n leven. Vandaar dan ook elders beschreven dat een kind enkel wat hoop nodig heeft. Meer niet. Dan leert het kind ook om zelfstandig cq geduldig te zijn. Om enkel het kind ondersteunend te beantwoorden/bevragen: gaat het wel goed met je? Nee mammie. En wat als we dat aanstaand weekend gaan doen? Vind je dat dan goed? En als het kind dan (eerlijk) antwoord ja. Dan weet men genoeg. Het komt wel goed. Het is niet noodzaak naar mijn inziens om genderexpressie als bittere noodzaak zoals elke dag te aanschouwen. Een kind moet leren leven.

En hoho! In my opinion. Een ander kan het anders zien en het ook op een andere manier 'goed' doen' er is geen juiste weg cq manier. Enkel een zienswijze van: zoiets ongeveer. En dat probeer ik soort van te verwoorden elke ouder cq gezin doet het op een eigen manier. Want geen mens is hetzelfde.

Zelfmoord krijgt men als men het leven haat (had ik ook last van) op den duur komen dan zelfmoordneigingen. En dat is echt afschuwelijk. Het pure daadwerkelijk willen om jezelf te vermoorden. Maar 1 neiging gehad gelukkig. Gedachtes wat vaker. En daar hou ik zo nu en dan wel van. Gewoon van: tjoh, fijn om is een keer te verongelukken. In 1 keer van alles af. (Dat denk ik dan om te relativeren) niet alszijnde joh ik ga mezelf nu echt eens van kant maken en als het kan per ongeluk dan doe ik het bewust ik en mezelf vermoorden? Never. Iedereen heeft wel eens zelfmoordgedachtes allemaal niet zo boeiend. Maar een zelfmoordneiging is totaal wat anders. Totaal niet te vergelijken met simpele hersenscheten van: nu wil ik dood. (Gedachte dan, als relativering een uitspraak zonder inhoud voor een persoon) Dat zegt niks. Enkel van: wat kut allemaal. Ja het is allemaal wat ja....Een neiging staat in een schril contrast met... Hoe kan ik dat verwoorden. Daar zijn dan ook geen woorden voor wat een zelfmoordneiging is. Het is nergens mee te vergelijken. Echt absurd.

Vandaar dan ook dat mensen die zelfmoord hebben gepleegd en willen plegen echt in de rats zitten en zaten en niet zomaar zitten. Daar geloof ik niet meer in dat ze het zomaar doen. En dat die mensen niet sporen. Als mensen dat zo benoemen dat zijn hebben ze geen idee waar ze over spreken. Toevallig een leven bezitten waarin geluk normaal is? Voor de meeste niet. Het daadwerkelijk willen vermoorden van je eigen persoon. Om daar alleen al toe te komen. Om die daadkracht alleen al in bezit te hebben. Tot wanhoop gedreven. Geen hoop meer zien. Triest dat wel. Ben ik even blij dat ik wat hoop zag Want als een mens die zelfmoord wil plegen en die daadkracht al bijna in bezit heeft dan kan men nog terug bij wijze van, hoop ziet hij dan in zijn of haar leven als dat mogelijk is om over te kunnen brengen (overtuigen met iets logisch, hoe? Geen idee.) en als dat lukt dat het leven kan voor het eerst soort van na een ellindigr periode dan komt het wel meestal goed. Denk ik.

Maar uitspraken als: nogal dom om zelfmoord te plegen. Die mensen zijn stekeblind en nog blinder dan blind kan zijn.

Conclusie: transgenders in nood hebben geen bezit meer van binnen over eigen logica. Hoe is het dan mogelijk om iets van jezelf te begrijpen? Nooit. Schuiven en puzzelen en onderzoeken van binnen. (Transgender in kwestie kan dat alleen over zichzelf, die moet stappen maken van binnen cq keuzes maken. Progressie boeken van binnen) Als dat volledig lukt. Dan zijn er geen zelfmoordgevallen meer nodig. Maar hoe is dat te voorkomen? Al die honderdduizenden transgenders wereldwijd die zelfmoord hebben gepleegd? Niet tot nauwelijks naar mijn inziens. Want hoe kan je zo'n persoon helpen? Enkel om voor die persoon er te zijn. En als de omgeving er de brui aan geeft dan zijn de rapen gaar. Hun bekokstoven dan gedachtegoed: doe eens normaal je wist immers toch al nooit wat je wilde. Letterlijk. En: ach, het valt wel mee en stel je niet zo aan je bent toch een man van buiten? Zout toch op stel je niet aan. Dat soort uitspraken en gedachten brengen een transgender echt in 'gevaar'. Zo'n persoon bezit en verkrijgt dan geen eigenwaarde. Nogal gek of niet? Even zelfmoord plegen? Toch geen waardering voor je leven. Je best gedaan voor wat? Voor niks. En dan gaat er een lampje uit in zo'n persoon.

[ Bericht 9% gewijzigd door Faz3D op 01-08-2017 15:26:04 ]

Een kind hoeft niet te leren leven, die hoef je alleen te beschermen tegen dingen die gevaarlijk zijn (even kort door de bocht). Een jurk aan trekken (als jongen) valt niet onder iets gevaarlijks, daar doe je jezelf geen schade mee en anderen ook niet.

Helaas dat sociale conventie daar net iets anders over denkt, want oh mijn ogen smelten eruit als ik dingen zie die ik niet doe. Dus vanuit die hoek is wel wat problematisch aanwezig, wat ook door gebruikers hier wordt gemeld en ikzelf ook mee te maken heb gehad.

Maar dat is geen reden voor ouders om je transgender gevoelens te negeren. Ook niet te overdrijven maar laat je kind zijn ding doen . Hoe heel het transgender gebeuren zich dan verder ontwikkelt is latere zorg of eerder als het zich heel duidelijk toont.

Ik ben dan maar een crosdresser en daar zeer content mee. Mijn ouders dachten het ergste toen ze mijn setje kleding vonden op mijn 15e. Probleem was voor hun meer dat ik alles gestolen had en dachten dat mijn tv gevoelens wel van voorbije aard zouden zijn (moest alles weggooien zucht) nou ja dus niet.

quote:

Op dinsdag 1 augustus 2017 17:31 schreef Tikbalang het volgende:
Een kind hoeft niet te leren leven, die hoef je alleen te beschermen tegen dingen die gevaarlijk zijn (even kort door de bocht). Een jurk aan trekken (als jongen) valt niet onder iets gevaarlijks, daar doe je jezelf geen schade mee en anderen ook niet.

Indererdaad, voor het kind zorgen (onderhouden) is al leren leven. En het voorkomen van ziektes gebreken en gevaren inderdaad. Zo kan het kind het gedrag nabootsen van de ouder op ten duur. Ook even kort door de bocht

Met dat tweede ben ik het deels mee eens. Zodra de jongen in kwestie zich maar geen travestie aan laat smeren. Die jongens cq mannen zijn er ook veel die kleding van het tegenovergestelde geslacht dragen om zich uit te dragen postuleren als vrouw. Om het vrouw zijn te ervaren. Welnu, als een transgender die zich eenmaal bekeerd heeft tot de ware sekse. Zal die ooit nog kleding dragen van de andere sekse? Integendeel. Niet of nauwelijks. Daarom vind ik een uitspraak: een jurk dragen als man onbeschoft. Je zou het maar blijvend willen doen als man en ook nog eens een vrouw hebben die met de haren in het hoofd zichzelf afvraagt; is mijn man gek geworden? Travestie en fetisjisme staan nauw op elkaar aangesloten. Die doorkruisen zich zelfs. In een donkere taboe hoek is het zelfs normaal om zo gekleed te zijn. Niet de bedoeling van de natuur imo.

quote:

Helaas dat sociale conventie daar net iets anders over denkt, want oh mijn ogen smelten eruit als ik dingen zie die ik niet doe. Dus vanuit die hoek is wel wat problematisch aanwezig, wat ook door gebruikers hier wordt gemeld en ikzelf ook mee te maken heb gehad.

Vind ik een lastige om hierop te antwoorden. Komt denk ik snel over alszijnde: stel je niet aan. Ik denk dat ik enkel even zeg: ik heb geen last van smeltende ogen cq zelfmedelijden. Dat laat ik me aanpraten. Doe ik niet. Ik ben. (Leidend) Niet gevoel. Gevoelsmatig handelen roept problemen op. Aangezien jij al meld dat jij hier las van 'had' dan is dit een tijdelijk fenomeen wat enkel de desbetreffende persoon in kwestie zelf kan oplossen. Het is mogelijk. Omdat ik er gewoon vanuit ga dat elke transgender gelukkig kan zijn. We hebben met 3 zaken enkel te maken: irritant verleden: onzijdig karakter wat doet twijfelen: vrouw zijn gevoel wat we zowat helemaal kassei wijle kunnen maken en van binnen onder de tafel kunnen geven. Deze 3 zaken spelen zich vaak af in de bewustwording van het 'volledig' vrouw zijn. De weg of stap daarnaartoe van bewustwording. En met volledig bedoel ik dan innerlijke rust. Dat het ook zo aanvoelt. Niet als gemaakt. Maar echt 'normaal' (geen rollenspel in het openbare leven meer, echt gevoelsmatig leren luisteren etc) ben ik ook nog mee bezig maar goed transgenders leren denk ik altijd wel wat zo ook met mijn uiterlijk. Nog genoeg te doen

quote:

Maar dat is geen reden voor ouders om je transgender gevoelens te negeren. Ook niet te overdrijven maar laat je kind zijn ding doen . Hoe heel het transgender gebeuren zich dan verder ontwikkelt is latere zorg of eerder als het zich heel duidelijk toont.

Klopt. Niet volledig negeren maar gewoon meekijken non actief. Een passieve houding aannemen en als blijkt dat het kind iets beter its niet of wel dient te doen. Dan actief luisteren en praten en dergelijke. Dan is het geen 'negeren' maar zien hoe het kind zich ontwikkeld qua gedrag. En inderdaad joh. Voordat een kind 18 is en het lichaam in de ontwikkelingsfase gaat kon die ontwikkeling altijd afgeremd worden. Dus wat dat betreft. Dat komt wel goed.

quote:

Ik ben dan maar een crosdresser en daar zeer content mee. Mijn ouders dachten het ergste toen ze mijn setje kleding vonden op mijn 15e. Probleem was voor hun meer dat ik alles gestolen had en dachten dat mijn tv gevoelens wel van voorbije aard zouden zijn (moest alles weggooien zucht) nou ja dus niet.

Okee. Vreemde gewaarwording omdat ik dacht dat ik ook zo was. Vrouw willen zijn heb ik dan ook letterlijk kapot gemaakt. (Gevoelsmatig gelimineerd, ook weer opgelost) Stuur me desnoods een pm enkel een tip meer niet

Wat ik enkel over mezelf kan zeggen:

Crossdresser zijn cq tv was voor mij een eye opener. Er ging een wereld open qua gevoel en alles.

Vrouw willen zijn vermeed ik als de pest, wilde er dan ook nooit aan toe geven maar ik moest op ten duur. Kom het gevoel cq deur niet meer tegenhouden (vandaar die psychische ellende ervaren) maar eenmaal zover om bewust te gaan leren denken: ik ben een vrouw. Heeft me enorm geholpen. Maar let op (aangezien jij het al op jongere leeftijd bezigde, ik pas voor het eerst rond m'n 25e) en dat bedoel ik als een waarschuwing: toen ik daarmee bezig was merkte ik duidelijke verschillen op. (Zoek ook een vertrouwenspersoon op met wie je je verhaal kan 'delen' een huisarts was voor mij genoeg) Dwz als ik me ervan bewust maakte dat ik een vrouw was. Enorm veel geluk spoelde door me heen. En zodra ik me daarvan ontdaan had (slapen) viel het leven als man me keer op keer vies tegen als ik weer wakker werd. Een roes oid. Onnoemelijk veel klappen kreeg ik te verduren wat dat betreft. Ziende keer na keer dat ik als vrouw gelukkig kon zijn en daadwerkelijk kon leven. Het is dan ook een keuze: tv cd zijn. Of man zijn. Of vrouw zijn. Meer niet. Mannen die het puur evenals vrouwen voor 'lust' gebruiken zijn niet wijs imo. Hoop niet dat ik een gevoelige snaar heb aangeraakt. Mijn welgemeende excuses als dat zo misschien was. Heb er enkel waardering voor want hoe moeilijk is het wel niet om constant beklaagd te worden door gevoelens die niet volledig te ontwaren zijn? Zelfontwakening is mogelijk. Maar dat duurt even. Neemt niet weg dat veel mensen net als jij en ik btw gewoon lukraak kunnen leven als man zijnde. Genoeg verhalen gelezen over mannen cq vrouwen die pas op latere leeftijd icm familie relationele problemen cq zaken de knoop door hakte om pas op latere leeftijd gelukkig te worden. Evenals Kaythlin Jenner die dat op één of andere manier schijnbaar toch nog normaal kon leven. Mij lukt dat niet, hoe die transgender het voor elkaar gekregen heeft om toch als man te leven? Bizar. Die heeft wel wilskracht wat dat betreft. Getuige zijn cq haar sport carrière. En daadkracht. Spreekwoordelijke ballen voor een dame

quote:

Op zondag 30 juli 2017 07:48 schreef Jopie78 het volgende:

[..]

Hoop dat ik je iets mag vragen!? Kreeg een beetje een naar gevoel bij de opmerking dat je werd aangeraden om laag uitgesneden shirtjes en skins jeans te dragen. Jouw gevoelens betreffen toch je lichaam, hoe jij je wilt uitdrukken als vrouw staat daar toch los van!?

Vind het nogal tegenstrijdig dat anderen gaan bepalen wanneer jij vrouwelijk genoeg gekleed gaat, terwijl de maatschappij aan het ont-genderen is. Ik ken zat vrouwen die niet rondlopen in "uitdagende" kleding, zijn die minder vrouw!?

Is dit een normale gang van zaken, dat doktoren en psychologen gaan vertellen wanneer jij genoeg vrouw bent voor een overgang? En wat zijn dan criteria die bepalen of het vrouwelijk genoeg is? Waarom mag je niet een dertien-in-een-dozijn-vrouw worden, waarom moet het een overdreven stereotypering zijn van een vrouw? Het voelt zo tegenstrijdig allemaal.

Verder wil ik je veel sterkte wensen in je traject!

Ik vond het inderdaad zelf ook raar....
Alsof ik niet op mijn eigen manier, op mijn eigen snelheid dingen mag aanpassen.
Het voelt ook echt alsof ik mij moet bewijzen tegenover het VU... met commentaar als: Je komt hier altijd zo jongensachtig. Wat moet ik dan? Ik kan wel een lading make-up op doen, een pruik op en een beetje verkleedje spelen. Maar daar voel ik mij alleen nog maar ellendiger door. Ik wil juist mijn lichaam veranderen en jammer genoeg heb ik hun daarbij nodig. Als het alleen kleding was, dan waren we snel klaar.
Binnenkort moet ik weer langs, ben benieuwd of ze mij waardig achten voor oestrogenen.

Dankjewel tot nu gaat het nog

quote:

Op woensdag 2 augustus 2017 20:19 schreef IDontEvenKnow het volgende:

[..]

Ik vond het inderdaad zelf ook raar....
Alsof ik niet op mijn eigen manier, op mijn eigen snelheid dingen mag aanpassen.
Het voelt ook echt alsof ik mij moet bewijzen tegenover het VU... met commentaar als: Je komt hier altijd zo jongensachtig. Wat moet ik dan? Ik kan wel een lading make-up op doen, een pruik op en een beetje verkleedje spelen. Maar daar voel ik mij alleen nog maar ellendiger door. Ik wil juist mijn lichaam veranderen en jammer genoeg heb ik hun daarbij nodig. Als het alleen kleding was, dan waren we snel klaar.
Binnenkort moet ik weer langs, ben benieuwd of ze mij waardig achten voor oestrogenen.

Dankjewel tot nu gaat het nog

Ik blijf het bizar vinden dat ze daar zo verschillend over doen. Ik ben daar voor dat groene licht nooit in een jurk of met meer make-up dan wat mascara (en zelfs dat vaak niet eens) binnen gelopen. Ik heb daar nooit enige opmerking over gehoord.

quote:

Op donderdag 3 augustus 2017 00:37 schreef Fixers het volgende:

[..]

Ik blijf het bizar vinden dat ze daar zo verschillend over doen. Ik ben daar voor dat groene licht nooit in een jurk of met meer make-up dan wat mascara (en zelfs dat vaak niet eens) binnen gelopen. Ik heb daar nooit enige opmerking over gehoord.

Het is wel raar ja, maar ergens begrijp ik het ook wel, het is mij toen ook wel eens gevraagd en ik ben 1 keer in spijkerrok en blousje gekomen, volkomen rot gevoel die dag, je loopt erg onzeker en voor je gevoel met neonreclame om je nek de tram in 'kijk hier, een transgender'.

En ik geloof zelfs dat ik nog eens een gesprek gehad heb met Jos Megens hierover, dat het niet gaat om wat je draagt of wat je smaak is, maar dat je durft uit je comfortzone te gaan, veel lotgenoten (de meesten toendertijd) begonnen zogezegd laat met hun transitie, als in, na je 20e en we weten allemaal wat voor een invloed heeft op de 'passabiliteitsmeter'.

Dus ja, eind van die middag Amsterdam, express niet met de auto gegaan, voelde dat wel als een dikke win, ook al voelde ik mij niet prettig met dat rokje etc..

#categorievlagenmodderschuit

quote:

Op vrijdag 20 oktober 2017 11:41 schreef Poes. het volgende:
Ik had even een vraag, voel je alsjeblieft niet aangevallen of iets dergelijke, het is puur nieuwsgierigheid;

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Waar haal je dat vandaan? Zover ik weet identificeert ze zich als biseksueel. Daarbuiten: geaardheid kan evolueren gedurende je leven, zeker als je een beetje in het centrum van het spectrum zit komt verandering nogal eens voor.

Wat een rust hier, iedereen tevreden met zijn gevoelens ??

Ikzelf afgelopen laatste zaterdag van feb, eindelijk als vrouw naar buiten gegaan en een dagje besteed bij Mariposa. Leuk om daar andere travestieten te ontmoeten en zeker voor herhaling vatbaar. Jammer alleen dat dat pas denk ik laatste zaterdag van Augustus wordt, alle andere laatste zaterdagen weet ik al dat ik niet kan. Is wel lang wachten want was een heerlijk vrij gevoel om vrouwelijk te zijn buiten en bij Mariposa.

De wachtlijst bij het VUmc loopt wel erg op en is nu al 780 dagen.

Onlangs is er door de kwartiermaker transgenderzorg een voorlopige aanbeveling gedaan. Dat is basically alles wat er vanuit de gemeenschap wordt gezegd: spreiding van zorg, decentralisatie van zorg, meer zorgaanbieders, meer zorginkoop door verzekeraars en dat het VUmc zijn trots moet inslikken en diagnoses van andere behandelaars accepteren.

Kickje. FaB, ben of ga niet in transitie omdat ik niet de wens heb om 'mijn lijf te veranderen in iets anders'. Identificeer me helemaal niet met F/V in mijn paspoort en zou graag een X aannemen als die keuze overal voor handen was (en als ik het gevoel zou hebben dat dat in mijn omgeving geaccepteerd zou worden, want niet het geval is). Nu er op teveel plekken nog maar keuze uit 'man of vrouw' is, kies ik overal consequent voor 'vrouw'.

Ik ben biologisch gezien vrouw, maar ik had het prima gevonden als ik geen borsten of andere vrouwelijke onderdelen had gehad. Maar nu ze er zijn, laat ik ze zitten. Ik heb er geen gruwelijke last van.

Als ik mezelf omschrijf, benoem ik eigenlijk nooit vrouwelijke woorden. Ik ben autist, ik ben ex-docent, ik ben geliefde van mijn geliefde, ik ben chaoot. Maar nooit 'zus, dochter, meisje', zo heb ik mezelf ook nooit gezien.

Anyways, ik lees hier mee.

Hee Bloemjuh, ja jammer dat het hier zo stil is geworden. Maar ja ook genoeg andere plekken waar je tegenwoordig terecht kunt met je gevoelens en soortgelijken kunt tegenkomen.

Zou zeker leuk zijn dat X in paspoort. In mijn werk kom ik dat zo heel af en toe wel eens tegen, elke haven een crewlijst insturen en soms hebben ze dan de 3e optie erbij staan. Maar toch meestal alleen M/V. Nu sta ik op tinder, helemaal mooi gekleed als vrouw maar krijg dan toch in sommige landen de waarschuwing van "wat jij doet is in dat land verboden" min of meer wil je hier nog gezien worden.

Nou ja ik kleed mij voornamelijk als vrouw, tegenwoordig ook helemaal uit de kast. Bijna iedereen die ik ken weet het en zo ook lekker stappen en doen.

Wel jammer ik had een vrouw (getrouwd) waarvan ik dacht die accepteert het. Maar werd steeds minder dus nu gescheiden sinds begin dit jaar. Nu nog even wachten tot ik thuis ben, papier tekenen en dan ook voor de burgerlijke staat gescheiden. Nadeel van varen, duurt even voor je weer thuis bent en dat soort dingen kan niet via de mail met een gescande pdf ofzo.

Nee transititie is voor mij ook niet nodig. Dat slurfje stoort mij niet als zodanig. Alleen soms jammer van de bobbel moet nog steeds heel erg oefenen met tucken. Ach meestal gewoon een super strak slipje en dan komt het ook wel goed.

Nou hoop dat er weer wat meer reacties komen hier.

quote:

Op dinsdag 3 maart 2020 16:58 schreef bloempjuh het volgende: Identificeer me helemaal niet met F/V in mijn paspoort en zou graag een X aannemen als die keuze overal voor handen was (en als ik het gevoel zou hebben dat dat in mijn omgeving geaccepteerd zou worden, want niet het geval is).

De kans dat je omgeving je paspoort ziet is niet heel groot, toch?
Het zou eens tijd worden dat de 'x' een valide optie is.

quote:

Op zaterdag 7 maart 2020 04:28 schreef Tikbalang het volgende:
Nou ja ik kleed mij voornamelijk als vrouw, tegenwoordig ook helemaal uit de kast. Bijna iedereen die ik ken weet het en zo ook lekker stappen en doen.

Goed bezig

quote:

Wel jammer ik had een vrouw (getrouwd) waarvan ik dacht die accepteert het. Maar werd steeds minder dus nu gescheiden sinds begin dit jaar. Nu nog even wachten tot ik thuis ben, papier tekenen en dan ook voor de burgerlijke staat gescheiden. Nadeel van varen, duurt even voor je weer thuis bent en dat soort dingen kan niet via de mail met een gescande pdf ofzo.

Jammer dat je (ex-)vrouw het niet accepteert. Ik kan het wel begrijpen, voor haar verandert haar man ineens in een vrouw. Aan de andere kant zou ze ook zien dat je beter in je vel zit en dat je waarschijnlijk een stuk gelukkiger wordt. Hopelijk komt die scheiding er snel door!
Is het niet lastig om te werken in landen waar transgender personen minder geaccepteer worden?

quote:

Op dinsdag 10 maart 2020 16:55 schreef BillDauterive het volgende:

[..]

De kans dat je omgeving je paspoort ziet is niet heel groot, toch?
Het zou eens tijd worden dat de 'x' een valide optie is.
[..]

Goed bezig
[..]

Jammer dat je (ex-)vrouw het niet accepteert. Ik kan het wel begrijpen, voor haar verandert haar man ineens in een vrouw. Aan de andere kant zou ze ook zien dat je beter in je vel zit en dat je waarschijnlijk een stuk gelukkiger wordt. Hopelijk komt die scheiding er snel door!
Is het niet lastig om te werken in landen waar transgender personen minder geaccepteer worden?

Nou wat ik doe is alles paspoort paspoort. Zeker jammer dat wereldwijd het X er zeker lang nog niet gaat komen.

Ach ja mijn ex vrouw, ben nu 2 week thuis en heb haar nog niet gesproken of gezien (wonen nog in zelfde dorp).

En ach lastig, kijk als bijna alle dagen crossdresser, is het niet heel moeilijk om low key vrouwelijk gekleed te zijn. Eigenlijk nu sinds 3 maand dus uit elkaar en sinds die tijd in ieder geval geen mannelijke broek meer aangehad. Bij sommige van die broeken, niemand die het ziet, het gaat toch om je eigen gevoel.

Zelfde (viva forum) als die thuiswerkende vrouwen (Corona Social Distancing) nu die in een slobberig huispak rondlopen, doe ik ook niet. Altijd netjes gekleed en vrouwelijk.

Ik ben aan het zoeken naar de ''juiste'' chirurg voor mijn mastectomie operatie. Het valt me op hoe weinig informatie er is over de doktoren en er is ook amper fotomateriaal te vinden van de borst resultaten . Tot zo ver hoor ik veel over Dr.Loenen, maar ik wil toch wat meer rondkijken. Bouman is een overweging, maar helaas is er ook zeer weing info over hem.

Het voelt nu alsof ik blind een keuze moet maken, mannen hebben jullie tips? Hoe hebben jullie besloten welke doktor jullie willen?

Ik zag een maandje geleden dat er ineens weer leven was in dit topic, en dat ik toen maar eens moest posten. Inmiddels zijn we nog een maand verder, maar beter laat dan nooit Mijn origin story:

Lees al een tijdje mee, eerst vanuit 'och joh, het is een beetje crossdressing, geen full-blown genderdysforie, maar allemaal wel interessant'. Dat is ook jaren zo geweest, af en toe een jurk aantrekken was voldoende. Verder gaan was ergens wel interessant, maar ik was niet ongelukkig als man en dus dacht ik dat ik er niet verder in hoefde te gaan. Een paar jaar geleden kwam ik uit een lange relatie en begon ik me thuis toch steeds vaker om te kleden zodra ik thuis kwam van mijn werk. Na een paar keer voor de grap een rok te hebben gedragen op mijn werk heb ik diezelfde avond besloten om de volgende dag ook in een rok te gaan, en collega's te laten weten dat het voor mij allemaal iets meer is dan een geintje tussendoor. Doodsbenauwd uiteraard, maar niemand die raar opkeek. De helft had al wel zo hun vermoedens, bleek achteraf

Hoe meer ik daar de vrijheid kreeg om wat dingen te proberen, hoe meer ik ook de behoefte begon te voelen om toch eens serieus uit te zoeken wat ik nu wel en niet wilde. Een vriend van de familie is psycholoog en 'toevallig' (we kennen die gast niet voor niets) hierin gespecialiseerd, dus ik mailde hem wat inmiddels mijn staat was en dat ik vond dat we maar eens serieus moesten gaan babbelen. Dat was mei 2019, en ik was net begonnen om op mijn werk de hele tijd als vrouw rond te lopen. Niet wanneer ik contact zou hebben met klanten, maar als ze toevallig bij ons op kantoor langskwamen schoot ik niet weg naar het toilet om me om te kleden of iets. Voorzichtig ook steeds meer zo naar buiten, boodschappen doen, nagellak continu laten zitten, en gewoon uitzoeken wat wel en niet juist voelde hierin. Vlieguren maken, zoals mijn psycholoog zegt, en daarmee jezelf een beetje over de angst heen dwingen.

Nou, dat is best gelukt, want begin dit jaar heb ik een mooi haarwerk gekregen om die nogal aanwezige invloed van testosteron op mijn hoofd ietwat te bedekken, ben ik zowaar op TV geweest voor een programma over niet weten of je je nou mannetje of vrouwtje voelt, heb ik mijn naam veranderd (in gebruik dan, nog niet voor de wet) en een paar weken geleden het hele gebeuren om te beginnen met hormonen in gang gezet. Met een beetje geluk kan ik dit jaar nog beginnen. Waar ik twee jaar geleden nog dacht 'ik ben niet ongelukkig als man', zou ik nu absoluut niet terug kunnen naar hoe ik me toen kleedde en presenteerde. Blijkt toch niet helemaal te zijn wie ik ben.

Tegelijkertijd zijn de 30 jaar die ik 'gewoon' als man geleefd heb niet ineens weg, of dat ik het er niet over wil hebben of iets dergelijks. Alles wat ik heb meegemaakt heeft me gemaakt tot wie ik ben, en zonder al die ervaringen had ik dit allemaal niet kunnen doen. Mijn ouders hebben nog gewoon foto's van mij als klein jongetje aan de muren hangen, en dat is voor mij geen probleem. Ik was ook een jongetje, en besefte me pas later dat dat niet helemaal klopt. Wat dat betreft zie ik mezelf wat meer als buitenbeentje, dat ik niet het stereotype transgender ben die vanaf kinds af aan al weet dat er eigenlijk wat anders tussen mijn benen hoort te zitten. Ik heb het allemaal op een heel rustig tempo aangepakt, niks haasten, niks doen wat ik niet zelf wilde tot ík er aan toe was. Natuurlijk denk ik nu wel 'jezus, had dit allemaal even vijftien jaar geleden bedacht, dan had je nu dat gezeik met je stem en scheren niet en een leuke set tieten', maar ik was er toen gewoon niet aan toe.

Nu wel, dus laat het nu ook allemaal maar beginnen, en dan zie ik wel waar het schip strandt. Want ook daarin hoeft het niet meteen allemaal gedaan te worden; ik heb nu geen problemen met het gereedschap, behalve dat het af en toe zo'n storende bobbel oplevert zoals een paar post eerder ook genoemd werd. Doe me eerst maar die hormonen, hopen dat de paar mannelijke trekken die ik heb op zijn minst minder worden (en dat mijn haar wat voller en langer wordt), dat zou al een hoop doen. Borstgroei is mooi meegenomen, maar ik probeer daar niet te veel van te verwachten om teleurstelling te voorkomen. Wat daarna komt zie ik over een jaar wel.

Nou dat. Ik kijk uit naar de volgende reactie van iemand in dit topic, over een maand of vier