TRV Travel
Alles over je favoriete vakantiebestemmingen, vakantie-ervaringen van jezelf en anderen, tips, info en meer. Van Schin op Geul tot de USA.
Reisverslag Arizona Trail (19 maart - 23 mei 2017).
Dit voorjaar maakte ik een 1270 km lange voettocht (solo) vanaf de Mexicaanse grens dwars door Arizona naar de grens met Utah: de Arizona National Scenic Trail. Vrijwel de hele trek kampeerde ik in een klein tentje in de wildernis. Hierbij mijn verslag van dit prachtige avontuur!
Over de Arizona Trail
De Arizona National Scenic Trail is een 789 mile (1270km) lange wandelroute die loopt over de totale lengte van Arizona van de Mexicaanse grens naar Utah. De route is zo ontworpen dat het de mooiste aspecten van de staat Arizona laat zien en loopt door woestijnen, bossen, Bergen en canyons.
Hieronder zie je een kaartje van de Arizona Trail. Ik liep van zuid naar noord. Ruwweg de eerste helft van de route loopt door de Sonora woestijn. Daarbij worden regelmatig zogenaamde "sky island" beklommen. Dit zijn bergen in de woestijn die een koeler klimaat hebben en daardoor een heel andere flora en fauna.
De tweede helft gaat over het hoge Colorado Plateau waar open conifeer bossen overheersen. Hier is het aanmerkelijk koeler en er is wat minder variatie omdat de hoogte vrij constant is. Op een bepaald moment steek je de Grand Canyon over waardoor je weer even terugkeert naar een woestijnklimaat, om daarna terug te klimmen naar het Kaibab Plateau en tenslotte af te dalen naar Utah.
Statistiek van de route (voorjaar 2017):
Totale lengte: 789 miles/ 1270 km
Laagste punt: 1647ft/ 502m (Gila River)
Hoogste punt: 9150ft/ 2789m (Grand Canyon North Rim)
Totaal klimmen: 110683ft / 33736m
Totaal afdalen: 111597ft / 34014m
Het hoogteprofiel van de route ( x-as is afstand in miles, y-as is hoogte in feet ).
Praktische zaken
Navigatie: De AZT heeft een navigatie-app! Deze werkt volledig offline (kaarten e.d. staan in het lokale geheugen en je gebruikt de GPS voor navigatie). Deze bevat ook de locatie en recente status van waterbronnen die worden ge-update als je eens in de zoveel tijd online gaat. Ik had een (goedkope Chinese) smartphone mee zonder SIM en eens in de zoveel tijd gebruikte ik de gratis wifi van de lokale bibliotheek (zo'n beetje elk gehucht heeft er een) voor water updates.
Uiteraard had ik als backup ook een kompas en volledige papieren kaarten set bij me maar die is nooit uit m'n backpack geweest, behalve om een keer een andere hiker te "redden" die een dode telefoon had en geen papieren kaarten als backup.
Eten: Op de AZT zit je regelmatig ver van de bewoonde wereld af maar ik kwam toch wel eens per week of zo in de buurt van een plaatsje met een postkantoor. Ik bestelde mijn eten (4-9 dagen per bestelling) via een webshop (gebruikmakend van de wifi op m'n phone) en liet dat naar zo'n postkantoor sturen. Gemiddeld droeg ik na herbevoorrading 6-7 dagen eten bij me en maximaal 10 dagen.
Water: Dat is schaars, maar er zijn drinkbakken voor vee, watertanks, slootjes, creeks, overgebleven plasjes water, soms sneeuw, etc. Even filteren en je hebt perfect water. Ik speelde hier behoorlijk op safe en droeg 4-10 liter water mee (gemiddeld ~6 liter) want de meeste bronnen zijn seizoensgebonden en onbetrouwbaar. Ik had altijd water over.
Elektriciteit: Nodig voor m'n navigatie app, vogelgids (op m'n phone) en voor m'n camera. Voor opladen had ik een zonnepaneelje + powerbank. Arizona heeft geen gebrek aan zon dus ik heb volledig off-grid geopereerd.
Verslag
Op 18 maart vertrok ik met het vliegtuig van Londen naar Tucson in het zuiden van Arizona. Ik zou daar die avond verblijven in Comfort Suites Airport Tucson dus ik kon lopend naar mijn hotel. Toen ik het vliegveld uitliep was dat rond zonsondergang en het was bloedheet!
De volgende morgen om 6:00am werd ik opgepikt door Kitty, een dame uit Tucson die vooraf belangeloos via het HikeArizona forum had aangeboden om mij naar de Mexicaanse grens te brengen. Ongelofelijk aardig van haar, want dat is in the middle of nowhere en twee uur rijden van Tucson (het kostte haar dus 4 uur!). Tevens had ze twee kampeer-gas tankjes geregeld die ik in het vliegtuig natuurlijk niet mee kon nemen. Ik ben haar erg dankbaar.
De rit naar de grens was gezellig. Zij is ook een fanatiek hiker en heeft veel stukken van de AZT zelf ook gelopen. Om 8:00am zette ze me af op de Montezuma Pass. Je bent dan al op de AZT maar om echt bij het begin te beginnen moet je eerst nog even 3 km de verkeerde kant op lopen naar het echte beginpunt aan de Mexicaanse grens.
De Mexicaanse grens, het officiele beginpunt van de Arizona Trail!
Vanaf hier begon de trek dus pas officieel. Om 10:00am was ik dus weer terug op hetzelfde punt vanaf waar ik was vertrokken en het was al bloedheet! (Er was op dat moment een hittegolf). Maar deze eerste dag moest ik meteen ca 1000 meter klimmen de Huachuca Mountains in om mijn doel te bereiken, in de hitte, jetlagged, met slaaptekort en nog niet gewend aan de hitte.
Uitzicht vanaf de Huachuca Mountains tijdens de klim op de eerste dag. Mooi uitzicht op de Montezuma Pass en Mexico
Als geschenk uit de hemel kwam er echter wat bewolking en een koel briesje. En natuurlijk kom je steeds hoger en wordt het dus koeler. Uiteindelijk liep ik zo lekker dat ik besloot om ook nog even Miller Peak te beklimmen! Dat ligt tenslotte vlak langs de route.
Ongeveer op de hoogte waar ik zou kamperen lag er nog wat sneeuw, maar tot mijn verbazing werd het helemaal geen koude nacht (ongeveer +6°C)
Een aparte ervaring om s'morgens in de bloedhete woestijn te lopen en later diezelfde dag door de sneeuw!
De eerste dag was ik een paar andere hikers tegengekomen (het was zondag, dat helpt) maar de hele volgende dag zag ik alleen een kerel van Border Patrol met camouflagepak en assault rifle die uit het niets tevoorschijn kwam.
Parker Canyon Lake
Even een herinnering dat er hier zwarte beren rondlopen. Ik heb er echter op de hele trek niet één gezien.
Veel afwisseling van landschap de eerste dagen. Nog steeds bloedheet hier in de Canelo Hills.
Aan het einde van de derde dag bereikte ik Red Bank Well, een betrouwbare watertank. Rond zonsondergang zette ik eerst rustig mijn tentje op en ging toen water tappen bij een tank waar een straal water uit liep. Na mijn eerste platypus gevuld te hebben stopte het water opeens. Toen realiseerde ik me dat de pomp werd aangedreven door een zonnepaneel, wat natuurlijk niet werkt na zonsondergang. Weer een belangrijke les geleerd over water in Arizona!
Halverwege de vierde dag bereikte ik voor het eerst de bewoonde wereld: het plaatsje Patagonia waar ik even de locale bibliotheek bezocht voor de wifi en mijn eerste resupply pakket ophaalde op het postkantoor.
Aan het eind van de middag verliet ik Patagonia en vond weer een kampeerplekje in de wildernis. De volgende dag liep ik verder naar het volgende sky-island.
De wolken in de verte resulteerden een aantal minuten later in een gigantische hagelbui die maar 2 minuten duurde. Bitter koud! Daarna weer een lekker zonnetje. De hittegolf was nu voorbij. Het korte moment van nattigheid maakte in dit droge landschap echter een heerlijke cypressen achtige geur los
Zo kampeerde ik bij Bear Spring. Hier was ook een beekje met een paar centimeter water dus ik kon me voor het eerst in 5 dagen een beetje wassen en het zout uit m'n shirt spoelen. Ik had nog 4 liter water over uit de bibliotheek van Patagonia die ik dus voor niets zo'n 800 meter naar boven had gesjouwd!
De volgende dag ging de hike verder naar de Santa Rita Mountains waarbij ik ook nog langs Kentucky Camp kwam, een historisch goudmijn kamp.
Heerlijk relaxed wandelen hier richting Kentucky Camp
Mexican Jay is één van de meest zichtbare en hoorbare vogels in dit deel van Arizona
Na Kentucky Camp ga ik de Santa Rita Mountains in
Kamperen in de prachtige Santa Rita Mountains, bekend om wildlife dat hier voorkomt. Geloof het of niet, er zijn bevestigde waarnemingen van een jaguar in dit gebied! (El Jefe)
Acorn Woodpecker in de Santa Rita Mountains
De volgende dag ging ik weer verder. Het landschap werd nu steeds meer een cactus woestijn. Schitterend! Wel een genadeloos krachtige zon.
S'avonds kamperen tussen de cactussen. Ik heb nu exact 100 mile gelopen!
Wandelen door een prachtige cactus woestijn. Dit is genieten
Er groeien hier niet alleen cactussen maar ook prachtige bloemen!
Mijn doel voor vandaag is Cienega Creek. Zo'n beekje midden in de woestijn vormt een groene oase, een zogenaamde riparian zone. Dit schaarse water en groene vegetatie trekt natuurlijk allerlei wildlife aan. Heerlijk relaxed hier en er zijn ook veel vogeltjes te zien. S'nachts hoorde ik allerlei wildlife rond m'n tent.
Cienega Creek. Je mag hier niet kamperen maar dat heb ik stiekem toch gedaan
Veel vogeltjes profiteren van deze oase, zoals deze prachtige Vermilion Flycatcher(♂)
Ik zat hier niet ver van het plaatsje Vail waar ik een resupply had wachten op het postkantoor. Het bleek echter een lastige plek om te liften dus het meeste heb ik moeten lopen (over asfalt, wat niet fijn is).
Ranch langs de weg bij Vail
De volgende dag loop ik verder naar Rincon Valley. Eerst kom ik nog langs de historische Posta Quemada Ranch.
Posta Quemada Ranch
Hier beginnen ook de eerste grote Saguaro cactussen te verschijnen die van nature alleen maar in Arizona voorkomen. Ik loop expres super langzaam door dit fascinerende landschap.
Een prachtige mix van Saguaros en andere vegetatie
Saguaros groeien erg langzaam en de grootste zijn honderden jaren oud
Hiervoor kom je naar Arizona....
Verschillende cactus soorten en bloemen in de Sonora. Ik geniet van het licht, de kleuren en de geuren in de woestijn.
Bij woestijnen denk je misschien niet meteen aan kolibries, maar er bloeit hier van alles en kolibries zoals deze Costa's Hummingbird (♂) profiteren daarvan. Die zwarte "baard" wordt iriserend violet als hij zich uitslooft om een vrouwtje te imponeren.
Heerlijk relaxt wandelen op dit gedeelte van de trail met prickly pear cactussen....
....afgewisseld met gigantische saguaros
Men laat hier ook koeien grazen in de woestijn dus je komt af en toe hekken tegen. Sommigen hebben het AZT logo!
De grote Saguaros zitten altijd vol met gaten die door spechten (vooral Gila Woodpeckers) zijn gemaakt. Vervolgens profiteert ook ander wildlife van deze holen.
Ook deze Gilded Flicker, een typische specht van deze woestijn, maakt zijn nest in deze Saguaros
Hier kampeerde ik bij Rincon Creek, terwijl Gila Woodpeckers bezig waren met een nest in de Saguaro op de achtergrond.
De volgende morgen word je dan wakker gezongen door een Cactus Wren, de official State Bird of Arizona!
De volgende morgen loop ik verder naar het werkelijk sublieme Saguaro National Park. Echt één van de hoogtepunten van de AZT. Ik ben blij dat ik hier genoeg tijd voor had ingepland!
Uitzicht op Rincon Creek
Deze woestijnpassages zijn zo mooi en er is zoveel te zien wat betreft flora, fauna en mooie uitzichten dat ik vooral s'morgens nauwelijks vooruit kom. Elke honderd meter moet ik weer stoppen voor iets moois! Ik had besloten om vandaag maar 15 km te lopen en daar heb ik bijna 12 uur over gedaan....
Gambel's Quail zie je en hoor je overal in de Sonora
Ook een typische woestijnvogel is deze Curve-billed Thrasher met zijn fel oranje ogen
Omdat ze zo mooi zijn nog maar even een foto van een Gilded Flicker in het ochtendlicht. Eén van de meest karakeristieke vogels van de Sonora Desert, altijd te vinden rond Saguaro cactussen.
Saguaro National Park is zo genoemd vanwege de grote hoeveelheid van deze cactus soort in het park.
De lente is in volle gang dus de woestijn is vol met kleur! Op de foto komt het nauwelijks over maar in het echt is de kleur overweldigend. Het geel, het blauw... op dit soort punten sta ik vaak minutenlang stil om het allemaal op me te laten inwerken.
Kijkend naar het zuiden zie ik het landschap waar ik de afgelopen dagen doorheen ben gelopen met de Santa Rita Mountains en Mount Wrightson Wilderness op de achtergrond
Kleur!
Er staat van alles in bloei
In Saguaro National Park klim ik langzaam de Rincon Mountains in. Tijdens de klim verandert de omgeving snel. Ik kampeer op Grass Shack Campground in het park, de enige plek op de AZT buiten Grand Canyon waar je een permit voor moet hebben die $6 kost - vooraf besteld want er is daar niks of niemand behalve 5 mooie vlakke kampeerplekjes en een beek met veel prachtig helder water.
Er wordt gezegd dat de klim in de Rincon Mountains (vanaf Rincon Creek is dat bijna 1700m klimmen) botanisch gezien het equivalent is van een reis van Mexico naar Canada: In de laaglanden heb je Mexicaanse soorten en op de top heb je dezelfde flora als in het zuiden van Canada, en alles wat daar tussenin zit.
Aan het begin van de klim overheersen nog de cactussen...
Naarmate je hoger komt blijft de vegetatie veranderen en uiteindelijk eindig je in heerlijk geurend dennenbos. Er lag hier en daar zelfs nog sneeuw!
Vanaf Grass Shack was het nog ongeveer 1000 meter klimmen naar de top en daarna ben ik aan de andere kant ca 1000 meter afgedaald, waar ik mijn tentje opzette in Tanque Verde Canyon.
Afdaling richting Tanque Verde Canyon. De andere kant van de berg ziet er totaal anders uit en de Saguaro cactussen zijn verdwenen.
Bij Tanque Verde heb ik de keuze tussen twee redelijk vlakke kampeerplekjes: eentje tussen de struiken en een mooier plekje in meer open terrein. Ik kies voor het mooiere plekje maar dat blijkt een slechte keuze want s'avonds begint het zeer hard te waaien en er blaast een hoop woestijnstof tegen en in m'n tent (door het gaas heen). De volgende morgen ligt er dus aardig wat stof in m'n tent. No big deal, maar dit is wel zeer slecht voor de ritsen!
De volgende dag begint met een korte (ca 1-2 uur) sneeuwstorm! Maar ik heb tijd genoeg dus die storm zit ik gewoon uit in m'n tentje. Na deze korte storm werd het weer mooi zonnig maar de koude wind bleef. Interessante weersomstandigheden hier in Arizona. Als Europeaan ben je dit niet gewend.
Ik loop nu verder naar Agua Caliente Drainage. Daar zet ik mijn tentje neer bij een beekje. Later komen er twee lightweight thru-hikers van de AZT die in dezelfde buurt (maar buiten mijn zicht) gaan kamperen. Dat is voor het eerst op deze trek, ik heb gelukkig bijna altijd in de door mij gewenste eenzaamheid gekampeerd.
S'avonds wordt het windstil en het is een prachtige avond. Nadat ik heb gekookt komt er een stinkdier op bezoek die ongeveer 2 minuten lang langs de randen van mijn tent snuffelt. Daarna concludeert hij terecht dat geen eten is te vinden (ik hang mijn eten, afval, kookpot, etc altijd in een bear-proof bag ergens in een boom of cactus een eind van mijn tent verwijderd) en mijn tent kan hij sowieso niet in. Echter, het meisje dat dicht bij mij in de buurt kampeert werd niet door het stinkdier met rust gelaten en heeft in het donker al haar spullen ingepakt om ergens anders te gaan kamperen. En die andere hiker, een jongen met een (open) tarp die probeerde te slapen met zijn eten, heeft de hele nacht geen oog dicht gedaan, zo hoorde ik later van hem. Het stinkdier bleef de hele nacht rondneuzen tussen zijn spullen en hij was bang om hem aan het schrikken te maken want dan zou het stinkdier misschien wel al zijn spullen met stink-spray onderspuiten! En dat allemaal om een paar gram te besparen... zelf heb ik die nacht wel geslapen als een roos!
De volgende dag loop ik verder naar Sabino Canyon.
Op weg naar Sabino Canyon
Sabino Canyon zelf is mooi groen en vol met vogeltjes. Deze Western Bluebird is één van de vogels die je vaak langs de AZT ziet. Deze landde in een struik vlak naast mijn tent. In de schemering landde er ook een uil in een boom naast mijn tent maar die kon ik helaas niet identificeren (maar waarschijnlijk een Elf-Owl).
S'nachts heerlijk geslapen met temperaturen net onder het vriespunt. De koude lucht zakt naar beneden de canyons in en daarom zijn dat vaak de koudste plaatsen. Vandaag een vrij zware dag met een ca 1100m klim de Santa Catalina Mountains in. De Romero Pass is één van de weinige plekken op de AZT waar het echt steil is.
Eenmaal boven krijg je dit soort interessante rotsformaties
Heerlijk gekampeerd in een dennenbos bij Lemmon Creek. Hier heb ik mezelf en mijn kleren ook even gewassen. Het water was hier ijskoud maar ik wist dat dit voorlopig de laatste keer is dat ik kan kamperen bij een mooi beekje want de komende dagen loop ik weer door de woestijn, dus dat worden voorlopig vooral dry-camps.
De volgende dag ben ik doorgelopen naar Summerhaven waar op het postkantoor een nieuwe doos met etenswaren op me wachtte. Samen met het eten dat ik nog over had droeg ik nu 10 dagen eten bij me en ik had 7 liter water bij me want ik verwachtte hitte/ droogte en s'avonds een dry-camp. Daarna daalde ik via de Oracle Ridge af naar een kurkdroog landschap.
Afdaling via de Oracle Ridge, terug naar de woestijn
Terug in de woestijn heeft High Jinks Ranch een betrouwbare waterbron met prachtig water dat je ongezuiverd kunt drinken, dus ik vul mijn watervoorraad hier aan. Ik had nog 3 liter water over uit Summerhaven omdat het helemaal niet heet was geweest maar juist best fris. Ik verlaat High Jinks Ranch met 9 liter water want ik verwacht pas weer betrouwbaar water aan het einde van de volgende dag en de voorspelling is dat het erg heet gaat worden.
Bijna 200 miles gedaan nu
Desert hiking, business as usual. Dat "boompje" links is een cholla cactus. Vooral niet aanraken want bij de minste aanraking breekt er een stuk vanaf en de stekels hebben microscopische haakjes zodat ze in je huid blijven vastzitten en dat stuk cactus aan je blijft hangen (been there, done that
). Zo verspreidt die cactus zich.
Kamperen in de beschutting van o.a. (cholla-)cactussen. Voordat je je tent neerzet eerst even zorgvuldig de hele grond met je hand aftasten of er geen verborgen stekels zijn, or else...
Ik had vanaf mijn kampeerplek een schitterend uitzicht op de Black Hills. Deze heuvels staan weer vol met saguaros op sommige plaatsen.
Deze prachtige Hooded Oriole (♂) voelt zich thuis in de bloeiende woestijn
De trek gaat verder door toch wel afwisselend landschap met veel prickly pear cactus...
...en cholla cactus varianten.
Ook veel mooie hagedisjes hier
Dit is mijn mooiste kampeerplaats tot nu toe. Als mijn tentje al staat ontdek ik dat er een Gila-woodpecker een nest heeft in de Saguaro naast de tent. S'nachts wordt de woestijn verlicht door helder maanlicht. Werkelijk schitterend!
En als ik dan s'morgens wakker word met een concert van vogelzang in een landschap als dit dan heb ik weer zo'n zin in een nieuwe dag wandelen!
De volgende dag wou ik een flink stuk lopen maar dat viel niet mee met al het moois om me heen. Sinds gisteren is het nu ook flink heet.
American Kestrel (♂), het Amerikaanse neefje van onze Torenvalk
Prachtig die woestijn!
Aan het eind van de dag loop ik door een gedeelte dat barst van de ratelslangen. Ik realiseer me nu dat de schrikreactie als zo'n beest begint te ratelen geen aangeleerde reflex is maar hard-wired. Erg effectief dus als afschrikkingsmechanisme!
Ratelslang in de avondschemering. Ze zijn goed gecamoufleerd en in vrijwel alle gevallen zag ik ze pas als ze beginnen te ratelen (ze zijn dan meestal 1,5-2 meter van je verwijderd)
Slechts 9 minuten later kwam ik een nog grotere ratelslang tegen. Ook weer prachtig gecamoufleerd. Op deze foto kun je de ratel aan zijn staart goed zien.
Dit zwarte vogeltje met rode ogen en mooie kuif is een Phainopepla. Hij heeft wit op z'n vleugels maar dat zie je alleen als hij vliegt. Talrijk in deze woestijn.
Ik ben nu niet ver meer van de Gila River, het laagste (en meestal heetste) deel van de AZT. Maar eerst moet ik nog door de Tortilla Mountains. Ik ben blij met wat (sluier-)bewolking want dat scheelt toch een heel stuk in hitte, maar de kleuren in het landschap zijn daardoor helaas wel wat minder sprekend.
Gigantische Saguaros blijven deel van het landschap
Waar haal je water in de woestijn? Onder andere uit dit soort drinkbakken voor vee. Het ziet er soms uit als erwtensoep vol met algen en dode en levende bijen, maar na filteren is het heerlijk water.
Mijn kampeerplek in the Tortillas. Op dit soort plaatsen hoorde ik s'nachts altijd Elf-Owls want deze kleine uiltjes maken hun nest in Saguaro cactussen. Helaas is het me niet gelukt om er ook eentje te zien ipv alleen horen. Ook weer een Great Horned Owl gehoord maar niet gezien.
De volgende dag gaat de wandeling weer verder door dit mooie woestijn landschap
Gila River bijna bereikt
Uiteindelijk bereik ik dan de Gila River en steek die over (er is een brug). Vanaf hier gaat de trail voor enkele tientallen kilometers langs de rivier. Ik had gedacht dat het hier wat groener zou zijn maar de trail loopt ver boven de rivier dus ik blijf in een woestijnlandschap. En wat voor één! Dit behoort tot mijn favoriete stukken van de AZT.
Eén van mijn mooiste kampeerplekken ooit, langs de trail bij de Gila River met op de achtergrond de Tortilla Mountains waar ik vandaan kom. De rivier loopt veel lager in het dal en is niet zichtbaar. De kampeerplek was weliswaar in een fantastisch mooi landschap en met prachtig uitzicht maar relaxed was het niet. Er was geen beschutting dus je zit s'middags met smart te wachten tot de zon eindelijk achter de bergen verdwijnt! Gelukkig had ik een hiking umbrella voor schaduw.
Aan het eind van de middag zag ik de bijna volle maan opkomen. De maan was s'nachts zo helder dat ik bijna kon lezen in mijn tent.
Gila Woodpecker (♂)
Van bovenaf is de Gila Valley mooi te zien als een groene band. Er is ook een spoorbrug over de rivier
Er zijn maar weinig plaatsen waar je vanaf de AZT daadwerkelijk bij de Gila River kunt komen. Maar ik heb gekampeerd op één zo'n plek voor een heerlijke vrije middag in de schaduw. En natuurlijk om mijzelf en mijn kleren even lekker te wassen, want ook al is het bruin modderig water, je kunt eigenlijk alleen maar schoner worden na zoveel dagen zweten in de woestijn. Alles droogt hier supersnel! Mijn overhemd was na 15 minuten droog en mijn broek na 30 minuten.
Doorkijkje naar de Gila River
Een Black-throated Sparrow, een van de meest talrijke vogeltjes in de woestijn
Gila Woodpeckers zoals deze (♀) zijn verantwoordelijk voor de meeste holen in Saguaro cactussen. Vervolgens worden die ook benut door ander wildlife zoals Elf-Owls.
Het landschap wordt nu nog mooier dan het al was.
Harris's antelope squirrel. Deze grondeekhoorntjes zie je de hele dag met hun staartje omhoog overal rondrennen in de Sonora Desert. Ze lijken op chipmunks maar chipmunks hebben o.a. een streep over hun gezicht.
Cholla cactus begint nu ook in bloei te komen
Eén van de mooiste stukken van de AZT
Na ongeveer 26 km de Gila River te hebben gevolgd draait de trail naar het noorden en begin je te klimmen richting Gila Canyons. Adembenemend mooi!
Vanaf hier wordt het landschap ruiger
Hier is het lastiger om een kampeerplekje te vinden maar uiteindelijk vind je toch altijd wel iets.
De volgende morgen vervolg ik de klim. Het is hier zo mooi....
De ochtend is altijd het mooiste deel van de dag
Prachtige rotsformaties en woestijnflora op dit stuk
Ik klim langzaam omhoog....
....over deze prachtige trail!
Op deze trail vond ik ook eindelijk een Gila Monster! Deze hagedis komt alleen voor in de Sonora, Mojave en Chihuahua Desert. Ze kunnen 60cm lang worden en brengen 98% van hun leven onder de grond door.
Traag als een worst met pootjes liep dit Gila Monster voor me op de trail. Helaas verdween hij snel tussen het gras naast de trail en toen was ik hem kwijt
Landschap, flora en fauna zijn fantastisch op dit stuk tussen Gila River en Picketpost. Dit is waarschijnlijk mijn favoriete deel van de AZT, al wordt het moeilijk kiezen. Gelukkig loop ik de hele AZT en hoef ik niet te kiezen!
Scott's Oriole (♂)
Ladder-backed Woodpecker (♂) houdt ook van droog landschap
Wat een landschap!
Cactussen met bloemen die zo paars zijn dat het wel lijkt alsof ze licht geven als de zon erop schijnt!
De woestijn in bloei! Op sommige stukken in de woestijn ruik je ook bloemen.
Zo loop je dan door de bloeiende woestijn, al is het hier net over zijn hoogtepunt heen
Uiteindelijk komt dan Picketpost Mountain in zicht
Deze Northern Red Cardinal zat te zingen bij Picketpost Trailhead
Bij Picketpost trailhead werd ik opgepikt door Sandy, een dame die trailangel is voor een deel van de AZT en die mij in augustus vorig jaar al had uitgenodigd voor een zero-day in haar huis als ik de AZT zou gaan lopen. Na haar werk pikte ze me op en zijn we eerst langs een supermarkt gereden om mijn etenswaren te kopen voor de volgende sectie. Daarna hebben we twee enorme pizza's gehaald en zijn naar haar huis in Apache Junction (bij Phoenix) gereden.
Het was super leuk en gezellig. Sandy heeft de volledige AZT gelopen in secties dus ze kent de hele trail. Ze had ook erg lekker bier in haar koelkast! En ik had mijn eerste douche na 25 dagen in de wildernis!
De volgende ochtend ging zij naar haar werk en ik bleef in haar huis en deed de hele dag niets, behalve eten. Een echte zero-day! (mijn eerste op deze trek). Aan het eind van de middag heeft ze me weer afgezet bij Picketpost trailhead en heb ik net voor zonsondergang nog een paar kilometers gelopen om een kampeerplekje te zoeken op enige afstand van de drukke weg. De volgende ochtend kon ik dan vroeg starten voor de redelijk zware klim de Superstition Mountains in.
Picketpost Mountain in het avondlicht
De volgende dag de klim de Superstitions in. Dat was zo'n 30 km en 1000 meter omhoog en het was bloedheet! Maar het lopen ging lekker na een zero day en al die pizza's! Eenmaal een stuk omhoog op het sky-island was het natuurlijk weer een stuk koeler.
Net ongeveer het hoogste punt van de dag bereikt op ca 1650m. Rechts zie je in de verte Picketpost Mountain.
Ik zette mijn tent ergens op een veldje. De volgende dag werd ik wakker gezongen door Scott's- en Hooded Orioles. Er volgt een vrij relaxte dag met stukken door heerlijk geurend dennenbos. Om 14:00 bereik ik al mijn beoogde kampeerplek en in de middag kan ik heerlijk relaxen in en rond mijn tentje.
De volgende dag zou lang en loodzwaar worden maar ik durfde vandaag niet verder te lopen omdat ik vreesde dat er verderop nauwelijks kampeermogelijkheden zouden zijn (erg ruig terrein)
Voor het eerst sinds een tijdje kampeer ik hier weer op een mooi beschut plekje in een bos.
De volgende dag loop ik verder door de Superstitions en daal uiteindelijk af naar Roosevelt Lake waar in de marina een herbevoorradingspakket op me wacht. De trails gaan erg op en neer over vrij ruig terrein met veel losse stenen maar het is hier wel erg mooi.
Af en toe heb je hier ook weer wat woestijnflora
Heerlijke geuren op deze wandeling. Soms is het dennengeur en soms andere dingen zoals bijvoorbeeld deze bloeiende yucca's
Bij de afdaling richting Roosevelt Lake komen de Saguaros weer terug
Als Roosevelt Lake in zicht komt denk je dat je het ergste hebt gehad maar dan volgt er nog een lange afdaling over een steile 4x4 track met veel losse stenen.
Rondom Roosevelt Lake is het erg heet met de felle horizontale zon laat in de middag. Als ik eindelijk bij de marina aankom is de winkel waar ik mijn voedselpakket heen heb laten sturen natuurlijk al dicht, maar er is ook een bar en de dame achter de bar kan ook bij mijn pakket. Dat is erg fijn want nu hoef ik de volgende dag niet terug om vervolgens te wachten tot eindelijk om 8:00am de winkel open gaat. Morgen kan ik dus weer lekker vroeg starten.
Snel zet ik mijn tentje op aan de waterkant en als het bijna donker is heb ik eindelijk tijd om nog heel eventjes in het meer te zwemmen. Dat voelt echt heerlijk en ik voel me nu weer lekker schoon en fris!
De volgende morgen vertrek ik met 8 dagen eten in m'n rugzak weer de wildernis in voor waarschijnlijk het zwaarste stuk van de AZT: Four Peaks en Mazatzal Wilderness.
De dag begint met een klein klimmetje en afdaling richting een brug die je oversteekt, waarna je weer omhoog gaat.
Uitzicht vanaf de andere kant op Roosevelt Lake en de brug. Bij de rechter oever zie je ook de marina waar ik mijn resupply haalde.
Na een tijdje volgt een spectaculaire hoge wandeling waarbij je links in het dal Apache Lake ziet liggen
De laatste dag dat ik nog door dit soort woestijnlandschap loop. Vanaf morgen zijn de saguaros verleden tijd.
Four Peaks Wilderness ligt nu voor me
Ik kampeer dicht bij het hoogste punt. De volgende dag volg ik een prachtige hoge promenade waarbij je steeds uitzicht hebt op Roosevelt Lake in de verte.
Uitzicht op Roosevelt Lake
Flora en fauna blijft schitterend hier
Deze Northern (Red-shafted) Flicker (♂) lijkt veel op de Gilded Flicker uit de woestijn maar is een andere soort. Vanaf hier en vooral in de bossen van het noorden één van de meest zichtbare en hoorbare vogels.
S'avonds kampeer ik bij Pigeon Spring waar een bron is met water dat zelfs na filteren niet best smaakte. De volgende dag stond ik redelijk vroeg op voor wat ik dacht dat een lange zware dag zou worden. Toen ik wou vertrekken bleek dat één of ander beest s'nachts de straps van mijn trekkingpoles (die naast mijn tent lagen) had opgegeten! Waarschijnlijk vanwege het zout of zo. Ik kon het nauwelijks geloven want dat is supersterk dik nylon! De afgekloven straps waren nergens te vinden.
Trekkingpoles zonder straps zijn zo goed als waardeloos en ik heb ze echt nodig! Met een stuk dyneema cord (dat ik bij me heb als reserve scheerlijn en waslijn) heb ik dus snel even nieuwe straps geïmproviseerd en dat bleek gelukkig goed genoeg te werken voor de rest van de trek.
Uitzicht rond het hoogste punt
Woodhouse's Scrub-jay is één van de veel voorkomende vogelsoorten op dit traject.
Op het eind van de dag loop ik door dit soort grasland
De wandeling vandaag was wel vrij lang maar bleek helemaal niet zo zwaar te zijn als ik had gedacht. Al om 15:30 bereikte ik Sycamore Creek. Hier kan ik weer even wassen. S'avonds geniet ik van een concert van kikkertjes in de creek. Wie had dat gedacht in droog Arizona!
De volgende dag is ook weer prachtig met allerlei mooie plantjes en beestjes
Short-horned Lizard
Deze Anna's Hummingbird zat zich lekker uit te sloven en daardoor is het iriserende paars zichtbaar.
Kampeerplekjes zijn schaars in dit ruige rotsachtige, overgroeide terrein. Het beoogde kampeerplekje loop ik voorbij omdat daar al twee tentjes blijken te staan, dus haal ik 8 liter water uit het beekje daar en loop 2 kilometer verder, waar ik toch nog een plekje vind tussen de struiken. Mijn tentje past hier maar net in als ik de zijkanten open laat en oprol. En dat kan want er staat weinig wind. Hier slaap ik heerlijk stil en eenzaam met uitzicht op de sterrenhemel, blij dat ik nog even door ben gelopen.
De volgende dag loop ik weer verder. Ik had opgezien tegen de Mazatzals omdat het de reputatie heeft vrij zwaar te zijn maar ik loop alleen maar te genieten! Delen van de trail die zwaar overgroeid waren zijn bijgewerkt en nu is de trail prima.
Ik ben nu halverwege qua afstand! Echter, qua inspanning ben ik veel verder dan dat. Het noordelijke deel van de AZT is vlakker, minder inspannend en minder warm dan de zuidelijke helft.
De Mazatzal Wilderness is schitterend. En in de verte is nu de Mogollon Rim zichtbaar: de zuidelijke rand van het Colorado plateau! Daar ga ik naartoe, maar het duurt nog wel een dag of 5 voordat ik daar naar boven klim
Aan het eind van de volgende dag bereik ik de ridge vanaf waar de trail weer diep omlaag gaat richting East Verde River. Vanaf hier zijn zelfs de besneeuwde San Francisco Peaks zichtbaar die ten noorden van Flagstaff liggen! Dat is echt nog heel erg ver weg maar gevoelsmatig begint het nu toch lekker op te schieten.
Vanaf hier is het afdalen tot de East Verde River
Ik vind weer een mooi kampeerplekje en de volgende dag loop ik verder naar de East Verde River.
Spotted Towhee zie je hier overal
Red-tailed Hawk
Mooie bloemetjes
De East Verde River is het laatste relatief lage (ca 1000m) punt op deze trek (uitgezonderd de bodem van Grand Canyon). Het is hier weer erg warm maar ook eindelijk een echte rivier waar je in kunt gaan zitten om je te wassen!
Yes! Een echte rivier! Ik kwam hier al vroeg in de middag aan, tentje neergezet en heb hier heerlijk gerelaxed en kleren + mezelf gewassen.
De volgende dag was zwaar met ruim 30 km en ca 1000m klimmen over vaak ruige trails met scherpe vulkanische stenen. Door de scherpe stenen van de afgelopen dagen zit er inmiddels een scheurtje in één van de zolen van mijn toch wel erg stevige Meindl Borneo boots.
Het eerste deel van de dag was het allemaal belachelijk groen! Prachtig uitzicht ook op de heuvels waar ik vandaan kwam. Daarna werd een stuk droger en kaler, maar uiteindelijk ga je toch weer een mooi bos in.
Zo kampeerde ik aan het eind van de dag bij Oak Spring. Als de weersomstandigheden het toelaten (niet teveel wind) kampeer ik het liefst zo met de zijkanten helemaal open en opgerold. Je bent dan heerlijk in touch met de natuur en toch afgeschermd.
De volgende dag loop ik richting Mogollon Rim, maar eerst moet ik even 3km van de trail af het plaatsje Pine in om op het postkantoor een nieuwe doos eten te halen. Ik heb nu weer ruim 9 dagen eten bij me, genoeg om Flagstaff te bereiken.
S'avonds kampeer ik in een mooi dennenbos bij een beekje, waar ik me ook nog even een beetje was. Het water is echter zo koud dat 15 minuten later mijn voeten nog steeds letterlijk pijn doen van het (ca 2 minuten) staan in het ijskoude water. Maar ik voel me in elk geval weer lekker schoon!
De volgende dag verder naar de Mogollon Rim, de zuidelijke rand van het Colorado Plateau
Mooie rotsformaties bij de Mogollon Rim
Veel mooie hagedisjes hier
Prachtig gecamoufleerde Short-horned Lizard
Het laatste stuk van de klim naar Mogollon Rim is erg steil. Hier ben ik bijna boven en kijk nog eventjes terug naar waar ik vandaan kom.
In dit gebied werd 135 jaar geleden nog door het Amerikaanse leger gevochten tegen de Apaches, getuige dit monument.
[ Bericht 1% gewijzigd door SeLang op 05-01-2018 13:24:58 ]
Dit voorjaar maakte ik een 1270 km lange voettocht (solo) vanaf de Mexicaanse grens dwars door Arizona naar de grens met Utah: de Arizona National Scenic Trail. Vrijwel de hele trek kampeerde ik in een klein tentje in de wildernis. Hierbij mijn verslag van dit prachtige avontuur!
Over de Arizona Trail
De Arizona National Scenic Trail is een 789 mile (1270km) lange wandelroute die loopt over de totale lengte van Arizona van de Mexicaanse grens naar Utah. De route is zo ontworpen dat het de mooiste aspecten van de staat Arizona laat zien en loopt door woestijnen, bossen, Bergen en canyons.
Hieronder zie je een kaartje van de Arizona Trail. Ik liep van zuid naar noord. Ruwweg de eerste helft van de route loopt door de Sonora woestijn. Daarbij worden regelmatig zogenaamde "sky island" beklommen. Dit zijn bergen in de woestijn die een koeler klimaat hebben en daardoor een heel andere flora en fauna.
De tweede helft gaat over het hoge Colorado Plateau waar open conifeer bossen overheersen. Hier is het aanmerkelijk koeler en er is wat minder variatie omdat de hoogte vrij constant is. Op een bepaald moment steek je de Grand Canyon over waardoor je weer even terugkeert naar een woestijnklimaat, om daarna terug te klimmen naar het Kaibab Plateau en tenslotte af te dalen naar Utah.
Statistiek van de route (voorjaar 2017):
Totale lengte: 789 miles/ 1270 km
Laagste punt: 1647ft/ 502m (Gila River)
Hoogste punt: 9150ft/ 2789m (Grand Canyon North Rim)
Totaal klimmen: 110683ft / 33736m
Totaal afdalen: 111597ft / 34014m
Het hoogteprofiel van de route ( x-as is afstand in miles, y-as is hoogte in feet ).
Praktische zaken
Navigatie: De AZT heeft een navigatie-app! Deze werkt volledig offline (kaarten e.d. staan in het lokale geheugen en je gebruikt de GPS voor navigatie). Deze bevat ook de locatie en recente status van waterbronnen die worden ge-update als je eens in de zoveel tijd online gaat. Ik had een (goedkope Chinese) smartphone mee zonder SIM en eens in de zoveel tijd gebruikte ik de gratis wifi van de lokale bibliotheek (zo'n beetje elk gehucht heeft er een) voor water updates.
Uiteraard had ik als backup ook een kompas en volledige papieren kaarten set bij me maar die is nooit uit m'n backpack geweest, behalve om een keer een andere hiker te "redden" die een dode telefoon had en geen papieren kaarten als backup.
Eten: Op de AZT zit je regelmatig ver van de bewoonde wereld af maar ik kwam toch wel eens per week of zo in de buurt van een plaatsje met een postkantoor. Ik bestelde mijn eten (4-9 dagen per bestelling) via een webshop (gebruikmakend van de wifi op m'n phone) en liet dat naar zo'n postkantoor sturen. Gemiddeld droeg ik na herbevoorrading 6-7 dagen eten bij me en maximaal 10 dagen.
Water: Dat is schaars, maar er zijn drinkbakken voor vee, watertanks, slootjes, creeks, overgebleven plasjes water, soms sneeuw, etc. Even filteren en je hebt perfect water. Ik speelde hier behoorlijk op safe en droeg 4-10 liter water mee (gemiddeld ~6 liter) want de meeste bronnen zijn seizoensgebonden en onbetrouwbaar. Ik had altijd water over.
Elektriciteit: Nodig voor m'n navigatie app, vogelgids (op m'n phone) en voor m'n camera. Voor opladen had ik een zonnepaneelje + powerbank. Arizona heeft geen gebrek aan zon dus ik heb volledig off-grid geopereerd.
Verslag
Op 18 maart vertrok ik met het vliegtuig van Londen naar Tucson in het zuiden van Arizona. Ik zou daar die avond verblijven in Comfort Suites Airport Tucson dus ik kon lopend naar mijn hotel. Toen ik het vliegveld uitliep was dat rond zonsondergang en het was bloedheet!
De volgende morgen om 6:00am werd ik opgepikt door Kitty, een dame uit Tucson die vooraf belangeloos via het HikeArizona forum had aangeboden om mij naar de Mexicaanse grens te brengen. Ongelofelijk aardig van haar, want dat is in the middle of nowhere en twee uur rijden van Tucson (het kostte haar dus 4 uur!). Tevens had ze twee kampeer-gas tankjes geregeld die ik in het vliegtuig natuurlijk niet mee kon nemen. Ik ben haar erg dankbaar.
De rit naar de grens was gezellig. Zij is ook een fanatiek hiker en heeft veel stukken van de AZT zelf ook gelopen. Om 8:00am zette ze me af op de Montezuma Pass. Je bent dan al op de AZT maar om echt bij het begin te beginnen moet je eerst nog even 3 km de verkeerde kant op lopen naar het echte beginpunt aan de Mexicaanse grens.
De Mexicaanse grens, het officiele beginpunt van de Arizona Trail!
Vanaf hier begon de trek dus pas officieel. Om 10:00am was ik dus weer terug op hetzelfde punt vanaf waar ik was vertrokken en het was al bloedheet! (Er was op dat moment een hittegolf). Maar deze eerste dag moest ik meteen ca 1000 meter klimmen de Huachuca Mountains in om mijn doel te bereiken, in de hitte, jetlagged, met slaaptekort en nog niet gewend aan de hitte.
Uitzicht vanaf de Huachuca Mountains tijdens de klim op de eerste dag. Mooi uitzicht op de Montezuma Pass en Mexico
Als geschenk uit de hemel kwam er echter wat bewolking en een koel briesje. En natuurlijk kom je steeds hoger en wordt het dus koeler. Uiteindelijk liep ik zo lekker dat ik besloot om ook nog even Miller Peak te beklimmen! Dat ligt tenslotte vlak langs de route.
Ongeveer op de hoogte waar ik zou kamperen lag er nog wat sneeuw, maar tot mijn verbazing werd het helemaal geen koude nacht (ongeveer +6°C)
Een aparte ervaring om s'morgens in de bloedhete woestijn te lopen en later diezelfde dag door de sneeuw!
De eerste dag was ik een paar andere hikers tegengekomen (het was zondag, dat helpt) maar de hele volgende dag zag ik alleen een kerel van Border Patrol met camouflagepak en assault rifle die uit het niets tevoorschijn kwam.
Parker Canyon Lake
Even een herinnering dat er hier zwarte beren rondlopen. Ik heb er echter op de hele trek niet één gezien.
Veel afwisseling van landschap de eerste dagen. Nog steeds bloedheet hier in de Canelo Hills.
Aan het einde van de derde dag bereikte ik Red Bank Well, een betrouwbare watertank. Rond zonsondergang zette ik eerst rustig mijn tentje op en ging toen water tappen bij een tank waar een straal water uit liep. Na mijn eerste platypus gevuld te hebben stopte het water opeens. Toen realiseerde ik me dat de pomp werd aangedreven door een zonnepaneel, wat natuurlijk niet werkt na zonsondergang. Weer een belangrijke les geleerd over water in Arizona!
Halverwege de vierde dag bereikte ik voor het eerst de bewoonde wereld: het plaatsje Patagonia waar ik even de locale bibliotheek bezocht voor de wifi en mijn eerste resupply pakket ophaalde op het postkantoor.
Aan het eind van de middag verliet ik Patagonia en vond weer een kampeerplekje in de wildernis. De volgende dag liep ik verder naar het volgende sky-island.
De wolken in de verte resulteerden een aantal minuten later in een gigantische hagelbui die maar 2 minuten duurde. Bitter koud! Daarna weer een lekker zonnetje. De hittegolf was nu voorbij. Het korte moment van nattigheid maakte in dit droge landschap echter een heerlijke cypressen achtige geur los
Zo kampeerde ik bij Bear Spring. Hier was ook een beekje met een paar centimeter water dus ik kon me voor het eerst in 5 dagen een beetje wassen en het zout uit m'n shirt spoelen. Ik had nog 4 liter water over uit de bibliotheek van Patagonia die ik dus voor niets zo'n 800 meter naar boven had gesjouwd!
De volgende dag ging de hike verder naar de Santa Rita Mountains waarbij ik ook nog langs Kentucky Camp kwam, een historisch goudmijn kamp.
Heerlijk relaxed wandelen hier richting Kentucky Camp
Mexican Jay is één van de meest zichtbare en hoorbare vogels in dit deel van Arizona
Na Kentucky Camp ga ik de Santa Rita Mountains in
Kamperen in de prachtige Santa Rita Mountains, bekend om wildlife dat hier voorkomt. Geloof het of niet, er zijn bevestigde waarnemingen van een jaguar in dit gebied! (El Jefe)
Acorn Woodpecker in de Santa Rita Mountains
De volgende dag ging ik weer verder. Het landschap werd nu steeds meer een cactus woestijn. Schitterend! Wel een genadeloos krachtige zon.
S'avonds kamperen tussen de cactussen. Ik heb nu exact 100 mile gelopen!
Wandelen door een prachtige cactus woestijn. Dit is genieten
Er groeien hier niet alleen cactussen maar ook prachtige bloemen!
Mijn doel voor vandaag is Cienega Creek. Zo'n beekje midden in de woestijn vormt een groene oase, een zogenaamde riparian zone. Dit schaarse water en groene vegetatie trekt natuurlijk allerlei wildlife aan. Heerlijk relaxed hier en er zijn ook veel vogeltjes te zien. S'nachts hoorde ik allerlei wildlife rond m'n tent.
Cienega Creek. Je mag hier niet kamperen maar dat heb ik stiekem toch gedaan
Veel vogeltjes profiteren van deze oase, zoals deze prachtige Vermilion Flycatcher(♂)
Ik zat hier niet ver van het plaatsje Vail waar ik een resupply had wachten op het postkantoor. Het bleek echter een lastige plek om te liften dus het meeste heb ik moeten lopen (over asfalt, wat niet fijn is).
Ranch langs de weg bij Vail
De volgende dag loop ik verder naar Rincon Valley. Eerst kom ik nog langs de historische Posta Quemada Ranch.
Posta Quemada Ranch
Hier beginnen ook de eerste grote Saguaro cactussen te verschijnen die van nature alleen maar in Arizona voorkomen. Ik loop expres super langzaam door dit fascinerende landschap.
Een prachtige mix van Saguaros en andere vegetatie
Saguaros groeien erg langzaam en de grootste zijn honderden jaren oud
Hiervoor kom je naar Arizona....
Verschillende cactus soorten en bloemen in de Sonora. Ik geniet van het licht, de kleuren en de geuren in de woestijn.
Bij woestijnen denk je misschien niet meteen aan kolibries, maar er bloeit hier van alles en kolibries zoals deze Costa's Hummingbird (♂) profiteren daarvan. Die zwarte "baard" wordt iriserend violet als hij zich uitslooft om een vrouwtje te imponeren.
Heerlijk relaxt wandelen op dit gedeelte van de trail met prickly pear cactussen....
....afgewisseld met gigantische saguaros
Men laat hier ook koeien grazen in de woestijn dus je komt af en toe hekken tegen. Sommigen hebben het AZT logo!
De grote Saguaros zitten altijd vol met gaten die door spechten (vooral Gila Woodpeckers) zijn gemaakt. Vervolgens profiteert ook ander wildlife van deze holen.
Ook deze Gilded Flicker, een typische specht van deze woestijn, maakt zijn nest in deze Saguaros
Hier kampeerde ik bij Rincon Creek, terwijl Gila Woodpeckers bezig waren met een nest in de Saguaro op de achtergrond.
De volgende morgen word je dan wakker gezongen door een Cactus Wren, de official State Bird of Arizona!
De volgende morgen loop ik verder naar het werkelijk sublieme Saguaro National Park. Echt één van de hoogtepunten van de AZT. Ik ben blij dat ik hier genoeg tijd voor had ingepland!
Uitzicht op Rincon Creek
Deze woestijnpassages zijn zo mooi en er is zoveel te zien wat betreft flora, fauna en mooie uitzichten dat ik vooral s'morgens nauwelijks vooruit kom. Elke honderd meter moet ik weer stoppen voor iets moois! Ik had besloten om vandaag maar 15 km te lopen en daar heb ik bijna 12 uur over gedaan....
Gambel's Quail zie je en hoor je overal in de Sonora
Ook een typische woestijnvogel is deze Curve-billed Thrasher met zijn fel oranje ogen
Omdat ze zo mooi zijn nog maar even een foto van een Gilded Flicker in het ochtendlicht. Eén van de meest karakeristieke vogels van de Sonora Desert, altijd te vinden rond Saguaro cactussen.
Saguaro National Park is zo genoemd vanwege de grote hoeveelheid van deze cactus soort in het park.
De lente is in volle gang dus de woestijn is vol met kleur! Op de foto komt het nauwelijks over maar in het echt is de kleur overweldigend. Het geel, het blauw... op dit soort punten sta ik vaak minutenlang stil om het allemaal op me te laten inwerken.
Kijkend naar het zuiden zie ik het landschap waar ik de afgelopen dagen doorheen ben gelopen met de Santa Rita Mountains en Mount Wrightson Wilderness op de achtergrond
Kleur!
Er staat van alles in bloei
In Saguaro National Park klim ik langzaam de Rincon Mountains in. Tijdens de klim verandert de omgeving snel. Ik kampeer op Grass Shack Campground in het park, de enige plek op de AZT buiten Grand Canyon waar je een permit voor moet hebben die $6 kost - vooraf besteld want er is daar niks of niemand behalve 5 mooie vlakke kampeerplekjes en een beek met veel prachtig helder water.
Er wordt gezegd dat de klim in de Rincon Mountains (vanaf Rincon Creek is dat bijna 1700m klimmen) botanisch gezien het equivalent is van een reis van Mexico naar Canada: In de laaglanden heb je Mexicaanse soorten en op de top heb je dezelfde flora als in het zuiden van Canada, en alles wat daar tussenin zit.
Aan het begin van de klim overheersen nog de cactussen...
Naarmate je hoger komt blijft de vegetatie veranderen en uiteindelijk eindig je in heerlijk geurend dennenbos. Er lag hier en daar zelfs nog sneeuw!
Vanaf Grass Shack was het nog ongeveer 1000 meter klimmen naar de top en daarna ben ik aan de andere kant ca 1000 meter afgedaald, waar ik mijn tentje opzette in Tanque Verde Canyon.
Afdaling richting Tanque Verde Canyon. De andere kant van de berg ziet er totaal anders uit en de Saguaro cactussen zijn verdwenen.
Bij Tanque Verde heb ik de keuze tussen twee redelijk vlakke kampeerplekjes: eentje tussen de struiken en een mooier plekje in meer open terrein. Ik kies voor het mooiere plekje maar dat blijkt een slechte keuze want s'avonds begint het zeer hard te waaien en er blaast een hoop woestijnstof tegen en in m'n tent (door het gaas heen). De volgende morgen ligt er dus aardig wat stof in m'n tent. No big deal, maar dit is wel zeer slecht voor de ritsen!
De volgende dag begint met een korte (ca 1-2 uur) sneeuwstorm! Maar ik heb tijd genoeg dus die storm zit ik gewoon uit in m'n tentje. Na deze korte storm werd het weer mooi zonnig maar de koude wind bleef. Interessante weersomstandigheden hier in Arizona. Als Europeaan ben je dit niet gewend.
Ik loop nu verder naar Agua Caliente Drainage. Daar zet ik mijn tentje neer bij een beekje. Later komen er twee lightweight thru-hikers van de AZT die in dezelfde buurt (maar buiten mijn zicht) gaan kamperen. Dat is voor het eerst op deze trek, ik heb gelukkig bijna altijd in de door mij gewenste eenzaamheid gekampeerd.
S'avonds wordt het windstil en het is een prachtige avond. Nadat ik heb gekookt komt er een stinkdier op bezoek die ongeveer 2 minuten lang langs de randen van mijn tent snuffelt. Daarna concludeert hij terecht dat geen eten is te vinden (ik hang mijn eten, afval, kookpot, etc altijd in een bear-proof bag ergens in een boom of cactus een eind van mijn tent verwijderd) en mijn tent kan hij sowieso niet in. Echter, het meisje dat dicht bij mij in de buurt kampeert werd niet door het stinkdier met rust gelaten en heeft in het donker al haar spullen ingepakt om ergens anders te gaan kamperen. En die andere hiker, een jongen met een (open) tarp die probeerde te slapen met zijn eten, heeft de hele nacht geen oog dicht gedaan, zo hoorde ik later van hem. Het stinkdier bleef de hele nacht rondneuzen tussen zijn spullen en hij was bang om hem aan het schrikken te maken want dan zou het stinkdier misschien wel al zijn spullen met stink-spray onderspuiten! En dat allemaal om een paar gram te besparen... zelf heb ik die nacht wel geslapen als een roos!
De volgende dag loop ik verder naar Sabino Canyon.
Op weg naar Sabino Canyon
Sabino Canyon zelf is mooi groen en vol met vogeltjes. Deze Western Bluebird is één van de vogels die je vaak langs de AZT ziet. Deze landde in een struik vlak naast mijn tent. In de schemering landde er ook een uil in een boom naast mijn tent maar die kon ik helaas niet identificeren (maar waarschijnlijk een Elf-Owl).
S'nachts heerlijk geslapen met temperaturen net onder het vriespunt. De koude lucht zakt naar beneden de canyons in en daarom zijn dat vaak de koudste plaatsen. Vandaag een vrij zware dag met een ca 1100m klim de Santa Catalina Mountains in. De Romero Pass is één van de weinige plekken op de AZT waar het echt steil is.
Eenmaal boven krijg je dit soort interessante rotsformaties
Heerlijk gekampeerd in een dennenbos bij Lemmon Creek. Hier heb ik mezelf en mijn kleren ook even gewassen. Het water was hier ijskoud maar ik wist dat dit voorlopig de laatste keer is dat ik kan kamperen bij een mooi beekje want de komende dagen loop ik weer door de woestijn, dus dat worden voorlopig vooral dry-camps.
De volgende dag ben ik doorgelopen naar Summerhaven waar op het postkantoor een nieuwe doos met etenswaren op me wachtte. Samen met het eten dat ik nog over had droeg ik nu 10 dagen eten bij me en ik had 7 liter water bij me want ik verwachtte hitte/ droogte en s'avonds een dry-camp. Daarna daalde ik via de Oracle Ridge af naar een kurkdroog landschap.
Afdaling via de Oracle Ridge, terug naar de woestijn
Terug in de woestijn heeft High Jinks Ranch een betrouwbare waterbron met prachtig water dat je ongezuiverd kunt drinken, dus ik vul mijn watervoorraad hier aan. Ik had nog 3 liter water over uit Summerhaven omdat het helemaal niet heet was geweest maar juist best fris. Ik verlaat High Jinks Ranch met 9 liter water want ik verwacht pas weer betrouwbaar water aan het einde van de volgende dag en de voorspelling is dat het erg heet gaat worden.
Bijna 200 miles gedaan nu
Desert hiking, business as usual. Dat "boompje" links is een cholla cactus. Vooral niet aanraken want bij de minste aanraking breekt er een stuk vanaf en de stekels hebben microscopische haakjes zodat ze in je huid blijven vastzitten en dat stuk cactus aan je blijft hangen (been there, done that
). Zo verspreidt die cactus zich.
Kamperen in de beschutting van o.a. (cholla-)cactussen. Voordat je je tent neerzet eerst even zorgvuldig de hele grond met je hand aftasten of er geen verborgen stekels zijn, or else...
Ik had vanaf mijn kampeerplek een schitterend uitzicht op de Black Hills. Deze heuvels staan weer vol met saguaros op sommige plaatsen.
Deze prachtige Hooded Oriole (♂) voelt zich thuis in de bloeiende woestijn
De trek gaat verder door toch wel afwisselend landschap met veel prickly pear cactus...
...en cholla cactus varianten.
Ook veel mooie hagedisjes hier
Dit is mijn mooiste kampeerplaats tot nu toe. Als mijn tentje al staat ontdek ik dat er een Gila-woodpecker een nest heeft in de Saguaro naast de tent. S'nachts wordt de woestijn verlicht door helder maanlicht. Werkelijk schitterend!
En als ik dan s'morgens wakker word met een concert van vogelzang in een landschap als dit dan heb ik weer zo'n zin in een nieuwe dag wandelen!
De volgende dag wou ik een flink stuk lopen maar dat viel niet mee met al het moois om me heen. Sinds gisteren is het nu ook flink heet.
American Kestrel (♂), het Amerikaanse neefje van onze Torenvalk
Prachtig die woestijn!
Aan het eind van de dag loop ik door een gedeelte dat barst van de ratelslangen. Ik realiseer me nu dat de schrikreactie als zo'n beest begint te ratelen geen aangeleerde reflex is maar hard-wired. Erg effectief dus als afschrikkingsmechanisme!
Ratelslang in de avondschemering. Ze zijn goed gecamoufleerd en in vrijwel alle gevallen zag ik ze pas als ze beginnen te ratelen (ze zijn dan meestal 1,5-2 meter van je verwijderd)
Slechts 9 minuten later kwam ik een nog grotere ratelslang tegen. Ook weer prachtig gecamoufleerd. Op deze foto kun je de ratel aan zijn staart goed zien.
Dit zwarte vogeltje met rode ogen en mooie kuif is een Phainopepla. Hij heeft wit op z'n vleugels maar dat zie je alleen als hij vliegt. Talrijk in deze woestijn.
Ik ben nu niet ver meer van de Gila River, het laagste (en meestal heetste) deel van de AZT. Maar eerst moet ik nog door de Tortilla Mountains. Ik ben blij met wat (sluier-)bewolking want dat scheelt toch een heel stuk in hitte, maar de kleuren in het landschap zijn daardoor helaas wel wat minder sprekend.
Gigantische Saguaros blijven deel van het landschap
Waar haal je water in de woestijn? Onder andere uit dit soort drinkbakken voor vee. Het ziet er soms uit als erwtensoep vol met algen en dode en levende bijen, maar na filteren is het heerlijk water.
Mijn kampeerplek in the Tortillas. Op dit soort plaatsen hoorde ik s'nachts altijd Elf-Owls want deze kleine uiltjes maken hun nest in Saguaro cactussen. Helaas is het me niet gelukt om er ook eentje te zien ipv alleen horen. Ook weer een Great Horned Owl gehoord maar niet gezien.
De volgende dag gaat de wandeling weer verder door dit mooie woestijn landschap
Gila River bijna bereikt
Uiteindelijk bereik ik dan de Gila River en steek die over (er is een brug). Vanaf hier gaat de trail voor enkele tientallen kilometers langs de rivier. Ik had gedacht dat het hier wat groener zou zijn maar de trail loopt ver boven de rivier dus ik blijf in een woestijnlandschap. En wat voor één! Dit behoort tot mijn favoriete stukken van de AZT.
Eén van mijn mooiste kampeerplekken ooit, langs de trail bij de Gila River met op de achtergrond de Tortilla Mountains waar ik vandaan kom. De rivier loopt veel lager in het dal en is niet zichtbaar. De kampeerplek was weliswaar in een fantastisch mooi landschap en met prachtig uitzicht maar relaxed was het niet. Er was geen beschutting dus je zit s'middags met smart te wachten tot de zon eindelijk achter de bergen verdwijnt! Gelukkig had ik een hiking umbrella voor schaduw.
Aan het eind van de middag zag ik de bijna volle maan opkomen. De maan was s'nachts zo helder dat ik bijna kon lezen in mijn tent.
Gila Woodpecker (♂)
Van bovenaf is de Gila Valley mooi te zien als een groene band. Er is ook een spoorbrug over de rivier
Er zijn maar weinig plaatsen waar je vanaf de AZT daadwerkelijk bij de Gila River kunt komen. Maar ik heb gekampeerd op één zo'n plek voor een heerlijke vrije middag in de schaduw. En natuurlijk om mijzelf en mijn kleren even lekker te wassen, want ook al is het bruin modderig water, je kunt eigenlijk alleen maar schoner worden na zoveel dagen zweten in de woestijn. Alles droogt hier supersnel! Mijn overhemd was na 15 minuten droog en mijn broek na 30 minuten.
Doorkijkje naar de Gila River
Een Black-throated Sparrow, een van de meest talrijke vogeltjes in de woestijn
Gila Woodpeckers zoals deze (♀) zijn verantwoordelijk voor de meeste holen in Saguaro cactussen. Vervolgens worden die ook benut door ander wildlife zoals Elf-Owls.
Het landschap wordt nu nog mooier dan het al was.
Harris's antelope squirrel. Deze grondeekhoorntjes zie je de hele dag met hun staartje omhoog overal rondrennen in de Sonora Desert. Ze lijken op chipmunks maar chipmunks hebben o.a. een streep over hun gezicht.
Cholla cactus begint nu ook in bloei te komen
Eén van de mooiste stukken van de AZT
Na ongeveer 26 km de Gila River te hebben gevolgd draait de trail naar het noorden en begin je te klimmen richting Gila Canyons. Adembenemend mooi!
Vanaf hier wordt het landschap ruiger
Hier is het lastiger om een kampeerplekje te vinden maar uiteindelijk vind je toch altijd wel iets.
De volgende morgen vervolg ik de klim. Het is hier zo mooi....
De ochtend is altijd het mooiste deel van de dag
Prachtige rotsformaties en woestijnflora op dit stuk
Ik klim langzaam omhoog....
....over deze prachtige trail!
Op deze trail vond ik ook eindelijk een Gila Monster! Deze hagedis komt alleen voor in de Sonora, Mojave en Chihuahua Desert. Ze kunnen 60cm lang worden en brengen 98% van hun leven onder de grond door.
Traag als een worst met pootjes liep dit Gila Monster voor me op de trail. Helaas verdween hij snel tussen het gras naast de trail en toen was ik hem kwijt
Landschap, flora en fauna zijn fantastisch op dit stuk tussen Gila River en Picketpost. Dit is waarschijnlijk mijn favoriete deel van de AZT, al wordt het moeilijk kiezen. Gelukkig loop ik de hele AZT en hoef ik niet te kiezen!
Scott's Oriole (♂)
Ladder-backed Woodpecker (♂) houdt ook van droog landschap
Wat een landschap!
Cactussen met bloemen die zo paars zijn dat het wel lijkt alsof ze licht geven als de zon erop schijnt!
De woestijn in bloei! Op sommige stukken in de woestijn ruik je ook bloemen.
Zo loop je dan door de bloeiende woestijn, al is het hier net over zijn hoogtepunt heen
Uiteindelijk komt dan Picketpost Mountain in zicht
Deze Northern Red Cardinal zat te zingen bij Picketpost Trailhead
Bij Picketpost trailhead werd ik opgepikt door Sandy, een dame die trailangel is voor een deel van de AZT en die mij in augustus vorig jaar al had uitgenodigd voor een zero-day in haar huis als ik de AZT zou gaan lopen. Na haar werk pikte ze me op en zijn we eerst langs een supermarkt gereden om mijn etenswaren te kopen voor de volgende sectie. Daarna hebben we twee enorme pizza's gehaald en zijn naar haar huis in Apache Junction (bij Phoenix) gereden.
Het was super leuk en gezellig. Sandy heeft de volledige AZT gelopen in secties dus ze kent de hele trail. Ze had ook erg lekker bier in haar koelkast! En ik had mijn eerste douche na 25 dagen in de wildernis!
De volgende ochtend ging zij naar haar werk en ik bleef in haar huis en deed de hele dag niets, behalve eten. Een echte zero-day! (mijn eerste op deze trek). Aan het eind van de middag heeft ze me weer afgezet bij Picketpost trailhead en heb ik net voor zonsondergang nog een paar kilometers gelopen om een kampeerplekje te zoeken op enige afstand van de drukke weg. De volgende ochtend kon ik dan vroeg starten voor de redelijk zware klim de Superstition Mountains in.
Picketpost Mountain in het avondlicht
De volgende dag de klim de Superstitions in. Dat was zo'n 30 km en 1000 meter omhoog en het was bloedheet! Maar het lopen ging lekker na een zero day en al die pizza's! Eenmaal een stuk omhoog op het sky-island was het natuurlijk weer een stuk koeler.
Net ongeveer het hoogste punt van de dag bereikt op ca 1650m. Rechts zie je in de verte Picketpost Mountain.
Ik zette mijn tent ergens op een veldje. De volgende dag werd ik wakker gezongen door Scott's- en Hooded Orioles. Er volgt een vrij relaxte dag met stukken door heerlijk geurend dennenbos. Om 14:00 bereik ik al mijn beoogde kampeerplek en in de middag kan ik heerlijk relaxen in en rond mijn tentje.
De volgende dag zou lang en loodzwaar worden maar ik durfde vandaag niet verder te lopen omdat ik vreesde dat er verderop nauwelijks kampeermogelijkheden zouden zijn (erg ruig terrein)
Voor het eerst sinds een tijdje kampeer ik hier weer op een mooi beschut plekje in een bos.
De volgende dag loop ik verder door de Superstitions en daal uiteindelijk af naar Roosevelt Lake waar in de marina een herbevoorradingspakket op me wacht. De trails gaan erg op en neer over vrij ruig terrein met veel losse stenen maar het is hier wel erg mooi.
Af en toe heb je hier ook weer wat woestijnflora
Heerlijke geuren op deze wandeling. Soms is het dennengeur en soms andere dingen zoals bijvoorbeeld deze bloeiende yucca's
Bij de afdaling richting Roosevelt Lake komen de Saguaros weer terug
Als Roosevelt Lake in zicht komt denk je dat je het ergste hebt gehad maar dan volgt er nog een lange afdaling over een steile 4x4 track met veel losse stenen.
Rondom Roosevelt Lake is het erg heet met de felle horizontale zon laat in de middag. Als ik eindelijk bij de marina aankom is de winkel waar ik mijn voedselpakket heen heb laten sturen natuurlijk al dicht, maar er is ook een bar en de dame achter de bar kan ook bij mijn pakket. Dat is erg fijn want nu hoef ik de volgende dag niet terug om vervolgens te wachten tot eindelijk om 8:00am de winkel open gaat. Morgen kan ik dus weer lekker vroeg starten.
Snel zet ik mijn tentje op aan de waterkant en als het bijna donker is heb ik eindelijk tijd om nog heel eventjes in het meer te zwemmen. Dat voelt echt heerlijk en ik voel me nu weer lekker schoon en fris!
De volgende morgen vertrek ik met 8 dagen eten in m'n rugzak weer de wildernis in voor waarschijnlijk het zwaarste stuk van de AZT: Four Peaks en Mazatzal Wilderness.
De dag begint met een klein klimmetje en afdaling richting een brug die je oversteekt, waarna je weer omhoog gaat.
Uitzicht vanaf de andere kant op Roosevelt Lake en de brug. Bij de rechter oever zie je ook de marina waar ik mijn resupply haalde.
Na een tijdje volgt een spectaculaire hoge wandeling waarbij je links in het dal Apache Lake ziet liggen
De laatste dag dat ik nog door dit soort woestijnlandschap loop. Vanaf morgen zijn de saguaros verleden tijd.
Four Peaks Wilderness ligt nu voor me
Ik kampeer dicht bij het hoogste punt. De volgende dag volg ik een prachtige hoge promenade waarbij je steeds uitzicht hebt op Roosevelt Lake in de verte.
Uitzicht op Roosevelt Lake
Flora en fauna blijft schitterend hier
Deze Northern (Red-shafted) Flicker (♂) lijkt veel op de Gilded Flicker uit de woestijn maar is een andere soort. Vanaf hier en vooral in de bossen van het noorden één van de meest zichtbare en hoorbare vogels.
S'avonds kampeer ik bij Pigeon Spring waar een bron is met water dat zelfs na filteren niet best smaakte. De volgende dag stond ik redelijk vroeg op voor wat ik dacht dat een lange zware dag zou worden. Toen ik wou vertrekken bleek dat één of ander beest s'nachts de straps van mijn trekkingpoles (die naast mijn tent lagen) had opgegeten! Waarschijnlijk vanwege het zout of zo. Ik kon het nauwelijks geloven want dat is supersterk dik nylon! De afgekloven straps waren nergens te vinden.
Trekkingpoles zonder straps zijn zo goed als waardeloos en ik heb ze echt nodig! Met een stuk dyneema cord (dat ik bij me heb als reserve scheerlijn en waslijn) heb ik dus snel even nieuwe straps geïmproviseerd en dat bleek gelukkig goed genoeg te werken voor de rest van de trek.
Uitzicht rond het hoogste punt
Woodhouse's Scrub-jay is één van de veel voorkomende vogelsoorten op dit traject.
Op het eind van de dag loop ik door dit soort grasland
De wandeling vandaag was wel vrij lang maar bleek helemaal niet zo zwaar te zijn als ik had gedacht. Al om 15:30 bereikte ik Sycamore Creek. Hier kan ik weer even wassen. S'avonds geniet ik van een concert van kikkertjes in de creek. Wie had dat gedacht in droog Arizona!
De volgende dag is ook weer prachtig met allerlei mooie plantjes en beestjes
Short-horned Lizard
Deze Anna's Hummingbird zat zich lekker uit te sloven en daardoor is het iriserende paars zichtbaar.
Kampeerplekjes zijn schaars in dit ruige rotsachtige, overgroeide terrein. Het beoogde kampeerplekje loop ik voorbij omdat daar al twee tentjes blijken te staan, dus haal ik 8 liter water uit het beekje daar en loop 2 kilometer verder, waar ik toch nog een plekje vind tussen de struiken. Mijn tentje past hier maar net in als ik de zijkanten open laat en oprol. En dat kan want er staat weinig wind. Hier slaap ik heerlijk stil en eenzaam met uitzicht op de sterrenhemel, blij dat ik nog even door ben gelopen.
De volgende dag loop ik weer verder. Ik had opgezien tegen de Mazatzals omdat het de reputatie heeft vrij zwaar te zijn maar ik loop alleen maar te genieten! Delen van de trail die zwaar overgroeid waren zijn bijgewerkt en nu is de trail prima.
Ik ben nu halverwege qua afstand! Echter, qua inspanning ben ik veel verder dan dat. Het noordelijke deel van de AZT is vlakker, minder inspannend en minder warm dan de zuidelijke helft.
De Mazatzal Wilderness is schitterend. En in de verte is nu de Mogollon Rim zichtbaar: de zuidelijke rand van het Colorado plateau! Daar ga ik naartoe, maar het duurt nog wel een dag of 5 voordat ik daar naar boven klim
Aan het eind van de volgende dag bereik ik de ridge vanaf waar de trail weer diep omlaag gaat richting East Verde River. Vanaf hier zijn zelfs de besneeuwde San Francisco Peaks zichtbaar die ten noorden van Flagstaff liggen! Dat is echt nog heel erg ver weg maar gevoelsmatig begint het nu toch lekker op te schieten.
Vanaf hier is het afdalen tot de East Verde River
Ik vind weer een mooi kampeerplekje en de volgende dag loop ik verder naar de East Verde River.
Spotted Towhee zie je hier overal
Red-tailed Hawk
Mooie bloemetjes
De East Verde River is het laatste relatief lage (ca 1000m) punt op deze trek (uitgezonderd de bodem van Grand Canyon). Het is hier weer erg warm maar ook eindelijk een echte rivier waar je in kunt gaan zitten om je te wassen!
Yes! Een echte rivier! Ik kwam hier al vroeg in de middag aan, tentje neergezet en heb hier heerlijk gerelaxed en kleren + mezelf gewassen.
De volgende dag was zwaar met ruim 30 km en ca 1000m klimmen over vaak ruige trails met scherpe vulkanische stenen. Door de scherpe stenen van de afgelopen dagen zit er inmiddels een scheurtje in één van de zolen van mijn toch wel erg stevige Meindl Borneo boots.
Het eerste deel van de dag was het allemaal belachelijk groen! Prachtig uitzicht ook op de heuvels waar ik vandaan kwam. Daarna werd een stuk droger en kaler, maar uiteindelijk ga je toch weer een mooi bos in.
Zo kampeerde ik aan het eind van de dag bij Oak Spring. Als de weersomstandigheden het toelaten (niet teveel wind) kampeer ik het liefst zo met de zijkanten helemaal open en opgerold. Je bent dan heerlijk in touch met de natuur en toch afgeschermd.
De volgende dag loop ik richting Mogollon Rim, maar eerst moet ik even 3km van de trail af het plaatsje Pine in om op het postkantoor een nieuwe doos eten te halen. Ik heb nu weer ruim 9 dagen eten bij me, genoeg om Flagstaff te bereiken.
S'avonds kampeer ik in een mooi dennenbos bij een beekje, waar ik me ook nog even een beetje was. Het water is echter zo koud dat 15 minuten later mijn voeten nog steeds letterlijk pijn doen van het (ca 2 minuten) staan in het ijskoude water. Maar ik voel me in elk geval weer lekker schoon!
De volgende dag verder naar de Mogollon Rim, de zuidelijke rand van het Colorado Plateau
Mooie rotsformaties bij de Mogollon Rim
Veel mooie hagedisjes hier
Prachtig gecamoufleerde Short-horned Lizard
Het laatste stuk van de klim naar Mogollon Rim is erg steil. Hier ben ik bijna boven en kijk nog eventjes terug naar waar ik vandaan kom.
In dit gebied werd 135 jaar geleden nog door het Amerikaanse leger gevochten tegen de Apaches, getuige dit monument.
[ Bericht 1% gewijzigd door SeLang op 05-01-2018 13:24:58 ]
"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Mijn reisverslagen
Eenmaal aangekomen op dit plateau ben je opeens in een totaal andere wereld beland! Overwegend dennenbossen en het is hier KOUD! Meestal loop ik een groot deel van de ochtend in twee laagjes kleding. Een paar keer zelfs de hele dag!
Dennenbos en op het eerste stuk ook massa's water. De Ponderosa Pines hier ruiken trouwens heerlijk!.
De komende dagen loop ik door dit soort open dennenbossen.
De trails zijn hier erg relaxed vergeleken met de afgelopen dagen en je kunt bijna overal heerlijk kamperen. Er is wel minder afwisseling in dit landschap maar er is veel wildlife te zien. Veel vogeltjes maar ook Abert squirrel, chipmunks, Elk en Pronghorn Antelope
Vooral bij wildlife tanks zoals bijvoorbeeld hier bij Gonzales Tank zie je s'avonds veel wildlife
Grazende Elk in de avondschemering bij Gonzales Tank. Ik had al mijn laagjes kleding aan want er stond een zeer harde wind bij 5ºC dus dat voelde gruwelijk koud als je stilzit. Maar dat had ik er wel voor over. Later kwamen er ook nog drie Pronghorn Antelopes langs.
Bij een trek als deze is het wandelen slechts een deel van de experience. Ik vind het heerlijk om redelijk vroeg mijn tentje neer te zetten en dan de hele middag wat rondhangen en wildlife observeren. Als je stil blijft zitten dan accepteert de natuur je aanwezigheid en dan zie je van alles om je heen gebeuren. Hier bij Maxie Tank heb ik urenlang zitten genieten. Je moet je wel goed aankleden want s'morgens was het hier -3,3ºC!
Chipmunks zie je hier ook de hele dag
De meeste van deze open dennenbossen zijn kurkdroog
....maar af en toe kom je langs seizoensgebonden meertjes en wetlands (die soms jaren achtereen droog staan) en dan zit het opeens vol met eenden en andere watervogels. Bij één meertje zag ik zelfs een visarend (Osprey)! Op deze foto zie je Prime Lake, een seasonal wetland. Hier zag ik bijvoorbeeld 4 eendensoorten en nog heel veel andere vogels.
Ik kom steeds dichter bij Flagstaff en af en toe krijg ik nu mooie doorkijkjes naar de San Francisco Peaks
Uiteindelijk bereik ik Flagstaff, waar ik op de AZT de keuze heb tussen de zogenaamde Resupply Route dwars door de stad of de iets langere Bypass Route om de stad heen. Ik kies de tweede om de wildernis ervaring zo lang mogelijk te behouden.
Mooie rode rotsen bij Walnut Canyon
Short-horned Lizard
Net buiten Flagstaff zijn petroglieven te zien op de rotsen, gemaakt door de Northern Sinagua mensen die hier tussen 700-1300 AD woonden.
In Flagstaff beleefde ik mijn tweede zero-day van deze trek. Voor het eerst in 20 dagen overnachtte ik niet in mijn tentje in de wildernis maar in het huis van Tim en Melody. Zij zijn trailangels voor de AZT.
Tim pikte mij op bij de plek waar de AZT Highway 89 kruist ten oosten van Flagstaff en vanaf dat moment werd ik ongelofelijk door ze verwend met fantastisch eten, lekker bier en andere dingen. Ze hadden zelfs speciale badjassen voor gasten met "AZT-Guest" erop geborduurd zodat ik direct onder de douche kon (eerste in 20 dagen) terwijl ondertussen mijn kleren werden gewassen!
De volgende dag ging ik met Tim naar de Wallmart om voorraden te kopen en we bezochten een schoenreparateur om iets te doen aan mijn schoenzool die langzaam begon te scheuren. (Die schoen heeft het vervolgens tot het eind volgehouden).
Naast al deze praktische zaken was het ook gewoon super leuk en gezellig. De vriendelijkheid en warmte die ik hier beleefde was een echte verrijking van mijn AZT ervaring! Ik zal Tim en Melody nooit vergeten en hoop nog eens terug te komen.
Na één volledige dag rust (twee nachten) bracht Tim mij s'morgens weer terug naar de trail en vervolgde ik mijn trek met 9 dagen eten in mijn rugzak, genoeg om in een rustig tempo Grand Canyon te bereiken plus een reservedag.
De rest van de trek heb ik vervolgens elke morgen de zelfgebakken appelflappen gemist die ik bij Tim en Melody kreeg als deel van mijn ontbijt!
Ik vervolg mijn trek met een klimmetje naar de San Francisco Peaks.
Hier zet ik mijn tentje op, aan de rand van het bos rechts
Typisch voor dit soort hooggelegen bossen: Clark's Nutcracker op de San Francisco Peaks
Aan het eind van de volgende wandeldag kijk ik hier terug naar San Francisco Peaks. Op dit punt zet ik mijn tentje neer in een soort depressie om toch ietwat beschut te staan tegen een loeiharde wind. De wind is s'nachts zo hard dat mijn tent-pole af en toe in een rare kronkel wordt geduwd, maar elke keer veert hij gelukkig netjes terug.
Ik laat nu de dennenbossen even achter me en kom door een gedeelte met vooral grasland zoals hier bij Cedar Ranch
Ook hier weer mooie Short-horned Lizards
Het viel nog best tegen om hier een kampeerplekje te vinden met wat beschutting tegen de loeiharde wind en op redelijke grond zonder scherpe dingen. Eindelijk iets gevonden en toen mijn tent stond en ik mijn rugzak erin legde ontdekte ik net te laat dat mijn rugzak onder de mieren zat! Ik heb minimaal 100 mieren handmatig naar buiten moeten werken!
Wel heerlijk geslapen bij het vertrouwde geluid van huilende coyotes. S'morgens werd ik gewekt door een Northern Mockingbird die een meter ofzo boven mijn tent een enorm kabaal maakte. Er moet veel gebeuren voordat ik me ga ergeren aan vogels, maar dit was op het randje!
de volgende dag doorkruis ik het lege open landschap van Babbitt Ranch
Horned Larks (zie de zwarte "hoorntjes") voelen zich hier helemaal thuis.
Deze Pronghorn Antelopes maken prima reclame voor de AZT door bij een AZT-marker paaltje te poseren
Om één of andere reden speelde dat "We're on the road to nowhere" liedje van de Talking Heads steeds door mijn hoofd hier op Babbitt Ranch
Loggerhead Shrike (nee, dit is geen zwart-wit foto)
Mountain Bluebirds houden van grasland op hoge plateaus. Vrouwtje links, mannetje rechts
Ik wist nog dat er voor vandaag sneeuw was voorspeld voor Flagstaff. Nu zit ik wat lager dus hier zal dat vallen in de vorm van regen. De lucht zag er niet best uit dus ik besloot -mocht het losbarsten- dat ik het gewoon lekker warm en droog zou uitzitten in mijn tentje, want in Arizona duurt zoiets toch niet langer dan een dag. Ik had sowieso een dag extra eten bij me dus ik ben flexibel. Dit bleek een zeer goede beslissing te zijn want het werd echt hondenweer en ik had een heerlijk warm en droog relax dagje in m'n tent!
Hier kampeerde ik op Babbitt Ranch. Mijn tentje staat hier op opgedroogde modder om zo het "gras" te vermijden. Daar zitten namelijk scherpe dingetjes tussen die dwars door je grondzeil prikken. Probleem was alleen dan die opgedroogde blubber na aanhoudende regen boterzacht werd en mijn tentharingen los kwamen! Niet eerder aan gedacht. Gelukkig op kunnen lossen met een aantal zware stenen.
Na Babbitt Ranch kom je weer terug in open dennenbos en langzaam maar zeker krijg je steeds vaker een doorkijkje naar Grand Canyon. Maar als je de South Rim van Grand Canyon dan eenmaal bereikt....WOW!
Grand Canyon is sowieso indrukwekkend maar het is denk ik extra indrukwekkend als je de AZT loopt. Dagenlang trekken over het Colorado Plateau voordat je GC bereikt geeft je een idee van schaal.
Ik had voor deze reis veel reservedagen ingepland voor het geval ik ziek zou worden of geblesseerd. Alles is echter probleemloos verlopen en dat betekent dat ik mijn reservedagen kon opmaken rond Grand Canyon!
Ik heb 3 nachten gekampeerd op de South Rim, 2 nachten in de canyon zelf (op Bright Angel en Cottonwood) en 3 nachten op de North Rim.
South Rim rond 9:00am s'morgens
Het mooiste uitzicht vanaf de South Rim vond ik vanaf Pima Point. Je kunt vanaf hier ook de Colorado River mooi zien
In de Grand Canyon leeft één van de zeldzaamste vogels ter wereld: de California Condor. In 1987 waren er wereldwijd nog maar 22 stuks (!) over. Die hebben ze toen allemaal gevangen en in gevangenschap laten broeden. Vanaf 1992 hebben ze weer vogels geherintroduceerd. Inmiddels zijn er wereldwijd alweer 446 stuks, waarvan 276 in het wild (per 2016). Alle vogels zijn getagged.
De eerste twee dagen geen condor kunnen vinden maar de derde en vierde dag heb ik ze prachtig van dichtbij kunnen zien!
California Condor. Dankzij de tag weet ik dat dit een mannetje is van 22 jaar oud en dat hij een paartje vormde met een vrouwtje waarmee hij in 2003, 2005 en 2008 een jong produceerde. Zijn partner is in 2009 helaas overleden aan loodvergiftiging.
Na drie dagen op de South Rim vervolg ik de AZT die door de canyon zelf loopt. Ik daal via de South Kaibab Trail af richting Bright Angel Campsite.
Vlak voor de afdaling begint heb ik dit schitterende uitzicht op Grand Canyon met op de uitstekende rots twee California Condors! Ik kon de tags (E3 en J1) lezen met mijn verrekijker en daardoor weet ik dat dit een mannetje is van 11 jaar en een vrouwtje van 8 jaar oud
Veel rode rotsen tijdens de afdaling
....en prachtig uitzicht zoals dit
...en dit!
Onderweg kwam ik dit mooie hagedisje tegen
Zicht op de Colorado River op de bodem van de Grand Canyon. Bright Angel Campsite is in de groene corridor aan de overkant, langs Bright Angel Creek.
Op de bodem van de canyon is er een mooi zandstrandje
De volgende dag loop ik verder door de schitterende natuur van Bright Angel Canyon naar Cottonwood Campsite.
Een American Dipper zit hier op een tak langs Bright Angel Creek
De canyon is grotendeels woestijn en veel cactussen staan hier nu in bloei
Dicht bij Cottonwood Campsite kom je langs de spectaculaire Ribbon Falls. Het water valt op een met een dikke laag mos begroeide rots.
Het leukste is dat je achter de waterval kunt komen!
De volgende dag gaat de trek verder de North Rim op. Vanaf de Colorado River is dat zo'n 1800 meter omhoog naar de campground en gerekend vanaf Cottonwood moet je dan nog 1300 meter. Op papier redelijk zwaar maar in de praktijk liep ik soepeltjes en snel naar boven want de trail is hier erg goed en relaxed. Je hoeft ook nauwelijks water mee te nemen want zowel aan het begin als aan het eind is er betrouwbaar water.
Ik dacht dat de North Rim, hoewel hoger, qua klim minder spectaculair zou zijn dan de South Rim. Ik had ongelijk
Hier echode de zang van Canyon Wrens tussen de rotswanden
Terugkijkend naar waar ik vandaan kom
Voor s'middags was er een sneeuwstorm voorspeld dus ik wou ook een beetje opschieten zodat ik mijn tentje had staan voordat het losbarstte. Al voor het middaguur had ik mijn tentje staan, ingericht en wel, maar pas rond zonsondergang begon de storm. Die was dan wel weer vrij spectaculair met zeer harde wind, hagel, sneeuw en bliksem.
Tentje na de sneeuwstorm. S'nachts beleefde ik hier de laagste temperatuur van de hele trek: -4,5ºC. Btw: dit is op 17 mei! De sneeuw rond mijn tent was s'morgens hard bevroren en kraakte als ik er op liep. Het bleef rond mijn tent (die wat beschut stond onder bomen) bijna de hele dag liggen.
Vanaf de North Rim heb je ook weer een fantastisch uitzicht op Grand Canyon. En omdat ik nu naar het zuiden kijk kan ik een groot deel zien van de route die ik de afgelopen dagen heb gelopen. Heel in de verte aan de horizon links kun je nog net de besneeuwde San Francisco Peaks zien. Diagonaal door het midden loopt Bright Angel Canyon die ik door ben gelopen om van de South Rim naar de North Rim te komen.
Op mijn laatste dag op North Rim heb ik o.a. een stuk van de Widforss Trail gelopen. Dit was één van de uitzichtpunten daar
Na de North Rim begin ik aan het laatste stuk van de AZT: 4 dagen lopen over het Kaibab Plateau naar de AZ-UT state line. Na ruim een week de drukke toeristische Grand Canyon ben ik blij dat ik de laatste paar dagen van de trek weer terug ga naar de wildernis experience van de AZT: wandelen en kamperen in eenzaamheid.
Massa's water op het eerste gedeelte. Er ligt hier en daar nog sneeuw tussen de bomen en het smelten daarvan levert soms zelfs waterbronnen op die niet op de kaart staan.
Eén van de mooiste kampeerplekjes van de AZT hier op een ridge met uitzicht op de East Rim van Grand Canyon. De sterrenhemel was hier s'nachts ook schitterend want het hoge Kaibab Plateau behoort tot de donkerste plekken in de USA. En eindelijk weer heerlijke eenzaamheid...
De volgende morgen zie ik weer overal wildlife in het bos, zoals bijvoorbeeld deze Dusky Grouse.
Net als ten zuiden van Grand Canyon kom ik ook op het Kaibab Plateau af en toe door prachtige stukjes aspen forest.
Het laatste gedeelte is weer erg droog dus ik neem 9 liter water mee, genoeg voor ruim 2 dagen. Vooral de laatste dag loop ik flink door want ik wil niet te laat aankomen bij de state line zodat ik nog kan proberen diezelfde dag een lift te organiseren naar ergens in de buurt van een hoofdweg.
De laatste paar kilometers voordat ik het eindpunt bereik zijn de rode rotsen van Utah al zichtbaar
Op de laatste dag loop ik 37 km en bereik hier om ca 15:30 het eindpunt van de Arizona Trail!
Nu wil ik proberen om nog naar de hoofdweg te liften zodat ik morgen een hele dag heb om te proberen een lift te krijgen naar St George vanaf waar ik een dag later naar huis zou vliegen. Daarom loop ik nog even verder naar Wire Pass trailhead waar veel dayhikers komen.
Wandeling naar Wire Pass trailhead
Dat blijkt een goed besluit want aldaar krijg ik een lift van een Canadese toerist die samen met zijn dochter aan het rondtoeren is. Super aardige vent die toevallig een heel eind richting St George moet. Deze aardige man (in oranje Nederlands voetbalshirt!) rijdt speciaal nog een stukje voor mij om en zet mij af bij Squirrel Canyon trailhead in de Canaan Wilderness Area in Utah. Hier zet ik net voor zonsondergang mijn tentje op in het rode zand. Het is hier prachtig! Maar dat is dan voor een volgende reis.
De volgende morgen loop ik de ca 7 km terug naar de hoofdweg en daar word ik na 10 minuten opgepikt door een man die op weg is naar Cedar City. Maar speciaal voor mij rijdt hij tientallen kilometers om zodat hij mij bij mijn hotel in St George kan afzetten! Ik blijf me verbazen over de gulheid van de mensen die ik op deze reis heb ontmoet.
Ik was dus al om 10:00am (11:00 Utah tijd) in mijn hotel! Gelukkig hadden ze al een kamer voor me vrij. Een kamer met douche en ligbad! Dat is heel raar opeens en ik heb ongeveer een uur lang vol ongeloof in mijn kamer rondgehangen voordat ik daadwerkelijk onder de douche stapte, maar daarna heb ik een groot deel van de middag in dat ligbad doorgebracht
De volgende dag vertrek ik (na een enorm buffet ontbijt) naar het vliegveld. Het einde van dit grote avontuur. Eenmaal thuis blijk ik nog maar 59,5 kg te wegen. Dat is 8,1 kg lichter dan toen ik vertrok. Dagelijks at ik ruim 3000kCal en ik heb me nooit hongerig gevoeld maar op dit soort lange treks is dat niet genoeg.
Het is wel duidelijk dat dit zeker niet mijn laatste Amerikaanse long distance trek zal zijn want ik heb er enorm veel plezier aan beleefd. Volgens mij heb ik de hele Arizona Trail met een grijns op m'n gezicht gelopen!
Appendix: Totale lijst van vogels door mij gezien langs de Arizona Trail
Dennenbos en op het eerste stuk ook massa's water. De Ponderosa Pines hier ruiken trouwens heerlijk!.
De komende dagen loop ik door dit soort open dennenbossen.
De trails zijn hier erg relaxed vergeleken met de afgelopen dagen en je kunt bijna overal heerlijk kamperen. Er is wel minder afwisseling in dit landschap maar er is veel wildlife te zien. Veel vogeltjes maar ook Abert squirrel, chipmunks, Elk en Pronghorn Antelope
Vooral bij wildlife tanks zoals bijvoorbeeld hier bij Gonzales Tank zie je s'avonds veel wildlife
Grazende Elk in de avondschemering bij Gonzales Tank. Ik had al mijn laagjes kleding aan want er stond een zeer harde wind bij 5ºC dus dat voelde gruwelijk koud als je stilzit. Maar dat had ik er wel voor over. Later kwamen er ook nog drie Pronghorn Antelopes langs.
Bij een trek als deze is het wandelen slechts een deel van de experience. Ik vind het heerlijk om redelijk vroeg mijn tentje neer te zetten en dan de hele middag wat rondhangen en wildlife observeren. Als je stil blijft zitten dan accepteert de natuur je aanwezigheid en dan zie je van alles om je heen gebeuren. Hier bij Maxie Tank heb ik urenlang zitten genieten. Je moet je wel goed aankleden want s'morgens was het hier -3,3ºC!
Chipmunks zie je hier ook de hele dag
De meeste van deze open dennenbossen zijn kurkdroog
....maar af en toe kom je langs seizoensgebonden meertjes en wetlands (die soms jaren achtereen droog staan) en dan zit het opeens vol met eenden en andere watervogels. Bij één meertje zag ik zelfs een visarend (Osprey)! Op deze foto zie je Prime Lake, een seasonal wetland. Hier zag ik bijvoorbeeld 4 eendensoorten en nog heel veel andere vogels.
Ik kom steeds dichter bij Flagstaff en af en toe krijg ik nu mooie doorkijkjes naar de San Francisco Peaks
Uiteindelijk bereik ik Flagstaff, waar ik op de AZT de keuze heb tussen de zogenaamde Resupply Route dwars door de stad of de iets langere Bypass Route om de stad heen. Ik kies de tweede om de wildernis ervaring zo lang mogelijk te behouden.
Mooie rode rotsen bij Walnut Canyon
Short-horned Lizard
Net buiten Flagstaff zijn petroglieven te zien op de rotsen, gemaakt door de Northern Sinagua mensen die hier tussen 700-1300 AD woonden.
In Flagstaff beleefde ik mijn tweede zero-day van deze trek. Voor het eerst in 20 dagen overnachtte ik niet in mijn tentje in de wildernis maar in het huis van Tim en Melody. Zij zijn trailangels voor de AZT.
Tim pikte mij op bij de plek waar de AZT Highway 89 kruist ten oosten van Flagstaff en vanaf dat moment werd ik ongelofelijk door ze verwend met fantastisch eten, lekker bier en andere dingen. Ze hadden zelfs speciale badjassen voor gasten met "AZT-Guest" erop geborduurd zodat ik direct onder de douche kon (eerste in 20 dagen) terwijl ondertussen mijn kleren werden gewassen!
De volgende dag ging ik met Tim naar de Wallmart om voorraden te kopen en we bezochten een schoenreparateur om iets te doen aan mijn schoenzool die langzaam begon te scheuren. (Die schoen heeft het vervolgens tot het eind volgehouden).
Naast al deze praktische zaken was het ook gewoon super leuk en gezellig. De vriendelijkheid en warmte die ik hier beleefde was een echte verrijking van mijn AZT ervaring! Ik zal Tim en Melody nooit vergeten en hoop nog eens terug te komen.
Na één volledige dag rust (twee nachten) bracht Tim mij s'morgens weer terug naar de trail en vervolgde ik mijn trek met 9 dagen eten in mijn rugzak, genoeg om in een rustig tempo Grand Canyon te bereiken plus een reservedag.
De rest van de trek heb ik vervolgens elke morgen de zelfgebakken appelflappen gemist die ik bij Tim en Melody kreeg als deel van mijn ontbijt!
Ik vervolg mijn trek met een klimmetje naar de San Francisco Peaks.
Hier zet ik mijn tentje op, aan de rand van het bos rechts
Typisch voor dit soort hooggelegen bossen: Clark's Nutcracker op de San Francisco Peaks
Aan het eind van de volgende wandeldag kijk ik hier terug naar San Francisco Peaks. Op dit punt zet ik mijn tentje neer in een soort depressie om toch ietwat beschut te staan tegen een loeiharde wind. De wind is s'nachts zo hard dat mijn tent-pole af en toe in een rare kronkel wordt geduwd, maar elke keer veert hij gelukkig netjes terug.
Ik laat nu de dennenbossen even achter me en kom door een gedeelte met vooral grasland zoals hier bij Cedar Ranch
Ook hier weer mooie Short-horned Lizards
Het viel nog best tegen om hier een kampeerplekje te vinden met wat beschutting tegen de loeiharde wind en op redelijke grond zonder scherpe dingen. Eindelijk iets gevonden en toen mijn tent stond en ik mijn rugzak erin legde ontdekte ik net te laat dat mijn rugzak onder de mieren zat! Ik heb minimaal 100 mieren handmatig naar buiten moeten werken!
Wel heerlijk geslapen bij het vertrouwde geluid van huilende coyotes. S'morgens werd ik gewekt door een Northern Mockingbird die een meter ofzo boven mijn tent een enorm kabaal maakte. Er moet veel gebeuren voordat ik me ga ergeren aan vogels, maar dit was op het randje!
de volgende dag doorkruis ik het lege open landschap van Babbitt Ranch
Horned Larks (zie de zwarte "hoorntjes") voelen zich hier helemaal thuis.
Deze Pronghorn Antelopes maken prima reclame voor de AZT door bij een AZT-marker paaltje te poseren
Om één of andere reden speelde dat "We're on the road to nowhere" liedje van de Talking Heads steeds door mijn hoofd hier op Babbitt Ranch
Loggerhead Shrike (nee, dit is geen zwart-wit foto)
Mountain Bluebirds houden van grasland op hoge plateaus. Vrouwtje links, mannetje rechts
Ik wist nog dat er voor vandaag sneeuw was voorspeld voor Flagstaff. Nu zit ik wat lager dus hier zal dat vallen in de vorm van regen. De lucht zag er niet best uit dus ik besloot -mocht het losbarsten- dat ik het gewoon lekker warm en droog zou uitzitten in mijn tentje, want in Arizona duurt zoiets toch niet langer dan een dag. Ik had sowieso een dag extra eten bij me dus ik ben flexibel. Dit bleek een zeer goede beslissing te zijn want het werd echt hondenweer en ik had een heerlijk warm en droog relax dagje in m'n tent!
Hier kampeerde ik op Babbitt Ranch. Mijn tentje staat hier op opgedroogde modder om zo het "gras" te vermijden. Daar zitten namelijk scherpe dingetjes tussen die dwars door je grondzeil prikken. Probleem was alleen dan die opgedroogde blubber na aanhoudende regen boterzacht werd en mijn tentharingen los kwamen! Niet eerder aan gedacht. Gelukkig op kunnen lossen met een aantal zware stenen.
Na Babbitt Ranch kom je weer terug in open dennenbos en langzaam maar zeker krijg je steeds vaker een doorkijkje naar Grand Canyon. Maar als je de South Rim van Grand Canyon dan eenmaal bereikt....WOW!
Grand Canyon is sowieso indrukwekkend maar het is denk ik extra indrukwekkend als je de AZT loopt. Dagenlang trekken over het Colorado Plateau voordat je GC bereikt geeft je een idee van schaal.
Ik had voor deze reis veel reservedagen ingepland voor het geval ik ziek zou worden of geblesseerd. Alles is echter probleemloos verlopen en dat betekent dat ik mijn reservedagen kon opmaken rond Grand Canyon!
Ik heb 3 nachten gekampeerd op de South Rim, 2 nachten in de canyon zelf (op Bright Angel en Cottonwood) en 3 nachten op de North Rim.
South Rim rond 9:00am s'morgens
Het mooiste uitzicht vanaf de South Rim vond ik vanaf Pima Point. Je kunt vanaf hier ook de Colorado River mooi zien
In de Grand Canyon leeft één van de zeldzaamste vogels ter wereld: de California Condor. In 1987 waren er wereldwijd nog maar 22 stuks (!) over. Die hebben ze toen allemaal gevangen en in gevangenschap laten broeden. Vanaf 1992 hebben ze weer vogels geherintroduceerd. Inmiddels zijn er wereldwijd alweer 446 stuks, waarvan 276 in het wild (per 2016). Alle vogels zijn getagged.
De eerste twee dagen geen condor kunnen vinden maar de derde en vierde dag heb ik ze prachtig van dichtbij kunnen zien!
California Condor. Dankzij de tag weet ik dat dit een mannetje is van 22 jaar oud en dat hij een paartje vormde met een vrouwtje waarmee hij in 2003, 2005 en 2008 een jong produceerde. Zijn partner is in 2009 helaas overleden aan loodvergiftiging.
Na drie dagen op de South Rim vervolg ik de AZT die door de canyon zelf loopt. Ik daal via de South Kaibab Trail af richting Bright Angel Campsite.
Vlak voor de afdaling begint heb ik dit schitterende uitzicht op Grand Canyon met op de uitstekende rots twee California Condors! Ik kon de tags (E3 en J1) lezen met mijn verrekijker en daardoor weet ik dat dit een mannetje is van 11 jaar en een vrouwtje van 8 jaar oud
Veel rode rotsen tijdens de afdaling
....en prachtig uitzicht zoals dit
...en dit!
Onderweg kwam ik dit mooie hagedisje tegen
Zicht op de Colorado River op de bodem van de Grand Canyon. Bright Angel Campsite is in de groene corridor aan de overkant, langs Bright Angel Creek.
Op de bodem van de canyon is er een mooi zandstrandje
De volgende dag loop ik verder door de schitterende natuur van Bright Angel Canyon naar Cottonwood Campsite.
Een American Dipper zit hier op een tak langs Bright Angel Creek
De canyon is grotendeels woestijn en veel cactussen staan hier nu in bloei
Dicht bij Cottonwood Campsite kom je langs de spectaculaire Ribbon Falls. Het water valt op een met een dikke laag mos begroeide rots.
Het leukste is dat je achter de waterval kunt komen!
De volgende dag gaat de trek verder de North Rim op. Vanaf de Colorado River is dat zo'n 1800 meter omhoog naar de campground en gerekend vanaf Cottonwood moet je dan nog 1300 meter. Op papier redelijk zwaar maar in de praktijk liep ik soepeltjes en snel naar boven want de trail is hier erg goed en relaxed. Je hoeft ook nauwelijks water mee te nemen want zowel aan het begin als aan het eind is er betrouwbaar water.
Ik dacht dat de North Rim, hoewel hoger, qua klim minder spectaculair zou zijn dan de South Rim. Ik had ongelijk
Hier echode de zang van Canyon Wrens tussen de rotswanden
Terugkijkend naar waar ik vandaan kom
Voor s'middags was er een sneeuwstorm voorspeld dus ik wou ook een beetje opschieten zodat ik mijn tentje had staan voordat het losbarstte. Al voor het middaguur had ik mijn tentje staan, ingericht en wel, maar pas rond zonsondergang begon de storm. Die was dan wel weer vrij spectaculair met zeer harde wind, hagel, sneeuw en bliksem.
Tentje na de sneeuwstorm. S'nachts beleefde ik hier de laagste temperatuur van de hele trek: -4,5ºC. Btw: dit is op 17 mei! De sneeuw rond mijn tent was s'morgens hard bevroren en kraakte als ik er op liep. Het bleef rond mijn tent (die wat beschut stond onder bomen) bijna de hele dag liggen.
Vanaf de North Rim heb je ook weer een fantastisch uitzicht op Grand Canyon. En omdat ik nu naar het zuiden kijk kan ik een groot deel zien van de route die ik de afgelopen dagen heb gelopen. Heel in de verte aan de horizon links kun je nog net de besneeuwde San Francisco Peaks zien. Diagonaal door het midden loopt Bright Angel Canyon die ik door ben gelopen om van de South Rim naar de North Rim te komen.
Op mijn laatste dag op North Rim heb ik o.a. een stuk van de Widforss Trail gelopen. Dit was één van de uitzichtpunten daar
Na de North Rim begin ik aan het laatste stuk van de AZT: 4 dagen lopen over het Kaibab Plateau naar de AZ-UT state line. Na ruim een week de drukke toeristische Grand Canyon ben ik blij dat ik de laatste paar dagen van de trek weer terug ga naar de wildernis experience van de AZT: wandelen en kamperen in eenzaamheid.
Massa's water op het eerste gedeelte. Er ligt hier en daar nog sneeuw tussen de bomen en het smelten daarvan levert soms zelfs waterbronnen op die niet op de kaart staan.
Eén van de mooiste kampeerplekjes van de AZT hier op een ridge met uitzicht op de East Rim van Grand Canyon. De sterrenhemel was hier s'nachts ook schitterend want het hoge Kaibab Plateau behoort tot de donkerste plekken in de USA. En eindelijk weer heerlijke eenzaamheid...
De volgende morgen zie ik weer overal wildlife in het bos, zoals bijvoorbeeld deze Dusky Grouse.
Net als ten zuiden van Grand Canyon kom ik ook op het Kaibab Plateau af en toe door prachtige stukjes aspen forest.
Het laatste gedeelte is weer erg droog dus ik neem 9 liter water mee, genoeg voor ruim 2 dagen. Vooral de laatste dag loop ik flink door want ik wil niet te laat aankomen bij de state line zodat ik nog kan proberen diezelfde dag een lift te organiseren naar ergens in de buurt van een hoofdweg.
De laatste paar kilometers voordat ik het eindpunt bereik zijn de rode rotsen van Utah al zichtbaar
Op de laatste dag loop ik 37 km en bereik hier om ca 15:30 het eindpunt van de Arizona Trail!
Nu wil ik proberen om nog naar de hoofdweg te liften zodat ik morgen een hele dag heb om te proberen een lift te krijgen naar St George vanaf waar ik een dag later naar huis zou vliegen. Daarom loop ik nog even verder naar Wire Pass trailhead waar veel dayhikers komen.
Wandeling naar Wire Pass trailhead
Dat blijkt een goed besluit want aldaar krijg ik een lift van een Canadese toerist die samen met zijn dochter aan het rondtoeren is. Super aardige vent die toevallig een heel eind richting St George moet. Deze aardige man (in oranje Nederlands voetbalshirt!) rijdt speciaal nog een stukje voor mij om en zet mij af bij Squirrel Canyon trailhead in de Canaan Wilderness Area in Utah. Hier zet ik net voor zonsondergang mijn tentje op in het rode zand. Het is hier prachtig! Maar dat is dan voor een volgende reis.
De volgende morgen loop ik de ca 7 km terug naar de hoofdweg en daar word ik na 10 minuten opgepikt door een man die op weg is naar Cedar City. Maar speciaal voor mij rijdt hij tientallen kilometers om zodat hij mij bij mijn hotel in St George kan afzetten! Ik blijf me verbazen over de gulheid van de mensen die ik op deze reis heb ontmoet.
Ik was dus al om 10:00am (11:00 Utah tijd) in mijn hotel! Gelukkig hadden ze al een kamer voor me vrij. Een kamer met douche en ligbad! Dat is heel raar opeens en ik heb ongeveer een uur lang vol ongeloof in mijn kamer rondgehangen voordat ik daadwerkelijk onder de douche stapte, maar daarna heb ik een groot deel van de middag in dat ligbad doorgebracht
De volgende dag vertrek ik (na een enorm buffet ontbijt) naar het vliegveld. Het einde van dit grote avontuur. Eenmaal thuis blijk ik nog maar 59,5 kg te wegen. Dat is 8,1 kg lichter dan toen ik vertrok. Dagelijks at ik ruim 3000kCal en ik heb me nooit hongerig gevoeld maar op dit soort lange treks is dat niet genoeg.
Het is wel duidelijk dat dit zeker niet mijn laatste Amerikaanse long distance trek zal zijn want ik heb er enorm veel plezier aan beleefd. Volgens mij heb ik de hele Arizona Trail met een grijns op m'n gezicht gelopen!
Appendix: Totale lijst van vogels door mij gezien langs de Arizona Trail
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 1% gewijzigd door SeLang op 05-01-2018 13:44:49 ]"If you want to make God laugh, tell him about your plans"
Mijn reisverslagen
Prachtig, jaloersmakend verslag 
ik heb 4 jaar geleden 4 maanden in Flagstaff gewoond om daar te werken voor een organisatie die zich bezig houd met het bijhouden van trails o.a. en daardoor zijn je foto's en verhalen echt zeer herkenbaar. Heb ook nog meerdere weken aan een stuk op de rand en in de Grand Canyon gewerkt om daar maintenance te doen aan zowel de Bright Angel als de South Kaibab trail. Arizona is voor mij een tweede thuis geworden en ik heb deze trip dan ook al wat langer op mijn lijstje staan om ooit nog eens te gaan doen. Kun je me via DM eens wat meer praktische info sturen over hoe je dit allemaal georganiseerd hebt? Alvast heel erg bedankt
ik heb 4 jaar geleden 4 maanden in Flagstaff gewoond om daar te werken voor een organisatie die zich bezig houd met het bijhouden van trails o.a. en daardoor zijn je foto's en verhalen echt zeer herkenbaar. Heb ook nog meerdere weken aan een stuk op de rand en in de Grand Canyon gewerkt om daar maintenance te doen aan zowel de Bright Angel als de South Kaibab trail. Arizona is voor mij een tweede thuis geworden en ik heb deze trip dan ook al wat langer op mijn lijstje staan om ooit nog eens te gaan doen. Kun je me via DM eens wat meer praktische info sturen over hoe je dit allemaal georganiseerd hebt? Alvast heel erg bedankt
“Rather than love, than money, than fame, give me truth.”
Geweldig. Zoals altijd.
2017: RGN BKK FCO LHR NRT LHR TLL LHR MIA BOG MIA JFK LHR LHR
2018: BCN SOF MLA IST ZAG DBV SPU ZAG SOF BOJ IST CGK JOG LOP DPS LBJ DPS SIN IST KBP BKK LPQ UTH KBP
2019: BCN LCY AGP SBZ KBP LPP SVL DOH JNB CPT DOH TFS
2020: ALC BIO LCY
2018: BCN SOF MLA IST ZAG DBV SPU ZAG SOF BOJ IST CGK JOG LOP DPS LBJ DPS SIN IST KBP BKK LPQ UTH KBP
2019: BCN LCY AGP SBZ KBP LPP SVL DOH JNB CPT DOH TFS
2020: ALC BIO LCY
Fantastisch! Mooi verslag en mooie fotos! Zoals altijd weer leuk om te lezen! Moet ook echt eens zo'n tocht maken naar aanleiding van jou verhalen!
“Arguing that you don't care about the right to privacy because you have nothing to hide is no different than saying you don't care about free speech because you have nothing to say.”
― Edward Snowden
― Edward Snowden
Schitterend!
Leuk weetje aangezien ik zag dat je bij de Superstitian Mountains was geweest, even van wikipedia:
Ik heb ook wel een paar dingen waar ik benieuwd naar ben.
Hoeveel weegt je bepakking incl tent, slaapzak etc. maar zonder voedsel en water ongeveer? En zeker als je net voedsel en water in hebt geslagen sleep je volgens mij aardig wat kilo's mee Misschien ook een fotootje van de bepakking?
En hoe doe je dat als je tent nat is geworden en je toch weer verder wilt trekken? pak je de tent dan nat in?
Op de tweede foto van de ratelslang lijkt het haast wel dat je er bijna boven op staat. Volgens mij zijn ratelslangen vrij giftig. Ben je dan niet bang dat je gebeten wordt en niet op tijd behandeld kan worden of heb je daar iets voor?
Leuk weetje aangezien ik zag dat je bij de Superstitian Mountains was geweest, even van wikipedia:
Ik zag ooit een docu dat sommige mensen helemaal geobsedeerd zijn door de mijn die ze hopen aan te treffen. Vond het toen wel bijzonder.quote:"De Lost Dutchman's Gold Mine is een legende over een beroemde, 'vermiste' goudmijn. Waarschijnlijk ligt hij in de Superstition Mountains. De Duitser Jacon Waltz zou hem in de 19de eeuw hebben ontdekt. De Dutchman overleed in 1891 en tot op de huidige dag zoeken goudzoekers vergeefs naar zijn mijn."
"De Apache-indianen geloven dat er in de Superstition Mountains een gat is dat naar de onderwereld leidt."
Ik heb ook wel een paar dingen waar ik benieuwd naar ben.
Hoeveel weegt je bepakking incl tent, slaapzak etc. maar zonder voedsel en water ongeveer? En zeker als je net voedsel en water in hebt geslagen sleep je volgens mij aardig wat kilo's mee Misschien ook een fotootje van de bepakking?
En hoe doe je dat als je tent nat is geworden en je toch weer verder wilt trekken? pak je de tent dan nat in?
Op de tweede foto van de ratelslang lijkt het haast wel dat je er bijna boven op staat. Volgens mij zijn ratelslangen vrij giftig. Ben je dan niet bang dat je gebeten wordt en niet op tijd behandeld kan worden of heb je daar iets voor?
Wow! Fantastisch verslag van een fantastische trek!
I'm surrounded by morons!
TRV 2021: Oslo, Montreal, Nederland
TRV 2022: Los Angeles, New York, Nederland, Los Angeles, Nederland/Duitsland/Belgie, Noord-Noorwegen, Nederland, UK
TRV plannen/geboekt 2023: Bangkok, Los Angeles, Nederland/Belgie, Denemarken, Noord-Noorwegen, Londen, Kroatie, Toronto, New York, Nederland, Gdansk
TRV 2021: Oslo, Montreal, Nederland
TRV 2022: Los Angeles, New York, Nederland, Los Angeles, Nederland/Duitsland/Belgie, Noord-Noorwegen, Nederland, UK
TRV plannen/geboekt 2023: Bangkok, Los Angeles, Nederland/Belgie, Denemarken, Noord-Noorwegen, Londen, Kroatie, Toronto, New York, Nederland, Gdansk
Een mooi verslag om te lezen en wat een prachtige foto's!
Twente O+
The sun always shines on TV
Het was nooit zo donker of het werd wel weer licht
The sun always shines on TV
Het was nooit zo donker of het werd wel weer licht
Zo, daar heb ik even rustig de tijd voor genomen. Wat een prachtig verslag Alsof ik er zelf bij ben geweest. Je laat afwisselend alle zintuigen aan bod komen, waardoor ik voortdurend proef, voel, zie, ruik, hoor hoe het daar geweest moet zijn. Fantastisch, dankjewel voor deze beleving!
En ik geniet van jouw oog voor de natuur. Ik ben niet zo van de vogels, beestjes, plantjes en geologie, maar des te boeiender/leerzamer/interessanter is ineens door een enthousiasteling daarop gewezen te worden. In het begin dacht ik: 'leuk plaatje', las ik je verhaal, en scrollde ik door naar de volgende foto. Totdat ik de foto's op me in liet werken... Intensief doch prachtig. Wat moet dit een indrukwekkende tocht voor je zijn geweest!
Met als hoogtepunt de Grand Canyon. Net wat je zelf schrijft: het is al een prachtig gebied, maar door de opbouw van de tocht ervaar je nog meer de grootsheid van het gebergte. Jouw reis/beleving is toch nog wel een graadje intenser dan de 'dagjesmensen'/'weektoeristen' die langsrijden, uitstappen, een dagtocht doen, en 's avonds weer terugkeren naar hun hotel. Nee, dan dit. Wauw!
Bedankt voor de moeite die je erin hebt gestoken om dit met ons te delen. Opdat er nog maar veel reizen mogen volgen
Alsof ik er zelf bij ben geweest. Je laat afwisselend alle zintuigen aan bod komen, waardoor ik voortdurend proef, voel, zie, ruik, hoor hoe het daar geweest moet zijn. Fantastisch, dankjewel voor deze beleving! En ik geniet van jouw oog voor de natuur. Ik ben niet zo van de vogels, beestjes, plantjes en geologie, maar des te boeiender/leerzamer/interessanter is ineens door een enthousiasteling daarop gewezen te worden. In het begin dacht ik: 'leuk plaatje', las ik je verhaal, en scrollde ik door naar de volgende foto. Totdat ik de foto's op me in liet werken... Intensief doch prachtig. Wat moet dit een indrukwekkende tocht voor je zijn geweest!
Met als hoogtepunt de Grand Canyon. Net wat je zelf schrijft: het is al een prachtig gebied, maar door de opbouw van de tocht ervaar je nog meer de grootsheid van het gebergte. Jouw reis/beleving is toch nog wel een graadje intenser dan de 'dagjesmensen'/'weektoeristen' die langsrijden, uitstappen, een dagtocht doen, en 's avonds weer terugkeren naar hun hotel. Nee, dan dit. Wauw!
Bedankt voor de moeite die je erin hebt gestoken om dit met ons te delen. Opdat er nog maar veel reizen mogen volgen
Somebody that I used to know
Als altijd weer een prachtig reisverslag.
De waarheid in iemands hoofd is vaak onbuigzamer dan het sterkste staal.
Schitterend verslag weer Selang! Leuk geschreven en prachtige foto's!
Heb je wel sporen van beren gezien, of zelfs dat niet? En heb je overdag nog maatregelen genomen om niet onverwacht oog in oog te staan met een beer als je de bocht om kwam? Belletjes bijvoorbeeld, of liedjes zingen?
Al eens overwogen om de Pacific crest trail of de appalachian trail te wandelen, of zijn die afstanden te groot voor je?
Ben benieuwd wat je volgende reis wordt
Heb je wel sporen van beren gezien, of zelfs dat niet? En heb je overdag nog maatregelen genomen om niet onverwacht oog in oog te staan met een beer als je de bocht om kwam? Belletjes bijvoorbeeld, of liedjes zingen?
Al eens overwogen om de Pacific crest trail of de appalachian trail te wandelen, of zijn die afstanden te groot voor je?
Ben benieuwd wat je volgende reis wordt
Voor wat foto's, kijk hier
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |