Artsen zonder grenzen heeft ook nog even dit te melden.
https://www.artsenzonderg(...)-het-probleem-en-wij"
Vanuit verschillende hoeken worden beschuldigingen geuit naar Artsen zonder Grenzen en de reddingsacties op de Middellandse Zee. Annemarie Loof wijst deze met kracht van de hand.
Als operationeel manager van Artsen zonder Grenzen verantwoordelijk voor de hulp op de Middellandse Zee en in Libië haalde Annemarie Loof verhaal bij bewaker van de Europese buitengrenzen Frontex, bron van de aantijgingen. Al dit gepraat hierover leidt de aandacht af van het werkelijke probleem, stelt Loof.
Beschuldingen pertinent onjuistEind vorig jaar verschenen door Frontex genoteerde observaties in de media, onderdeel van een vertrouwelijk rapport. Dit vormde de basis voor diverse beschuldigingen aan het adres van hulporganisaties, waaronder Artsen zonder Grenzen. Door politici in België en Oostenrijk, een openbaar aanklager van Italiaanse havenstad Catania, criticasters onder het algemeen publiek en Arnold Karskens. We worden ervan beticht een aanzuigende kracht te zijn voor mensen om op gammele bootjes te stappen, als taxiservice te fungeren en samen te werken met mensensmokkelaars. Al deze beschuldigingen zijn pertinent onjuist.
Het wérkelijke probleemHet lijkt wel alsof er een zondebok nodig is. Een bliksemafleider voor diegenen die voor een oplossing moeten zorgen. Hulporganisaties zijn dan een gemakkelijk doelwit. Maar wij zijn niet het probleem en wij zijn niet de oplossing. Deze absurde beschuldigingen leiden de aandacht af van het wérkelijke probleem. Mensen gaan dood omdat Europa geen legale, veilige routes biedt. Omdat Europa geen eenduidig beleid heeft. Dus mensen weten niet waar ze op kunnen rekenen. Als er geen legale manier is, hebben ze geen andere uitweg dan het op een illegale wijze te proberen. En het gaat er niet om dat mensen ‘naar Europa’ willen. Mensen willen vooral wèg: weg van oorlog, geweld, uitzichtloosheid en armoede. Dat is wat wij van ze horen. De basis ligt in oorlog, en in een ongelijkheid tussen Noord en Zuid. Heil zoeken in een betere wereld, dát is de aanzuigende werking. Dus je kunt als Europa en als overheden het maar beter goed regelen met een goed, helder migratiebeleid. Een systeem waar mensen weten bij wie ze terecht kunnen voor aanvragen.
Meeting met FrontexVanaf het moment dat de onjuiste beschuldigingen van Frontex het nieuws haalden, drongen we op een persoonlijke meeting aan. Op 19 april sprak ik met directeur Fabrice Leggeri. Hij zwakte de aantijgingen af en stelde dat deze niet voor Artsen zonder Grenzen golden. En hij was het met ons eens dat het laten verdrinken van mensen geen optie is.
De beschuldigingenKloppen de beschuldigingen dat wij samenwerken met mensensmokkelaars, dat wij pal langs de Libische kust varen om mensen op te pikken en dat wij onze zenders uitzetten om dat te maskeren? Nee. Hoe kan het dan dat hulporganisaties sinds juni relatief meer mensen redden? Frontex is verder uit de Libische kust gaan liggen waardoor onder andere wij meer de ‘frontlinie’ vormen. Dit jaar hebben onze twee boten al meer dan 6.500 mensen gered. Als de hulporganisaties er niet voeren, zou deze plicht naar de medemens toe wederom op de commerciële scheepvaart komen te rusten. Kunnen wij mensen niet ‘gewoon’ terug in Libië afzetten? Nee. Als je mensen redt moet je ze naar een veilige plek brengen. Dat is Libië, waar milities de baas spelen en waar migranten en vluchtelingen uitgebuit en mishandeld worden, absoluut niet. Bovendien beslissen wij zelf niet waar wij de mensen afzetten. De Italiaanse marine-autoriteiten, waar wij altijd mee samenwerken, sturen ons naar Italië. Ook Frontex vindt terugsturen naar Libië geen optie. Weten smokkelaars waar onze boten liggen? Dat kan best: zij hebben ook internet en kunnen dat – zoals vele anderen – via een gratis website zien. Maar dat neemt niet weg dat er mensen blijven verdrinken.
Hoe werken we?Hoe zit het dan wel? We varen met twee boten op 25 zeemijl (46 kilometer, pakweg Amsterdam – Leiden) van de Libische kust omdat vanuit dit gebied de meeste noodoproepen komen. Het Maritieme reddingscentrum in Rome (MRCC) roept ons op voor een redding. Vervolgens volgen wij de instructies van het MRCC waar wij naartoe moeten en waar wij mensen afzetten. Onze zenders (radio en satelliet) staan altijd aan, al is het wel zo dat het radiosignaal waar gratis websites mee werken niet altijd ontvangen wordt vanwege de afwezigheid van zendmasten midden op zee. Wij zijn nog nooit direct gebeld door mensensmokkelaars of door mensen op boten in nood. Wel is het algemeen bekend dat burgers hotlines hebben opgezet voor mensen in nood die ze kunnen bellen, waarop via de hotline het MRCC wordt ingeseind.
Stop energie in een structurele oplossingWe zijn het op één punt eens met de kritiek van criticasters: de mensen moeten de zee niet op. Eerlijk gezegd zouden wij ook liever niet op zee actief zijn. Er zijn genoeg plekken in oorlogs- en conflictgebieden over de hele wereld waar we hard nodig zijn. Maar zolang mensen wel aankomen in Libië en ze in Libië beestachtig behandeld worden, zullen mensen op boten blijven stappen om die hel te ontkomen. Let wel: wij pleiten niet voor een ‘Europa zonder grenzen’. Wij zeggen niet dat je als land geen migratiebeleid mag hanteren. Maar wij zeggen wel dat wij niet het probleem noch de oplossing zijn. Het gaat niet om een paar reddingsschepen op zee meer of minder. Het gaat om mensen die hun wens om te leven met de dood bekopen. Dáár moet een structurele oplossing voor komen. Dáár moet alle energie naartoe. In plaats van tijd en woorden te verspillen aan het bekritiseren van hulporganisaties.
"