R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Alles gaat voorbij.quote:Op vrijdag 2 juni 2017 20:27 schreef ChildoftheStars het volgende:
(oh, bah, ik heb een super slechte dag. En dan ook echt heel erg slecht. Morgen reageer ik op de rest. Heel erg sorry)
soooo, da's mooi!
Kloptquote:
Vandaag ben ik weer helemaal oké en blij en in het hier en nu
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Hoi
Eerste post in dit topic, ben voorheen vrij actief geweest in Depressie & Angst. Denk dat dit topic wat meer van toepassing is op mij omdat mijn depressie en angstklachten juist de oorzaak zijn van mijn persoonlijkheidsproblematiek. Ik ben nu 19, zit al zo'n 6-7 jaar bij de GGZ. Huidige diagnose is ADHD, depressie, angstproblematiek en persoonlijkheidsproblematiek (neigend naar BPD/ontwijkende persoonlijkheidsstoornis).
Heb al zo veel keer hulp gezocht, drie keer ambulante hulp gekregen, maar de problemen blijven zich maar opstapelen. In november afgelopen jaar een paniekaanval gehad in de bus richting school, de eerste paniekaanval in 3 jaar tijd. Sindsdien ging het helemaal bergaftwaarts: depressie, ernstige angstklachten. Moest uiteindelijk zelfs stoppen met school omdat het gewoon niet meer ging.
Na lang wikken en wegen en heel veel twijfels, heb ik de keuze gemaakt om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij GGZ De Kade in Bergen op Zoom. Voordeel aan de Kade is dat het 's weekends gesloten is, dus zaterdag en zondag ben je thuis. Hierdoor laat je je sociale omgeving niet volledig achter en heb je nog enigszins een vorm van vrijheid.
21 juni ga ik erheen. Ik heb al een kennismaking gehad met de mensen die er momenteel zitten: 4 meiden en 3 jongens. Het lijken me hele aardige mensen dus dat is een meevaller. Ik ga ervan uit dat ik de volledige 6 maanden uit moet zitten, gezien het feit dat mijn problematiek vrij complex is.
Ik hoop echt dat het mijn leven gaat veranderen. Al 7 jaar kamp ik met overgewicht (momenteel 130 kilo en 175cm lang, niet gezond dus), emotionele instabiliteit, angst- en paniekklachten, onzekerheden, steeds maar stuklopende bijbaantjes en dramatische schooljaren (havo/vwo begonnen en nu lukt het me door mijn problemen niet eens meer om een mbo niveau 4 diploma te halen). Dit wil ik echt niet meer, en ik ben aan de ene kant blij dat ik er nu wel relatief vroeg bij ben.
We gaan het zien.
Eerste post in dit topic, ben voorheen vrij actief geweest in Depressie & Angst. Denk dat dit topic wat meer van toepassing is op mij omdat mijn depressie en angstklachten juist de oorzaak zijn van mijn persoonlijkheidsproblematiek. Ik ben nu 19, zit al zo'n 6-7 jaar bij de GGZ. Huidige diagnose is ADHD, depressie, angstproblematiek en persoonlijkheidsproblematiek (neigend naar BPD/ontwijkende persoonlijkheidsstoornis).
Heb al zo veel keer hulp gezocht, drie keer ambulante hulp gekregen, maar de problemen blijven zich maar opstapelen. In november afgelopen jaar een paniekaanval gehad in de bus richting school, de eerste paniekaanval in 3 jaar tijd. Sindsdien ging het helemaal bergaftwaarts: depressie, ernstige angstklachten. Moest uiteindelijk zelfs stoppen met school omdat het gewoon niet meer ging.
Na lang wikken en wegen en heel veel twijfels, heb ik de keuze gemaakt om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij GGZ De Kade in Bergen op Zoom. Voordeel aan de Kade is dat het 's weekends gesloten is, dus zaterdag en zondag ben je thuis. Hierdoor laat je je sociale omgeving niet volledig achter en heb je nog enigszins een vorm van vrijheid.
21 juni ga ik erheen. Ik heb al een kennismaking gehad met de mensen die er momenteel zitten: 4 meiden en 3 jongens. Het lijken me hele aardige mensen dus dat is een meevaller. Ik ga ervan uit dat ik de volledige 6 maanden uit moet zitten, gezien het feit dat mijn problematiek vrij complex is.
Ik hoop echt dat het mijn leven gaat veranderen. Al 7 jaar kamp ik met overgewicht (momenteel 130 kilo en 175cm lang, niet gezond dus), emotionele instabiliteit, angst- en paniekklachten, onzekerheden, steeds maar stuklopende bijbaantjes en dramatische schooljaren (havo/vwo begonnen en nu lukt het me door mijn problemen niet eens meer om een mbo niveau 4 diploma te halen). Dit wil ik echt niet meer, en ik ben aan de ene kant blij dat ik er nu wel relatief vroeg bij ben.
We gaan het zien.
Wat een spannende weg heb je te gaan en wat goed dat je jezelf zo goed aanpakt! Daar mag je echt trots op zijn. Heel erg veel sterkte en natuurlijk van harte welkom hierquote:
Hoi
Eerste post in dit topic, ben voorheen vrij actief geweest in Depressie & Angst. Denk dat dit topic wat meer van toepassing is op mij omdat mijn depressie en angstklachten juist de oorzaak zijn van mijn persoonlijkheidsproblematiek. Ik ben nu 19, zit al zo'n 6-7 jaar bij de GGZ. Huidige diagnose is ADHD, depressie, angstproblematiek en persoonlijkheidsproblematiek (neigend naar BPD/ontwijkende persoonlijkheidsstoornis).
Heb al zo veel keer hulp gezocht, drie keer ambulante hulp gekregen, maar de problemen blijven zich maar opstapelen. In november afgelopen jaar een paniekaanval gehad in de bus richting school, de eerste paniekaanval in 3 jaar tijd. Sindsdien ging het helemaal bergaftwaarts: depressie, ernstige angstklachten. Moest uiteindelijk zelfs stoppen met school omdat het gewoon niet meer ging.
Na lang wikken en wegen en heel veel twijfels, heb ik de keuze gemaakt om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij GGZ De Kade in Bergen op Zoom. Voordeel aan de Kade is dat het 's weekends gesloten is, dus zaterdag en zondag ben je thuis. Hierdoor laat je je sociale omgeving niet volledig achter en heb je nog enigszins een vorm van vrijheid.
21 juni ga ik erheen. Ik heb al een kennismaking gehad met de mensen die er momenteel zitten: 4 meiden en 3 jongens. Het lijken me hele aardige mensen dus dat is een meevaller. Ik ga ervan uit dat ik de volledige 6 maanden uit moet zitten, gezien het feit dat mijn problematiek vrij complex is.
Ik hoop echt dat het mijn leven gaat veranderen. Al 7 jaar kamp ik met overgewicht (momenteel 130 kilo en 175cm lang, niet gezond dus), emotionele instabiliteit, angst- en paniekklachten, onzekerheden, steeds maar stuklopende bijbaantjes en dramatische schooljaren (havo/vwo begonnen en nu lukt het me door mijn problemen niet eens meer om een mbo niveau 4 diploma te halen). Dit wil ik echt niet meer, en ik ben aan de ene kant blij dat ik er nu wel relatief vroeg bij ben.
We gaan het zien.
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Fijn om dat te horen.quote:
[..]
Klopt
soooo, da's mooi!
Zo, mijn scriptie is ingeleverd
Misschien een heel domme vraag, zijn hier meer mensen die ontzettend bang zijn in het donker? Ik mag van mezelf geen slaaplichtje, maar het duurt altijd lang voordat ik slaap omdat het zo eng is.
Sowieso, wanneer ik in bed ligt begint de PTSS altijd goed op te spelen, wat vervolgens weer wanen en dat soort problemen oproept. Ik ben alleen gewoon niet veilig, of laten we zo zeggen, voel ik me niet veilig.
Daarnaast heb ik soms het idee dat ik iemand mijn naam hoor zeggen, dat is echt doodeng en dat negeer ik dan maar. Ik wilde het eigenlijk aan mijn psych vertellen, alleen ik ben bang voor de gevolgen.
Met andere woorden, ik moest even klagen over mijn psychotische persoonlijkheidsstructuur
Misschien een heel domme vraag, zijn hier meer mensen die ontzettend bang zijn in het donker? Ik mag van mezelf geen slaaplichtje, maar het duurt altijd lang voordat ik slaap omdat het zo eng is.
Sowieso, wanneer ik in bed ligt begint de PTSS altijd goed op te spelen, wat vervolgens weer wanen en dat soort problemen oproept. Ik ben alleen gewoon niet veilig, of laten we zo zeggen, voel ik me niet veilig.
Daarnaast heb ik soms het idee dat ik iemand mijn naam hoor zeggen, dat is echt doodeng en dat negeer ik dan maar. Ik wilde het eigenlijk aan mijn psych vertellen, alleen ik ben bang voor de gevolgen.
Met andere woorden, ik moest even klagen over mijn psychotische persoonlijkheidsstructuur
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
naja die eigenschap heb ik sowieso niet tegenover mijn familie.quote:
[..]
Eerlijkheid duurt het langste hé? Je kunt er maar beter open over zijn.
Dan houdt het op. Desondanks hoop ik nog steeds voor je dat je de belangrijke stap gaat zetten.quote:
[..]
naja die eigenschap heb ik sowieso niet tegenover mijn familie.
soooo, da's mooi!
Ah, nieuw gênant moment. In de prullenbak van de psych kotsen van de stress.
Het was een heel zinvolle sessie, alleen ook loodzwaar
Volgens mijn planning heb ik morgen mijn scriptie af, hopelijk lukt het me
Het was een heel zinvolle sessie, alleen ook loodzwaar
Volgens mijn planning heb ik morgen mijn scriptie af, hopelijk lukt het me
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Lijkt op mijn situatie. Met het verschil dat het bij mij 20 jaar duurde voordat er een diagnose werd gesteld.quote:
Hoi
Eerste post in dit topic, ben voorheen vrij actief geweest in Depressie & Angst. Denk dat dit topic wat meer van toepassing is op mij omdat mijn depressie en angstklachten juist de oorzaak zijn van mijn persoonlijkheidsproblematiek. Ik ben nu 19, zit al zo'n 6-7 jaar bij de GGZ. Huidige diagnose is ADHD, depressie, angstproblematiek en persoonlijkheidsproblematiek (neigend naar BPD/ontwijkende persoonlijkheidsstoornis).
Heb al zo veel keer hulp gezocht, drie keer ambulante hulp gekregen, maar de problemen blijven zich maar opstapelen. In november afgelopen jaar een paniekaanval gehad in de bus richting school, de eerste paniekaanval in 3 jaar tijd. Sindsdien ging het helemaal bergaftwaarts: depressie, ernstige angstklachten. Moest uiteindelijk zelfs stoppen met school omdat het gewoon niet meer ging.
Na lang wikken en wegen en heel veel twijfels, heb ik de keuze gemaakt om mezelf vrijwillig op te laten nemen bij GGZ De Kade in Bergen op Zoom. Voordeel aan de Kade is dat het 's weekends gesloten is, dus zaterdag en zondag ben je thuis. Hierdoor laat je je sociale omgeving niet volledig achter en heb je nog enigszins een vorm van vrijheid.
21 juni ga ik erheen. Ik heb al een kennismaking gehad met de mensen die er momenteel zitten: 4 meiden en 3 jongens. Het lijken me hele aardige mensen dus dat is een meevaller. Ik ga ervan uit dat ik de volledige 6 maanden uit moet zitten, gezien het feit dat mijn problematiek vrij complex is.
Ik hoop echt dat het mijn leven gaat veranderen. Al 7 jaar kamp ik met overgewicht (momenteel 130 kilo en 175cm lang, niet gezond dus), emotionele instabiliteit, angst- en paniekklachten, onzekerheden, steeds maar stuklopende bijbaantjes en dramatische schooljaren (havo/vwo begonnen en nu lukt het me door mijn problemen niet eens meer om een mbo niveau 4 diploma te halen). Dit wil ik echt niet meer, en ik ben aan de ene kant blij dat ik er nu wel relatief vroeg bij ben.
We gaan het zien.
20 jaar o.O Wat was de hulpverlening in hemelsnaam aan het doen bij jou. Dat is echt erg
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Eerste 10 jaar werd het voornamelijk in het kopje angststoornissen en depressie gezocht. Daarna kwam ik er - via FOK!quote:
20 jaar o.O Wat was de hulpverlening in hemelsnaam aan het doen bij jou. Dat is echt erg
- achter dat ik mogelijk weleens persoonlijkheidsstoornissen kan hebben. Ik meldde mij zelf aan bij een kliniek. Toen dacht de hoofdbehandelaar dat het mogelijk ook autisme kan zijn. Hij wilde in ieder geval mij goed onderzocht hebben.Ik ging mij meer verdiepen in autisme en toen dacht ik "dit slaat niet echt op mij. Er zijn wel wat overeenkomsten in mijn gedrag, maar de reden waarom ik mij zo gedraag is anders". Ik ging mij ook in ADHD verdiepen. Ik was allesbehalve een druk opstandig kind, maar daar zag ik wel veel meer overeenkomsten in. Ik kreeg echt zoiets van "Dit is het!". Veel gelezen en veel gechat. Dan lees je ook dat mensen met ADHD en ADD allemaal pillen slikken. Toen dacht ik "zo erg is het bij mij allemaal niet hoor" en probeerde ik het uit mijn hoofd te zetten.
In de kliniek diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Geen borderline. Daar was ik volgens hen niet impulsief genoeg voor. Het merendeel had wel borderline en ik herkende daarin toch hele specifieke dingen, vooral het niet weten wie je bent en overspoeld raken. Maar ja... borderline wordt ook in verband gebracht met liegen en manipuleren. Dat heb ik ook zeker gemerkt bij groepsgenoten: wat kunnen er een stel valse uitgekookte personen tussenzitten!
Dus blij dat ik geen borderline had.Na mijn behandeling leek het goed te gaan. De angsten waren een stuk minder geworden en ik was wat losser en socialer geworden. Maar ik kreeg wat tegenslag. Rationeel kan ik mij er snel overeen zetten en kan ik ook dingen bedenken om het positief te zien. Maar emotioneel blijft alles zo hangen bij mij. Wat eerst angstaanvallen werden, werden heftige emoties van vooral verlatingsangst. Die gevoelens moeten dan gewoon weg. Ik kreeg een relatie met een jongen, maar hij liet opeens niks meer van zich horen. Eerst mezelf inhouden en ondanks alle angsten heel alert om niet met sms te komen. Gewoon af en toe "hoe gaat het?" Geen reactie. Ik werd zo ziek van de onzekerheid of hij nou wel of niet een keer zal reageren. En toen kwam mijn stalkgedrag met duizenden smsjes, de ene met "ik mis je" en in de andere schold ik hem helemaal de tyfus voor wat hij mij aandeed met zijn negeren. Ik begreep heel goed dat ik fout bezig was en ik probeerde mij te beheersen. En toch stuurde ik 20 smsjes op een dag. Ondertussen overgeven van de spanning.
Ik erken wat ik fout deed. Anderzijds was hij ook niet helemaal goed in zijn bovenkamer. Hij zat heel erg met zijn geaardheid in de knoop en wat zijn vrienden ervan zouden vinden. Hij was net een puber van 12 jaar en ook verslaafd aan de cocaine. Ik wist dat ik met hem problemen kon verwachten. Maar hij was wel heel aantrekkelijk en in mijn beleving vond iedereen hem leuk, dus ik voelde mij daardoor ook 'iets' dat uitgerekend zo'n knap iemand mij leuk vond.
Nog een hele nasleep. Uiteindelijk bleek hij gewoon een ander te hebben. Ik ging kapot, hoewel ik ook ergens wel wist dat dit alleen maar beter is. Ik heb jarenlang nog geworsteld met gevoelens voor hem.
Later nog een keer in behandeling. En deze keer kwam er wel degelijk borderline naar voren. Heb ik ook wel wat aan gehad. Ik blijf minder in mijn emoties hangen, het lukt mij beter om te relativeren.
Maar structuur bleef een probleem. Ik kan niks afmaken. Elke dag de teringzooi in mijn huis opruimen en somehow weinig overzicht in plannen en organiseren. Ik dacht eerst: ik ben gewoon lui eigenlijk. Ik heb geen psych nodig die met mij over mijn gevoelens praat maar gewoon een schop onder mijn hol nodig. Maar het kostte mij allemaal zoveel energie.
Het lijkt zo simpel: eerst een paar uur dit en dat doen en dan heb je zeeën van tijd over. Ik bleef maar tegen de verplichtingen aanhikken en daardoor stond ik mijzelf niet toe ook leuke dingen te doen. Ik was al een keer eerder door een osychiater op ADHD getest, maar zij vond dat ik daarvoor niet genoeg trekken had.
Ik besloot ondanks dat mij nog een keer te laten testen bij een gespecialiseerd instituut. Ik ging ervanuit dat ik het niet zal hebben en zelf moet dealen met mijn valkuilen en dat ik elke hulpvorm wel heb gehad. Blijk ik het toch te hebben!
Nu pas ga ik mijzelf ook beter begrijpen.
Ik heb nog een hoop twijfels gehad over de ADHD. Nog heel erg het gevoel dat ik de boel voor de gek heb gehouden en eigenlijk gewoon een reden zoek voor wat anderen gewoon lui noemen. Vooral ook door alles wat er op internet staat. Het wordt zo groot gemaakt. Bijvoorbeeld uitspraken als "Whaaaaaah! Het is zo druk in mijn koppie en ik krijg zoveel prikkels binnen!!! Maar ik ben wel blij met mijn ADHD hoor, want ik ben tenminste een heel speciaal iemand en mensen zonder ADHD zijn heel saai." Dit soort dingen heb ik gelezen, al is dit uiteraard van lui die niet zo snugger zijn.
Maar dan kreeg ik daar ook weer issues mee. Ik wil absoluut niet dat ik eigenwaarde ga halen uit een diagnose en er zijn genoeg mensen zonder ADHD die toch interessant zijn en niet saai. Maar gevoelsmatig wilde ik "bij de club horen".
Uiteindelijk is het mij gelukt om mij meer in te prenten "wat je diagnose ook is, je verandert daar toch niet door en iedereen is speciaal op zijn eigen manier". Dat wist ik vanaf het begin al, maar ik kon het uiteindelijk ook gevoelsmatig zo zien en dat gaf mij meer rust
Dat geeft toch nietquote:Op woensdag 7 juni 2017 13:55 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Uitwijden is trouwens ook een kenmerk. Sorry daarvoor. Of anders veel leesplezier
Alleen ik zit vol in de scriptiestress, dus ik lees het even wat later. Ligt absoluut niet aan jou, maar aan mijn stress Don't worry, be happy
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Scriptie klaar?quote:
Ah, nieuw gênant moment. In de prullenbak van de psych kotsen van de stress.
Het was een heel zinvolle sessie, alleen ook loodzwaar
Volgens mijn planning heb ik morgen mijn scriptie af, hopelijk lukt het me
soooo, da's mooi!
Jaaaa! Tien dagen te vroeg ingeleverd. Dus nu eventjes vrijquote:
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Jemig wat een heftig verhaal. Wel verstandig dat je je hebt laten onderzoeken. Het geeft inderdaad rust wanneer je weet wat het "mis" (sorry ik weet geen beter woord) met je is (er is helemaal niks mis met jou, maar je snapt wat ik bedoelquote:
[..]
Eerste 10 jaar werd het voornamelijk in het kopje angststoornissen en depressie gezocht. Daarna kwam ik er - via FOK!
Ik ging mij meer verdiepen in autisme en toen dacht ik "dit slaat niet echt op mij. Er zijn wel wat overeenkomsten in mijn gedrag, maar de reden waarom ik mij zo gedraag is anders". Ik ging mij ook in ADHD verdiepen. Ik was allesbehalve een druk opstandig kind, maar daar zag ik wel veel meer overeenkomsten in. Ik kreeg echt zoiets van "Dit is het!". Veel gelezen en veel gechat. Dan lees je ook dat mensen met ADHD en ADD allemaal pillen slikken. Toen dacht ik "zo erg is het bij mij allemaal niet hoor" en probeerde ik het uit mijn hoofd te zetten.
In de kliniek diagnose ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis. Geen borderline. Daar was ik volgens hen niet impulsief genoeg voor. Het merendeel had wel borderline en ik herkende daarin toch hele specifieke dingen, vooral het niet weten wie je bent en overspoeld raken. Maar ja... borderline wordt ook in verband gebracht met liegen en manipuleren. Dat heb ik ook zeker gemerkt bij groepsgenoten: wat kunnen er een stel valse uitgekookte personen tussenzitten!
Na mijn behandeling leek het goed te gaan. De angsten waren een stuk minder geworden en ik was wat losser en socialer geworden. Maar ik kreeg wat tegenslag. Rationeel kan ik mij er snel overeen zetten en kan ik ook dingen bedenken om het positief te zien. Maar emotioneel blijft alles zo hangen bij mij. Wat eerst angstaanvallen werden, werden heftige emoties van vooral verlatingsangst. Die gevoelens moeten dan gewoon weg. Ik kreeg een relatie met een jongen, maar hij liet opeens niks meer van zich horen. Eerst mezelf inhouden en ondanks alle angsten heel alert om niet met sms te komen. Gewoon af en toe "hoe gaat het?" Geen reactie. Ik werd zo ziek van de onzekerheid of hij nou wel of niet een keer zal reageren. En toen kwam mijn stalkgedrag met duizenden smsjes, de ene met "ik mis je" en in de andere schold ik hem helemaal de tyfus voor wat hij mij aandeed met zijn negeren. Ik begreep heel goed dat ik fout bezig was en ik probeerde mij te beheersen. En toch stuurde ik 20 smsjes op een dag. Ondertussen overgeven van de spanning.
Ik erken wat ik fout deed. Anderzijds was hij ook niet helemaal goed in zijn bovenkamer. Hij zat heel erg met zijn geaardheid in de knoop en wat zijn vrienden ervan zouden vinden. Hij was net een puber van 12 jaar en ook verslaafd aan de cocaine. Ik wist dat ik met hem problemen kon verwachten. Maar hij was wel heel aantrekkelijk en in mijn beleving vond iedereen hem leuk, dus ik voelde mij daardoor ook 'iets' dat uitgerekend zo'n knap iemand mij leuk vond.
Nog een hele nasleep. Uiteindelijk bleek hij gewoon een ander te hebben. Ik ging kapot, hoewel ik ook ergens wel wist dat dit alleen maar beter is. Ik heb jarenlang nog geworsteld met gevoelens voor hem.
Later nog een keer in behandeling. En deze keer kwam er wel degelijk borderline naar voren. Heb ik ook wel wat aan gehad. Ik blijf minder in mijn emoties hangen, het lukt mij beter om te relativeren.
Maar structuur bleef een probleem. Ik kan niks afmaken. Elke dag de teringzooi in mijn huis opruimen en somehow weinig overzicht in plannen en organiseren. Ik dacht eerst: ik ben gewoon lui eigenlijk. Ik heb geen psych nodig die met mij over mijn gevoelens praat maar gewoon een schop onder mijn hol nodig. Maar het kostte mij allemaal zoveel energie.
Het lijkt zo simpel: eerst een paar uur dit en dat doen en dan heb je zeeën van tijd over. Ik bleef maar tegen de verplichtingen aanhikken en daardoor stond ik mijzelf niet toe ook leuke dingen te doen. Ik was al een keer eerder door een osychiater op ADHD getest, maar zij vond dat ik daarvoor niet genoeg trekken had.
Ik besloot ondanks dat mij nog een keer te laten testen bij een gespecialiseerd instituut. Ik ging ervanuit dat ik het niet zal hebben en zelf moet dealen met mijn valkuilen en dat ik elke hulpvorm wel heb gehad. Blijk ik het toch te hebben!
Nu pas ga ik mijzelf ook beter begrijpen.
Ik heb nog een hoop twijfels gehad over de ADHD. Nog heel erg het gevoel dat ik de boel voor de gek heb gehouden en eigenlijk gewoon een reden zoek voor wat anderen gewoon lui noemen. Vooral ook door alles wat er op internet staat. Het wordt zo groot gemaakt. Bijvoorbeeld uitspraken als "Whaaaaaah! Het is zo druk in mijn koppie en ik krijg zoveel prikkels binnen!!! Maar ik ben wel blij met mijn ADHD hoor, want ik ben tenminste een heel speciaal iemand en mensen zonder ADHD zijn heel saai." Dit soort dingen heb ik gelezen, al is dit uiteraard van lui die niet zo snugger zijn.
Maar dan kreeg ik daar ook weer issues mee. Ik wil absoluut niet dat ik eigenwaarde ga halen uit een diagnose en er zijn genoeg mensen zonder ADHD die toch interessant zijn en niet saai. Maar gevoelsmatig wilde ik "bij de club horen".
Uiteindelijk is het mij gelukt om mij meer in te prenten "wat je diagnose ook is, je verandert daar toch niet door en iedereen is speciaal op zijn eigen manier". Dat wist ik vanaf het begin al, maar ik kon het uiteindelijk ook gevoelsmatig zo zien en dat gaf mij meer rust
, hoop ik). Kun je beter omgaan met de dingen nu je weet wat er aan de hand is?
Sorry, dit is een belachelijk kort antwoord voor zo'n lang en erg verhaal... Ik heb er gewoon geen woorden voor en vind het echt heel erg naar voor je.
Het spijt me
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Bij mij duurde het ook al 13 jaar, terwijl ze meer dan genoeg aanwijzingen hebben en hadden (zie het PTSS topic maar). Het is absurd.quote:
20 jaar o.O Wat was de hulpverlening in hemelsnaam aan het doen bij jou. Dat is echt erg
Bij mij was het voor een deel heel duidelijk (PTSS en eetstoornis) alleen dat laatste stukje gekte (de psychotische persoonlijkheidsstructuur) duurde lang (zoeken in mijn kindertijd, later opnieuw in de pubertijd en nu ik volwassen ben). Dat is onder van alles en nog wat geschoven totdat ik onderzoek eiste. Ik ben wel blij dat het plaatje compleet is. Al heeft mijn wachten lang niet zo lang geduurd als jullie zoektocht
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Goed bezig!quote:
[..]
Jaaaa! Tien dagen te vroeg ingeleverd. Dus nu eventjes vrij
Hopelijk komt het door de keuring heen.
soooo, da's mooi!
De mensen die het hebben gelezen verwachten het van wel. De docent had al aangegeven dat een collega mijn scriptie als lesmateriaal wilt gebruiken (:@ Echt een te belachelijk groot compliment, geloof er niks van, maar wel leuk om te horen), dus ondanks dat ik bang ben voor een O, verwacht ik stiekem ook wel een Vquote:
[..]
Goed bezig!
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Maar belangrijker; hoe staat jouw leven ervoor?quote:
[..]
Goed bezig!
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Wel, de afgelopen 14 dagen was ik compleet off. Er speelde een gedachte in mijn hoofd dat ik terminaal ziek zou zijn. Vandaag kreeg ik de bevestiging dat het niet zo was. Het was alleen maar een opstapeling van stress. Silly me.quote:
[..]
Maar belangrijker; hoe staat jouw leven ervoor?
soooo, da's mooi!
Beetje liever voor jezelf. Dat zijn twee rot weken voor je geweest dusquote:
[..]
Wel, de afgelopen 14 dagen was ik compleet off. Er speelde een gedachte in mijn hoofd dat ik terminaal ziek zou zijn. Vandaag kreeg ik de bevestiging dat het niet zo was. Het was alleen maar een opstapeling van stress. Silly me.
*knuffel* Gelukkig viel alles mee, maar een opstapeling van stress kan veel met je doen
Heb je een beetje een idee hoe je dat gaat aanpakken? Als ik iets voor je kan doen moet je het zeggen hoor en je mag altijd DM'en en PM'en
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Weet je wat je nooit moet doen als je denkt iets te mankeren? Googlen! Dat heeft er bij mij ingehakt. Voelde me een enorme idioot toen ik het ziekenhuis uitliep.quote:
[..]
Beetje liever voor jezelf. Dat zijn twee rot weken voor je geweest dus
Gelukkig viel alles mee, maar een opstapeling van stress kan veel met je doen
soooo, da's mooi!
