Op zondag 12 maart 2017 18:07 schreef LelijKnap het volgende:‘Ken u zelve,’ stond er in de tempel geschreven, wanneer de oude Grieken bij elke moeilijke beslissing het orakel van Delphi gingen raadplegen. In de tragedie van Sophocles hoort Oedipus van het orakel dat hij zijn vader zal doden en zijn moeder zal huwen. Oedipus, onwetend over zijn ware afkomst, trekt de wijde wereld in om aan deze voorspelling te ontkomen. Tijdens zijn omzwerving echter doodt hij in een schermutseling onbewust zijn echte vader Laius, de koning van Thebe, en huwt hij later, als beloning voor het oplossen van het raadsel van de Sfinx, evenzo onbewust zijn echte moeder Jocaste, de koningin. Oedipus was onwetend over het feit dat hij als baby door zijn echte ouders te vondeling was gelegd omdat zij dezelfde voorspelling hadden vernomen: hij zou zijn vader doden en zijn moeder huwen. Oedipus, die als trotse, nieuwe koning van Thebe met een epidemie in zijn stad te maken krijgt, hoort van de ziener Tiresias dat de reden voor de epidemie de ontstemming van de goden is omdat Oedipus koning Laius heeft vermoord. Bovendien suggereert de ziener dat Oedipus tevens een vadermoordenaar en een bloedschender is. Als Oedipus uiteindelijk zich realiseert dat de ziener niet gek is, maar de waarheid heeft gesproken, steekt hij zich de ogen uit. Daarmee erkent Oedipus dat de mens blind is voor de waarheid. En dat al zijn pogingen om aan zijn lot te ontsnappen een uiting zijn van hybris, hoogmoed. Dit is een tragische levensbeschouwing en volstrekt tegengesteld aan de huidige westerse opvatting waarin de mens een vrij individu is dat zijn eigen levenslot kan bepalen. Maar hebben de oude Grieken niet een punt en is misschien onze optimistische kijk op het individu en de maakbare samenleving niet ook slechts hybris? De oude Grieken hielden ondanks hun tragisch wereldbeeld toch van het leven. Dit bewezen zij o.a. door de goden een menselijke gestalte toe te kennen. Daarmee eerden zij het menselijke bestaan.
En hoe zit het met ons? We beweren wel dat we van het leven houden en dat we genieten met volle teugen. Maar eigenlijk houden we niet zozeer van het leven zelf, maar meer van onze comfortabele capsule die we ter bescherming tegen het echte leven hebben gebouwd. De maakbare samenleving als schuilplaats tegen het grillige leven met zijn vele onzekerheden en uiteindelijke dood. Die capsule is er een van techniek en amusement, waarin problemen niet meer bestaan, alleen uitdagingen.
Wie aan deze beschermende capsule gaat peuteren, wordt als vervelend beschouwd. Wilders is zo iemand die als vervelend wordt beschouwd, omdat hij peutert aan de islam van onze consensus die een deel is van onze comfortabele capsule. We ontkennen natuurlijk niet dat er misstanden zijn in de islam, maar in tegenstelling tot Wilders zijn we van mening dat die slechts worden veroorzaakt door misleiding en psychische verwarring. Met de islam op zich is niks mis. Deze oppervlakkige psychologisering van een veel dieper liggend probleem richt zich ook op de opvattingen van Wilders. Zo zou bijvoorbeeld de eenzaamheid van Wilders zijn beoordelingsvermogen parten spelen. Met andere woorden: Wilders is gek.
Schopenhauer was van mening dat men pas gek was als men zijn geheugen had verloren. Men kan van Wilders niet zeggen dat hij zijn geheugen kwijt is als het om de islam gaat. Dit geheugenverlies is echter wel goed merkbaar in het politiek correcte discours, dat maar al te makkelijk voorbij gaat aan de vele pogingen van de islam in het verleden om de westerse beschaving te veroveren. Dat deze oude islamitische wens, in welke vorm dan ook, vandaag de dag geen rol meer zou spelen, moet wetenschappelijk nog aangetoond worden. Wetenschappelijke bewijzen voor de aanname dat de islam wel degelijk een verborgen agenda heeft, zijn er echter genoeg. Maar zelfs een onderzoek als dat van Machteld Zee wordt als islamofoob terzijde geschoven. Deze hardnekkige ontkenning van de feiten lijkt op de hybris van Oedipus. Net als Oedipus willen we niets weten van onze geschiedenis, in ons geval die met de islam, en gaan we prat op onze huidige verworvenheden.
Oedipus sloeg zich op de borst omdat hij het raadsel van de Sfinx had opgelost, wij pochen op de VN, de NAVO, de EU. Maar ons verleden haalt ons in. We weten ons geen raad met de islam die steeds brutalere vormen aanneemt. Het echte leven sijpelt door onze beschermende capsule.
We verklaren iemand als Wilders voor gek, precies zoals Oedipus Tiresias de ziener voor gek verklaarde. Maar in werkelijkheid zijn wij het die gek zijn, omdat we aan amnesie lijden als het om de islam gaat.
De oude Grieken hadden dichters als Homerus en Sophocles die van hun wanhoop getuigden. Welke dichter zal van onze wanhoop getuigen, als de tijd komt dat wij uit wroeging ons de ogen zouden willen uitsteken?