Ik kwam hier ongeveer hetzelfde vragen, Kris. N. heeft zo goed door dat ze minder aandacht krijgt nu en neemt die extra ruimte maar wat graag. Ze doet allemaal dingen waarvan ze weet dat ze niet mogen en negeert me dan als ik er iets van zeg. Dit speelt zich alleen af als ik L. op de bank aan het voeden ben en dus even geen kant op kan. Ze heeft dat heel goed door.
De laatste dagen speelt ze ook constant de stervende zwaan-kaart, als we ook maar iets doen wat haar niet zint jengelt/huilt ze zo een kwartier tot een half uur lang. Het helpt me wel een beetje om te bedenken dat ze nog heel klein is en moet wennen aan de nieuwe situatie, maar ik kan ook maar zo vaak tot 10 tellen. Ik laat haar nu vaak maar uitrazen, ik benoem haar emoties en leg heel veel uit, maar soms is het ook gewoon genoeg en negeer ik het gejengel of zeg ik dat het nu toch echt klaar is en reageer ik er verder niet meer op, tenzij echt groot verdriet. Dat vind ik wel moeilijk hoor, maar ik merkte aan mezelf dat ik constant op eieren aan het lopen was en dat werd alleen maar erger.
Ik ruim bewust heel veel tijd voor haar in, benoem dat de baby even moet wachten omdat ik met N. bezig ben, knuffel haar extra, maar het blijft toch heel erg lastig.
Gelukkig is ze nog wel lief voor haar zusje, al heb ik haar gisteren wel voor het eerst ooit echt boos toegesproken en haar aan de andere kant van de kamer gezet omdat ze L. geen kusje gaf, maar hard in haar been beet.
Dat maakte wel veel indruk, want toen ik L. getroost had en daarna N. weer naar me toe riep, kwam ze heel hard huilend een knuffel halen.
Mijn nieuwe mantra's zijn: 'blijven ademen', 'het wordt vast ooit beter' en 'hoera, over zeven weken mag ik weer werken'.