En ik ken bijvoorbeeld ook iemand die behalve ASS ook PTSS heeft. Dat ze een autismespectrumstoornis heeft, merk ik totaal niet aan haar en ze twijfelt er zelf ook aan. Maar ze is er grondig op getest en de uitslag is positief. Puur alleen door die diagnose zijn haar behandelmogelijkheden beperkt. Ze kan gesprekken krijgen met een SPVer die haar bijvoorbeeld uitlegt wanneer je iemand een hand geeft en wanneer niet. Maar dat zijn dingen waar ze geen hulp voor nodig heeft.
Voordat ik met haar hierover had gesproken, vroeg ik mij al weleens af wat zo'n diagnose nou eigenlijk waard is. Ook al wordt er veel aandacht aan besteed, ik heb het idee dat 'hulp' vooral inhoudt: "je bent nou eenmaal wat anders dan de meeste mensen en dat moet je maar accepteren".
Ik vraag mij af hoe anderen met ASS dit ervaren.
Dat weet ik. Ik heb echter het idee dat veel mensen in de samenleving dat minder genuanceerd zien, inclusief lui binnen de psychische zorg.quote:
Autisme wordt door velen gezien als "sociaal incapabel". Ze denken aan een nerd met een brilletje, geitenwollensokken kleding die alleen maar van computers en wiskunde houdt en op zijn 40e nog steeds maagd is. Ten eerste: veel mensen met ASS zijn helemaal niet zo. Ten tweede: als het wel zo is, maar die persoon wil graag leren sociaal vaardiger en losser te worden, dan willen de meesten er niet teveel moeite in steken om hem te helpen en moet hij het maar doen met "je bent nou eenmaal zo, accepteer het maar".
Daarom zou ik het alleen melden bij de hulpverlening en niet bij andere mensen. Tenzij het echt overduidelijk is.quote:Op donderdag 2 maart 2017 22:15 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Dat weet ik. Ik heb echter het idee dat veel mensen in de samenleving dat minder genuanceerd zien, inclusief lui binnen de psychische zorg.
Autisme wordt door velen gezien als "sociaal incapabel". Ze denken aan een nerd met een brilletje, geitenwollensokken kleding die alleen maar van computers en wiskunde houdt en op zijn 40e nog steeds maagd is. Ten eerste: veel mensen met ASS zijn helemaal niet zo. Ten tweede: als het wel zo is, maar die persoon wil graag leren sociaal vaardiger en losser te worden, dan willen de meesten er niet teveel moeite in steken om hem te helpen en moet hij het maar doen met "je bent nou eenmaal zo, accepteer het maar".
PTSS zal ook wel een hel zijn. Nooit happy zijn. En in NL met alle genotmiddelen binnen handbereik is het een kwestie van tijd tot verslaving drank/drugs plaats gaat vinden.
Hebben die labels waarde? Ja en nee. Het is belangrijk dat deze groep mensen weten dat er iets is wat hen anders maakt dan de rest. Weten dat je autisme hebt, kan veel ophelderen en opluchting geven, en je kan je problemen aanpakken. Daarnaast kan je het aangeven aan je naasten zodat ze er rekening mee houden,als je het geluk heb dat ze begripvol en empathisch zijn.
Maar deze labels dragen wel grote stigma's mee. Het is gevaarlijk dat de persoon met de label ook echt in die stigma gaat geloven. Helemaal een probleem als de omgeving ook in de stigma geloofd.
Mensen met schizofrenie hebben het hier veel last van. Daarom probeerd een bekende psychiater, Jim van Os, de naam te veranderen. Je kan kijken op zijn website www.psychosenet.nl of www.schizofreniebestaatniet.nl voor meer informatie.
Ik weet niet of er ook zoiets bestaat voor autisme, maar er zijn genoeg mensen bezig met de sociale perceptie en behandeling van mensen met psychiatrische problemen aan te pakken.
Dit is voor iedereen verschillend. Bij autisme zijn er wel altijd problemen met sociale wederkerigheid, maar de manier waarop verschilt van persoon tot persoon. Heel veel mensen met autisme hebben vrienden en ook een relatie. Ze hebben op een andere manier sociale vaardigheden geleerd en in de meeste gevallen gaat dat gewoon goed.quote:Op vrijdag 3 maart 2017 11:59 schreef W.H.I.S.T.L.E het volgende:
Ik ben blij dat ik geen autisme heb. Het moet echt verschrikkelijk zijn voor deze mensen om het te hebben. Wat zullen deze personen zich toch eenzaam en onbegrepen voelen.
Het komt wel vaak voor dat ze dankzij de problemen waar ze tegenaan lopen onzeker worden, sociale angst krijgen en vooral om die reden zichzelf gaan terugtrekken. En dat is inderdaad heel eenzaam.
Wat Keep-Walking in zijn post benoemt: een diagnose is dubbel. Enerzijds is het fijn om te weten hoe je in elkaar zit en waardoor je problemen komen. Anderzijds brengt de diagnose veel stigma's met zich mee. De meeste mensen weten niet goed wat het precies is. Maar de behandelaars die het wel horen te weten, werken helaas ook stigmatiserend. Je bent immers veel meer dan alleen maar autistisch en zeker niet achterlijk. En als die stoornis niet in een te grote mate aanwezig is, kan je leven zoals je wilt. Alleen je hebt daarvoor een iets andere gebruiksaanwijzing nodig. Het zou fijn zijn als er mensen zijn die je ermee kunnen helpen, maar dat gaat niet werken als die mensen stigmatiserend te werk gaan en jou onderschatten op de dingen die je wel goed kan.
Ik denk ook niet veel. Niet iedereen heeft behoefte om te weten waardoor iets komt als levenshouding. Daarnaast denk ik eigenlijk niet eens dat diegene zover komt in de hulpverlening dat die hulp/cursus e.d. kan krijgen. Wachttijden van mintens 39 weken (9 maanden) voor alleen intake bij een zorginstelling zijn heel normaal voor veel psychische aandoeningen zoals depressie. Ervoor heb je ook maandenlange wachttijden bij de praktijkondersteuner bij de huisarts, erna heb je ook wachttijden voordat een behandeling kan starten. Dit kan jarenlang duren en met sommige mensen heb je geen klik, zo ook bij hulpverleners. Ook hier marktwerking; zo jong en zo goedkoop mogelijke krachten (lees: niet genoeg ervaring). Dus als je ruilt of second opinion wil, omdat de hulpverlener jou niet lijkt te begrijpen, tja dan duurt het nog langer voordat een behandeling start. Als diegene het nog niet heeft opgegeven bij de hulpverlening tenminste. Ondertussen extra stress en verergering van klachten door het hele molen. Je zou je kunnen afvragen of het waard is om professioneel hulp te zoeken als je geen ernstige psychose ofzo hebt.quote:
Denk niet veel, het is vooral voor jezelf en een weg om de juiste hulp te kunnen vinden, zoals een sovacursus of iets.
[..]
Daarom zou ik het alleen melden bij de hulpverlening en niet bij andere mensen. Tenzij het echt overduidelijk is.
Ik denk dat je zelfs geluk hebt, mocht je echt geholpen zijn binnen 5-10 jaar dat je zeg maar een normaal leven kan leiden met wat iemand ook heeft. Ik vermoed zelfs dat je beter zelf met de omgeving aan trial en error kan proberen, mocht je geen levensbedreigende psychische ziektes hebben. Dat je eerder klaar bent; situatie onder controle.
[ Bericht 6% gewijzigd door Yiwei op 03-03-2017 16:37:17 ]
Dat.quote:
Denk niet veel, het is vooral voor jezelf en een weg om de juiste hulp te kunnen vinden.
[..]
Daarom zou ik het alleen melden bij de hulpverlening en niet bij andere mensen.
En dat.quote:
Dat je weet waar dingen door te verklaren zijn. En ook sterke en zwakke punten.
Goede vraagquote:
Zijn autisten persé nerds? Zijn nerds persé autisten?
nee.quote:
Zijn autisten persé nerds? Zijn nerds persé autisten?
Dat zijn dus een van die stigma's. Niet leuk als je daarmee wordt geassocieerd alleen maar omdat je een vorm van autisme hebt.quote:
Eerste vraag: waarschijnlijk wel.quote:
Zijn autisten persé nerds? Zijn nerds persé autisten?
Tweede vraag:waarschijnlijk niet.
vind dat altijd glad ijs. Soms is het beter om dingen te accepteren. Maar als je dat doet zijn er weer mensen die het daar niet mee eens zijn omdat ze hem/haar een opgever vinden. Het is makkelijker om geen benen te hebben aangezien dan niemand het gek vind dat je die marathon niet rent.quote:dan willen de meesten er niet teveel moeite in steken om hem te helpen en moet hij het maar doen met "je bent nou eenmaal zo, accepteer het maar".
Een persoon is voor mij pas echt een autist, wanneer die op geen enkel moment en manier erin slaagt om contact met zijn omgeving te maken. M.a.w. totaal contact gestoord is. Men zit helemaal in zijn eigen wereld opgesloten. Dan pas zou ik zelf van autisme spreken.
Mensen die graag alleen zijn, introvert, die minder gemakkelijk het ijs breken in een sociale ontmoeting, die zeer intelligent (rationeel) zijn, waardoor ze emotioneel wat droog (leeg, afstandelijk, etc.) kunnen overkomen, etc. Dat zijn allemaal geen mensen die voor mij een vorm van autisme (ASS) hebben.
Dat vind ik onzin. Als dergelijke mensen in de gezondheidszorg zo een label ASS krijgen, zou die gezondheidszorg beter eens zichzelf onder de loep nemen. Of die zich zelf daarin niet wat autistisch of asperger gedragen. In hun praktijk van meten en weten. Labels aan 'patiënten' toekennen vanuit hun DSM bijbel. Hun geloof dat totaal onzinnig is. Waardeloos.
Iemand die te ordelijk is, te stil (afwezig in zijn gedachten), graag zaken klasseert, zonder hevige emoties is, etc. Als mensen daarop reageren met: Je gedraagt je (voor mij) autistisch. Je bent (voor mij) een autist. Daar kan ik me daar geweldig aan storen. Aan zulke onzin. Nee, dat soort mensen is niet autistisch. Ze zijn een beetje stiller (rustiger, minder neurotisch), een beetje meer gestructureerd (minder chaotisch) dan ons. Dat alles is geen ziekte (zoals autisme). Dus benoemd het dan ook niet zo. Dat kan kwetsend zijn. Een ander nog meer in zijn of haar 'hoekje' duwen.
Let dus op met al dat labellen.
Soms doet een label toekennen daarin meer kwaad dan goed.
Zeker als er een negatieve connotatie rond hangt.
Zoals bv extravert zijn is normaal, introvert niet.
Veel seks hebben is normaal, weinig niet.
Etc.
Spiegel al dat oordelen eens terug naar de waarden en normen in onze maatschappij. Naar ons neoliberalisme, onze neuroses en verslavingen. Kijk eens dieper. Misschien begin je er dan wel anders over te denken. En tegenaan te kijken.
Wie weet.
[ Bericht 16% gewijzigd door JustTalkLove op 13-03-2017 11:17:30 ]
Ik denk dat je hier de plank mis slaat. Het gaat niet alleen om het feit dat je alleen wilt zijn, introvert en de andere zaken die je opsomt. Als ik jou goed begrijp denk ik dat jij vindt dat deze zaken vallen onder iemands karakter.quote:
Mensen die graag alleen zijn, introvert, die minder gemakkelijk het ijs breken in een sociale ontmoeting, die zeer intelligent (rationeel) zijn, waardoor ze emotioneel wat droog (leeg, afstandelijk, etc.) kunnen overkomen, etc. Dat zijn allemaal geen mensen die voor mij een vorm van autisme (ASS) hebben.
Waar het vaak misgaat bij dit soort gedachtes, is dat het bij mensen met een vorm van ASS aan de buitenkant lijkt mee te vallen en zij redelijk mee kunnen komen. Wat je aan de buitenkant niet kunt zien is dat deze het deze mensen vaak ontzettend veel energie kost om aan de 'norm' te willen/moeten voldoen. Vaak omdat men niet buiten de boot wil vallen. Je kunt dan niet zeggen dat deze mensen niet of minder autistisch zijn.
Tevens zijn de opgesomde kenmerken maar een klein deel van het totale kenmerken pakket wat mogelijk kan voorkomen bij iemand met ASS, waarvan vele niet zichtbaar.
Voor alle duidelijkheid ik ben zelf iemand met zo'n label (Asperger). Ik heb weinig last van alle vooroordelen, met name door open te zijn over wie ik ben en waarom ik af en toe handel buiten de norm.
De kritiek die ik hierbij wil opperen, is dat je niet zozeer jezelf steeds maar in vraag dient te stellen (bv ben ik een autist, asperger of gewoon ergens niet 'normaal', omdat ik met die 'norm' zelf niet mee kan).quote:
Als ik jou goed begrijp denk ik dat jij vindt dat deze zaken vallen onder iemands karakter. Waar het vaak misgaat bij dit soort gedachtes, is dat het bij mensen met een vorm van ASS aan de buitenkant lijkt mee te vallen en zij redelijk mee kunnen komen. Wat je aan de buitenkant niet kunt zien is dat deze het deze mensen vaak ontzettend veel energie kost om aan de 'norm' te willen/moeten voldoen.
Nee je kan ook die norm in vraag stellen. Niet alle mensen kunnen even goed tegen drukte. Niet alle mensen zijn super sociaal. Vol van energie, etc.
De fout zit hem erin (denk ik) dat veel mensen met die 'norm' van anderen (bv de meerderheid) ergens proberen mee te doen. Zonder daarbij de vraag te stellen, is dit wel nodig ? Waarom moet dat ? Vooral als die norm niet echt bij je karakter (je eigenheid) past.
Ik stoor me soms aan al dat "idioot" gelabel. Weet je, we kunnen te stille mensen gemakkelijkheidshalve wel een autist gaan noemen. Dat klopt. Maar we kunnen evengoed al die te drukke mensen ook als neuroten gaan bestempelen. Wat bereiken we daarmee ? Met dergelijk gelabel. Dergelijk signaal van. Je bent ok, in onze maatschappij als je een neuroot bent (want dan val je binnen onze verwachtte norm). Maar je bent helemaal niet zo ok meer, als je een autist en te stil bent. Dan val je buiten onze verwachtte norm. Heb je (volgens ons) een 'ziekte'. Iemand die niet goed past binnen onze hedonistische egoïstische consumptie gerichte maatschappij. Ik weet het niet...
Maar het is wel daar dat ik mezelf soms vragen bij stel. Het lijkt wel alsof wij mensen ons zelf steeds maar in vraag dienen te stellen. De fout ligt bij ons. Het ligt aan ons. Maar niet aan de omgeving. Niet aan de norm. Met die normgeving (bv dat labelen) is alles ok. Dat laatste is niet zo. We moeten niet enkel ons zelf in vraag kunnen stellen. We moeten ook het toekennen van al die labels in vraag durven (en kunnen) stellen. In welke zin zijn die labels juist ? In welke zin zijn die normen en waarden nog juist ? Passen die nog voldoende bij ons. Ze passen alvast niet bij en voor iedereen. In welke zin kan deze norm(geving) voldoende mensen dragen. Zodat voldoende mensen zich thuis kunnen voelen. Binnen die norm. Die groep. Mensen van allerlei slag. Misschien is die norm(geving) ook wel eens fout. Laat de zon niet altijd naar jou kijken. Maar kijk ook eens naar die zon terug. Het in twee richtingen denken, kijken en leren leven. Ik kijk naar jou. En jij kijkt naar mij. We worden daarin beide bekeken. (zie bv ook Jean Paul Sartre). We veranderen elkaar. En niet ik verander enkel jou. Ik deel je in een hokje in. Maar jij mag mijn hokje wel niet veranderen. Ook al wens je dat hokje zelf niet.
Dit vind ik mooi om horen (maar ook een beetje niet). Ik vind het mooi voor je, dat je door hier open over te zijn, jezelf kan en mag zijn. Dat is goed en mooi voor je ! Je geeft andere mensen het signaal van: Sorry, ik pas niet in jouw norm. Ik ben anders. Al gebruik je hiervoor wel ergens labels als ASS of Asperger. Wat ik dan weer wat minder mooi vind. Want, wie zegt er dat jij dat echt bent ? Op den duur lijkt iedereen in onze maatschappij ergens wel klinisch ziek, door al die 'idiote' DSM labels aan de mensen toe te kennen. DSM labels die enkel maar menselijk gedrag beschrijven (dat gedrag in labels, bepaalde categorieën en kotjes indelen). Maar verder totaal niet dynamisch naar de werkelijke diepte van iets gaan. Het is een oppervlakkig benoemen, indelen. Sommige mensen krijgen zelfs meerdere DSM labels op hun 'persoontje' geplakt. Wat moet je daar allemaal mee ? Waar is dat allemaal goed voor ? Om je de juiste dosis pillen te kunnen voorschrijven ? Is dat goed voor jou ? Of (vooral) voor de farma industrie ? Geen idee. Ik weet het niet.quote:
Voor alle duidelijkheid ik ben zelf iemand met zo'n label (Asperger). Ik heb weinig last van alle vooroordelen, met name door open te zijn over wie ik ben en waarom ik af en toe handel buiten de norm.
Evengoed ben jij geen asperger. Ben je bv meer een introvert, empaat en/of hoog sensitief persoon. We zouden je ook die label(s) kunnen toekennen. Ipv het label van Asperger of ASS (zoals nu). Om maar te zeggen dat ik al dat gelabel veelal maar een idiote zaak vind. Ik kijk daar liever over. Over dat hokje. Dan er midden in.
Al heeft dit labellen zeker ook zijn positieve kanten. Als je daardoor mensen een signaal kan geven van: Kijk, ik ben "anders" dan jou. (daarom niet ziek). Maar ik ben anders. Zodat men beter rekening met jouw anders zijn kan leren en gaan houden. Zodat ook jij jezelf kan en mag zijn hier ! In deze maatschappij. Waarbij je dus wat anders bent dan de norm. Daarom niet klinisch ziek. Maar wat anders, dan wat er (van ons) allemaal verwacht wordt.
[ Bericht 4% gewijzigd door JustTalkLove op 14-03-2017 11:10:33 ]