R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wie er in is geinteresseerd.quote:Op woensdag 17 mei 2017 21:41 schreef -Miauw- het volgende:
Sorry, maar wie hier gaat die lap tekst lezen denk je?
Niet lullig bedoelt
Ik kan ook hele lappen tekst lezen hoor. Op FOK! bijvoorbeeld. Dan kan ik mijn aandacht er (zo nu en dan) wel bijhouden. Maar in een theorieboek weer niet.
Ja joh, ik maakte maar een flauw grapje. In boeken lukt het me soms aardig, online niet. Dan gaat scannen voor mij een stuk lastiger.quote:Op woensdag 17 mei 2017 22:02 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
[..]
Wie er in is geinteresseerd.
Ik kan ook hele lappen tekst lezen hoor. Op FOK! bijvoorbeeld. Dan kan ik mijn aandacht er (zo nu en dan) wel bijhouden. Maar in een theorieboek weer niet.
With the stars as her umbrella
Weet ik hoorquote:
[..]
Ja joh, ik maakte maar een flauw grapje.
Al moet ik bekennen dat dan bij mij snel de onzekerheid toe slaat. Denk ik meteen "het is bij anderen 100x erger dan bij mij, dus ik stel me gewoon aan en ben lui"
Maar op den duur kwam ik op een punt. "Of ik het nou wel of niet heb, ik ben gewoon wie ik ben en dat is goed."
Rationeel kon ik dat meteen bedenken hoor. Maar emotie is weer wat anders.
Daarbij heb ik helaas ook borderline en dan ga je jezelf veel meer aan anderen spiegelen vanuit je onzekerheid
Ah volgens mij is dat wel een AD(H)D-kwaal, het relativeren. Nou ja als ik het over mezelf heb.quote:
[..]
Weet ik hoor
Al moet ik bekennen dat dan bij mij snel de onzekerheid toe slaat. Denk ik meteen "het is bij anderen 100x erger dan bij mij, dus ik stel me gewoon aan en ben lui"
Maar op den duur kwam ik op een punt. "Of ik het nou wel of niet heb, ik ben gewoon wie ik ben en dat is goed."
Rationeel kon ik dat meteen bedenken hoor. Maar emotie is weer wat anders.
Daarbij heb ik helaas ook borderline en dan ga je jezelf veel meer aan anderen spiegelen vanuit je onzekerheid
Heb je de diagnose als lang? Of had ik nu toch dat stuk moeten lezen?
En hoe gaat het in combinatie met borderline? Lijkt me lastig wel.
With the stars as her umbrella
Ik ben wel heel leergierig. Ik heb altijd plannen om mij te verdiepen in allemaal tutorials, want ik wil die en die en die software kunnen beheersen.
Ga ik een filmpje op YouTube bekijken.
- "Oh kut, dit is weer 25 minuten lang. Zeker weer een hoop gelul eromheen. Nou ja, ik zie wel"
En dan is het vaak iemand die het op een heel saaie manier aan het vertellen is. En dan alleen het beeld van wat je met die software ziet. Dan gaat het niet meer...
En dit kon ik weer prima volgen. Waarom? Het is een leuke meid en ze vertelt het gewoon heel duidelijk. Ze heeft passie voor wat ze wil duidelijk maken. En dat prikkelt mij
Ga ik een filmpje op YouTube bekijken.
- "Oh kut, dit is weer 25 minuten lang. Zeker weer een hoop gelul eromheen. Nou ja, ik zie wel"
En dan is het vaak iemand die het op een heel saaie manier aan het vertellen is. En dan alleen het beeld van wat je met die software ziet. Dan gaat het niet meer...
En dit kon ik weer prima volgen. Waarom? Het is een leuke meid en ze vertelt het gewoon heel duidelijk. Ze heeft passie voor wat ze wil duidelijk maken. En dat prikkelt mij
Sinds een jaar.quote:
[..]
Ah volgens mij is dat wel een AD(H)D-kwaal, het relativeren. Nou ja als ik het over mezelf heb.
Heb je de diagnose als lang? Of had ik nu toch dat stuk moeten lezen?
En hoe gaat het in combinatie met borderline? Lijkt me lastig wel.
10 jaar geleden vermoedde ik ADD. Het kwam daarbij eigenlijk min of meer uit een psychologisch onderzoek naar voren. Maar dat was verder geen ADHD-test, dus de diagnose werd niet gesteld.
En toen ik ook las dat de meeste mensen ook medicijnen slikken, dacht ik: dan is het blijkbaar toch iets veel heftigers.
Ik heb twee intensieve behandelingen wat betreft persoonlijkheidsstoornissen gedaan. Ik kan wel beter relativeren, maar op structuur bleef ik maar vastlopen. En ik presteer sowieso altijd minder dan ik zou moeten kunnen.
Voor mezelf was in ieder geval duidelijk dat het niet alleen emoties zijn. Ik dacht echt dat ik teveel verwend was door mijn moeder en daarom geen discipline kon opbrengen. Terwijl ik mijzelf vrijwel altijd onder druk zette om uberhaupt iets gedaan te krijgen.
Er werd ook altijd gezegd dat ik geen AD(H)D kon hebben, want ik was geen stuiterbal en ik piekerde gewoon teveel. Ik nam mezelf ook niet serieus meer.
Dan staat je hele wereld op je kop als het uiteindelijk toch wel zo blijkt te zijn. Ook QB-test liet het duidelijk zien.
Ik heb nu wel een hele fijne psycholoog. Na tig therapie heb ik nu het gevoel dat iemand weet hoe het bij mij werkt. En hij wil mij echt onderzoeken en helpen
Wat ben je lang van stof ventquote:
Ik heb ff een stuk getypt. Het was eigenlijk bedoeld voor een ander topic, maar ik was behoorlijk aan het uitwijden over dit, terwijl ik dat hele boekwerk net zo goed had kunnen weglaten. Zonde van de tijd die ik gebruikte om op mn smartphone te typen, dus ik post het maar hier
---------
ADHD betekent minder in staat zijn om je impulsen te reguleren. Het wordt vaak een aandacht- en concentratiestoornis genoemd. Op zich kan je je met ADHD goed concentreren, alleen je impulsen bepalen waar je concentratieveld naartoe gaat.
Voor iedereen geldt dat het makkelijker is om je te concentreren op dingen die leuk zijn. Dus als je de hele reeks kenmerken van ADHD doorneemt, zal je er vast een aantal herkennen, ook al heb jij het niet. Ik heb om die reden ook veel getwijfeld aan mijn diagnose. Zo van: ik heb mij vast aangesteld tijdens de test, of ze kennen een stoornis toe aan gedragskenmerken die eigenlijk heel normaal zijn en ik laat mij wat wijsmaken. Het verschil is denk ik dat de meeste mensen toch meer overzicht hebben op hun prioriteiten en beter kunnen sturen waar ze hun aandacht op richten. Met ADHD gaat dat moeilijker: je hebt sterkere prikkels nodig om gemotiveerd te worden iets te kunnen doen en ook sterkere prikkels om jezelf daar vervolgens in af te remmen. Verstandelijk begrijp je het allemaal prima. Ook aan je lijf mankeert niks, dus je kan het. Maar tussen besluiten en doen: daar zitten wat draadjes los zeg maar.
Verschil tussen ADHD en ADD is of je wel of niet last hebt van hyperactiviteit (gevoel van gejaagdheid en beweeglijkheid). Verder is het gewoon hetzelfde. En geen mens is hetzelfde. Ik zie ADHD als een spectrum waarin iedereen zijn unieke plekje heeft. Vaak is het wel zo dat ADHD-ers wat extraverter, drukker en overheersender zijn. Maar ik denk dat dat indirecte symptomen zijn. Als je vanaf je geboorte de hyperactiviteit hebt, is dat een factor die bepalend is voor de ontwikkeling van je gedrag. Met ADHD kom je vaker in de actieve modus en met ADD kak je juist vaker in de passieve modus. Daardoor gaan anderen een stempel op je plakken en noemen ze de ene persoon druk en de ander rustig. Maar iemand is veel meer dan dat.
Maar met ADHD kan je twee dingen doen met je impulsen: of je zet de rem erop of je geeft je eraan over. Maar je kan het niet doseren.
Hoe weet je of je ADHD hebt? Bij zelftestjes op internet wordt een hele reeks kenmerken opgesomd en hoe chaotischer en drukker of dromeriger je bent, hoe meer AD(H)D je hebt en hoe meer bijzonder en speciaal je eigenlijk wel niet bent omdat je dat allemaal hebt. Zo staat het niet op internet, maar aan de reacties merk ik dat het vaak wel zo wordt geinterpreteerd. Het lijkt bijna een competitie te zijn wie de meeste kenmerken heeft en in hoeverre je er 'last' van hebt.
Het gaat er niet om aan hoeveel kenmerken je voldoet, maar of de kenmerken bij elkaar een patroon vormen in relatie tot jouw problemen. Als die 'hardnekkige luiheid' en/of impulsiviteit je zo hebben belemmerd in je leven dat je bijvoorbeeld je school niet hebt kunnen afmaken ook al mankeert het jou niet aan intelligentie, dan is er in ieder geval iets aan de hand. Het kunnen emoties zijn of gedragspatronen. Maar bij ADHD staat het er los van. Zou je je beter kunnen concentreren als je je emotioneel ook beter voelt, dan is het voor jezelf duidelijk dat je emoties een rol daarin spelen. Maar bij ADHD is dat niet het geval. Sterker nog, ik ervaar zelf dat de ADHD-kenmerken juist sterker worden als ik in een vrolijke bui ben.
Ik snap het heel goed, want wanneer je nog maar kort geleden de diagnose hebt gekregen, voel je je begrepen en erkend. Voorheen dacht je dat je gewoon lui, ongedisciplineerd en onvolwassen was. Elke keer die goede voornemens om het toch beter te gaan doen en elke keer gaat het toch weer mis omdat je je niet aan routine kan houden. Als je dat je leven lang hebt, komen er veel emoties vrij.
Vaak is het wel zo dat mensen met AD(H)D interessante en leuke mensen zijn. Als je zoiets leest en je hebt die diagnose zelf ook, geeft dat je ego wel een oppepper. Ik heb mezelf heel erg ingepeperd dat het niet betekent dat mensen zonder ADHD daarmee automatisch minder interessant en juist meer saai en 'moderate' zijn. Het is niet goed als je je eigenwaarde laat afhangen van een stempel.
Echter stiekem deed ik dat wel. Wat vervolgens maakte dat ik elke keer ging twijfelen aan de diagnose. En waardoor ik een groot schuldgevoel had omdat ik zo dacht.
Ik ben blij dat stukje bij beetje die emoties afzwakten en zodoende ieder mens als bijzonder en uniek kan zien. Dat contrast "ADHDers en normale mensen" ebte weg.
Ik ben mezelf wel beter gaan leren kennen met de diagnose, daarom maakte ik dat proces door.
Is er een manier om na te gaan of je ADD hebt voordat je de mogelijkheid dat je ADD zou kunnen hebben met je ouders bespreekt?
Mijn ouders zien me nml als een ongemotiveerde, luie kutleerling en ik wil niet dat daar ook nog het beeld van iemand die makkelijk excuses zoekt bijkomt.
(In die lijst uit de site in de OP (deze) kom ik uit op 28 van de 33 kenmerken en dan zijn er nog een paar waarover ik twijfel en die tel ik niet mee. Vandaar het vermoeden dat ik ADD zou kunnen hebben.)
Mijn ouders zien me nml als een ongemotiveerde, luie kutleerling en ik wil niet dat daar ook nog het beeld van iemand die makkelijk excuses zoekt bijkomt.
(In die lijst uit de site in de OP (deze) kom ik uit op 28 van de 33 kenmerken en dan zijn er nog een paar waarover ik twijfel en die tel ik niet mee. Vandaar het vermoeden dat ik ADD zou kunnen hebben.)
Gelezen. Prima stukje, ik begin me alleen steeds meer af te vragen in hoeverre de maatstaf die bepaalt of je AD(H)D hebt niet heel erg hangt aan wat deze maatschappij als 'normaal gedrag' (of wenselijk) ziet. Wie zegt dat de ADHD-ers het 'probleem' zijn als ze hun aandacht moeilijk bij lessen kunnen houden, en niet de opzet van onderwijs?quote:
Ik heb ff een stuk getypt. Het was eigenlijk bedoeld voor een ander topic, maar ik was behoorlijk aan het uitwijden over dit, terwijl ik dat hele boekwerk net zo goed had kunnen weglaten. Zonde van de tijd die ik gebruikte om op mn smartphone te typen, dus ik post het maar hier
---------
ADHD betekent minder in staat zijn om je impulsen te reguleren. Het wordt vaak een aandacht- en concentratiestoornis genoemd. Op zich kan je je met ADHD goed concentreren, alleen je impulsen bepalen waar je concentratieveld naartoe gaat.
Voor iedereen geldt dat het makkelijker is om je te concentreren op dingen die leuk zijn. Dus als je de hele reeks kenmerken van ADHD doorneemt, zal je er vast een aantal herkennen, ook al heb jij het niet. Ik heb om die reden ook veel getwijfeld aan mijn diagnose. Zo van: ik heb mij vast aangesteld tijdens de test, of ze kennen een stoornis toe aan gedragskenmerken die eigenlijk heel normaal zijn en ik laat mij wat wijsmaken. Het verschil is denk ik dat de meeste mensen toch meer overzicht hebben op hun prioriteiten en beter kunnen sturen waar ze hun aandacht op richten. Met ADHD gaat dat moeilijker: je hebt sterkere prikkels nodig om gemotiveerd te worden iets te kunnen doen en ook sterkere prikkels om jezelf daar vervolgens in af te remmen. Verstandelijk begrijp je het allemaal prima. Ook aan je lijf mankeert niks, dus je kan het. Maar tussen besluiten en doen: daar zitten wat draadjes los zeg maar.
Verschil tussen ADHD en ADD is of je wel of niet last hebt van hyperactiviteit (gevoel van gejaagdheid en beweeglijkheid). Verder is het gewoon hetzelfde. En geen mens is hetzelfde. Ik zie ADHD als een spectrum waarin iedereen zijn unieke plekje heeft. Vaak is het wel zo dat ADHD-ers wat extraverter, drukker en overheersender zijn. Maar ik denk dat dat indirecte symptomen zijn. Als je vanaf je geboorte de hyperactiviteit hebt, is dat een factor die bepalend is voor de ontwikkeling van je gedrag. Met ADHD kom je vaker in de actieve modus en met ADD kak je juist vaker in de passieve modus. Daardoor gaan anderen een stempel op je plakken en noemen ze de ene persoon druk en de ander rustig. Maar iemand is veel meer dan dat.
Maar met ADHD kan je twee dingen doen met je impulsen: of je zet de rem erop of je geeft je eraan over. Maar je kan het niet doseren.
Hoe weet je of je ADHD hebt? Bij zelftestjes op internet wordt een hele reeks kenmerken opgesomd en hoe chaotischer en drukker of dromeriger je bent, hoe meer AD(H)D je hebt en hoe meer bijzonder en speciaal je eigenlijk wel niet bent omdat je dat allemaal hebt. Zo staat het niet op internet, maar aan de reacties merk ik dat het vaak wel zo wordt geinterpreteerd. Het lijkt bijna een competitie te zijn wie de meeste kenmerken heeft en in hoeverre je er 'last' van hebt.
Het gaat er niet om aan hoeveel kenmerken je voldoet, maar of de kenmerken bij elkaar een patroon vormen in relatie tot jouw problemen. Als die 'hardnekkige luiheid' en/of impulsiviteit je zo hebben belemmerd in je leven dat je bijvoorbeeld je school niet hebt kunnen afmaken ook al mankeert het jou niet aan intelligentie, dan is er in ieder geval iets aan de hand. Het kunnen emoties zijn of gedragspatronen. Maar bij ADHD staat het er los van. Zou je je beter kunnen concentreren als je je emotioneel ook beter voelt, dan is het voor jezelf duidelijk dat je emoties een rol daarin spelen. Maar bij ADHD is dat niet het geval. Sterker nog, ik ervaar zelf dat de ADHD-kenmerken juist sterker worden als ik in een vrolijke bui ben.
Ik snap het heel goed, want wanneer je nog maar kort geleden de diagnose hebt gekregen, voel je je begrepen en erkend. Voorheen dacht je dat je gewoon lui, ongedisciplineerd en onvolwassen was. Elke keer die goede voornemens om het toch beter te gaan doen en elke keer gaat het toch weer mis omdat je je niet aan routine kan houden. Als je dat je leven lang hebt, komen er veel emoties vrij.
Vaak is het wel zo dat mensen met AD(H)D interessante en leuke mensen zijn. Als je zoiets leest en je hebt die diagnose zelf ook, geeft dat je ego wel een oppepper. Ik heb mezelf heel erg ingepeperd dat het niet betekent dat mensen zonder ADHD daarmee automatisch minder interessant en juist meer saai en 'moderate' zijn. Het is niet goed als je je eigenwaarde laat afhangen van een stempel.
Echter stiekem deed ik dat wel. Wat vervolgens maakte dat ik elke keer ging twijfelen aan de diagnose. En waardoor ik een groot schuldgevoel had omdat ik zo dacht.
Ik ben blij dat stukje bij beetje die emoties afzwakten en zodoende ieder mens als bijzonder en uniek kan zien. Dat contrast "ADHDers en normale mensen" ebte weg.
Ik ben mezelf wel beter gaan leren kennen met de diagnose, daarom maakte ik dat proces door.
De gemiddelde diagnose-loze persoon kan beter binnen de lijntjes wandelen en meegaan in de regels, maar is 't daarmee zo dat zij ook echt gezonder zijn en beter functioneren of is de hele wereld inmiddels vooral ingericht op 'binnen de lijntjes kleuren' en in de maat lopen en is bij ADHD-ers de drang meer 't instinct te volgen gewoon groter?
Deze maatschappij is inderdaad niet ingericht voor mensen met AD(H)D. Daardoor worden de symptomen ook als een probleem gezien. Maar dat is nu eenmaal de realiteit. Dat gaat niet veranderen.quote:
[..]
Gelezen. Prima stukje, ik begin me alleen steeds meer af te vragen in hoeverre de maatstaf die bepaalt of je AD(H)D hebt niet heel erg hangt aan wat deze maatschappij als 'normaal gedrag' (of wenselijk) ziet. Wie zegt dat de ADHD-ers het 'probleem' zijn als ze hun aandacht moeilijk bij lessen kunnen houden, en niet de opzet van onderwijs?
De gemiddelde diagnose-loze persoon kan beter binnen de lijntjes wandelen en meegaan in de regels, maar is 't daarmee zo dat zij ook echt gezonder zijn en beter functioneren of is de hele wereld inmiddels vooral ingericht op 'binnen de lijntjes kleuren' en in de maat lopen en is bij ADHD-ers de drang meer 't instinct te volgen gewoon groter?
Dus je moet wel voor jouw de meest effectieve manieren vinden om er mee te dealen.
De maatschappij geeft inderdaad sneller de stempel ADHD omdat je dan medicatie krijgt en dus mee kan draaien. De maatschappij is inmiddels zo veeleisend dat veel mensen zonder ADHD het ook niet meer kunnen bijbenen. Ik hoor zo vaak dat mensen het rustiger aan moeten doen omdat ze tegen een burn-out aanzitten.
ADHD bestaat. Als jij het hebt, merk je dat vooral aan het gevoel dat je anders bent dan anderen. Je merkt bijvoorbeeld op school dat je informatie op een andere manier in je opneemt.
Anders dan wat er vaak wordt beweerd, is dit wel bij iedereen anders. Men denkt dat alle ADHDers net als Jochem Meijer lopen te stuiteren, maar dat is echt niet zo.
En wat betreft dat ADHDers zo druk zijn... Als jij grotendeels 'normaal' doet maar op die paar momenten dat je enthousiast werd en jij je impulsen even niet kon beheersen, heb jij al de stempel "druk persoon" gekregen. Treed jij door welke omstandigheden dan ook nooit op de voorgrond, dan krijg jij de stempel "rustig persoon".
Het is vooral opmerkelijk en vaak ook kut dat mensen zo snel een oordeel over je hebben. Opvallend ook dat ze dan vaak hardnekkig aan dat oordeel blijven vasthouden. Zo snel als ze een eerste oordeel over je vellen, zo traag en vasthoudend zijn ze om dat oordeel bij te stellen.
ADHD bestaat. Als jij het hebt, merk je dat vooral aan het gevoel dat je anders bent dan anderen. Je merkt bijvoorbeeld op school dat je informatie op een andere manier in je opneemt.
Anders dan wat er vaak wordt beweerd, is dit wel bij iedereen anders. Men denkt dat alle ADHDers net als Jochem Meijer lopen te stuiteren, maar dat is echt niet zo.
En wat betreft dat ADHDers zo druk zijn... Als jij grotendeels 'normaal' doet maar op die paar momenten dat je enthousiast werd en jij je impulsen even niet kon beheersen, heb jij al de stempel "druk persoon" gekregen. Treed jij door welke omstandigheden dan ook nooit op de voorgrond, dan krijg jij de stempel "rustig persoon".
Het is vooral opmerkelijk en vaak ook kut dat mensen zo snel een oordeel over je hebben. Opvallend ook dat ze dan vaak hardnekkig aan dat oordeel blijven vasthouden. Zo snel als ze een eerste oordeel over je vellen, zo traag en vasthoudend zijn ze om dat oordeel bij te stellen.
Je komt erachter als je je laat testen. En dan niet bij een psych of arts die een kwartier de tijd neemt om alle kenmerken te checken. Je moet echt een uitgebreid onderzoek doen.quote:Op dinsdag 13 juni 2017 23:20 schreef Guus_Geluk7 het volgende:
Is er een manier om na te gaan of je ADD hebt voordat je de mogelijkheid dat je ADD zou kunnen hebben met je ouders bespreekt?
Mijn ouders zien me nml als een ongemotiveerde, luie kutleerling en ik wil niet dat daar ook nog het beeld van iemand die makkelijk excuses zoekt bijkomt.
(In die lijst uit de site in de OP (deze) kom ik uit op 28 van de 33 kenmerken en dan zijn er nog een paar waarover ik twijfel en die tel ik niet mee. Vandaar het vermoeden dat ik ADD zou kunnen hebben.)
Zelftests zijn niet zo betrouwbaar. Die geven alleen aan "hoe slordiger, chaotischer, vergeetachtiger je bent en hoe meer concentratieproblemen je hebt, hoe groter de kans op ADHD" Er zijn ook mensen die uitermate zorgvuldig zijn en secuur en altijd op tijd komen en wel degelijk ADHD hebben.
ADHD is niet alleen een opsomming van een reeks gedragskenmerken. Er moet een patroon in zitten wat jou duidelijk beperkt om te functioneren op het niveau wat je eigenlijk zou moeten hebben.
Uiteindelijk zegt zo'n diagnose niks. Of je het nou wel of niet hebt, je blijft toch dezelfde persoon.
De medicatie verricht geen wonderen. In het begin kan je wel ervaren van "Wow! Wat een geweldige pillen en ik kan nu wat ik voorheen niet kon". Op den duur neemt het effect af.
Ik begon met methylfenidaat. In het begin leek dat goed te gaan, al had ik wel elke dag een paniekaanval. Na drie weken moest ik stoppen omdat ik er echt heel depressief van werd. Nu slik ik dexamfetamine. Dat heeft veel minder effect op mijn concentratievermogen, maar voelde mij wel rustig in mijn hoofd worden en daardoor had ik overdag een betere energieverdeling. Het ging in het begin wel uitermate traag in mijn hoofd. Ik was veel trager van begrip en dat vond ik heel eng. Later trok dat bij.
Het is een steuntje in de rug. Vergelijk het met een patacetamolletje als je last hebt van hoofdpijn: het wordt draaglijker maar het gaat er niet echt door weg.
Het blijft een gevecht tegen je impulsen.
Die levente-website ken ik. Ik dacht eerst ook dat ik ADD had en definitely not ADHD. Ik blijk toch het laatste te hebben.
ADD betekent "ADHD zonder hyperactieve verschijnselen" Hyperactiviteit is dat je je onrustig en beweeglijk gaat voelen als je 'overbelast' raakt. Veel mensen met de diagnose ADD blijken wel degelijk die H er ook bij te hebben. Maar omdat ze in hun gedrag niet uitgesproken op de voorgrond treden, wordt dat niet herkend en erkend.
Wat mij betreft is ADD en ADHD gewoon hetzelfde.
Je laten testen. Ik weet niet of je minderjarig bent, maar zo niet dan kun je dat wel zonder hun medeweten doen. Als je dat idee hebt, zou ik me zeker laten testen. Mij heeft medicatie echt gigantisch geholpen, en het kan prettig om te weten wat er (wel of niet) met je aan de hand is. Succes iig.quote:
Is er een manier om na te gaan of je ADD hebt voordat je de mogelijkheid dat je ADD zou kunnen hebben met je ouders bespreekt?
Mijn ouders zien me nml als een ongemotiveerde, luie kutleerling en ik wil niet dat daar ook nog het beeld van iemand die makkelijk excuses zoekt bijkomt.
(In die lijst uit de site in de OP (deze) kom ik uit op 28 van de 33 kenmerken en dan zijn er nog een paar waarover ik twijfel en die tel ik niet mee. Vandaar het vermoeden dat ik ADD zou kunnen hebben.)
I knowquote:
Samenvatten lukt niet. Dan schieten er weer nieuwe dingen in mijn kop die ik dan persé relevant vind.
Besef dat kort en helder beter aankomt bij anderen is er wel. Maar ik moet nog veel oefenen
Hoe ging dat, vond je het eng?quote:
[..]
Je laten testen. Ik weet niet of je minderjarig bent, maar zo niet dan kun je dat wel zonder hun medeweten doen. Als je dat idee hebt, zou ik me zeker laten testen. Mij heeft medicatie echt gigantisch geholpen, en het kan prettig om te weten wat er (wel of niet) met je aan de hand is. Succes iig.
Ik heb ook de diagnose ADD (eindelijk!) gekregen. Nu wordt er een gesprek met de psychiater gepland om te praten over eventueel medicijnen.
Ik slik hooguit 4 keer per jaar advil. Als ik koppijn heb dan "gaat het vanzelf wel over". Absoluut geen fan van medicijnen. Maar goed, de manier hoe ik omga met problemen en mijn ADD is nog schadelijker dan het niet gebruiken van medicijnen. Beetje dubbel gevoel.
Wat zijn de ervaringen van anderen qua begin en beslissing voor het overgaan op medicatie?
Ik heb een tijdje Ritalin gebruikt, twee keer per dag, een pilletje 's ochtends en 's middags. In het begin hielp het wel, een rustiger hoofd vooral, maar na een paar weken werd ik erg somber na het innemen van die tweede pil. Het was de ellende niet waard. Concerta heb ik ook geprobeerd, van een vriend gekregenquote:Op woensdag 14 juni 2017 14:28 schreef Monopoly het volgende:
[..]
Hoe ging dat, vond je het eng?
Ik heb ook de diagnose ADD (eindelijk!) gekregen. Nu wordt er een gesprek met de psychiater gepland om te praten over eventueel medicijnen.
Ik slik hooguit 4 keer per jaar advil. Als ik koppijn heb dan "gaat het vanzelf wel over". Absoluut geen fan van medicijnen. Maar goed, de manier hoe ik omga met problemen en mijn ADD is nog schadelijker dan het niet gebruiken van medicijnen. Beetje dubbel gevoel.
Wat zijn de ervaringen van anderen qua begin en beslissing voor het overgaan op medicatie?
En daar voelde ik me beter bij. Bij mij hielp gedragstherapie het best. Herkennen van symptomen (van overbelasting) en jezelf structuur aanleren en je grenzen bewaken. Ik worstel nog steeds met verstrooid zijn
maar ik weet nu wanneer ik gas terug moet nemen en ik voel me niet meer schuldig omdat ik niet kan multi-tasken
With the stars as her umbrella
Ik had precies hetzelfde, ik stond ook eigenlijk helemaal niet open voor medicatie maar ik ben door de psychiater echt super goed begeleid daarin waardoor het veel minder 'eng' werd en het heel geleidelijk werd geïntroduceerd.quote:
[..]
Hoe ging dat, vond je het eng?
Ik heb ook de diagnose ADD (eindelijk!) gekregen. Nu wordt er een gesprek met de psychiater gepland om te praten over eventueel medicijnen.
Ik slik hooguit 4 keer per jaar advil. Als ik koppijn heb dan "gaat het vanzelf wel over". Absoluut geen fan van medicijnen. Maar goed, de manier hoe ik omga met problemen en mijn ADD is nog schadelijker dan het niet gebruiken van medicijnen. Beetje dubbel gevoel.
Wat zijn de ervaringen van anderen qua begin en beslissing voor het overgaan op medicatie?
Het zijn allemaal geen wondermiddelen en het kan best een (lang) frustrerend proces worden maar als je uitkomt bij iets wat werkt dan is dat wel echt prettig.
Maar medicatie is wat mij betreft echt ondergeschikt aan de gesprekken, therapieën, etc. met een psycholoog. Alleen zij kunnen je echt goed helpen met het bieden van handvatten hoe om te gaan met je diagnose
.
Ik ging weer studeren en besefte hoe groot de invloed van mijn aandachttekort was op mijn motivatie/succes. Toen is in enkele sessies doe diagnose gesteld, wel verspreid over periode van enkele maanden. Sinds ik medicatie gebruik gaan dat soort dingen (concentreren, presteren, organiseren) me makkelijker af. Wel net als jij mixed emotions, omdat het gebruik invloed heeft op mijn leven (slechte eet- en slaapgewoonten, te veel gefocust op werk waardoor het leven aan me voorbij lijkt te gaan), maar de nadelen wegen niet op tegen de voordelen. Succes.quote:
[..]
Hoe ging dat, vond je het eng?
Ik heb ook de diagnose ADD (eindelijk!) gekregen. Nu wordt er een gesprek met de psychiater gepland om te praten over eventueel medicijnen.
Ik slik hooguit 4 keer per jaar advil. Als ik koppijn heb dan "gaat het vanzelf wel over". Absoluut geen fan van medicijnen. Maar goed, de manier hoe ik omga met problemen en mijn ADD is nog schadelijker dan het niet gebruiken van medicijnen. Beetje dubbel gevoel.
Wat zijn de ervaringen van anderen qua begin en beslissing voor het overgaan op medicatie?
quote:
Je komt erachter als je je laat testen. En dan niet bij een psych of arts die een kwartier de tijd neemt om alle kenmerken te checken. Je moet echt een uitgebreid onderzoek doen.
Bedankt voor de reactiesquote:
Je laten testen. Ik weet niet of je minderjarig bent, maar zo niet dan kun je dat wel zonder hun medeweten doen. Als je dat idee hebt, zou ik me zeker laten testen. Mij heeft medicatie echt gigantisch geholpen, en het kan prettig om te weten wat er (wel of niet) met je aan de hand is. Succes iig.
Ik ben meerderjarig, maar woon komende maanden nog thuis. Zonder hun medeweten met de huisarts afspreken is dus vrijwel onmogelijk. Zal het binnenkort toch bij mijn ouders moeten aankaarten dus.
Maar hoe werkt dat testen precies? Ik vermoed zelf dat je eerst langs de huisarts moet, die je doorverwijst voor minstens één gesprek met een psycholoog en die je vervolgens evt. doorverwijst naar een psychiater, die vervolgens een uitgebreide test doet. Klopt dit beeld ongeveer? En wordt dit vergoed door het basispakket van je zorgverzekering?
En ik wil komend schooljaar op kamers gaan in een andere stad ivm studie. Is het dan handiger te wachten tot ik daar zit en dan daar de procedure in gang te zetten, of is dit iets wat ik beter met de behandelaars bij mijn huidige ggz-instelling kan bespreken?
Prima om het met je ouders te bespreken. Ik hoop dat ze je begrijpen als je uitlegt dat je denkt dat hier last van hebt, ongeacht de uitkomst. Ik ging na doorverwijzing bij huisarts naar Psyq. Daar iets van vier gesprekken gehad met psycholoog, psychiater is formaliteit om recept te krijgen. Vergoeding weet ik niet meer, volgens mij kwam het uit mijn eigen zak. Medicatie vergoed ja of nee hangt af van soort en merk. Ik zou zo snel mogelijk zekerheid zoeken over dit vraagstuk, en proberen voor aanvang studiejaar uitsluitsel te hebben.quote:
[..]
[..]
Bedankt voor de reacties
Ik ben meerderjarig, maar woon komende maanden nog thuis. Zonder hun medeweten met de huisarts afspreken is dus vrijwel onmogelijk. Zal het binnenkort toch bij mijn ouders moeten aankaarten dus.
Maar hoe werkt dat testen precies? Ik vermoed zelf dat je eerst langs de huisarts moet, die je doorverwijst voor minstens één gesprek met een psycholoog en die je vervolgens evt. doorverwijst naar een psychiater, die vervolgens een uitgebreide test doet. Klopt dit beeld ongeveer? En wordt dit vergoed door het basispakket van je zorgverzekering?
En ik wil komend schooljaar op kamers gaan in een andere stad ivm studie. Is het dan handiger te wachten tot ik daar zit en dan daar de procedure in gang te zetten, of is dit iets wat ik beter met de behandelaars bij mijn huidige ggz-instelling kan bespreken?
Thx. Zal dit morgen proberen aan te kaarten en dan zsm contact opnemen met de huisarts.quote:
[..]
Prima om het met je ouders te bespreken. Ik hoop dat ze je begrijpen als je uitlegt dat je denkt dat hier last van hebt, ongeacht de uitkomst. Ik ging na doorverwijzing bij huisarts naar Psyq. Daar iets van vier gesprekken gehad met psycholoog, psychiater is formaliteit om recept te krijgen. Vergoeding weet ik niet meer, volgens mij kwam het uit mijn eigen zak. Medicatie vergoed ja of nee hangt af van soort en merk. Ik zou zo snel mogelijk zekerheid zoeken over dit vraagstuk, en proberen voor aanvang studiejaar uitsluitsel te hebben.
Voor de diagnose ADD moet je voldoen aan minimaal 6 van de 9 criteria die refereren aan onoplettendheid. Om de H erbij te krijgen moet je ook nog eens voldoen aan 6 van de 9 kenmerken die refereren aan impulsiviteit/hyperactiviteit.quote:
[..]
[..]
Bedankt voor de reacties
Ik ben meerderjarig, maar woon komende maanden nog thuis. Zonder hun medeweten met de huisarts afspreken is dus vrijwel onmogelijk. Zal het binnenkort toch bij mijn ouders moeten aankaarten dus.
Maar hoe werkt dat testen precies? Ik vermoed zelf dat je eerst langs de huisarts moet, die je doorverwijst voor minstens één gesprek met een psycholoog en die je vervolgens evt. doorverwijst naar een psychiater, die vervolgens een uitgebreide test doet. Klopt dit beeld ongeveer? En wordt dit vergoed door het basispakket van je zorgverzekering?
En ik wil komend schooljaar op kamers gaan in een andere stad ivm studie. Is het dan handiger te wachten tot ik daar zit en dan daar de procedure in gang te zetten, of is dit iets wat ik beter met de behandelaars bij mijn huidige ggz-instelling kan bespreken?
Er zijn artsen en psychologen die er een half uurtje de tijd voor nemen en al die punten langsgaan en dan krijg je een officiele diagnose of niet.
Dit raad ik je absoluut NIET aan!
Ik ben onder behandeling bij PsyQ Den Haag Noord. Ik heb ook veel goeds gehoord over ADHDCentraal. Daar zijn die tests veel uitgebreider. Er wordt ook goed uitgezocht of bepaalde symptomen niet door iets anders kunnen komen bijvoorbeeld een depressie, persoonlijkheidsstoornis, PTSS, etc. Je krijgt ook een objectieve QB-test.
Voor mij en voor heel veel mensen is dit een heftig proces geweest. Ik heb mezelf op een nieuwe manier moeten leren kennen. Ik heb mij ook continu afgevraagd of ik de boel niet belazerd heb en eigenlijk geen ADHD heb maar gewoon ongedisciplineerd / lui / onvolwassen / labiel ben.
Ik heb weet ik hoeveel internetartikelen doorgespit om ADHD en mezelf te begrijpen. Het voelde soms een competitie wie de meeste kenmerken van ADHD heeft en hoe bijzonder en speciaal ze zich wel niet voelen. Ik had een enorme angst om achteraf weer te horen te krijgen dat ik het toch niet heb. En dus behoor tot de "gewone mensen die in tegenstelling tot ADHD-ers heel saai zijn".
Rationeel kon ik dit wel een stuk genuanceerder zien hoor. Ik bleef mezelf maar inprenten: "Ieder mens is uniek en speciaal op zijn eigen manier. Je moet je eigenwaarde niet uit zo'n diagnose halen, want dan ben je niet goed bezig"
Op den duur lukte dat ook en dat gaf veel meer rust. De diagnose betekent praktisch gezien niets meer dat je medicatie voorgeschreven kan krijgen die je een steuntje in de rug geven, maar verder blijf je gewoon dezelfde persoon.
Dat gedweep met hoe geweldig ADHD óók kan zijn mogen ze wat mij betreft verbieden. Als je het internet moet geloven is iedere ADHD'er creatief, inlevend, intelligent, onbegrepen en oh zo speciaalquote:
[..]
Ik heb weet ik hoeveel internetartikelen doorgespit om ADHD en mezelf te begrijpen. Het voelde soms een competitie wie de meeste kenmerken van ADHD heeft en hoe bijzonder en speciaal ze zich wel niet voelen. Ik had een enorme angst om achteraf weer te horen te krijgen dat ik het toch niet heb. En dus behoor tot de "gewone mensen die in tegenstelling tot ADHD-ers heel saai zijn".
Weg met dit lijstje...
With the stars as her umbrella
quote:
[..]
Dat gedweep met hoe geweldig ADHD óók kan zijn mogen ze wat mij betreft verbieden. Als je het internet moet geloven is iedere ADHD'er creatief, inlevend, intelligent, onbegrepen en oh zo speciaal
Weg met dit lijstje...
[ afbeelding ]
Fijn dat jij dit ook zo ziet.
