Boudewijn de Groot, George Kooymans en Henny Vrienten delen een halve eeuw Nederlandse muziekgeschiedenis. Periodes van hysterische beroemdheid liggen achter hen, maar nog steeds vullen ze moeiteloos zalen. Ze toeren nu door het land onder de naam Vreemde Kostgangers, met een programma van oude en nieuwe liedjes. In deze samenwerking vallen de onderlinge verschillen weg: het zijn drie mannen die doen wat ze het liefste doen: muziek maken. De drie schrijven graag liedjes. Dat is na al die jaren niet eenvoudiger geworden. Een goed liedje overkomt je, maar is ook hard werken, sleutelen en slijpen tot alles klopt. Het grote streven is altijd om een liedje te maken dat aanslaat. Hoe groot de hits die ze op hun naam hebben staan ook, er is altijd een verlangen om er nog een te maken: een liedje dat voort zal leven. De teksten die de drie schrijven weerspiegelen de levensfase waarin ze zich bevinden: ze gaan over het leven, over oude liefdes en jeugdherinneringen. In deze documentaire zien we hoe deze mannen samen in een buitenhuis in Twente sleutelen aan nieuwe liedjes. Doorwerken tot diep in de nacht, de herinneringen die ze delen, wederzijdse waardering, kleine irritaties en milde spot, maar bovenal het plezier van het maken. Langzaam krijgen de liedjes vorm, en het optreden komt steeds dichterbij: zal deze mix bij hun publiek in de smaak vallen?
Aansluitend om 23:35 een registratie van het concert dat ze onder de naam Vreemde Kostgangers gaven in Carré.
(wij zijn vorige week zaterdag naar dat concert in Haarlem geweest en vonden zeer de moeite waard)
Voor de pauze speelden ze allemaal nieuwe nummers, na de pauze was het een feest der herkenning (en meezingen) van bekende oude hits van ze.
Mijn voorkeur ging (weer) naar de nummers die Boudewijn geschreven heeft. Maar goed die man heeft er slechts een paar geschreven.
Ik wil een DVD. Dat ze maar een "Deluxe Edition" uitbrengen met een bonus-DVD van het volledige concert, dat zou ik fijn vinden.quote:Op vrijdag 30 december 2016 00:52 schreef golfer het volgende:
En dan te bedenken dat de helft maar op TV is uitgezonden geweest.