R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zoals de TT zegt. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.
Ik loop mijn hele leven al vast met mezelf en heb al tig therapieen achter de rug. Ik heb o.a. een klinische behandeling bij de Zwaluw gevolgd voor persoonlijkheidsproblematiek en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment: een therapie speciaal voor borderline-problematiek.
Qua diagnose verandert het ook elke keer. Ten tijde van de Zwaluw had ik wel een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, maar absoluut geen borderline, want daar was ik niet impulsief genoeg voor. Ik vermoedde toen zelf ook ADD. Ik was eerst op autisme getest. Als de uitslag autisme positief zou zijn, was de behandeling op de Zwaluw niet geschikt voor mij. De uitslag was negatief: ik ben niet autistisch. Ik had zelf veel research gedaan over autisme en ook over ADHD. Ik herkende mijzelf veel meer in ADHD en de daarbij gepaard gaande concentratieproblemen dan in autisme. Ook uit het autisme-onderzoek bleek wel dat ik een verbaal-performaal kloof heb en dat ik vooral laag scoor op gebieden waarbij aandacht- en concentratie voor nodig is. Maar naar mij werd niet geluisterd. Het werd afgedaan als een angststoornis. Met andere woorden: ik pieker gewoon teveel.
Na de Zwaluw ging het weer niet goed met mij. Ik kwam weer in een sociaal isolement terecht en had veel moeite met mijn emoties. Ik kwam op den duur bij de Viersprong getest en voor de zekerheid werd ik daar opnieuw getest. Er kwam uit dat ik toch aan voldoende criteria voldoe voor een borderline-stoornis. Er werd besloten dat ik mentalisation based treatment ga doen.
De therapie heeft wel opgeleverd dat ik wat minder explosief en primitief reageer. Maar ik vond het nog teringmoeilijk om een betere dagstructuur op te bouwen. Elke dag leverde mij het gevoel op dat ik mijn dag verkloot heb. Daarop kreeg ik de feedback te horen die ik al zolang hoor: ik stel te hoge eisen, ben te streng voor mezelf, etc. Dat ik psychische problemen heb, wil niet zeggen dat ik achterlijk ben. Als ik mezelf vergelijk met andere mensen, ben ik ontzettend veel minder productief. Opruimen in mijn huis is al een enorme uitdaging. Ik doe standaard overal veel langer over dan de meeste mensen. Dit heeft niet alleen maar te maken met dat ik gevoelsmatig met mezelf in de knoop zit.
Mijn vermoedens dat ik ADD zou kunnen hebben, werden dit keer wel wat serieuzer genomen en ik had daarvoor samen met mijn moeder ook een gesprek bij de psychiater. De psychiater concludeerde dat ik te weinig kenmerken heb voor zowel ADD als autisme en dat mijn problemen qua structuur eerder te wijten zijn aan de verbaal-performaal kloof die eerder bij mij is geconstateerd.
Na mijn therapie mentalisation based treatment ging het dus weer niet goed. Ik bleef mezelf maar terugtrekken en heel veel moeite houden met organiseren en plannen. Ik bleef stilstaan, terwijl mijn wens en behoefte vooral is om alle achterstand in mijn leven in te halen. Ik heb lang tevergeefs geGoogled of trainingen en therapieen zijn die zich niet richten op iemands emotie, maar om de discipline te verbeteren. Alleen maar inzoomen op emoties werkt op den duur zelfs averechts. Ieder mens heeft immers emotionele bagage. Maar cru gezegd: je moet ook een beetje ballen kweken om daarmee om te gaan en je er gewoon overheen zetten.
Uiteindelijk kwam ik vanzelf weer op ADD uit. Ik besloot mij hierop nog een keer te laten testen bij PsyQ in Den Haag Noord. Ik ging er maar vanuit dat die test negatief zou zijn. Want als ik op internet lees hoe mensen met ADHD of ADD hun klachten omschrijven, is dat minimaal 10x zo erg dan bij mij. Ik vind het tegenwoordig wel meevallen met al die concentratieproblemen van mij.
Tot mijn verrassing bleek de uitslag positief. Ik voldoe aan alle criteria voor ADD. De QB-test bevestigde ook nog dat ik een aandachtsstoornis heb. De psycholoog die ik toegewezen heb gekregen, twijfelt bij mij helemaal niet dat de diagnose bij mij onterecht is.
Het is wel jammer dat de medicatie niet goed aansloeg bij mij. Ik werd er depressiever en angstiger door en kreeg allemaal dwangmatige zelfmoordgedachten. Ik heb de startdosering methylfenidaat Sandoz toegewezen gekregen. Mijn huidige psychiater wil mij sowieso geen stimulantia voorschrijven. Ik snap ook helemaal niet wat zij zegt, want zij overlaadt mij elke keer met een berg informatie waardoor ik overrompeld wordt. Ik dacht zelf om in plaats van mijn huidige antidepressiva wellbutrin te proberen, maar dan zegt zij dat dat niet voor angst geschikt is. Met andere woorden, met haar kom ik geen steek verder.
Welke diagnosen ik ook heb, het is godverdomme de bedoeling dat ik verder kom met mijn leven en niet stil blijf staan zoals dat eigenlijk mijn hele leven aan de gang is. Ik trek het gewoon niet meer. Ik ben helemaal niet suicidaal ingesteld, maar ik mis nu gewoon perspectief in mijn leven en voor mij hoeft het gewoon niet meer op deze manier.
Ik weet niet meer hoe ik nu verder moet. Voor mijn gevoel is mijn hoofd een harde schijf die geformatteerd moet worden om verder te kunnen. Mijn leven is zo ontspoord, dit komt niet meer goed, tenzij ik met al mijn falen af kan rekenen en helemaal opnieuw kan beginnen.
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers die keer op keer mij proberen te overtuigen dat ik wel OK ben. Het is gewoon niet OK!!!!! De wereld is hard. Het is mijn wens dat ik genoeg weerbaar ben en levenslustig om mee te kunnen doen. Er moeten patronen veranderen. Ik wil ervaren dat het leven anders kan dan ik tot nu toe gewend ben. Dat ikzelf anders ben dan ik tot nu toe gewend ben. De angst, depressies en blokkades moeten veranderen in positieve agressie of eigenlijk gewoon als agressie.
Ik heb altijd en nog steeds het gevoel dat er best mogelijkheden in mijzelf zitten om mij te kunnen ontplooien. Ik heb een creatieve geest en kan dingen heel erg in het groot zien en romantiseren. Ik heb iemand nodig die kan zien wie ik ben, die kan zien wat mijn huidige blokkades zijn en mij kan helpen begeleiden die te overwinnen.
Maar goed, waar begin ik? Is mijn verhaal iemand op een aantal punten bekend?
Ik loop mijn hele leven al vast met mezelf en heb al tig therapieen achter de rug. Ik heb o.a. een klinische behandeling bij de Zwaluw gevolgd voor persoonlijkheidsproblematiek en in een later stadium van mijn leven mentalisation based treatment: een therapie speciaal voor borderline-problematiek.
Qua diagnose verandert het ook elke keer. Ten tijde van de Zwaluw had ik wel een obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, maar absoluut geen borderline, want daar was ik niet impulsief genoeg voor. Ik vermoedde toen zelf ook ADD. Ik was eerst op autisme getest. Als de uitslag autisme positief zou zijn, was de behandeling op de Zwaluw niet geschikt voor mij. De uitslag was negatief: ik ben niet autistisch. Ik had zelf veel research gedaan over autisme en ook over ADHD. Ik herkende mijzelf veel meer in ADHD en de daarbij gepaard gaande concentratieproblemen dan in autisme. Ook uit het autisme-onderzoek bleek wel dat ik een verbaal-performaal kloof heb en dat ik vooral laag scoor op gebieden waarbij aandacht- en concentratie voor nodig is. Maar naar mij werd niet geluisterd. Het werd afgedaan als een angststoornis. Met andere woorden: ik pieker gewoon teveel.
Na de Zwaluw ging het weer niet goed met mij. Ik kwam weer in een sociaal isolement terecht en had veel moeite met mijn emoties. Ik kwam op den duur bij de Viersprong getest en voor de zekerheid werd ik daar opnieuw getest. Er kwam uit dat ik toch aan voldoende criteria voldoe voor een borderline-stoornis. Er werd besloten dat ik mentalisation based treatment ga doen.
De therapie heeft wel opgeleverd dat ik wat minder explosief en primitief reageer. Maar ik vond het nog teringmoeilijk om een betere dagstructuur op te bouwen. Elke dag leverde mij het gevoel op dat ik mijn dag verkloot heb. Daarop kreeg ik de feedback te horen die ik al zolang hoor: ik stel te hoge eisen, ben te streng voor mezelf, etc. Dat ik psychische problemen heb, wil niet zeggen dat ik achterlijk ben. Als ik mezelf vergelijk met andere mensen, ben ik ontzettend veel minder productief. Opruimen in mijn huis is al een enorme uitdaging. Ik doe standaard overal veel langer over dan de meeste mensen. Dit heeft niet alleen maar te maken met dat ik gevoelsmatig met mezelf in de knoop zit.
Mijn vermoedens dat ik ADD zou kunnen hebben, werden dit keer wel wat serieuzer genomen en ik had daarvoor samen met mijn moeder ook een gesprek bij de psychiater. De psychiater concludeerde dat ik te weinig kenmerken heb voor zowel ADD als autisme en dat mijn problemen qua structuur eerder te wijten zijn aan de verbaal-performaal kloof die eerder bij mij is geconstateerd.
Na mijn therapie mentalisation based treatment ging het dus weer niet goed. Ik bleef mezelf maar terugtrekken en heel veel moeite houden met organiseren en plannen. Ik bleef stilstaan, terwijl mijn wens en behoefte vooral is om alle achterstand in mijn leven in te halen. Ik heb lang tevergeefs geGoogled of trainingen en therapieen zijn die zich niet richten op iemands emotie, maar om de discipline te verbeteren. Alleen maar inzoomen op emoties werkt op den duur zelfs averechts. Ieder mens heeft immers emotionele bagage. Maar cru gezegd: je moet ook een beetje ballen kweken om daarmee om te gaan en je er gewoon overheen zetten.
Uiteindelijk kwam ik vanzelf weer op ADD uit. Ik besloot mij hierop nog een keer te laten testen bij PsyQ in Den Haag Noord. Ik ging er maar vanuit dat die test negatief zou zijn. Want als ik op internet lees hoe mensen met ADHD of ADD hun klachten omschrijven, is dat minimaal 10x zo erg dan bij mij. Ik vind het tegenwoordig wel meevallen met al die concentratieproblemen van mij.
Tot mijn verrassing bleek de uitslag positief. Ik voldoe aan alle criteria voor ADD. De QB-test bevestigde ook nog dat ik een aandachtsstoornis heb. De psycholoog die ik toegewezen heb gekregen, twijfelt bij mij helemaal niet dat de diagnose bij mij onterecht is.
Het is wel jammer dat de medicatie niet goed aansloeg bij mij. Ik werd er depressiever en angstiger door en kreeg allemaal dwangmatige zelfmoordgedachten. Ik heb de startdosering methylfenidaat Sandoz toegewezen gekregen. Mijn huidige psychiater wil mij sowieso geen stimulantia voorschrijven. Ik snap ook helemaal niet wat zij zegt, want zij overlaadt mij elke keer met een berg informatie waardoor ik overrompeld wordt. Ik dacht zelf om in plaats van mijn huidige antidepressiva wellbutrin te proberen, maar dan zegt zij dat dat niet voor angst geschikt is. Met andere woorden, met haar kom ik geen steek verder.
Welke diagnosen ik ook heb, het is godverdomme de bedoeling dat ik verder kom met mijn leven en niet stil blijf staan zoals dat eigenlijk mijn hele leven aan de gang is. Ik trek het gewoon niet meer. Ik ben helemaal niet suicidaal ingesteld, maar ik mis nu gewoon perspectief in mijn leven en voor mij hoeft het gewoon niet meer op deze manier.
Ik weet niet meer hoe ik nu verder moet. Voor mijn gevoel is mijn hoofd een harde schijf die geformatteerd moet worden om verder te kunnen. Mijn leven is zo ontspoord, dit komt niet meer goed, tenzij ik met al mijn falen af kan rekenen en helemaal opnieuw kan beginnen.
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers die keer op keer mij proberen te overtuigen dat ik wel OK ben. Het is gewoon niet OK!!!!! De wereld is hard. Het is mijn wens dat ik genoeg weerbaar ben en levenslustig om mee te kunnen doen. Er moeten patronen veranderen. Ik wil ervaren dat het leven anders kan dan ik tot nu toe gewend ben. Dat ikzelf anders ben dan ik tot nu toe gewend ben. De angst, depressies en blokkades moeten veranderen in positieve agressie of eigenlijk gewoon als agressie.
Ik heb altijd en nog steeds het gevoel dat er best mogelijkheden in mijzelf zitten om mij te kunnen ontplooien. Ik heb een creatieve geest en kan dingen heel erg in het groot zien en romantiseren. Ik heb iemand nodig die kan zien wie ik ben, die kan zien wat mijn huidige blokkades zijn en mij kan helpen begeleiden die te overwinnen.
Maar goed, waar begin ik? Is mijn verhaal iemand op een aantal punten bekend?
Over de één-na laatste alinea; houd dat vast. Je hebt zonder twijfel zeker mogelijkheden.
Over de twee-na laatste alinea; goede instelling heb je
. Als je die instelling aan blijft houden, gaat het je zeker lukken.
Inhoudelijk heb ik niet veel input maar dit wilde ik even kwijt.
Over de twee-na laatste alinea; goede instelling heb je
. Als je die instelling aan blijft houden, gaat het je zeker lukken. Inhoudelijk heb ik niet veel input maar dit wilde ik even kwijt.
Never allow waiting to become a habit.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zienquote:Op zondag 6 november 2016 10:18 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb niks aan psychologen en zieleknijpers
Heb je de hele zin wel gelezen? Ze heeft geen zin in een zieleknijper die haar wijs probeert te maken dat ze nergens last van heeft...quote:Op zondag 6 november 2016 11:34 schreef zeer het volgende:
[..]
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zien
Mja; misschien dat die zieleknijper dat doet omdat hij inschat dat ts zichzelf te veel blokkeerd omdat ts denkt dat hij niet normaal is en dus ook geen moeite meer doet om 'normaal' te doen. In dit geval zou zo'n psycholoog geen verkeerd iets zijn.
Sowieso zou ik TS aanraden om niet de hoop/vertrouwen in psychologen op te geven. Misschien dat ze 10 keer iets onzinnigs (bij wijzen van) doen maar die ene keer dat ze wel iets zinnigs doen, zijn ze meer dan de moeite waard.
Never allow waiting to become a habit.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
Live your dreams and take risks.
Life is happening now.
Hoe oud ben je TS? Hoe ging of gaat het met je werk en/of studie? Ik neem aan dat je daar ook vast liep?
Ik ben een hij trouwens.
En ik ben het ook echt spuugzat dat iedereen al een oordeel over mij en/of mijn situatie heeft zonder dat ze naar mij luisteren. Want dit is het wat er dus elke keer gebeurt.
Je meldt je aan voor psychische hulp - er wordt een diagnose bij je geconstateerd - je wordt behandeld voor de diagnose - je mag het vervolgens zelf uitzoeken.
Van 2012 t/m 2015 ben ik puur op mijn borderline behandeld. Er wordt niet naar mij als persoon gekeken, er wordt niet geanalyseerd waar het nou precies mis is gegaan. Als ik het niet eens was met de behandelaar, werd er automatisch vanuit gegaan dat ik in mijn achterdochtige modus zit. Drie jaar heb ik erin geinvesteerd en ik ben eigenlijk weinig verder.
Ik kom er alleen niet uit, maar het is wel superfrustrerend dat ik wel het idee heb elke keer op mezelf aangewezen te zijn.
En ik ben het ook echt spuugzat dat iedereen al een oordeel over mij en/of mijn situatie heeft zonder dat ze naar mij luisteren. Want dit is het wat er dus elke keer gebeurt.
Je meldt je aan voor psychische hulp - er wordt een diagnose bij je geconstateerd - je wordt behandeld voor de diagnose - je mag het vervolgens zelf uitzoeken.
Van 2012 t/m 2015 ben ik puur op mijn borderline behandeld. Er wordt niet naar mij als persoon gekeken, er wordt niet geanalyseerd waar het nou precies mis is gegaan. Als ik het niet eens was met de behandelaar, werd er automatisch vanuit gegaan dat ik in mijn achterdochtige modus zit. Drie jaar heb ik erin geinvesteerd en ik ben eigenlijk weinig verder.
Ik kom er alleen niet uit, maar het is wel superfrustrerend dat ik wel het idee heb elke keer op mezelf aangewezen te zijn.
Hoi Ts, ik herken ontzettend veel mijzelf in jouw verhaal..
Je lijkt ontzettend op zoek te gaan naar duidelijkheid, tenminste dat maak ik op uit jouw verhaal. Dit is ook iets waar ik zelf tegenaan loop. Ik wil gewoon nu écht weten wat of wie ik ben, ik wil weten wat er met mij aan de hand is zodat ik er aan kan werken want je lijkt gewoon continue vast te lopen wat je ook doet of probeert.
Trouwens dat speuren op internet herken ik ook heel erg. Ik heb zelf PTSS maar ik herkende mij niet echt (of eigenlijk ergens helemaal niet) in in de verhalen op internet. Het waren zulke heftige verhalen/ klachten en dat was echt het laatste wat ik dacht. Maar bij mij uit de PTSS zich weer anders en die lees je dan toevallig niet zoveel op internet. Nu heb ik toch die diagnose gekregen ondanks ik dacht dat mijn klachten 'licht' waren scheen het juist veel erger te zijn omdat het er dieper ingeworteld is zeg maar.
En ik merk dat alles op het internet trouwens veel heftiger verwoord wordt en dat daarom veel mensen toch wel een verkeerd beeld gaan krijgen van bepaalde diagnoses. Veel mensen vergeten ook dat het wordt geuit op verschillende manieren en niet alle manieren worden uitgebreid bescheven op het internet/ de media. Het is vaak zo dat er maar een manier wordt beschreven, maar dan denken mensen dat dié manier er alleen maar is
Wat bij mij wel heeft geholpen is door zelf ook duidelijk te zijn. Je wilt duidelijk zijn maar begin zelf ook duidelijker te zijn tegenover je hulpverleners (tenminste, ik weet niet of je dit al hebt geprobeerd?
Ik heb op een gegeven moment gewoon zelf om bepaalde dingen gevraagd zoals duidelijkheid en gewoon echt aangegeven dat ik het helemaal zat was en dat ik Gewoon door blijven zeuren tot je die duidelijkheid krijgt, want dit is letterlijk soms de enige manier wil je echt verder komen.
Ik heb al die hulpverleners continu kansen proberen te geven en ik moest naar hun luisteren, maar jij bent degene die geholpen moet worden dus zij moeten ook eens naar joú luisteren.
Desnoods print je dat wat je nu geschreven hebt het uit en laat je ze het lezen. Gewoon écht aangeven dat je vast loopt dus..
Praat je trouwens met een psychiater? Ik heb zelf ook geen goede ervaringen met psychologen.. Mijn huidige psycholoog geeft bijvoorbeeld heel veel klachten de schuld aan mijn diagnose. Mijn psychiaters zien het wel wat rationeler zeg maar, en ik lijk steeds toch wel een stapje dichterbij duidelijkheid te zijn. Ik ben er nog niet maar mijn problemen worden nu wel een stuk serieuzer genomen..
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Je lijkt ontzettend op zoek te gaan naar duidelijkheid, tenminste dat maak ik op uit jouw verhaal. Dit is ook iets waar ik zelf tegenaan loop. Ik wil gewoon nu écht weten wat of wie ik ben, ik wil weten wat er met mij aan de hand is zodat ik er aan kan werken want je lijkt gewoon continue vast te lopen wat je ook doet of probeert.
Trouwens dat speuren op internet herken ik ook heel erg. Ik heb zelf PTSS maar ik herkende mij niet echt (of eigenlijk ergens helemaal niet) in in de verhalen op internet. Het waren zulke heftige verhalen/ klachten en dat was echt het laatste wat ik dacht. Maar bij mij uit de PTSS zich weer anders en die lees je dan toevallig niet zoveel op internet. Nu heb ik toch die diagnose gekregen ondanks ik dacht dat mijn klachten 'licht' waren scheen het juist veel erger te zijn omdat het er dieper ingeworteld is zeg maar.
En ik merk dat alles op het internet trouwens veel heftiger verwoord wordt en dat daarom veel mensen toch wel een verkeerd beeld gaan krijgen van bepaalde diagnoses. Veel mensen vergeten ook dat het wordt geuit op verschillende manieren en niet alle manieren worden uitgebreid bescheven op het internet/ de media. Het is vaak zo dat er maar een manier wordt beschreven, maar dan denken mensen dat dié manier er alleen maar is
Wat bij mij wel heeft geholpen is door zelf ook duidelijk te zijn. Je wilt duidelijk zijn maar begin zelf ook duidelijker te zijn tegenover je hulpverleners (tenminste, ik weet niet of je dit al hebt geprobeerd?
Ik heb op een gegeven moment gewoon zelf om bepaalde dingen gevraagd zoals duidelijkheid en gewoon echt aangegeven dat ik het helemaal zat was en dat ik Gewoon door blijven zeuren tot je die duidelijkheid krijgt, want dit is letterlijk soms de enige manier wil je echt verder komen.
Ik heb al die hulpverleners continu kansen proberen te geven en ik moest naar hun luisteren, maar jij bent degene die geholpen moet worden dus zij moeten ook eens naar joú luisteren.
Desnoods print je dat wat je nu geschreven hebt het uit en laat je ze het lezen. Gewoon écht aangeven dat je vast loopt dus..
Praat je trouwens met een psychiater? Ik heb zelf ook geen goede ervaringen met psychologen.. Mijn huidige psycholoog geeft bijvoorbeeld heel veel klachten de schuld aan mijn diagnose. Mijn psychiaters zien het wel wat rationeler zeg maar, en ik lijk steeds toch wel een stapje dichterbij duidelijkheid te zijn. Ik ben er nog niet maar mijn problemen worden nu wel een stuk serieuzer genomen..
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Ik ben over de 30quote:
Hoe oud ben je TS? Hoe ging of gaat het met je werk en/of studie? Ik neem aan dat je daar ook vast liep?
Yep. In mijn studie liep ik dus ook vast. Ik begon op het atheneum en eindigde uiteindelijk met een MAVO-diploma. Veel vervolgopleidingen gedaan, maar niks afgemaakt. Kon mij tijdens de lessen niet concentreren, kon mij er thuis niet toe zetten om huiswerk te maken.
Ik had toen al een zeer lage eigendunk en op mijn 19e werd ik zwaar overspannen. Achteraf op die periode terugkijkend had ik een poos opgenomen moeten worden, want ik had non-stop heftige angstaanvallen achter elkaar. Gelukkig had mijn moeder mij opgevangen, maar voor haar was het ontzettend zwaar.
Ik heb gelukkig wel die paniekaanvallen leren te hanteren en heb daar ook geen last meer van.
er is geen psycholoog die tegen je zegt: er niks mis met jou dus stel je niet aanquote:Op zondag 6 november 2016 11:41 schreef embedguy het volgende:
[..]
Heb je de hele zin wel gelezen? Ze heeft geen zin in een zieleknijper die haar wijs probeert te maken dat ze nergens last van heeft...
Mja; misschien dat die zieleknijper dat doet omdat hij inschat dat ts zichzelf te veel blokkeerd omdat ts denkt dat hij niet normaal is en dus ook geen moeite meer doet om 'normaal' te doen. In dit geval zou zo'n psycholoog geen verkeerd iets zijn.
Sowieso zou ik TS aanraden om niet de hoop/vertrouwen in psychologen op te geven. Misschien dat ze 10 keer iets onzinnigs (bij wijzen van) doen maar die ene keer dat ze wel iets zinnigs doen, zijn ze meer dan de moeite waard.
srs
geen een
Hoi, thanks voor je replyquote:Op zondag 6 november 2016 12:08 schreef -Phineas- het volgende:
Wat zou jij eigenlijk op het moment het liefst willen? Duidelijkheid snap ik wel ja.. maar wat zou jou denk je kunnen helpen. Het is iets waarover je nog niet bezit maar die je wel zou willen denk ik?
Ik heb nu bij PsyQ een psycholoog/coach en een psychiater. Met de psycholoog kan ik het wel goed vinden. De psychiater is een net afgestudeerd meisje die heel erg vlak en emotieloos praat. Ik heb bij mijn psycholoog gevraagd of ik een andere psychiater kan krijgen.
Ik heb eigenlijk chronisch een soort burn-out gevoel en ik zou dat aan willen pakken. Bijvoorbeeld weer naar de sportschool gaan minimaal 3x per week en niet dat ik na mijn vrijwilligerswerk weer helemaal kapot ben. En aangezien het leven gewoon doorgaat wil ik daar zoveel mogelijk wat leuks van maken.
Definitely zeker weten van wel!quote:
[..]
er is geen psycholoog die tegen je zegt: er niks mis met jou dus stel je niet aan
srs
geen een
Toen ik 22 was, had mijn huisarts mij doorverwezen om een poosje intern opgenomen te worden bij de GGZ. Ik was namelijk behalve angstig ook erg agressief en had mijzelf niet meer onder controle.
Ik kwam bij een psychiater terecht en die zei letterlijk tegen mij dat ik mij aanstelde en dat er niks mis met mij was.
Dit gaat trouwens over de GGZ in Gouda en die stond destijds heel slecht bekend. Ik heb het zelf ondervonden, maar ik heb nog veel schrijnender verhalen vernomen. Een kennis van mij is schizofreen en die was regelmatig ook daar opgenomen vanwege psychosen. Hij kon diverse keren weglopen en ook bijna een einde aan zijn leven kunnen maken. Hoewel hij dus zogenaamd onder behandeling was, kwam vrijwel alle zorg en druk op zijn ouders terecht.
Ik geloof best dat de meeste psychologen en psychiaters het goed proberen te doen en dat het gebrek aan zorg eerder toe te kennen is aan het zorgsysteem of de complexiteit van de problemen.
Maar helaas bestaan er wel degelijk psychologen en psychiaters die het echt heel slecht doen.
Volgens mij is trouwens de GGZ in Gouda erg veranderd, maar ik loop daar nu niet.
OP niet gelezen zeker.quote:
[..]
zegt iedereen die hoogstnodig eens met een psycholoog of zielenknijper moet gaan praten maar zichzelf niet onder ogen kan zien
Ik lees een onwijze zoektocht naar het antwoord op de vraag 'wie ben ik?', en dat je dit hopeloos probeert te vinden in de vorm van een psychiatrische diagnose. Waarom in godsnaam? Waarom is dit zó belangrijk voor je? Wat denk je daar precies in te kunnen vinden?
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Wat bedoel je daarmee?quote:
Typisch borderliner. Word je daar nog voor behandeld?
Wat je beschrijft, en hoe, is heel typisch gedrag. Word je daar nog voor behandeld?quote:
1 + 1 = blauw
Jij gelooft dat ik dit zelf niet bedacht heb en dat jouw antwoord totaal vernieuwend en verrassend voor mij is? Of dat ik mijn problemen creëer om anderen graag te pesten? Want ik proef uit jouw antwoord nogal een beschuldigend verwijtend toontje.quote:
Ik lees een onwijze zoektocht naar het antwoord op de vraag 'wie ben ik?', en dat je dit hopeloos probeert te vinden in de vorm van een psychiatrische diagnose. Waarom in godsnaam? Waarom is dit zó belangrijk voor je? Wat denk je daar precies in te kunnen vinden?
Dan zie je jezelf een tijdje als 'borderliner', ja, en dan? Of nee, ik BEN geloof ik toch meer een ADD'er. Of tja, zou ik toch meer een autist zijn? Echt, waarom? Waarom denk je in hemelsnaam je hele identiteit op te gaan moeten hangen aan een conceptueel hokje die psychiaters met elkaar de afgelopen eeuw allemaal bedácht hebben om met elkáár, onderling, doeltreffender over patiënten te kunnen spreken? Is dat hele gebeuren niet allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden kun je je wel eens afvragen misschien...
Verder dienen psychologische problemen volgens mij niet ontkent of gebagatelliseerd te worden, maar je bent volgens mij wel een ster in hele grote drama's in je hoofd te maken. Als je wellicht nou dáár al eens wat minder energie in gaat steken, niet zo totaal in je hoofd te leven en je zo volledig te identificeren met al die gedachten en gevoelens die in jou de revu passeren, kom je misschien al best een eind. Daar had je misschien nog niet aan gedacht. Helaas werkt de huidige wereld van de psychiatrie en psychologie juist heel sterk op dát niveau, wat dingen misschien alleen maar meer in stand houdt dan dat ze iets oplossen.
Het eindeloos herhalen van al die zelfgecreëerde drama's in het hoofd is misschien wel meer het probleem, dan de feitelijke problemen.
Je bent niet een bedacht hokje, geen afkorting van 3 of 4 letters. Je neemt jezelf alleen maar in de zeik daarmee en zoekt jezelf op plaatsen waar je niet te vinden bent. Zoem eens uit in plaats van in. Heroverweeg dat hele aangeleerde denksysteem eens.
Ik weet niet precies waar het vandaan komt. Ik ben niet onder heel slechte omstandigheden opgevoed. Maar ik heb wel de ervaringen sinds zeer jonge leeftijd dat werkelijk alles in mijn leven niet goed gaat en dat ik op alle fronten lijk af te wijken van wat normaal en geaccepteerd is. Logisch dat ik op zoek ben naar een deel in mezelf wat ik wel kan aanvaarden en accepteren.
De diagnosen heb ikzelf niet bedacht. Ik heb ze gekregen. Elke keer is het wat anders. Hoe kan ik mijzelf dan überhaupt als normaal persoon zien?
Ja en nee.quote:
[..]
Wat je beschrijft, en hoe, is heel typisch gedrag. Word je daar nog voor behandeld?
Mijn psycholoog erkent dat ik behalve ADD ook persoonlijkheidsproblemen heb en dat vooral de borderline-kenmerken het zwaarst wegen. Hij heeft mij doorverwezen voor individuele schematherapie. Echter de wachtlijsten duren daarvoor heel lang.
Hij probeert mij tot die tijd zoveel mogelijk te helpen met ondersteunende gesprekken die in het teken staan wie ik nou ben. Ik kan wel goed met hem opschieten. Op een ADHD-poli kan ik echter niet vaker terecht dan 1x in de 2 a 3 weken, dus vandaar de doorverwijzing.
Hij had gehoopt dat de ADHD-medicatie wat meer rust in mijn hoofd zou brengen, waardoor het piekeren minder wordt, maar helaas is dat niet het geval gebleken.
Hmmm dat toontje was helemaal niet de bedoeling.quote:
[..]
Jij gelooft dat ik dit zelf niet bedacht heb en dat jouw antwoord totaal vernieuwend en verrassend voor mij is? Of dat ik mijn problemen creëer om anderen graag te pesten? Want ik proef uit jouw antwoord nogal een beschuldigend verwijtend toontje.
Ik weet niet precies waar het vandaan komt. Ik ben niet onder heel slechte omstandigheden opgevoed. Maar ik heb wel de ervaringen sinds zeer jonge leeftijd dat werkelijk alles in mijn leven niet goed gaat en dat ik op alle fronten lijk af te wijken van wat normaal en geaccepteerd is. Logisch dat ik op zoek ben naar een deel in mezelf wat ik wel kan aanvaarden en accepteren.
De diagnosen heb ikzelf niet bedacht. Ik heb ze gekregen. Elke keer is het wat anders. Hoe kan ik mijzelf dan überhaupt als normaal persoon zien?
Maar jezelf niet als normaal zien bestaat bij de gratie van jezelf vergelijken met anderen...
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.quote:
Mijn 'quest' is er dus achterkomen wie ik ben. Het beeld wat ik van mijzelf heb, is heel erg wazig en mistig. Sommige dingen wil ik eigenlijk niet weten en toch weer wel omdat ik mijzelf onder ogen wil komen.
Het zit heel erg diep allemaal.
Als je niet meer tegen jezelf zou vechten, wat gebeurt er dan....?quote:
[..]
Uiteraard. Ik voel mij in de kern van mijn wezen het allerslechtste van het slechtste.
Gevoelsmatig kan ik niet anders.quote:
[..]
Als je niet meer tegen jezelf zou vechten, wat gebeurt er dan....?
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
Ben je daarom ook zo uitgeput...?quote:
[..]
Gevoelsmatig kan ik niet anders.
Dan ben ik niks meer waard. Ik moet mij voor 1000% inzetten om tot 10% tot het niveau van een ander te komen.
Als ik stop met vechten, heb ik geen bestaansrecht meer.
|
|
