Van kleuter tot puber deel 135

Ik herken je worsteling Sam. Hoe natuurlijk het ook is dat een kind voorkeuren heeft, krijgt het altijd een extra lading wanneer er een stiefouder in het spel is. Als die bloedband er niet is, dan maakt het sneller onzeker want je weet nooit of ze zich nou ook zo zou gedragen als het haar echte vader is of niet. Het voelt ook voor jou kwetsbaar, want jij bent de lijm die het samen houdt. Een conflict kan dan zo persoonlijk voelen omdat er twee mensen van wie je zoveel houdt overhoop liggen en omdat je die lijm bent, word je er bijna automatisch in meegezogen.

Wij proberen thuis op een aantal dingen te letten. We zijn beleefd tegen elkaar; niemand hoeft te kussen en te knuffelen tegen zijn zin, maar we begroeten elkaar en nemen normaal afscheid. Dat mag ook met een hand of elkaar in de ogen kijken als je gedag zegt. Verder wil ik in huis geen wedstrijdjes wie de liefste is; mijn kind mag mij lief vinden en dat zeggen en daar hoeft hij heus niet achteraan te zeggen dat mijn partner net zo lief is, maar ik hoef geen 'ik vind jou liever dan haar, mama!" gedoe. Liefde is geen wedstrijd. Tot slot let ik er erg op dat ik niet tussen beiden kom. Ik sus mijn partner niet als zij zich afgewezen voelt en ik bagatelliseer het ook niet. Ik probeer (en dat is erg moeilijk, dus het lukt lang niet altijd) het niet als een aanval op mijn kind of mijn partnerkeuze te zien.

Verder helpt 1-op-1 tijd echt, zeker als het initiatief daartoe van mijn partner komt. Ik benoem ook wanneer mijn partner ter sprake is gekomen of wanneer mijn zoon verteld heeft haar gemist te hebben, wanneer hij erbij is. Probeer maar te vertrouwen op de band die ze samen hebben en daarin te investeren, het is gewoon ook ingewikkeld allemaal en dat zal het ook echt nog een tijd blijven.

Ik heb ook ooit in de rol van stiefouder gezeten en het is vaak een ondankbare rol: de liefde van het kind voor jou is toch anders dan voor de biologische ouders. Dat is niet altijd zo hoor, maar de vanzelfsprekende band en connectie is er niet per se met jou en die is er ook niet 'zomaar', dat heeft heel erg veel tijd nodig, en heel veel geduld, en heel veel investering van alle partijen. Daarbij ga je ook door fases heen. Ik herken ook dat in fase 1 een kind helemaal lyrisch over je is, en je je verbaast over hoe makkelijk het gaat. Maar het hoort er inderdaad ook wel bij dat ze je gaan testen, en loyaliteit op de proef wordt gesteld. Dat onderschatten mensen nog wel eens, hoe ingewikkeld dat kan zijn en hoe veel dat van je vraagt aan 'uithoudingsvermogen'.

Maar wat in ieder geval helder hoort te zijn, naar mijn mening, is dat de volwassenen in de ontstane situatie de verantwoordelijkheid hebben, het kind heeft hier allemaal niet om gevraagd. Dus als een kind het moeilijk heeft om zich te binden, dan is dat niet iets om het kind kwalijk te nemen of verantwoordelijk voor te houden, hoe lastig dat soms ook wel is, want je wilt zo graag. Er zijn inderdaad wel regels voor normale omgangsvormen af te spraken met elkaar, dat is dan de basis. Verder zal de tijd het moeten leren hoe de band verder groeit.

Plus dat de baby wel vd stiefvader is. Er veranderd al zoveel als er een broertje of zusje komt, maar dit is ook net weer een andere situatie. Sam, veel goede comments hier al!

quote:

Op maandag 12 september 2016 20:42 schreef Cathmar het volgende:
Plus dat de baby wel vd stiefvader is. Er veranderd al zoveel als er een broertje of zusje komt, maar dit is ook net weer een andere situatie. Sam, veel goede comments hier al!

Dat gaat behoorlijk anders worden ook voor de vriend. Opeens heeft hij een kind van zichzelf en gaat hij erachter komen dat dat toch anders is.

Iemand tips voor onderstaande kwestie?

Mijn zoon vindt het moeilijk om contact te maken met onbekende kinderen. Bijvoorbeeld op vakanties, verjaardagen, bij de waterpolo, hier buiten in de buurt... Dan speelt hij liever alleen. Hij vindt het heel eng en durft niet. Hij geeft zelf aan dat hij wel graag met andere kinderen wil spelen. Als onbekende kinderen contact met hem maken dan wijst hij ze ook altijd af, of hij reageert gewoon helemaal niet en/of rent bijvoorbeeld weg.
Op school heeft hij veel vrienden waar hij mee speelt, ook buiten schooltijd. Dan gaat het wel allemaal prima. Of als bij het contact met onbekende kinderen eenmaal de eerste stap gezet is (vrijwel altijd met heel veel pijn en moeite en hulp van ons) dan gaat het ook prima en heeft hij het oprecht naar zijn zin.

Soms proberen wij hem te helpen door hem tips te geven over hoe hij contact kan leggen. Wij blijven vaak aanwezig op de achtergrond om hem een veilig gevoel te geven. En we proberen hem toch wel wat te pushen/stimuleren.
Iemand nog tips hoe wij hem hierbij kunnen helpen?

quote:

Op maandag 12 september 2016 18:51 schreef danic het volgende:
Sam, zou het kunnen zijn dat Lisa je vriend aan het uittesten is? Ik heb begrepen dat haar echte papa niet heel consequent is in het nakomen van afspraken e dat dit vaak op een teleurstelling uitdraait voor haar.
Ik kan me zomaar voorstellen dat Lisa hem nu uittest om te zien of zijn liefde wel onvoorwaardelijk is.

Niks forceren en niks bestraffen of negatief benoemen. Ik denk serieus dat ze te klein is om goed te begrijpen wat jij nu écht bedoeld. Het enige dat ze er dan aan overhoudt is een schuldgevoel.

Dit!

En inderdaad, wat Cathmar zegt.

(gymzaal afhuren deden wij vroeger ook bij verjaardagsfeestjes, was erg leuk En ik vond vroeger de low-budgetfeestjes ook erg leuk. Naar de speeltuin met een tas vol proviand. Stiekem vond ik dat leuk dan mijn verantwoorde feestjes in de schouwburg )

quote:

Op maandag 12 september 2016 16:26 schreef pinquit het volgende:
Ga af en toe even spieken anders, appelsap? Ik zou t doodeng vinden Maar Max is dan ook niet zo'n sterke zwemmer. In jullie situatie vind ik het niet eens gek, maar bwaaah loslaten is zo moeilijk

Ben nog even gaan kijken, maar ze waren allemaal leuk aan het spelen. Netjes eruit als er boten aankwamen.
Andere moeders bleken ook regelmatig langs te komen om te kijken.

Sam, ik ga mee met de rest: Hoe meer je het forceert, hoe meer negatief de situatie wordt.. Daan heeft jaren lang echt met regelmaat dwars gelegen. Maar dat trekt na een paar weken/maanden ook steeds wel weer bij. En als stiefouder is die relatie nog ingewikkelder.

Appelsap, fijn dat het goed ging. Loslaten is wel een dingetje..
Zou iets van rollenspellen kunnen helpen? Zeker als hij zelf ook wil, kun je voorstellen om ermee te gaan oefenen?
Bij Chris blijkt dat als we weggaan, hij veel beter zijn eigen plan kan trekken. Anders blijft hij toch steeds contact met mij zoeken, als hij wel contact moet zoeken om samen te spelen doet hij dat ook wel.. Als we samen naar de speeltuin gaan (ik moet toch me Daan mee), dan komt hij vaak bij mij terug en maakt weinig contact met anderen. Maar als hij er alleen heen gaat, dan vermaakt hij zich zo een uur/langer met een onbekend kind

quote:

Op maandag 12 september 2016 15:01 schreef Sam1993 het volgende:
Even iets anders. Ik las in het peutertopic wat over voorkeur naar 1 ouder en afwijzingen..

Lisa is bijna 2 jaar op mij teruggevallen tot papa(mijn vriend) in beeld kwam. Dol waren ze op elkaar en mama was bijzaak. Lekker verhaaltjes lezen knuffelen en spelen alles was papa op of onder. Nu is ze bijna 4.5 en moet ze niet meer zoveel van hem hebben. Savonds moet ik haar op bed leggen ze negeert de opdrachten die ze krijgt en als hij haar wil knuffelen gaat ze allemaal lopen kwijken en janken. Maar als papa een keer niet wil dan is dat natuurlijk niet eerlijk.

Mijn vriend die probeerd er nuchter over te denken en af en toe extra 1 op 1 tijd te nemen door bijv een spelletje te gaan doen met haar of als ik moet oppassen snachts haar thuis te houden en samen pannenkoeken te baken etc. Maar toch kwetst het hem. Ze huilt standaard als ze niet mee mag of als ik geen zin heb en haalt het bloed onder zijn nagels vandaan.

Als papa niet thuis is huilt ze wel omdat ze hem zo mist maar daar kan hij weinig mee natuurlijk

Met lisa erover gesproken dat dat niet lief is en papa daar ook wel verdrietig van word net als lisa verdrietig word als mama of papa niet willen. Maar haar reactie is altijd dat papa een jongetje is en hij zich niet moet aanstellen.

Ik vind het moeilijk want vriend word soms wel echt boos als ze zo reageerd en ergens wil ik haar helpen en verdedigen waardoor wij weer boos worden op elkaar maar eigenlijk is het gewoon verkeerd hoe ze reageerd.

Even afgezien van de wijze woorden die anderen hiervoor al hebben gesproken, zou je ook nog hieraan kunnen denken.

Ik zou sowieso niet vertellen dat het niet lief is om niet te willen knuffelen, liever bij jou te willen zijn. Geef haar de kans haar eigen (lichamelijke) integriteit te bewaken. Als ze 16 is wil je ook niet dat haar vriendje haar kan manipuleren door te zeggen dat het niet lief is van haar als ze niet met hem naar bed wil want hij houdt toch zoveel van haar! Ze moet leren, in een beschermde liefdevolle omgeving, dat zij zelf mag bepalen wat ze voelt, wie ze wel of niet lief vindt, en hoe ze haar genegenheid en liefde kan en wil uiten.

quote:

Op maandag 12 september 2016 18:51 schreef danic het volgende:
Sam, zou het kunnen zijn dat Lisa je vriend aan het uittesten is? Ik heb begrepen dat haar echte papa niet heel consequent is in het nakomen van afspraken e dat dit vaak op een teleurstelling uitdraait voor haar.
Ik kan me zomaar voorstellen dat Lisa hem nu uittest om te zien of zijn liefde wel onvoorwaardelijk is.

Niks forceren en niks bestraffen of negatief benoemen. Ik denk serieus dat ze te klein is om goed te begrijpen wat jij nu écht bedoeld. Het enige dat ze er dan aan overhoudt is een schuldgevoel.

Dat zou idd wel kunnen. Toen hij vorige maand weer af had gezegd heeft ze dit ook echt op mijn vriend afgereageerd. Slaan schoppen zeggen dat hij niet van haar houd en ze lijkt daar in te blijven hangen.

Femke, het is trouwens niet dat wij haar dwingen mijn nieuwe vriend papa te noemen ofzo dat heeft ze 2 jaar geleden zelf gedaan en is tot voor kort ook altijd goed gegaan. Ze was 2 toen hij in haar leven kwam.

Ticootje, als ze geluk heeft ziet ze die 1 keer in de maand 3 uurtjes. Als hij niet afzegd...

Miss sly, ze hoeft ook niemand te kussen of te knuffelen als ze niet wil hoor ze knuffelt en kust haar biologische vader ook niet, waar het voornamelijk om gaat is de intense afwijzing om alles constant. En het vervolgens boos zijn en driftbuien hebben als papa een keer geen zin heeft. Het is gewoon moeilijk en het lijkt inderdaad alsof ze aan de ene kant uittest of dat hij echt blijft en echt van dr houd en aan de andere kant haar frustratie over haar biologische vader op hem afreageerd. Tis de eerste keer dat ik hier tegen aanloop zelf ook stiefouder geweest maar daar heb ik dit niet gehad en lisa voorheen ook niet. Ze zag mando en dat was papa vanaf dag 1 zelfs bij corrigeren. Hij is ook gebleven vanaf dag 1 en doet alles voor en met haar maar ze lijkt er nu even heel erg in vast te lopen.

[ Bericht 6% gewijzigd door Sam1993 op 13-09-2016 10:56:56 ]

Appelsap wat leuk! Maar ik zou zelf ook het enorm spannend vinden

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 10:45 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Dat zou idd wel kunnen. Toen hij vorige maand weer af had gezegd heeft ze dit ook echt op mijn vriend afgereageerd. Slaan schoppen zeggen dat hij niet van haar houd en ze lijkt daar in te blijven hangen.

Femke, het is trouwens niet dat wij haar dwingen mijn nieuwe vriend papa te noemen ofzo dat heeft ze 2 jaar geleden zelf gedaan en is tot voor kort ook altijd goed gegaan. Ze was 2 toen hij in haar leven kwam.

Ticootje, als ze geluk heeft ziet ze die 1 keer in de maand 3 uurtjes. Als hij niet afzegd...

Miss sly, ze hoeft ook niemand te kussen of te knuffelen als ze niet wil hoor ze knuffelt en kust haar biologische vader ook niet, waar het voornamelijk om gaat is de intense afwijzing om alles constant. En het vervolgens boos zijn en driftbuien hebben als papa een keer geen zin heeft. Het is gewoon moeilijk en het lijkt inderdaad alsof ze aan de ene kant uittest of dat hij echt blijft en echt van dr houd en aan de andere kant haar frustratie over haar biologische vader op hem afreageerd. Tis de eerste keer dat ik hier tegen aanloop zelf ook stiefouder geweest maar daar heb ik dit niet gehad en lisa voorheen ook niet. Ze zag mando en dat was papa vanaf dag 1 zelfs bij corrigeren. Hij is ook gebleven vanaf dag 1 en doet alles voor en met haar maar ze lijkt er nu even heel erg in vast te lopen.

Ik begrijp de zin "als papa een keer geen zin heeft" niet zo goed, geloof ik. Waar heeft papa dan geen zin in?

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 10:59 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik begrijp de zin "als papa een keer geen zin heeft" niet zo goed, geloof ik. Waar heeft papa dan geen zin in?

Als op haar gekozen moment er geknuffeld gespeeld of gewandeld moet worden. Meestal na een nachtdienst in het weekend om half 9 haha

Ik denk dat je het jezelf al niet makkelijk maakt doordat ze hem ook papa noemt, dat ze dat toen ze 2 was (en hem nog amper kende) gezegd heeft zegt natuurlijk niet zoveel, ik zou dat op dat moment zelfs ontmoedigd hebben.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:03 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Als op haar gekozen moment er geknuffeld gespeeld of gewandeld moet worden. Meestal na een nachtdienst in het weekend om half 9 haha

Volgens mij is het in zo'n situatie bij een kind van die leeftijd belangrijk om als volwassene over je niet willen heen te stappen. Als hij 'geen zin heeft' wijst ie het kind af. Niet bewust, maar zij voelt het wel zo. Daarmee wijst hij haar af en wordt haar testgedrag alleen maar erger.

Probleem van papa noemen snap ik niet zo Leandra, waarom is dat erg?

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:03 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Als op haar gekozen moment er geknuffeld gespeeld of gewandeld moet worden. Meestal na een nachtdienst in het weekend om half 9 haha

Er zijn momenten dat spelen of wandelen wel uitgesteld kunnen worden, in alle redelijkheid, maar een knuffel kan toch altijd? Als hij al ooit een knuffel weigert, hoe kan hij dan boos worden als zij niet in knuffelstemming is? Zou het kunnen dat een knuffel weigeren door haar als een enorme afwijzing wordt gevoeld?

Ik mis wel een beetje begrip en empathie voor dit hele jonge kind dat haar biologische vader kwijt is, weliswaar een nieuwe kreeg die wel ook van alles van haar wil, en het feit dat er een nieuwe baby aankomt, etc. Een beetje meer ruimte voor haar om met al die zaken en emoties om te gan lijkt me op zijn plaats.

Ik weet niet hoor, dat hele knuffelen enzo moet van beide kanten geen verplichting zijn lijkt me.

En pas vooral op voor de valkuil van het je persoonlijk aan te trekken. Ik snap dat het als afwijzing voelt voor hem, maar de uitdaging van 't ouderschap is toch wel om daar boven te staan en te laten merken dat jouw liefde voor 't kind onvoorwaardelijk is. Dat geeft haar uiteindelijk het veilige gevoel dat jullie er altijd voor haar zijn.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:34 schreef miss_sly het volgende:
Ik mis wel een beetje begrip en empathie voor dit hele jonge kind dat haar biologische vader kwijt is, weliswaar een nieuwe kreeg die wel ook van alles van haar wil, en het feit dat er een nieuwe baby aankomt, etc. Een beetje meer ruimte voor haar om met al die zaken en emoties om te gan lijkt me op zijn plaats.

inderdaad, geef haar de ruimte, laat haar haar gevoelens juist uiten, benoem ze en wees er voor haar, dat is genoeg.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:34 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Er zijn momenten dat spelen of wandelen wel uitgesteld kunnen worden, in alle redelijkheid, maar een knuffel kan toch altijd? Als hij al ooit een knuffel weigert, hoe kan hij dan boos worden als zij niet in knuffelstemming is? Zou het kunnen dat een knuffel weigeren door haar als een enorme afwijzing wordt gevoeld?

Ik mis wel een beetje begrip en empathie voor dit hele jonge kind dat haar biologische vader kwijt is, weliswaar een nieuwe kreeg die wel ook van alles van haar wil, en het feit dat er een nieuwe baby aankomt, etc. Een beetje meer ruimte voor haar om met al die zaken en emoties om te gan lijkt me op zijn plaats.

Die ruimte is er ook wel alleen ik weet hier hoek er nu op moet reageren. Een knuffel kan altijd alleen niet smorgens om half 9 als hij net slaapt vanuit een nachtdienst dat zijn gewoon momenten waarop het even niet kan. En als ze dan een driftbui krijgt kan ze ook niet uitleggen waarom ze zich zo voelt. Ben er al mee bij de huisarts geweest en op verzoek toen bij compaan en de bocht dit ter sprake gebracht in de oudergesprekken maar er veranderd niets vanuit vaders kant en wij moeten het oplossen ennik weet even niet meer hoe. Het is moeilijk om te zien dat de afwijzing van vader geprojecteerd word op mijn vriend en ik haar niet kan geruststellen.

Misschien dan maar even laten gaan zoals het gaat.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:34 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Er zijn momenten dat spelen of wandelen wel uitgesteld kunnen worden, in alle redelijkheid, maar een knuffel kan toch altijd? Als hij al ooit een knuffel weigert, hoe kan hij dan boos worden als zij niet in knuffelstemming is? Zou het kunnen dat een knuffel weigeren door haar als een enorme afwijzing wordt gevoeld?

Ik mis wel een beetje begrip en empathie voor dit hele jonge kind dat haar biologische vader kwijt is, weliswaar een nieuwe kreeg die wel ook van alles van haar wil, en het feit dat er een nieuwe baby aankomt, etc. Een beetje meer ruimte voor haar om met al die zaken en emoties om te gan lijkt me op zijn plaats.

Eens. Ze is echt nog te klein om situaties te overzien. "Een voor haar gekozen moment" is als ze die behoefte voelt opkomen en dat kan ze echt nog niet rationaliseren en bedenken dat daar tegenover een moment staat waarin ze geen zin had om iets met hem te doen. Als het echt gaat om vaste momenten zoals na een nachtdienst dan zou ik dat proberen te verhelderen: Na een nachtdienst is het mama-tijd. Vanaf 12 uur is papa weer aanspreekbaar o.i.d En anders inderdaad een alternatief bieden. Ik heb ook lang niet altijd zin in eindeloos treinbanen bouwen, maar dan kom ik met een tegenvoorstel wat we allebei leuk vinden of ik leg uit dat ik over een half uurtje wel wil.

Ik vind het volkomen begrijpelijk dat ze met een wispelturige vader steeds bang en op haar hoede is haar vaderfiguur te verliezen. Zeker met een baby op komst die wel echt van hem is. Ik ben als 5-jarige een hele tijd doodsbang geweest dat mijn moeder ook weg zou gaan nu ze een nieuwe relatie en een nieuw kind had en mij 'dus' niet meer nodig had. Ik kan me die angst nog levendig voor de geest halen en dat was geen lolletje. Dat heeft eindeloos veel bevestiging en geduld gevraagd voordat ik dat vertrouwen weer terug had.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:42 schreef Clubsoda het volgende:
^^ Eens. Ze is echt nog te klein om situaties te overzien. "Een voor haar gekozen moment" is als ze die behoefte voelt opkomen en dat kan ze echt nog niet rationaliseren en bedenken dat daar tegenover een moment staat waarin ze geen zin had om iets met hem te doen. Als het echt gaat om vaste momenten zoals na een nachtdienst dan zou ik dat proberen te verhelderen: Na een nachtdienst is het mama-tijd. Vanaf 12 uur is papa weer aanspreekbaar o.i.d En anders inderdaad een alternatief bieden. Ik heb ook lang niet altijd zin in eindeloos treinbanen bouwen, maar dan kom ik met een tegenvoorstel wat we allebei leuk vinden of ik leg uit dat ik over een half uurtje wel wil.

Ik vind het volkomen begrijpelijk dat ze met een wispelturige vader steeds bang en op haar hoede is haar vaderfiguur te verliezen. Zeker met een baby op komst die wel echt van hem is. Ik ben als 5-jarige een hele tijd doodsbang geweest dat mijn moeder ook weg zou gaan nu ze een nieuwe relatie en een nieuw kind had en mij 'dus' niet meer nodig had. Ik kan me die angst nog levendig voor de geest halen en dat was geen lolletje. Dat heeft eindeloos veel bevestiging en geduld gevraagd voordat ik dat vertrouwen weer terug had.

Ik denk idd ook wel dat er veel bevestiging gezocht word. Maar moet ik dan de driftbuien gewoon laten gebeuren en haar niet straffen als ze schopt en slaat naar mijn vriend? Aan de ene kant wil ik het corrigeren en aan de andere kant snap ik dat ze gewoon haar gevoelens kwijt moet.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:37 schreef trui het volgende:
Ik weet niet hoor, dat hele knuffelen enzo moet van beide kanten geen verplichting zijn lijkt me.

En pas vooral op voor de valkuil van het je persoonlijk aan te trekken. Ik snap dat het als afwijzing voelt voor hem, maar de uitdaging van 't ouderschap is toch wel om daar boven te staan en te laten merken dat jouw liefde voor 't kind onvoorwaardelijk is. Dat geeft haar uiteindelijk het veilige gevoel dat jullie er altijd voor haar zijn.

En dat ja. Blijven bevestigen dat je van haar houdt en er voor haar bent en dat je haar niet in de steek laat. Ook, misschien wel juist, als ze boos en verdrietig en afwijzend is. Ze hoeft niet lief en gezellig te zijn om je liefde te verdienen.

En ook: dat je haar grenzen respecteert. Dus als ze geen knuffels wil, vooral niet afdwingen.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:45 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Ik denk idd ook wel dat er veel bevestiging gezocht word. Maar moet ik dan de driftbuien gewoon laten gebeuren en haar niet straffen als ze schopt en slaat naar mijn vriend? Aan de ene kant wil ik het corrigeren en aan de andere kant snap ik dat ze gewoon haar gevoelens kwijt moet.

Wat mij betreft is de basis normale omgangsvormen met elkaar. Dus nee, ik zou het niet accepteren als ze schopt en slaat. Wel dat ze boos is. Maar schoppen en slaan doen we niet, dus als je heel boos bent dan mag je op een kussen slaan of iets anders, maar niet andere mensen. Ik geef daarvoor geen straf trouwens, maar geef aan dat ik niet geschopt wil worden en dat ik uit de weg ga om ervoor te zorgen dat ik geen trap krijg. De boosheid gaat meestal vanzelf weer over en dan kun je er rustig over praten. Ik zou trouwens proberen ze zo'n situatie zelf te laten oplossen en me er niet mee bemoeien, nadat je samen hebt afgesproken wat jullie plan van aanpak is.

En als dit soort dingen steeds gebeuren als hij even geen zin heeft in een knuffel of een spelletje, dan zou ik meer proberen het bij de bron aan te pakken. Door duidelijkere afspraken, het bieden van alternatieven en soms zal hij zich er gewoon even over heen moeten zetten denk ik en het tóch doen. De eventuele angst dat ze 'verwend wordt' lijkt mij minder problematisch dan haar behoefte aan bevestiging van hem.

quote:

Op dinsdag 13 september 2016 11:45 schreef Sam1993 het volgende:

[..]

Ik denk idd ook wel dat er veel bevestiging gezocht word. Maar moet ik dan de driftbuien gewoon laten gebeuren en haar niet straffen als ze schopt en slaat naar mijn vriend? Aan de ene kant wil ik het corrigeren en aan de andere kant snap ik dat ze gewoon haar gevoelens kwijt moet.

Bij driftbuien: vooral erkenning geven voor haar boosheid door het te benoemen. 'Je bent echt heel boos, zie ik'. Maar slaan en schoppen mag gewoon niet, dus daar ligt wel een grens, die je gerust mag trekken.