R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis en werk
Heel verhaal, had het wat korter moeten maken
Ongeveer zeven jaar geleden ben ik in behandeling gekomen bij een psycholoog van de jeugdzorg. Het ging toen vooral over m’n extreem lage zelfbeeld, homoseksuele gevoelens (kom uit een christelijk gezin) en de relatie met m’n ouders en zus. Uiteindelijk na een paar jaar, en na het slagen voor de Havo, kwam er een periode dat het wel goed ging en ik ‘genezen’ was verklaard van wat ze een ‘dysthyme stoornis’ noemden.
Na drie jaar kwam ik weer in therapie, omdat het helemaal niet lekker ging. Ik was begonnen met een opleiding, maar voelde me niet goed genoeg/volwassen genoeg om het eerste jaar door te komen. Dus helaas ben ik toen gestopt. Eerst had ik een baantje (als postbezorger) wat wel fijn was want ik kon lekker op m’n eigen tempo werken. Alleen ging het bedrijf failliet en was ik dus even werkloos. Heb toen wel nog eventjes als uitzendkracht in een fabriek gewerkt, maar leuk is natuurlijk anders. Daarna kon ik geen werk vinden en voelde me ook niet goed genoeg om te gaan werken met anderen. Ik zou alles toch maar fout doen, dacht ik toen. Jullie snappen vast wel dat alleen thuis zitten niet echt bevorderlijk is. Ik zat er dus helemaal doorheen. Pas aan het einde van het ‘tussenjaar’ kon ik nieuw werk vinden in een winkel. Hier vond ik het heel prettig, met lieve collega’s en leuke werkzaamheden. Je snapt wel dat dit voor mij heel bijzonder was, omdat ik het nogal somber inzag. In die tijd werd ik het labeltje Ontwijkende Persoonlijkheids Stoornis opgeplakt, wat heel herkenbaar was. Zelfs begon ik weer met een nieuwe opleiding op een wat lager niveau, liep ik stage bij een leuk bedrijf waar ze ook echt rekening hielden met mij en m’n wat lagere zelfvertrouwen. In die tijd kon ik, samen met de hulp van de psycholoog, echt opbloeien. Als slotfase van m’n behandeling kwam ik in groepstherapie, waar ik heel veel kon leren. Ik kreeg bij m’n normale werk zelfs een vast contract (ook al was ik wat ouder) en werden het aantal contracturen verhoogd. Daarnaast was ik begonnen met het behalen van m’n rijbewijs (wat ik altijd al heel spannend vond) en begon ik weer aan de opleiding die ik een paar jaar daarvoor niet had afgemaakt. En ben zelfs gaan sporten, iets wat ik ook altijd té eng vond omdat er dan andere mensen bij zijn.
In het eerste halfjaar van de opleiding ging het heel goed, ik maakte wat vrienden en had een leuke klas met fijne leraren. Voor mij zijn vrienden speciaal, omdat ik moeilijk nieuwe contacten maak. De opleiding was leuk en uitdagend en ik kon er veel van mezelf in kwijt. Ondertussen kon ik stoppen met therapie. Ik had heel erg gehoopt dat dit het zou blijven. Vrienden, leuke opleiding, vaste leuke bijbaan. Ben zelfs gaan daten, wat ik natuurlijk ook altijd spannend vond vanwege m’n zelfvertrouwen. Maar toen na een halfjaar vielen veel van m’n vrienden van de opleiding af. Ze gingen dus weg. We kregen een andere klas, met andere mensen. Er was een heel andere sfeer en onze vaste mentor ging ook weg. Ook m’n motivatie viel langzaam weg, omdat we hoorden dat een kans op stage, laat staan later een goede baan, enorm tegenviel. Dit is geen understatement, want de banenmarkt in dit vakgebied is nu eenmaal heel krap. Je snapt wel dat door de verandering van klas, geen vrienden meer en een zeer kleine kans op stage me niet echt hielpen. Ook was het al na 1 mei, dus kon ik me niet meer inschrijven voor een andere opleiding, als ik überhaupt al wist welke dat moest worden. Cijfers gingen dus achteruit, en ik zag deze opleiding niet meer zitten. Een hele grote klap dus.
Dus besloot ik om in ieder geval het komende jaar te gaan werken. Maar bij mijn huidige bijbaantje (waar ik ondertussen vier jaar zat) kon dat helaas niet omdat ze al teveel mensen hadden. Dus besloot ik iets anders te zoeken. Zo kwam ik bij een andere winkel waar ik veel meer kon werken. Qua grootte is het veel kleiner dan waar ik zat, alles leek ook wat rommeliger maargoed, dat nam ik dan maar even voor lief. Dus toen ontslag genomen (achteraf overhaast) en ben gaan werken bij die andere winkel.
Meteen was de sfeer heel anders. Minder open, minder aandacht voor elkaar. Alles moest snel snel, en anders moet je in je eigen tijd overwerken. De manager laat de mensen die hij niet mag de rotklusjes doen, en houdt geen rekening met anderen (denk aan de deur laten dichtvallen als iemand eraan komt, weglopen als iemand niet snel genoeg antwoord geeft of boos worden als iemand wat verkeerd doet, niet aan de afspraken houden of geen vrij willen geven). Hierdoor ontstaat er zo’n grimmig sfeertje, waar ik dus helemaal niet van houdt. Twee vaste medewerkers zijn al weggegaan hierdoor, en daardoor krijg ik al die verantwoordelijkheden van hun in m’schoot en wordt verwacht dat ik het allemaal al kan. Ik heb al aangegeven dat ik de druk niet fijn vind, maar omdat er een tekort aan vast personeel is moet het allemaal maar. En ik zeg natuurlijk ja en amen, want voor mezelf opkomen vind ik moeilijk. Kan ook niet meer sporten, want dat kost me teveel energie. Voel me gewoon een verwend zwak rotkind.
Ik mis m’n oude baantje zo erg, en ik mis m’n vrienden ook heel erg. Ik kan ook niet terug naar m’n oude baan, in ieder geval de komende drie maanden niet door de flexwet. Daarnaast hebben ze nu ineens een tekort aan personeel dat wel alles weet. Had ik maar gewacht met een andere baan. Ik was al bij de huisarts geweest, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog om me ‘over deze hobbel heen te helpen’. Daar heb ik een intake over drie weken pas. Ik wordt huilend wakker, en het hele weekend wordt verpest omdat ik maandag weer naar dat rotwerk moet en me daar niet fijn over voel. Ik heb soms snachts ineens een soort aanval, dan raak ik helemaal in paniek en ga ik met dingen gooien en moet ik natuurlijk weer huilen, omdat ik het gevoel heb gevangen te zitten. Dan komt mn vader of moeder binnen om me even te kalmeren, en voel ik me weer zo schuldig tegenover hen omdat ze een normale zoon verdienen en ik het gevoel heb dat ik me aanstel. Zij zeggen dat ik weg moet bij dit werk, omdat het me zo kapot maakt. Maar ze zijn altijd wat beschermend geweest. Ik wil weg bij dit werk, maar wil ook niet de kans lopen om weer een halfjaar alleen maar thuis zitten. Daarnaast is het maar de vraag of ik weg zou kunnen, omdat ze me nodig hebben daar en het een contract met bepaalde tijd is, en je dus niet zomaar ontslag kunt nemen. Je snapt wel dat ik me nu nog meer gevangen voel en bang ben dat ik in m’n paniek iets mezelf aandoe.
Ik weet gewoon niet wat ik nog kan doen. Heel verhaal. Ik wilde dit gewoon opschrijven, hoop een beetje op een luisterend oor. Snap dat niet iedereen het begrijpt.
Ongeveer zeven jaar geleden ben ik in behandeling gekomen bij een psycholoog van de jeugdzorg. Het ging toen vooral over m’n extreem lage zelfbeeld, homoseksuele gevoelens (kom uit een christelijk gezin) en de relatie met m’n ouders en zus. Uiteindelijk na een paar jaar, en na het slagen voor de Havo, kwam er een periode dat het wel goed ging en ik ‘genezen’ was verklaard van wat ze een ‘dysthyme stoornis’ noemden.
Na drie jaar kwam ik weer in therapie, omdat het helemaal niet lekker ging. Ik was begonnen met een opleiding, maar voelde me niet goed genoeg/volwassen genoeg om het eerste jaar door te komen. Dus helaas ben ik toen gestopt. Eerst had ik een baantje (als postbezorger) wat wel fijn was want ik kon lekker op m’n eigen tempo werken. Alleen ging het bedrijf failliet en was ik dus even werkloos. Heb toen wel nog eventjes als uitzendkracht in een fabriek gewerkt, maar leuk is natuurlijk anders. Daarna kon ik geen werk vinden en voelde me ook niet goed genoeg om te gaan werken met anderen. Ik zou alles toch maar fout doen, dacht ik toen. Jullie snappen vast wel dat alleen thuis zitten niet echt bevorderlijk is. Ik zat er dus helemaal doorheen. Pas aan het einde van het ‘tussenjaar’ kon ik nieuw werk vinden in een winkel. Hier vond ik het heel prettig, met lieve collega’s en leuke werkzaamheden. Je snapt wel dat dit voor mij heel bijzonder was, omdat ik het nogal somber inzag. In die tijd werd ik het labeltje Ontwijkende Persoonlijkheids Stoornis opgeplakt, wat heel herkenbaar was. Zelfs begon ik weer met een nieuwe opleiding op een wat lager niveau, liep ik stage bij een leuk bedrijf waar ze ook echt rekening hielden met mij en m’n wat lagere zelfvertrouwen. In die tijd kon ik, samen met de hulp van de psycholoog, echt opbloeien. Als slotfase van m’n behandeling kwam ik in groepstherapie, waar ik heel veel kon leren. Ik kreeg bij m’n normale werk zelfs een vast contract (ook al was ik wat ouder) en werden het aantal contracturen verhoogd. Daarnaast was ik begonnen met het behalen van m’n rijbewijs (wat ik altijd al heel spannend vond) en begon ik weer aan de opleiding die ik een paar jaar daarvoor niet had afgemaakt. En ben zelfs gaan sporten, iets wat ik ook altijd té eng vond omdat er dan andere mensen bij zijn.
In het eerste halfjaar van de opleiding ging het heel goed, ik maakte wat vrienden en had een leuke klas met fijne leraren. Voor mij zijn vrienden speciaal, omdat ik moeilijk nieuwe contacten maak. De opleiding was leuk en uitdagend en ik kon er veel van mezelf in kwijt. Ondertussen kon ik stoppen met therapie. Ik had heel erg gehoopt dat dit het zou blijven. Vrienden, leuke opleiding, vaste leuke bijbaan. Ben zelfs gaan daten, wat ik natuurlijk ook altijd spannend vond vanwege m’n zelfvertrouwen. Maar toen na een halfjaar vielen veel van m’n vrienden van de opleiding af. Ze gingen dus weg. We kregen een andere klas, met andere mensen. Er was een heel andere sfeer en onze vaste mentor ging ook weg. Ook m’n motivatie viel langzaam weg, omdat we hoorden dat een kans op stage, laat staan later een goede baan, enorm tegenviel. Dit is geen understatement, want de banenmarkt in dit vakgebied is nu eenmaal heel krap. Je snapt wel dat door de verandering van klas, geen vrienden meer en een zeer kleine kans op stage me niet echt hielpen. Ook was het al na 1 mei, dus kon ik me niet meer inschrijven voor een andere opleiding, als ik überhaupt al wist welke dat moest worden. Cijfers gingen dus achteruit, en ik zag deze opleiding niet meer zitten. Een hele grote klap dus.
Dus besloot ik om in ieder geval het komende jaar te gaan werken. Maar bij mijn huidige bijbaantje (waar ik ondertussen vier jaar zat) kon dat helaas niet omdat ze al teveel mensen hadden. Dus besloot ik iets anders te zoeken. Zo kwam ik bij een andere winkel waar ik veel meer kon werken. Qua grootte is het veel kleiner dan waar ik zat, alles leek ook wat rommeliger maargoed, dat nam ik dan maar even voor lief. Dus toen ontslag genomen (achteraf overhaast) en ben gaan werken bij die andere winkel.
Meteen was de sfeer heel anders. Minder open, minder aandacht voor elkaar. Alles moest snel snel, en anders moet je in je eigen tijd overwerken. De manager laat de mensen die hij niet mag de rotklusjes doen, en houdt geen rekening met anderen (denk aan de deur laten dichtvallen als iemand eraan komt, weglopen als iemand niet snel genoeg antwoord geeft of boos worden als iemand wat verkeerd doet, niet aan de afspraken houden of geen vrij willen geven). Hierdoor ontstaat er zo’n grimmig sfeertje, waar ik dus helemaal niet van houdt. Twee vaste medewerkers zijn al weggegaan hierdoor, en daardoor krijg ik al die verantwoordelijkheden van hun in m’schoot en wordt verwacht dat ik het allemaal al kan. Ik heb al aangegeven dat ik de druk niet fijn vind, maar omdat er een tekort aan vast personeel is moet het allemaal maar. En ik zeg natuurlijk ja en amen, want voor mezelf opkomen vind ik moeilijk. Kan ook niet meer sporten, want dat kost me teveel energie. Voel me gewoon een verwend zwak rotkind.
Ik mis m’n oude baantje zo erg, en ik mis m’n vrienden ook heel erg. Ik kan ook niet terug naar m’n oude baan, in ieder geval de komende drie maanden niet door de flexwet. Daarnaast hebben ze nu ineens een tekort aan personeel dat wel alles weet. Had ik maar gewacht met een andere baan. Ik was al bij de huisarts geweest, die me heeft doorverwezen naar een psycholoog om me ‘over deze hobbel heen te helpen’. Daar heb ik een intake over drie weken pas. Ik wordt huilend wakker, en het hele weekend wordt verpest omdat ik maandag weer naar dat rotwerk moet en me daar niet fijn over voel. Ik heb soms snachts ineens een soort aanval, dan raak ik helemaal in paniek en ga ik met dingen gooien en moet ik natuurlijk weer huilen, omdat ik het gevoel heb gevangen te zitten. Dan komt mn vader of moeder binnen om me even te kalmeren, en voel ik me weer zo schuldig tegenover hen omdat ze een normale zoon verdienen en ik het gevoel heb dat ik me aanstel. Zij zeggen dat ik weg moet bij dit werk, omdat het me zo kapot maakt. Maar ze zijn altijd wat beschermend geweest. Ik wil weg bij dit werk, maar wil ook niet de kans lopen om weer een halfjaar alleen maar thuis zitten. Daarnaast is het maar de vraag of ik weg zou kunnen, omdat ze me nodig hebben daar en het een contract met bepaalde tijd is, en je dus niet zomaar ontslag kunt nemen. Je snapt wel dat ik me nu nog meer gevangen voel en bang ben dat ik in m’n paniek iets mezelf aandoe.
Ik weet gewoon niet wat ik nog kan doen. Heel verhaal. Ik wilde dit gewoon opschrijven, hoop een beetje op een luisterend oor. Snap dat niet iedereen het begrijpt.
Zo lang je op je werk niet je muil open trekt zullen ze over je heen blijven lopen. Je zult toch een manier moeten vinden om je eigen grenzen aan te geven, want dit gebeurt op heel veel plekken en gaat nog veel vaker gebeuren als je niet weerbaarder wordt.
En kun je geen contact zoeken met je vorige psycholoog/therapeut? Sowieso lijkt het me niet verstandig om de volgende keer helemaal te stoppen met therapie. Je hebt er blijkbaar baat bij. Je zou kunnen overwegen tegen de tijd dat het weer goed met je gaat om het terug te schroeven naar 1x per 2 maanden ofzo. Meer een soort van reflectie en coaching. En als je merkt dat je een terugval gaat krijgen sneller geneigd bent om contact te zoeken.
En kun je geen contact zoeken met je vorige psycholoog/therapeut? Sowieso lijkt het me niet verstandig om de volgende keer helemaal te stoppen met therapie. Je hebt er blijkbaar baat bij. Je zou kunnen overwegen tegen de tijd dat het weer goed met je gaat om het terug te schroeven naar 1x per 2 maanden ofzo. Meer een soort van reflectie en coaching. En als je merkt dat je een terugval gaat krijgen sneller geneigd bent om contact te zoeken.
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Ik zie de connectie niet die jij legt dat wanneer je ontslag neemt je automatisch een half jaar zonder werk zit. Uit je verhaal maak ik op dat het om ongeschoold werk gaat? En verder: neem één van je ouders mee naar werk die je steunen als je dat kenbaar gaat maken dat je als stront behandeld wordt. Want dat ga jij doen, verdomme! 
Dat lijkt me wel een goeie! Ik ga trouwens wel in tegen de dingen waar ik het niet mee eens ben. Maar dan negeert de manager dat, en blijft het nogal bij het oude. Denk dat het sowieso handig is om voorlopig een vinger aan de pols te blijven houden bij een psycholoog.quote:
Op Heb jaren geleden ook een tussenjaar gehad waarin ik niet aan het werk kwam.. ben bang dat dat nu weer zou gebeuren. Gaat inderdaad om ongeschoold werk (in een winkel). Heb nu weekend, maar voel alweer dat ik tegen maandag aan zit te hikken. Ben nu wel aan het solliciteren, en hopen dat er daar wat uit komt. Dat biedt me in ieder geval een beetje perspectief. Maar denk dat ik sowieso, ook al komen er geen reacties op m'n sollicitaties, bij m'n huidige werk weg zal moeten.quote:
Solliciteer je via uitzendbureau's of op eigen houtje? Zou inderdaad maar snel naar iets anders gaan kijken. En nogmaals, neem iemand anders mee als je het eng vindt om in je eentje assertief te zijn. Desnoods staat ie buiten. De gedachte dat iemand je rug heeft, ook al is ie buiten zicht, zal een hoop helpen.quote:Op zaterdag 13 augustus 2016 23:43 schreef Brick92 het volgende:
[..]
Dat lijkt me wel een goeie! Ik ga trouwens wel in tegen de dingen waar ik het niet mee eens ben. Maar dan negeert de manager dat, en blijft het nogal bij het oude. Denk dat het sowieso handig is om voorlopig een vinger aan de pols te blijven houden bij een psycholoog.
[..]
Heb jaren geleden ook een tussenjaar gehad waarin ik niet aan het werk kwam.. ben bang dat dat nu weer zou gebeuren. Gaat inderdaad om ongeschoold werk (in een winkel). Heb nu weekend, maar voel alweer dat ik tegen maandag aan zit te hikken. Ben nu wel aan het solliciteren, en hopen dat er daar wat uit komt. Dat biedt me in ieder geval een beetje perspectief. Maar denk dat ik sowieso, ook al komen er geen reacties op m'n sollicitaties, bij m'n huidige werk weg zal moeten.
|
|
Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis en werk
