Het dreumestopic (1 - 2 jaar) deel 367

quote:

Op woensdag 29 juni 2016 15:26 schreef BlueEyes het volgende:
Wat is iedereen zich weer heerlijk aan het verontschuldigen

+1 op Franny. Daar zit 'm nou juist de kracht van het CB. Zij zien zo ont-zet-tend veel kinderen dat ze een heel goed beeld hebben van de gemiddelde ontwikkeling. En daarom vertrouw ik ze wel op hun oordeel 'dit is nog normaal' en 'dit is zorgelijk'. Lekker laten dus.

Oh jongens.. Ik had zo'n HELmiddag . KDV is op vijf minuten lopen, dus ik dacht: ik doe Tas in de doek en ga Annie ophalen en dan lopen we samen terug. Lekker weertje, niks aan de hand. Lekker naar buiten. Je snapt dat dit niet helemaal liep zoals ik het had bedacht .

Het begon met Tas die ik wakker moest maken want we gingen Annie ophalen (buren waren niet thuis, anders had ik ze de babyfoon even gegeven.) Heel relaxed en zachtjes tilde ik hem uit z'n bedje. Hij sliep bij het knopen zelfs gewoon door mijn Zenbaby! Stukje daarheen lopen ging ook goed. Annie was blij mij te zien en ging haar schoenen pakken. _{Let op, hier ging het dus nog goed.}

En net toen ze die aanhad hoorde ik uit de doek een heel harde PFFFFRRRRT. En nog één. En nog één. En nog een KFFFRRRR en een STRRRRT en toen was het klaar. En ik voelde Tas z'n rug heel warm worden en het begon ook aardig te ruiken . En toen maakte ik de fatale denkfout. Ik dacht namelijk: "Okay, nu lopen we even snel naar huis. Niks aan de hand."

Pause.
Rewind.
"Even snel"
Met een dreumes.



We waren nog geen halve minuut onderweg of Annie - best moe van een dagje baby's commanderen op het KDV - lag al krijsend op de grond te roepen om haar "SPEEEEEE " , "SPEEEE " , "MAMAAA SPEEEEE ". En ik maar uitleggen: "Lieverd, ik heb jouw speen niet. Die ligt in bed. Die is voor het slapen, weet je nog?". Kwam niet helemaal aan. Uitendelijk, met veel afleidingstechnieken - "KIJK WAT EEN MOOI TAKJE LIEVERD WAUW KIJK!" - , wilde ze wel weer mee. Met haar takje, dus. _{Hier voelde ik me ook nog wel aardig supermama, eerlijk gezegd. Met m'n afleidingsskills .}

Tijdens deze kijkmijmijndreumeseenseffectiefafleiden-euforie had ik gemist dat er inmiddels heel wat donkere wolken waren verschenen. En niet de spreekwoordelijke boven mijn hoofd. Maar echte, en er begonnen van die lekkere dikke regendruppels te vallen. Verfrissend, echt! Maar we waren Dus. Nog. Lang. Niet. Thuis. En intussen liepen we langs het speeltuintje.

_{Wacht, ik help je even het voor je te zien:}
Oververmoeide dreumes.
Het speeltuintje.
Kind van 7,5 kilo in de draagdoek.
Poep tot in z'n nek.
Dikke regendruppels.
Het speeltuintje.
Met een glijbaan.

Je snapt het: Driftbui Numero Dos. Krijsend onderaan de glijbaan. "GIJBAAAAAA GIJBAAAA MAMA GIJBAAAA ANNIE NU NU NU NU GIJBAAA " . Al mijn superafleidingskillz vielen in het niet bij dit gekrijs. Hell, ik kwam er niet eens overheen met m'n "Kijk daar! Een ekster!". En ik had niks lekkers bij me. En geen speen. Kortom: BIG FAT FAIL . Oplossing: Kind mocht één keer van de glijbaan _{zo'n naar mens ben ik namelijk ook weer niet} en toen: onder de arm en gaan.

Maar ja, die baby in de poep in de draagdoek hè. Die maakte dit hele onderdearmplan er nou niet echt makkelijker op . Wat doe je dan? Juist. Toch maar doen. Dus ik sjouwde met in totaal 20 kilo kind in de poeplucht door de inmiddels stromende regen. En wij liepen naar huis, al krijsend (Annie) en boos kijkend (ik) (Tas niet trouwens, die keek dit schaapachtig glimlachend vanuit de doek als een ware ZenBoeddha aan en dacht er het zijne van )

Je denkt dat dit het was hè ? Erger kan het niet worden toch?

Wrong.
Er bestaan namelijk bejaarden .

Ongeveer 100 meter van ons huis liepen we langs een bejaarde vrouw die het blijkbaar nodig vond om middenin een plensbui heur rozen te snoeien _{Ik denk dat dit valt in de categorie "mensen die niks te doen hebben moeten dat altijd op rare tijdstippen doen". Net als de gepensioneerden die om 7:45 met hun geruite boodschappentrolleys en steunzolen voor de deur van de Plus staan te mopperen dat de Plus pas om 8:00 opengaat.} En die rozensnoeiende tante Miep begon als een zonnetje te stralen toen ze mijn (ondergepoepte, maar dat had zij niet door) baby in de doek zag. De krijsende dreumes onder mijn arm kwam ook niet echt binnen, geloof ik .

En toen volgde _ongeveer dit gesprek, waaruit blijkt dat ik - veel te goed opgevoed om mensen af te wimpelen - best een cursusje assertiviteit kan gebruiken:

"Oh wat enig, werkelijk! Mijn dochter draagt ook! Met een geweven doek, dat is beter zegt ze. Enig hoor, jeetje, wat knus."
"Eh ja heel knus maar eh nou we moeten naar h-"
"Ja en die dragers waar ze zo recht in hangen zijn slecht hoor, daar moet je niet aan beginnen. Gewoon lekker zo'n doek. Lekker dicht bij je! HEERLIJK KIND!"
"Ja het is heel fijn hoor. Leuk. Nou, we g-"
"Ja zij vindt dat ook. Echt zo goed voor de band met je baby. En leuk hoor met zo'n grote zus erbij. Die vindt het vast ook nog heel fijn gedragen te worden."
"Ja nee nouja nee ok goed ik moet nu wel gaan want we worden wel erg nat zo en w-"
"Ja kind maar je kindje zit ZO lekker tegen je aan, die heeft geen last van de regen."
"Nee haha nee goh nee nou dag mevrouw Anne zeg je ook even dag ja dááág goedzo dag hoor!"
[ Annie stond inmiddels op de stoep want ze werd te zwaar, keek deze mevrouw indringend aan en riep "NEE NIET DAG ANNIE NIET " ]

Waarna wij weer ons pad vervolgden. In de regen. Onder de poep. Annie inmiddels lopend. Elk hekje moest natuurlijk open-en-dicht en elke vlaggenstok-met-tas moest natuurlijk bewonderd en "OH KIJK TAK" en "OH KIJK SLAK" - want het leven is te kort voor snelle wandelingen - en zeker een kwartier later waren wij ein-de-lijk binnen.

Anne doorweekt en moe. Tas met een Episch Kakpak en inmiddels schreeuwende honger. Ik met hoofdpijn. En een volle blaas. En bezweet en beregend.

En nu zoek ik een mooie uitsmijter maar het was gewoon KAK en ik ga aan de wijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 29-06-2016 21:36:22 ]