R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
TT gaat over over het effect van de maatschappij op je psychische gesteldheid. Ik wil hier mijn visie op geven, deels om aan te geven dat je je niet in een hokje moet laten stoppen en deels om te laten zien hoe (verkeerd ingeschatte) standaarden je het leven in je twenties nog best moeilijk kan maken. Ook hoop ik hier mensen te treffen die er serieus over willen discusiëren.
First things first: ik ben 25, heb een succesvolle baan maar mijn social life is best klote op het moment. Vanuit dat standpunt is mijn mening ook ontstaan.
Ik zal het kort houden:
Veel gepest vroeger, moest sociaal veel doen om te overleven, paar jaar terug er ineens achterkomen dat ik qua niveau meer aankan dan dat er altijd gezegd is geworden door leraren (MBO2/basisberoeps leerweg was advies in groep 8, opgeklommen naar HBO), en daarnaast stukje bij beetje er achter komen, dat het probleem hem met de social skills ligt in het feit dat ik altijd in het hokje 'probleemgevallen' ben gepushed, terwijl ik dat uiteindelijk dus niet ben.
De reden waarom ik maatschappij en psychologie hier aan elkaar koppel, is dat de maatschappij mij in het verkeerde hokje heeft geplaatst (in de vorm van leraren). Daardoor werd ik automatisch naar mensen toe gepushed waar ik niets mee had (mensen die daadwerkelijk in hun problemen geloven omdat men wijsmaakt dat ze problemen hebben op allerhande gebieden). Ik reageerde daar fel op omdat ik altijd het gevoel had daar niet thuis te horen (woede-aanvallen, onbegrepen voelen). De 'hokjesstoppers' gaven alleen maar een signaal af van 'zie je wel', ipv verder te kijken (omdat ze hokjesdenken). Uiteindelijk kom ik dan bij een pschycholoog die me verteld dat er niet mis met me is. Ik krijg een enorme groei, maar langzaam loopt die groei weer terug. Tot ik in 2014 ontdekte, na vele mislukte banen, dat ik dus altijd verkeere ben ingeschat (test wees HBO uit). Ik heb in mijn eentje een opleiding voltooid op dit niveau (thuisstudie) en daar is uiteindelijk mijn goede aan uit voortgekomen (doordat ik doorzettingsvermogen liet zien bij combinatie fulltime baan en avondstudie). Maar, hoe gelukkig ik ook met mijn baan ben, na mijn 'groei-periode' is het sociaal gezien weer heel erg afgezwakt omdat ik heel wat in moest halen qua school. Van sociaal leven was geen sprake meer, omdat ik elke avond moest blokken om mijn studie te kunnen halen. Nu is de studie klaar, en heb ik een berg vrije tijd waar ik niets mee kan, omdat ik laatst na een enorm argument met personen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, weinig mensen meee over heb in mijn omgeving. En ja, dat waren toevalligerwijs dus ook weer mensen uit de probleemhoek.
Mijn conclusie op basis van dit verhaal is dan ook dat de maatschappij mij het sociaal leven flink moeilijk maakt door dat hokjesplaatsen; nu, op mijn 25ste, is het moeilijk om nog fatsoenlijk contact te kunnen leggen omdat veel mensen al gesetteld zijn en het raar vinden dat ik weinig vrienden heb. Door het hele, hierboven bescheven proces gun ik mensen af en toe zelfs niets, omdat zij het in mijn ogen te makkelijk hebben gehad, terwijl ik voor elk contact en elke behaalde prestatie heb moeten vechten. En hoewel ik trots ben op mijn doorzettingsvermogen, ben ik verdrietig omdat mijn sociale leven gewoon overhoop ligt doordat ik in verkeerde hokjes ben geplaatst.
Graag ga ik de (serieuze) discussie hierover aan.
First things first: ik ben 25, heb een succesvolle baan maar mijn social life is best klote op het moment. Vanuit dat standpunt is mijn mening ook ontstaan.
Ik zal het kort houden:
Veel gepest vroeger, moest sociaal veel doen om te overleven, paar jaar terug er ineens achterkomen dat ik qua niveau meer aankan dan dat er altijd gezegd is geworden door leraren (MBO2/basisberoeps leerweg was advies in groep 8, opgeklommen naar HBO), en daarnaast stukje bij beetje er achter komen, dat het probleem hem met de social skills ligt in het feit dat ik altijd in het hokje 'probleemgevallen' ben gepushed, terwijl ik dat uiteindelijk dus niet ben.
De reden waarom ik maatschappij en psychologie hier aan elkaar koppel, is dat de maatschappij mij in het verkeerde hokje heeft geplaatst (in de vorm van leraren). Daardoor werd ik automatisch naar mensen toe gepushed waar ik niets mee had (mensen die daadwerkelijk in hun problemen geloven omdat men wijsmaakt dat ze problemen hebben op allerhande gebieden). Ik reageerde daar fel op omdat ik altijd het gevoel had daar niet thuis te horen (woede-aanvallen, onbegrepen voelen). De 'hokjesstoppers' gaven alleen maar een signaal af van 'zie je wel', ipv verder te kijken (omdat ze hokjesdenken). Uiteindelijk kom ik dan bij een pschycholoog die me verteld dat er niet mis met me is. Ik krijg een enorme groei, maar langzaam loopt die groei weer terug. Tot ik in 2014 ontdekte, na vele mislukte banen, dat ik dus altijd verkeere ben ingeschat (test wees HBO uit). Ik heb in mijn eentje een opleiding voltooid op dit niveau (thuisstudie) en daar is uiteindelijk mijn goede aan uit voortgekomen (doordat ik doorzettingsvermogen liet zien bij combinatie fulltime baan en avondstudie). Maar, hoe gelukkig ik ook met mijn baan ben, na mijn 'groei-periode' is het sociaal gezien weer heel erg afgezwakt omdat ik heel wat in moest halen qua school. Van sociaal leven was geen sprake meer, omdat ik elke avond moest blokken om mijn studie te kunnen halen. Nu is de studie klaar, en heb ik een berg vrije tijd waar ik niets mee kan, omdat ik laatst na een enorm argument met personen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, weinig mensen meee over heb in mijn omgeving. En ja, dat waren toevalligerwijs dus ook weer mensen uit de probleemhoek.
Mijn conclusie op basis van dit verhaal is dan ook dat de maatschappij mij het sociaal leven flink moeilijk maakt door dat hokjesplaatsen; nu, op mijn 25ste, is het moeilijk om nog fatsoenlijk contact te kunnen leggen omdat veel mensen al gesetteld zijn en het raar vinden dat ik weinig vrienden heb. Door het hele, hierboven bescheven proces gun ik mensen af en toe zelfs niets, omdat zij het in mijn ogen te makkelijk hebben gehad, terwijl ik voor elk contact en elke behaalde prestatie heb moeten vechten. En hoewel ik trots ben op mijn doorzettingsvermogen, ben ik verdrietig omdat mijn sociale leven gewoon overhoop ligt doordat ik in verkeerde hokjes ben geplaatst.
Graag ga ik de (serieuze) discussie hierover aan.
With love :*
Gebrek van een sociaal leven is niet te wijten aan het hokjesdenken van andere mensen, eerder te wijten aan het gebrek van sociale vaardigheden.
Onderbouw dat eens?quote:Op vrijdag 10 juni 2016 20:35 schreef wiskundenoob het volgende:
Gebrek van een sociaal leven is niet te wijten aan het hokjesdenken van andere mensen, eerder te wijten aan het gebrek van sociale vaardigheden.
With love :*
Als je nooit een klik kan maken met mensen uit je omgeving(school, werk en familie) en ook niet met mensen die jezelf uitzoekt via je interesses, dan ligt het toch echt aan jezelf. Jij bent namelijk de constante factor in elke interactie.quote:
Maar een opleidingsniveau zegt toch niets over je persoonlijkheid? (Althans, niet zoals jij het beschrijft). Uit je OP blijkt dat je zelf nogal in hokjes denkt.
Die hokjes hoef je halverwege je 'twenties' toch niet er hij te vertellen als je bijvoorbeeld sociaal contact aan wil gaan? Dus de enige die jou nu dwars zit ben je zelf. Of toch iets van een 'beperking' maar dan is het dus niet opgelegd door de maatschappij
MBO puilt andere uit van niet-serieuze mensen. Op HBO is dat al een stuk minder.quote:Op vrijdag 10 juni 2016 20:45 schreef Kreator het volgende:
Maar een opleidingsniveau zegt toch niets over je persoonlijkheid? (Althans, niet zoals jij het beschrijft). Uit je OP blijkt dat je zelf nogal in hokjes denkt.
With love :*
No offense, maar als jij op HBO zó hard moest blokken dat je geen tijd overhield voor zelfs maar onderhouden van sociale contacten, dan was het advies van MBO zo verkeerd nog niet.
Dat je faalde in zoveel banen, zoals je zelf zegt, zegt ook meer over jou dan over anderen.
Dat je faalde in zoveel banen, zoals je zelf zegt, zegt ook meer over jou dan over anderen.
1 + 1 = blauw
Maar mensen die wel een (rijk) sociaal leven hebben is het ook niet altijd aan komen waaien. Je kan een ander wel de schuld geven, maar het is ook aan jou om je contacten te onderhouden
Ik denk dat hokjes vooral handig zijn voor kinderen. En dat kinderen het ook fijn vinden om er in te denken. Langzamerhand groei je hieruit, je bent nu 25, dus kom je op het punt dat je erachter komt dat die hokjes wellicht niet kloppen of nogal suggestief zijn.quote:
TT gaat over over het effect van de maatschappij op je psychische gesteldheid. Ik wil hier mijn visie op geven, deels om aan te geven dat je je niet in een hokje moet laten stoppen en deels om te laten zien hoe (verkeerd ingeschatte) standaarden je het leven in je twenties nog best moeilijk kan maken. Ook hoop ik hier mensen te treffen die er serieus over willen discusiëren.
First things first: ik ben 25, heb een succesvolle baan maar mijn social life is best klote op het moment. Vanuit dat standpunt is mijn mening ook ontstaan.
Ik zal het kort houden:
Veel gepest vroeger, moest sociaal veel doen om te overleven, paar jaar terug er ineens achterkomen dat ik qua niveau meer aankan dan dat er altijd gezegd is geworden door leraren (MBO2/basisberoeps leerweg was advies in groep 8, opgeklommen naar HBO), en daarnaast stukje bij beetje er achter komen, dat het probleem hem met de social skills ligt in het feit dat ik altijd in het hokje 'probleemgevallen' ben gepushed, terwijl ik dat uiteindelijk dus niet ben.
De reden waarom ik maatschappij en psychologie hier aan elkaar koppel, is dat de maatschappij mij in het verkeerde hokje heeft geplaatst (in de vorm van leraren). Daardoor werd ik automatisch naar mensen toe gepushed waar ik niets mee had (mensen die daadwerkelijk in hun problemen geloven omdat men wijsmaakt dat ze problemen hebben op allerhande gebieden). Ik reageerde daar fel op omdat ik altijd het gevoel had daar niet thuis te horen (woede-aanvallen, onbegrepen voelen). De 'hokjesstoppers' gaven alleen maar een signaal af van 'zie je wel', ipv verder te kijken (omdat ze hokjesdenken). Uiteindelijk kom ik dan bij een pschycholoog die me verteld dat er niet mis met me is. Ik krijg een enorme groei, maar langzaam loopt die groei weer terug. Tot ik in 2014 ontdekte, na vele mislukte banen, dat ik dus altijd verkeere ben ingeschat (test wees HBO uit). Ik heb in mijn eentje een opleiding voltooid op dit niveau (thuisstudie) en daar is uiteindelijk mijn goede aan uit voortgekomen (doordat ik doorzettingsvermogen liet zien bij combinatie fulltime baan en avondstudie). Maar, hoe gelukkig ik ook met mijn baan ben, na mijn 'groei-periode' is het sociaal gezien weer heel erg afgezwakt omdat ik heel wat in moest halen qua school. Van sociaal leven was geen sprake meer, omdat ik elke avond moest blokken om mijn studie te kunnen halen. Nu is de studie klaar, en heb ik een berg vrije tijd waar ik niets mee kan, omdat ik laatst na een enorm argument met personen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, weinig mensen meee over heb in mijn omgeving. En ja, dat waren toevalligerwijs dus ook weer mensen uit de probleemhoek.
Mijn conclusie op basis van dit verhaal is dan ook dat de maatschappij mij het sociaal leven flink moeilijk maakt door dat hokjesplaatsen; nu, op mijn 25ste, is het moeilijk om nog fatsoenlijk contact te kunnen leggen omdat veel mensen al gesetteld zijn en het raar vinden dat ik weinig vrienden heb. Door het hele, hierboven bescheven proces gun ik mensen af en toe zelfs niets, omdat zij het in mijn ogen te makkelijk hebben gehad, terwijl ik voor elk contact en elke behaalde prestatie heb moeten vechten. En hoewel ik trots ben op mijn doorzettingsvermogen, ben ik verdrietig omdat mijn sociale leven gewoon overhoop ligt doordat ik in verkeerde hokjes ben geplaatst.
Graag ga ik de (serieuze) discussie hierover aan.
Toch zijn die hokjes wel handig. Jij denkt er ook nog steeds in, probeer deze los te laten en nieuwe hokjes te bedenken. Hokjes die beter bij jou en jouw levensvisie passen:).
Je vraagt om een discussie over hoe de maatschappij in elkaar zit. Maar volgens mij is jouw visie hierop nogal scheef. Ik denk dat de discussie al snel over jouw zal visie gaan. En dit is niet zo slecht, probeer te leren wat anderen hierover zeggen. Ik hoop dat je hiervoor open staat.
Daarnaast zou ik proberen om jouw eigen problemen niet op anderen af te schuiven. Niemand heeft de verplichting om jou een goed leven te geven. Jij hebt wel het recht om een goed leven te hebben. Dit is een verschil. Probeer hier zelf iets aan te doen. Maar volgens mij ben je hier ook al mee bezig. Hartstikke goed!
“Everybody is a genius. But if you judge a fish by its ability to climb a tree, it will live its whole life believing that it is stupid.”
Persoonlijk ben ik niet zo van de hokjes, aangezien je dan zo vaak die hokjes aan moet passen. Veuls te vermoeiend .
Persoonlijk ben ik niet zo van de hokjes, aangezien je dan zo vaak die hokjes aan moet passen. Veuls te vermoeiend .
Aut viam inveniam, aut faciam
There he goes. One of God's own prototypes. A high-powered mutant of some kind never even considered for mass production. Too weird to live, and too rare to die.
There he goes. One of God's own prototypes. A high-powered mutant of some kind never even considered for mass production. Too weird to live, and too rare to die.
Interessante kwestie.
Mezelf als voorbeeld, ik kan wel stellen dat ik een laat bloeier ben.
Al pak ik nog steeds bepaalde theorie anders/minder snel op dan andere.
Maar op sociaal vlak extreem gegroeid (ik maak snel een praatje met deze of geen) en ja .... Deze moet je onderhouden.
Maar goed.
Wellicht een idee om je sociale skills te trainen... een aantal weken als deur tot deur of straatverkoper aan de slag gaan?
Mezelf als voorbeeld, ik kan wel stellen dat ik een laat bloeier ben.
Al pak ik nog steeds bepaalde theorie anders/minder snel op dan andere.
Maar op sociaal vlak extreem gegroeid (ik maak snel een praatje met deze of geen) en ja .... Deze moet je onderhouden.
Maar goed.
Wellicht een idee om je sociale skills te trainen... een aantal weken als deur tot deur of straatverkoper aan de slag gaan?
The bearded man: “So many good tunes, I didn't have time to shave!”
25, HBO net klaar, bergen aan vrije tijd want weinig vrienden? Goh, kun je niet eens met ons aller Deezertje in gesprek? Zo te zien hebben jullie veel gemeen.quote:
TT gaat over over het effect van de maatschappij op je psychische gesteldheid. Ik wil hier mijn visie op geven, deels om aan te geven dat je je niet in een hokje moet laten stoppen en deels om te laten zien hoe (verkeerd ingeschatte) standaarden je het leven in je twenties nog best moeilijk kan maken. Ook hoop ik hier mensen te treffen die er serieus over willen discusiëren.
First things first: ik ben 25, heb een succesvolle baan maar mijn social life is best klote op het moment. Vanuit dat standpunt is mijn mening ook ontstaan.
Ik zal het kort houden:
Veel gepest vroeger, moest sociaal veel doen om te overleven, paar jaar terug er ineens achterkomen dat ik qua niveau meer aankan dan dat er altijd gezegd is geworden door leraren (MBO2/basisberoeps leerweg was advies in groep 8, opgeklommen naar HBO), en daarnaast stukje bij beetje er achter komen, dat het probleem hem met de social skills ligt in het feit dat ik altijd in het hokje 'probleemgevallen' ben gepushed, terwijl ik dat uiteindelijk dus niet ben.
De reden waarom ik maatschappij en psychologie hier aan elkaar koppel, is dat de maatschappij mij in het verkeerde hokje heeft geplaatst (in de vorm van leraren). Daardoor werd ik automatisch naar mensen toe gepushed waar ik niets mee had (mensen die daadwerkelijk in hun problemen geloven omdat men wijsmaakt dat ze problemen hebben op allerhande gebieden). Ik reageerde daar fel op omdat ik altijd het gevoel had daar niet thuis te horen (woede-aanvallen, onbegrepen voelen). De 'hokjesstoppers' gaven alleen maar een signaal af van 'zie je wel', ipv verder te kijken (omdat ze hokjesdenken). Uiteindelijk kom ik dan bij een pschycholoog die me verteld dat er niet mis met me is. Ik krijg een enorme groei, maar langzaam loopt die groei weer terug. Tot ik in 2014 ontdekte, na vele mislukte banen, dat ik dus altijd verkeere ben ingeschat (test wees HBO uit). Ik heb in mijn eentje een opleiding voltooid op dit niveau (thuisstudie) en daar is uiteindelijk mijn goede aan uit voortgekomen (doordat ik doorzettingsvermogen liet zien bij combinatie fulltime baan en avondstudie). Maar, hoe gelukkig ik ook met mijn baan ben, na mijn 'groei-periode' is het sociaal gezien weer heel erg afgezwakt omdat ik heel wat in moest halen qua school. Van sociaal leven was geen sprake meer, omdat ik elke avond moest blokken om mijn studie te kunnen halen. Nu is de studie klaar, en heb ik een berg vrije tijd waar ik niets mee kan, omdat ik laatst na een enorm argument met personen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, weinig mensen meee over heb in mijn omgeving. En ja, dat waren toevalligerwijs dus ook weer mensen uit de probleemhoek.
Mijn conclusie op basis van dit verhaal is dan ook dat de maatschappij mij het sociaal leven flink moeilijk maakt door dat hokjesplaatsen; nu, op mijn 25ste, is het moeilijk om nog fatsoenlijk contact te kunnen leggen omdat veel mensen al gesetteld zijn en het raar vinden dat ik weinig vrienden heb. Door het hele, hierboven bescheven proces gun ik mensen af en toe zelfs niets, omdat zij het in mijn ogen te makkelijk hebben gehad, terwijl ik voor elk contact en elke behaalde prestatie heb moeten vechten. En hoewel ik trots ben op mijn doorzettingsvermogen, ben ik verdrietig omdat mijn sociale leven gewoon overhoop ligt doordat ik in verkeerde hokjes ben geplaatst.
Graag ga ik de (serieuze) discussie hierover aan.
On topic: ik snap waar je gedachte vandaan komt. Toch een kanttekening? Voor mijn gevoel kom je na je periode meer een fase van gelijkwaardigheid terecht. Je bent gewoon volwassen, hebt je eigen identiteit gevormd. Probleemgeval is in mijn ogen meer een definitie die veel toegepast wordt in situaties waar ongelijkheid, zoals ouder/kind, leraar/kind, etc zit. Gewoon omdat ze niet weten wat je met je aan moeten. Als ik eerlijk ben wist ik op die leeftijd ook niet wat ik met mezelf aan moest.
Wel mooi dat je zo bent gegroeid. Denk je dat je dat ook had gekund als er niet iemand was geweest die vertrouwen in je had? Denk je dat je je nu zelf vertrouwen kunt geven om verder te groeien?
Your life is your life: go all the way
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
https://youtu.be/2lK4LrD8Ii4
Goede samenvatting denk ik ja, maar een correlatie is niet hetzelfde als een causaal verband.quote:
First things first: ik ben 25, heb een succesvolle baan maar mijn social life is best klote op het moment. Vanuit dat standpunt is mijn mening ook ontstaan.
Heel vervelend voor je, maar misschien moest je deze groei wel doormaken om op dit niveau te kunnen komen?quote:Ik zal het kort houden:
Veel gepest vroeger, moest sociaal veel doen om te overleven, paar jaar terug er ineens achterkomen dat ik qua niveau meer aankan dan dat er altijd gezegd is geworden door leraren (MBO2/basisberoeps leerweg was advies in groep 8, opgeklommen naar HBO), en daarnaast stukje bij beetje er achter komen, dat het probleem hem met de social skills ligt in het feit dat ik altijd in het hokje 'probleemgevallen' ben gepushed, terwijl ik dat uiteindelijk dus niet ben.
Was er buiten je school geen maatschappij voor jou? Ouders en andere familie, buurkinderen en andere contacten via bijvoorbeeld hobby's ofzo?quote:De reden waarom ik maatschappij en psychologie hier aan elkaar koppel, is dat de maatschappij mij in het verkeerde hokje heeft geplaatst (in de vorm van leraren). Daardoor werd ik automatisch naar mensen toe gepushed waar ik niets mee had (mensen die daadwerkelijk in hun problemen geloven omdat men wijsmaakt dat ze problemen hebben op allerhande gebieden).
Supergoed dat je zo ver gekomen bent, petje afquote:Ik reageerde daar fel op omdat ik altijd het gevoel had daar niet thuis te horen (woede-aanvallen, onbegrepen voelen). De 'hokjesstoppers' gaven alleen maar een signaal af van 'zie je wel', ipv verder te kijken (omdat ze hokjesdenken). Uiteindelijk kom ik dan bij een pschycholoog die me verteld dat er niet mis met me is. Ik krijg een enorme groei, maar langzaam loopt die groei weer terug. Tot ik in 2014 ontdekte, na vele mislukte banen, dat ik dus altijd verkeere ben ingeschat (test wees HBO uit). Ik heb in mijn eentje een opleiding voltooid op dit niveau (thuisstudie) en daar is uiteindelijk mijn goede aan uit voortgekomen (doordat ik doorzettingsvermogen liet zien bij combinatie fulltime baan en avondstudie). Maar, hoe gelukkig ik ook met mijn baan ben, na mijn 'groei-periode' is het sociaal gezien weer heel erg afgezwakt omdat ik heel wat in moest halen qua school. Van sociaal leven was geen sprake meer, omdat ik elke avond moest blokken om mijn studie te kunnen halen. Nu is de studie klaar, en heb ik een berg vrije tijd waar ik niets mee kan, omdat ik laatst na een enorm argument met personen waarvan ik dacht dat het vrienden waren, weinig mensen meee over heb in mijn omgeving. En ja, dat waren toevalligerwijs dus ook weer mensen uit de probleemhoek.
Waar ging dat argument over? Het klinkt bijna alsof het zou komen doordat zij uit die hoek komen, maar plaats je hen dan ook niet in een hokje?
Mijn conclusie is dat je door het zo te benaderen vanuit jezelf, je misschien wel duidelijk weergeeft waar nog een probleem zit. Verwerking van het verleden, zodat je in het hier en nu je minder laat belemmeren door het verleden. Kennelijk was je ondanks je moeilijke verleden dus wel in staat om wat op te bouwen en te onderhouden in eerste instantie. Kennelijk was het ook goed genoeg ondanks dat het met wel probleemmensen was, anders had je het waarschijnlijk geen vriendschap willen noemen waar je moeite in had willen steken enzo. Die valse start inhalen siert je, maar het is wel een keuze om iedere avond te blokken en je sociale leven te verwaarlozen.quote:Mijn conclusie op basis van dit verhaal is dan ook dat de maatschappij mij het sociaal leven flink moeilijk maakt door dat hokjesplaatsen; nu, op mijn 25ste, is het moeilijk om nog fatsoenlijk contact te kunnen leggen omdat veel mensen al gesetteld zijn en het raar vinden dat ik weinig vrienden heb.
Settlen en andere levensfases maken het inderdaad niet makkelijker, maar dat is een algemene issue die meer mensen treft dan alleen jou vanwege je verleden. Wat heb je zoal geprobeerd om nieuwe contacten te maken?
Check ook eens R&P / Datingstappenplan - stap 1: op weg naar socialiseren en vriendschappen en R&P / Mensen van 25+ die graag meeten # 57 om te zien hoe anderen ermee om gaan.
De maatschappij dat ben jij..quote:Door het hele, hierboven bescheven proces gun ik mensen af en toe zelfs niets, omdat zij het in mijn ogen te makkelijk hebben gehad, terwijl ik voor elk contact en elke behaalde prestatie heb moeten vechten. En hoewel ik trots ben op mijn doorzettingsvermogen, ben ik verdrietig omdat mijn sociale leven gewoon overhoop ligt doordat ik in verkeerde hokjes ben geplaatst.
Met die eerste zin maak je duidelijk dat je eigenlijk er al van uit gaat dat niemand het zo zwaar heeft gehad als jij. Dat kan naar anderen over komen alsof je daar bevestiging op zoekt en/of dat je ook eigenlijk helemaal geen interesse hebt in hoe zwaar ze het dan wel (of niet) hebben gehad. Kan beide een enigszins logisch gevolg zijn van je verleden, maar in het heden heb je als volwassene een keuze en hoef je geen willoos slachtoffer te blijven van je verleden. Het kan ook verbindend werken als een ander geen wedstrijd met je aan hoeft te gaan en steun kan vinden in wederzijds begrip dat het leven nu eenmaal niet over rozen gaat, maar je er wel het beste of nou ja, iets beters van kan proberen te maken.
Wees terecht trots op je doorzettingsvermogen, maar wees niet te trots om open te staan voor wat je zelf nu zou kunnen doen.
In het algemeen kunnen hokjes handig zijn om dingen overzichtelijker te maken cq te houden. Zolang het geen star afgebakende shit is en het verblind om nog naar de mens zelf te blijven kijken dat is. Maar dat is denk ik wel een beetje mens eigen en terug te zien van jong tot oud door de tijd heen, dus niet zozeer iets van nu, vanwege een verleden en vooral in de twenties. Hoogstens dat we nu meer ruimte hebben om erover na te denken en erover te praten, wat best luxe is en zeker geen gemeengoed.
Een fulltime baan + avondstudie zorgt ervoor dat je maar weinig tijd hebt om je sociale contacten te onderhouden. Daarnaast is het behoorlijk pittig aangezien het over een langere periode veel doorzettingsvermogen en discipline vergt. Dat kost veel energie en dan ben je al snel geneigd om je sociale contacten tot het minimum te beperken. Niet alle vriendschappen zijn sterk genoeg om dit doorstaan, maar daar kom je pas later achter.quote:
No offense, maar als jij op HBO zó hard moest blokken dat je geen tijd overhield voor zelfs maar onderhouden van sociale contacten, dan was het advies van MBO zo verkeerd nog niet.
Nogal kort door de bocht aangezien je redenen niet kent. Over het algemeen ga je op mbo 2 niveau niet snel leuk werk vinden. Als je dan ook nog denkt/weet dat je meer aankunt dan wissel je al snel van baan.quote:Dat je faalde in zoveel banen, zoals je zelf zegt, zegt ook meer over jou dan over anderen.
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
Knappe prestatie TS. Hokjesdenken zit diepgeworteld in onze samenleving. Hier kun je flink over discussiëren maar je gaat het niet veranderen. Ik zou mij vooral richten op wat je wel kunt veranderen: je sociale leven. Mensen die huiverig zijn om vrienden met je te worden enkel en alleen omdat je weinig vrienden hebt zijn degene die je juist niet als vriend wilt hebben.
Sluit je aan bij een vereniging of ga daten en geef het wat tijd, dan komt het vanzelf wel goed.
Sluit je aan bij een vereniging of ga daten en geef het wat tijd, dan komt het vanzelf wel goed.
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
Ik heb een tijd niet gereageerd omdat ik erg in de knoop zat, het goede nieuws is dat ik nu therapie volg. En meteen bij de eerste sessie kwam het eruit: ik heb als kind altijd het gevoel gehad te moeten vechten om te laten zien dat ik er ook toe deed. Op sommige vlakken is die houding prima (zoals ik in OP al aangaf met die studie die ik op eigen houtje heb gedaan), echter loop ik nu nog altijd rond met 'laten zien dat ik er ook toe doe', omdat ik dat dus altijd al heb gedaan. Dat probleem gaan we nu aanpakken (dat zijn we al aan het doen) en ik heb er goede hoop op dat het dan ook voor eens en altijd opgelost wordt/is. Ik heb eerder therapie gehad, maar daar werd de wortel van het probleem niet aangepakt. Nu gebeurd dat wel, daarom heb ik er ook vertrouwen in dat het wordt opgelost 
In ieder geval bedankt voor de respons
In ieder geval bedankt voor de respons
With love :*
Kan het niet zijn dat je eerst MBO moest doen om HBO-niveau aan te kunnen?quote:
paar jaar terug er ineens achterkomen dat ik qua niveau meer aankan dan dat er altijd gezegd is geworden door leraren (MBO2/basisberoeps leerweg was advies in groep 8, opgeklommen naar HBO), en daarnaast stukje bij beetje er achter komen, dat het probleem hem met de social skills ligt in het feit dat ik altijd in het hokje 'probleemgevallen' ben gepushed, terwijl ik dat uiteindelijk dus niet ben.
1 + 1 = blauw
Je verhaal is voor mij redelijk herkenbaar. Of beter gezegd; ik kan me enigszins verplaatsen in jouw positie. Bepaalde delen van jouw verhaal kan ik herkennen in mijzelf, in het bijzonder het gedeelte waarin je aangeeft eigenlijk een beetje tegen een levensfase aan te lopen, en dat veel mensen om je heen het station waarin ze actief nieuwe contacten leggen al gepasseerd lijken te zijn.
Zelf ben ik door een enigszins vergelijkbare situatie gegaan (missdiagnose, problemen thuis, etc.) wat een grote rol heeft gespeeld in de invulling die ik destijds aan mijn leven gaf en daarmee ook de vrienden die ik uitzocht.
Nu, later in het leven, spreken die relaties die ik destijds onderhield me niet meer zo aan en heb ik die contacten verbroken. Net als jij nu ervaart, merkte ik destijds dat het forse moeite kostte om dat contact weer op te bouwen met anderen.
Ik denk overigens dat dat initiatief uiteindelijk toch vanuit jezelf moet komen, omdat een ander er simpelweg niet bij stil zal staan hoeveel het voor jou betekent om weer nieuwe contacten te leggen. Dat betekent echter niet dat ze er niet voor open staan.
Vaak is het zo dat je eigenlijk maar 1 persoon nodig hebt die je dan vervolgens aan een vriendengroep kan introduceren.
Tot slot heb ik nog een vraag; wat zoek jij in je sociale contacten?
Je lijkt een ''probleemhoek'' te ervaren, wat mij de indruk geeft dat je voor jezelf hebt bepaald dat er bepaalde dingen zijn die je absoluut niet zoekt in nieuwe contacten, klopt dat? En wat voor dingen/personen/gedragingen doel je dan op?
Wanneer je voor jezelf weet wat je wel en niet zoekt is het wellicht mogelijk om je zoektocht meer te specificeren, bijvoorbeeld door je in te schrijven bij een vereniging, een cursus, of wat dan ook.
Zelf ben ik door een enigszins vergelijkbare situatie gegaan (missdiagnose, problemen thuis, etc.) wat een grote rol heeft gespeeld in de invulling die ik destijds aan mijn leven gaf en daarmee ook de vrienden die ik uitzocht.
Nu, later in het leven, spreken die relaties die ik destijds onderhield me niet meer zo aan en heb ik die contacten verbroken. Net als jij nu ervaart, merkte ik destijds dat het forse moeite kostte om dat contact weer op te bouwen met anderen.
Ik denk overigens dat dat initiatief uiteindelijk toch vanuit jezelf moet komen, omdat een ander er simpelweg niet bij stil zal staan hoeveel het voor jou betekent om weer nieuwe contacten te leggen. Dat betekent echter niet dat ze er niet voor open staan.
Vaak is het zo dat je eigenlijk maar 1 persoon nodig hebt die je dan vervolgens aan een vriendengroep kan introduceren.
Tot slot heb ik nog een vraag; wat zoek jij in je sociale contacten?
Je lijkt een ''probleemhoek'' te ervaren, wat mij de indruk geeft dat je voor jezelf hebt bepaald dat er bepaalde dingen zijn die je absoluut niet zoekt in nieuwe contacten, klopt dat? En wat voor dingen/personen/gedragingen doel je dan op?
Wanneer je voor jezelf weet wat je wel en niet zoekt is het wellicht mogelijk om je zoektocht meer te specificeren, bijvoorbeeld door je in te schrijven bij een vereniging, een cursus, of wat dan ook.
Het lijkt mij dat het eerder andersom is. Nu ze zichzelf heeft uitgevogeld is ze pas in staat om tot haar werkelijke niveau te komen. Daarvoor stonden er allerlei obstakels in de weg waar ze eerst wat aan heeft moeten doen. Dergelijke barričres kunnen echt veel roet in het eten gooien, juist bij dingen die structurele prestaties (werk, studie).quote:
[..]
Kan het niet zijn dat je eerst MBO moest doen om HBO-niveau aan te kunnen?
Ik doe mijn best.
Het lijkt mij dat ze zelfs nog te hoog is ingeschat, aangezien ze zelfs MBO banen liet mislukken.quote:
Het lijkt mij dat het eerder andersom is. Nu ze zichzelf heeft uitgevogeld is ze pas in staat om tot haar werkelijke niveau te komen. Daarvoor stonden er allerlei obstakels in de weg waar ze eerst wat aan heeft moeten doen. Dergelijke barričres kunnen echt veel roet in het eten gooien, juist bij dingen die structurele prestaties (werk, studie).
1 + 1 = blauw
Nee hoor. Doordat ik steeds barričres heb ervaren en tegen veel dingen aanliep, lukte het me ook niet in mijn werk om me goed in te zetten, doordat ik me niet gewaardeerd voelde en altijd het gevoel heb gehad dat er meer voor mij in zou zitten. Nu ik therapie volg, loop ik tegen ateeds minder dingen aan en kan ik ook beter functioneren in mijn huidige baan, dat op HBO juridisch niveau is. sterker nog: collega's geven me complimenten dat ik veel zie en het goed gaat. Met andere woorden: ik word gewaardeerd, en dat heeft een positieve uitwerking. In andere banen is die waardering er nooit geweest, omdat ik puur werknemer nummer zoveel was.quote:
[..]
Het lijkt mij dat ze zelfs nog te hoog is ingeschat, aangezien ze zelfs MBO banen liet mislukken.
With love :*
Kortom, omdat jij vond dat je meer kon, maar niet deed, moesten je werkgevers en collega's daaronder lijden.quote:
[..]
Nee hoor. Doordat ik steeds barričres heb ervaren en tegen veel dingen aanliep, lukte het me ook niet in mijn werk om me goed in te zetten, doordat ik me niet gewaardeerd voelde en altijd het gevoel heb gehad dat er meer voor mij in zou zitten. Nu ik therapie volg, loop ik tegen ateeds minder dingen aan en kan ik ook beter functioneren in mijn huidige baan, dat op HBO juridisch niveau is. sterker nog: collega's geven me complimenten dat ik veel zie en het goed gaat. Met andere woorden: ik word gewaardeerd, en dat heeft een positieve uitwerking. In andere banen is die waardering er nooit geweest, omdat ik puur werknemer nummer zoveel was.
Lijkt me dat de schuld aan jezelf te wijten is.
1 + 1 = blauw
ik schrijf het verhaal in ik-vorm en zeg ook nergens dat het mijn werkgever schuld is.quote:
[..]
Kortom, omdat jij vond dat je meer kon, maar niet deed, moesten je werkgevers en collega's daaronder lijden.
Lijkt me dat de schuld aan jezelf te wijten is.
With love :*
|
|
