Zilea, Abdij van de Verborgen Waarheid

Anthraxx valt gulzig aan. Het is hem af te zien dat hij in tijden niet zo goed gegeten heeft. Terwijl Anthraxx rustig dooreet legt Dagobert nog een extra blok hout op het vuur en gaat zitten om vervolgens in gedachten weg te vallen.

Hij denkt aan hoe hij Anthraxx ontmoet heeft, conflciten gehad heeft, avonturen beleeft heeft en hoe ze elkaar toch uit het oog waren verdwenen. Het blijft even stil in de zitkamer. Het tikken van de klok klinkt, een zacht gekraak van het vuur en subtiele slurpgeluiden van zijn gast.

Hij staat op en lijdt Anthraxx richting de bibliotheek. Dagobert pakt de ladder erbij en begint kris kras door de kasten en gaan op zoek naar dat ene boek waar hij van denkt dat het zou kunnen helpen.

Het duurt even, maar dan komt Dagobert voldaan terug met een dik boek. Op een groene suede kaft sieren gouden letters en een infinity-teken.

"De oneindigheid van de tijd van magie", valt er op de voorkant te lezen. Dagobert opent het boek, slaat het titelblad om en leest de handgeschreven aanhef:

'Voor mijn leerling Equilan,
Dat ze er maar ruim bruik van mag maken,

I.Z.Q. Igaro'

Uit de tuin plukt hij wat kruiden die hij te drogen hangt en vervolgens loopt hij naar de keuken, dooft het vuur, neemt een laatst slok thee en steekt een appel in zijn zak.

Hij vervolgt zijn toch naar de stallen waar Hidalgo al staat te trappelen van ongeduld. Voorzichtig tuigt Dagobert hem op en nadat hij de poort achter zich dichttrekt vertrekt hij in het donker.
Anthraxx redt zich wel als hij uitgelezen is... denkt hij.

De reis begint rustig, maar al snel gaat Hidalgo over in een krachtige galop. De tocht naar het bos verloopt snel, in het bos heeft het paard duidelijk meer moeit met lopen en gaat het iets rustiger.

De abt schenkt zichzelf een bruin biertje in. Rustig gaat hij zitten op zijn stoel. Denken. Een leeg boek ligt voor hem. Naast hem, in de kast naast zijn schrijftafel staan boeken. Vele boeken. Het begint met een simpel grijs boek. Op de rug ervan staat in gouden letters "Oktober 2000". Het is een dun boekje. Drie dagen. Het begin van een imperium. Hij denkt. Hij doopt zijn veer in de inkt, kijkt een beetje vreemd en schrijft. Het lege boek vult zich met een laatste herinnering.

--

Hij pakt het grijze boek uit de kast en slaat het open.

Ok, dan niet.

Dan is mijn onderkomen vanaf heden het hotel.
Iedereen is welkom, kamers zijn van alle luxe voorzien en geld is geen probleem.
Kamers genoeg en als ze vol zijn is er jammer genoeg ook nog plaats bij mij in bed.
Verdere informatie over tarieven zijn te verkrijgen aan de balie van het hotel.
Zwembad bevindt zich op het dak, met een glijbaan de zee in, zeer aan te bevelen

Het begin van een glorieuze periode. Vol genot neemt hij een slok bier. Die goede oude tijd. Hij slaat de pagina om.

Dag Ali, dag Breuls, dag Pluisje, dag iedereen

*en springt van ut dak af*

Een traan rolt over zijn wang. Hij zal het nooit vergeten. Zo vers, zo diep, zo jong, zo onbesuisd. Het kwam goed, maar toch, een lichte vorm van spijt is nooit weggegaan. Hoge gebouwen zijn uit den boze. Dagobert kijkt naar de trap. 'Een verdieping' mompelt hij in zichzelf.

Volgende pagina. Half staat hij beschreven met begroetingen en de aankomst van de eerste gasten. De andere helft is leeg. De rest van de pagina's is ook onbeschreven. Hij bladert wat, wil gaan schrijven, maar beseft zich dat er niet te spotten van met historie. Hij pinkt nog een traan weg en slaat het boek dicht.

Hij zoekt wat langs de gouden data. 'Januari 2001' Twee dagen na de heugelijke dat de abt weer een jaar in leeftijd steeg. Een mooi versierde pagina. Hij wist het van het begin al, het zou iets bijzonders worden.

*Vanuit één van de peulen klinkt een zacht gemurmel. Een beweging is waarneembaar, beweging vanuit de peul.
De peul begint te scheuren en kleine voetjes komen te voorschijn.
Nog meer scheuren en even later komen er handjes te voorschijn.
En niet veel later komt er een pieterpeuterig babytje uit de peul.

Prrrstttt, mememe...

Dagobert sluit zijn ogen. In een razend tempo flitsen beelden voorbij. Het kasteel, Hermes, de oppas, Through the Looking Glass, het Theehuis. O zo'n mooie tijd. Maar ook akkefietjes met Faat.

Een sneeuwbal begint te rollen en raast de berg af. Faat O+. Wat had hij het toch fijn. rebel_Girl. Een van de twee mooiste verschijningen op aarde. Wat hield hij van haar. Liefde.

De momenten beginnen elkaar in rap tempo te volgen. Teveel om op te noemen zonder dingen te vergeten. Paarden, andere werelden, kasteelheren, paarse koeien, ranja, pringen en prinsessen, bos, de postbode, zijn zwaard, zijn alles, zijn abdij, zijn hotel, zijn Marlo, zijn... zijn.....

Gedachten vliegen met een hoog tempo door zijn lichaam. Hij begint te rillen. Een traan probeert te ontsnappen aan zijn gesloten ogen. Plots opent hij zijn ogen weer en slaat het boek dicht.

'De geboorte, zo lang geleden....'. De Abt kust zijn hand, draait zich richting het kasteel en blaast. 'Voor jullie mijn liefsten'. Hij draait zich 180 graden en herhaalt het proces. Ze waren zo anders en toch beiden zo aantrekkelijk.

Een volgend boek komt uit de kast. November 2001. Ruim twee jaar alweer. Dagobert ziet het licht in de bibliotheek nog branden.

Bij deze dus: Hallo Eilandbewoners

Aangezien ik van rollenspellen hou (IRL) vond ik dit wel een leuke plek om me ook eens te laten zien. In het begin zal ik gewoon wat topics "binnenlopen" daarna wil ik ook proberen om zelf wat te maken. (weet niet of het lukt)

Overigens zal ik eerst nog ff rondkijken voordat ik daadwerkelijk wat topics "bevuil" met mijn gezeur

Zo kwamen er meer, zo gingen er meer. Ook hier heeft denken geen zin. Iedereen heeft een plaatsje in zijn hart. Voor de een wat ruimer dan voor de ander. De een wat toegankelijker dan de ander. Opsommen heeft geen zin voor hem. Hij weet dat ze er allemaal zijn.

Hij zet het boek weer weg. De abt staat op, loopt naar de keuken, vult zijn pul bij en stapt naar buiten. Hij kijkt naar de hemel. Donkere grijze wolken belemmeren het zicht op de sterren. De sterren waarnaar hij zo vaak keek. Elke ster voor een Eilander. Hij loopt wat rond, het ziet er dreigend uit. Zenuwachtig kijkt hij van de lucht naar de zee en weer naar de lucht. 'Zou het, zou het niet, houden we het, houden we het niet?'. Voorzichtig strijkt hij de vlag. De zon is al onder, droog zal het zeker niet blijven. De vlag verdwijnt naar binnen. De rode Z is licht verweerd van het lange hangen. Nooit ging de vlag naar binnen. Altijd was er het optimisme. Nu niet meer. De onzekerheid, de twijfel.

Dagobert pakt weer een boek uit de kast. Hij kan het niet laten. Meenemen gaat niet. Als hij gaat, dan licht, zodat hij overleven kan. Het boek waarmee hij in zijn handen staat is versiert met een rode Z. Hij schrikt. Dat is al meer dan een jaar geleden. O..O..o..o.. Een diepe zucht klinkt. Het is langer dan verwacht. 'November 2002' Een mooie tijd, maar een moeilijke. Een nieuw begin. Misschien een storende herhaling. Hij weet het niet. Loerka, Tara, Magneet, SiteThief, Asshen_sukar, Puc, Bar, de Zwerver en hij werd zelfs nog vereerd met het bezoek van de heer van zijn Lair. Een bijzondere verschijning. Dat hij dat ooit nog mee zou maken. Een vreemde wending in zijn leven.

Weer een boek gaat dicht. De tijd tikt op de achtergrond. Het begint rustig. Het klinkt alsof het in de hele kamer is. Steeds harder gaat het en harder. Het voelt alsof de tijd voorbij raast. Hij moet opschieten, kiezen. Maar dat kan hij niet. Een dilemma, niet op dit moment.

Als hij naar buiten kijkt ziet hij grote druppels neervallen op aarde. Het stormt. Het vuur in de haard knappert vredig onder de loeiende schoorsteen. De klok op de schoorsteenmantel staat stil. Hij is de laatste dagen te druk geweest met lezen om die op te winden. Alle boeken van de plank zijn open geweest. Alle hoogtepunten probeert hij te onthouden. Trouwerijen,meer trouwerijen, kinderen, zo stapelen de ideeen zich op. De gedachten, de hersenflitsen.

Hij pakt het laatste boek van de plank

zgoedt!!

Oh oh oh, wat heb ik toch een leven.

Dagobert kijkt naar buiten. Het water staat ondertussen in grote plassen in de tuinen van de abdij. Het terras staat blank. Een keuze wordt geforceerd. Hij slaat het boek dicht. Dat was het dan. Een notendop. Een vreemde, ietwat onregelmatige, notendop. Nog een keer zal hij, het ene drankje. Voorzichtig loopt hij de trap op. Boven klinkt het oorverdovend geluid van de regen. Hij loopt naar de laatste kamer. Altijd heeft er een slot op gezeten, tot nu toe is hij nooit bezocht. Voorzichtig tast de Abt in zijn pij. Een grote sleutel komt tevoorschijn. Hij stapt de kamer binnen en gaat zitten in een grote stoel die er staat. Naast hem staat een welbekende groene fles met een borrelglaasje.

Daar is nu geen tijd meer voor. Het leven dringt. Het leven drinkt. Met een gulzig geklok giet hij het groene levenswater in zijn keel. Eeuwig zal dit drankje een speciale plaats in zijn hart hebben. Het mag dan wel geen regenboog cocktail zijn, geen Italiaanse bol, geen cappuccino, maar het smaakt goed. De smaak van het eiland.

Zijn gedachten staan niet meer op een lijn. De laatste torenslag heeft geklonken. Halftwaalf. Nooit zal hij nog klinken. Binnen het halve uur zal er eeuwig stilte zijn. Hij kijkt op. Aan de wand hangt een schilderij. Een roze glans verschijnt in zijn ogen. Hij geniet. Ongemakkelijk staat hij op. Wachten, waarom nog. Voorzichtig loopt hij langs de muur naar de deur. Vanaf de gallerij ziet hij dat er op de begane grond reeds een flinke hoogte aan water staat. Het einde komt in zicht. Hij heeft het er moeilijk mee.

Lange tijd staart hij naar de druppels in het water, het stijgt met de minuut. Door een laag plasje water loopt Dagobert naar het einde van de gallerij. Hij loopt de trap op en een moment later staat hij op het dak.