ADD en werk zoeken

quote:

Op zaterdag 14 mei 2016 21:33 schreef PascalDutch het volgende:
Wat ik TS misschien als tip kan geven is ondanks je ADD toch gewoon dingen te proberen en te doen wat je leuk vindt en je vooral niet tegen te laten houden door je ADD. Ik heb zelf ADHD en heb al bijna twee studies afgerond en begin volgend jaar aan een hbo studie. Daarnaast heb ik werk en ga ik samenwonen. Gewoon doen wat je leuk vindt . Oh ja en wat die structuur betreft, zorg dat je zelf structuur creëert. Probeer je aan te passen wanneer dit niet lukt zodat je alsnog de structuur voor jezelf creëert. Heb je ook medicijnen eigenlijk?

Nog niet. Wordt over twee weken besproken. Mij werd afgeraden ritalin te slikken en te beginnen met concerta, omdat ritalin een paar uur werkt en er daarna een rebound effect optreedt. Maar ik wil sowieso ervaren wat die rebound dan bij mij is en als methylfenidaat bij mij niet aanslaat of juist eerder kwaad doet dan goed, is ritalin wel eerder uitgewerkt dan concerta.

Ik moet daarbij ook nog een QB-test (?) doen en dat zal niet eerder ingeplanned kunnen worden.

Ik laat me zeker niet tegenhouden Sowieso heb ik nu minder schuldgevoelens dat ik lui ofzo ben. Er is wat dat betreft een last van mij afgevallen en dat motiveert me alleen maar juist. Daarbij heb ik als voornemen meer van het leven te genieten en leuke dingen te doen. Je leeft immers maar één keer. Dat betekent uiteraard niet dat ik mij van verplichtingen wil ontdoen, dus ik blijf bezig met werk zoeken.

quote:

Op zaterdag 14 mei 2016 23:02 schreef Scary_Mary het volgende:
Maar ja, het lijkt er naast de bezuinigingen en chaos op dat je wel een beetje mazzel moet hebben met wat je hebt en wie je tegenkomt enzo.

Vooral dat. Werk zoeken is veranderd. Het zijn nu meer jobhunters die mensen aannemen maar verder niks te maken hebben met de werkplek zelf. Ook zonder psychische stoornis of whatever is het moeilijk zat. Solliciteren lijkt wel meer op speeddaten en de ideale kandidaat (op papier en eerste indruk) blijft over.

Maar goed, blijven proberen!

quote:

Op zondag 15 mei 2016 11:20 schreef Morrigan het volgende:

[..]

Geloof me, ook voor mensen zonder labels is dat vrij lastig. Ik heb het gevoel, en misschien heb ik het mis, dat je best wel perfectionistisch bent en bang om te falen.

Ik weet dat het voor iedereen lastig is. Ik heb ook geen beeld dat het voor iedereen zonder een psychische stoornis allemaal een eitje is en voor mensen met ADHD zeer moeilijk. Ik gun niemand een werkgever die je op de huid gaat zitten, van je vereist dat je je helemaal tot tegen een burn-out aan toe kapot werkt en je alsnog tijdens je proeftijd ontslaan omdat ze iemand hebben gevonden die wel 0,1% efficiënter werkt dan jij. Maar dit komt helaas steeds vaker voor.

Ja ik heb faalangst en ben perfectionistisch

quote:

Op zondag 15 mei 2016 11:35 schreef Mevrouw_voor_jou het volgende:
Bij sommige bedrijven hebben ze projecten waar ze mensen met afstand tot de arbeidsmarkt helpen weer aan het werk te gaan. Philips doet dit bijvoorbeeld. Via UWV en mogelijk via MEE zou je daar wat mee kunnen. Dan heb je in elk geval werkgevers die in mogelijkheden in plaats van problemen denken.

Daar had ik al een keer een gesprek mee met het UWV. Ik val onder de zogenaamde oude wajong. Enerzijds zit ik daarmee veilig en zou ik - als ik dat zou willen - de rest van mijn leven niet hoeven te werken en van een uitkering kunnen leven. Anderzijds mag ik maar één keer profiteren van een re-integratie-project. Als ik via zo'n traject werk heb gevonden, maar het gaat daarna weer mis, heb ik niks. Ik krijg dan wel mijn uitkering terug geloof ik, maar ik kan dan geen gebruik maken van re-integratie-hulp.

Ik heb behalve ADD ook borderline. De laatste keer dat ik betaald werkte, was dat echt een issue. Ik stond toen in een proefperiode van 4 maanden. Mijn werkgever was wel tevreden en wilde mij sowieso nog 2 maanden extra in dienst, maar toen die om waren, besloot het hoofdkantoor (ik werkte bij V&D, dus manager van het filiaal heeft dan uiteindelijk geen vinger in de pap) dat er bezuinigd moest worden op personeel. Alleen medewerkers die jong genoeg waren voor een betreffend minimumloon en de mensen die met een vast contract gesetteld waren, mochten blijven.

Het werken ging mij behoorlijk zwaar. Ik kreeg mot met mijn afdelingschef die vond dat ik te langzaam was en in zijn ogen deed ik mijn best niet en hij wilde dat ik ontslagen werd. Mijn manager had er een andere mening over en hij constateerde dat ik eerder te perfectionistisch en te secuur ben dan lui. Hij plaatste mij over naar een andere afdeling met een andere chef en daar ging het een stuk beter. Die vorige afdelingschef stond trouwens bij iedereen bekend als een moeilijk persoon. Echt zo'n niet lullen maar poetsen figuur. Maar als de werkdruk te hoog werd, reageerde hij dat wel af op anderen. Er viel ook niet met hem te discussiëren dat hij op een andere manier met collega's moet omgaan, dus mensen die in het filiaal werkten, leerden om hem met een korrel zout te nemen.

Ik heb met plezier gewerkt in de andere afdeling en ik werd gewaardeerd door mijn collega's en de manager. Ze zagen wel dat ik de werkdruk moeilijk aankon. Ze lieten mij meer mijn eigen gang gaan en op die manier kon ik met eigen initiatieven mijzelf toch dienstbaar maken. We kregen bijvoorbeeld vanuit het hoofdkantoor veel te veel goederen aangeleverd en die moesten we toch opbergen en dat deden we dan maar in hele kleine bergruimten die nog over waren. Koffers enzo beschadigden omdat ze dicht op elkaar tegen de stenen muren waren gepropt. Ik heb dan bijvoorbeeld bedacht en uitgevoerd om de muren daar met karton te beplakken. Men was daar heel blij mee.

Mijn emoties verdrong ik maar, ook omdat er geen ruimte was om daar aandacht aan te besteden. Ik was buiten werktijd altijd doodmoe. Mijn leven bestond alleen uit werken, eten, huishouden en slapen en daar had ik qua energie meer dan genoeg aan. Maar ik constateerde wel dat andere mensen genoeg ruimte naast hun werk overhouden om er een leuk privéleven op na te houden en dat wilde ik ook.

Nadat mijn proefperiode bij V&D voorbij was, stortte ik in en kreeg ik weer paniekaanvallen. Ik kon dan soms hele nachten niet slapen door angstige gedachten en dan was ik de volgende dag futloos. Daarna werd dus borderline geconstateerd en ging ik daarvoor in behandeling. Dat traject duurde 3 jaar. Ik heb in die periode wat vrijwilligerswerk gedaan en uiteindelijk kwam ik bij de bar waar ik nu nog steeds zit.

Nu duidelijk is dat ik behalve persoonlijkheidsproblematiek ook ADD heb, is het voor mijzelf duidelijker tegen welke blokkades ik aanloop, dus zodoende hoop ik een manier te vinden om zelfstandiger en minder als een zorgbehoevende psychiatrisch patiënt in het leven te staan. Ik weet van mijzelf dat ik dingen kan en ik weet dat het mogelijk is mij dienstbaar te kunnen maken in het arbeidsleven.