R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hij woont begeleid, maar minimaal. Mijn ouders doen nog steeds de meeste zorg.quote:
Vandaag een heel leuke dag met hem gehad.
1 + 1 = blauw
Mooi dat jullie die band nog goed hebbenquote:Op zondag 24 juli 2016 21:34 schreef Kamina het volgende:
[..]
Hij woont begeleid, maar minimaal. Mijn ouders doen nog steeds de meeste zorg.
Vandaag een heel leuke dag met hem gehad.
Is beschermd wonen niet iets voor hem? Ik probeer niet lullig te doen maar als hij zich steeds moet aanpassen aan de wereld, dat kan iets zijn wat hem niet gelukkig kan maken.
Mijn ouders waren ook vrij hard altijd voor mij, ik moest mij maar aanpassen aan de wereld en niet andersom. Heb ook gewoon mee moeten doen met regulier onderwijs, en heb ook gewoon moeten werken zonder hulp.
Op mijn 18 stortte ik compleet in en werd ik opgenomen. Nu (23) zit ik al zo'n 4 jaar opgenomen op een beschermde woonplek en het is het beste wat mij is overkomen.
Ik ben gegroeid op vlakken waar men dacht dat er geen groei meer mogelijk was en de spanning thuis was ook in een klap opgelost.
Ik kan nog steeds niet werken, maar ben eindelijk gelukkig. Ik kan nu zelfs mijn geld onder controle houden en mijn eetpatroon onder controle houden.
Ik vertelde je dit omdat ik een beetje bang ben dat wanneer jouw ouders wegvallen, er veel op jouw schouders terecht komt en op het zijne terwijl jullie dat misschien nog niet aankunnen.
De zorg van je broertje kan nog wel eens groter uitpakken als alles wegvalt.
Twiddel
Omdat ik ASS'ers in mijn vriendengroep heb, dat botst al behoorlijk tussen hoe chaotisch ik ben in mijn praten, doen en laten. En bovendien heb ik me ingelezen in de therapie voor ASS'ers, dan zie ik ook dat ik dat niet nodig. Misschien klinkt het heel arrogant, maar ik vertrouw meer in mijn eigen oordeel, dan die van een psycholoog. Want ik weet ondertussen, dat ik gewoon een boek kan pakken en dan kan leren en toepassen.quote:Op zondag 24 juli 2016 20:30 schreef magnetronkoffie het volgende:
Je andere vraag:
[..]
Maar als je deze behandeling nooit gehad hebt, hoe kan je dan weten dat deze niet voor je gewerkt had?
Croce e delizia cor. Misterioso, Misterioso altero, croce e delizia al cor.
Ahja, volgens mij valt dat onder psychoanalyse, dan laten ze je praten totdat je ergens vastloopt, als in emotioneel reageert, dan proberen ze dat meer uit te lokken (en te behandelen). Ik kan me voorstellen dat je als ASS'er geen idee hebt wat je dan moet doen. Ik zou daar zelf ook niet tegen kunnen vanwege mijn diepe onzekerheid.quote:
Croce e delizia cor. Misterioso, Misterioso altero, croce e delizia al cor.
Over welke therapieën heb je je ingelezen? Ben vooral ook benieuwd om persoonlijke redenen wat voor aanbod er tegenwoordig isquote:
[..]
Omdat ik ASS'ers in mijn vriendengroep heb, dat botst al behoorlijk tussen hoe chaotisch ik ben in mijn praten, doen en laten. En bovendien heb ik me ingelezen in de therapie voor ASS'ers, dan zie ik ook dat ik dat niet nodig. Misschien klinkt het heel arrogant, maar ik vertrouw meer in mijn eigen oordeel, dan die van een psycholoog. Want ik weet ondertussen, dat ik gewoon een boek kan pakken en dan kan leren en toepassen.
.Ik vind je niet arrogant klinken, ik vind het juist heel goed dat je voor jezelf nadenkt
.Alles uit een boekje is minder mijn ding heb ik gemerkt, maar ik vind het wel leuk om bepaalde artikelen te interpreteren en te kijken hoe ik de aangereikte kennis kan toepassen.
Ik kan zelf trouwens ook erg chaotisch zijn in mijn praten en doen (allen die me al wat beter kennen, kunnen dit denk ik wel beamen).
En als je wilt, ik zou het zelf wel heel leuk vinden hoe je je vriendschappen met autisten ervaart (voordelen, nadelen, hoe de invulling van je vriendschappen met autisten is en hoe deze zich verhouden met je vriendschappen met niet-autisten), wie weet kan ik daar nog wat van leren
.Owja...psycho-analyse moest zoiets heten...alleen wel jammer dat ik na een jaar van deze silence-treatment mijn behandelaars steeds vaker begon te vragen of ze me nou eindelijk eens konden vertellen wat er nou met me aan de hand was.quote:
[..]
Ahja, volgens mij valt dat onder psychoanalyse, dan laten ze je praten totdat je ergens vastloopt, als in emotioneel reageert, dan proberen ze dat meer uit te lokken (en te behandelen). Ik kan me voorstellen dat je als ASS'er geen idee hebt wat je dan moet doen. Ik zou daar zelf ook niet tegen kunnen vanwege mijn diepe onzekerheid.
Maar ze antwoordden altijd ontwijkend (de enige keer dat ik wel feedback kreeg, was toen ik vroeg hoe ze mijn toestand konden beschrijven de weken voor mijn opname op de PAAZ en ze spontaan antwoordde dat het klonk als overspannenheid (ik heb trouwens enorm veel aan die feedback gehad, kon erover praten zonder zelf niet te weten waar ik het over had, feedback geven, uitleggen aan mensen die anders moeilijk bleven doen (alsof ik aan het liegen/overdrijven/etc was ofzo
))).Op een gegeven moment gaf ik aan dat ik betwijfelde of ze überhaupt wel wat van me wisten en begon ik gerichter naar mijn diagnose te vragen, waarop ze uiteraard weer geen antwoord gaven.
De feedback die ik toen kreeg, was een beetje van het niveau "we zijn er bijnaha! Nog even volhouden
" en ik had zoiets van "Wtf man, ik wacht al een jaar, ik ben toch geen idioot ofzo?".De groep zelf liep tegen die tijd ook voor geen meter, geregeld bleef bijna iedereen weg (dus dat er van de 6 tot 8 mensen in de groep er maar 2 kwamen opdagen (ik was 1 van die 2 dan).
Op een gegeven moment was de druk op mij zo hoog opgelopen weer dat ik (een paar maanden na mijn opname op de PAAZ en even nadat mijn 1e vriendin onze ehm..'relatie' had beëindigd(?) (ik had haar op de PAAZ ontmoet en ze heeft me toen geschaakt)) weer suïcidale ideaties begon te krijgen en het niet meer kon opbrengen om nog naar de groep te gaan. Uiteindelijk heb ik maar een klacht tegen ze ingediend, mede zodat ik dat dossier dat ze van me hadden eindelijk uit hun klauwen kon rukken en inzien ....en TOEN PAS gebeurde er eindelijk eens wat! Het was GVD ruim een jaar later man
.Stond trouwens opvallend weinig in dat dossier, maar die paar dingetjes gaven me tenminste wel richting nadat ik uit de groep was gegooid en zij al mijn tekeningen en knutselarijen blijkbaar al hadden vernietigd toen ik vroeg hoe het afhalen van mijn werken daar het beste geregeld kon worden.
Toen ik wat jaren later dus een psychologe kreeg (was ivm bepaalde angstklachten geloof ik?) en zij dezelfde stijl hanteerde, herkende ik die dan ook meteen en heb eerst nog korte tijd aangegeven dat dit niks voor me was, waarna die gesprekken uiteindelijk niet lang geduurd hebben (en ook niks meer voor me hebben opgeleverd).
Dus tegenwoordig hamer ik erop dat dit misschien wel voor hun andere cliënten fantastisch werkt, maar bij mij dus niet. 't was eerder traumatiserend en mijn vertrouwen in de hulpverlening (mijn vertrouwen in alles eigenlijk) heeft door die ervaring een flinke deuk opgelopen.
Mijn vertrouwen was voordat ik aan die groep begon sowieso al bijna non-existent, maar nu zat ik dus met nog een trauma erbij weer op een wachtlijst en had ik 3 jaar na mijn aanmelden bij de RIAGG nog steeds geen diagnose.
Het enige goeie wat mijn zorgbehandeling heeft opgeleverd, was zeg maar de uitslag van een uitgebreid karakteronderzoek dat ik (nadat ik uit de groep was gegooid) gedaan heb en het resultaat daarvan gaf mij eindelijk de zelfinzichtsaanknooppunten die ik nodig had om aan mezelf te werken (zat o.a. een IQ-test bij), maar voor de rest was ik gewoon niet verder gekomen.
...niet dat het daarna ineens wel van een leien dakje ging hoor
.en mijn excuus voor de rommelige post, ben net nog geen uurtje gelee uit bed gekomen
Misschien is dat wel iets voor hem, al denk ik dat ie daar flink misbruik van maakt. Hij mag zwak begaafd zijn en autistisch, maar weet mensen heel goed naar de hand te zetten via zijn zwaktes.quote:Op zondag 24 juli 2016 21:45 schreef summer2bird het volgende:
[..]
Mooi dat jullie die band nog goed hebben
Is beschermd wonen niet iets voor hem? Ik probeer niet lullig te doen maar als hij zich steeds moet aanpassen aan de wereld, dat kan iets zijn wat hem niet gelukkig kan maken.
Mijn ouders waren ook vrij hard altijd voor mij, ik moest mij maar aanpassen aan de wereld en niet andersom. Heb ook gewoon mee moeten doen met regulier onderwijs, en heb ook gewoon moeten werken zonder hulp.
Op mijn 18 stortte ik compleet in en werd ik opgenomen. Nu (23) zit ik al zo'n 4 jaar opgenomen op een beschermde woonplek en het is het beste wat mij is overkomen.
Ik ben gegroeid op vlakken waar men dacht dat er geen groei meer mogelijk was en de spanning thuis was ook in een klap opgelost.
Ik kan nog steeds niet werken, maar ben eindelijk gelukkig. Ik kan nu zelfs mijn geld onder controle houden en mijn eetpatroon onder controle houden.
Ik vertelde je dit omdat ik een beetje bang ben dat wanneer jouw ouders wegvallen, er veel op jouw schouders terecht komt en op het zijne terwijl jullie dat misschien nog niet aankunnen.
De zorg van je broertje kan nog wel eens groter uitpakken als alles wegvalt.
Hard zijn werkt voor hem prima, zolang het niet autoritair is. Dan wordt hij rebels.
Het zal nooit zo makkelijk zijn als een normaal broertje, maar dat wisten we al. Gelukkig hebben we allemaal veel geduld en acceptatie voor elkaar. We roeien samen met de riemen die we hebben.
1 + 1 = blauw
Mensen die afspraken niet nakomen 
Skip!
Misschien moet ik toch maar gaan liegen over mijn aantal dates want ik ben de tel inmiddels kwijt en dat vinden ze niet leuk om te horen
Skip!
Misschien moet ik toch maar gaan liegen over mijn aantal dates want ik ben de tel inmiddels kwijt en dat vinden ze niet leuk om te horen
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Naja, als ik een date zou hebben die begint over hoeveel dates zij heeft gehad met mannen die uiteindelijk "niet altijd even eerlijk" beken te zijn en nog meer van dat gezeik, zou ik ook niet vrolijk van wordenquote:
Misschien moet ik toch maar gaan liegen over mijn aantal dates want ik ben de tel inmiddels kwijt en dat vinden ze niet leuk om te horen
.Heb je het nu trouwens over je dates of over mensen die hun afspraken niet nakomen in het algemeen?quote:Mensen die afspraken niet nakomen
Skip!
Maar hoe dan ook "eens"
Wat jij verstaat onder 'date' weet ik niet, maar veel mensen verstaan het als (seks)partners.quote:
Mensen die afspraken niet nakomen
Skip!
Misschien moet ik toch maar gaan liegen over mijn aantal dates want ik ben de tel inmiddels kwijt en dat vinden ze niet leuk om te horen
1 + 1 = blauw
Meiden waarmee ik seks heb/wil en waar ik mee afspreek.quote:Op donderdag 28 juli 2016 17:10 schreef Kamina het volgende:
[..]
Wat jij verstaat onder 'date' weet ik niet, maar veel mensen verstaan het als (seks)partners.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Ik ben soms te eerlijkquote:
[..]
Naja, als ik een date zou hebben die begint over hoeveel dates zij heeft gehad met mannen die uiteindelijk "niet altijd even eerlijk" beken te zijn en nog meer van dat gezeik, zou ik ook niet vrolijk van worden
[..]
Heb je het nu trouwens over je dates of over mensen die hun afspraken niet nakomen in het algemeen?
Maar hoe dan ook "eens"
Het kan op allebei slaan, maar in dit geval ging het over iemand waar ik mee af zou spreken, maar toen ik haar wilde bellen om zeker te weten dat ze thuis was, kreeg ik haar niet te pakken.
Ik heb al eerder voor een dichte deur gestaan, dus dat vertrouwen is weg.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Was 't dezelfde?quote:
[..]
Ik ben soms te eerlijk
Het kan op allebei slaan, maar in dit geval ging het over iemand waar ik mee af zou spreken, maar toen ik haar wilde bellen om zeker te weten dat ze thuis was, kreeg ik haar niet te pakken.
Ik heb al eerder voor een dichte deur gestaan, dus dat vertrouwen is weg.
Als 't nml 2 verschillenden waren, is dat wantrouwen wellicht niet helemaal terecht.
Ben ik trouwens wel met je eens (tenzij ze er een goede reden voor hebben en geen slechte intenties hebben etc).quote:
Mensen die hun afspraak niet nakomen zijn erg vervelend. Die moet je ook gewoon mijden.
[ Bericht 12% gewijzigd door magnetronkoffie op 28-07-2016 19:49:10 ]
Is dat voor haar net zo?"quote:
[..]
Meiden waarmee ik seks heb/wil en waar ik mee afspreek.
Misschien bedoelt zij wel meiden waarmee je seks hebt gehad. De aantallen zullen misschien erg uiteen lopen tussen de definities die jullie handhaven.
1 + 1 = blauw
Ja, dezelfde. Maar het is gewoon irritant wanneer mensen niet nakomen en ook niets zeggen.quote:Op donderdag 28 juli 2016 17:56 schreef magnetronkoffie het volgende:
[..]
Was 't dezelfde?
Als 't nml 2 verschillenden waren, is dat wantrouwen wellicht niet helemaal terecht.
[..]
Ben ik trouwens wel met je eens (tenzij ze er een goede reden voor hebben en geen slechte intenties hebben etc).
Zeg dan gewoon eerlijk dat je niet kan/wil dan is het goed.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Dan moet ze dat zeggen.quote:Op donderdag 28 juli 2016 20:07 schreef Kamina het volgende:
[..]
Is dat voor haar net zo?"
Misschien bedoelt zij wel meiden waarmee je seks hebt gehad. De aantallen zullen misschien erg uiteen lopen tussen de definities die jullie handhaven.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Duidelijk, snap 't, eensquote:
[..]
Ja, dezelfde. Maar het is gewoon irritant wanneer mensen niet nakomen en ook niets zeggen.
Zeg dan gewoon eerlijk dat je niet kan/wil dan is het goed.
Of jij moet luisteren, want voor haar gevoel zegt ze dat (indien ze het zo bedoelt).quote:
Zo zou ik het ook opvatten. Niemand boeit het hoe vaak jij een afspraakje hebt, zelfs jou niet. Hoe vaak die afspraakjes in bed eindigen, daarentegen...
1 + 1 = blauw
Ik ben nu wel benieuwd met welk aantal Aiciu aankwam zetten. 
Croce e delizia cor. Misterioso, Misterioso altero, croce e delizia al cor.
Dan moet ze duidelijk praten, dan krijgt ze duidelijk antwoord.quote:
[..]
Of jij moet luisteren, want voor haar gevoel zegt ze dat (indien ze het zo bedoelt).
Zo zou ik het ook opvatten. Niemand boeit het hoe vaak jij een afspraakje hebt, zelfs jou niet. Hoe vaak die afspraakjes in bed eindigen, daarentegen...
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Of je leert beter luisteren, zodat je beter met mensen omgaat.quote:
[..]
Dan moet ze duidelijk praten, dan krijgt ze duidelijk antwoord.
1 + 1 = blauw
Of je leert duidelijk communiceren, zodat je zegt wat je bedoelt en miscommunicatie uitsluit.quote:
[..]
Of je leert beter luisteren, zodat je beter met mensen omgaat.
Dag troll.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Communicatie komt van twee kanten. Zoals je haar beschrijft, communiceert ze heel normaal. Daaruit valt te concluderen dat de miscommunicatie aan jou te wijten is.quote:
[..]
Of je leert duidelijk communiceren, zodat je zegt wat je bedoelt en miscommunicatie uitsluit.
Ik ben geen troll, slechts eerlijk en spreek in 'jouw taal'.quote:Dag troll.
1 + 1 = blauw
Zowel ik als mijn vriend zijn autistisch. Maar ik heb pas me overal aan (of ik probeer het). Mijn vriend is met mijn familie niet zo heel goed. Hij vindt dat er telkens dezelfde (oninteressante) vragen worden gesteld en er gewoon geen boeiende gesprekken zijn (en hij heeft altijd kritiek op iedereen). Zelf heb ik de indruk dat hij niet zijn best doet om mensen beter te willen leren kennen en wil hij na twee uur naar huis. Als dat niet gebeurt, krijg ik het gevoel alsof ik een jengelend kind aan m'n armen heb
Dit gebeurt overigens ook tijdens begrafenissen en ik vind het heel pijnlijk. De laatste keer met de Kerst was het ook al zo en ik had het gevoel dat ik gestoord werd. Om de vijf minuten de vraag: 'Wanneer gaan we nou?'
Ik doe enorm mijn best als ik bij zijn familie ben. Ook ik krijg de oninteressante vragen en slap geouwehoer, maar ik vind ze gewoon aardig en ik maak er het beste van. En soms verveel ik me ook stierlijk, maar dat neem ik voor lief. Maar no way dat ik na twee uur al naar huis moet. Na een dag vind ik het wel welletjes, maar mijn vriend vindt het de normaalste zaak om er een lang weekend van te maken. Er wordt ook niet gevraagd of ik hier überhaupt zin in heb. Nee, als ik zelf niet ingrijp, gebeurt het gewoon.
Hoe pakken jullie het aan als je ergens bent met een partner die daar niet wilt zijn? Ik kan hem niet altijd thuislaten. Ja, het kan wel, maar dan moet ik hem met Kerst alleen laten. Vraag ik nou zoveel van hem dat hij hoogstens drie dagen per jaar mee moet naar mijn familie (Kerst, Pasen en eventueel een begrafenis)?
Dit gebeurt overigens ook tijdens begrafenissen en ik vind het heel pijnlijk. De laatste keer met de Kerst was het ook al zo en ik had het gevoel dat ik gestoord werd. Om de vijf minuten de vraag: 'Wanneer gaan we nou?'
Ik doe enorm mijn best als ik bij zijn familie ben. Ook ik krijg de oninteressante vragen en slap geouwehoer, maar ik vind ze gewoon aardig en ik maak er het beste van. En soms verveel ik me ook stierlijk, maar dat neem ik voor lief. Maar no way dat ik na twee uur al naar huis moet. Na een dag vind ik het wel welletjes, maar mijn vriend vindt het de normaalste zaak om er een lang weekend van te maken. Er wordt ook niet gevraagd of ik hier überhaupt zin in heb. Nee, als ik zelf niet ingrijp, gebeurt het gewoon.
Hoe pakken jullie het aan als je ergens bent met een partner die daar niet wilt zijn? Ik kan hem niet altijd thuislaten. Ja, het kan wel, maar dan moet ik hem met Kerst alleen laten. Vraag ik nou zoveel van hem dat hij hoogstens drie dagen per jaar mee moet naar mijn familie (Kerst, Pasen en eventueel een begrafenis)?
Als ik een partner zou hebben (ik ga even uit van een autistische) en ik soort van in jouw schoenen had gestaan, dan zou ik haar niet proberen continu mee te slepen, ten slotte is het haar eigen leven en mag(/moet) ze wat mij betreft lekker voor haarzelf weten of ze mee wilt of niet..zelfs al is het met de kerst of voor een begrafenis.quote:
Zowel ik als mijn vriend zijn autistisch. Maar ik heb pas me overal aan (of ik probeer het). Mijn vriend is met mijn familie niet zo heel goed. Hij vindt dat er telkens dezelfde (oninteressante) vragen worden gesteld en er gewoon geen boeiende gesprekken zijn (en hij heeft altijd kritiek op iedereen). Zelf heb ik de indruk dat hij niet zijn best doet om mensen beter te willen leren kennen en wil hij na twee uur naar huis. Als dat niet gebeurt, krijg ik het gevoel alsof ik een jengelend kind aan m'n armen heb
Dit gebeurt overigens ook tijdens begrafenissen en ik vind het heel pijnlijk. De laatste keer met de Kerst was het ook al zo en ik had het gevoel dat ik gestoord werd. Om de vijf minuten de vraag: 'Wanneer gaan we nou?'
Ik doe enorm mijn best als ik bij zijn familie ben. Ook ik krijg de oninteressante vragen en slap geouwehoer, maar ik vind ze gewoon aardig en ik maak er het beste van. En soms verveel ik me ook stierlijk, maar dat neem ik voor lief. Maar no way dat ik na twee uur al naar huis moet. Na een dag vind ik het wel welletjes, maar mijn vriend vindt het de normaalste zaak om er een lang weekend van te maken. Er wordt ook niet gevraagd of ik hier überhaupt zin in heb. Nee, als ik zelf niet ingrijp, gebeurt het gewoon.
Hoe pakken jullie het aan als je ergens bent met een partner die daar niet wilt zijn? Ik kan hem niet altijd thuislaten. Ja, het kan wel, maar dan moet ik hem met Kerst alleen laten. Vraag ik nou zoveel van hem dat hij hoogstens drie dagen per jaar mee moet naar mijn familie (Kerst, Pasen en eventueel een begrafenis)?
Haar leven, haar mening, haar redenen, waarom zou ik haar semi-verplichten soort van steeds mee te gaan als ze hier overduidelijk geen zin in heeft?
Ik kan en wil anderen niet iets verplichten te doen alleen maar omdat ikzelf dat zou graag zou willen. Dan overrule ik haar en als ik op die momenten helemaal geen partner had gehad, dan was het toch sowieso niet anders geweest?
Omdat ik ook verplicht word mee te gaan? Er wordt mij ook niet gevraagd van of ik zin heb in een familieweekend, maar toch MOET ik er altijd bij zijn. Ook als ik dezelfde week examens heb.quote:
[..]
Als ik een partner zou hebben (ik ga even uit van een autistische) en ik soort van in jouw schoenen had gestaan, dan zou ik haar niet proberen continu mee te slepen, ten slotte is het haar eigen leven en mag(/moet) ze wat mij betreft lekker voor haarzelf weten of ze mee wilt of niet..zelfs al is het met de kerst of voor een begrafenis.
Haar leven, haar mening, haar redenen, waarom zou ik haar semi-verplichten soort van steeds mee te gaan als ze hier overduidelijk geen zin in heeft?
Klinkt alsof je een flinke extra portie *middelvinger* kunt gebruikenquote:
[..]
Omdat ik ook verplicht word mee te gaan? Er wordt mij ook niet gevraagd van of ik zin heb in een familieweekend, maar toch MOET ik er altijd bij zijn. Ook als ik dezelfde week examens heb.
.
Hoi, even een vraagje aan de mensen van dit topic.
Tis alleen een beetje lastig uit te leggen,ik probeer het maar met 2 hypothetische situaties waarbij iemand heel kwetsend tegen je is (iets waarbij die persoon totaal geen rekening houdt/hield met je autisme en jou verwijt dat je bepaalde dingen niet doet die zij als normaal zien).
Situatie 1:
Stel je kent iemand die je al langer kent (kan familie/vriend zijn, maar evt ook iemand die je al wat langer kent maar wat oppervlakkiger contact mee hebt zoals een kennis of een collega of buur oid) en die persoon doet of zegt iets heel kwetsend tegen jou (bijvoorbeeld een kwetsende aanname dat je zeg maar je niet zo moet aanstellen om een bepaald iets te doen, terwijl je al jarenlang daar tegenaan blijft lopen/hikken ofzo, of dat je van iets beschuldigd wordt wat jou helemaal niet verweten kan worden) en dit deze situatie houdt een korte tijd aan (zeg maar dat je het er binnen een week 2 of 3 keer over hebt), maar gelukkig komt die persoon daarna helemaal tot inkeer en snapt ineens dat ie verkeerd bezig was en dat ie nu inziet dat ie jou daarmee helemaal verkeerd inschatte/beoordeelde en aangeeft dit niet meer te zullen doen (en je weet dat die persoon het eindelijk begrepen heeft)
...dat je dan al vrij snel begrijpt dat die persoon dat ook wel meent, dat het wel oké is en niet erg is (want iedereen kan weleens een inschattingsfout maken) en dat je het eigenlijk vrijwel direct weer kunt "vergeten" zeg maar, naast je neer kunt leggen en dan is het weer goed.
Sitautie 2:
Maar stel dat die situatie of aanname van die persoon niet een week, maar veel langer door blijft gaan, bijvoorbeeld een half jaar intensief steeds weer op de voorgrond blijft terwijl je er keer op keer mee geconfronteerd wordt (en elke keer maar weer uitleggen en grenzen aangeven etc), of dat het een jaar of meerdere jaren zeg maar blijft dooretteren (zoals een stomme opmerking of aanname die bij elke familie-bijeenkomst steeds maar weer opnieuw terug blijft komen en niets wat je zegt lijkt te helpen om ze jouw situatie te laten snappen).
En stel dat deze persoon dan na -al- die tijd en al dat gedoe en geëtter dan toch dat gloeilampmomentje krijgt en inziet dat ie jou volledig verkeerd had ingeschat en jou eigenlijk al die tijd volledig klemgezet heeft en aangeeft dat het nu wel goed zit etc enz.
Waar ik een beetje mee zit is dit:
Ik merk dat wanneer zoiets heel lang door is blijven gaan, het bij mij ook veel langer duurt voordat het zeg maar "weer goed" is, terwijl wanneer dit heel snel werd opgelost, leg ik het naast me neer en dat is het ook gewoon weg.
Wat ik bij deze personen die veel langer door bleven gaan ook merk, is dat ze van me verwachten dat ik dit dan eventjes snel weer weg kan leggen, maar vaak al snel zelfs ongeduldig worden en ik soms/vaak de indruk krijg alsof ik maar niet zo rancuneus moet doen (of niet zo stug bla bla je kent het wel).
Het lijkt alsof ik bij dingen die veel langer door bleven gaan (dingen die chronisch zijn gaan worden), het "herstel" daarvan ook veel langer duurt. Ik heb ook niet echt de indruk dat ik dit bewust kan versnellen. Als ik dit bij mezelf forceer (dus doen alsof we weer dikke vriendjes zijn), ik kan dit gewoon niet vanaf dag 1, dingen die bij mij langere tijd fout zijn gegroeid hebben ook langere tijd nodig om weer recht te groeien.
Herkenbaar?
Tis alleen een beetje lastig uit te leggen,ik probeer het maar met 2 hypothetische situaties waarbij iemand heel kwetsend tegen je is (iets waarbij die persoon totaal geen rekening houdt/hield met je autisme en jou verwijt dat je bepaalde dingen niet doet die zij als normaal zien).
Situatie 1:
Stel je kent iemand die je al langer kent (kan familie/vriend zijn, maar evt ook iemand die je al wat langer kent maar wat oppervlakkiger contact mee hebt zoals een kennis of een collega of buur oid) en die persoon doet of zegt iets heel kwetsend tegen jou (bijvoorbeeld een kwetsende aanname dat je zeg maar je niet zo moet aanstellen om een bepaald iets te doen, terwijl je al jarenlang daar tegenaan blijft lopen/hikken ofzo, of dat je van iets beschuldigd wordt wat jou helemaal niet verweten kan worden) en dit deze situatie houdt een korte tijd aan (zeg maar dat je het er binnen een week 2 of 3 keer over hebt), maar gelukkig komt die persoon daarna helemaal tot inkeer en snapt ineens dat ie verkeerd bezig was en dat ie nu inziet dat ie jou daarmee helemaal verkeerd inschatte/beoordeelde en aangeeft dit niet meer te zullen doen (en je weet dat die persoon het eindelijk begrepen heeft)
...dat je dan al vrij snel begrijpt dat die persoon dat ook wel meent, dat het wel oké is en niet erg is (want iedereen kan weleens een inschattingsfout maken) en dat je het eigenlijk vrijwel direct weer kunt "vergeten" zeg maar, naast je neer kunt leggen en dan is het weer goed.
Sitautie 2:
Maar stel dat die situatie of aanname van die persoon niet een week, maar veel langer door blijft gaan, bijvoorbeeld een half jaar intensief steeds weer op de voorgrond blijft terwijl je er keer op keer mee geconfronteerd wordt (en elke keer maar weer uitleggen en grenzen aangeven etc), of dat het een jaar of meerdere jaren zeg maar blijft dooretteren (zoals een stomme opmerking of aanname die bij elke familie-bijeenkomst steeds maar weer opnieuw terug blijft komen en niets wat je zegt lijkt te helpen om ze jouw situatie te laten snappen).
En stel dat deze persoon dan na -al- die tijd en al dat gedoe en geëtter dan toch dat gloeilampmomentje krijgt en inziet dat ie jou volledig verkeerd had ingeschat en jou eigenlijk al die tijd volledig klemgezet heeft en aangeeft dat het nu wel goed zit etc enz.
Waar ik een beetje mee zit is dit:
Ik merk dat wanneer zoiets heel lang door is blijven gaan, het bij mij ook veel langer duurt voordat het zeg maar "weer goed" is, terwijl wanneer dit heel snel werd opgelost, leg ik het naast me neer en dat is het ook gewoon weg.
Wat ik bij deze personen die veel langer door bleven gaan ook merk, is dat ze van me verwachten dat ik dit dan eventjes snel weer weg kan leggen, maar vaak al snel zelfs ongeduldig worden en ik soms/vaak de indruk krijg alsof ik maar niet zo rancuneus moet doen (of niet zo stug bla bla je kent het wel).
Het lijkt alsof ik bij dingen die veel langer door bleven gaan (dingen die chronisch zijn gaan worden), het "herstel" daarvan ook veel langer duurt. Ik heb ook niet echt de indruk dat ik dit bewust kan versnellen. Als ik dit bij mezelf forceer (dus doen alsof we weer dikke vriendjes zijn), ik kan dit gewoon niet vanaf dag 1, dingen die bij mij langere tijd fout zijn gegroeid hebben ook langere tijd nodig om weer recht te groeien.
Herkenbaar?
Hello mensen.
Dit is misschien niet helemaal de juiste plek
Ik heb nog geen dieper uitgezochte diagnose.
Mijn voorgaande Psych heeft wel het woord 'hsp' laten vallen alleen geloof ik dit niet helemaal.
Ik ben zeer gevoelig dat wel, sociaal kan ik ook wel mezelf goed uiten, ik ben echt heel vaak moe...
Ik mis dus wel een diagnose, zijn er nog tips hier, waar ik dat het beste kan laten doen?
Ik hoor namelijk verschillende dingen over de GGZ.
Ik heb ook een tijdje AD geprobeerd vanaf mijn 28e jaar pas om mijn (jaarlijkse) depressieve episode en prikkels/humeur te controleren. De eerste keer werkte dit wel goed daarna afgebouwd na een jaartje, toen een jaar zonder en sinds afgelopen jaar augustus diverse medicatie (AD) geprobeerd maar niks hielp meer.... Ook werden de episode korter en heftiger en had er meer last van.
Nu heb ik gisteren toevallig een tour gemaakt op internet om te kijken wat ik zou kunnen ondernemen om mezelf 'echt' te helpen met daarbij dus ook een goede Psychiater voor een diagnose. Ik stuitte ik op stemmingsstabilisator hier had ik daarvoor nog nooit van gehoord.
Dit lijkt een optie als AD niet meer aanslaat....
Zijn er mensen die dit verhaal herkennen?
Dit is misschien niet helemaal de juiste plek
Ik heb nog geen dieper uitgezochte diagnose.
Mijn voorgaande Psych heeft wel het woord 'hsp' laten vallen alleen geloof ik dit niet helemaal.
Ik ben zeer gevoelig dat wel, sociaal kan ik ook wel mezelf goed uiten, ik ben echt heel vaak moe...
Ik mis dus wel een diagnose, zijn er nog tips hier, waar ik dat het beste kan laten doen?
Ik hoor namelijk verschillende dingen over de GGZ.
Ik heb ook een tijdje AD geprobeerd vanaf mijn 28e jaar pas om mijn (jaarlijkse) depressieve episode en prikkels/humeur te controleren. De eerste keer werkte dit wel goed daarna afgebouwd na een jaartje, toen een jaar zonder en sinds afgelopen jaar augustus diverse medicatie (AD) geprobeerd maar niks hielp meer.... Ook werden de episode korter en heftiger en had er meer last van.
Nu heb ik gisteren toevallig een tour gemaakt op internet om te kijken wat ik zou kunnen ondernemen om mezelf 'echt' te helpen met daarbij dus ook een goede Psychiater voor een diagnose. Ik stuitte ik op stemmingsstabilisator hier had ik daarvoor nog nooit van gehoord.
Dit lijkt een optie als AD niet meer aanslaat....
Zijn er mensen die dit verhaal herkennen?
Hier kan je beter een eigen topic van maken.quote:
Hello mensen.
Dit is misschien niet helemaal de juiste plek
Ik heb nog geen dieper uitgezochte diagnose.
Mijn voorgaande Psych heeft wel het woord 'hsp' laten vallen alleen geloof ik dit niet helemaal.
Ik ben zeer gevoelig dat wel, sociaal kan ik ook wel mezelf goed uiten, ik ben echt heel vaak moe...
Ik mis dus wel een diagnose, zijn er nog tips hier, waar ik dat het beste kan laten doen?
Ik hoor namelijk verschillende dingen over de GGZ.
Ik heb ook een tijdje AD geprobeerd vanaf mijn 28e jaar pas om mijn (jaarlijkse) depressieve episode en prikkels/humeur te controleren. De eerste keer werkte dit wel goed daarna afgebouwd na een jaartje, toen een jaar zonder en sinds afgelopen jaar augustus diverse medicatie (AD) geprobeerd maar niks hielp meer.... Ook werden de episode korter en heftiger en had er meer last van.
Nu heb ik gisteren toevallig een tour gemaakt op internet om te kijken wat ik zou kunnen ondernemen om mezelf 'echt' te helpen met daarbij dus ook een goede Psychiater voor een diagnose. Ik stuitte ik op stemmingsstabilisator hier had ik daarvoor nog nooit van gehoord.
Dit lijkt een optie als AD niet meer aanslaat....
Zijn er mensen die dit verhaal herkennen?
1 + 1 = blauw
