Schrik je daar niet heel erg van?quote:Op zaterdag 12 maart 2016 14:33 schreef LPFAN het volgende:
[..]
Tuurlijk mag je dat vragen Als de naalden er na een dialyse uit gaan moet je afdrukken omdat anders er bloed uit de prikgaatjes komt. En door de shunt is dat dan net een slagaderlijke bloeding, meestal als je dan hebt afgedrukt is het dicht en is er niks aan de hand maar soms springt hij nog wel eens open en dan spuit het bloed er uit, oftewel een spuiter ;p
Vervelend! En schrik je daarvan of is het zo bekend dat het alleen maar vervelend is?quote:Op zaterdag 12 maart 2016 14:33 schreef LPFAN het volgende:
[..]
Tuurlijk mag je dat vragen Als de naalden er na een dialyse uit gaan moet je afdrukken omdat anders er bloed uit de prikgaatjes komt. En door de shunt is dat dan net een slagaderlijke bloeding, meestal als je dan hebt afgedrukt is het dicht en is er niks aan de hand maar soms springt hij nog wel eens open en dan spuit het bloed er uit, oftewel een spuiter ;p
Eerste keer wel, maar het is me nu al zo vaak gebeurd dat nee ik word er niet meer warm of koud van ;pquote:Op zaterdag 12 maart 2016 14:36 schreef Jaimy_Luca het volgende:
[..]
Schrik je daar niet heel erg van?
Nee, het is alleen erg vervelend. Omdat er zo'n druk op zit is gelijk ook alles rood, kleding, tas, stoel etc. das heel irritant. ( Je kan zien waar ik dan gelopen heb, heel grappig ;p)quote:Op zaterdag 12 maart 2016 14:37 schreef Adriane het volgende:
[..]
Vervelend! En schrik je daarvan of is het zo bekend dat het alleen maar vervelend is?
Kleding was je uit, maar de rest? Dat blijft gekleurd?quote:Op zaterdag 12 maart 2016 14:38 schreef LPFAN het volgende:
[..]
Nee, het is alleen erg vervelend. Omdat er zo'n druk op zit is gelijk ook alles rood, kleding, tas, stoel etc. das heel irritant. ( Je kan zien waar ik dan gelopen heb, heel grappig ;p)
Nee rest kan ook wel gewassen worden, die stoelen daar zowiezo, kleren idd in de was, huid vanzelfsprekend en mijn tas kan in de was ;pquote:Op zaterdag 12 maart 2016 14:45 schreef Adriane het volgende:
[..]
Kleding was je uit, maar de rest? Dat blijft gekleurd?
Ik ben een beelddenker met veel fantasie
Ja, eigenlijk wel.quote:Op zaterdag 12 maart 2016 14:03 schreef vannelle het volgende:
[..]
Ben je er echt van overtuigd dat je humeur beter is geworden door het stoppen met oxy?
Zelf ervaar ik dat anders namelijk, oxy helpt mij tegen de pijn en juist mét oxy ben ik beter te hachelen.
Gaat niet eens om die oxy, pijn of minder pijn doet gewoon iets met je humeur, oxy is alleen maar een hulpmiddel denk ik.
Fijn joh! En dan is het buiten ook nog zulk mooi weer!quote:Op zaterdag 12 maart 2016 15:04 schreef houdjemond het volgende:
[..]
Ja, eigenlijk wel.
Bedoel toen ik pijn had was ik er heel erg blij mee en het afkicken was echt een b*tch.
Maar nu echt bijna geen pijn meer, ja af en toe even een steek of een dingetje als ik teveel heb gedaan, en die bende is aan het genezen dus dat voel je ook wel. Huid staat strak en jeukt.
Maar mijn humeur is echt, tsja, alsof je in een donker stoffig huis de gordijnen hebt opengetrokken.. Zie je, ik word er bijna poëtisch van .
Gordijnen open is prima, nu de ramen nog lappen.quote:Op zaterdag 12 maart 2016 15:04 schreef houdjemond het volgende:
[..]
Ja, eigenlijk wel.
Bedoel toen ik pijn had was ik er heel erg blij mee en het afkicken was echt een b*tch.
Maar nu echt bijna geen pijn meer, ja af en toe even een steek of een dingetje als ik teveel heb gedaan, en die bende is aan het genezen dus dat voel je ook wel. Huid staat strak en jeukt.
Maar mijn humeur is echt, tsja, alsof je in een donker stoffig huis de gordijnen hebt opengetrokken.. Zie je, ik word er bijna poëtisch van .
Vanuit mijn ervaring ook.quote:Op zaterdag 12 maart 2016 16:50 schreef vannelle het volgende:
[..]
Gordijnen open is prima, nu de ramen nog lappen.
Maar als ik het goed begrijp was je echt verslaafd aan de oxy, je noemt het zelf afkicken namelijk.
Voelde dat echt als een lichamelijk iets of was het meer een gewoonte?
Zelf mag ik 2x20mg per dag maar op goede dagen slik ik net zo makkelijk gewoon helemaal niks.
Heb niet de behoefte om oxy te nemen, ik zie het meer als een pijnstiller.
Ik gebruik het nu bijna 2 jaar, staat me nog wat te wachten wat dat betreft?
Vanuit jouw ervaring gezien uiteraard.
Wat fijn voor je. Ik heb op een beperking van een halve liter gezeten, dus ik weet wat het is. Geniet er maar van!quote:Op zaterdag 12 maart 2016 10:05 schreef LPFAN het volgende:
Mijn nieren zijn niet slechter geworden qua vocht! Erg fijn.
Doe ik zeker!quote:Op zaterdag 12 maart 2016 19:26 schreef Disana het volgende:
[..]
Wat fijn voor je. Ik heb op een beperking van een halve liter gezeten, dus ik weet wat het is. Geniet er maar van!
Nja vergeet niet dat ik een heel klein poppetje ben van 1.58 en nog geen 50 kilo aan de "grote-mensen-morfine". Op het hoogtepunt zat ik aan de 60mg per dag.quote:Op zaterdag 12 maart 2016 16:50 schreef vannelle het volgende:
[..]
Gordijnen open is prima, nu de ramen nog lappen.
Maar als ik het goed begrijp was je echt verslaafd aan de oxy, je noemt het zelf afkicken namelijk.
Voelde dat echt als een lichamelijk iets of was het meer een gewoonte?
Zelf mag ik 2x20mg per dag maar op goede dagen slik ik net zo makkelijk gewoon helemaal niks.
Heb niet de behoefte om oxy te nemen, ik zie het meer als een pijnstiller.
Ik gebruik het nu bijna 2 jaar, staat me nog wat te wachten wat dat betreft?
Vanuit jouw ervaring gezien uiteraard.
Ben ik niet vergeten heur.quote:Op zaterdag 12 maart 2016 20:51 schreef houdjemond het volgende:
[..]
Nja vergeet niet dat ik een heel klein poppetje ben van 1.58 en nog geen 50 kilo aan de "grote-mensen-morfine". Op het hoogtepunt zat ik aan de 60mg per dag.
Qua afkicken, ik werd er rusteloos van, vooral als ik in bed ging liggen qua armen en benen, ik moest bewegen. Zweten,raar dromen, stikchagrijnig en heel snel geïrriteerd. Duurde in de stappen die ik nam een dag of 2-3. Morgen al een week "clean", klinkt echt als een junkie inderdaad, maar wel een blije
Ja, soort restless leg syndrom maar dan sporadisch.quote:Op zaterdag 12 maart 2016 21:10 schreef vannelle het volgende:
[..]
Ben ik niet vergeten heur.
Vroeg het me gewoon af....
Bepaalde dingen zoals rusteloosheid in armen en benen, zweten, sjagga soms maar wel fijne dromen, dat is ook wel eens anders geweest.
En dan zit ik nog aan de oxy, dat wordt nog wat als ik af kan gaan bouwen (wat er voorlopig niet in zit)
Maar zoals ik al zei kan ik op goede dagen ook uitstekend zonder, ik voel me niet afhankelijk. Het is voor mij alleen maar een pijnstiller die min of meer werkt.
Jij hebt in bed ook benen die een eigen leven gaan leiden of begrijp ik dat verkeerd?
Komt vast goed!quote:Op zondag 13 maart 2016 01:02 schreef houdjemond het volgende:
[..]
Ja, soort restless leg syndrom maar dan sporadisch.
En ik denk dat het ook een klein tikje geestelijk was bij mij, bedoel was echt een actie reactie ; pijn/niet lekker/rusteloos door pijn hops oxy erin.
Wel blij dat ik er nu vanaf ben, hopen dat het ook even zo mag blijven.
Nu mentaal nog even alles op een rijtje krijgen..
Dat kan ik me goed voorstellen dat dat niet leuk is. Reageerden ze wel goed en heb je wel een fijne dag gehad?quote:Op zondag 13 maart 2016 21:02 schreef superkimmi het volgende:
had vandaag vrienden over. Was erg gezellig maar moet nu natuurlijk elke keer mensen vertellen van de diagnose en das toch elke keer weer een deksel op mn neus
Ja mensen reageren gelukkig begripvol en niet met teveel medelijden (want dan voelt het alsof ik hen moet troosten ofzo). En de rest vd middag was erg gezellig.quote:Op zondag 13 maart 2016 21:07 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Dat kan ik me goed voorstellen dat dat niet leuk is. Reageerden ze wel goed en heb je wel een fijne dag gehad?
Hier gisteren met een vriendin wezen zwemmen en naar de Mac geweest. Dat ik dan vandaag helemaal kapot ben en tot half 2 in bed heb gelegen en verder amper wat kan heb ik er wel voor over. Want het was wel gezellig gisteren en dat is toch weer een lichtpuntje dan
Mag ik vragen op wat voor manier je het verteld?quote:Op zondag 13 maart 2016 21:11 schreef superkimmi het volgende:
[..]
Ja mensen reageren gelukkig begripvol en niet met teveel medelijden (want dan voelt het alsof ik hen moet troosten ofzo). En de rest vd middag was erg gezellig.
En fijn dat het gisteren geslaagd was! Das idd een offertje waard toch
Mijn ouders behandelen me in het begin alsof ik van porselein gemaakt was. Toen ben ik ff met ze om de tafel gegaan dat ze daar heel gauw mee moesten kappen. Sindsdien is het beter. Voor de rest als ik vertel dat ik aan de dialyse zit krijg ik idd ook dat oohh je bent nog zo jong en wat erg en bleeeeegh.quote:Op zondag 13 maart 2016 22:52 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Mag ik vragen op wat voor manier je het verteld?
Ik merk dat ik het heel moeilijk vind. Of ik vertel het te luchtig, en het komt dus niet echt aan. ik ben heel goed in dingen "weglachen", of ergens een sarcastische grap van maken. Op Kreta hadden we bijvoorbeeld een groepje leren kennen waar we mee gingen eten. Als ik dan op de terugweg de berg amper op kom en de groep kwijt raak roep ik gerust "wacht even op de gehandicapte jongens". Of voor m'n verjaardag krijg ik een elektrische fiets en dan roep ik "volgend jaar komt de rollator".
Of ik krijg DE BLIK, zo noem ik hem, vol medelijden en dan een "aaaah je bent nog zo jong, wat erg!". En dan wil ik het liefst dat gevoel juist weer wegnemen, ik wil geen "medelijden".
Het liefst zou ik het gewoon wel zonder het zwaar te kunnen maken vertellen, maar wel op zo'n manier dat ik wel ook mijn grenzen aan kan geven.
En even in het algemeen. Hoe gaat dat met jullie ouders? M'n moeder en ik dat is echt lastig. m'n oma had reuma (die had artritis of artrose, haal het altijd door elkaar) en zwaar overgewicht. Waardoor ze op gegeven moment ook gewoon echt niet meer kon lopen. Mijn moeder heeft de andere variant die m'n oma niet had, en fibromyalgie. Van vwo naar de mavo gegaan. En op haar manier met alles geworsteld. En Nouja, ik kan me heel goed voorstellen dat je het voor je dochter heel graag anders ziet. En ik denk dat mijn moeder zich er nu pas een beetje van bewust word hoe erg ze dat altijd op mij "geprojecteerd" is. Maar ik vind het moeilijk. M'n eigen onvermogen is al zo groot zeg maar..
Met m'n ouders dat heeft echt geklapt. Iedere keer als ik kwam zo doordrammen op school bijvoorbeeld. Je weet wel hoe dat gaat, je moet iemand hebben en voor je dat voor elkaar hebt ben je 4 weken verder. Nouja, dat zijn wel echt dingen daar wil ik me zo min mogelijk druk om maken. (Behalve nu met de GGZ, maar goed.. Ben al 10 jaar onderweg besefte ik me dit weekend opeens. 10 jaar bezig geweest, en dan is een handtekeningetje krijgen voor je 20.000 studieschuld nog teveel moeite, die kan ik ook even niet loslaten ). Maar dan iedere keer als ik bij m'n ouders ben "heb je al gehoord van, en waarom dan niet, en heb je dit en dit al geprobeerd en zus en zo", en dat is goed bedoelt, dat weet ik. Even stom voorbeeld hoor. Maar ik ging daar gewoon met een rotter gevoel weer weg dan dat ik kwam. Paar keer aangekaart. Vol ontkenning natuurlijk, dat deden ze echt niet!! Dus toen had ik voor mezelf besloten "ok dan kom ik eens in de twee weken doen we kopje thee, praten we over ditjes en datjes, klaar". Vervolgens wekenlang mn ouders achter me aangehad, waarom ik zo weinig langs kwam. Wat dan het probleem was. Heel veel ontkennen, zeggen dat er dingen niet gezegd zijn die er wel gezegd zijn. M'n vriend z'n kin heb ik echt wel eens op de grond zien hangen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik zelfs een beetje geschrokken ben van sommige karaktertrekjes van m'n moeder. Net zo lang aan m'n voordeur blijven staan tot ik opendoe nadat ik een keertje huilend aan de telefoon hing, want dit kon zo niet langer en ze gingen NU wel eens zorgen dat ze dit op gingen lossen want ze hadden wel lang genoeg toegekeken ik wilde alleen even praten..quote:Op zondag 13 maart 2016 22:57 schreef LPFAN het volgende:
[..]
Mijn ouders behandelen me in het begin alsof ik van porselein gemaakt was. Toen ben ik ff met ze om de tafel gegaan dat ze daar heel gauw mee moesten kappen. Sindsdien is het beter. Voor de rest als ik vertel dat ik aan de dialyse zit krijg ik idd ook dat oohh je bent nog zo jong en wat erg en bleeeeegh.
Mijn tante belde in het begin zelfs mijn ouders op, hoe ze met mij moest omgaan nu. Uhh wat dacht je van gewoon het zelfde. Ze denken dat je karakter anders wordt ofzo soms...
Dat heeft tijd nodig ja om je ouders weer te vertrouwen. Kan me heel goed voorstellen dat je er zat van was op een moment. Vervelend zeg zoveel onbegrip vooral van hun!quote:Op zondag 13 maart 2016 23:16 schreef Fripsel het volgende:
[..]
Met m'n ouders dat heeft echt geklapt. Iedere keer als ik kwam zo doordrammen op school bijvoorbeeld. Je weet wel hoe dat gaat, je moet iemand hebben en voor je dat voor elkaar hebt ben je 4 weken verder. Nouja, dat zijn wel echt dingen daar wil ik me zo min mogelijk druk om maken. (Behalve nu met de GGZ, maar goed.. Ben al 10 jaar onderweg besefte ik me dit weekend opeens. 10 jaar bezig geweest, en dan is een handtekeningetje krijgen voor je 20.000 studieschuld nog teveel moeite, die kan ik ook even niet loslaten ). Maar dan iedere keer als ik bij m'n ouders ben "heb je al gehoord van, en waarom dan niet, en heb je dit en dit al geprobeerd en zus en zo", en dat is goed bedoelt, dat weet ik. Even stom voorbeeld hoor. Maar ik ging daar gewoon met een rotter gevoel weer weg dan dat ik kwam. Paar keer aangekaart. Vol ontkenning natuurlijk, dat deden ze echt niet!! Dus toen had ik voor mezelf besloten "ok dan kom ik eens in de twee weken doen we kopje thee, praten we over ditjes en datjes, klaar". Vervolgens wekenlang mn ouders achter me aangehad, waarom ik zo weinig langs kwam. Wat dan het probleem was. Heel veel ontkennen, zeggen dat er dingen niet gezegd zijn die er wel gezegd zijn. M'n vriend z'n kin heb ik echt wel eens op de grond zien hangen. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik zelfs een beetje geschrokken ben van sommige karaktertrekjes van m'n moeder. Net zo lang aan m'n voordeur blijven staan tot ik opendoe nadat ik een keertje huilend aan de telefoon hing, want dit kon zo niet langer en ze gingen NU wel eens zorgen dat ze dit op gingen lossen want ze hadden wel lang genoeg toegekeken ik wilde alleen even praten..
Mja, na m'n instorting. Zei m'n moeder opeens tegen me, "Frips, al maanden wil ik tegen je zeggen doe nou rustig aan je rent jezelf voorbij", en het enige wat ik al die tijd te horen kreeg was "je moet dit regelen, je moet dat afmaken je moet zus". Maar dan wel gefocused op dingen waar ik geen fuck aan kon doen.
En nu heb ik ze vanavond weer gezien, en was alles opeens heel begripvol enzo. En ik durf er gewoon niet op te vertrouwen mja tijd.. Denk ik.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |