boulimia...

Ik denk eigenlijk dat als je hulp gaat zoeken verstandig is om ook met je ouders te praten , want die hulp kan veel dingen aan wakkeren en dan is het wel handig om mensen om je heen te hebben die je steunen en kunnen opvangen .
Ik kan de angst wel begrijpen , maar denk dat het niet nodig is om daar zo bang over te zijn .
Mijn advies is ga naar een huisarts en die verwijst je zo door naar een hulpverlenende instantie .

Tja, gewoon vertellen he. Ouders zullen het echt wel begrijpen.

Een oud gezegde luidt: er over praten is de eerste stap richting een oplossing. Die stap heb je dus hier al gezet. Bovendien heb je ook voor jezelf al de knoop doorgehakt om er iets aan te doen, je zit dus niet meer in de ontkennende fase. Ook dat is een pluspunt. Kortom, de eerste voorzichtige stapjes zijn gezet, en dat zijn meestal de moeilijkste.
En hoe het nu verder moet, dat hangt af van wat je zelf wilt gaan doen. Je zit in in het buitenland, dus lijkt het mij ook handiger om daar hulp te zoeken bij het behandelen van je probleem. Want intensieve gesprekken, misschien wel contact krijgen met lotgenoten, is toch iets wat de kans op succesvol je eetprobleem oplossen vergroot.
Sterkte dus.

Oh ja, je hoeft je nergens voor te schamen. Het is een probleem dat veer mensen hebben. Je bent echt niet een eenling.

je kunt hulp zoeken bij de stichting Anorexia Nervosa en Boulimia Nervosa,

http://www.sabn.nl/

[Dit bericht is gewijzigd door akkien op 24-11-2002 20:14]

Dit redt je helaas niet in je eentje, met deze ziekte (want dat is het) heb je echt professionele hulp nodig.
Je kan niet opeens tegen jezelf zeggen dat je je vinger niet meer in je keel steekt omdat je inmiddels wel slank genoeg bent.
Of laat ik het zo zeggen: de meeste mensen met boulimia hebben daar de wilskracht en het positieve zelfbeeld hier niet voor (er zijn natuurlijk uitzonderingen).
Je kan hulp zoeken bij de huisarts en maatschappelijk werker, deze struren je dan (hoogstwaarschijnlijk) door naar een psycholoog (van bijv. het RIAGG (zoals dat instituut hier in Nederland heet, ik weet niet hoe het daar heet))
Overigens kan boulimia dodelijk zijn, wist je dat?

Je kan het overigens beter wél tegen je ouders vertellen.
Ze zullen zich ongetwijffeld veel zorgen maken maar dat is minder erg dan dat ze er achteraf achter komen en het te laat is.
Als je het ze verteld hebt zullen ze er echt nog wel voor je zijn en je van alle kanten steunen.
(heb zelf een tijdje geleden mijn ouders verteld dat ik eigenlijk veel teveel alcohol en wiet gebruikte, ze schrokken er wel van maar ik heb enorm veel steun aan ze gehad en ik ben er nu helemaal vanaf)

[Dit bericht is gewijzigd door SiGNe op 24-11-2002 20:15]

Meid, schraap al je moed bij elkaar en vertel het.
Juist nu heb je zo veel liefde, steun en aandacht nodig van je naasten.
Meer heb ik niet toe te voegen. Veel sterkte...

Zoals hier al een paar keer gezegt is,ga hulp zoeken.
Probeer er met je ouders over te praten of met vrienden/vriendinnen.
Alleen red je het niet....
Heel veel sterkte en pas goed op jezelf
liefs Ereshkigal

De manier waarop je zegt wat het probleem is maakt naar mijn gevoel de angst voor je probleem groter dan het probleem zelf.

Ik denk dat je moet proberen te genieten van wat je doet. Geniet van het naar binnen schronsen, en geniet van het uitkotsen.

Geniet van het uitkotsen van jezelf als je stilstaat bij wat je doet. Probeer het te blijven (bewust) doen, terwijl je erbij stilsstaat. Ga er bewust mee door. Blijf het doen. Kijk naar wat voor gevoel het oplevert. Doorleef dit gevoel. Schrijf het op. Kijk naar jezelf.

Binnen een paar weken veranderd je kijk op je probleem. Nu kan je kijken naar wat er eigenlijk aan de hand is.

Wees niet bang.

Succes!

quote:

---

Op vrijdag 29 november 2002 14:40 schreef Gospelkees het volgende:
Ik denk dat je moet proberen te genieten van wat je doet. Geniet van het naar binnen schronsen, en geniet van het uitkotsen.

---

Gospelkees,
Omdat ik je reactie nogal opmerkelijk vind, heb ik ook een aantal van je andere posts doorgelezen.
Het komt op mij over alsof je door een bepaalde therapie het licht hebt gezien. Of dat je een uitgesproken, niet gebruikelijke levensvisie hebt.

In ieder geval heb ik het idee dat jij advies geeft mbt de 'diepere lagen'. Ik ben van mening dat de topicstartster daar absoluut niet aan toe is. Zij zal eerst eens moeten onderzoeken wat de onderliggende oorzaken zijn van haar eetprobleem. Want daar is het een uiting van. En het lijkt me verstandig voor haar om een goede therapeut te zoeken.

Dat lijkt me adequater dan nu te gaan genieten van de kotsbuien.

quote:

---

Op zondag 24 november 2002 19:39 schreef Angel20 het volgende:
Ik heb al bijna een jaar boulimia....momenteel woon ik in het buitenland voor een jaar, maar het wordt alleen maar erger nu!
Met kerst kom ik naar Nld, dus wil het graag dan vertellen en hulp zoeken..misschien dan ook niet meer terug naar het buitenland.
Maar hoe moet ik hulp zoeken? durf het niemand te vertellen, zeker mn ouders niet!!! Heeft iemand hier misschien ervaring mee???
Hoop het!!! want heb echt advies nodig, ik weet echt niet wat ik moet doen...

---

kun je volgens mij het beste mee naar je huisarts, als je die hier tenminste heb en neem anders contact op met het RIAGG in jouw omgeving. Zij kunnen je ongetwijfeld helpen ..

PS. is het niet juist een steun als je het tegen je ouders verteld ?

quote:

---

Op vrijdag 29 november 2002 18:34 schreef Moonah het volgende:

[..]

Gospelkees,
Omdat ik je reactie nogal opmerkelijk vind, heb ik ook een aantal van je andere posts doorgelezen.
Het komt op mij over alsof je door een bepaalde therapie het licht hebt gezien. Of dat je een uitgesproken, niet gebruikelijke levensvisie hebt.

In ieder geval heb ik het idee dat jij advies geeft mbt de 'diepere lagen'. Ik ben van mening dat de topicstartster daar absoluut niet aan toe is. Zij zal eerst eens moeten onderzoeken wat de onderliggende oorzaken zijn van haar eetprobleem. Want daar is het een uiting van. En het lijkt me verstandig voor haar om een goede therapeut te zoeken.

Dat lijkt me adequater dan nu te gaan genieten van de kotsbuien.

---

Nou Moonah,

Fijn dat je zoveel interesse in me toont. Inderdaad heb ik een ongebruikelijk leven(svisie). Ik zet dit tussen haakjes omdat m'n visie gebaseerd is op m'n ervaring ipv m'n ideeën.

Helemaal ben ik het met je eens, als je aangeeft dat Angel20 onderzoek dient te doen naar de oorzaken van haar door haarzelf ongewenste gedrag. De manier waarop ik e.e.a. heb beschreven is een manier om dit te doen.

Uiteraard zijn haar kostbuien niet om van te genieten. Probeer anders eens te kijken wat ik probeer te bereiken met wat ik opschrijf...

Dat ze hulp zoekt is duidelijk, want dat zegt ze te gaan doen:

Nou Angel20: Als je in Nederland hulp wilt zoeken is de ge-ijkte weg via de huisarts. Deze verwijst je afhankelijk van de ernst door naar het AMW (Algemeen Maatschappelijk werk) of RIAGG (Regionaal Instelling Ambulante GezondheidsZorg). AMW ben je zo aan de beurt (als je geluk hebt.) RIAGG kan je maanden wachten.

Dus zeg ik: Probeer er zelf eens naar te kijken.

Nogmaals veel succes.

Hoi,

Ik heb hier alle ervaring mee. Ik ben in de 30 en heb sinds mijn 12e (ongeveer) een eetstoornis. Ik heb 2x therapie gevolgd, 1x bij een maatschappelijk werkster en 1x bij een psycholoog. Het heeft in zoverre geholpen, dat ik de eetstoornis redelijk onder controle heb.
Mijn ouders wisten het toen ik een jaar of 14 was. Ik werd door een dieetiste doorgestuurd naar maatschappelijk werk, omdat zij wel doorhad wat er met mij aan de hand was.
Mijn ouders hebben helaas nooit echt begrepen. Mijn eetstoornis werd veroorzaakt door spanningen (binnen het gezin). Op school werd ik gepest, dus dat kwam er ook nog eens bij. Eten was (is) voor mij een uitlaatklep. Troost, een leegte opvullen. Maar ook: Een probleem creeeren, zodat ik me niet teveel kon bezig houden met andere problemen. Een verslaving.

Het is goed om het aan mensen uit jouw omgeving te vertellen, maar hou er rekening mee, dat niet iedereen er begrip voor heeft. Dat kan heel pijnlijk zijn.
Toch is het een stapje richting acceptatie voor jezelf.
Accepteren dat er iets niet ok met je is. Accepteren dat je een probleem hebt. Accepteren is de enige manier om jezelf verder te kunnen helpen.

liefs,

Stap 1 heb je al gezet, een hele belangrijke: toegeven dat er iets aan de hand is en dat je er vanaf wilt komen. Hoe nu verder hangt vooral van jezelf af, wat denk je dat bij jou zou helpen? Zoek wel hulp, want het is erg zwaar om dit alleen te dragen.
www.sabn.nl is inderdaad erg aan te raden, je kunt er veel informatie vinden, en op de prikborden en in de chat kun je je verhaal kwijt.
Probeer verder iemand in vertrouwen te nemen. Dat kunnen je ouders zijn, een goede vriend of vriendin, of je huisarts. Iemand tegen wie je eerlijk durft te zijn, en tegen wie je het ook kunt zeggen als het niet goed gaat. Als je professionele hulp wilt (en nou niet zeggen dat het niet nodig is... het kan echt helpen!), is je huisarts de aangewezen persoon voor een doorverwijzing.
Verder zijn er nog een hoop goede boeken over eetstoornissen, ook zelfhulpboeken (bijv. de boekjes van Jaap Spaans).

Sterkte en succes!

(Ja, ik heb er zelf ervaring mee, maar wil hier liever niet in details treden)