Aansluiting

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:48 schreef Deezertje het volgende:

Nou dan kan ik de kosten van de therapie wel in mijn zak houden want ze zullen vast aanraden: neem contact met 'm of zijn ouders op en kijk hoe hij tegen deze situatie aankijkt/keek, praat het uit en laat het achter je.

Dat denk ik niet. Sterker, ik weet wel zeker van niet. Maar voor jou weer een reden om niets te doen en te blijven zwelgen op je vierkante centimeter.

Naar FB verplaatst.

[ Bericht 96% gewijzigd door Copycat op 24-02-2016 10:08:21 ]

Deezertje, er zijn twee dingen die je kunnen helpen: professionele hulp (emdr, therapie, sociale vaardigheden training, wat dan ook) en ophouden met naar anderen kijken. Dat laatste is wat in al je posts terugkomt: anderen hebben jou van alles aangedaan, anderen hebben wel een leuk leven, anderen hebben wel een relatie, anderen komen niet naar jou toe, anderen tonen geen interesse in jou.

Die 'anderen' doen er niet toe. Niet om als schuldigen aan te wijzen voor allerlei negatieve zaken en niet om verantwoordelijk te maken voor jouw (on)geluk. Jij bent hierin de enige die iets kan betekenen voor jezelf. Neem het heft in eigen handen.

Kijk, daarom ben ik voor inkomensafhankelijke verzekering. Je kunt niet van mensen met problemen verwachten dat ze goed hun verzekering kunnen kiezen.

Maar on-topic. Ik snap Deezertje wel, als in dat zijn manier van doen en denken heel erg in het autisme spectrum ligt. Aangezien autisme vrij complex is, kan niemand hier op Fok Deezertje goed helpen, want al zijn problemen zitten met elkaar verweven.

Dus Deezertje, zoek hulp! Fokmensen weten niet hoe ze met jouw problemen om moeten gaan en op moeten lossen en ze kunnen het alleen erger maken.

[ Bericht 8% gewijzigd door Mathemaat op 24-02-2016 10:40:38 ]

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:01 schreef Copycat het volgende:

[..]

Dat denk ik niet. Sterker, ik weet wel zeker van niet. Maar voor jou weer een reden om niets te doen en te blijven zwelgen op je vierkante centimeter.

Dat lijkt me ook heel sterk. Een therapeut gaat jou niet aanraden om iets wat je op 12-jarige leeftijd is "overkomen" nog groter laten maken. Die gaat je helpen om dit soort zaken los te laten.
Je maakt het groter dan het is, de ouders van een 12-jarig kind maakten een beslissing waar jij het als 12-jarige niet mee eens was, het probleem is dat je dat op je 25e (!!) nog steeds niet kan loslaten.

Je had toch ook nog gewoon na schooltijd met die jongen kunnen afspreken? Jullie woonden bij elkaar in de straat.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:39 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Dat niet naar anderen kijken is gewoon enorm lastig. Ik ben er gevoelig voor. Maar ik wordt er soms automatisch mee geconfronteerd. Gisteren zat ik zo'n 4-zits en komen er ineens 3 meiden van mijn leeftijd bijzitten. Ze hadden het uitgebreid over hun relaties en andere belevenissen van afgelopen weekend.. Tja, logisch ook want ze kennen mij niet en zijn gewoon met hun eigen leven bezig maar horen wat je mist is niet fijn. Op mijn leeftijd begint iedereen zich langzaamaan te settelen.

Ja, je loopt achter en je mist veel. Heel klote. Maar wat kan JIJ doen om dit om te draaien?

Bel vandaag de huisarts eens, die kan je doorverwijzen naar een psycholoog, voor een laagdrempelig gesprekje, dat is GRATIS. Dan heb je een stap gezet, en kan je dan nog bepalen of het jou je tijd en geld waard is.

Maar Deezertje, wat is nou je doel met steeds dezelfde uitspraken blijven doen? Aan één kant kun je stellen dat je een en ander misschien niet verwerkt hebt en daarom blijft hameren op hoe kut alles wel niet is. Aan de andere kant is dit misschien wel je meest effectieve tactiek so far om aandacht te genereren, al werkt het overduidelijk niet bevredigend genoeg.

Wat wil je nou eigenlijk graag horen?

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:44 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Afgezien van andere lestijden en huiswerk maken had ik er ook geen zin meer in..

Je hebt het dus zelf laten verwateren.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:44 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Afgezien van andere lestijden en huiswerk maken had ik er ook geen zin meer in..

Dan heb je het dus ZELF verpest en moet je daar de verantwoordelijkheid voor nemen en dat naast je neerleggen.

quote:

Op dinsdag 23 februari 2016 23:43 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Soort trauma:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh, het pesten: op de gewone middelbare vanwege mijn uiterlijk (acne) en zoals pubers dan zijn hebben ze zo een hele groep mee icm met mijn kwakkelende schoolresultaten = buitenbeentje. Op HBO niet echt gepest maar al het contact moest wel vanuit mij komen en dat ik niet op kamers woonden heb ik nooit wat buitenschools gedaan (ze nodigden mij ook niet uit). Iedere dag braaf naar huis.

Dus eigenlijk heb je je hele leven al geen aansluiting? Die ene vriendschap is duidelijk de uitzondering geweest. Immers, kleine kinderen maken onderdeel uit van een groep op de basisschool en leren daar en bij verenigingen socialiseren? Dit noemen ze secundaire socialisatie. Je ouders zijn je primaire socialisatie (of ten minste dat zouden ze moeten zijn).

Ik weet niet of je de oorzaak hiervan wil leggen bij je stoornis of dat een andere gebeurtenis je een afweermechanisme heeft doen maken voor enge sociale dingen (of misschien versterkt de een de ander), maar weet:

You are not defined by your past. It was a lesson. Not a life sentence!

Je bent daarom ook bij de HBO niet gepest zoals de middelbare school. Die vooruitgang is er geweest. Persoonlijk denk ik dat de volgende stap, geaccepteerd worden zoals je bent, pas zal slagen als je jezelf geaccepteerd hebt. Daarvoor is het behulpzaam als je begrijpt waarom jij de dingen doet zoals je ze doet. Inzicht in jezelf krijgen (bv dmv Past Reality Integration therapie - als het onder je aanvullende zorgverzekering valt dan is er geen eigen risico).

Dat krijg je alleen maar als je dingen uit eigen ervaring ondervindt, en stopt met het verdedigen en beschermen van je onbewuste en bewuste angsten. Je bent geen kind meer. Je kan veel meer dingen aan dan je denkt, maar reageert nog steeds op dezelfde manier als toen je een kind was!

Welke vorm van therapie het ook is, het zorgt ervoor dat je veelzijdiger wordt .Het is Charles Darwin die ooit mooi zei: het is niet de meest sterke of meest intelligente persoon die overleeft, maar de persoon die zich het best kan aanpassen.

Aanpassen zal lastig genoeg voor je zijn maar het is niet onmogelijk? Begin met jezelf bloot te stellen aan groepen. Probeer meer harmonieus te zijn met je omgeving. Er is geen andere manier om aansluiting te vinden!

Deezertje .. Je vernielt op deze manier je eigen leven, door geen enkele actie te ondernemen en alleen te zwelgen. En dat is volledig je eigen schuld, en van niemand anders.

En ja, die keuze heb je, het is je goed recht. Maar besef dan wel dat het jouw eigen keus is om te blijven waar je nu bent. Je kiest er wellicht niet voor om ongelukkig te zijn, maar je kiest er wel bewust voor om ongelukkig te blijven. En dat kan je anderen niet blijven verwijten door steeds weer die vergelijkingen te maken. Neem dan ook verantwoordelijkheid voor die keuze.

Aan de andere kant staat actie ondernemen. Actief hulp zoeken. Therapie. Wellicht meerdaags in de vorm van deeltijdbehandeling. En dat is verschrikkelijk moeilijk. Eng en confronterend. Hoewel ik niet dezelfde problematiek heb, ben ik een poos enorm depressief geweest. En dan wordt je doodleuk verteld dat je weer dingen moet gaan doen in je leven. Hoe tegenstrijdig dat ook voelt. Maakt niet eens uit wat, hoe je daar over denkt of dat je het überhaupt leuk vindt. Toch doen. Enorme symptoombestrijding, maar verschrikkelijk belangrijk.

Je zit inmiddels zo diep in je eigen ellende dat jouw perceptie van de wereld niet meer klopt. Je oordeel is vertekend, en daar kan je niet meer op vertrouwen. Laat je alsjeblieft leiden door professionals.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 00:23 schreef Deezertje het volgende:

[..]

En de manier waarop het is gegaan vind je normaal?! Ik zie het ook een beetje in lijn met met mijn indicatie later (leven mislukt), maar daar was toen geen sprake van want iedereen (ja iedereen) vond ons gewoon goede en leuke vrienden. Hij was zelf liever ook doorgegaan.

Normaal of niet, zijn ouders vonden het schijnbaar noodzakelijk om het op die manier te doen en dat is ook niet voor niets denk ik. Misschien kan ik het een beetje relativeren met een persoonlijk verhaal.

Toen ik op de basisschool zat had ik ook een vriend die een klein beetje zoals jij was. (Nog steeds contact mee trouwens) Hij had adhd, werd gepest en vond ook geen aansluiting bij zijn klas. Ik zat op een andere school en ik kon het wel goed met hem vinden. We speelden samen, gameden veel, ruilden Pokémonkaarten, je weet wel hoe het gaat. Na een tijdje begon hij mij een beetje te claimen, hij woonde een aantal huizen verder dan ik en kwam elke dag langs. Ik was zijn enige en daarmee ook beste vriend. Voor mij voelde dat niet zo, ik had in mijn eigen klas vrienden aan overvloed, maar dat liet ik niet aan hem merken want ik wist ook wel hoe moeilijk hij het had.

Op een gegeven moment liep het echt uit de hand. Elke dag in het weekend/vakantie stond hij om 9 uur al voor onze deur, hij wachtte mij op na school en kwam op een gegeven moment gewoon via de achterdeur ons huis binnen zonder even te melden dat hij er aan kwam. Zelfs wanneer ik andere vriendjes over de vloer had of buiten was met anderen ging hij zich er in mengen, wat vaak tot ruzie leidde met die vriendjes want hij was gewoon echt geen makkelijk persoon als je hem niet kende. Het werd echt een verstikkende vriendschap, hij was een wereld aan het creëren waarin alleen wij twee een deel van maakten. Voor mijn moeder was het op een gegeven moment echt de laatste druppel en toen heeft ze hem scheldend het huis uitgestuurd. Misschien ook niet de juiste manier, maar het was wel effectief. Later kwam zijn moeder aan onze deur en toen hebben onze ouders er over gepraat. Later moest hij noodgedwongen naar een andere middelbare school dan ik, een school waar veel aandacht werd besteed aan kinderen met adhd en andere stoornissen. Het heeft zichzelf min of meer opgelost, hij kwam in een nieuwe omgeving met mensen die hetzelfde waren als hij en kon opeens wel vrienden maken.

Je kunt het niet meer terugdraaien Deezer, het heeft geen zin om na al die jaren een wrok naar die mensen te hebben. Je zou het namelijk een klein beetje kunnen relativeren. Waarschijnlijk was jij enorm claimerig naar die vriend toe alleen zag je dat zelf niet zo.

Ik vind het trouwens wel bijzonder dat dit zo naar boven komt bij je en je nog steeds professionele hulp wegwuift. Jij hebt volgens mij gewoon een trauma opgelopen tijdens je jeugd en nooit verwerkt. Het is niet gezond om als 25-jarige nog steeds last te hebben door iets wat op de basisschool is gebeurd.

Maar goed, het is al vaker gezegd: je verschuilt je enorm achter allerlei excuses die vooral bij een ander liggen. Ligt het niet aan die vrouwen die geen interesse in je tonen, dan ligt het wel weer aan een basisschoolvriendje die je liet zakken. Als je dat hebt verwerkt zal het wel weer allemaal aan je ouders liggen die er te weinig mee deden. Jij zoekt telkens een zondebok voor je problemen terwijl het overkoepelende probleem toch echt bij jezelf en je autisme ligt.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Dit valt onder de noemer: ja idd kut en klote, maar geschiedenis.
Jij hebt nu twee opties, of kijken of je de vriendschap kan herstellen met hem (niet de ouders)
of je laat het erbij en accepteert het.

Zoals Scary Mary al aangeeft, wat is het doel om telkens het negatieve te herhalen. Mijn ervaring is dat het ervoor zorgt je ook enkel negatief blijft denken.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Mijn 12-jarige ik zou vast ook heel boos zijn, mijn 25+ jarige ik snapt dat een 12-jarige niet de capaciteiten of het inzicht heeft om over dit soort beslissingen te gaan.

Sidenote: ik ging naar een andere school dan al mijn klasgenoten, dus ook alleen naar de middelbare school, het heeft mij juist geholpen

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Het is een rotstreek. Maar niet iets onoverkomelijk voor de meeste mensen? Dus hoe nu verder?

Straks krijg je een keer een vriendinnetje, en dan gaat het uit (die kans is aanwezig. Mensen vinden je op dit forum al verstikkend/ topic claimerig). Ga je jezelf dan weer jaren lang straffen door bij de pakken neer te gaan zitten?

Het leven is voor 10% iets wat je overkomt, en 90% hoe je ergens mee omgaat. Jij lijkt alles wat er in je leven gebeurd onder die 10% te scharen?

En die ouders hebben ervoor gezorgd dat hun zoon niet afhankelijk werd van 1 persoon maar leerde zichzelf aan te passen (zie hem o.a. naar het buitenland gaan). Daar zou je jaloers op moeten zijn!

[ Bericht 8% gewijzigd door Hineni op 24-02-2016 11:08:40 ]

Zonder stappen te ondernemen blijf je hierin.. zoals in elk van jouw topics van toepassing is

Wat verwacht je van de mensen hier? Dat je een pilletje krijgt die ineens als je problemen oplost, ofzo?

Zo heb ik vroeger nooit een pony gekregen van mijn ouders. Oneerlijk want ze konden het heus wel betalen. Op mijn 12e was dat echt onrecht. Inmiddels begrijp ik de redenen daarachter. Ja, ik had topamazone kunnen zijn, nee, ik ben het niet, misschien vanwege die beslissing van mijn ouders. That's life, als ik daar nog verdrietig om zou moeten zijn...

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 11:01 schreef sibella2 het volgende:

[..]

Mijn 12-jarige ik zou vast ook heel boos zijn, mijn 25+ jarige ik snapt dat een 12-jarige niet de capaciteiten of het inzicht heeft om over dit soort beslissingen te gaan.

Ja dit.
Die ouders wilden gewoon wat hen het beste leek voor HUN ZOON. Het was niet om jou te zieken.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 10:56 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Wat zou jij doen na zo'n rotstreek van die ouders. Dan voel je je niet echt meer welkom toch? We hadden een prima vriendschap en die zouden we samen voortzetten.

Ik denk dat ik het op die leeftijd al had kunnen relativeren en niet zou betrekken op die vriend. Er is genoeg tijd na school en in het weekend, zeker op die leeftijd, om de vriendschap voor te zetten. Zeker als je daarnaast helemaal geen vrienden had. Je doet nu trouwens of het een enorm drama was, maar dat valt ook wel mee. Een basisschoolklas wordt nou eenmaal verscheurd als ze naar de middelbare school gaan. Je geeft aan dat hij veel lager scoorde dus zal hij ook wel een ander niveau gedaan hebben, je zou dus sowieso al niet met hem in één klas hebben gezeten. Je maakt het wederom weer groter dan het is en je doet net alsof dat het keerpunt in je leven was dat je opeens geen vrienden meer kon maken. Dat terwijl je daarvoor eigenlijk ook al geen vrienden kon maken, maar toevallig wel een maatje had.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 11:21 schreef Bananenpap het volgende:

[..]

Ik denk dat ik het op die leeftijd al had kunnen relativeren en niet zou betrekken op die vriend. Er is genoeg tijd na school en in het weekend, zeker op die leeftijd, om de vriendschap voor te zetten. Zeker als je daarnaast helemaal geen vrienden had. Je doet nu trouwens of het een enorm drama was, maar dat valt ook wel mee. Een basisschoolklas wordt nou eenmaal verscheurd als ze naar de middelbare school gaan. Je geeft aan dat hij veel lager scoorde dus zal hij ook wel een ander niveau gedaan hebben, je zou dus sowieso al niet met hem in één klas hebben gezeten. Je maakt het wederom weer groter dan het is en je doet net alsof dat het keerpunt in je leven was dat je opeens geen vrienden meer kon maken. Dat terwijl je daarvoor eigenlijk ook al geen vrienden kon maken, maar toevallig wel een maatje had.

Hij heeft gewoon letterlijk een trauma opgelopen. En dit heeft hem belemmert om nieuwe relaties aan te gaan na zijn basisschool. Ik denk dat ie slechts het beginpunt van het probleem probeert te schetsen.

Het zou best een keerpunt in Deezers leven kunnen zijn. Dat kunnen wij niet voor hem bepalen.
Als dat echt zo is, heeft ie ook wel echt wat om aan te werken, dus misschie n heeft die EMDR wel nut voor hem (waar hier vraagtekens bij werd gezet soor sommigen en ook mij)

In ieder geval is het niet bevordelijk als iets van zo lang terug je nog steeds zo dwars kan zitten en zou professionele hulp , op wat voor manier dan ook, van toegevoegde waarde zijn