Aansluiting

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 14:04 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

Maar jij kan dat, jij hebt de geestelijke mogelijkheden om niet de hele dag naar anderen te lopen staren. Als iemand zoals Deezer de hele dag alleen bezig is met een ongezonde focus op relaties dan is het toch niet zo gek dat ik zeg ga iets doen. Jij zegt iets om je te vermaken, dat wil zeggen dat je daar voldoening uit haalt. Ik weet natuurlijk niet hoe jij sociaal in elkaar zit maar als iemand steeds zegt ik mis aansluiting, ik heb geen mensen om mijn heen, ik zou dat wel willen. Wat is er dan zo raar aan mijn voorstel om te gaan werken?

Laat hem eerst maar eens afstuderen en gaan solliciteren. Kijken we dan wel eens verder.

Al zou hij heel de dag in bed liggen netflixen, als je daar gelukkig van wordt moet je dat vooral doen. Maar dat is niet het geval, het enige wat hij doet is piekeren en alles lijdt daar onder. Hij zit midden in zijn afstudeerperiode en zou zich daar volledig op moeten storten, maar ook dat doet hij niet. Zelfs wanneer hij gaat sporten of naar de bios gaat ontspant hij niet want hij zit zich constant te pijnigen en te ergeren aan alles en iedereen. Zelfs al zou hij vrijwilligerswerk doen, dan nog loopt hij constant te piekeren en alles te overdenken. Het probleem ligt niet aan zijn dagbesteding, maar aan zijn mindset.

Ik zou iemand van 25 jaar zonder baan trouwens niet adviseren om vrijwilligerswerk te doen. Zorg eerst maar eens dat je een fatsoenlijke betaalde baan krijgt zodat je op jezelf kan wonen en ook enigszins zelfstandig wordt. Een deel van het probleem is denk ik dat Deezer nog veel te veel in een veilige bubbel bivakkeert en niet genoodzaakt is om het een en ander op te pakken.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 12:04 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Ik heb ook op teamsport gezeten maar was ik motorisch niet zo goed, dus de slechtste van het team en viel daarom buiten de boot. Overigens wel jaren volgehouden, maar uiteindelijk moeten stoppen omdat er geen sportieve klik meer was en het onderlinge contact ging ook niet echt lekker. Veel dames in het volleybalteam maar daar kon ik niet mee overweg of ik eiste te veel aandacht en daar zaten ze niet op te wachten. Verder nog op toneel en judo gezeten.

Dus eigenlijk heb je al jaren lang moeite om je aan te passen aan anderen...

Wel een beetje essentieel om aansluiting te vinden denk je ook niet?

maar door een andere dagbesteding kan je ook een andere mindset krijgen. En je kan prima op zoek naar een betaalde baan en tegelijk iets nuttigs doen voor andere mensen maar goed laten we het er maar op houden dat mijn mening daarin anders is dan die van jullie

Wat bedoel je Deezer met ik eiste te veel aandacht, wat deed je dan? Kan het zijn dat dat ook de reden is waarom het tijdens dates mis gaat?

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 12:02 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Herken jij dat enorme vastlopen/vastzitten van TS in steeds dezelfde negatieve gedachten ook?

Zeker! Ik zit ook niet voor niets aan de antidepressiva, maar sinds ik niet meer werk en sinds ik een vriendin heb, heb ik het gevoel dat ik daar ondertussen wel mee kant stoppen. De eenzaamheid is voor mij niet meer echt een probleem, wat het verder mijn hele leven absoluut wel is geweest.
Werk was altijd een hel; nooit begrepen worden en zelf anderen ook nooit echt begrijpen. Hoe moet je "sociaal" doen tegenover je collega's? Meestal kwam dat erg krampachtig over en vroeg of laat ging men zich daar altijd aan storen of me belachelijk lopen maken.
Dat soort spanningen heb ik niet meer nu ik thuis zit, en dat is een enorme last die van mijn schouders af gevallen is.
Mensen die allerlei hoge verwachtingen van me hebben ban ik zo veel mogelijk uit mijn leven, zeker als ik er maar weinig positiviteit voor terug krijg.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 14:36 schreef ToT het volgende:

[..]

Zeker! Ik zit ook niet voor niets aan de antidepressiva, maar sinds ik niet meer werk en sinds ik een vriendin heb, heb ik het gevoel dat ik daar ondertussen wel mee kant stoppen. De eenzaamheid is voor mij niet meer echt een probleem, wat het verder mijn hele leven absoluut wel is geweest.
Werk was altijd een hel; nooit begrepen worden en zelf anderen ook nooit echt begrijpen. Hoe moet je "sociaal" doen tegenover je collega's? Meestal kwam dat erg krampachtig over en vroeg of laat ging men zich daar altijd aan storen of me belachelijk lopen maken.
Dat soort spanningen heb ik niet meer nu ik thuis zit, en dat is een enorme last die van mijn schouders af gevallen is.
Mensen die allerlei hoge verwachtingen van me hebben ban ik zo veel mogelijk uit mijn leven, zeker als ik er maar weinig positiviteit voor terug krijg.

Wisten je collega's van je autisme? Of was dit toen je zelf nog niet wist van je Asperger?

Ik heb jaren een collega met autisme gehad. Dat wist iedereen en iedereen hield daar rekening mee.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 14:36 schreef ToT het volgende:
De eenzaamheid is voor mij niet meer echt een probleem, wat het verder mijn hele leven absoluut wel is geweest.

En dat is het nu niet meer nu je een vriendin hebt? Of ook door andere zaken?

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 14:36 schreef ToT het volgende:

[..]

Zeker! Ik zit ook niet voor niets aan de antidepressiva, maar sinds ik niet meer werk en sinds ik een vriendin heb, heb ik het gevoel dat ik daar ondertussen wel mee kant stoppen. De eenzaamheid is voor mij niet meer echt een probleem, wat het verder mijn hele leven absoluut wel is geweest.
Werk was altijd een hel; nooit begrepen worden en zelf anderen ook nooit echt begrijpen. Hoe moet je "sociaal" doen tegenover je collega's? Meestal kwam dat erg krampachtig over en vroeg of laat ging men zich daar altijd aan storen of me belachelijk lopen maken.
Dat soort spanningen heb ik niet meer nu ik thuis zit, en dat is een enorme last die van mijn schouders af gevallen is.
Mensen die allerlei hoge verwachtingen van me hebben ban ik zo veel mogelijk uit mijn leven, zeker als ik er maar weinig positiviteit voor terug krijg.

Ik vind het wel jammer dat er voor mensen als jij niet iets passends qua werk gevonden kan worden in de maatschappij en daarom van mijn belastingcenten moet gaan leven . maar goed dat je je iig beter voelt.

Ik bedoel niet zozeer de ervaring wat een 25 jarige heeft maar meer de manier van reageren ook. Dat komt niet overeen met een man van 25

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 14:55 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Wisten je collega's van je autisme? Of was dit toen je zelf nog niet wist van je Asperger?

Ik heb jaren een collega met autisme gehad. Dat wist iedereen en iedereen hield daar rekening mee.

Ik heb pas sinds mijn burn-out de diagnose. Daarvoor merkten mensen vaak al wel dat er "iets" met me aan de hand was, maar dat was meer iets om kritiek op mij te leveren of me belachelijk te maken i.p.v. rekening er mee te houden. Ik ben sociaal altijd erg onhandig geweest en kon het daarnaast vaak moeilijk verkroppen als ik dingen op een omslachtige manier moest doen terwijl het veel efficiënter kon, of tijd moest verknoeien aan in mijn ogen onzinnige dingen terwijl er belangrijkere dingen te doen waren enz. Een leidinggevende boven me die absoluut niet wil luisteren en alleen maar commando's kan geven is voor mij gewoon funest.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 15:17 schreef Cue_ het volgende:

[..]

En dat is het nu niet meer nu je een vriendin hebt? Of ook door andere zaken?

Het hebben van een vriendin helpt uiteraard enorm tegen de eenzaamheid en geeft mij ook een gevoel van gewaardeerd worden; iets wat ik altijd gemist heb. Uiteraard is de liefde zelf ook geweldig! Ik heb wel vaker een relatie gehad en dat had toen vaak ook wel een goede impuls, maar het heeft nog nooit zo goed gezeten als nu met deze!
Maar de grootste doorbraak voor mij was wel arbeidsongeschikt verklaard worden plus therapie krijgen; geen negatieve prikkels meer, gen stress, niet verplicht 40 uur per week mezelf moeten bewijzen tegenover mensen met wie je niet vrijwillig omgaat.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 16:22 schreef Jhovall het volgende:

[..]

Ik vind het wel jammer dat er voor mensen als jij niet iets passends qua werk gevonden kan worden in de maatschappij en daarom van mijn belastingcenten moet gaan leven . maar goed dat je je iig beter voelt.

ok

Mocht je overigens denken dat ik maar een volslagen nutteloze last voor de maatschappij ben; ik doe wel vrijwilligerswerk voor vluchtelingen, maar dan wel op mijn voorwaarden; geen verplichtingen, me niet moeten verantwoorden tegenover een stichting enz. Ik overleg met de mensen zelf wanneer ik kom en hoe lang ik blijf enzo.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 18:30 schreef ToT het volgende:

[..]

Ik heb pas sinds mijn burn-out de diagnose. Daarvoor merkten mensen vaak al wel dat er "iets" met me aan de hand was, maar dat was meer iets om kritiek op mij te leveren of me belachelijk te maken i.p.v. rekening er mee te houden. Ik ben sociaal altijd erg onhandig geweest en kon het daarnaast vaak moeilijk verkroppen als ik dingen op een omslachtige manier moest doen terwijl het veel efficiënter kon, of tijd moest verknoeien aan in mijn ogen onzinnige dingen terwijl er belangrijkere dingen te doen waren enz. Een leidinggevende boven me die absoluut niet wil luisteren en alleen maar commando's kan geven is voor mij gewoon funest.

[..]

Het hebben van een vriendin helpt uiteraard enorm tegen de eenzaamheid en geeft mij ook een gevoel van gewaardeerd worden; iets wat ik altijd gemist heb. Uiteraard is de liefde zelf ook geweldig! Ik heb wel vaker een relatie gehad en dat had toen vaak ook wel een goede impuls, maar het heeft nog nooit zo goed gezeten als nu met deze!
Maar de grootste doorbraak voor mij was wel arbeidsongeschikt verklaard worden plus therapie krijgen; geen negatieve prikkels meer, gen stress, niet verplicht 40 uur per week mezelf moeten bewijzen tegenover mensen met wie je niet vrijwillig omgaat.

Natuurlijk is een vriendin hebben zeer fijn.
Ben wel blij om te lezen dat t vooral zit in je levensinvulling (bij jou dus juist geen werk want dan geen stress) en therapie.
Kan deezer wel wat van leren

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 18:39 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Natuurlijk is een vriendin hebben zeer fijn.
Ben wel blij om te lezen dat t vooral zit in je levensinvulling (bij jou dus juist geen werk want dan geen stress) en therapie.
Kan deezer wel wat van leren

Thanks!

Ja alleen moet je wel kijken dat je thuis niet in een depressie afzakt van de eenzaamheid.
Zomaar een vereniging opzoeken of zo is helemaal niks voor mij en ik ben ook echt geen kroegtijger. Ik hou wel van diepe gesprekken en zo heel af en toe kom je wel eens iemand tegen die dat ook fijn vindt. Ik heb wel een paar vrienden, maar de meesten wonen ver weg. Met de meesten heb ik via FOK! contact en met anderen bel ik regelmatig en heel soms zie ik ze ook wel een keertje.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 18:48 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Als ik opper dat een vriendin mij beter in mijn vel kan laten zitten wordt ik afgeslacht en moet ik eerst aan mezelf werken..

ToT heeft therapie en hulp gezocht. En daardoor is hij een andere jongen geworden en is een meisje verliefd op hem geworden.

In jouw huidige staat wordt geen enkel meisje verliefd op jou.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 18:48 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Als ik opper dat een vriendin mij beter in mijn vel kan laten zitten wordt ik afgeslacht en moet ik eerst aan mezelf werken..

Zoals ToT ook aangeeft. de doorslag was therapie en een omgeving voor hem creëren die werkte.
De vriendin was mooi meegenomen. Dat is iets heel anders.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 18:25 schreef Deezertje het volgende:

Hier heb je een punt. Ik stagneer, sta stil. Een gozer van 25 is meestal al klaar met zijn studie, op zichzelf en klaar voor de rest van zijn leven. Ik probeer nog steeds in te halen wat ik nooit heb gedaan (daten, weekends uitgaan, filmavonden etc.). Wat dat betreft ben ik soms misschien kinderachtig. Lessen hielden mij op de been, maar nu ben ik elke dag vrij en met die vrijheid kan ik zelf niet omgaan.

Het is meer de manier hoe je hier overkomt wat nogal kinderlijk is. Je kruipt constant in de slachtofferrol en reageert alleen op de berichten die je wel zinden. Nergens neem je eens gewoon de verantwoordelijk waar een volwassen vent van 25 toch wel over zou moeten beschikken. Je vindt vooral jezelf heel erg zielig en met elke post probeer je een soort van medelijden te wekken. Het lijkt wel of je constant getroost wil worden. Om eerlijk te zijn ken ik heel wat zestienjarigen die volwassener overkomen dan jij. Ik ben een aantal jaar jonger dan jij, maar het is alsof ik tegen mijn kleine broertje praat.

En ook de 'die mensen hebben het en ik wil het ook, het is niet eerlijk' reacties is niet echt iets wat bij iemand van 25 past

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 18:48 schreef Deezertje het volgende:

[..]

Als ik opper dat een vriendin mij beter in mijn vel kan laten zitten wordt ik afgeslacht en moet ik eerst aan mezelf werken..

100% herkenbaar hoor: mensen eggen snel dat je eerst van jezelf moet houden voor je van een ander kan houden en dat je een relatie niet moet gebruiken om daarmee aan jezelf te werken.

Ik zeg: bullshit!
Okee, als je volkomen labiel zou zijn en onvoorspelbaar agressief kunt worden is het idd handig om eerst aan jezelf te werken, of als je zwelgt in zelfmedelijden of enorm de ander zou claimen.
Ik neem aan dat dit allemaal niet het geval is? Of in ieder geval niet te ernstig?
Ieder mens heeft wel wat; dat hoeft niet te betekenen dat je eenzaam moet blijven tot je gelukkig kunt zijn in je eentje.

Niet lullig tegen jou bedoeld dit hoor, en ik snap de standpunten van degenen die het zeggen ook wel; ik ben het er alleen niet mee eens!

Deezer die NIET enorm zwelgt in zelfmedelijden? Dan moet je zijn topics nog maar eens lezen

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 18:56 schreef gebakken-koekje het volgende:
En ook de 'die mensen hebben het en ik wil het ook, het is niet eerlijk' reacties is niet echt iets wat bij iemand van 25 past

Het is wel zo dat als je idd sterk het gevoel hebt van "iedereen heeft een relatie en ik wil het ook en het is niet eerlijk dat ik geen relatie heb", dat de kans op claimgedrag wel vrij groot zou kunnen zijn, en dat werkt dan weer averechts.
Een relatie proberen aan te knopen kan verdomd moeilijk zijn en je moet een balans vinden tussen voldoende interesse tonen en niet te wanhopig/happig overkomen.
Direct de volgende ochtend al bellen zodra iemand je haar telefoonnummer geeft is bijvoorbeeld vaak geen goede stap.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 19:07 schreef gebakken-koekje het volgende:
Deezer die NIET enorm zwelgt in zelfmedelijden? Dan moet je zijn topics nog maar eens lezen

Haha!

Nou om eerlijk te zijn heb ik dit topic zelfs ook niet eens volledig doorgelezen omdat ik deze dagen enorm druk ben met klussen en bezoek en dergelijke.

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 19:07 schreef ToT het volgende:

[..]

Het is wel zo dat als je idd sterk het gevoel hebt van "iedereen heeft een relatie en ik wil het ook en het is niet eerlijk dat ik geen relatie heb", dat de kans op claimgedrag wel vrij groot zou kunnen zijn, en dat werkt dan weer averechts.
Een relatie proberen aan te knopen kan verdomd moeilijk zijn en je moet een balans vinden tussen voldoende interesse tonen en niet te wanhopig/happig overkomen.
Direct de volgende ochtend al bellen zodra iemand je haar telefoonnummer geeft is bijvoorbeeld vaak geen goede stap.

het is helemaal niet erg om iets te willen wat een ander ook heeft en daar soms eens van balen maar jaloers zijn als je stelletjes samen ziet lopen en het ze niet gunnen vind ik geen volwassen gedrag. En dan heb ik het over dat Deezer dat doet he, niet dat je denkt dat ik het over jou heb

quote:

Op woensdag 24 februari 2016 19:09 schreef gebakken-koekje het volgende:

[..]

het is helemaal niet erg om iets te willen wat een ander ook heeft en daar soms eens van balen maar jaloers zijn als je stelletjes samen ziet lopen en het ze niet gunnen vind ik geen volwassen gedrag. En dan heb ik het over dat Deezer dat doet he, niet dat je denkt dat ik het over jou heb

Nee snap ik joh!
Dat is dan wel rottig dat Deezer het anderen misgunt, maar ik kan het me wel voorstellen dat het pijn kan doen en dat-ie het gewoon liever niet ziet dat anderen gelukkig zijn; dat herinnert je er dan weer aan dat je dat zelf niet hebt en hoe ontzettend fijn het zou zijn als je het wel zou hebben.
Toch kan de rest van de wereld zich niet aan jouw ongeluk aanpassen. Hoe beter je met je eenzaamheid kunt omgaan, hoe positiever je weer op anderen overkomt, hoe meer kans je maakt dat er toch ergens een vonk over kan springen.

Buiten het feit dat ik thuis kwam te zitten hebben antidepressiva me ook enorm geholpen, met name Wellbutrin. Dat heeft eigenlijk geen merkbare bijwerkingen (in tegenstelling tot veel andere soorten) en het heeft mij echt door de zwaarste periode heen geholpen. Af en toe een oxazepammetje op de zwaarste momenten.