Nou weer hoor, vriendin van me heeft ongeveer tegelijkertijd met mij cavia's genomen, maar ze had er geen klik mee. Ze kregen hun eten en schone kooi en korte nageltjes enzo, ze werden er alleen nooit uitgehaald. Het waren twee beertjes. Nu is er rond de kerst eentje doodgegaan, waarschijnlijk gasbuik, en twee weken later ging ze een tijd op reis en heb ik aangeboden om voor het eenzame beertje te zorgen. Vond ze prima, want haar ouders zagen het al niet zo zitten en voor mij is het een kleine moeite, er kan er nog wel even eentje bij.
Nu krijg ik steeds sms'jes dat hij het bij mij veel beter heeft, en nu is ze net terug en krijg ik te horen dat ze hem nog niet mist (ze komt hem van het weekend ophalen). Het is een ontzettend lief beestje, echt, hij laat zich gewoon aaien en kriebelen, hij staat te piepen als ik in de keuken bezig ben (heel bescheiden piepjes, vergeleken met het alarm dat schaap heet). Hij wordt steeds minder bang, want vriendin zei dat jij angstig was en zich amper liet aaien. Maar hij is niet gecastreerd en ik heb die andere castraat al gereserveerd, wat liefde op het eerste gezicht was.
Aan de ene kant vind ik het zielig om hem weer terug te geven, aan de andere kant ben ik geen afgifteplek voor ongewenste dieren (ik heb dus al wat cavia's uit opvangen gehaald en ik heb ook eens een paar hamsters overgenomen/opgevangen). Daarnaast kan ik hem wel laten castreren, maar hij is al 4,5 en ik voel me echt een trut, maar ik ben na Otje enorm aan het hypochonderen bij die beesten
ik wil voorlopig niet meer naar de dierenarts moeten
Dus, dilemma. Het beertje van de vriendin laten castreren met alle zorgen van dien en hem bij Knofje zetten omdat ik hem zielig vind, of de gereserveerde castraat gewoon ophalen waar ik meteen verliefd op was maar waarvan ik het karakter niet weet?
Ik trek het me allemaal veel te veel aan
nu voel ik me schuldig omdat we het er al over hebben gehad om haar beertje te laten castreren maar daar was ze nog niet over uit.