enigskind zijn?

mijn ervaring is dat enigskind-eren veeeel verwender zijn..
krijgen altijd geld van hun ouders mee waar ze ook maar heen gaan..
en broertjes/zusjes missen ze niet... ze weten immers niet wat dat is om die te hebben

Enig kind zijn zuigt af en toe wel aarsch, kan ik je wel vertellen.. maar ik heb (door omstandigheden) een erg sterke band opgebouwd met paps+mams, therfore zij zijn ook 'mijn beste vrienden' en ik vertel ze dingen die normaal aan een zusje/broertje verteld worden..

En besides, ik zou me weinig kunnen voorstellen hoe het anders moet, maar 1 ding is zeker: ik krijg tenMINSTE 2 kinderen

groeten Mr_Man!

PS: heb wel een vriendin met een zusje, voor mij wel rete-irritant omdat ik het gevoel heb dat alles wat ik zeg ook doorverteld word, maarja *weinig inzicht* ik zal wel weer paranoia zijn

[Dit bericht is gewijzigd door Mr_Man op 23-11-2002 00:43]

quote:

---

Op zaterdag 23 november 2002 00:44 schreef moussy het volgende:

[..]

Ik heb dus wel een broer, maar daar vertelde ik nooit wat aan. Het was en is alleen maar haat en ellende tussen ons.
[..]

Dat dacht ik ook altijd....

---

-edit- lees hieronder -edit-
gr Mr_Man

[Dit bericht is gewijzigd door Mr_Man op 23-11-2002 01:36]

Op zich heb ik altijd heel weinig moeite gehad met het enigskind zijn. Ik ben m'n hele leven al een 'loner' en kan me prima alleen vermaken in m'n kleine, vertrouwde wereldje.
Probleem is misschien wel dat ik daardoor wel meer moeite heb met het leggen van contacten. Ik ben gewoon iemand die niet gauw op de voorgrond treedt.
Wat betreft verwennerij... ja, ik heb het niet slecht gehad wat financieel betreft. Ik heb altijd prima rond kunnen komen, maar dat ik echt alles gedaan kreeg... nee, dat zeker niet.
Verder is het zo dat relationele banden met onder andere de familie nooit hecht waren. Ouders gescheiden, en vervolgens nogal beschermend opgevoed door m'n moeder. Met m'n pa heb ik pas jaren later weer contact gekregen (toen ik 18 was), 6 jaar later is hij overleden. Mijn vader heb ik dus eigenlijk nooit goed gekend. De familie van m'n vaders kant zit allemaal in Italië en met de familie in Nederland (wat er nog van over is) heb ik geen contact.
Het gemis van broers/zussen is iets wat moeilijk te omschrijven valt, omdat ik het 'fenomeen' eigenlijk niet ken. Misschien was het beter geweest, misschien ook niet.
De band met m'n moeder is bij vlagen goed. Vaak liggen onze meningen over bepaalde situaties zo ver uit elkaar dat de spanningen hoog oplopen.

quote:

---

Op zaterdag 23 november 2002 01:02 schreef MSXUser het volgende:...

De band met m'n moeder is bij vlagen goed. Vaak liggen onze meningen over bepaalde situaties zo ver uit elkaar dat de spanningen hoog oplopen.

---

financieel hebben we het niet breed gehad, maar toch heb je als enig kind altijd het alleenrecht op alle resources.. verwendheid is meer uitzondering dan regel denk ik, jongste kinderen (uit een gezin > 3) hebben altijd mééér (omdat diegene die zo'n groot gezin kan onderhouden, blijkbaar wat meer fin. ademruimte heeft).

Zelf ben ik tot +/- mn 16 loner geweest, daarna begonnen met sociale integratie en shit, nu heb ben ik vrij open, maar toch blijft ieder enigkind wat meer voor zichzelf houden, dunkt me

groeten Mr_Man

Moussy wijffie, wat een vragen zo laat in de nacht. Ben je aan het piekeren en kun je niet slapen meis?

Je kleine meissie komt niets tekort hoor, jij en je man zijn er om van haar te houden, en ze heeft een prachtige, waardevolle herinnering aan Mink, juist omdat jullie daar zo vreselijk integer mee om zijn gegaan wat haar betreft.

Ik zou willen dat ik even bij je kon zijn om je vast te houden en tegen je te zeggen dat je het meest moedige mens bent dat ik dit jaar ben tegengekomen op het internet. En jouw twijffels behoeven geen raad, ik weet pertinent zeker dat jouw hart je ingeeft wat juist is, voor je gezin, maar bovenal voor jezelf.

Ik weet niet, maar ik ben heel ontroerd door dit topic. Ik meen te weten en snappen waarom je dit vraagt, als ik je kwets met mijn post besef dan dat ik dat niet bedoel, ik heb alleen maar alles gevolgd en ben dankbaar dat ik het heb mógen volgen. Je bent een bijzonder mens Moussy.
Sorry als ik nu veel te sentimenteel over kom. Mijn tijd om te reageren op alles is door allerlei omstandigheden die ik door je vraag in dit topic herken nu pas gekomen denk ik.

quote:

---

Op zaterdag 23 november 2002 01:01 schreef moussy het volgende:

[..]

Toch niet helemaal... Mink is overleden en ik krijg twijfels of ik het bij 2 kinderen laat of dat ik er toch wel 1tje bij zou willen/mogen krijgen.

---

sorry, ik wist dit niet

ik kan je naar aanleiding hiervan het volgende zeggen: ik heb er NOOIT spijt van gehad dat ik enig kind ben, jij lijkt me een goede moeder te zijn, dus ik denk ook niet dat jouw kind daar problemen mee zal hebben. Het is af en toe praktisch om een broertje of zusje te hebben, omdat je dan problemen kunt vertellen die je niet aan je ouders kwijt zou kunnen, maar het kan ook altijd anders uitvallen! Bij 2 of meer kinderen heb je gewoon de handigheid en als jullie financiële situatie en toekomstverwachtingen daar goed genoeg voor zijn, zou ik WEL een tweede kind erbij nemen.

Ik moet zeggen dat ik je een enorm sterke vrouw vind en ik hoop dat jullie eruit komen!!

Groeten, ik.

was ik maar enigskind geweest.. was mn jeugd wel wat beter geweest

quote:

---

Op zaterdag 23 november 2002 01:44 schreef moussy het volgende:
vrouwtje R, Ik zit inderdaad te piekeren en te doen.

Aan de ene kant denk ik ; René is bijna 4, gaat straks naar school, dus dan zou ik zachtjes aan op zoek kunnen naar werk. Maar aan de andere kant gilt er ook iets in me om nog een kind. Maar daarbij komt ook nog eens dat ik bang ben dat ik een volgende zwangerschap niet aan kan. En natuurlijk de angst voor herhaling....

---

Weet je wat de pest is Moussy? Dit is een dilemma dat balanceert tussen ratio en emotie. Ga je het puur rationeel bekijken dan weet je vast ergens wel wat het beste is voor je gezin, klaar dus, maar vlak je emoties effe uit zeg Dat gaat dus niet.

Ik weet in ieder geval zeker dat René niets tekort zal komen op geestelijk vlak als jullie besluiten het bij deze gezinsvorm te houden. Ik weet ook zeker dat de keuze die je jezelf stelt een van de moeilijkste is die je moet maken.
Ik kan je geen raad geven meis, kan alleen naar je luisteren en je vertellen dat je er hoe dan ook uitkomt, omdat je een goed en groot hart hebt Het enige dat je kunt doen is wéér met de artsen overleggen of je verlangen te realiseren is. Ergens weet je natuurlijk wat zij zullen zeggen en dat je van hen ook geen garantie kunt krijgen op een 100% goede afloop. Pas op het moment dat je dat kunt accepteren kun je denk ik de juiste keuze maken en daar ook mee omgaan.

Sterkte Moussy

Zou adoptie wat zijn Mous? Of pleegouderschap?

Puur het feit dat je het serieus overweegt en echt, echt over na denkt, ten behoeve van Rene....hulde!

Kun je geen lijsje voor en tegen maken? Dan kun je rationeel bekijken wat de voors en tegens zijn en kunnen ze je mogelijk helpen met een keuze te maken. Anders blijf je malen en denken aan dingen die je eigenlijk, als je er waardepunten aan zou toekennen, helemaal niet zo waardevol voor je zijn..

Es denken, wat zou ik in jouw situatie (ff doen alsof dat kan) als voor en nadelen beschouwen...
Voor:
verlangen
Mous zou een goede moeder zijn
gezellig voor Rene
Peet is een goede vader
het is goed voor Rene om een brusje te hebben

tegen:
gezondheid van het kind
Gezondheid van de ouders: wat heeft Rene aan een ingestorte moeder?
straks kunnen Rene en Brusje het niet goed met elkaar vinden
....

Hmmm, lastig, het is niet rationeel te beslissen, dat kan nooit!! Laat je zoveel mogelijk informeren, en probeer een keuze te maken waar je vrede mee kan hebben. En weet je: wat je beslist, Rene zal het goed hebben. Want alles waar je mee bezig bent en waar je voor kiest doe je voornamelijk in haar belang. (bewaar alle draadjes maar voor later: wat zal Rene trots op je zijn!!)

ik

Lieve moussy,
eigenlijk heeft ER alles al gezegd wat ik zou kunnen bedenken.
Ik wil dus alleen nog maar even zeggen dat ik je heel veel kracht en wijsheid toewens,
en dat ik eigenlijk vermoed dat het niet bij René en Mink zal blijven.
Je hebt zoveel vragen, zoveel twijfels,
en je moet nog door zoveel pijn.
Het is bijna niet te dragen en ik als moeder kan me nog niet een tiende bedenken van alles wat er door je koppie gaat.

Neem je tijd,
het is allemaal nog zo vers, moussy.

[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 23-11-2002 09:33]

Moussy, kies in elk geval niet voor nog een kindje omdat René dan geen enigskind blijft. Dat is niet de goede reden denk ik. Enigskind zijn is beslist niet vervelend (ik ben er ook een zoals je weet, en net als bij jullie René ben ik het eigenlijk ook niet), een kind ervaart dat echt niet zo.

Natuurlijk denk ik - nu ik volwassen ben - weleens: waren mijn broertjes maar blijven leven. Anderzijds weet je als enigskind niet wat het is om een broer of zus te hebben. Dat gevoel ken je niet, en dus kun je dat ook niet missen. Ik kan me ook wel herinneren dat ik als kind vriendjes ruzie zag maken met hun brusjes en dan dacht: gelukkig heb ik dat niet!

Ja, als je volwassen bent, en je ouders worden ouder, kunnen zich minder goed redden, dan ben je de enige die voor die zorg opdraait. Dat is niet altijd prettig, omdat je de zorg niet met een ander kunt delen, die precies hetzelfde tegenover je ouders staat als jij. Maar daar heb je dan je partner voor, of andere vrienden. Je bent echt niet helemaal alleen. En ik vind dat geen reden om een brusje voor je kind te willen.

Zoals je weet is Christan ook alleen en zoals het ernaar uit ziet, blijft dat ook zo. Daar voel ik me beslist niet schuldig over, misschien ook omdat ik zelf heb ervaren dat opgroeien als enigskind helemaal niet vervelend is.

Nogmaals, ik denk niet dat je ***alleen voor René*** moet kiezen voor een derde kindje. (Niet dat ik denk dat dat je enige reden zou zijn uiteraard ).

Nou goed, heel verhaal, hopelijk heb je er wat aan. Als je wilt, mag je me ook mailen hoor, als je dat prettiger vindt.

Het enigskind zijn heb ik nooit als hinder ondervonden. Ok, ik ben misschien wat meer verwend, maar is dat zo erg? Ik geloof niet dat ik daar een slechter mens van ben geworden. Mijn ouders hebben bewust gekozen voor één kind en door hun omgeving zijn ze daar vaak op aan gekeken. Ze vonden het zielig voor mij. Dat is toch onzin.
Ik heb een fijne jeugd gehad, heb nooit echt grote behoefte gehad aan een broertje of zusje. Heb me in sociaal opzicht ook prima ontwikkelt, niets bijzonders dus.

Ik ben ook enigstkind, en ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet zo makkelijk vindt als de anderen...

Kijk, zolang ik klein was heb ik het altijd als voordeel gezien, zolang alles goed is thuis IS het ook heerlijk! Je hebt altijd je eigen plekje en dat is best wat waard denk ik...
Tot er problemen komen thuis (wat niet te hopen is uiteraard), dan sta je er echt alleen voor, en je kunt nog zo vinden dat je op je ouders moet kunnen terugvallen: dat zijn dan de mensen waar je je in verkeken hebt en die je juist NIET wilt gebruiken om bij uit te huilen, je wilt dan iemand die in hetzelfde bootje zit en dat kan bijna alleen een broertje of zusje zijn...
Ook als je ouder wordt en je krijgt de zorg voor je ouders dan is het zwaar die alleen te moeten dragen. met een broer of zus naast je is het ook zwaar, maar alleen sta je nog weer net wat alleener. Je kunt geen overleg voeren met iemand die je ouder net zo goed kent als jij...

Hoe het is om enigst kind te zijn zal voor iedereen anders zijn, voor de een is het ideaal, voor de ander een leegte. (ik behoor dus tot de laatste groep)

Maar Moussy: veel sterkte, ik heb je verhaal gelezen (volg het al tijden) en kan niet anders zeggen dan dat ik veel restpect voor je heb! Dus kop op!

quote:

---

Op zaterdag 23 november 2002 12:36 schreef moussy het volgende:

Ik bedenk me nu door het stukje van Nyame , dat ik hier een vraag stel terwijl ik er zelf antwoord op kan geven.... Nee, "enigskind" zijn is heb ik niet als een voordeel gezien. Maar een broer hebben en er geen zak aan hebben is ook niet fijn. Dus eigenlijk..... maakt het gewoon niets uit zolang je niet in de toekomst kan kijken... toch?

---

Nee, dat klopt Moussy. Als René geen broertje of zusje meer krijgt, zal ze nooit anders weten. En als ze nog wel een brusje krijgt, zal ze ook niet anders weten, ze is nog te jong om zich later de tijd alleen te herinneren (tenzij het onverhoopt nog jaren zou duren voor brusje arriveert). Wat "beter" is, kun je niet zeggen.

ik ben zelf 11 jaar enigs kind geweest , ik zelf vond dat niet erg,toen ik elf was kreeg ik een zusje ik was daar in 1ste instantie niet eens blij mee,had liever alleen gebleven,maar nu ze ouder word (zij is net 16 geworden) vind ik het nu wel leuk.

Ja kweet precies hoe het is om een enigskind te zijn.
Ik had altijd het gevoel dat ik 2 x zogoed me best moest doen om het goed te maken voor de kinderen die me ouders nooit hadden, en dat heeft een hoop bijgedragen aan mijn leven .....o.a. grote zelfverzekerdheid en meer.

Het is als enigskind 9/10 keer zo dat het meer verwend word, maar in mijn geval was dat niet zo, en daar begon ik me enorm aan te ergen, omdat iedereen zij als ik iets nieuws had, het gekregen zou hebben van me ouders ( terwijl ik er zelf hard voor gewerkt had ) maar daar ben ik nu wel over heen.

Wat het betreft broers of zussen...nee ik mis ze niet, kzou geen idee hebben hoe het is om ze te hebben, ik kan namelijk heel goed met mezelf opschieten en mezelf goed vermaken.

Tot zover vind ik het dus geweldig om enigskind te zijn!