Een 'hekel' aan baby's / kinderen hebben

FOK!forum / Ouder(s) / Een 'hekel' aan baby's / kinderen hebben

misss_me	zaterdag 23 januari 2016 @ 12:55
	Hallo, Ik heb maar eens mijn oude account opgegraven, omdat ik mij al een tijdje iets afvraag: Al zolang ik mij kan herinneren heb ik een 'hekel' aan baby's en jonge kinderen. Niet perse dat ik ze echt haat of iets wil aandoen, maar ik vind ze gewoon vies en vreemd. Terwijl de meeste mensen / vrouwen iets hebben van 'aw, wat schattig!' voel ik dat er totaal niet bij een baby of kindje. Maar geef mij een kitten, puppy of kuiken en dan heb ik dat gevoel wel. Ik zorgde ook heel vaak voor jonge en gewonde dieren en ik vind dit dan weer geweldig om te doen. Zelfs bij mijn huisdieren heb ik een soort van moedergevoel, maar bij mensenbaby's is dit er gewoon totaal niet. Nu vroeg ik me af of er meer mensen zijn die dit hebben, hebben gehad of misschien een beetje herkennen. En of dit misschien verandert als je zelf een kindje krijgt? Dat het dan anders is omdat het echt van jezelf is, zeg maar? Ik ben nu 24 en af en toe denk ik er wel eens over na of ik ooit zwanger wil worden of dat dit geen goed idee is. Waar dit gevoel vandaan komt weet ik overigens totaal niet. Ik heb geen nare ervaringen gehad met kinderen of wat dan ook. Bedankt voor het lezen!
jatochneetoch	zaterdag 23 januari 2016 @ 12:58
	Het zijn ook irritante vieze wezens. Maar ik denk dat als je er zelf één hebt dat je het dan wel leuk vind.
MrSalazar	zaterdag 23 januari 2016 @ 12:59
	Ik had het als kind. Maar toen fantaseerde ik wel over het mishandelen van baby's. Gelukkig zijn die gevoelens verdwenen.
SQ	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:02
	Oh ja hoor. Ik vond kleine kinderen vreselijk. Ik vond mensen met kleine kinderen vreselijk. Ik ergerde me altijd kapot aan alles wat er mee te maken had. Niet zozeer met baby's, die kon ik nog wel waarderen. Maar vanaf ongeveer een jaar oud vond ik ze niet meer leuk. Nu heb ik er zelf 1 van een jaar oud en ik vind die uiteraard het leukste mens van de hele wereld dus ja, het verandert meestal wel als je er zelf 1 hebt. Maar ik vind echt niet alle kinderen leuk. Ik heb nog steeds een beetje een hekel aan enorme kindermassa's en kinderfestijnen. Dus ik denk dat je gevoelens zeker niet uniek zijn hoor
SQ	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:05
	Ik ken overigens zat vrouwen bij wie het nooit over ging en die zijn ook gewoon gelukkig groot geworden zonder kinderen mag allemaal!
hoas	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:08
	Bacterie en herrie-bronnen zijn het.
Ticootje	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:19
	Ik heb zelf 3 kinderen, maar ik heb nog steeds niks met andermans kinderen.
BaardaapAd	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:28
	Natuurlijk ben je niet de enige. Babies zijn walgelijk; kale vette wangedrochten zonder enig verstand die krijsen, janken en stinken. Een soort mini Paul de Leeuwtjes. Jonge dieren zijn klein, schattig, behaard en verhoudingsgewijs niet zo dik; geen wonder dat een normaal mens ze wel leuk vind, leuker in ieder geval dan andermans Paul de Leeuw baby. Met kinderen is het anders; sommige kinderen zijn leuk, amusant, grappig, inquisitief en zo. Al zijn er ook bloedirritante ettertjes, maar .... nou ja, dat is toch voor een groot deel de schuld van de ouders, vooral van die ouders die alleen maar alles helemaal fantastisch vinden van wat hun kind doet ... eigenlijk heb je dus vaak een hekel aan OUDERS VAN KINDEREN (en babies, natuurlijk).
hoas	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:41
	Of van die teringblagen net als in de huidigge Corendon advertentie.
Gibson88	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:43
	Afschuwelijk. Ik vind baby's, peuter en kleuters ook verschrikkelijk. Bacteriebronnen, krijstelgen...Nee ik hoef ze niet.
DancingPhoebe	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:50
	* DancingPhoebe steekt hand op.
rhubarbje	zaterdag 23 januari 2016 @ 13:55
	Ik kan er ook helemaal niks mee. Vooral van die kinderen met snot en kwijl Ze doen ook niks, kunnen niks Maar een plaatje van een puppy geeft me een soort rammelende eierstokken Daar wil ik alleen maar voor zorgen
motorbloempje	zaterdag 23 januari 2016 @ 15:15
	De gedachte alleen al dat ik een kind in mijn leven zou hebben maakt me depressief. Dus nee, je bent niet de enige. Ouderschap is niet voor iedereen, en gelukkig zijn er tegenwoordig een boel hulpmiddelen die er voor zorgen dat het niet toch gebeurt. Hoezee.
Unihipili	zaterdag 23 januari 2016 @ 15:25
	Ik heb ook helemaal niks met andermans baby's. Kan er niks mee. En vaak zijn ze nog lelijk ook. En toch wil ik er zelf een. Ik heb meestal meer last van de ouders, hoe die zich gedragen en omgaan met de kinderen . Maar je hoeft natuurlijk niks, je kunt er niet vanuit gaan dat jouw visie verandert. Het kan, maar er vanuit gaan is een groot risico nemen.
Estrys	zaterdag 23 januari 2016 @ 15:54
	quote: Op zaterdag 23 januari 2016 13:02 schreef Stormqueen het volgende: Oh ja hoor. Ik vond kleine kinderen vreselijk. Ik vond mensen met kleine kinderen vreselijk. Ik ergerde me altijd kapot aan alles wat er mee te maken had. Niet zozeer met baby's, die kon ik nog wel waarderen. Maar vanaf ongeveer een jaar oud vond ik ze niet meer leuk. Nu heb ik er zelf 1 van een jaar oud en ik vind die uiteraard het leukste mens van de hele wereld dus ja, het verandert meestal wel als je er zelf 1 hebt. Maar ik vind echt niet alle kinderen leuk. Ik heb nog steeds een beetje een hekel aan enorme kindermassa's en kinderfestijnen. Dus ik denk dat je gevoelens zeker niet uniek zijn hoor Jij werkte toch ooit eens bij Babydump? Had je zo hard geld nodig?
geppie	zaterdag 23 januari 2016 @ 16:07
	Herkenbaar. En nog heb ik weinig met andermans kinderen. Je eigen kind is uiteraard anders maar bij mijn eigen kinderen vond ik het eerste levensjaar ronduit kut en afschuwelijk. En ik ben geen man
groofskendezoveelste	zaterdag 23 januari 2016 @ 16:24
	Hier was het eigenlijk net andersom. Ik wilde eigenlijk al heel vroeg kinderen en vond kleine kinderen ook oprecht leuk (veel oppaswerk gedaan enzo). Totdat ik zelf ging studeren, toen was ik ze zat. Helaas dacht iedereen te weten dat ik zo gek was op kinderen en werd er voortdurend op bv familiefeesten van me verwacht dat ik ze wel zou vermaken. Toch bleef ik de wens voor een groot gezin houden. En op dit moment heb ik er twee en is de derde onderweg. En ik heb veel meer met mijn eigen kinderen dan met andermans kinderen (al plak ik ze ook wel eens graag achter het behang en snak ik soms naar een dagje rust en ruimte). Ik denk dus dat dat gevoel herkenbaar is, zelfs als je altijd hebt geweten graag kinderen te willen.
Franny_G	zaterdag 23 januari 2016 @ 16:33
	Als ik vroeger mijn oudere zussen en andere moeders in de weer zag met krijsende, huilende, tegenstribbelende, en sowieso gewoon zwaar vermoeiende kinderen en als ik zelf eens een halve dag of avond ging oppassen dan dacht ik ook altijd en zonder uitzondering: . Maar met je eigen kind is het echt anders. En je voelt op een gegeven moment ook wel heel duidelijk of je die wens hebt of niet.
Jaimy_Luca	zaterdag 23 januari 2016 @ 17:02
	Heel jonge kinderen vind ik juist geweldig. Schattig en lief enzo. Maar (iets) oudere kinderen... mehn, die zou ik soms wel de strot door willen snijden!
Jaimy_Luca	zaterdag 23 januari 2016 @ 17:04
	Ik ken een 8-jarig jongetje die serieus de boel bij elkaar krijst als z'n moeder ook maar even naar een wondje/puistje wil kijken. Ik wens hem later veel succes met zijn vriend. (Kan namelijk niet anders dan dat ie gay is.)
1stGirl	zaterdag 23 januari 2016 @ 17:14
	Ik had precies hetzelfde gevoel. Ook zei ik tot mijn 23 ste ongeveer dat ik niet geloofde in het huwelijk, tot ik mijn man had ontmoet. Toen ik 27 was zijn we getrouwd. Ik wist toen nog zeker dat babies niets voor mij waren. Nu 4 jaar later ben ik al drie maanden een enorm trotse mama... Met andere babies of kinderen heb ik verder nog steeds helemaal niks. Het komt vanzelf of het komt niet. Dat is toch niet erg?
SQ	zaterdag 23 januari 2016 @ 18:10
	quote: Op zaterdag 23 januari 2016 15:54 schreef Estrys het volgende: [..] Jij werkte toch ooit eens bij Babydump? Had je zo hard geld nodig? ja, en daarbij, daar komen echt bijzonder weinig dreumesen.