Doet mijn peuter ook wel eens hoor, maar als je dan vraagt of V en ik nog vriendjes zijn dan antwoord hij volmondig ja.quote:Op zondag 3 januari 2016 10:40 schreef Kursor het volgende:
en
voor alle mama's in dit topic. Ik hou van jullie en jullie verhalen. Samen op weg met onze dreumessen naar het peuter-zijn.
Mooi ook om 'goede voornemens' te lezen. Ik hoop voor degenen die ze hebben dat het lukt om ze in te passen. Zelf doe ik er niet aan vanwege controledwang en perfectionisme. Dan heb ik er weer een obsessie bij.
Het huis is nog in diepe rust. Whaa. Het was gister wel 23.00 uur voor we J in bed hadden (en nog ergens een nachtvoeding). En kleuter M is al drie nachten op rij aan het spoken van de pijn. Vannacht werd het uiteindelijk 03.00 uur. Geen idee wat er aan de hand is. Al bij de HAP geweest en vannacht ook nog telefonisch overleg gehad. Overdag is er nauwelijks wat aan d'r te merken. Een huilende dreumes is voor mij beter te handelen dan een huilende kleuter
. (En ze wil ook alleen papa, want mama vindt J lief en papa vindt haar lief; wat doet dat pijn
).
Zo was ons avondeten gisteren idd, alleen Stip mept dan naar alles ipv te zeggen wat hij wil, dus op gegeven moment was de grond bezaaid met risotto en spuugde hij z'n yoghurt over z'n mouw en toen was het krijsen toen we z'n kleren uit dedenquote:Op zondag 3 januari 2016 23:55 schreef Franny_G het volgende:
Ah, Kursor, dat lijkt me ook echt even naar. Maar het zal er wel bij horen, hoe rottig het ook is. Ik houd er ook rekening mee dat waar het nu de hele tijd 'mama mama mama' is het op een dag waarschijnlijk vooral 'papa papa papa' gaat zijn.
Dot, ja, soms doe je van die dingen waarvan je eigenlijk wel weet dat ze fout gaan aflopen..
Ik had vandaag een echte peuter. Alles moest op haar manier, en als dat niet kon dan was het boosheid, weglopen, niet mee willen werken. Sowieso wil ze GEEN kleren aan. En als dat toch moet, dan is dat pure marteling. Waarna ze vervolgens wel zichzelf in haar mooie jurkje gaat staan bewonderen in de spiegel..
De volgende soort gesprekjes vinden tegenwoordig meerdere keren per dag plaats:
"I, wil je nog een broodje?"
"NEEE, geen broodje!"
"I, weet je het zeker? Want daarnet zei je dat je nog wel een broodje wilde?"
"NEE, geen broodje. UIT!" (waarmee ze wil zeggen: uit de kinderstoel)
"OK, dan ga je uit de stoel. Maar dan kun je dus niet meer eten he?"
I dus uit de stoel, ('Dankjuh!', zegt ze dan wel heel netjes) terwijl ik zelf nog een boterham neem:
"Broodjuuuuh. Broodjuh! Mama zittuh!!"
"Wil je toch nog een broodje?"
"Jaahaa" (zielig kijken, pruillip)
"OK, dan zet ik je in de stoel en dan krijg je nog een broodje"
"NEE, niet zitten, niet stoel, NEE!!"
"Maar je wilde toch nog een broodje?"
Huilend: "Neeheeh, geen broodjuh."
Neem ik een hap van mijn broodje:
"Mamaaaaa! Broodjuh!!
En dan blijkt uiteindelijk dat ze nog best een broodje wil. Alleen dan wel precies dat broodje dat ík aan het eten ben, en dat wil ze ook alleen eten als ze bij mij op schoot zit en niet in haar eigen stoel. Etc. Etc.
!!!
Saar is hier ook zo'n dramaqueen... die knijpt of slaat ook als ze nee hoort...quote:Op maandag 4 januari 2016 11:25 schreef Stormqueen het volgende:
Ik las dat een hoop van de dreumesen hier nogal pittig zijn momenteel. De mijne ook. Ze heeft dus echte echte dreumespeuterbuien sinds kort. En ik vind het best moeilijk om daar mee om te gaan. Waar ik het eerste jaar voornamelijk bezig was met voorzien in al haar behoeftes, wanneer zij er om vroeg, moet ik nu grenzen gaan stellen. En dat houdt in dat ik meerdere keren per dag een vreselijk boos meisje heb. En mauw is niet zomaar boos, nee, Mauwtje ligt plat op de grond te krijsen met stromende tranen omdat ze niet mama’s boodschappenlijstje mocht verscheuren. Twintig minuten lang. Mauw is buiten zinnen omdat ze niet het mes mocht pakken. En de makkelijkste oplossing is: haar geven wat ze wil. Maar dat kan niet. Mijn geduld wordt dus eindeloos op de proef gesteld. Ik ben de halve dag aan het kalmblijvenkalmblijven en uitleggen waarom iets niet altijd mag als Mauwtje het wil en dat boos zijn veel vermoeiender is dan blij zijn.
Ze daagt me zo uit. Dan knijpt ze met twee nageltjes, heel vals. Ik zeg: Nee Mauw, dat doet pijn, dat mag je niet doen. Tránen. Gillen. Ze kijkt me strak aan…. En knijpt nog een keer. Echt hoor, 15 maanden. Waar gaat dat heen.
Dus ja, pittig, ik moet ineens weer in een hele andere rol, van verzorger naar opvoeder. En da’s moeilijk!
Maar gelukkig zijn er ook heel veel leuke dingen. Zo zegt ze “Aauuwwww” (miauw) zodra ze het woord “poesje” hoort. En zegt ze tegen iedereen “Da! Daaaaaa!” met een zwaaiend handje. Ze applaudiseert zichzelf als ze iets heeft bereikt (een stukje lopen, een blokje in de vormenstoof). En ze heeft humor ontwikkeld. Hele basic babyhumor. Heerlijk
Heel herkenbaar, al is de reactie bij Stip bij nee vaak dat hij dan maar iets anders gaat slopen nadat hij zich natuurlijk al krijsend naar de aarde heeft gestortquote:Op maandag 4 januari 2016 11:25 schreef Stormqueen het volgende:
Ik las dat een hoop van de dreumesen hier nogal pittig zijn momenteel. De mijne ook. Ze heeft dus echte echte dreumespeuterbuien sinds kort. En ik vind het best moeilijk om daar mee om te gaan. Waar ik het eerste jaar voornamelijk bezig was met voorzien in al haar behoeftes, wanneer zij er om vroeg, moet ik nu grenzen gaan stellen. En dat houdt in dat ik meerdere keren per dag een vreselijk boos meisje heb. En mauw is niet zomaar boos, nee, Mauwtje ligt plat op de grond te krijsen met stromende tranen omdat ze niet mama’s boodschappenlijstje mocht verscheuren. Twintig minuten lang. Mauw is buiten zinnen omdat ze niet het mes mocht pakken. En de makkelijkste oplossing is: haar geven wat ze wil. Maar dat kan niet. Mijn geduld wordt dus eindeloos op de proef gesteld. Ik ben de halve dag aan het kalmblijvenkalmblijven en uitleggen waarom iets niet altijd mag als Mauwtje het wil en dat boos zijn veel vermoeiender is dan blij zijn.
Ze daagt me zo uit. Dan knijpt ze met twee nageltjes, heel vals. Ik zeg: Nee Mauw, dat doet pijn, dat mag je niet doen. Tránen. Gillen. Ze kijkt me strak aan…. En knijpt nog een keer. Echt hoor, 15 maanden. Waar gaat dat heen.
Dus ja, pittig, ik moet ineens weer in een hele andere rol, van verzorger naar opvoeder. En da’s moeilijk!
Maar gelukkig zijn er ook heel veel leuke dingen. Zo zegt ze “Aauuwwww” (miauw) zodra ze het woord “poesje” hoort. En zegt ze tegen iedereen “Da! Daaaaaa!” met een zwaaiend handje. Ze applaudiseert zichzelf als ze iets heeft bereikt (een stukje lopen, een blokje in de vormenstoof). En ze heeft humor ontwikkeld. Hele basic babyhumor. Heerlijk
Nogal. Kleine etterbakjesquote:Op maandag 4 januari 2016 11:49 schreef Stormqueen het volgende:
Eigenlijk zijn dreumesen dus gewoon allemaal ontzettende eikels
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |