Krokettentractactie betoncentrale word kotsfiasco

Vandaag hadden we op de betoncentrale onze laatste werkdag voor dit jaar.
Hiervoor hadden we al een kerstborrel gehad maar die viel tegen, de locatie was één of andere afgelegen kaktent en in tegenstelling tot voorgaande keren was het niet onbeperkt zuipen op kosten van de zaak maar waren slechts de eerste twee consumpties gratis.

We hadden dus besloten onszelf te trakteren op kroketten.
We zetten een frituurpan in de loods neer en één van ons werd belast met het bakken.
Omdat het een klein pannetje was en de ploeg nogal groot was ging het in twee keer.
Eerst de ene helft van de groep en daarna de andere.
Onze frikandellenbakker was Willem, Willem is over het algemeen een beetje een kontenkruiper die als het hem uitkomt wel eens collega's naait om hogerop te komen.
Voor het bedienen van de frituurpan maakte dat echter niet uit dachten we.

Helaas dachten we daar verkeerd aan zo zou later blijken.
Op kantoor was er namelijk een tweede kerstborrel voor hotemetoten (Directie, leveranciers, contactpersonen en dergelijke) die op deze manier afscheid wilde nemen van het oude jaar.
Dat ging echter ook gepaard met een rondleiding over het terrein, ook onze productiehal werd daarbij niet overgeslagen.

Nu de ''delegatie'' door onze hal liep merkten ze het bakken op en aangezien Willem nooit een kans voorbij kan laten gaan om een wit voetje te halen besloot hij om de hoge heren een kroketje aan te bieden.
Leuk idee, ware het niet dat het aantal kroketten alzo berekend was dat het net uitkwam met het volledige aantal van onze ploeg.
De eerste helft was al getrakteerd en de tweede zat nu op zijn portie te wachten.
Deze werd nu dus uitgedeeld aan de heren kakkers met stropdas die het zich lieten smaken en Willem er hartelijk voor bedankten.
Diegenen die Willem niet zo dankbaar waren was dus de tweede helft van de ploeg die aan kwamen wandelen voor een lege frituurpan, waaronder ook ondergetekende.
De woede over de lullige kerstborrel en het ook nog opvreten van onze traktatie door een stelletje VVD'ers viel bij ons licht uitgedrukt niet erg in goede aarde.

Dat kwam Willem op een wurggreep te staan met de belofte dat we hier later nog op terug zouden komen wat hemzelf betrof.
Allereerst gingen we naar binnen in de kantine waar het koude buffet van de hotemetoten stond en stuurden Annie, de cateringjuf weg met het smoesje dat iemand tegen haar auto had aangereden op de parkeerplek.
Toen daar alles stond opgesteld besloten we de broodjes te voorzien van extra beleg met en tufbommen, de koffie en theekannen met wat ''natuurwater'' en de sauzen wat extra door te roeren met snot en rocheltuf.

Toen we weer naar buiten gingen hadden we echter ook een paar broodjes meegenomen, niet voor ons maar voor Willem.
Deze was er bij geweest toen we dit flikten maar durfde er niks van te zeggen, echter werd hij tegen de muur gezet en gedwongen een paar van deze ''extra belegde'' broodjes op te vreten terwijl hij wist wat er op zat.
Nadat er met de nodige dwang een stuk of drie bij hem naar binnen waren gewerkt kwamen ze met luid gekots weer naar buiten onder luide hilariteit van de ploeg!

Plotseling hoorden we echter geluid achter ons en daar verschenen de hotemetoten!
Achter ons stonden enige leden van de directie met enige schaaltjes met broodjes, we kregen te horen dat men ons wilde verassen omdat ''de directie zich er van bewust was dat de kerstborrel wegens krap budget dit jaar een beetje was tegengevallen''
Als we wilden stonden er binnen ook nog wat andere consumpties en drankjes.
Omdat we natuurlijk geen enkel rotsmoesje hadden en geen uitvluchten konden bedenken liepen we na onze dienst dus tussen de hotemetoten die ons in alles mee lieten delen.
Met verwrongen gezichten en scheve glimlachjes werd alles wat we voorgeschoteld kregen gezamenlijk weggekauwd.

Toen we aan het eind van de avond na een laatste toost naar de auto's gingen deed ieder zijn best alles binnen te houden wat sommigen slechts lukte tot ze bij hun auto waren gearriveerd.
Ikzelf wist met de grootst mogelijke moeite en onderdrukking alles binnen te houden door aan andere dingen te denken.

Eenmaal thuis trof ik echter mijn vriendin aan die me prompt bij de voordeur een zelfgemaakte salade van mijn schoonouders voorhield met de vraag ''wat ik er van zou vinden als ze vanavond mee zouden blijven eten?''
Bij het zien van de salade kreeg ik het echter te zwaar en koste alles er overheen uit wat tegelijkertijd als ''antwoord'' op de gestelde vraag werd opgevat door het aanwezige gezelschap.

Klacht: We kregen thuis een mailtje van de directie ook nog waarin we werden medegedeeld dat we ons 2 januari gelijk mogen melden op kantoor om ons te verantwoorden waarom we Annie de rotzenuwen in het lijf hadden gejaagd door haar met een rotsmoes over een aanrijding van haar auto de parkeerplek op te sturen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Werkman op 24-12-2015 07:46:44 ]