R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Stel dat je ouders wel voor je gezorgd hebben, zeg maar een dak boven je hoofd geven. Je eten geven, wel wat dingen voor je doen, met kerst en sinterklaas of verjaardag een cadeau, met een kind naar de stad omdat ze dat spelletje willen kopen, van hun zondagsgeld.
Maar dat je niet eens weet wie deze personen zijn. Geen enkele band met ze hebt? Mijn ouders, als ze morgen dood zijn en ze vragen me wat voor een mensen het waren weet ik dat totaal niet. Nooit een zinnig gesprek met mijn vader gehad. Langzamerhand krijg ik zelfs een hekel aan de man, en nouja misschien klinkt dat heel ondankbaar, maar ik heb gewoon geen band met die man. Vaker probeer ik met hem te praten of vroeger probeerde ik wat te gaan doen samen, maar daar komt nooit wat van. Samen afwassen en praten over dat de buurman een nieuwe auto heeft gekocht. Meer diepgang is er niet. En als je dan eens wat praat moet je stil zijn omdat er iets op die klote tv is, dat ze willen zien/horen.
En dan komen mensen die me steeds vragen waarom ik geen familieman ben. Is dit herkenbaar voor sommige?
Maar dat je niet eens weet wie deze personen zijn. Geen enkele band met ze hebt? Mijn ouders, als ze morgen dood zijn en ze vragen me wat voor een mensen het waren weet ik dat totaal niet. Nooit een zinnig gesprek met mijn vader gehad. Langzamerhand krijg ik zelfs een hekel aan de man, en nouja misschien klinkt dat heel ondankbaar, maar ik heb gewoon geen band met die man. Vaker probeer ik met hem te praten of vroeger probeerde ik wat te gaan doen samen, maar daar komt nooit wat van. Samen afwassen en praten over dat de buurman een nieuwe auto heeft gekocht. Meer diepgang is er niet. En als je dan eens wat praat moet je stil zijn omdat er iets op die klote tv is, dat ze willen zien/horen.
En dan komen mensen die me steeds vragen waarom ik geen familieman ben. Is dit herkenbaar voor sommige?
Liefde voor God
Liefde is toch veel meer waard, dan materialisme?quote:Op zondag 6 september 2015 13:08 schreef hoas het volgende:
Je hebt te vreten, een dak boven je hoofd en cadeaus, maar jij wil meer?
Liefde voor God
quote:
Je hebt te vreten, een dak boven je hoofd en cadeaus, maar jij wil meer?
Weinig tijd voor dingen, vaak bezig met werk. Met mij praten ze sowieso niet graag.quote:Op zondag 6 september 2015 13:10 schreef Evertjan het volgende:
moet wel van 2 kanten komen natuurlijk je heb het nu over je vader hoe is de relatie met je moeder?
Met kerstmis aan de familietafel bijvoorbeeld, zit ik er wat bij. Praten ze over ditjes en datjes, en als ik ergens eens op in ga begint iedereen te zuchten, omdat ik erg introvert ben, zoek ik altijd meer diepgang. En trek ik het gesprek automatisch die kant op, als ik dan al wat zeg. Maar niemand vind het interessant wat ik te zeggen heb of las, ze vinden er geen zak aan. Als ik dus eens wil praten over het leven, vinden zij het onzin om over het leven na te denken.
Alles wat ik met mijn pa praat, is dat mijn pa klaagt over dingen, dan luister ik gewoon. Mijn ma, als ik al met haar praat gaat het over mijn zus of andere zus.
Liefde voor God
Ik hoef bij mijn moeder ook niet aan te komen met heel diepzinnige verhandelingen. Zit ze niet op te wachten, gelukkig heb ik daar andere mensen voor.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Herkenbaar. Ik heb ook nooit diepgaande gesprekken met mijn ouders. Soms heb ik het gevoel dat ik juist makkelijker met "vreemden" praat en opener ben. Hiermee bedoel ik niet zozeer vreemd, maar meer in de zin van dat ik deze mensen niet mijn hele leven ken.
Pay close attention or else you'll miss what's happening
quote:
Je hebt te vreten, een dak boven je hoofd en cadeaus, maar jij wil meer?
Kom maar konijntje, doe maar wiebelen wiebelen...
Ik denk toch dat je het anders moet gaan zien, je ouders kun je niet op 1 niveau met je evt partner of goede vriend zien, je hebt sowieso met een generatiekloof te maken, zo te lezen hebben je ouders aan hun verplichtingen voldaan.quote:
[..]
Weinig tijd voor dingen, vaak bezig met werk. Met mij praten ze sowieso niet graag.
Met kerstmis aan de familietafel bijvoorbeeld, zit ik er wat bij. Praten ze over ditjes en datjes, en als ik ergens eens op in ga begint iedereen te zuchten, omdat ik erg introvert ben, zoek ik altijd meer diepgang. En trek ik het gesprek automatisch die kant op, als ik dan al wat zeg. Maar niemand vind het interessant wat ik te zeggen heb of las, ze vinden er geen zak aan. Als ik dus eens wil praten over het leven, vinden zij het onzin om over het leven na te denken.
Alles wat ik met mijn pa praat, is dat mijn pa klaagt over dingen, dan luister ik gewoon. Mijn ma, als ik al met haar praat gaat het over mijn zus of andere zus.
Ligt ook beetje aan de situatie, ik ken een jongen die samen met zijn vader een bedrijf hadden en die hadden het altijd over geld, geld en nog eens geld.
Je bent gewoon te filosofisch aangelegd voor je familie.quote:
[..]
Weinig tijd voor dingen, vaak bezig met werk. Met mij praten ze sowieso niet graag.
Met kerstmis aan de familietafel bijvoorbeeld, zit ik er wat bij. Praten ze over ditjes en datjes, en als ik ergens eens op in ga begint iedereen te zuchten, omdat ik erg introvert ben, zoek ik altijd meer diepgang. En trek ik het gesprek automatisch die kant op, als ik dan al wat zeg. Maar niemand vind het interessant wat ik te zeggen heb of las, ze vinden er geen zak aan. Als ik dus eens wil praten over het leven, vinden zij het onzin om over het leven na te denken.
Alles wat ik met mijn pa praat, is dat mijn pa klaagt over dingen, dan luister ik gewoon. Mijn ma, als ik al met haar praat gaat het over mijn zus of andere zus.
Kom maar konijntje, doe maar wiebelen wiebelen...
Zelfde als ik, maar die hebben niet meer nodig, die vinden het goed om gewoon te praten over ditjes en datjes.quote:
en wat voor relatie hebben je zussen of broers met jullie ouders?
Liefde voor God
Je moet beseffen dat je ouders niet je vrienden zijn, die je uitkiest op gelijksoortige interesses.quote:
Zelfde als ik, maar die hebben niet meer nodig, die vinden het goed om gewoon te praten over ditjes en datjes.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Dit.quote:Op zondag 6 september 2015 13:32 schreef Copycat het volgende:
[..]
Je moet beseffen dat je ouders niet je vrienden zijn, die je uitkiest op gelijksoortige interesses.
Ik houd zielsveel van mijn ouders maar we hebben compleet andere interesses, bijvoorbeeld. Maar dat is nu eenmaal zo. Daar pas je je op aan.
Ja doei.
soms kan die klik met je ouders pas op latere leeftijd ontstaan. Ik zou ook vooral niet al te kwaad of boos op je ouders worden.quote:
[..]
Zelfde als ik, maar die hebben niet meer nodig, die vinden het goed om gewoon te praten over ditjes en datjes.
Ja, er komt een moment in je leven dat je ouders niet meer alleen 'jouw ouders' zijn, maar je ze ook steeds meer als eigen individu-en gaat zien.
En dan zul je flink moeten investeren in die relatie (net zoals bij alle andere mensen), iets wat volgens mij bij jou van beide kanten niet echt gebeurt.
Want "zijn interesses sluiten totaal niet aan bij de mijne, en daarom heb ik niets met die man" vind ik toch eigenlijk wel heel erg makkelijk. Klinkt alsof je er weinig moeite voor wil doen / tijd voor over hebt. En dat is prima, maar dan moet je dus niet echt zeuren dat je weinig met elkaar hebt. Dat heb je voor een groot deel helemaal zelf in de hand.
Mijn pa heeft ook compleet andere interesses. Hij is geboren in 1940, ik in 1987. Hij sloeg in zijn jeugd met een stok tegen een wiel, ik computerde. Hij uit vrijwel geen emoties, ik ben daar erg (misschien té) goed in. Maar omdat we daadwerkelijk moeite in elkaar steken, en voorbij onze eigen interesses willen kijken naar die van de ander, kunnen we desondanks de enorme generatiekloof toch echt goed met elkaar omgaan.
En dan zul je flink moeten investeren in die relatie (net zoals bij alle andere mensen), iets wat volgens mij bij jou van beide kanten niet echt gebeurt.
Want "zijn interesses sluiten totaal niet aan bij de mijne, en daarom heb ik niets met die man" vind ik toch eigenlijk wel heel erg makkelijk. Klinkt alsof je er weinig moeite voor wil doen / tijd voor over hebt. En dat is prima, maar dan moet je dus niet echt zeuren dat je weinig met elkaar hebt. Dat heb je voor een groot deel helemaal zelf in de hand.
Mijn pa heeft ook compleet andere interesses. Hij is geboren in 1940, ik in 1987. Hij sloeg in zijn jeugd met een stok tegen een wiel, ik computerde. Hij uit vrijwel geen emoties, ik ben daar erg (misschien té) goed in. Maar omdat we daadwerkelijk moeite in elkaar steken, en voorbij onze eigen interesses willen kijken naar die van de ander, kunnen we desondanks de enorme generatiekloof toch echt goed met elkaar omgaan.
"Pools are perfect for holding water"
Hij heeft het altijd druk als ik wat wil doen. Breekt beloftes als ik hem zo ver krijg samen wat te doen. Het enige dat ik met hem kan doen is dat ik hem naar de winkel rij en we boodschappen doen. Omdat hij anders alles met de fiets moet doen.quote:
Ja, er komt een moment in je leven dat je ouders niet meer alleen 'jouw ouders' zijn, maar je ze ook steeds meer als eigen individu-en gaat zien.
En dan zul je flink moeten investeren in die relatie (net zoals bij alle andere mensen), iets wat volgens mij bij jou van beide kanten niet echt gebeurt.
Want "zijn interesses sluiten totaal niet aan bij de mijne, en daarom heb ik niets met die man" vind ik toch eigenlijk wel heel erg makkelijk. Klinkt alsof je er weinig moeite voor wil doen / tijd voor over hebt. En dat is prima, maar dan moet je dus niet echt zeuren dat je weinig met elkaar hebt. Dat heb je voor een groot deel helemaal zelf in de hand.
Mijn pa heeft ook compleet andere interesses. Hij is geboren in 1940, ik in 1987. Hij sloeg in zijn jeugd met een stok tegen een wiel, ik computerde. Hij uit vrijwel geen emoties, ik ben daar erg (misschien té) goed in. Maar omdat we daadwerkelijk moeite in elkaar steken, en voorbij onze eigen interesses willen kijken naar die van de ander, kunnen we desondanks de enorme generatiekloof toch echt goed met elkaar omgaan.
Verder heeft hij nooit tijd om eens wat leuks te doen heb nog nooit een activiteit met hem ondernomen waar we echt een leuke middag samen hadden. Nee zegt altijd dat hij het druk heeft, dus dan houdt het op.
Liefde voor God
Je kunt heel goed samen wonen en toch langs elkaar heen leven, maar echt niet weten wie je ouders zijn als personen vind ik wel vreemd.
Ik hoop dat je een grapje maakt. Liefde en warmte zijn in de eerste plaats super belangrijk om van je ouders te krijgen.quote:
Je hebt te vreten, een dak boven je hoofd en cadeaus, maar jij wil meer?
Dat is nou eenmaal zo vrees ik, dat ga je ook niet meer veranderen. Dus dan kun je wel blijven simpen hierover en je je daar over opwinden, maar dat ga je toch niet veranderen. Accepteren en je focusen op de dingen die je relatie met je ouers op z'n minst normaal houden en doorgaan met je leven: hun dingen respecteren, en je niet verheven voelen om welke reden dan ook.quote:
[..]
Hij heeft het altijd druk als ik wat wil doen. Breekt beloftes als ik hem zo ver krijg samen wat te doen. Het enige dat ik met hem kan doen is dat ik hem naar de winkel rij en we boodschappen doen. Omdat hij anders alles met de fiets moet doen.
Verder heeft hij nooit tijd om eens wat leuks te doen heb nog nooit een activiteit met hem ondernomen waar we echt een leuke middag samen hadden. Nee zegt altijd dat hij het druk heeft, dus dan houdt het op.
Ja doei.
Maar ik heb dus 0,0 met ze, in dat geval zet ik er liever een punt achter. Dan kan ik verder met mijn leven en worden verdere teleurstellingen te voorkomen. Hoewel dat nogal radicaal is, zie ik niet echt een manier waarop ik met hun een goeie band kan hebben. Nu ben ik ook wel bitter, omdat toen ik mijn ouders het hardste nodig had in mijn jeugd ze er niet voor me waren, mijn vader me een klap gaf. En meer investeerde in de kinderen van vrienden van hun omdat de vader van hun kanker had en doodging. Maar toch je werd mee gesleept als kind en mijn vader maar leuk met die kinderen doen, leuker dan hij met mij deed. Als kind kun je dat niet plaatsen. Zeker niet als je het gevoel hebt je ouders nodig te hebben die er niet zijn. En toen ik als kind deed protesteren daartegen kreeg ik een klap... Dat heeft me toch echt geraakt in mijn leven.quote:
[..]
Dat is nou eenmaal zo vrees ik, dat ga je ook niet meer veranderen. Dus dan kun je wel blijven simpen hierover en je je daar over opwinden, maar dat ga je toch niet veranderen. Accepteren en je focusen op de dingen die je relatie met je ouers op z'n minst normaal houden en doorgaan met je leven: hun dingen respecteren, en je niet verheven voelen om welke reden dan ook.
drieëntwintig.quote:
Liefde voor God
*oma spreekt*
Toen ik 23 was had ik net een huis gekocht, in de jaren erna kreeg ik kinderen. Ik heb nooit minder gehad met mijn ouders dan in die periode, nog minder dan toen ik puber was. Er wordt gezegd dat je je losmaakt tussen je 12e en je 20e maar ik heb zelf ervaren dat dat pas komt als je écht op eigen benen komt te staan; op het moment dat je je eigen bestaan hebt en je je eigen besluiten neemt. Ik heb van mijn 22e tot mijn 30e meer strijd gehad met mijn ouders dan in de daarvoor als meest geijkt beschreven pubertijd/teit. Je ouders zijn je ouders. Ze hebben hun best gedaan, hebben wellicht keuzes gemaakt die niet zo handig bleken maar voor hen op dat moment het beste leken.
Nu met ze breken geeft hoogstwaarschijnlijk meer pijn dan ontdekken dat ze niet de uebermenschen zijn die jij vindt dat ouders zouden moeten zijn.
Toen ik 23 was had ik net een huis gekocht, in de jaren erna kreeg ik kinderen. Ik heb nooit minder gehad met mijn ouders dan in die periode, nog minder dan toen ik puber was. Er wordt gezegd dat je je losmaakt tussen je 12e en je 20e maar ik heb zelf ervaren dat dat pas komt als je écht op eigen benen komt te staan; op het moment dat je je eigen bestaan hebt en je je eigen besluiten neemt. Ik heb van mijn 22e tot mijn 30e meer strijd gehad met mijn ouders dan in de daarvoor als meest geijkt beschreven pubertijd/teit. Je ouders zijn je ouders. Ze hebben hun best gedaan, hebben wellicht keuzes gemaakt die niet zo handig bleken maar voor hen op dat moment het beste leken.
Nu met ze breken geeft hoogstwaarschijnlijk meer pijn dan ontdekken dat ze niet de uebermenschen zijn die jij vindt dat ouders zouden moeten zijn.
Prrrrr
|
|
