Ik weet niet zo goed of hier een advies voor is te geven, maar ik wilde in ieder geval m'n hart luchten en wie weet hebben jullie een verklaring.
Soms vinden mensen het jammer als zij een muur om zich heen hebben gebouwd die gevoelens blokkeren vooral als zij zelf in het verleden iets negatiefs hebben meegemaakt, velen vinden het jammer want zij zien hoeveel zij erdoor mislopen (de mogelijk goede dingen). Ik ben nu op het punt gekomen dat ik juist hoopte dat ik zo'n muur om mij heen had.
Ik hecht me te snel en teveel aan mensen al waren we niet per definitie close, ik hecht mij meer aan de gedachtes aan hoe het zou kunnen zijn en daardoor kan ik anderen ook niet loslaten met het idee van als ik nét iets meer moeite had gedaan het wel naar behoren ging.
En ookal wordt mijn hart keer op keer gebroken, toch ontwikkel ik dat muurtje niet. Ik blíjf proberen en teleurgesteld worden met het idee 'niet geschoten is altijd mis', 'er is niets mis met proberen in plaats van een kans te laten schieten', dat soort dingen en ik ben ook wel eerlijk dat ik op zoek ben. En het uit zich in een voor mij zodanige afhankelijke levensstijl dat elke seconde erom draait. Als ik mij aan de ene persoon heb gehecht krijg ik diegene niet uit mijn hoofd, om diegene uit mijn hoofd te krijgen kan ik met nog zoveel anderen praten en proberen maar niets helpt tot ik een persoon tegenkom waarbij ik wel de vorige vergeet. Maar zo krijg je weer een kettingreactie dat je steeds afhankelijk moet zijn en toch komt in een cirkel waarbij het effect hetzelfde is (teleurstelling en verdriet).
Zo zit ik nu in een situatie waarbij ik heel erg afhankelijk ben geworden van de ander en gevoelens heb ontwikkeld terwijl er geeneens iets is tussen ons, nog geeneens een goede vriendschap of iets, maar diegene mij wel keer op keer heeft verteld open te staan voor meer (relatie). Hierdoor heb ik gedachtes en gevoelens ontwikkeld omdat ik alleen maar uit ben op een relatie. Hij zag/ziet er ook uit als mijn droomman maar hierdoor heb ik dus veel gedachtes gekregen met het beeld van hem en een relatie. Desondanks geheel ongezond want was er continu mee bezig, hopeloos verliefd terwijl we niet eens iets hebben en ik hem niet eens goed ken en hij die gevoelens nog niet echt had ontwikkeld omdat hij wél zo'n muur om zich heen heeft. Hij had mij dus laatst verteld niet klaar te zijn voor een relatie vanwege trustissues en dit vond ik apart omdat hij mij al die tijd had gezegd er wel open voor te staan. Ik wilde dus van alles proberen, wachten op hem, helpen vertrouwen op de bouwen - dit kwam pushend over op hem omdat hij geen relaties wilde. Hij heeft namelijk wel zo'n muur waar niemand makkelijk doorheen kan en dat zag ik als 'excuus?' om steeds pogingen te wagen omdat het dus niet specifiek aan mij lag. En nu staan we op het punt om contact te breken, hem maakt het niets uit, hij heeft ook aangegeven dat het niet gaat werken zelfs als vrienden niet omdat hij weet dat mijn gevoelens zich dan opbouwen, hij ziet mij ook zitten maar is niet klaar voor een relatie. Maar ik ben zo gehecht geraakt aan alles dat ik tenminste probeer hem over te halen om vrienden te worden, want zoals ik al eerder vertelde hadden wij nog niets en ik wil hem niet hebben weggejaagd met het idee van de relatie en contact blijven houden als vrienden is in mijn ogen veel minder pijnlijk dan helemaal contact afkappen omdat het anders voor mij voelt als unfinished business. Dit terwijl ik weet dat het beter is om los te laten omdat ik er zo afhankelijk van ben, alles om hem draait, terwijl die dingen niet wederzijds zijn en ik het gevoel heb dat ze niet wederzijds zijn omdat ik diegene ben die bij alle potentiële liefdes te snel waarde hecht.
Ik ben ook een heel moeilijk persoon met betrekking tot loslaten, met vrienden/vriendinnen heb ik dit totaal niet, maar als het aankomt op een potentiële liefde dan zeker wel. Zelfs als m'n verstand zegt los te laten, wil ik het toch niet doen omdat het minder pijn doet om aan te houden.
Hierbij zit hem het verschil tussen het loslaten van een ex (waarbij je eigenlijk al het mooie al uit jullie band hebt gehaald doordat jullie een relatie zijn begonnen) en het loslaten van iets wat nog niet eens is begonnen.
Ik vroeg mij af of jullie hier misschien een verklaring op weten of advies hiervoor hebben. In ieder geval ontzettend bedankt voor het lezen!
Dat is natuurlijk de beste reden om het contact te verbreken. Als het hem weinig uit maakt, wat doe je daar dan nog.quote:Op zondag 23 augustus 2015 10:05 schreef Missblackhairhighheels het volgende:
En nu staan we op het punt om contact te breken, hem maakt het niets uit
Correctie: het lijkt minder pijn te doen. In werkelijkheid stel je het uit, en maak je het alleen nog maar erger.quote:Zelfs als m'n verstand zegt los te laten, wil ik het toch niet doen omdat het minder pijn doet om aan te houden.
Echt, je doet het jezelf aan.
Of het ligt niet aan de moeite die je in de vermeende relatiepotentie steekt, maar in de moeite die jij in jezelf steekt en laat steken door anderen..quote:
Ik hecht me te snel en teveel aan mensen al waren we niet per definitie close, ik hecht mij meer aan de gedachtes aan hoe het zou kunnen zijn en daardoor kan ik anderen ook niet loslaten met het idee van als ik nét iets meer moeite had gedaan het wel naar behoren ging.
Er is niets mis met proberen inderdaad, mits je sterk genoeg in je schoenen staat om enig risico te kunnen handelen. Als je het alleen kan handelen als er een relatie uit voort vloeit, om over de kwaliteit van die relatie nog niet eens te spreken, dan doe je het voor de verkeerde redenen met alle gevolgen van dien.quote:En ookal wordt mijn hart keer op keer gebroken, toch ontwikkel ik dat muurtje niet. Ik blíjf proberen en teleurgesteld worden met het idee 'niet geschoten is altijd mis', 'er is niets mis met proberen in plaats van een kans te laten schieten', dat soort dingen en ik ben ook wel eerlijk dat ik op zoek ben.
Waar zoek je naar? En waarom moet je dat bij een ander vinden?
Klinkt als tijd om die vicieuze cirkel eens te doorbreken met een jaartje single blijven en aan jezelf te werken..quote:En het uit zich in een voor mij zodanige afhankelijke levensstijl dat elke seconde erom draait. Als ik mij aan de ene persoon heb gehecht krijg ik diegene niet uit mijn hoofd, om diegene uit mijn hoofd te krijgen kan ik met nog zoveel anderen praten en proberen maar niets helpt tot ik een persoon tegenkom waarbij ik wel de vorige vergeet. Maar zo krijg je weer een kettingreactie dat je steeds afhankelijk moet zijn en toch komt in een cirkel waarbij het effect hetzelfde is (teleurstelling en verdriet).
Hierdoor? Wil je nou echt beweren dat het zijn schuld is, terwijl je zelf ook duidelijk aangeeft dat je alleen maar een relatie wil en er verder niks tussen jullie is? Wees eens eerlijk, waarom is dit een optie als er werkelijk niets is tussen jullie behalve wat lousy praatjes over eventuele mogelijkheden die nergens met daden ondersteunt werden?quote:Zo zit ik nu in een situatie waarbij ik heel erg afhankelijk ben geworden van de ander en gevoelens heb ontwikkeld terwijl er geeneens iets is tussen ons, nog geeneens een goede vriendschap of iets, maar diegene mij wel keer op keer heeft verteld open te staan voor meer (relatie). Hierdoor heb ik gedachtes en gevoelens ontwikkeld omdat ik alleen maar uit ben op een relatie.
Prima dat je een mening over het uiterlijk hebt, maar waar is die mening over hoe je elkaar netjes behandelt als je serieus met elkaar om gaat?quote:Hij zag/ziet er ook uit als mijn droomman maar hierdoor heb ik dus veel gedachtes gekregen met het beeld van hem en een relatie.
Het klinkt niet alsof die muur het enige is wat tussen jullie in staat, eerlijk gezegd..quote:Desondanks geheel ongezond want was er continu mee bezig, hopeloos verliefd terwijl we niet eens iets hebben en ik hem niet eens goed ken en hij die gevoelens nog niet echt had ontwikkeld omdat hij wél zo'n muur om zich heen heeft.
Ja en soms hebben mensen gewoon een change of heart.. Wel typisch trouwens, hij heeft een issue en jij denkt dat de bal bij jou ligt om daaraan te gaan werken. Kan me voorstellen dat het ook pushy overkomt, zeker gezien jouw intentie gewoon een relatie is.quote:Hij had mij dus laatst verteld niet klaar te zijn voor een relatie vanwege trustissues en dit vond ik apart omdat hij mij al die tijd had gezegd er wel open voor te staan. Ik wilde dus van alles proberen, wachten op hem, helpen vertrouwen op de bouwen - dit kwam pushend over op hem omdat hij geen relaties wilde.
Pogingen in wat? En als het dus niet aan jou persoonlijk lag, waarom voel jij je dan zo geroepen ermee aan de slag te moeten gaan? Moet hij zelf ook niet willen die muur te doorbreken ofzo?quote:Hij heeft namelijk wel zo'n muur waar niemand makkelijk doorheen kan en dat zag ik als 'excuus?' om steeds pogingen te wagen omdat het dus niet specifiek aan mij lag.
We, als in een gezamelijke beslissing? Ergens moet je die klok toch wel horen luiden als hij aangeeft dat het hem niks uitmaakt om het contact te verbreken. He's just not that into you..quote:En nu staan we op het punt om contact te breken, hem maakt het niets uit, hij heeft ook aangegeven dat het niet gaat werken zelfs als vrienden niet omdat hij weet dat mijn gevoelens zich dan opbouwen, hij ziet mij ook zitten maar is niet klaar voor een relatie.
Goede sier proberen te maken ook nog, al heeft hij denk ik wel een punt over jouw gevoelens..
You ain't fooling no one, strohalmen dit. Je wil gewoon geen afscheid nemen van het idee van de relatie, terwijl hij in jouw ogen alleen makkelijk achter die muur is blijven zitten. Het contact simpelweg aanhouden gaat geen vriendschap zijn. Je beslist niet om vrienden te worden (blijven gaat immers moeilijk, gezien jullie dat nu niet zijn), zoiets moet groeien. En dat gaat niet om diverse redenen, waarin jouw intentie tot relatie toch wel een spotlight verdient..quote:Maar ik ben zo gehecht geraakt aan alles dat ik tenminste probeer hem over te halen om vrienden te worden, want zoals ik al eerder vertelde hadden wij nog niets en ik wil hem niet hebben weggejaagd met het idee van de relatie en contact blijven houden als vrienden is in mijn ogen veel minder pijnlijk dan helemaal contact afkappen omdat het anders voor mij voelt als unfinished business.
Je bent afhankelijk, omdat jij actief die keuze maakt. Het is tijd dat je verantwoording neemt en niet alles om een ander laat draaien om jezelf beter te kunnen voelen.quote:Dit terwijl ik weet dat het beter is om los te laten omdat ik er zo afhankelijk van ben, alles om hem draait, terwijl die dingen niet wederzijds zijn en ik het gevoel heb dat ze niet wederzijds zijn omdat ik diegene ben die bij alle potentiële liefdes te snel waarde hecht.
Waarom zou dit minder pijn doen? Omdat jij de controle kan nemen en gewoon die band doorhakt als er een nieuwe optie in het vizier is?quote:Ik ben ook een heel moeilijk persoon met betrekking tot loslaten, met vrienden/vriendinnen heb ik dit totaal niet, maar als het aankomt op een potentiële liefde dan zeker wel. Zelfs als m'n verstand zegt los te laten, wil ik het toch niet doen omdat het minder pijn doet om aan te houden.
Kan me voorstellen dat het anders aanvoelt in de praktijk, maar ligt hier niet een zelfde oorzaak aan ten grondslag?quote:Hierbij zit hem het verschil tussen het loslaten van een ex (waarbij je eigenlijk al het mooie al uit jullie band hebt gehaald doordat jullie een relatie zijn begonnen) en het loslaten van iets wat nog niet eens is begonnen.
Daarnaast moet je een sterke afleiding zoeken. Die afleiding moet zo sterk zijn dat die jouw gedachten op iets anders brengt, of je gedachten even tot stilstand brengt. Een hele goede daarvoor is te gaan sporten. En dan niet halfzacht een beetje sporten, nee, ook hier er hard tegenaan gaan. Ga bijvoorbeeld hardlopen. Maar dan niet hardlopen zoals zoveel zogenaamd sportieve nederlanders, namelijk als ze een beetje beginnen te hijgen, ermee kappen en weer naar huis. Nee, ga ook hier over je eerste 'moe-gevoel' grens heen. Durf het gevoel te krijgen dat je doorloopt totdat je bijna kotsend in de berm staat. Durf je grenzen te verleggen. Als je hier, door hard te zijn voor jezelf, je sportieve/mentale grenzen durft én kunt verleggen, dan helpt je dat ook met je denkbeeldige romantiek.
Kortom, ga bewust andere keuzes maken, durf en ga grenzen verleggen. Stel jezelf op de proef en wordt harder.
Iedereen wilt die geweldige relatie met je soulmate, maar de realiteit is dat er veel periodes in je leven zijn zonder en dan moet je ook happy zijn.
Pas als je happy en in balans bent kunt je mensen echt goed beoordelen op hun geschiktheid als jouw partner. Dus zorg er eerst voor dat je zelf weer in balans bent en ga dan verder met de zoektocht
Meer vissen in de zee.
Hmm, moeilijk.quote:
Beste mensen,
Ik weet niet zo goed of hier een advies voor is te geven, maar ik wilde in ieder geval m'n hart luchten en wie weet hebben jullie een verklaring.
Soms vinden mensen het jammer als zij een muur om zich heen hebben gebouwd die gevoelens blokkeren vooral als zij zelf in het verleden iets negatiefs hebben meegemaakt, velen vinden het jammer want zij zien hoeveel zij erdoor mislopen (de mogelijk goede dingen). Ik ben nu op het punt gekomen dat ik juist hoopte dat ik zo'n muur om mij heen had.
Ik hecht me te snel en teveel aan mensen al waren we niet per definitie close, ik hecht mij meer aan de gedachtes aan hoe het zou kunnen zijn en daardoor kan ik anderen ook niet loslaten met het idee van als ik nét iets meer moeite had gedaan het wel naar behoren ging.
En ookal wordt mijn hart keer op keer gebroken, toch ontwikkel ik dat muurtje niet. Ik blíjf proberen en teleurgesteld worden met het idee 'niet geschoten is altijd mis', 'er is niets mis met proberen in plaats van een kans te laten schieten', dat soort dingen en ik ben ook wel eerlijk dat ik op zoek ben. En het uit zich in een voor mij zodanige afhankelijke levensstijl dat elke seconde erom draait. Als ik mij aan de ene persoon heb gehecht krijg ik diegene niet uit mijn hoofd, om diegene uit mijn hoofd te krijgen kan ik met nog zoveel anderen praten en proberen maar niets helpt tot ik een persoon tegenkom waarbij ik wel de vorige vergeet. Maar zo krijg je weer een kettingreactie dat je steeds afhankelijk moet zijn en toch komt in een cirkel waarbij het effect hetzelfde is (teleurstelling en verdriet).
Zo zit ik nu in een situatie waarbij ik heel erg afhankelijk ben geworden van de ander en gevoelens heb ontwikkeld terwijl er geeneens iets is tussen ons, nog geeneens een goede vriendschap of iets, maar diegene mij wel keer op keer heeft verteld open te staan voor meer (relatie). Hierdoor heb ik gedachtes en gevoelens ontwikkeld omdat ik alleen maar uit ben op een relatie. Hij zag/ziet er ook uit als mijn droomman maar hierdoor heb ik dus veel gedachtes gekregen met het beeld van hem en een relatie. Desondanks geheel ongezond want was er continu mee bezig, hopeloos verliefd terwijl we niet eens iets hebben en ik hem niet eens goed ken en hij die gevoelens nog niet echt had ontwikkeld omdat hij wél zo'n muur om zich heen heeft. Hij had mij dus laatst verteld niet klaar te zijn voor een relatie vanwege trustissues en dit vond ik apart omdat hij mij al die tijd had gezegd er wel open voor te staan. Ik wilde dus van alles proberen, wachten op hem, helpen vertrouwen op de bouwen - dit kwam pushend over op hem omdat hij geen relaties wilde. Hij heeft namelijk wel zo'n muur waar niemand makkelijk doorheen kan en dat zag ik als 'excuus?' om steeds pogingen te wagen omdat het dus niet specifiek aan mij lag. En nu staan we op het punt om contact te breken, hem maakt het niets uit, hij heeft ook aangegeven dat het niet gaat werken zelfs als vrienden niet omdat hij weet dat mijn gevoelens zich dan opbouwen, hij ziet mij ook zitten maar is niet klaar voor een relatie. Maar ik ben zo gehecht geraakt aan alles dat ik tenminste probeer hem over te halen om vrienden te worden, want zoals ik al eerder vertelde hadden wij nog niets en ik wil hem niet hebben weggejaagd met het idee van de relatie en contact blijven houden als vrienden is in mijn ogen veel minder pijnlijk dan helemaal contact afkappen omdat het anders voor mij voelt als unfinished business. Dit terwijl ik weet dat het beter is om los te laten omdat ik er zo afhankelijk van ben, alles om hem draait, terwijl die dingen niet wederzijds zijn en ik het gevoel heb dat ze niet wederzijds zijn omdat ik diegene ben die bij alle potentiële liefdes te snel waarde hecht.
Ik ben ook een heel moeilijk persoon met betrekking tot loslaten, met vrienden/vriendinnen heb ik dit totaal niet, maar als het aankomt op een potentiële liefde dan zeker wel. Zelfs als m'n verstand zegt los te laten, wil ik het toch niet doen omdat het minder pijn doet om aan te houden.
Hierbij zit hem het verschil tussen het loslaten van een ex (waarbij je eigenlijk al het mooie al uit jullie band hebt gehaald doordat jullie een relatie zijn begonnen) en het loslaten van iets wat nog niet eens is begonnen.
Ik vroeg mij af of jullie hier misschien een verklaring op weten of advies hiervoor hebben. In ieder geval ontzettend bedankt voor het lezen!
Hier nog zo iemand. Eigenlijk vind ik het stiekem wel fijn om te weten dat ik dus niet de enige ben die dit doet, maar dat er best veel mensen zijn.quote:
Ik lurk even mee, ik herken dit echt veel te goed
