Broertje wil voorlopig even geen contact na grote ruzie

Beste allemaal,

Ik ben een 20-jarige vrouw en wil mijn verhaal even kwijt, hopelijk is dit het juiste forum, maar ik probeer het maar.
Ik zit in zak en as en weet even geen raad met de situatie.

Om het gejank zo kort mogelijk te houden begin ik bij het begin.
Mijn broertje en ik wonen samen met de rest van een relatief groot gezin in een kleine gemeenschap.
Onze ouders zijn vrij conservatief in Religieuze zin.
Zo hebben wij de eerste jaren van onze jeugd helemaal geen televisie in huis gehad.
Deze is er later alsnog gekomen maar met strenge regels.
Hoe dan ook gaat het er bij ons thuis allemaal heel strikt aan toe, voor veel van jullie zal dit onbekend klinken, maar ik ben het gewend.
Onze ouders hebben het beste met ons voor, staan altijd klaar, maar er zijn nu eenmaal bepaalde regels waar wij ons aan moeten houden.

Één van de zaken waar onze ouders moeite mee hebben is homoseksualiteit.
Jarenlang is ons ingeprent dat dit zeer slecht is en absoluut niet mag.
Ik zal ook zeker niet ontkennen dat een van de redenen om geen televisie te hebben was om te voorkomen dat schadelijke elementen uit de samenleving, bijvoorbeeld homoseksualiteit,niet onze huiskamer zouden binnenstromen.

Hoe dan ook persoonlijk deel ik veel Religieuze opvattingen maar heb ik ook geleerd dat de Bijbel Liefde voor de medemens Predikt. Als God iemand homoseksueel heeft gemaakt zal daar een diepere, mooie, reden achter liggen. Dat hoeft niet per se het kwaad te betekenen, slechts een extra uitdaging in mijn ogen immers groeit iemand die homoseksueel op in een samenleving die vijandig staat tegenover zijn geaardheid, was het juist niet Augustinus die stelde dat we de 'Wereld Van De Mensen' zoveel mogelijk moeten wantrouwen??

Mijn ouders denken er dus iets anders over maar hoe dan ook, het is niet het eerste onderwerp aan de ontbijttafel dat we bespreken, als we het er überhaupt al over hebben.

----

De probleemsituatie is als volgt.
Enige tijd terug kwam ik terug van mijn studentenkamer.
Er was niemand thuis maar ik dacht dat mijn 18-jarige broertje die in zijn examenjaar zit thuis zou zijn. Ik ging zijn kamer in maar er was niemand, dus waarschijnlijk bij een vriend, of nog op school. Net toen ik de kamer wilde verlaten zag ik iets onder zijn bed uitsteken (tussen het matras en latten). Het was iets dat op een blaadje leek. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en trok het er onderuit om te zien wat mijn broertje nou verstopte.
Nou je kan het al raden. Een blaadje vol naakte mannen die elkaar op verschillende manieren trachten te Bevredigen.

Ik schrok enorm. Dit had ik dus niet verwacht. Vervolgens in een vlaag van verstandsverbijstering ga ik naar zijn computer en kijk ik in zijn geschiedenis. En inderdaad ook vol dubieuze sites en filmpjes met eerder genoemde praktijken.

Ik wist niet wat ik moest doen en ik verliet zijn kamer. Het blaadje had ik weer teruggestopt waar ik het had gevonden. Vervolgens begint het stomme. Ik moest er met iemand over praten maar durfde mijn broertje zelf er in ieder geval niet op aan te spreken. Zijn beste vriend, die ik ook ken en prima mee kan opschieten, zou het wel weten dacht ik. Die komt uit een heel ander gezin dus mijn broertje zou hem wel in vertrouwen nemen. Ik belde hem op en hij hoorde meteen aan mijn stem dat er iets was. Ik vertelde hem alles en vroeg of hij iets wist. En je het kan het al raden, natuurlijk wist hij het niet, maar het geheim was veilig bij hem.

Ik besloot om er verder niemand in zijn vriendengroep over te praten. Ik voelde me al schuldig genoeg over deze situatie. Maar een probleem wat me niet kon loslaten waren mijn ouders. Mijn broertje vertelde het thuis niet voor een reden. De discussie over homoseksualiteit was dus al eens eerder gevoerd maar het was alles behalve een makkelijk onderwerp. Ik vroeg me dan ook af hoe mijn ouders zouden reageren als mijn broertje uit de kast zou komen tegenover hun.

Ik wilde mijn ouders voorbereiden op wat ooit zou komen maar ik dacht geleerd te hebben van mijn fouten en zou geen namen noemen. Die avond, toen iedereen thuis was, wilde ik mijn ouders even alleen spreken. Mijn broertje was er dus niet bij. Ik probeerde zo ontspannen en nonchalant mogelijk het onderwerp naar voren te brengen en ik zei iets van hoe zouden jullie reageren als iemand, dichtbij jullie, homoseksueel zou blijken te zijn? Mijn ouders keken al verbaasd, een beetje bozig zelfs, eerst wilden ze er niet over praten maar na lang aandringen zeiden ze dat dit hun zeer zou teleurstellen. Dit zou betekenen dat die persoon onder invloed was komen te staan van verderfelijke invloeden en dat dit soort ranzige ideeën besmettelijk zijn.

Ik werd boos door dit antwoord en vervolgens vroegen mijn ouders waarom ik me hierover zo druk aan het maken was. Op dat moment kreeg ik het ontzettend benauwd, werd heel zenuwachtig, en besloot ze alles te vertellen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Mijn moeder begon te huilen en mijn vader werd woest, luisterde niet toen ik zei rustig te blijven, en stormde naar boven. Dat was het begin van de ontploffing. Het hele weekend is er alleen maar ruzie gemaakt. Mijn broertje huilen, maar ook boos, want hij snapte er weinig van hoe waren ze er nu achter gekomen. Toen duidelijk werd dat dus ik het pornografische materiaal had gevonden werd hij woest.

Mijn ouders wilden nadenken, mijn broertje moest maar op zijn kamer bleven, dat was niet te veel gevraagd. Het hele weekend dat ik thuis werd gehuil en gejammer. In ieder geval op Maandag zou ik weer teruggaan en dat was ook het plan. Tot mijn vader tijdens het ontbijt mijn broertje naar beneden riep en vervolgens zei dat mijn moeder en hij iets hadden besloten die avond. Het was te lastig om met mijn broertje onder een dak te wonen, met die invloeden, hij moest vertrekken. Hij zou voorlopig nog hun zoon blijven maar ook dat was in beraad. Ze moesten eerst alles rustig verwerken en kijken hoe ze hem konden helpen. Mijn broertje moest maar een kamer vinden, mijn ouders wilden niet eens betalen want dan zouden ze homoseksualiteit financieren, en ze wilden alleen geld stoppen in het zogenaamde genezingsproces. Ik werd woest maar voordat ik iets kon zeggen stormde mijn broertje naar boven. Twee minuten later was hij terug met al het pornografisch materiaal in zijn hand, veel meer dan ik in eerste instantie had gevonden, en schijnbaar wat uitgeprint. Alles strooide hij rond het huis, op de keukentafel voor mijn opnieuw huilende moeder, en mijn verbijsterende vader. Vervolgens trok mijn broertje al zijn kleren uit en tegen de meubels op te rijden. Puur uit frustratie, als mijn vader vond dat hij zo ziek was, dan moest hij zich ook maar ziek gedragen. Maar zonder iets te zeggen stond mijn vader op en gaf hem zo'n enorme oplawaai dat mijn broertje op de grond viel. Toen hij opstond kreeg hij er nog één. Met tranen in zijn ogen, ik kon het zien, ging hij weer naar boven.

Toen hoorden we een heleboel gerommel. Even later kwam mijn broertje met koffer en al naar beneden en zei niets meer. Maar dat was dus niet eens wat zo verbijsterend was. Hij had zijn hoofd kaalgeschoren. Misschien uit protest of wat dan ook. Ik had mijn broertje, die normaal zo rustig en kalm is, nog nooit zo gezien en maakte me ernstig zorgen.

Ik rende als enige hem achterna, schuldige dat ik me voelde, en vroeg waar hij naar toe ging. Dat hij gewoon met mij mee kon naar mijn studentenkamer, ik zou wel op de grond slapen, maar hij wilde even zo min mogelijk met mij te maken hebben. Ik bleef maar benadrukken dat ik het niet zo bedoelde maar het had weinig zin. Hij ging naar zijn beste vriend.

Een paar dagen later werd ik opnieuw gebeld. In al die tijd had mijn broertje weinig van zich laten horen. Het was echter zijn beste vriend. Dit keer hoorde ik aan zijn stem dat er iets mis was. Hij begon al te zeggen dat hij zo'n spijt had. Maar hij had z'n mond niet kunnen houden. Mijn broertje was bij hem gekomen die avond. De eerste dagen ging het prima, alhoewel mijn broertje schijnbaar vrijwel niks zei, tot die vriend hem besloot te confronteren met wat ik hem had verteld. Dat was niet zo erg, op dat moment want iedereen ook bij die vriend thuis wilde toch weten hoe hij opeens kaal was niks zei en schijnbaar in de problemen zat, maar mijn broertje, natuurlijk woedend op mij dat ik het hem had vertelde, wilde er zo mogelijk over kwijt. Sterker nog, eerst bleef hij volhouden dat er weinig van klopte, maar zijn vriend bleef aandringen. Toen kwam de aap uit de mouw, waarom hij het hem niet wilde vertellen, hij had gevoelens voor die vriend. Schijnbaar maakte hij toen een 'bepaalde beweging' richting zijn vriend wat die jongen erg deed schrikken. Hij liep weg, en opnieuw was mijn broertje kwaad, in paniek, gefrustreerd, en wist niet wat te doen. Een paar uur later was hij weg, naar een vriendin (die hij het schijnbaar wel al eerder had verteld), en daar zit hij nog steeds.

---------------------------------

Met die vriendin had ik al snel contact die verzekerde dat ze Goed voor hem zouden zorgen. Haar ouders waren zeer gastvrij en wilde hem graag helpen. Dat is fantastisch en ik bood aan als er ooit geld nodig was of wat dan ook ik het zou regelen. Inmiddels zijn we enige tijd verder. Met die vriend trekt hij nauwelijks nog op. Die had het op de school wel tegen de verkeerde personen verteld omdat ook hij zijn verhaal kwijt moest. Dus de hele school, dus ook gedeeltelijk Conservatief, weet het. Zelfs enkele leraren kijken hem met de nek aan maar er wordt niet echt gepest, meer genegeerd, althans door een bepaalde groep. Er zijn er nog steeds veel die hem accepteren en dat maakt het allemaal schijnbaar zeer acceptabel op het moment. Hij trekt nauwelijks nog op met jongens alleen met enkele vriendinnen. Schijnbaar is hij veel te vinden in de homoscene maar heeft hij het allemaal geaccepteerd. Volgens die vriendin heeft hij er zich bij neergelegd dat het vroeg of laat toch zou uitkomen dus dan maar zo. Zijn haar is inmiddels weer gegroeid. Mijn broertje heeft zelfs sporadisch contact met mijn ouders die wel nieuwsgierig blijken te zijn hoe het met hem gaat en ook geld geven zo nu en dan. Het zal echter nog even duren naar verwachting voordat we allemaal tegelijkertijd thuis zijn.

Mijn probleem is als volgt. Ik heb ook mijn broertje proberen te benaderen maar hij weigert met mij contact te hebben. Zijn vriendin heeft het voor me opgenomen want ik bedoelde het echt niet kwaad maar volgens haar is het te veel een confrontatie met wat er is gebeurd. Hij heeft het dan wel geaccepteerd maar de situatie met mijn ouders, de drama, zijn beste vriend dat ziet hij toch echt als mijn schuld. En dat is eigenlijk ook zo.

Ik ben bang dat deze situatie zo zal blijven voortduren. Wij trokken zeer vaak samen op met veel gedeelde vrienden. Dat is nu bijna weg, en jammer ondanks dat ik in een andere stad zit en binnenkort in een ander land, dat is toch jammer.

Heeft iemand een idee hoe ik dit het best kan benaderen? Is mijn angst gerechtvaardigd dat deze situatie misschien nog heel veel langer gaat duren? Zal het ooit worden zoals vanouds of is dat lastig?

Elke tip is welkom!

[ Bericht 17% gewijzigd door Copycat op 22-08-2015 18:45:34 ]

Zoveel reacties in korte tijd had ik in ieder geval niet verwacht.
Dank in ieder geval.
Ik snap dat mijn acties dom en fout waren maar dat was niet de intentie want ik wilde hem echt helpen en behoeden van problemen die hij misschien zou krijgen.
Dat dit anders uitpakte had ik misschien moeten en kunnen weten maar het is nu eenmaal anders gelopen. Ik heb er veel Spijt van.

Die beste vriend van hem denkt ook nog veel aan hem, dat weet ik omdat wij samen nog veel optrekken en erover praten, maar elke keer als hij hem ziet dan klapt hij dicht. Dus het is ook een beetje voor hem. Bovendien denken die vriend en ik binnenkort 'onze verhouding' kenbaar te maken en mijn broertje hoort erbij te zijn ongeacht zijn geaardheid of wat dan ook.

Het idee is om op internet over dit onderwerp te schrijven.
Ik ben bezig met een webblog waarin ik bijvoorbeeld dit soort verhalen (alleen dan wat uitgebreider dus) maar ook andere verhalen ga schrijven. En natuurlijk speelt mijn broertje een rol in die verhalen. Mijn doel is als mijn broertje eens zijn eigen naam op Google indrukt op die site uitkomt en al die verhalen ziet, mijn ware intenties en dat ik hem graag terug zou willen, dat zou mooi zijn.
Vrees niet ik zal geen namen op deze site noemen.

quote:

Op zaterdag 22 augustus 2015 16:14 schreef Harvest89 het volgende:

[..]

Maar welke problemen? dat zijn ouders er achter zouden komen?

Bijvoorbeeld. Op school, in onze omgeving, en die vriend nam ik in vertrouwen omdat hij dus juist in een heel ander soort gezin woont waar je dit soort dingen makkelijk kunt bespreken.

quote:

Op zaterdag 22 augustus 2015 16:17 schreef marsan het volgende:

[..]

Hoe moet je broer op die site uitkomen wanneer hij zijn naam via google zoekt, als jij geen namen op se site gaat noemen?

Op deze site, hier, maar op die blog ga ik dat wel doen.