MUSE #63 Genot van een nieuw album

Op een festival moet je er gewoon zo hard mogelijk tegenaan gaan

Interview Matt Bellamy van Muse

Muse is een van de headliners van Pinkpop. Zanger Matt Bellamy over spelen op een festival, en het nieuwe, ge�ngageerde album ‘Drones’. „Als band zijn wij soms ook bang dat de techniek het van ons overneemt.”

_{DOOR JAN VOLLAARD}
‘Festivals zijn wilder dan onze stadionshows”, zegt Matt Bellamy over zijn komst naar Pinkpop. De zanger en gitarist van de Engelse rockband Muse verheugt zich op een zomer met meer dan twintig grote festivaloptredens, van Greenfest in Sint-Petersburg tot Rock In Roma, van Pinkpop tot Fuji Rock in Japan.

„Festivals zijn riskanter, in de zin dat we minder vat hebben op de techniek. Er is geen soundcheck en we zijn afhankelijk van de podiumsituatie die we aantreffen. In een stadion kun je nog eens uitwijken naar een kleiner podium, voor een akoestisch setje of een intiem moment tijdens de show. Bij festivals kun je minder makkelijk terugvallen op een uitgedachte choreografie of nauw getimede videobeelden en special effects.”

Een andere spannende factor is dat het publiek op festivals niet speciaal voor Muse is gekomen, zoals het fanatieke legioen bij hun eigen stadionshows. „Het enige wat we kunnen doen is er zo hard mogelijk tegenaan gaan”, zegt Bellamy. „Ons samenspel wordt losser en de sfeer is er een van alles of niets. Dat we meer fouten maken, vind ik niet per se een nadeel. Als rockmuzikant moet je onverschrokken zijn, anders zit in je het verkeerde vak. Bij een publiek dat ons voor het eerst ziet kunnen we zieltjes winnen.”

Op het podium trekt het trio een kolossale muur van geluid op, die elementen heeft van heavy metal, glamrock en progressieve popmuziek, zoals bands als Genesis, Queen en Pink Floyd die maakten. Muse is een theatrale band die niet terugschrikt voor hoogdravende concepten. „Noem het gerust prog rock”, zegt Bellamy. „Wat wij gemeen hebben met die bands uit de jaren zeventig is dat we de progressie omarmen, en dat we gebruikmaken van de nieuwste technische middelen. De laatste tijd zijn we daar een beetje van teruggekomen, want door alle studiotechniek waren we het gevoel kwijt van muzikanten die elkaar inspireren in de interactie van het moment. We zijn net als vroeger weer in een kringetje gaan staan om samen iets nieuws te cre�ren.”

Op het podium trekt het trio een kolossale muur van geluid op, die elementen heeft van heavy metal, glamrock en progressieve popmuziek, zoals bands als Genesis, Queen en Pink Floyd die maakten. Muse is een theatrale band die niet terugschrikt voor hoogdravende concepten. „Noem het gerust prog rock”, zegt Bellamy. „Wat wij gemeen hebben met die bands uit de jaren zeventig is dat we de progressie omarmen, en dat we gebruikmaken van de nieuwste technische middelen. De laatste tijd zijn we daar een beetje van teruggekomen, want door alle studiotechniek waren we het gevoel kwijt van muzikanten die elkaar inspireren in de interactie van het moment. We zijn net als vroeger weer in een kringetje gaan staan om samen iets nieuws te cre�ren.”

Obama

In een Londens hotel doet Matt Bellamy het woord voor medebandleden Chris Wolstenholme (bas) en drummer Dominic Howard, die elders in een filmstudio op een nagebouwd festivalpodium een doorloop van de liveshow voorbereiden. Bellamy is een gedreven verteller, vol zendingsdrang over het hoogdravende concept van het nieuwe, zevende Muse-album Drones.

Moderne oorlogvoering met van grote afstand bestuurbare bommenwerpers heeft grote gevolgen voor de mensheid, vindt hij. „Het Pentagon traint mensen om drones te besturen en bommen te gooien op een abstracte vijand in een ver buitenland. Alsof het een videospelletje is waarbij je zo veel mogelijk punten moet halen. Drone-operators worden geprogrammeerd om hun empathie te laten varen en opdrachten uit te voeren zonder erbij na te denken. Mijn theorie is dat die mensen zelf een soort drones worden: gewetenloze machines die zonder gevaar voor eigen leven kunnen beslissen over leven en dood van anderen. President Obama maakt ’s ochtends voor het ontbijt zijn ‘kill decisions’ en gaat over tot de orde van de dag. Ik vind dat zorgelijk. Het hield me de afgelopen jaren zo bezig dat ik daar teksten over m��st schrijven.”

Moderne oorlogvoering met van grote afstand bestuurbare bommenwerpers heeft grote gevolgen voor de mensheid, vindt hij. „Het Pentagon traint mensen om drones te besturen en bommen te gooien op een abstracte vijand in een ver buitenland. Alsof het een videospelletje is waarbij je zo veel mogelijk punten moet halen. Drone-operators worden geprogrammeerd om hun empathie te laten varen en opdrachten uit te voeren zonder erbij na te denken. Mijn theorie is dat die mensen zelf een soort drones worden: gewetenloze machines die zonder gevaar voor eigen leven kunnen beslissen over leven en dood van anderen. President Obama maakt ’s ochtends voor het ontbijt zijn ‘kill decisions’ en gaat over tot de orde van de dag. Ik vind dat zorgelijk. Het hield me de afgelopen jaren zo bezig dat ik daar teksten over m��st schrijven.”

Amen

Met de tien songs van Drones vertelt Bellamy het verhaal van een wereldburger die murw is geslagen door een gebrek aan liefde (Dead Inside) en naarstig op zoek is naar een doel in zijn leven. Een opleidingscommandant van het leger, sterk lijkend op de drilsergeant uit de film Full Metal Jacket, schreeuwt hem toe alle compassie te laten varen en traint hem tot een moordmachine (Psycho). Als een robot volgt de gehersenspoelde militair commando’s op (The Handler), maar komt tot het inzicht dat hij in opstand moet komen (Revolt). Na zijn desertie ontwikkelt hij zich tot een gelouterd persoon die alleen nog het goede wil (The Globalist). Het meerstemmig gezongen titelstuk Drones is een gebed waarin teruggekeken wordt op een voorbije, moorddadige episode in het bestaan van de mensheid, gesymboliseerd door de dwalingen en de bekering van Bellamy’s protagonist. Het verhaal eindigt met een stemmig ‘Amen’.

Met de tien songs van Drones vertelt Bellamy het verhaal van een wereldburger die murw is geslagen door een gebrek aan liefde (Dead Inside) en naarstig op zoek is naar een doel in zijn leven. Een opleidingscommandant van het leger, sterk lijkend op de drilsergeant uit de film Full Metal Jacket, schreeuwt hem toe alle compassie te laten varen en traint hem tot een moordmachine (Psycho). Als een robot volgt de gehersenspoelde militair commando’s op (The Handler), maar komt tot het inzicht dat hij in opstand moet komen (Revolt). Na zijn desertie ontwikkelt hij zich tot een gelouterd persoon die alleen nog het goede wil (The Globalist). Het meerstemmig gezongen titelstuk Drones is een gebed waarin teruggekeken wordt op een voorbije, moorddadige episode in het bestaan van de mensheid, gesymboliseerd door de dwalingen en de bekering van Bellamy’s protagonist. Het verhaal eindigt met een stemmig ‘Amen’.

„Als band gebruiken we de beschikbare techniek”, zegt Bellamy. „Maar we zijn ook huiverig dat de machines op zeker moment de baas over ons worden. Drones symboliseren een eindstation van de technische vooruitgang. Als popmuzikant met een groot en aandachtig publiek heb ik het perfecte podium om dat soort kwesties aan te kaarten.”

Op Drones klinkt Muse agressief, berustend, militant, zwaar op de hand en uiteindelijk gelouterd, in het door de muziek van Ennio Morricone ge�nspireerde en grotendeels instrumentale The Globalist.
Meezingen

De meest herkenbare factor in alles wat Muse in de afgelopen vijftien jaar maakte is de indringende, snijdende stem van Matt Bellamy. Songs als Reapers en The Handler neigen naar ouderwetse jarenzeventighardrock, met fel repeterende gitaarriffs en solo’s die niet hadden misstaan op klassieke hardrockalbums van Deep Purple of Black Sabbath. Dat gevoel van ‘back to basics’ dankt Muse voor een belangrijk deel aan de inbreng van producer Robert ‘Mutt’ Lange, veteraan uit de artistieke hoogtijdagen van AC/DC en Def Leppard. „We hebben lang gedacht dat we het zonder producer konden stellen”, zegt Bellamy. „Maar zo’n oude rot kan ons terugfluiten als we het te gecompliceerd maken. Mutt Lange heeft ons bijgebracht hoe je de muziek kunt laten ademen door dingen weg te laten. Als je honderd idee�n hebt voor een song, hoef je ze niet allemaal te gebruiken. Er schijnt meer licht in de muziek als je er gaten in laat vallen.”

De meest herkenbare factor in alles wat Muse in de afgelopen vijftien jaar maakte is de indringende, snijdende stem van Matt Bellamy. Songs als Reapers en The Handler neigen naar ouderwetse jarenzeventighardrock, met fel repeterende gitaarriffs en solo’s die niet hadden misstaan op klassieke hardrockalbums van Deep Purple of Black Sabbath. Dat gevoel van ‘back to basics’ dankt Muse voor een belangrijk deel aan de inbreng van producer Robert ‘Mutt’ Lange, veteraan uit de artistieke hoogtijdagen van AC/DC en Def Leppard. „We hebben lang gedacht dat we het zonder producer konden stellen”, zegt Bellamy. „Maar zo’n oude rot kan ons terugfluiten als we het te gecompliceerd maken. Mutt Lange heeft ons bijgebracht hoe je de muziek kunt laten ademen door dingen weg te laten. Als je honderd idee�n hebt voor een song, hoef je ze niet allemaal te gebruiken. Er schijnt meer licht in de muziek als je er gaten in laat vallen.”

Een dag later zullen ze in Later with Jools Holland laten zien dat ze een compacte rockband zijn, die kan knallen met vurig gitaarspel en een robuuste ritmesectie. De setlist van de komende festivalshows is al voor meer dan een kwart gevuld met songs van het nieuwe album, tussen oudere publieksfavorieten als Supermassive Black Hole en Hysteria. Hoe belangrijk is het voor Muse dat een festivalpubliek de nummers al kent en teksten massaal worden meegezongen? „Ik hou er het meest van als we het publiek kunnen verrassen met nieuw materiaal”, zegt Bellamy. „Daar kleeft het risico aan dat de show doodslaat bij een onbekend nummer. Niet alles hoeft voor mij ��n groot meezingfestijn te zijn. Mijn bandmaten Chris en Dom moedigen me aan om meer interactie met het publiek te zoeken. Dat kan ik niet beloven, want soms ga ik zo op in de muziek dat ik vergeet dat we voor duizenden staan te spelen. Ik ben geen publieksmenner. De muziek moet het werk doen.”

#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:07
	< Opgericht > 1994 (als Muse in 1997) te Teignmouth Devon, Engeland - Full Bio Matthew James Bellamy \|\|\|\|\|\| Dominic James Howard \|\|\|\|\|\| Christopher Tony Wolstenholme [DISCOGRAFIE] < DVD's > < SINGLES > 1998.03.11 - MUSE EP 1999.01.11 - Muscle Museum EP 1999.06.14 - Uno 1999.09.06 - Cave 1999.11.22 - Muscle Museum 2000.02.21 - Sunburn 2000.05.30 - Unintended 2000.10.04 - Random 1-8 [Japanese EP] 2000.10.12 - Muscle Museum [Re-Release] 2001.03.05 - Plug In Baby 2001.06.05 - New Born 2001.08.20 - Bliss 2001.11.19 - Feeling Good / Hyper Music 2002.06.17 - Dead Star / In Your World 2003.07.14 - Stockholm Syndrome (download) 2003.09.08 - Time Is Running Out 2003.12.01 - Hysteria 2004.05.17 - Sing For Absolution 2004.08.23 - Apocalypse Please (live) (download) 2004.09.20 - Butterflies & Hurricanes 2006.06.19 - Supermassive Black Hole 2006.09.04 - Starlight 2007.06.13 - Knights of Cydonia 2007.04.09 - Invincible 2007.06.18 - Map of the Problematique (download) 2009.07.21 - United States Of Eurasia(download) 2009.08.04 - Uprising 2009.11.16 - Undisclosed Desires(download) 2010.02.22 - Resistance 2010.05.17 - Neutron Star Collision (Love Is Forever) OP
Bronson	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:07
	Hmm dat laatste nummer....
#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:08
	Wie heeft de broekjes uit!?
#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:08
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:08 schreef Loveless85 het volgende: Wie heeft de broekjes uit!? Ik
Negentiendertig	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:08
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:08 schreef Loveless85 het volgende: Wie heeft de broekjes uit!?
SonicVolcano	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:08
	Overigens is JFK echt een pareltje. Die strings + gitaar erbij zijn perfect en dan die overgang naar Defector Ik als Queen-fan kan dat nummer zo waarderen
Molurus	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:09
	Sowieso redelijk hoog queen gehalte dit album.
Kijkertje	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:10
	Ben in de zevende hemel
#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:10
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:09 schreef Molurus het volgende: Sowieso redelijk hoog queen gehalte dit album. Defector heeft inderdaad wel een beetje Queen sound met die backings zo.
#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:10
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:09 schreef Molurus het volgende: Sowieso redelijk hoog queen gehalte dit album. Globalist klinkt wel wat Queen achtig ja
SonicVolcano	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:11
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:09 schreef Molurus het volgende: Sowieso redelijk hoog queen gehalte dit album. United States of Eurasia blijft toch wel echt een Queen nummer wat niet van Queen is
#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:11
	kenser Spotify kan natuurlijk weer niet omgaan met FLAC
Stofje	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:11
	Muse lijkt zovaak op Queen, da's niks nieuws. Ben benieuwd!
Molurus	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:12
	Media player en Lav audio splitter hier.
SonicVolcano	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:12
	Reapers is dan weer meer Rage Against The Machine (zeker de outro). Geeft ook niks verder
richolio	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:12
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:11 schreef Loveless85 het volgende: kenser Spotify kan natuurlijk weer niet omgaan met FLAC Ja daar kwam ik dus ook achter Spijtig
#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:13
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:12 schreef richolio het volgende: [..] Ja daar kwam ik dus ook achter Spijtig Zit je me weer blij te maken met een dooie mus
#ANONIEM	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:14
	Revolt
SonicVolcano	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:15
	Mijn top 3: 1. The Handler 2. Reapers 3. Defector (met JFK intro).
richolio	dinsdag 2 juni 2015 @ 22:15
	quote: Op dinsdag 2 juni 2015 22:13 schreef Loveless85 het volgende: [..] Zit je me weer blij te maken met een dooie mus