Gisteren had ik de dierenarts op bezoek, het was tijd voor de enting van mijn katjes.
Laatst bleef Bertie in het slaaphuisje steken met haar pootje (toen ik haar wou bevrijden wou ze mij pikken). Ze had een paar nagels die dus iets langer waren dan voor haar fijn is. Het leek me handig die nageltjes dan gelijk maar te laten knippen.
Vogeltjes dus lekker uit de kooi gelaten want opstappen op de vinger is nooit een probleem. Ze zat best lekker bij de dierenarts op de schouder maar iedere keer dat de dierenarts probeerde haar te pakken dan vloog ze snel weg.
Met een theedoek ging het vangen ook nog niet fantastisch. De dierenarts keek verschrikt toen hij niet Bertie maar wel haar staartveertjes vast had.
Twee keer vloog Bertie zachtjes tegen de ruit (ben aan het schilderen, had de gordijnen niet ervoor hangen).
Uiteindelijk pakte m'n vriend haar van de vensterbank, trotseerde dan maar de hapjes in zijn hand.
Voor het eerst in al die maanden dat ze al hier is bleek dat ze toch wel kan krijsen, alsof ze geslacht werd.
Het bleek dat maar twee nageltjes te lang waren.
Nouja, vooraf kon ik niet weten dat ze zo moeilijk zou zijn, want we hebben d'r nooit hoeven grijpen.
Ik was bang dat ze van de stress dood zou gaan, heb dat ook eens met een kanarie meegemaakt. De dierenarts kon me gelukkig vertellen dat hij dat met parkietjes nooit heeft meegemaakt, een hele opluchting.
Bertie en haar korte staartje.
Ze is gelukkig al weer goed te spreken.