R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ts is een student van het bouwjaar 94.
Studeert economie en zit bij een studentenvereniging, heeft een vriendin en sport op vrij hoog amateurniveau. Stuk voor stuk levert dit me ongelofelijk veel stress op daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Vriendin: Dat is nu pas 1.5 maand aan,.. Iets wat me ook veel stress bezorgde. Was ongelofelijk bang dat het geen relatie zou worden en ik deed er dan ook alles aan om dat wel te laten gebeuren. En ook nu denk ik er maar negatief over.. Mijn gedachtes zijn als volgt: Hoevaak hoor je nou dat een relatie op deze leeftijd echt uitloopt op een huwelijk? Na een aantal maanden/jaren is het voorbij. Iets waar ik enorm bang voor ben. Het voelt als een tikkende tijdbom, die elk moment af kan gaan. Terwijl het toch erg goed in de relatie tot nu toe.
Studie: Gaat maar matig, gelukkig heb ik mijn VWO in 6 jaar afgemaakt maar ik heb nu op de universiteit wel een jaartje studievertraging. Dat ik ben afgewezen voor een bestuursjaar heeft me ook een paar weken down gemaakt. Ik maak me ongelofelijke zorgen of ik wel een baan ga krijgen ooit.
Sport: Waar mijn teamgenoten er inmiddels geen fuck meer om geven sta ik op de wedstrijddag stijf van de spanning. Ik wil enorm graag winnen zodat ik door andere nog als een goede sporter word gezien.
Ik sta letterlijk elke morgen met spanning op, heb het gevoel dat ik een faler ben die achterloopt op zijn leeftijdsgenoten etc. etc. en ben ook enorm stil aan het worden bij mijn ouders etc.
Moeilijk om mijn situatie beter uit te leggen, en ben ik denk ik ook veel vergeten op te schrijven maar dat vul ik straks nog wel aan.
Studeert economie en zit bij een studentenvereniging, heeft een vriendin en sport op vrij hoog amateurniveau. Stuk voor stuk levert dit me ongelofelijk veel stress op daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Vriendin: Dat is nu pas 1.5 maand aan,.. Iets wat me ook veel stress bezorgde. Was ongelofelijk bang dat het geen relatie zou worden en ik deed er dan ook alles aan om dat wel te laten gebeuren. En ook nu denk ik er maar negatief over.. Mijn gedachtes zijn als volgt: Hoevaak hoor je nou dat een relatie op deze leeftijd echt uitloopt op een huwelijk? Na een aantal maanden/jaren is het voorbij. Iets waar ik enorm bang voor ben. Het voelt als een tikkende tijdbom, die elk moment af kan gaan. Terwijl het toch erg goed in de relatie tot nu toe.
Studie: Gaat maar matig, gelukkig heb ik mijn VWO in 6 jaar afgemaakt maar ik heb nu op de universiteit wel een jaartje studievertraging. Dat ik ben afgewezen voor een bestuursjaar heeft me ook een paar weken down gemaakt. Ik maak me ongelofelijke zorgen of ik wel een baan ga krijgen ooit.
Sport: Waar mijn teamgenoten er inmiddels geen fuck meer om geven sta ik op de wedstrijddag stijf van de spanning. Ik wil enorm graag winnen zodat ik door andere nog als een goede sporter word gezien.
Ik sta letterlijk elke morgen met spanning op, heb het gevoel dat ik een faler ben die achterloopt op zijn leeftijdsgenoten etc. etc. en ben ook enorm stil aan het worden bij mijn ouders etc.
Moeilijk om mijn situatie beter uit te leggen, en ben ik denk ik ook veel vergeten op te schrijven maar dat vul ik straks nog wel aan.
And keep moving forward
Ballen kweken en minder streverig zijn. IQ inwisselen voor EQ en zelfverzekerdheid.
Fylax is op televisie geweest
Mijn IQ is niet bijzonder hoog.quote:Op vrijdag 15 mei 2015 22:16 schreef jodelahity het volgende:
Ballen kweken en minder streverig zijn. IQ inwisselen voor EQ en zelfverzekerdheid.
And keep moving forward
Dan dus niet daarmee compenseren maar gewoon groeien in EQ (of misschien vooral relativeringsvermogen in jouw geval) en zelfverzekerdheid. Ballen kweken en minder streverig zijn staat ook nogquote:
[..]
Mijn IQ is niet bijzonder hoog.
Fylax is op televisie geweest
Ga weer leuke dingen doen ? Ga jezelf tot rust stellen door, bijvoorbeeld een weekendje weg te gaan met je vriendin. En later met je werk komt vast wel goed, heb meer vertrouwen in je. Misschien kan je alvast kijken waar je werk kan vinden. En met sport,. Misschien kan je beter een sport vinden die niet zo stressvol is, bijvoorbeeld fitniss? Of eraf gaan..
De grap is waarschijnlijk dat je als je niet zoveel tijd kwijt zou zijn aan je gepieker, je veel meer tijd en energie over zou houden om beter te presteren waarschijnlijk. Pas op dat je geen self fulfilling prophecy wordt zo..
Kijk eens naar mindfulness en check op school of je met iemand kan praten over je psychische struggles en wellicht over timemanagement enzo.
Ga anders naar de huisarts voor een doorverwijzing, zodat je meer zelfvertrouwen kan kweken, beter om leert gaan met stress, etc.
Plan regelmatig ontspanning ook, dan blijf je beter in balans. Wel een beetje genieten van je studententijd hè.
Succes!
Kijk eens naar mindfulness en check op school of je met iemand kan praten over je psychische struggles en wellicht over timemanagement enzo.
Ga anders naar de huisarts voor een doorverwijzing, zodat je meer zelfvertrouwen kan kweken, beter om leert gaan met stress, etc.
Plan regelmatig ontspanning ook, dan blijf je beter in balans. Wel een beetje genieten van je studententijd hè.
Succes!
Wees gewoon blij dat je niet elke ochtend boven de toilet pot hangt omdat er miljoenen deals afhangen van jouw beslissingen!
Geniet van het moment, de stress die je omschrijft is voor later...in je leven!
Geniet van het moment, de stress die je omschrijft is voor later...in je leven!
BAM!!quote:
. Stuk voor stuk levert dit me ongelofelijk veel stress op daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
En hoe denk je er zelf over? Da's veel belangrijker.
Ik werd vroeger zo ongelukkig van het vergelijken van mezelf met mn leeftijdsgenoten, dat ik daar op een gegeven moment mee gestopt ben (ik ging steeds meer down the drain) en wat een verademing!quote:
Ik sta letterlijk elke morgen met spanning op, heb het gevoel dat ik een faler ben die achterloopt op zijn leeftijdsgenoten etc. etc. en ben ook enorm stil aan het worden bij mijn ouders etc.
Moeilijk om mijn situatie beter uit te leggen, en ben ik denk ik ook veel vergeten op te schrijven maar dat vul ik straks nog wel aan.
Ik snap het ook wel hoor, je wilt je toch ergens aan kunnen meten of spiegelen (misschien deed ik dat uit onzekerheid?) omdat je twijfelt of je wel goed (genoeg) bezig bent
En eens met wat vannelle hierboven mij heeft getikt
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 16-05-2015 07:07:13 ]
Man alles kan zo snel veranderen, zelfs bij mensen waar het perfect lijkt te gaan. Het laatste wat je moet gaan doen is jezelf een loser voelen. Wees blij dat je een vriendin hebt en inderdaad is die kans niet supergroot dat je daarmee gaat trouwen, maar er zijn wel meer meiden op deze aardbol kan ik je garanderen. Geniet nog van je leeftijd en laat de rest het lekker zelf uitzoeken.
graag verwijderen
Uit jouw post maak ik helemaal niet op dat je een loser bent en best wel wat dingen hebt bereikt waar je trots op mag zijn.
Wat iemand anders reeds in dit topic heeft opgemerkt: je ouders vinden je tekortschieten. Dat beschrijf je zelf tenminste. Als dat zo is, verklaart dat voor een groot deel waarom jij het zelf ook vindt, want je hebt van je ouders geleerd om zo over jezelf te denken.
Je zal niet alles in je leven goed doen. Dat doet niemand immers en dat hoeft ook niet. Maar het betekent evenmin dat je alles fout doet.
Ik weet uit eigen ervaring dat het moeilijk is wanneer je gewend bent alleen maar slecht over jezelf te denken. Maar probeer positiever te denken. Wanneer je bijvoorbeeld de discotheek binnenloopt en je meteen al denkt "ik zal wel als een muurbloempje aan de kant staan en niemand zal me opmerken" gaat dat waarschijnlijk ook gebeuren, want de negatieve gedachten hebben een negatieve invloed op je stemming, vermoeien je en maken je passief. Positieve gedachten daarentegen kunnen je juist motiveren; misschien helpen ze niet genoeg, maar je wordt er in ieder geval niet slechter van.
Uiteindelijk moet je er zelf achterkomen wat je 'waard' bent. Je ouders hebben een te negatief beeld over je en hebben je dat aangepraat. Maar klopt het ook?
Wat iemand anders reeds in dit topic heeft opgemerkt: je ouders vinden je tekortschieten. Dat beschrijf je zelf tenminste. Als dat zo is, verklaart dat voor een groot deel waarom jij het zelf ook vindt, want je hebt van je ouders geleerd om zo over jezelf te denken.
Je zal niet alles in je leven goed doen. Dat doet niemand immers en dat hoeft ook niet. Maar het betekent evenmin dat je alles fout doet.
Ik weet uit eigen ervaring dat het moeilijk is wanneer je gewend bent alleen maar slecht over jezelf te denken. Maar probeer positiever te denken. Wanneer je bijvoorbeeld de discotheek binnenloopt en je meteen al denkt "ik zal wel als een muurbloempje aan de kant staan en niemand zal me opmerken" gaat dat waarschijnlijk ook gebeuren, want de negatieve gedachten hebben een negatieve invloed op je stemming, vermoeien je en maken je passief. Positieve gedachten daarentegen kunnen je juist motiveren; misschien helpen ze niet genoeg, maar je wordt er in ieder geval niet slechter van.
Uiteindelijk moet je er zelf achterkomen wat je 'waard' bent. Je ouders hebben een te negatief beeld over je en hebben je dat aangepraat. Maar klopt het ook?
Nog maar een keer, voor het geval het nog niet duidelijk zou zijn.quote:mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Voor al uw dwaze oneliners en geavanceerde sofisterij
Woon jij nog bij je ouders, TS? In dat geval zou ik overwegen op mezelf op kamers (of ergens anders) te wonen. Dan begeef je je in een omgeving waar mensen misschien heel anders (hopelijk positiever) over je denken, waardoor jij dat zelf ook een beetje gaat doen en op den duur kan nadenken wie je echt bent.
Wat je vriendin betreft: hoe een relatie verloopt, kan niemand voorspellen. Je zou je hele leven lang bij haar samen kunnen blijven, maar het kan ook zijn dat één van jullie beiden besluit dat het tussen jullie niet werkt. Ben je in het laatste geval een loser? Nee, want zoiets overkomt de besten en relaties die niet werken, horen bij het leven. Echter je minderwaardigheidscomplex kan wel een negatieve invloed op jullie relatie hebben. Als jij een lage dunk van jezelf hebt, toon je jezelf als een onzekere afstandelijke jongen die moeilijk benaderbaar is voor andere mensen. En als je moeilijk benaderbaar bent, zullen andere mensen zich van je af wenden; niet omdat ze een hekel aan je hebben, maar omdat ze heel veel moeite moeten doen om contact met jou te krijgen en het idee krijgen dat jij er toch niet voor openstaat.
Wat je vriendin betreft: hoe een relatie verloopt, kan niemand voorspellen. Je zou je hele leven lang bij haar samen kunnen blijven, maar het kan ook zijn dat één van jullie beiden besluit dat het tussen jullie niet werkt. Ben je in het laatste geval een loser? Nee, want zoiets overkomt de besten en relaties die niet werken, horen bij het leven. Echter je minderwaardigheidscomplex kan wel een negatieve invloed op jullie relatie hebben. Als jij een lage dunk van jezelf hebt, toon je jezelf als een onzekere afstandelijke jongen die moeilijk benaderbaar is voor andere mensen. En als je moeilijk benaderbaar bent, zullen andere mensen zich van je af wenden; niet omdat ze een hekel aan je hebben, maar omdat ze heel veel moeite moeten doen om contact met jou te krijgen en het idee krijgen dat jij er toch niet voor openstaat.
Probeer eens naar eens studentpsycholoog van de uni te gaan, die is specifieker op jouw situatie gericht dan de pOH-GGZ die je van de huisarts zal toegewezen krijgen. Die kan je helpen realistischer over jezelf en je verwachtingen te denken. Misschien heb je dan ook minder last van een evt stempeltje.
Verder is studietijd ook een tijd waar je emotioneel nog flink groeit en juist vaak ook minder last van externe druk zal gaan ervaren. Maar dat zal de tijd leren en een beetje hulp hierbij geeft niet.
Verder is studietijd ook een tijd waar je emotioneel nog flink groeit en juist vaak ook minder last van externe druk zal gaan ervaren. Maar dat zal de tijd leren en een beetje hulp hierbij geeft niet.
quote:
[..]
BAM!!
En hoe denk je er zelf over? Da's veel belangrijker.
quote:daar ik vind en mijn ouders vinden dat ik tekortschiet.
Is makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard. Iemand die veel nadenkt, zal dat altijd blijven doen. En met nadenken op zich is helemaal niks mis. TS heeft echter last van irreële angsten en het onterechte idee dat hij op alle fronten tekortschiet. Hij moet leren relativeren en een realistischer beeld van zichzelf krijgen.quote:
Op
Het klinkt alsof je irrationele angsten hebt. Waarschijnlijk een (licht) psychiatrische stoornis. Laat je niet verwarren door sommige van de bovenstaande posts. Het is lastig/onmogelijk om zomaar "anders te denken". Misschien dat therapie kan helpen, om te helpen met de verwachtingen van je ouders.
Omdat je ook veel negatieve gedachtes hebt, zou je best wel eens een lichte vorm van depressie/dysthymie kunnen hebben. Angst is vaak een comorbide stoornis bij depressie. Dit is goed te behandelen met medicatie (bv een SSRI). Ga naar je huisarts/psycholoog. Die zal je waarschijnlijk doorverwijzen naar het GGZ, waar ze je kunnen diagnosticeren. Probeer dat uit; je hebt niets te verliezen.
Omdat je ook veel negatieve gedachtes hebt, zou je best wel eens een lichte vorm van depressie/dysthymie kunnen hebben. Angst is vaak een comorbide stoornis bij depressie. Dit is goed te behandelen met medicatie (bv een SSRI). Ga naar je huisarts/psycholoog. Die zal je waarschijnlijk doorverwijzen naar het GGZ, waar ze je kunnen diagnosticeren. Probeer dat uit; je hebt niets te verliezen.
Ja laten we iemand alvast richting antidepressiva lullen op basis van een paar regeltjes tekst. Jij bent zeker zo'n overijverig receptschrijvertje dat teert op de ellende van een anderquote:
Het klinkt alsof je irrationele angsten hebt. Waarschijnlijk een (licht) psychiatrische stoornis. Laat je niet verwarren door sommige van de bovenstaande posts. Het is lastig/onmogelijk om zomaar "anders te denken". Misschien dat therapie kan helpen, om te helpen met de verwachtingen van je ouders.
Omdat je ook veel negatieve gedachtes hebt, zou je best wel eens een lichte vorm van depressie/dysthymie kunnen hebben. Angst is vaak een comorbide stoornis bij depressie. Dit is goed te behandelen met medicatie (bv een SSRI). Ga naar je huisarts/psycholoog. Die zal je waarschijnlijk doorverwijzen naar het GGZ, waar ze je kunnen diagnosticeren. Probeer dat uit; je hebt niets te verliezen.
.
Behulpzaam als een waterkraan.
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Op woensdag 29 april 2015 16:30 schreef seto het volgende:
als je niet #teamhenk bent ben je gewoon een *weggeFopt*homo
Het probleem met dit soort gedachtes is dat je in een negatieve spiraal komt, je bent er voortdurend mee bezig en denkt er niet meer uit te kunnen komen, dat is complete lariekoek. Feitelijk is het met alle negatieve spiralen, die kan je doorbreken door bijvoorbeeld heel andere zaken te doen, je moet doen wat je leuk vindt. Probeer veel met vrienden door te brengen, ga veel naar de film, blijf vooral niet binnen zitten en profileer jezelf zowel persoonlijk als in het openbaar, wees niet bang en heb vooral zin, dit soort afleiding bijvoorbeeld als je die opzoekt zal de negatieve gedachten doorbreken, ik wens je veel succes maar ook al lijkt de spiraal zo uitzichtloos, lijk je zo gestressed, je kan er sowieso iets voor vinden er is altijd hoop ook al lijkt die nog zo ver weg.
De OP klinkt echt niet heftig genoeg voor medicatie of doorverwijzing naar GGZ. Huisarts of beter nog studentpsycholoog lijkt me de beste eerste optie.
Ik ben echter zelf een beetje sceptisch over de psychische hulpverlening en ik vind dat het door veel mensen wordt overschat. Psychologen zijn geen all-knowing-beings die voor iedereen de tools kunnen aanreiken om weer grip op het leven te krijgen. Of je nou wel of geen psychische hulp krijgt: uiteindelijk ben jij zelf degene die het moet oplossen.
|
|
