quote:als je wilt kun je contact met me opnemen. Wil hier nog wel een aantal dingen over zeggen, maar heb geen behoefte om dat hier te doen op fok! mijn emailadres is skyhigh_@msn.com
Op dinsdag 12 november 2002 10:27 schreef Little-Angel het volgende:
Inderdaad men gaat er bijna altijd van uit dat de moeder beter is voor het kind. Nu kan ik je zeggen dat de moeder van mijn vriend zijn kind haar zoontje 5 dagen in de week van 07.00 tot 16.00 uur dumpt bij een creche omdat ze moet werken. Na 16.00 uur komt opa of oma het hummeltje halen en mag het bij hun thuis wachten tot mama klaar is met werken. Als ze eenmaal thuis zijn dan wordt er gegeten, gedouched en daarna mag het kind naar bed want het moet tenslotte weer vroeg op de volgende dag. In het weekend wordt het bij opa en oma gedumpt want mama wil graag 's avonds en overdag de hot op. Lekker stappen in de hoop ooit nog eens aan de man te komen. Het kind mag zijn papa en mij niet zien maar ondertussen ziet hij ook verdomd weinig van zijn eigen moeder. Ik ben daarintegen bereid om minder te gaan werken zodat zo'n kleintje ook een thuis heeft, samen leuke dingen doen in het weekend en door de weeks. Mijn vriend is bereid om er voor te zorgen dat hij iedere avond op tijd thuis is. En ga zo maar door, hij heeft zelfs een eigen kamertje bij ons thuis. Noemt mijn ouders opa en oma en is verders het meest makkelijke kind dat je je maar kan wensen.
Mijn ouders zij ook bereid om voor die kleine te zorgen, zodat pappa in ieder geval de centje kan blijven verdienen.
En dat is dan allemaal in het belang van die kleine man, want het is erg belangrijk dat dat kleine mannetje een stabiel onderkomen heeft, op het moment leeft hij met z'n mamma van hort naar her, dan weer tante die en dan weer bij tante die, een weekje bij z'n alcoholistische opa (die overigens al eerder het nichtje heeft geslagen) en dan weer in een huis wat te koop staat.
Bij mij heeft m'n trots een groot kamertje en kan ie zich lekker in ontwikkelen.
Z'n mamma is erg labiel en verzorgt d'r zelf totaal niet, niet in de zin van haar eigen gezondheid.
Wie en wat kan ik er als man in dit KL*** aan doen?
Ik dacht eerst dat ik de enige man was, maar gelukkig is dat dus niet.
Wat ik zo jammer vind is dat het inderdaad naar voren is gekomen, er is nog geen één man geweest die z'n gevoel openlijk durft te uiten voor z'n kroost.
Nou ik dus wel, want IK HOU VAN DAT KERELTJE!!!
sorry moest het effe kwijt.
quote:*** mijn vriend heeft het beste voor met zijn kind maar dat maakt niks uit in de ogen van de moeder. Het is puur jaloezie wat haar belet om mijn vriend zijn kind te laten zien. Ze is jaloers op wat wij hebben en wat zij wilt hebben.
Op dinsdag 12 november 2002 10:45 schreef frost_old_hate het volgende:
Tja iemand van 2 kan nog niet echt een mening hebben. Maar kinderen van een jaar of 6,7,8 en ouder dat is wel een ander verhaal. Ik denk dat dat zoontje op een bepaalde leeftijd zijn vader wel graag wil zien enzo.het komtook voor dat de moeder de vader zwartmaakt enzo door leugens ofzo,*** dat doet ze al door aangifte te doen van mishandeling en inbreuk op privancy, terwijl er niks van waar is en er getuigen bij zaten.
zodat dat kind zijn vader niet wil zien. Het boterde ook niet echt altijd even goed tussen mijn ouders. En dan had mijn moeder ook wellens het idee van ja je mag je zoon nu niet zien enzo. Maarja ik ga meestal in het weekend naar me pa. En ik had/heb het daar naar me zin enzo. Op een gegeven moment krijgt dat kind de behoefte om zijn vader te zien enzo.
*** het kind heeft al behoefte om zijn vader te zien, want hij vraagt er namelijk steeds naar, en toch houdt ze haar zoontje en ex tegen om elkaar te zien
En als die vader het beste met zijn zoon voorheeft, dan is mijn mening dat hij zijn kind gewoon mag zien. Maarja dat is slechts een mening en geen vonnis van een rechter.
quote:you've got mail
Op dinsdag 12 november 2002 10:55 schreef Little-Angel het volgende:[..]
*** mijn vriend heeft het beste voor met zijn kind maar dat maakt niks uit in de ogen van de moeder. Het is puur jaloezie wat haar belet om mijn vriend zijn kind te laten zien. Ze is jaloers op wat wij hebben en wat zij wilt hebben.
Is het misschien een stukje angst wat bij de moeder speelt, bang om het kind "kwijt te raken". als jullie een stabiele relatie hebben kan het beangstigend zijn voor haar als zij deze niet heeft.....
quote:Geeft helemaal niks Dylano, ik begrijp je pijn meer dan je zelf misschien denkt. Ik zie het iedere dag in de ogen van mijn vriend, hoor het in zijn geroep om zijn zoontje 's nachts, zie het aan de tranen die hij stilletjes plengt en voel zijn wanhoop als het weer eens te veel wordt. Je bent inderdaad niet de enige en misschien is dat een beetje een troost. Ook jij zal alles op alles moeten zetten dmv een advocaat en rechtzaak om je zoontje weer bij zijn papa te krijgen. Vraag een doktersverklaring over de geestelijke toestand van je ex, ga al haar gangen na waar ze van dan tot dan heeft gewoont, koop een taperecorder en neem op wat ze zegt door de telefoon of als je haar IRL spreekt/ziet. Doe alles wat in je mogelijkheid ligt want je wil toch ook het beste voor je kind. Als je je hart eens wilt luchten: pb_hush@hotmail.com , ik heb altijd een luisterend oor.
Op dinsdag 12 november 2002 10:53 schreef Dylano.G het volgende:
Het maakt helemaal niets uit wat de vader ook biedt.
Mijn ouders zij ook bereid om voor die kleine te zorgen, zodat pappa in ieder geval de centje kan blijven verdienen.
En dat is dan allemaal in het belang van die kleine man, want het is erg belangrijk dat dat kleine mannetje een stabiel onderkomen heeft, op het moment leeft hij met z'n mamma van hort naar her, dan weer tante die en dan weer bij tante die, een weekje bij z'n alcoholistische opa (die overigens al eerder het nichtje heeft geslagen) en dan weer in een huis wat te koop staat.
Bij mij heeft m'n trots een groot kamertje en kan ie zich lekker in ontwikkelen.
Z'n mamma is erg labiel en verzorgt d'r zelf totaal niet, niet in de zin van haar eigen gezondheid.
Wie en wat kan ik er als man in dit KL*** aan doen?
Ik dacht eerst dat ik de enige man was, maar gelukkig is dat dus niet.
Wat ik zo jammer vind is dat het inderdaad naar voren is gekomen, er is nog geen één man geweest die z'n gevoel openlijk durft te uiten voor z'n kroost.
Nou ik dus wel, want IK HOU VAN DAT KERELTJE!!!
sorry moest het effe kwijt.
Wat een verhalen allemaal.
Ik ben zelf moeder van een jochie van twee en ben gelukkig samen met de vader. Wij hebben ook onze probs gehad en ik ben idd een maand bij hem weggeweest, maar in die maand heeft hij iedere dag onze zoon gezien geknuffeld en dingen mee gedaan want ik wilde niet dat mijn zoontje de dupe werd van onze ruzie.
Alles is gelukkig weer goed gekomen maar ik wordt intens verdrietig als ik dit zo lees allemaal.
Ik moet er niet aan denken dat mij of mijn man (we zijn inmiddels getrouwd) ons kind zou moeten missen.
brrr.
Ik wil jullie heel erg veel sterkte toewensen want dit gun ik echt niemand. Ga er asjeblieft snel achteraan en zorg dat je die omgangsregeling krijgt of nog liever dat kind bij je krijgt.
Ik heb niet echt het idee gehad dat er ook maar iemand was die het zou kunnen begrijpen.
Maar ik vind het wel tof dat Little het in ieder geval opneemt voor haar vriend, ook dat hoor je tegenwoordig nog weinig.
De meeste vrouwen zij vrij egoïstisch in deze tijd en denken dan alleen maar aan een eigen kindje.
Ik zal je een mailtje sturen Little, ik stel het in ieder geval op prijs.
Is een politieke partij wel aan de orde? Wat kunnen wij mannen ermee bereiken?
Zijn er misschien nog andere vrouwen die ook van menig zijn dat het kind ook opgevoed kan worden bij zijn/haar pappa.
Een tijd geleden is er ook een rechtsspraak geweest over man die trouwde met een heroïne prostituee, gevolg was een kindje op voorwaarde dat de vrouw geen drugs meer zou gebruiken.
Na een tijd kwam de man erachter dat ze weer in het oude was vervallen, zowel het werk als in de dagelijkse behoefte.
De man heeft het in de rechtzaal uitgevochten............... ZERO, de rechter besloot dat het kindje bij de moeder net zo goed verzorgt zou kunnen worden. Ondanks dat de vrouw zwaar verslaafd en prostituee was/is.
Ik ben op het moment jaloers op die jonge gezinnen die het allemaal wel voor elkaar hebben.
Ik heb altijd gezegt dat ik het voorbeeld van m'n ouders wil naleven, die zijn inmiddels 30 jaar getrouwd en hebben 2 gezonden en goed opgevoeden jongens op de wereld rond lopen.
Maar wat misschien eens gedaan moet worden is een Nationaal onderzoek, naar de mannen die inderdaad zijn achter gelaten, met een totaal leeg gevoel.
Je praat immers over je eigen vlees en bloed, wat je zomaar niet meer mag zien.
Het maakt bij mij toch wel wat emoties los, als ik hier in het forum over m'n zoon schrijf.
Heb namelijk ook het idee om een internet pagina te ontwikkelen, wat ik hem opdraag.
Ik heb namelijk niet zoveel vertrouwen in het rechtssysteem en z'n moeder die hem bij mij weg houdt.
Zou wel eens een peiling willen houden hoeveel mensen zich bij een groepering, zouden aansluiten wat betreft dit issue.
quote:Gelukkig heb ik ook mijn beide ouders nog en die zijn reeds 27 jaar getrouwd. Ik hecht ook heel veel waarde aan een stabiele gezinssituatie waar liefde voor elkaar en voor de kinderen op nummer 1 staat. Maar misschien heb je al gemerkt dat vooral de laatste paar jaar er geen kinderen worden genomen uit liefde en als de kroon op een relatie maar vaak wordt er een kind genomen om een relatie te redden. Zo van als we maar ons kindje hebben dan komt alles wel weer goed. Hoeveel mensen gaan er niet trouwen om een jaar later weer uit elkaar te gaan. Ook ik heb op het punt van trouwen gestaan, maar ik zag het niet meer zitten en heb op het laatste moment alles afgezegd en mijn relatie verbroken. Ook ik had en heb nog steeds een kinderwens, maar ik wil alles voor elkaar hebben en mijn kind alles kunnen bieden, inclusief een vader waar ik zielsveel van houdt. Ik zeg niet dat alles eeuwig duurt maar daar ga ik wel van uit, zeker als je voor elkaar en voor een toekomst samen kiest. Dylano, ik kan je alleen zeggen dat je moet doen wat je hart je ingeeft en als dat een homepage is voor je zoon so be it. Geef het in ieder geval niet op en probeer zo veel mogelijk contact te houden met je kind en een bezoekregeling of de voogddij te krijgen. Verders mocht je een idee hebben om een landelijk probleem op te lossen deel dat gerust met ons en wellicht kunnen wij je helpen of hier aan mee doen.
Op dinsdag 12 november 2002 12:32 schreef Dylano.G het volgende:
Dat is ook het idee waar ik aan heb zitten denken.
Ik ben op het moment jaloers op die jonge gezinnen die het allemaal wel voor elkaar hebben.
Ik heb altijd gezegt dat ik het voorbeeld van m'n ouders wil naleven, die zijn inmiddels 30 jaar getrouwd en hebben 2 gezonden en goed opgevoeden jongens op de wereld rond lopen.
Maar wat misschien eens gedaan moet worden is een Nationaal onderzoek, naar de mannen die inderdaad zijn achter gelaten, met een totaal leeg gevoel.
Je praat immers over je eigen vlees en bloed, wat je zomaar niet meer mag zien.
Het maakt bij mij toch wel wat emoties los, als ik hier in het forum over m'n zoon schrijf.
Heb namelijk ook het idee om een internet pagina te ontwikkelen, wat ik hem opdraag.
Ik heb namelijk niet zoveel vertrouwen in het rechtssysteem en z'n moeder die hem bij mij weg houdt.
Zou wel eens een peiling willen houden hoeveel mensen zich bij een groepering, zouden aansluiten wat betreft dit issue.
quote:Afgezien van het feit dat er duidelijk iets gebeurt moet zijn waardoor de moeder "opeens" de vader zijn kind ontneemt. kan ik je alleen maar zeggen dat je eerst het echt zonder tussenkomst van advokaten en zeker niet de kinderrechter erbij moet halen ( daar kom je nml. nooit meer vanaf ) moet proberen, maar dan ook echt proberen!
Op maandag 11 november 2002 10:35 schreef Little-Angel het volgende:
Ik wilde even vragen wie er misschien van jullie ervaring heeft met een ex die een vader zijn kind onthoudt te zien.
Mijn vriend heeft een kind bij zijn ex en zij weigert hem nu zo maar het kind mee te laten nemen terwijl dit tot 2 maanden geleden niet het geval was. Ze is compleet door gedraait en wij beginnen nu ook dor te draaien omdat dit emotioneel erg pijnlijk is. We gaan vandaag met een advocaat bellen en kijken wat we tegen haar kunnen beginnen (het is nooit voor een rechter geweest). Misschien wil iemand zijn ervaringen met mij delen en mij advies geven over wat we wel en niet moeten doen. Alvast bedankt en alleen serieuze antwoorden graag.
Verder denk ik dat je de wensen van het kind ook in oog moet nemen, als die het niet wilt, kan jij zo hoog en laag springen als je wilt, maar je bereikt niets. In het uiterste geval laat je via een advokaat een brief naar de moeder opstellen waarin je om een bezoekregeling vraagt, gaat ze daar niet mee akkoord en je weet daty het kind de vader wel wilt zien, dan laat je de vedere stappen aan de advokaat over.
Ik hoop natuurlijk dat er een goede oplossing uitkomt, maar kijk duidelijk naar je eigen rol in de situatie en laat je niet alleen door je emoties meeslepen.
Ikzelf zit met het tegenovergestelde, mijn moeder wil mij niet meer zien en zij valt niet te dwingen. De wet zegt dat je niet iemand kan verplichten om van haar kind te houden, daarom snap ik sommige kinderen niet die om kleine dingen hun ouder(s) niet meer willen zien.
maar ja dat is mijn hap....
Sterkte en denk goed na!
Ik heb zelf een zoontje van 2,5 jaar en ben gelukkig samen met mijn vriend maar als hij mijn kind af zou nemen zou ik hem doodprocederen. Zo belangrijk is mijn zoon voor mij, zo belangrijk had ik ook willen zijn voor mijn vader. Ik ben daar echt heel verdrietig over geweest..
Nog 1 kanttekening, je verteld dat je vriend zijn kind jouw ouders ook opa en oma noemt. Daar zou ik als moeder ook niet van gediend zijn. Dat ligt echt heel gevoelig. Ik begrijp dat jullie dat fijn vinden maar kan ook begrijpen dat de moeder zich daar heel naar bij voelt
quote:Lekkere advocaat....het is jullie keus uiteraard, maar naar de mening van het kind zal nog niet gevraagd worden....dit ivm de leeftijd. Veel sterkte met welke beslissing jullie ook nemen.
Op woensdag 13 november 2002 10:14 schreef Little-Angel het volgende:
Nou gisterenavond was ik mee naar de advocaat en om eerlijk te zijn denk ik dat mijn vriend een beetje de hoop heeft op gegeven na het gesprek met die man. Het kwam er op neer dat ondanks dat mijn vriend zijn kind wel heeft erkend heeft de moeder, zijn ex dus, bij de geboorte van hunn zoon niet getekend voor gedeeltelijke voogddij. Dit zou inhouden dat mijn vriend OF een rechtzaak aan moet spannen voor de gedeeltelijke voogddij OF hij moet een rechtzaak aanspannen voor een bezoekregeling (waar hij recht op heeft). Maar mijn vriend wil niet dat zijn kind het dupe wordt van getouwtrek tussen de ouders en zei als het zo moet dan zie ik liever mijn kind niet dan dat mijn kind er onder lijdt. De advocaat gaf mij ook nog gelijk over het feit dat het niet verstanding is om het kind enkelt bij haar thuis te zien, wat zij nl wil. Want zegt hij, de moeder heeft al eerder ongegrond een aanklacht ingediend wegens mishandeling en inbreuk op privacy en haar advocaat zou haar zelfs kunnen adviseren om er voor te zorgen dat hij haar slaat of dat er iets voorvalt waardoor ze nogmaals een aanklacht in kan dienen en mijn vriend daardoor dus zwart maakt. Mijn vriend gaat hier echt vreselijk gebukt onder en gaat nogmaals (tig duizendste keer) met zijn ex praten. Als dat niet helpt dan gaat hij het via haar ouders proberen. Maar als dat ook niet lukt ben ik bang dat hij de strijd opgeeft en zich gewonnen geeft.
quote:Dat zoiets gevoelig ligt bij de moeder mag geen rol spelen in het wel of niet zien van het kind.
Op woensdag 13 november 2002 10:41 schreef reenbo het volgende:
Ik wil toch nog even reageren, ik ben zelf kind van gescheiden ouders. Ik heb vroeger mijn vader een aantal jaar niet gezien, hij vertelde me later dat hij geen rechtzaak tegen mijn moeder wilde beginnen vanwege de belasting die dat mij en mijn broers zou geven. Ik snap de intentie maar ik heb het hem nooit vergeven.
Ik heb zelf een zoontje van 2,5 jaar en ben gelukkig samen met mijn vriend maar als hij mijn kind af zou nemen zou ik hem doodprocederen. Zo belangrijk is mijn zoon voor mij, zo belangrijk had ik ook willen zijn voor mijn vader. Ik ben daar echt heel verdrietig over geweest..Nog 1 kanttekening, je verteld dat je vriend zijn kind jouw ouders ook opa en oma noemt. Daar zou ik als moeder ook niet van gediend zijn. Dat ligt echt heel gevoelig. Ik begrijp dat jullie dat fijn vinden maar kan ook begrijpen dat de moeder zich daar heel naar bij voelt
Mijn zoon noemt de ouders van mijn nieuwe vriendin ook opa en oma, als mijn ex daar een probleem mee heeft, is dat rot voor haar maar zou geen enkele rol mogen spelen in welke bezoeksregeling dan ook.
quote:Kortom iedere gezinssituatie is weer anders en ieder kind reageert weer anders op een situatie. Wij hopen nog steeds dat mijn vriend zijn ex bij zal draaien en dat het weer wordt zoals het een aantal maanden geleden was.
Op woensdag 13 november 2002 10:41 schreef reenbo het volgende:
Ik wil toch nog even reageren, ik ben zelf kind van gescheiden ouders. Ik heb vroeger mijn vader een aantal jaar niet gezien, hij vertelde me later dat hij geen rechtzaak tegen mijn moeder wilde beginnen vanwege de belasting die dat mij en mijn broers zou geven. Ik snap de intentie maar ik heb het hem nooit vergeven.
Ik heb zelf een zoontje van 2,5 jaar en ben gelukkig samen met mijn vriend maar als hij mijn kind af zou nemen zou ik hem doodprocederen. Zo belangrijk is mijn zoon voor mij, zo belangrijk had ik ook willen zijn voor mijn vader. Ik ben daar echt heel verdrietig over geweest..***mijn vriend zijn kind betekent de wereld voor hem maar hij is zelf ook een kind van gescheiden ouders en weet wat het is om tussen twee mensen in te staan die touwtrekken om hun eigen vlees en bloed. Je hebt dus twee kanten aan het verhaal. Jouw kant dat je je niet belangrijk/gewenst voelde door je vader en de kant van mijn vriend die het zelf heeft meegemaakt hoe hij van de ene naar de andere kant werd getrokken. Hij wil het zijn eigen kind besparen, wat meer dan begrijpelijk is.
Nog 1 kanttekening, je verteld dat je vriend zijn kind jouw ouders ook opa en oma noemt. Daar zou ik als moeder ook niet van gediend zijn. Dat ligt echt heel gevoelig. Ik begrijp dat jullie dat fijn vinden maar kan ook begrijpen dat de moeder zich daar heel naar bij voelt
***De moeder voelt zich vooral naar omdat zij het niet kan velen da haar ex gewoon door gaat met zijn leven en dat daar nu iemand anders deel van uit maakt. Mijn ouders maken ook deel uit van dat leven en zijn kind ook. Ik wil niet dat zijn kind mij mama noemt, want dat ben ik niet. Maar ik vind het niet bezwaarlijk dat hij mijn ouders opa en oma noemt.
Als mijn vriend wel weer gewoon zijn kind mag zien en mee naar huis mag nemen heeft hij twee x een thuis, en bij zijn moeder is dat haar ouders en bij zijn vader is het zijn stiefvader en mijn ouders. Als ik kinderen krijg van mijn vriend is dat een (half)broertje/zusje van mijn vriend zijn kind en mijn kinderen zullen mijn ouders ook opa en oma noemen. Vind je het dan niet vreemd als kind dat hun wel de ouders van je vaders vriendin opa en oma noemt en jij "mag" dat niet want het is niet waar?
quote:
Op woensdag 13 november 2002 11:02 schreef skyhigh het volgende:[..]
Lekkere advocaat....het is jullie keus uiteraard, maar naar de mening van het kind zal nog niet gevraagd worden....dit ivm de leeftijd. Veel sterkte met welke beslissing jullie ook nemen.
[..]***mijn vriend gaat nogmaals proberen om zijn ex tot rede te brengen in de hoop dat het niet zo ver hoeft te komen, want de keus is erg moeilijk. WEL een rechtszaak aanspannen omdat het voor het kind ook het beste is als hij zijn papa ziet of GEEN rechtzaak aanspannen omdat mijn vriend weet hoe het voor een kind is als er van links en rechts aan je getrokken wordt.
Dat zoiets gevoelig ligt bij de moeder mag geen rol spelen in het wel of niet zien van het kind.
Mijn zoon noemt de ouders van mijn nieuwe vriendin ook opa en oma, als mijn ex daar een probleem mee heeft, is dat rot voor haar maar zou geen enkele rol mogen spelen in welke bezoeksregeling dan ook.
*****Dank je wel, je verwoordt het beter dan ik.
|
|
