Hi! Ik ben 3 jaar gelukkig met m'n lieve vriend. Sinds januari wonen we samen. Ik ben stapelgek op hem en ik wil hem voor geen goud kwijt. Maar ik merk dat er meer irritaties zijn ontstaan tussen ons en ik denk dat het aan niemand anders dan mezelf ligt. Omdat ik altijd heb geweten wat de doelen van mijn vriend zijn.
Ik kan er een heel verhaal over schrijven, maar dat doe ik maar niet. Het komt er in het kort op neer dat ik vind dat mijn vriend mij te weinig aandacht geeft. Ik heb het daar regelmatig met hem over gehad en hij vindt dat ik teveel aandacht wil en teveel zeur. In zijn ogen ben ik de laatste tijd op zoek naar problemen. Omdat ik volgens hem te weinig onderneem. Terwijl ik dus aan het afstuderen ben. En dat gaat mij makkelijk af, maar ik kies er bewust voor om het wat rustiger aan te doen. En hij is dus van mening dat ik meer moet gaan doen en dat het hele probleem bij mij ligt.
Goed, dit is dus een dingetje waar we niet uit lijken te komen. In februari ben ik begonnen aan mijn afstudeerstage. Lekker rustig aan op mijn eigen tempo. Ondertussen bleef het niet goed tussen ons gaan. Ik vind het irritant dat hij nooit eens kan kijken naar een gezamenlijke oplossing, maar dat hij het hele probleem bij mij neerlegt. En dat blijft steeds door mijn hoofd spoken. Ik vind dan dat hij geen moeite voor mij doet, want wat is er moeilijk aan om gewoon wat meer aandacht te geven als je partner dat fijn vindt?
Dit is een heel gedoe tussen ons geweest. Uiteindelijk is het toch nog redelijk goed gekomen, dacht ik.
Ik ben laatst een weekje weggeweest met vriendinnen. Naar het buitenland. Op de eerste dag kreeg ik nog een berichtje: 'hoe gaat het? Leuk daar? Geniet ervan!' En daar antwoordde ik uitgebreid op, met nog duizend kusjes en ik mis je. En dan krijg ik terug: 'Mooi, geniet ervan. X' Dát zijn dingen waar ik echt niet tegen kan. En dat ligt dan waarschijnlijk helemaal aan mij, maar hij weet ook dat ik het niet kan hebben dat hij er zo kort op reageert. Maar doet het dan toch. Dus uit 'boosheid' besloot ik helemaal niets terug te sturen. Er viel immers niet veel te antwoorden.
Na dat berichtje hoorde ik 2 dagen helemaal niets van hem. Belt hij na die 2 dagen op (terwijl ik inmiddels al pissig ben) met de vraag hoe het is. Dus ik reageer daar weer wat afstandelijk op, hij had het meteen door en liet weten dat 'hij er zo geen zin in heeft en dat ik niet moet gaan zeuren'. Op zo'n moment kan ik het allemaal niet hebben en geef ik dus aan dat ik vind dat hij ook rekening kan houden met het feit dat ik het heel kut vind als hij helemaal niets laat horen of zo kortaf reageert op berichten.
En zijn reactie is dan dat het aan mij ligt dat ik er niet tegen kan en dat het beter is dat ik bij mezelf naga waar de onzekerheid vandaan komt dat ik steeds bevestiging nodig heb. Ik heb opgehangen, ben echt verdrietig geweest omdat ik het gevoel heb dat hij het hele punt mist. Ik heb het altijd gewaardeerd dat hij alles eerlijk zegt, maar op sommige momenten wil ik gewoon alleen maar lieve dingen horen.
Ik heb uit boosheid niets meer laten horen, hij heeft nog wel wat gestuurd. Tijdens mijn vakantie heb ik de hele tijd gezeten met onze ruzie. Het voelde niet goed om niks te laten horen, aan de andere kant wilde ik wraak omdat het probleem steeds terugkeert en hij steeds weer zo kut reageert.
De hele vakantie was ik dus sip. Op onze laatste avond ben ik meegesleurd naar een club. Ik wilde niet mee, maar ik wilde ook geen spelbreker zijn. Toch zat ik niet echt in de feeststemming. Ik heb daar een jongen leren kennen, we hebben erg lang (buiten) gepraat en ik heb helemaal niets met hem gedaan op die avond behalve een halfdronken afscheidskus. Daarmee bedoel ik dus gewoon 1 vluchtige kus op de mond.
Hij vroeg mijn nummer en ik zag er toen geen kwaad in. Die nacht rond 3 veel geappt en afgesproken om de volgende dag nog snel even af te spreken. Ik heb geen flauw idee waarom, maar de dag daarna heb ik hem nog snel 10 minuutjes gezien waar vriendinnen bij waren. We hebben eventjes gepraat over niets bijzonders en daarna afscheid genomen.
Ik weet niet waarom ik dat allemaal heb gedaan. Mijn vriendinnen zeggen dat het niet zo erg is, maar toch is het iets waarover ik niet open kan zijn naar mijn vriend toe. De jongen heeft nog contact gezocht, maar ik heb hem overal geblokkeerd. Normaal ga ik niet in op aandacht van jongens, nu dus wel en dat heeft wel een reden.
Bij terugkomst voelde ik me meteen schuldig tegenover mijn vriend. Onze ruzie weer bijgepraat en hij heeft ergens gelijk dat ik teveel aandacht wil. De wereld draait niet om mij. Ik zit verder heel erg met dat hele voorval dat ik soms echt stil ben omdat ik denk dat ik het moet vertellen. Dat heeft mijn vriend dan weer meteen door, waardoor hij weer lief gaat vragen wat er is. Terwijl ik dat dan eigenlijk helemaal niet 'verdien'.
Beste is om het te vergeten, maar we zijn een aantal weken verder en ik kan het niet vergeten lijkt het.
[ Bericht 100% gewijzigd door #ANONIEM op 13-05-2015 19:41:49 ]