En ze gaan maar door, kijk ook op de teller rechtsonder
en bedankt dat je de zorblaxianen de locatie van onze planeet hebt verteldquote:Op woensdag 22 april 2015 16:58 schreef remlof het volgende:
Nog altijd bedankt voor de mooie foto's, Voyagers.
Hahaha misschien dat ze over 1000 jaar iets tegenkomen, maar dan zijn wijquote:Op woensdag 22 april 2015 18:05 schreef Maanvis het volgende:
[..]
en bedankt dat je de zorblaxianen de locatie van onze planeet hebt verteld
Al opgeheven.
Alsof de zorblaxianen ons niet kunnen lokaliseren aan de hand van alle bagger die we al 100 jaar uitzenden.quote:
[..]
en bedankt dat je de zorblaxianen de locatie van onze planeet hebt verteld
ja maar dit is wel de kat op het spek binden!quote:Op woensdag 22 april 2015 18:13 schreef remlof het volgende:
[..]
Alsof de zorblaxianen ons niet kunnen lokaliseren aan de hand van alle bagger die we al 100 jaar uitzenden.
Dit.quote:
Nog altijd bedankt voor de mooie foto's, Voyagers.
Deze missies hebben onze kijk op het zonnestelsel totaal veranderd.
Klopt, wat ik alleen niet zo snel kan vinden, krijgen wij nog data van ze?quote:
[..]
Dit.
Deze missies hebben onze kijk op het zonnestelsel totaal veranderd.
Of is het te ver?
Voyager 1:
Distance from the sun: 107.8 AU
Roundtrip light time from the sun: 36 uur, 11 minuten.
Voyager 2:
Distance from the sun: 131.1 AU
Roundtrip light time from the sun: 29 uur 50 minuten.
Hoe kan dat? Grotere afstand, maar korteren roundtrip time?
We krijgen nog steeds data van ze. In 2012 geloof ik zijn ze de heliopauze gepasseerd, de uiterste buitengrens van het zonnestelsel. Ze zitten nu in interstellaire ruimte, en daar is niet veel nieuws te zien denk ik, dus daar horen we dan ook niet veel meer van.quote:Op woensdag 22 april 2015 19:57 schreef hoas het volgende:
[..]
Klopt, wat ik alleen niet zo snel kan vinden, krijgen wij nog data van ze?
Of is het te ver?
Ja ook gevonden, de camera's staan uit om energie te sparen, en data gaat met 160kbs.quote:
[..]
We krijgen nog steeds data van ze. In 2012 geloof ik zijn ze de heliopauze gepasseerd, de uiterste buitengrens van het zonnestelsel. Ze zitten nu in interstellaire ruimte, en daar is niet veel nieuws te zien denk ik, dus daar horen we dan ook niet veel meer van.
Uit: W&T / Om het even in perspectief te plaatsen, zo nietig zijn wij.
Ja topic gelezen.quote:
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
Uit: W&T / Om het even in perspectief te plaatsen, zo nietig zijn wij.
Bedankt
Er staan geluiden (o.a. begroetingen, ook Nederlands) op en 116 foto's. Aantal hiervan:
Het naderen van de grens, het passeren van de grens en het bereiken van interstellaire ruimte...
quote:
06-07-2008
Zonnestelsel blijkt eivormig te zijn
[ afbeelding ]
De bejaarde en wereldberoemde ruimtesonde Voyager-2 heeft nog maar eens van zich laten spreken. Gegevens die verzameld zijn door de in 1977 gelanceerde verkenner hebben uitgewezen dat de heliosfeer, de magnetische invloedsfeer van de zon, de vorm van een ei heeft. Deze vorm is te danken aan de manier waarop de zonnewind, de stroom van elektrisch geladen deeltjes die door de zon wordt uitgestoten, in botsing komt met het interstellaire magnetische medium.
De in 1977 gelanceerde verkenner van de NASA heeft vorige zomer meerdere keren de termination shock overschreden. Dat is de plaats waar de zonnewind zodanig in kracht is afgenomen, dat hij niet meer kan opboksen tegen de inkomende stroming van interstellaire deeltjes.
De termination shock geldt als het begin van het einde van de heliosfeer, een soort 'bel' in de ruimte waar de zon als alleenheerser het grootste deel van de invloed van de interstellaire ruimte buiten de deur kan houden. Na de termination shock volgt de heliopauze, de grens waar de zonnewind (de stroom van geladen deeltjes van de zon) volledig ophoudt. De zonnewind blaast naar buiten en probeert die 'bel' op te blazen, terwijl er anderzijds de druk is van de tegemoetkomende interstellaire "wind".
De Voyager-1 heeft de 'termination shock' al in december 2004 overschreden, maar de sonde beschikt na de passage voorbij Saturnus niet meer over de instrumenten die vereist zijn om de snelheid, dichtheid en temperatuur van de zonnewind te meten. De Voyager-2 bereikte die 'muur' al op 7 miljard kilometer van de Zon (1,5 miljard kilometer dichter bij de aarde dan de Voyager-1), wat de astronomen toeliet eerdere vermoedens in verband met het pletten van de bel in het zuidelijke gebied te bevestigen. Aan zijn 'afgeplatte' zuidelijke kant ondergaat ons zonnestelsel een continu bombardement van deeltjes van interstellair gas, veel minder dicht dan de zonnewind maar blootgesteld aan magnetische velden van sterren in de buurt.
Voyager-2 heeft voorbij de 'termination shock' een veel lagere temperatuur gemeten dan gedacht, met name 100.000 graden Kelvin in plaats van een miljoen graden. De Voyager-1 en Voyager-2 zijn de verst van ons verwijderde, door mensenhanden vervaardigde, ruimtvaartuigen en bewegen met een snelheid van 17 kilometer per seconde richting de interstellaire ruimte.
[ afbeelding ]
Bron: SAM
(Astrostart)
quote:
06-05-2010
Verre ruimtesonde Voyager 2 doet raar
[ afbeelding ]
Er is een communicatieprobleem ontstaan met de ruimtesonde Voyager 2, die bezig is ons zonnestelsel te verlaten. Daarom heeft NASA de sonde de opdracht gegeven om voorlopig alleen korte statusberichten naar de aarde te zenden.
De 33 jaar oude Voyager 2, die zich nu op een afstand van bijna 14 miljard kilometer bevindt, werkt volgens zijn eigen gegevens blijkbaar nog goed. Maar blijkbaar is er een eind april een probleem ontstaan in het systeem dat de door de sonde verzamelde wetenschappelijke gegevens voorbereidt voor verzending naar de aarde. Hierdoor laten de signalen die uiteindelijk hier aankomen zich niet meer decoderen.
Het is nog onduidelijk of en hoe de storing verholpen kan worden. Gemakkelijk wordt dat hoe dan ook niet, want de commando's die van de aarde naar de Voyager 2 worden gezonden (en vice versa) doen er 13 uur over om de grote afstand te overbruggen.
© Eddy Echternach (www.astronieuws.nl)
(allesoversterrenkunde)
quote:
29-04-2011
Uitkijken naar moment dat Voyager 1 zonnestelsel verlaat
[ afbeelding ]
© ap
In een kleine kamer op Caltech, het Californisch Instituut voor Technologie, analyseren enkele wetenschappers de data die de ruimtesonde Voyager 1 ons opstuurt vanuit een uithoek van ons zonnestelsel. Binnen afzienbare tijd zal de sonde als eerste object door de mens gemaakt, ons zonnestelsel verlaten. Ed Stone, 75 en geestelijke vader van het project, hoopt dat moment nog mee te maken.
Voyager 1 werd meer dan dertig jaar geleden de ruimte in geschoten, en heeft sindsdien koers gezet richting het uiteinde van ons zonnestelsel. Ondertussen wordt er ongeduldig gewacht tot de sonde buiten de invloed van onze zon zal komen, en als eerste aards object op een plaats in het universum komen waat wetenschappers enkel over hebben kunnen speculeren: 'deep space'.
Tijd
"Iedereen vraagt zich af wat we daar gaan vinden", zegt Stone aan een journalist van de Los Angeles Times. "Momenteel heeft niemand ook maar enig idee." Ondanks zijn onzekerheid, voegt hij er met kalme stem aan toe dat ze uiteindelijk alles gaan ontdekken. "Tijd is het enige dat we nodig hebben." Dat is nu net wat Ed Stone een beetje ongerust maakt, hij is al 75 jaar oud en zou het moment dat de eerste data van buiten ons zonnestelsel binnenkomt, doodgraag meemaken.
Oorsprong
"Wanneer de eerste data zal binnenkomen, zullen we helemaal geen idee hebben hoe we die moeten interpreteren", zegt hij. De man is er wel zeker van dat die meer kan vertellen over onze oorsprong, maar ook over onze aarde. "We zijn er zo dicht bij, nog even en we gaan kunnen antwoorden op vragen die we ons al jaren stellen."
Gouden plaat
Voyager 1 kan niet enkel antwoorden geven op ónze vragen. Het kan mogelijk buitenaards leven ook een antwoord geven op de vraag of zij de enigen in het universum zijn. De sonde heeft namelijk een gouden plaat meegekregen waar de locatie van onze aarde op te vinden is, samen met muziek en onze groeten. Of aliens weten hoe de plaat moet worden afgespeeld, is natuurlijk nog een heel andere vraag ... (sg)
(HLN)
quote:
05-09-2012
Voyager na 35 jaar dicht bij grens zonnestelsel
[ afbeelding ]
Een tekening van hoe de sonde door de ruimte klieft. © ap.
Voyager 1, de ruimtesonde die de Nasa in 1977 lanceerde, nadert het einde van ons zonnestelsel en "danst misschien al op de grens" met de interstellaire ruimte. Dat melden poëtische wetenschappers naar aanleiding van de 35ste verjaardag van het project.
[ afbeelding ]
© afp.
Ze stellen dat het "dagen, maanden of jaren" kan duren vooraleer de sonde de interstellaire ruimte betreedt. In mei namen de wetenschappers een sterke stijging van kosmische straling op het toestel waar, waardoor ze dachten dat de sonde zich in de buurt van de heliopauze zou kunnen bevinden. Die wordt beschouwd als de grens tussen ons zonnestelsel en de interstellaire ruimte.
Nasa noemde Voyager 1, die zich momenteel op 18 miljard kilometer van de zon bevindt, en Voyager 2 "de meest afgelegen actieve vertegenwoordigers van de mensheid en haar verlangen om te ontdekken".
(HLN)
quote:
20-03-2013
"Ruimtesonde Voyager 1 heeft zonnestelsel verlaten"
[ afbeelding ]
Voyager 1. © epa.
Voor het eerst in de geschiedenis heeft een ruimtesonde ons zonnestelsel verlaten. De Voyager 1 blijkt in augustus vorig jaar, 35 jaar na zijn lancering, de eindeloze ruimte tussen de sterren te zijn binnengevlogen. Dat heeft de Amerikaanse Geofysische Unie (AGU) bekendgemaakt. NASA spreekt dat echter tegen.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18 miljard kilometer van de aarde en meet daar constant de deeltjes die er zijn. Die gegevens worden teruggestuurd naar de aarde. Afgelopen augustus blijkt de hoeveelheid deeltjes van onze zon in een paar dagen tijd ongeveer 100 keer zo klein te zijn geworden. Straling die van buiten het zonnestelsel komt, is juist enorm gestegen. Dat wijst erop dat de Voyager voorbij de grens van ons zonnestelsel is, in een gebied waar onze zon geen invloed meer heeft.
NASA
De Amerikaanse sonde Voyager-1 heeft ons zonnestelsel nog niet verlaten, zo heeft de NASA vadaag gezegd.
"Volgens een consensus binnen de wetenschappelijke gemeenschap, is Voyager-1 ons zonnestelsel nog niet buitengegaan of in de interstellaire ruimte", staat in een communiqué van Edward Stone, wetenschappelijk verantwoordelijk voor de missie.
In december 2012 heeft de leiding van de missie gezegd dat de sonde zich nu in een nieuw gebied in de uiterste regio's van ons zonnestelsel bevindt, met name de "magnetische autoweg". Daar ondergaan hoog energetische deeltjes radicale wijzigingen, aldus Stone. "Een wijziging van de richting van het magnetisch veld is de laatste sleutelindicator om te bevestigen dat de sonde de interstellaire ruimte heeft bereikt. Deze richtingsverandering is nog niet waargenomen."
(HLN)
quote:
09-07-2014
Nieuw bewijs dat Voyager 1 zich in de interstellaire ruimte bevindt
[ afbeelding ]
De zon heeft opnieuw een schokgolf op de ruimtesonde Voyager 1 afgevuurd. De GOLF bewijst wat onderzoekers eigenlijk al bijna zeker wisten: Voyager 1 bevindt zich echt in de interstellaire ruimte.
De ongeveer elf jaar durende cyclus van de zon kent een periode van verhoogde activiteit. We noemen dat het zonnemaximum. In deze periode produceert de zon meer coronale massa-ejecties. Hierbij werpt de zon materie van het oppervlak. Coronale massa-ejecties genereren schokgolven. Tot op heden hebben drie van deze schokgolven Voyager 1 bereikt. De eerste was te klein om op het moment dat deze Voyager 1 raakte, te kunnen worden opgemerkt. De tweede werd wel door Voyager 1 geregistreerd en leidde ertoe dat onderzoekers BEGIN 2013 konden concluderen dat Voyager 1 zich hoogstwaarschijnlijk in de interstellaire ruimte bevond.
Nog een schokgolf
En nu heeft de zon opnieuw zo’n schokgolf op Voyager 1 afgevuurd. “Normaal gesproken is de interestellaire ruimte vergelijkbaar met een stil meer,” vertelt onderzoeker Ed Stone. “Maar wanneer onze zon uitbarst, zendt deze een schokgolf die Voyager ongeveer een jaar later bereikt. De GOLF zorgt ervoor dat het plasma rond het ruimtevaartuig gaat zingen.” De metingen van deze derde golf wijzen erop dat de dichtheid van het plasma vergelijkbaar is met de dichtheid die Voyager eerder mat. Het bevestigt dat Voyager zich in de interstellaire ruimte – het gebied tussen sterren, gevuld met plasma – bevindt.
Nog wel in het zonnestelsel
Voyager mag dan in de interstellaire ruimte zijn gearriveerd, de onderzoekers benadrukken dat deze het zonnestelsel nog niet verlaten heeft. Voyager 1 is door de heliosfeer – die onze zon omringt – gebroken, maar moet nog door een halo van kometen heen.
Voyager 1 is het eerste door mensen gebouwde OBJECT dat de interstellaire ruimte bezoekt. Zoals de naam al doet vermoeden is Voyager 1 niet alleen. Er is ook nog een Voyager 2. Deze tweede sonde zal naar verwachting binnen enkele jaren in de interstellaire ruimte arriveren. Beide sondes zijn al een tijdje onderweg: ze werden in 1977 gelanceerd.
(Scientias.nl)
W&T / Zwaai hier Voyager 1 uit.quote:
23-07-2014
Ruimtesonde Voyager toch niet in de interstellaire ruimte?
[ afbeelding ]
'Voyager 1 heeft het zonnestelsel verlaten.' Die mededeling hebben we de afgelopen twee jaar verschillende keren mogen lezen. Maar nog steeds zijn lang niet alle wetenschappers ervan overtuigd dat de inmiddels 37 jaar oude ruimtesonde de grens met de interstellaire ruimte is gepasseerd.Twee wetenschappers van het Voyager-team hebben nu echter een test ontwikkeld die - naar eigen zeggen - echt de knoop zal doorhakken.
De wetenschappers voorspellen dat de Voyager 1 binnen twee jaar de dunne grenslaag zal passeren waar de polariteit van het magnetische veld van de zon van richting omkeert. Als dat inderdaad gebeurt, bevindt de ruimtesonde zich nog binnen de heliosfeer - het deel van de ruimte waar het magnetische veld van de zon de overhand heeft. Gebeurt het niet, dan heeft Voyager 1 de interstellaire ruimte bereikt.
Volgens collega's is het overigens nog maar de vraag of de test echt doorslaggevend zal blijken te zijn. De heliosfeer hoeft namelijk geen vaste omvang te hebben: ze kan uitdijen of krimpen. Het is dus niet ondenkbaar dat Voyager 1 de grens van het zonnestelsel meerdere keren tegenkomt.
Voyager 1 en haar zustersonde Voyager 2 werden in 1977 gelanceerd om de planeten Jupiter en Saturnus te onderzoeken. Voyager 2 scheerde ook langs Uranus en Neptunus. Beide zijn hard op weg naar de grens van ons zonnestelsel - waar die momenteel ook mag liggen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
[ Bericht 1% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 23-04-2015 08:57:38 ]
Kernenergie hè?quote:
Na 40 jaar doen de motoren het gewoon nog
Ik had deze elders ook geplaatst, ik kijk er nog wel eens op, je moet een app van Nasa downloaden, is zo gedaan:
Eyes on Voyager. 3D visualisatie en je kan er een beetje mee spelen.
https://eyes.jpl.nasa.gov/eyes-on-voyager.html
quote:Revisiting Decades-Old Voyager 2 Data, Scientists Find One More Secret
Eight and a half years into its grand tour of the solar system, NASA's Voyager 2 spacecraft was ready for another encounter. It was Jan. 24, 1986, and soon it would meet the mysterious seventh planet, icy-cold Uranus.
Over the next few hours, Voyager 2 flew within 50,600 miles (81,433 kilometers) of Uranus' cloud tops, collecting data that revealed two new rings, 11 new moons and temperatures below minus 353 degrees Fahrenheit (minus 214 degrees Celsius). The dataset is still the only up-close measurements we have ever made of the planet.
Three decades later, scientists reinspecting that data found one more secret.
Unbeknownst to the entire space physics community, 34 years ago Voyager 2 flew through a plasmoid, a giant magnetic bubble that may have been whisking Uranus' atmosphere out to space. The finding, reported in Geophysical Research Letters, raises new questions about the planet's one-of-a-kind magnetic environment.
A Wobbly Magnetic Oddball
Planetary atmospheres all over the solar system are leaking into space. Hydrogen springs from Venus to join the solar wind, the continuous stream of particles escaping the Sun. Jupiter and Saturn eject globs of their electrically-charged air. Even Earth's atmosphere leaks. (Don't worry, it will stick around for another billion years or so.)
The effects are tiny on human timescales, but given long enough, atmospheric escape can fundamentally alter a planet's fate. For a case in point, look at Mars.
"Mars used to be a wet planet with a thick atmosphere," said Gina DiBraccio, space physicist at NASA's Goddard Space Flight Center and project scientist for the Mars Atmosphere and Volatile Evolution, or MAVEN mission. "It evolved over time" - 4 billion years of leakage to space - "to become the dry planet we see today."
Atmospheric escape is driven by a planet's magnetic field, which can both help and hinder the process. Scientists believe magnetic fields can protect a planet, fending off the atmosphere-stripping blasts of the solar wind. But they can also create opportunities for escape, like the giant globs cut loose from Saturn and Jupiter when magnetic field lines become tangled. Either way, to understand how atmospheres change, scientists pay close attention to magnetism.
That's one more reason Uranus is such a mystery. Voyager 2's 1986 flyby revealed just how magnetically weird the planet is.
"The structure, the way that it moves ... ," DiBraccio said, "Uranus is really on its own."
Unlike any other planet in our solar system, Uranus spins almost perfectly on its side - like a pig on a spit roast - completing a barrel roll once every 17 hours. Its magnetic field axis points 60 degrees away from that spin axis, so as the planet spins, its magnetosphere - the space carved out by its magnetic field - wobbles like a poorly thrown football. Scientists still don't know how to model it.
This oddity drew DiBraccio and her coauthor Dan Gershman, a fellow Goddard space physicist, to the project. Both were part of a team working out plans for a new mission to the "ice giants" Uranus and Neptune, and they were looking for mysteries to solve.
Uranus' strange magnetic field, last measured more than 30 years ago, seemed like a good place to start.
So they downloaded Voyager 2's magnetometer readings, which monitored the strength and direction of the magnetic fields near Uranus as the spacecraft flew by. With no idea what they'd find, they zoomed in closer than previous studies, plotting a new datapoint every 1.92 seconds. Smooth lines gave way to jagged spikes and dips. And that's when they saw it: a tiny zigzag with a big story.
"Do you think that could be ... a plasmoid?" Gershman asked DiBraccio, catching sight of the squiggle.
Little known at the time of Voyager 2's flyby, plasmoids have since become recognized as an important way planets lose mass. These giant bubbles of plasma, or electrified gas, pinch off from the end of a planet's magnetotail - the part of its magnetic field blown back by the Sun like a windsock. With enough time, escaping plasmoids can drain the ions from a planet's atmosphere, fundamentally changing its composition.
They had been observed at Earth and other planets, but no one had detected plasmoids at Uranus - yet.
DiBraccio ran the data through her processing pipeline, and the results came back clean. "I think it definitely is," she said.
The Bubble Escapes
The plasmoid DiBraccio and Gershman found occupied a mere 60 seconds of Voyager 2's 45-hour-long flight by Uranus. It appeared as a quick up-down blip in the magnetometer data. "But if you plotted it in 3D, it would look like a cylinder," Gershman said.
Comparing their results to plasmoids observed at Jupiter, Saturn and Mercury, they estimated a cylindrical shape at least 127,000 miles (204,000 kilometers) long, and up to roughly 250,000 miles (400,000 kilometers) across. Like all planetary plasmoids, it was full of charged particles - mostly ionized hydrogen, the authors believe.?
Readings from inside the plasmoid - as Voyager 2 flew through it - hinted at its origins. Whereas some plasmoids have a twisted internal magnetic field, DiBraccio and Gershman observed smooth, closed magnetic loops. Such loop-like plasmoids are typically formed as a spinning planet flings bits of its atmosphere to space. "Centrifugal forces take over, and the plasmoid pinches off," Gershman said. According to their estimates, plasmoids like that one could account for between 15% and 55% of atmospheric mass loss at Uranus, a greater proportion than either Jupiter or Saturn. It may well be the dominant way Uranus sheds its atmosphere to space.
How has plasmoid escape changed Uranus over time? With only one set of observations, it's hard to say.
"Imagine if one spacecraft just flew through this room and tried to characterize the entire Earth," DiBraccio said. "Obviously it's not going to show you anything about what the Sahara or Antarctica is like."
But the findings help focus new questions about the planet. The remaining mystery is part of the draw. "It's why I love planetary science," DiBraccio said. "You're always going somewhere you don't really know."
The twin Voyager spacecraft were built by and continue to be operated by NASA's Jet Propulsion Laboratory. JPL is a division of Caltech in Pasadena. The Voyager missions are a part of the NASA Heliophysics System Observatory, sponsored by the Heliophysics Division of the Science Mission Directorate in Washington.