Heb je zelf een persoonlijkheidsstoornis of ken je iemand met een persoonlijkheidsstoornis?
Of heb je vermoedens dat je er een hebt?
Hier kun je het allemaal kwijt.
Beknopte omschrijving van een persoonlijkheidsstoornis:
Een persoonlijkheidsstoornis is een langdurig patroon van afwijkende emoties en opvattingen.
Veel persoonlijkheidsstoornissen komen tot ontwikkeling door traumatische ervaringen in combinatie met erfelijke gevoeligheid.
Korte omschrijving van de verschillende persoonlijkheidsstoornissen (deze informatie komt van trimbos.nl, mens-en-samenleving.infonu.nl, psyonline.nl en psyq.nl):
.
Cluster A (vreemd en/of excentriek):
Paranoïde persoonlijkheidsstoornis
Schizoïde persoonlijkheidsstoornisquote:Paranoïde persoonlijkheidsstoornis (PPS) is een stoornis uit het cluster A.
Mensen met een paranoïde persoonlijkheidsstoornis zijn wantrouwend. Ze hebben een vastomlijnde manier van denken en handleen op basis van achterdochtige ideeën over anderen. Ze zijn ervan overtuigd dat hun visie op de wereld de juiste is en voelen zich bedreigd als anderen het anders zien. Ze zijn vaak koppig, ook als hun standpunt onjuist is. Dit kan soms op een waanidee lijken.
Verder voelen zij zich vaak kwetsbaar. Dit roept angst op. Die angst proberen ze te verminderen door te zoeken naar een oorzaak buiten zichzelf. De dreiging die zij voelen zetten zij om in woede om hun angst te verminderen.
Schizotypische persoonlijkheidsstoornisquote:De schizoïde persoonlijkheidsstoornis (SPS) is een stoornis uit het cluster A.
Mensen met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis gedragen zich afstandelijk en hebben moeite om emoties te uiten. Ze leggen moeilijk contact en zijn vaak verlegen, teruggetrokken en stil. Ook doen zij veel dingen alleen en wonen vaak alleen.
Mensen met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis halen weinig plezier uit activiteiten. Soms compenseren ze een gebrek aan contact met een rijke fantasiewereld. Over het algemeen is er geen sprake van verlies van contact met de werkelijkheid.
.quote:De schizotypische persoonlijkheidsstoornis (STPS) is een stoornis uit het cluster A.
Mensen met een schizotypische persoonlijkheidsstoornis gedragen zich in de ogen van anderen vaak bizar. Abnormale oogbewegingen en motorisch disfunctioneren zijn kenmerkend. Zij voelen zich ongemakkelijk in aanwezigheid van anderen en zijn wantrouwend. Zij hebben merkwaardige ideeën en overtuigingen.
Cluster B (dramatisch, emotioneel en/of impulsief):
Anti-sociale persoonlijkheidsstoornis
Borderline persoonlijkheidsstoornisquote:De antisociale persoonlijkheidsstoornis is een persoonlijkheidsstoornis met als belangrijkste kenmerk instabiliteit in denken, voelen en gedrag.
Hierdoor kan iemand stemmingswisselingen krijgen, instabiele relaties met anderen hebben, zich impulsief en antisociaal gedragen en snelle behoeftenbevrediging najagen.
De antisociale persoonlijkheidsstoornis (ASP) is één van de 10 persoonlijkheidsstoornissen en hoort tot de Cluster B persoonlijkheidsstoornissen.
Theatrale persoonlijkheidsstoornisquote:Borderline persoonlijkheidsstoornis (kortweg: borderline) kenmerkt zich door sterke wisselingen in stemmingen, gedachten en gedrag.
Mensen met borderline zijn enorm impulsief, denken vaak zwart-wit, reageren extreem. Relaties zijn moeilijk te onderhouden, en wisselen ook sterk.
Er worden geen verschillende typen borderline persoonlijkheidsstoornissen onderscheiden.
Mensen met borderline kunnen echter wel verschillen in de mate waarin ze bepaald gedrag vertonen (zoals extraversie, neuroticisme).
Narcistische persoonlijkheidsstoornisquote:Mensen met een theatrale persoonlijkheidsstoornis vallen op door hun kleurrijk, extravert en dramatisch gedrag. Het zijn zeer emotionele mensen, die moeite hebben om lange diepgaande relaties aan te gaan. Zij staan graag in het middelpunt van de belangstelling. Ook hebben ze de neiging om door middel van uiterlijk vertoon te verleiden of de aandacht op te eisen.
Vragen om aandacht is het centrale thema van deze ziekte. Wanneer een lijder aan de stoornis niet in het middelpunt van de belangstelling staat, voelt hij zich al gauw ongemakkelijk. Hij gaat dan opvallend of seksueel uitdagend gedrag vertonen. Zijn gevoelsuitingen maken een oppervlakkige indruk, maar worden op een hoogdravende manier gebracht. Door vage bewoordingen en overdrijvingen doet de patiënt zich interessanter voor dan hij in feite is. Hij kan makkelijk in huilen uitbarsten of kwaad worden wanneer hij niet de aandacht en complimentjes krijgt waarop hij denkt recht te hebben. Zo'n woedeaanval duurt meestal niet lang.
.quote:Deze mensen vinden zichzelf veel beter dan andere mensen. Ze vinden alleen zichzelf belangrijk en interesseren zich weinig in het lot van anderen. Wel willen ze graag dat andere mensen hen goed en belangrijk vinden.Deze mensen willen graag de macht hebben. Vaak kom je ze tegen in hoge posities in bijvoorbeeld het bedrijfsleven of de politiek. Hier is deze karaktertrek op een bepaalde manier handig. Deze mensen kunnen bijvoorbeeld honderden mensen zonder schuldgevoel ontslaan.
Cluster C (angstig en/of gespannen):
Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis
Afhankelijke persoonlijkheidsstoornisquote:De ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (OPS) wordt gekenmerkt door extreme verlegenheid en buitensporige angst voor afwijzing, vernedering of kritiek. Veel mensen vinden het eng om iemand aan te spreken of voelen zich onzeker in onbekende situaties. Wanneer deze angst zo extreem wordt dat iemand zich geheel terugtrekt en nergens aan meedoet zou er sprake kunnen zijn van een ontwijkende of vermijdende persoonlijkheidsstoornis.
Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornisquote:De afhankelijke persoonlijkheidsstoornis (APS) wordt gekenmerkt door een buitengewone afhankelijkheid ten opzichte van anderen. Iedereen vindt het wel eens fijn verzorgd te worden of hulp te krijgen bij moeilijke beslissingen. Wanneer iemand altijd maar bevestiging nodig heeft, niet alleen kan zijn en altijd hulp en geruststelling nodig heeft om een besluit te nemen, zou er wel eens sprake kunnen zijn van een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis.
.quote:Mensen met deze stoornis houden van orde en regelmaat. Vaak willen ze alles op hun eigen manier doen. Ze zijn willen alles zo goed mogelijk doen, hierdoor kunnen ze moeilijk beslissen maken. Dit perfectionisme gaat zover dat er veel te veel tijd in hun werk gaat zitten. Ze kunnen zo de deadline niet altijd halen. Bovendien hebben deze mensen moeite met het tonen en uiten van hun emoties.
Deze stoornis is iets anders dan de obsessief-compulsieve stoornis.
Vaak denken deze mensen ook dat hun manier de enige is; ze kunnen moeilijk een advies van iemand anders aannemen.
P.S.: liever geen reacties over de zogenaamde labeltjescultuur, want met die reacties ben ik nu wel een beetje klaar en ze zijn bovendien beledigend tegenover psychiatrisch patienten.
Dankjewel voor je complimentquote:Op woensdag 25 februari 2015 19:35 schreef MidnightB00m het volgende:
Heb even je verhaal gelezen Sylvana en jeetje...wel heftig hoor. Heb respect hoe je je zo staande houdt en er voor gaat. Hoe is het nu met je?
Inmiddels dus al ruim een maand verder. En is er al weer heel veel gebeurd. Ik heb zelf afscheid genomen op therapie, omdat het toch teveel was om vol te houden na het ongeluk van mijn vriend. Dus afscheid genomen op de deeltijd en ik krijg nu eerst 10 keer individuele PMT en af en toe een individueel gesprek met mijn behandelaar. Ook heb ik nu slaapmedicatie. Want ontspannen en loslaten is nogal moeilijk op het moment. Zonder slaapmedicatie slaap ik misschien 3-4 uur, en dan ook nog eens erg onrustig met veel nachtmerries/herbelevingen. Dus dat brak me nogal op.
Na die 10 keer PMT gaan we evalueren hoe het dan gaat en wat voor hulpverlening er dan nog nodig is. Het kan zijn dat ik weer terug mijn oude deeltijdgroep in ga, of dat ik opnieuw begin in een andere groep. Maar het kan ook best zijn dat het toch wel zo goed gaat dat ik gewoon ambulant verder kan. Ik heb morgen pas de eerste van die 10 keer, dus ik kan er verder nog niet heel veel over zeggen
Maar doelen waar ik aan ga werken is het uiting geven aan emoties, leren ontspannen en milder zijn voor mezelf.
Want ondanks de heftige situatie na het ongeluk van mijn vriend, blijf ik hoge eisen aan mezelf stellen bijvoorbeeld. Terwijl iedereen er begrip voor zou hebben als ik de lat even wat lager zou leggen
Met vriendlief gaat het gelukkig wel de goede kant op. Hij verblijft nu intern in een revalidatiecentrum, maar mag in het weekend al wel 1 nachtje naar huis toe. Dus dat is wel erg fijn
En nu met trauma van mn vriends ongeluk erbij lijkt het ze goed dat ik eerst alles eens goed ga verwerken en bij mn emoties ga komen. Anders kom ik gewoon niet verder zegt ze. Ben er wel doodsbang voor om alles open te gooien. Maar heb ook weinig andere keus. Anders blijf ik er mee rondlopen en lukt normaal functioneren nooit.
Net ook weer voor een maand slaapmedicatie meegekregen van psychiater. Mag nu toch elke dag gebruiken met af en toe niet ipv standaard om de dag. Want dan heb ik nog teveel nachten dat het niet goed gaat. Alleen in het weekend neem ik sowieso niet omdat mn vriend dan thuis is. Dan ben ik bang dat ik niet wakker word als hij me 's nachts nodig heeft.
Individuele PMT ging vorige week niet door, heb ik nu vrijdag pas.
Hoe is het met de rest? Stil hier de laatste tijd!
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 07-04-2015 13:26:11 ]
Hoiquote:Op dinsdag 7 april 2015 13:01 schreef Sylvana het volgende:
Net gesprek met behandelaar gehad en krijg ook indicatie EMDR waarschijnlijk (ze moet ff overleggen met rest van team) vanwege de nachtmerries en herbelevingen. Ik heb 10 jaar geleden al een aantal sessies gehad vanwege jeugdtrauma's. Maar kon niet afmaken omdat verzekering niet meer vergoedde. Daarna gewoon bij GGZ van alles gedaan aan groepstherapie en opnames. Wel gewoon gepraat over trauma's maar nog steeds niet goed verwerkt.
En nu met trauma van mn vriends ongeluk erbij lijkt het ze goed dat ik eerst alles eens goed ga verwerken en bij mn emoties ga komen. Anders kom ik gewoon niet verder zegt ze. Ben er wel doodsbang voor om alles open te gooien. Maar heb ook weinig andere keus. Anders blijf ik er mee rondlopen en lukt normaal functioneren nooit.
Net ook weer voor een maand slaapmedicatie meegekregen van psychiater. Mag nu toch elke dag gebruiken met af en toe niet ipv standaard om de dag. Want dan heb ik nog teveel nachten dat het niet goed gaat. Alleen in het weekend neem ik sowieso niet omdat mn vriend dan thuis is. Dan ben ik bang dat ik niet wakker word als hij me 's nachts nodig heeft.
Individuele PMT ging vorige week niet door, heb ik nu vrijdag pas.
Hoe is het met de rest? Stil hier de laatste tijd!
Ben je een beetje tot rust gekomen nu je de deeltijdbehandeling niet meer doet? Wat naar dat je vriend nog niet helemaal thuis kan zijn. Hoe is dat voor je, doordeweeks? Hoe gaat het met je cursus en verdere dagbesteding? Fijn dat je misschien EMDR krijgt. Welke slaapmedicatie heb je, helpt dat goed?
Succes vrijdag
Ik lees hier nog wel mee maar ben een paar maanden geleden met autisme gediagnosticeerd dus zit nu bij een andere afdeling. Ben na een wachttijd (waarin ik wel gesprekken had met een psycholoog) net begonnen met psycho-educatie, dat duurt ongeveer 9 weken, eenmaal per week. Niet in een groep gelukkig, want ik had aangegeven dat ik dat niet meer wil. Het gaat niet zo goed met me, maar ik probeer wel weer bezig te zijn met mijn studie. Dat is een goede afleiding en ik merk dat het vaste ritme me goed doet.
Ben je in behandeling?quote:
Kuolema, interessante switch. Is je diagnose van een persoonlijkheidsstoornis (welke was het precies eigenlijk?) dan ingeruild voor autisme? Of blijven beide naast elkaar bestaan?
Met mij gaat het momenteel even iets minder. Nare afwijking van mij is dat ik me vol op iets kan storten en dan niets meer voel. Meestal is dat werk of studie. Dat heb ik de afgelopen tijd gedaan. Nu wordt het eindelijk iets rustiger. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met de keuze om al dan niet verder te gaan studeren en in combinatie met wat andere persoonlijke gebeurtenissen heeft dat kennelijk nogal wat voeten in de aarde. Het betekent dat vooral de eetstoornis, die de persoonlijkheidsstoornis maskeerde, weer opspeelt. Ook de persoonlijkheidsproblematiek is weer iets meer op de voorgrond.
Met therapie gaat het allemaal maar moeizaam. Met therapeut I kon ik niet heel goed uit de voeten, met therapeut II heb ik lang gepraat om uit te testen of het iets zou worden. Net toen ik besloten had dat ik het wel durfde te proberen, ging therapeut II weg. Nu weet ik dus nog niet of ik nog therapie heb, want ik heb niet meer gehoord of er überhaupt een therapeut III wordt. Al met al ben ik nu 2 jaar bezig om in behandeling te komen en ik ben nog niet begonnen. Vind dat ergens erg jammer en lastig.
Ik had obsessief-compulsieve en paranoide ps met borderline en schizotypische trekken. Ik voldoe nog steeds aan de kenmerken maar die kunnen ook verklaard worden vanuit autisme, dus zijn die persoonlijkheidsstoornissen vervallen. Ik heb verder wel nog dysthymie/depressie en ocd als diagnoses.quote:
Kuolema, interessante switch. Is je diagnose van een persoonlijkheidsstoornis (welke was het precies eigenlijk?) dan ingeruild voor autisme? Of blijven beide naast elkaar bestaan?
Damnquote:Met mij gaat het momenteel even iets minder. Nare afwijking van mij is dat ik me vol op iets kan storten en dan niets meer voel. Meestal is dat werk of studie. Dat heb ik de afgelopen tijd gedaan. Nu wordt het eindelijk iets rustiger. Ik ben de afgelopen tijd bezig geweest met de keuze om al dan niet verder te gaan studeren en in combinatie met wat andere persoonlijke gebeurtenissen heeft dat kennelijk nogal wat voeten in de aarde. Het betekent dat vooral de eetstoornis, die de persoonlijkheidsstoornis maskeerde, weer opspeelt. Ook de persoonlijkheidsproblematiek is weer iets meer op de voorgrond.
Met therapie gaat het allemaal maar moeizaam. Met therapeut I kon ik niet heel goed uit de voeten, met therapeut II heb ik lang gepraat om uit te testen of het iets zou worden. Net toen ik besloten had dat ik het wel durfde te proberen, ging therapeut II weg. Nu weet ik dus nog niet of ik nog therapie heb, want ik heb niet meer gehoord of er überhaupt een therapeut III wordt. Al met al ben ik nu 2 jaar bezig om in behandeling te komen en ik ben nog niet begonnen. Vind dat ergens erg jammer en lastig.
Heb je op dit moment dan helemaal geen gesprekken? Wanneer was dat voor het laatst?
En heb je een beslissing kunnen nemen wat betreft het studeren?
Welkomquote:
Ik wil al een tijdje wat posten maar stel het steeds uit...Heb ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, kamp al jaren met chronische depressies ondanks therapie en heb onlangs de knoop doorgehakt om wat te gaan doen met mijn vermoedens met betrekking tot ADD. Het doet me altijd wel veel hier verhalen te lezen van jullie, ik herken er veel in. Ik wil nog een behoorlijk stuk typen maar maak hier maar een soort placeholder van, heb nog wat dingen te doen eerst.
Wil je iets vertellen over wat voor therapie je hebt geprobeerd? Je hebt een onderzoek o.i.d. aangevraagd voor ADD?
Wauw, dat is ook niet een klein pakket. Heb je zelf het gevoel dat je beter op je plek bent nu?quote:
[..]
Ik had obsessief-compulsieve en paranoide ps met borderline en schizotypische trekken. Ik voldoe nog steeds aan de kenmerken maar die kunnen ook verklaard worden vanuit autisme, dus zijn die persoonlijkheidsstoornissen vervallen. Ik heb verder wel nog dysthymie/depressie en ocd als diagnoses.
Nee. Het laatste inhoudelijke gesprek was in juli, met therapeut I. Hoewel, inhoudelijk? Ook niet echt, want dat lukte nooit. Daarna tot januari enkele gesprekken met therapeut II gehad. Sindsdien niets meer.quote:Damn
Heb je op dit moment dan helemaal geen gesprekken? Wanneer was dat voor het laatst?
En heb je een beslissing kunnen nemen wat betreft het studeren?
Wat betreft studeren heb ik wel een beslissing genomen. Wel met heel veel twijfels, maar ik ga het wel doen, als ik word toegelaten.
Nou, dat weet ik niet zo goed. Ik ben er niet van overtuigd dat de diagnose klopt, ook al heb ik me er altijd al in herkend. Maar misschien komt dat nog of zo.quote:
[..]
Wauw, dat is ook niet een klein pakket. Heb je zelf het gevoel dat je beter op je plek bent nu?
Wat is toen tegen jou gezegd? Dat je zelf contact op moest nemen? Het lijkt me toch dat zij voor jou een vervanger hadden moeten zoeken voor de therapeut die weg is gegaan. Of heb je aangegeven dat je dat niet wilde?quote:[..]
Nee. Het laatste inhoudelijke gesprek was in juli, met therapeut I. Hoewel, inhoudelijk? Ook niet echt, want dat lukte nooit. Daarna tot januari enkele gesprekken met therapeut II gehad. Sindsdien niets meer.
Wat betreft studeren heb ik wel een beslissing genomen. Wel met heel veel twijfels, maar ik ga het wel doen, als ik word toegelaten.
Goed dat je weer gaat studeren. Heb je er een beetje zin in?
Wat is het voor studie?
Er is tegen mij gezegd dat ik moet aangeven wat ik wilde. Dat heb ik gedaan en gevraagd of dat haalbaar is, maar nog geen antwoord gehad. Nog een keer contact gezocht, maar weer geen antwoord.quote:
Wat is toen tegen jou gezegd? Dat je zelf contact op moest nemen? Het lijkt me toch dat zij voor jou een vervanger hadden moeten zoeken voor de therapeut die weg is gegaan. Of heb je aangegeven dat je dat niet wilde?
Goed dat je weer gaat studeren. Heb je er een beetje zin in?
Wat is het voor studie?
Studie geef ik liever geen antwoord op, aangezien het een erg kleine opleiding is. Het is in ieder geval een onderzoeksmaster. Althans, ik heb me ervoor aangemeld. Heb ik er zin in? Nee, nu niet meer. Had wel zin om te stoppen met mijn werk en te gaan studeren, maar momenteel denk ik alleen maar "ik kan het niet", "ik ben niet geschikt", etc. Heel bang voor de toekomst dus.
Wat wilde je dan?quote:
[..]
Er is tegen mij gezegd dat ik moet aangeven wat ik wilde. Dat heb ik gedaan en gevraagd of dat haalbaar is, maar nog geen antwoord gehad. Nog een keer contact gezocht, maar weer geen antwoord.
Studie geef ik liever geen antwoord op, aangezien het een erg kleine opleiding is. Het is in ieder geval een onderzoeksmaster. Althans, ik heb me ervoor aangemeld. Heb ik er zin in? Nee, nu niet meer. Had wel zin om te stoppen met mijn werk en te gaan studeren, maar momenteel denk ik alleen maar "ik kan het niet", "ik ben niet geschikt", etc. Heel bang voor de toekomst dus.
Ik snap dat je het vanwege herkenbaarheid niet wilt zeggen. Verder erg herkenbaar.
Hey, ja nu ik geen volle 3 dagen meer naar therapie hoef gaat het wel beter. Al ben ik nog druk zat met allerlei afspraken. Moet nu 1/2 keer in de week wel erheen voor een gesprek/PMT en als ik EMDR erbij krijg nog een keer extra. En aangezien ik doordeweeks behalve woensdags elke dag naar mijn vriend ga is de dag ook al wel snel gevuld. Alleen die cursus moet ik nog steeds afmaken, kan me er nog niet echt op concentreren, terwijl het niet eens zoveel meer is. Dus hopelijk lukt dat snel weer. En verder gewoon druk met het huishouden en ontspanning ( kleuren, strijkkralen, computeren etc) De woensdagen hou ik bewust helemaal vrij, dan ga ik niet naar mn vriend en plan ik ook geen andere afspraken. Zodat ik dan wat leuks kan doen. Afgelopen woensdag bijvoorbeeld lekker naar de sauna geweestquote:
Hoi
Ben je een beetje tot rust gekomen nu je de deeltijdbehandeling niet meer doet? Wat naar dat je vriend nog niet helemaal thuis kan zijn. Hoe is dat voor je, doordeweeks? Hoe gaat het met je cursus en verdere dagbesteding? Fijn dat je misschien EMDR krijgt. Welke slaapmedicatie heb je, helpt dat goed?
Succes vrijdag
Ik heb Zopiclon en dat helpt gelukkig goed
Gisteren voor het eerst PMT gehad, alleen de zaal is nog steeds niet af. Dus weer alleen een gesprek gehad. Maar wel tot een belangrijk inzicht gekomen, dat ik dingen niet vertel/emoties niet uit, omdat ik de hardnekkige gedachte heb dat het toch geen zin heeft omdat er niks mee wordt gedaan of omdat het dan alleen maar erger wordt. Dat kwam wel even binnen, want daardoor laat ik dus heel veel maar over me heenkomen, ben ik soms ergens slachtoffer van, maar zeg ik er niks van/over. Alleen voel er wel in mijn lichaam spanning door, maar dat komt er dan niet uit zeg maar. Dus daar gaan we tijdens PMT mee aan de slag ( en hopelijk is die zaal snel klaar, zou 1 april al af moeten zijn, maar er zijn bouwtechnische problemen)SPOILERVriendlief mag nu het hele weekend naar huis ( van vrijdag 16 uur tot zondagavond) en als alles goed gaat mag hij misschien 1 mei met ontslag(dat ligt eraan hoe het dinsdag bij de chirurg gaat en of hij zijn been dan mag gaan belasten en hoe dat gaat) Maar dat is over 3 weken al, dus dat zou wel superfijn zijn!
Hoe vind je het dat je met autisme gediagnosticeerd bent? Vind je het fijn dat je nu weet wat het is of niet? Heb je wat aan de psycho-educatie? Goed dat je ondanks dat het niet zo goed gaat wel bezig probeert te blijven met je studie
Dankjewelquote:
Sylvana, heftig. Jij lijkt wel steeds voor pittige beslissingen te staan: van voltijd naar deeltijd naar individuele PMT. Dan tussendoor ook nog het ongeluk van je vriend. Ik hoop echt dat je ondanks het wat instabiele verloop van e.e.a. je rust snel vindt.
En red je het wel een beetje dan zonder dat je nu hulp hebt? Vind het eigenlijk echt niet kunnen dat je al zolang zonder zit en je nog geen reactie hebt over wat je wilde. Wel goed van je dat je je hebt aangemeld voor die onderzoeksmaster, alhoewel die gedachtes die je erbij hebt wel erg herkenbaar zijn.
Welkom!quote:
Ik wil al een tijdje wat posten maar stel het steeds uit...Heb ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, kamp al jaren met chronische depressies ondanks therapie en heb onlangs de knoop doorgehakt om wat te gaan doen met mijn vermoedens met betrekking tot ADD. Het doet me altijd wel veel hier verhalen te lezen van jullie, ik herken er veel in. Ik wil nog een behoorlijk stuk typen maar maak hier maar een soort placeholder van, heb nog wat dingen te doen eerst.
[ Bericht 1% gewijzigd door _Hestia_ op 11-04-2015 16:57:56 ]
Ik wilde wel verder in therapie, maar met de afspraken die ik met mijn vorige therapeut had gemaakt. Ik ben erg moeilijk in contact maken, dus het is voor mij erg belangrijk om eerst heel goed mijn therapeut te kunnen inschatten. Dat bereik ik het beste door eerst een poosje aan de oppervlakte te blijven en dan, als ik er klaar voor ben en de therapeut vertrouw, de diepte in te gaan. Dat kan best een tijdje duren, dat weet ik van mezelf. Op een andere manier is therapie gewoon niet haalbaar. Dat zit er geen vooruitgang in.quote:
[..]
Wat wilde je dan?
Ik snap dat je het vanwege herkenbaarheid niet wilt zeggen. Verder erg herkenbaar.
Ik heb gevraagd of er een andere therapeut was, die dat zag zitten.
Ja, ik heb eigenlijk nog niet echt therapie gehad, sinds ik me heb aangemeld. Daarvoor ook al zes jaar zonder. En dat red ik wel. Alleen nu die eetstoornis, hè? Die trekt me nu wel echt de afgrond in. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik gemotiveerd ben om daar iets aan te doen. Ik geloof dat ik het allemaal wel prima vind, hoe fout ook.quote:En red je het wel een beetje dan zonder dat je nu hulp hebt? Vind het eigenlijk echt niet kunnen dat je al zolang zonder zit en je nog geen reactie hebt over wat je wilde. Wel goed van je dat je je hebt aangemeld voor die onderzoeksmaster, alhoewel die gedachtes die je erbij hebt wel erg herkenbaar zijn.
Ik zit er vooral het afgelopen jaar erg mee dat ik eigenlijk geen echte betaalde werkervaring heb opgedaan sinds ik de middelbare school heb afgerond. Ik heb iets minder dan een jaar HBO gedaan maar toen werd ik dus ziek. Wel heb ik redelijk wat ervaring met vrijwilligerswerk en dagbesteding, dat doe ik nu ook nog steeds. Maar ik merk gewoon dat ik me er erg voor schaam wanneer het welbekende onderwerp word aangestipt als ik samen met mijn sportteam aan de bar sta. Ook baal ik erg van de eenzaamheid, angst en onbegrip die ik al lang ervaar. Gelukkig kan ik goed opschieten met wat collega's van dagbesteding en vormen we een voorzichtig vriendengroepje, al loop ik wel steeds tegen de bekende terughoudendheid en vermijding van OPS aan wat hun betreft.
Het was de bedoelling dat ik EMDR zou gaan volgen, maar daar is eigenlijk nog weinig van terecht gekomen. Na 5 maanden om de 3 weken een gesprek te hebben gehad heb ik niet het idee dat ik hiermee opschiet. Ik heb eenmaal een sessie EMDR gehad na aandringen, maar mijn psych zei dat ik teveel in mijn OPS kan blijven hangen erdoor, dat ik teveel psychologiseer, ik geen verantwoordelijkheid voor mezelf neem en dat ik beter gewoon een reintegratietraject kon gaan zoeken. Nu geef ik haar niet ongelijk en besef ik dat ik erg vast zit in mijn patronen, en dat ze me waarschijnlijk probeert te prikkelen, maar toch is het erg zuur.
Ik ben recent gestart met Ritalin omdat ik al jaren met het idee zit dat ik ADD zou kunnen hebben. Ik kan me erg vinden in de symptomen ervan en heb vaak genoeg meegemaakt dat mensen mij vroegen "heb je soms een aandachtstoornis, blow je" of iets van die aard om er wat mee te doen. Ik moet zeggen dat ik er na anderhalve maand nog steeds niet uit ben of ik er wat mee kan. Heb het idee dat het voor mij voornamelijk werkt als speed en dat is geloof ik niet de bedoelling. Ik heb pas over anderhalve week weer een gesprek maar ik denk dat ik een dezer dagen even bel. Ik ga vandaag in ieder geval een dagje cold turkey na lange structurele inname en ik moet zeggen dat ik me best goed voel (wat vreemd is aangezien ik de afgelopen dagen in hele diepe gaten viel)
[ Bericht 2% gewijzigd door Aeth op 15-04-2015 16:43:40 ]
Hmm ja helemaal nu in deze tijd van bezuinigingen zijn er maar weinig therapeuten die daar de tijd voor willen nemen. Maar ik herken het wel, voor mij is het vertrouwen van mensen ook heel erg lastig en bij mij duurt het ook een hele tijd voordat ik me kwetsbaar durf op te stellen. En vaak lukt het ook niet omdat ik niet bij mijn gevoelens kan komen, dus dan kan ik ze ook niet uiten.quote:
[..]
Ik wilde wel verder in therapie, maar met de afspraken die ik met mijn vorige therapeut had gemaakt. Ik ben erg moeilijk in contact maken, dus het is voor mij erg belangrijk om eerst heel goed mijn therapeut te kunnen inschatten. Dat bereik ik het beste door eerst een poosje aan de oppervlakte te blijven en dan, als ik er klaar voor ben en de therapeut vertrouw, de diepte in te gaan. Dat kan best een tijdje duren, dat weet ik van mezelf. Op een andere manier is therapie gewoon niet haalbaar. Dat zit er geen vooruitgang in.
Ik heb gevraagd of er een andere therapeut was, die dat zag zitten.
[..]
Ja, ik heb eigenlijk nog niet echt therapie gehad, sinds ik me heb aangemeld. Daarvoor ook al zes jaar zonder. En dat red ik wel. Alleen nu die eetstoornis, hè? Die trekt me nu wel echt de afgrond in. En eerlijk gezegd weet ik ook niet of ik gemotiveerd ben om daar iets aan te doen. Ik geloof dat ik het allemaal wel prima vind, hoe fout ook.
Maar het schiet niet echt op zo dan nee. Je trekt niet voor niks aan de bel dat je hulp wilt, dat het dan allemaal zolang moet duren werkt niet echt mee. En alles tegelijkertijd aanpakken is misschien ook wel iets teveel van het goede en je moet natuurlijk wel gemotiveerd zijn, anders heeft het ook weinig effect. Succes iig, hopelijk vind je toch een therapeut die aan jouw wensen wil voldoen.
@Aeth, dankjewel voor je uitgebreidere voorstelberichtje. Ik herken wel veel van je verhaal, vooral dat stukje over betaalde werkervaring en eenzaamheid. Het lijkt me alleen niet slim om op eigen houtje met die ritalin te gaan lopen klooien, heb je al gebeld?
Ik krijg de indicatie voor EMDR. Eerst voor een bepaald aantal sessies om het ongeluk van mijn vriend te verwerken. Als blijkt dat ik door EMDR wel bij mijn gevoelens kan komen, gaan we daarna bekijken of we verder gaan met EMDR om ook andere gebeurtenissen te verwerken. Alleen dan word ik wel overgedragen van hoofdbehandelaar, want nu hou ik nog even de hoofdbehandelaar van de deeltijdgroep waar ik nu dus ff mee gestopt ben. Maar dan gaan we tegen die tijd dus gewoon kijken hoe de hulpverlening er verder uit ziet en wie dan mijn hoofdbehandelaar blijft/wordt. Dus nu is het afwachten tot een uitnodiging voor een intakegesprek en verder ga ik dus gewoon door met individuele PMT.
Heb je al iets gehoord over op welke termijn je terecht kan? En maakt de PMT al wat los?
Vandaag met de 'loog gesproken, eigenlijk een heel goed gesprek gehad waar ik wel goed kon uiten waar ik mee zat en waar ik steeds tegen aanliep. Ze hamerde wel weer op verantwoordelijkheid nemen, en ik was het wel met haar eens dat leven op een laag pitje me ook niet gelukkig zal gaan maken. Waarschijnlijk kan ik viavia gaan kijken op een soort WLB waar ze specaliseren in laswerk. Totaal geen ervaring mee maar op de een of andere manier spreekt het me wel aan, heb metal art bijvoorbeeld altijd erg vet gevonden.
Voor de rest houd een vrouwelijke collega me erg bezig in mijn hoofd. Aan de ene kant leuk omdat het nu wel echt eens tijd word om de stoute schoenen aan te trekken, aan de andere kant erg lastig omdat ik steeds maar alles negatief verdraai en er simpelweg erg veel ogen en haken aanzitten. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Of eigenlijk weet ik het wel maar durf ik niet. Bleh.
Nee ik heb nog niks gehoord over EMDR. En qua PMT, ik heb nu 2 keer een gesprekje gehad ipv echte PMT omdat de zaal nog niet klaar is. Dus ja, die gesprekjes waren wel fijn dat ik even mijn ei kwijt kon en het heeft wel wat inzichten opgeleverd. Maar ik ben nog niet echt aan het werk geweest aan mijn doelen zeg maar omdat die zaal nog niet klaar is. En deze week was het vakantie, dus volgende week dinsdag heb ik weer en is hopelijk de zaal ook klaarquote:
@Syl: Heb gebeld en een kort gesprek gehad, ze vond het prima als ik niets gebruikte tot ons volgende gesprek as vrijdag. Dat bevalt me eigenlijk wel prima, het lijkt erop dat ik veel stabieler ben sinds ik de ritalin niet meer gebruik.
Heb je al iets gehoord over op welke termijn je terecht kan? En maakt de PMT al wat los?
Vandaag met de 'loog gesproken, eigenlijk een heel goed gesprek gehad waar ik wel goed kon uiten waar ik mee zat en waar ik steeds tegen aanliep. Ze hamerde wel weer op verantwoordelijkheid nemen, en ik was het wel met haar eens dat leven op een laag pitje me ook niet gelukkig zal gaan maken. Waarschijnlijk kan ik viavia gaan kijken op een soort WLB waar ze specaliseren in laswerk. Totaal geen ervaring mee maar op de een of andere manier spreekt het me wel aan, heb metal art bijvoorbeeld altijd erg vet gevonden.
Voor de rest houd een vrouwelijke collega me erg bezig in mijn hoofd. Aan de ene kant leuk omdat het nu wel echt eens tijd word om de stoute schoenen aan te trekken, aan de andere kant erg lastig omdat ik steeds maar alles negatief verdraai en er simpelweg erg veel ogen en haken aanzitten. Ik weet niet goed wat ik ermee moet. Of eigenlijk weet ik het wel maar durf ik niet. Bleh.
Fijn dat het gesprek met je psycholoog goed was. Hopelijk kun je bij die WLB kijken en is het wat voor je. En wat betreft die collega, nooit geschoten is altijd mis
Succes!Voor de rest veel twijfels over de GGZ waar ik nu al jaren bij zit. Nou snap ik wel dat alle zorginstanties achteruit lijken te hollen de laatste tijd, maar het blijft toch kriebelen om ergens een second opinion aan te vragen of gewoon te kijken naar de mogelijkheden voor behandeling elders. Het duurt zo lang om verder te komen en het is ontzettend frustrerend...
Vanochtend eindelijk een afspraak proberen te maken met oude vriendinnen uit een groep die ik al zowat een jaar niet gezien heb. Kom ik er een paar uur later een tegen die nota bene net gestart is met dezelfde module die ik volg. Grappig.
Heb je inmiddels een second opinion aangevraagd of ga je dat toch niet meer doen? En dat is idd toevallig van die vriendin ja!quote:
Pfff...Heb mijn gevoelens uitgesproken maar ik weet nog steeds niet goed wat ik er mee moet. We kunnen gelukkig wel gewoon over dit soort dingen praten, maar hoe beter ik haar leer kennen hoe onverstandiger het me lijkt om met haar in zee te gaan. Het gevoel blijft echter zitten. En dan zit ze zelf in de shit en wil ik alleen maar helpen maar dat kan ik niet (dat kan waarschijnlijk niemand op het moment). Verschrikkelijk dit.
Voor de rest veel twijfels over de GGZ waar ik nu al jaren bij zit. Nou snap ik wel dat alle zorginstanties achteruit lijken te hollen de laatste tijd, maar het blijft toch kriebelen om ergens een second opinion aan te vragen of gewoon te kijken naar de mogelijkheden voor behandeling elders. Het duurt zo lang om verder te komen en het is ontzettend frustrerend...
Vanochtend eindelijk een afspraak proberen te maken met oude vriendinnen uit een groep die ik al zowat een jaar niet gezien heb. Kom ik er een paar uur later een tegen die nota bene net gestart is met dezelfde module die ik volg. Grappig.
Hier gaat het steeds beter eigenlijk. PMT loopt lekker, druk bezig met oefeningen om te leren omgaan met spanning, grenzen aangeven etc. ( alleen vanwege misverstand heb ik nu 2 weken niet) Heb vorige week mijn eerste sessie Exposure gehad (traumatherapie) maar ik heb eigenlijk amper PTSS-klachten meer op het moment. Het ongeluk is nu bijna 5 maanden geleden en mn vriend is al meer dan een maand gewoon weer thuis. Ik schrik niet meer op van elke sirene, slaap al weer wat vaker zonder slaapmedicatie en dat ik dan ook geen nachtmerries heb, pieker veel minder over het ongeluk, ben veel minder alert. En ook tijdens de sessie zelf voelde ik niet heel veel spanning tijdens het vertellen van het verhaal. En in de 2 weken tussen de sessies door moet je het 5 keer terugluisteren. Net voor het eerst gedaan, maar dat doet me echt totaal niks. Kan het prima terugluisteren zonder dat ik veel spanning ervaar. Dus tja, denk niet dat ik nog heel veel sessies nodig heb.quote:
Ik mis het alleen wel om in een theoretisch kader met mijn problemen aan de slag te gaan. Ik heb wel de PMT, maar dat is vooral lichamelijk natuurlijk. Dus mn behandelaar gaat kijken of ik anders naast PMT ook nog iets van een ambulante schematherapiegroep kan doen. Maar daar heb ik nog niks over gehoord. Maar voorlopig blijven we dus gewoon doorgaan met ambulante therapie, omdat ik nu mn vriend thuis is zo druk ben dat een deeltijd gewoon nog steeds niet haalbaar is. Dus voorlopig houden we het gewoon zo en dan evalueren we het gewoon om de zoveel tijd en dan zien we wel hoe het loopt.
Welkom bij de club. Maar het is alweer heel lang geleden.quote:
Ik kom toevallig dit topic tegen: meld zich
Zo te zien gaat het niet al te geweldig hier, hoewel sommige wel fijne gesprekken hebben etc.
Ik ben nu al een dikke tijd uit de wereld van psychologen en soms tik ik de fles wel vaak aan, maar alles gaat goed en niemand in mijn omgeving die het wat uitmaakt.
Is Comp Lex nog aanwezig?
Diagnose (onder andere) cluster A (schizoide) en cluster C (ontwijkend & obsessief-compulsief).
-------------------------------------------------
Ik begin, door therapie, steeds meer het idee te krijgen dat de stoornissen die ik heb (ongeveer de halve DSM) meer nurture dan nature zijn. Dit vind ik erg frustrerend en het maakt me in de war. Ik wil mijn probemen hebben omdat ik niet deug, niet omdat ik verziekt ben in mijn jeugd :S
Volgens mij heb je daar zo'n beetje de kern te pakken.quote:
Spannend! Veel succes!
-------------------------------------------------
Ik begin, door therapie, steeds meer het idee te krijgen dat de stoornissen die ik heb (ongeveer de halve DSM) meer nurture dan nature zijn. Dit vind ik erg frustrerend en het maakt me in de war. Ik wil mijn probemen hebben omdat ik niet deug, niet omdat ik verziekt ben in mijn jeugd :S
Aan de andere kant ook positief. Als het aangeleerd is door een slechte jeugd, dan kan er wel verandering mogelijk zijn.quote:
Spannend! Veel succes!
-------------------------------------------------
Ik begin, door therapie, steeds meer het idee te krijgen dat de stoornissen die ik heb (ongeveer de halve DSM) meer nurture dan nature zijn. Dit vind ik erg frustrerend en het maakt me in de war. Ik wil mijn probemen hebben omdat ik niet deug, niet omdat ik verziekt ben in mijn jeugd :S
Ik ben een paar weken ziek geweest, dus geen therapie gehad. Volgende week weer PMT. En moet mn behandelaar echt nog ff bellen over die schematherapiemodule, want inmiddels een maand later en nog niks gehoord.
Ik ben inmiddels wel weer van de slaapmedicatie af, dus dat is wel fijn
Lijkt me een lastige combinatie, als in.. klinkt als een eenzaam bestaan met schizoide en ontwijkend.quote:
Hou deze topicreeks al langer in de gaten, maar zal me ook eens "melden".
Diagnose (onder andere) cluster A (schizoide) en cluster C (ontwijkend & obsessief-compulsief).
Ben je in therapie?
Ik begin er steeds meer tegenaan te lopen dat ik eigenlijk stiekem, hoe slecht het ook is, boos begin te worden... het gevoel van onrecht ervaar en begin te vrezen dat ik niet ga vinden wat ik fout heb gedaan, omdat mezelf overal de schuld van geven een denkfout is. Mijn therapeuten doen momenteel vreugdedansjes en I'm having a hard time dealing it. Het is een behoorlijke knoop met wat ik van mezelf moet vinden en van de wereld.quote:Op woensdag 8 juli 2015 13:52 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Volgens mij heb je daar zo'n beetje de kern te pakken.
Zeker waar en momenteel doe ik ook alles om mezelf te veranderenquote:
[..]
Aan de andere kant ook positief. Als het aangeleerd is door een slechte jeugd, dan kan er wel verandering mogelijk zijn.
[ Bericht 100% gewijzigd door #ANONIEM op 08-07-2015 18:40:51 ]
Schizoïde kent geen eenzaamheid, dat kan ik beamen. Wel vaak vermoeidheid na mensen, de ontwijkende is geloof ik wel wat eenzamer vreemde combinatie. Hoewel het niet gek is dat je op een rest op beide kan scoren omdat ze niet heel ver van elkaar liggen met betrekking tot met mensen omgaan.quote:
[..]
Lijkt me een lastige combinatie, als in.. klinkt als een eenzaam bestaan met schizoide en ontwijkend.
Ben je in therapie?
Heb aardig wat therapie/opnames gehad (voor andere problematiek) maar op het moment niet. Kan niet zeggen dat ik me echt eenzaam voel.quote:
[..]
Lijkt me een lastige combinatie, als in.. klinkt als een eenzaam bestaan met schizoide en ontwijkend.
Ben je in therapie?
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 09-07-2015 21:11:40 ]
Hoe uit die psychotische stoornis zich bij jou, kun je daar wat meer over vertellen?quote:
Motorbloempje had me dit topic aangeraden om mijn vraag te stellen, dus dan doe ik het hier. Ik heb een psychotische stoornis en vroeg me af hoe anderen het stoppen met de medicatie hebben ervaren. Ik zit er helaas nog wel voorlopig aan vast, maar ik was benieuwd of het mogelijk is ook zonder antipsychotica een prima leven te leiden.
quote:
[..]
Hoe uit die psychotische stoornis zich bij jou, kun je daar wat meer over vertellen?
SPOILERHet zijn vooral mijn denkbeelden waar ik last van heb. Ik leg links die niet kloppen met de realiteit. Op zich weet ik altijd na de eerste schrik dat het niet kan of familieleden zeggen dat het niet klopt en dan komt het besef. Alleen de angstige gevoelens kan ik niet uitschakelen, die ebben meestal na een paar uur weg. Hallucinaties en stemmen horen komt alleen nog maar zelden voor. Daar had ik vaak last van toen het slecht met me ging.
Dan meld ik mij ook maar even ;-)
Bordeline met schizotypische trekjes en psychotische verschijnselen.
Het leven is een strijd.
Maar wel een die ik niet op wil geven!
Ik zit dus al jaren in therapie, verschillende soorten therapie gehad.
Op het moment heb ik EMDR, wat heel zwaar is, het maakt veel los.
Al kom ik tijdens de sessies zelf niet echt bij mijn gevoel,....achteraf wel.
Herkenbaar.quote:
Is dit topic nog actief?
Dan meld ik mij ook maar even ;-)
Bordeline met schizotypische trekjes en psychotische verschijnselen.
Het leven is een strijd.
Maar wel een die ik niet op wil geven!
Ik zit dus al jaren in therapie, verschillende soorten therapie gehad.
Op het moment heb ik EMDR, wat heel zwaar is, het maakt veel los.
Al kom ik tijdens de sessies zelf niet echt bij mijn gevoel,....achteraf wel.
Wel heel fijn dat je zo positief bent.
Ik ben helemaal vergeten hierop te reageren. Ben je inmiddels aan het afbouwen met medicatie?quote:
[..]SPOILERHet zijn vooral mijn denkbeelden waar ik last van heb. Ik leg links die niet kloppen met de realiteit. Op zich weet ik altijd na de eerste schrik dat het niet kan of familieleden zeggen dat het niet klopt en dan komt het besef. Alleen de angstige gevoelens kan ik niet uitschakelen, die ebben meestal na een paar uur weg. Hallucinaties en stemmen horen komt alleen nog maar zelden voor. Daar had ik vaak last van toen het slecht met me ging.
Is nogal veranderlijk haha, maar dat zul je zelf ook wel hebben.
Na al mijn mislukte therapieën weet ik inmiddels ook niet meer bij wie ik moet zijn, terwijl ik eigenlijk heel erg de behoefte heb om hulp en begeleiding bij mijn studie te vragen. Op dit moment zie ik dan ook erg tegen studeren op.
Net zo veranderlijk als het weer.quote:
Nu ben ik wel positief ja
Is nogal veranderlijk haha, maar dat zul je zelf ook wel hebben.
Veel succes! En misschien dat je een afspraak met je decaan kunt maken om zo te kijken of je vanuit school begeleiding kunt krijgen? Vanuit scholen worden vaak ook wel faalangsttrainingen en andere cursussen gegeven.quote:
Na een jaar pauze ga ik weer proberen te studeren. Ik heb er enerzijds veel zin in, maar kan op andere momenten ook echt volledig in paniek raken van het vooruitzicht van toetsen en beoordelingen. Faalangst is op het moment dus zeer aanwezig.
Na al mijn mislukte therapieën weet ik inmiddels ook niet meer bij wie ik moet zijn, terwijl ik eigenlijk heel erg de behoefte heb om hulp en begeleiding bij mijn studie te vragen. Op dit moment zie ik dan ook erg tegen studeren op.
Ik heb van de week gesprek met behandelaar gehad en ze gaat met degene waar ik nu PMT van heb overleggen hoe zij ertegenaan kijkt dat ik weer terug naar de deeltijd wil. Alleen kan waarschijnlijk niet naar mijn oude groep van 3 dagen in de week terug. Dus dan moet ik naar een groep van 4 dagen in de week en daar twijfel ik toch een beetje over. Want dat is wel heel intensief en ik weet niet of ik dat ga volhouden ( klinische opname daarom ook al afgebroken vorig jaar omdat het te intensief was) Maar er zitten ook wel veel voordelen aan, en als ik vooral naar die nadelen kijk, handel ik vooral uit angst. Want ik ben bang dat ik het niet ga volhouden. Maar misschien lukt het nu wel. Dus tja. Ik word iig weer opnieuw in de intakecommissie besproken, zodat zij er ook met een frisse blik naar kunnen kijken. En dan krijg ik gewoon weer een adviesgesprek. Dus ik heb nog even om zelf ook te beslissen wat ik wil.
Vorige week gebeld door het UWV vanwege mijn Wajong-uitkering en mijn jaarlijkse 10-minutengesprekje weer gehad. Uitgelegd over de situatie van het laatste half jaar na mijn vriends ongeluk en ik daardoor zelf gestopt was met deeltijd en alleen PMT had. En dat ik dus dinsdag gesprek zou hebben om terug te keren naar de deeltijd. Ze was heel meelevend en legt nog totaal geen druk op verder. Ze belt gewoon volgend jaar weer om te vragen hoe het er dan voor staat. Dus dat vind ik wel fijn
Ah, weer iemand met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis. Ik worstel zelf trouwens met paranoia.quote:
Hou deze topicreeks al langer in de gaten, maar zal me ook eens "melden".
Diagnose (onder andere) cluster A (schizoide) en cluster C (ontwijkend & obsessief-compulsief).
Dit wil ik ook.quote:
[..]
Ik wil het leuk hebben met andere mensen. Dat is wat ik wil.
Ik had laatst een gesprekje bij een psycholoog en hij kwam tot de conclusie dat ik depressief ben doordat ik in een sociaal isolement zit. De psycholoog gaf ook aan dat hij me niet kon helpen omdat hij alleen korte behandelingen tot 12 sessies. Ik heb veel meer nodig. Ik weet zelf ook wel hoe je uit een sociaal isolement kan komen maar het lukt me niet echt omdat ik gewoon heel saai ben in omgang.
Heb ik dezelfde stoornis als jij?
Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met het UWV.quote:
[..]
Veel succes! En misschien dat je een afspraak met je decaan kunt maken om zo te kijken of je vanuit school begeleiding kunt krijgen? Vanuit scholen worden vaak ook wel faalangsttrainingen en andere cursussen gegeven.
Ik heb van de week gesprek met behandelaar gehad en ze gaat met degene waar ik nu PMT van heb overleggen hoe zij ertegenaan kijkt dat ik weer terug naar de deeltijd wil. Alleen kan waarschijnlijk niet naar mijn oude groep van 3 dagen in de week terug. Dus dan moet ik naar een groep van 4 dagen in de week en daar twijfel ik toch een beetje over. Want dat is wel heel intensief en ik weet niet of ik dat ga volhouden ( klinische opname daarom ook al afgebroken vorig jaar omdat het te intensief was) Maar er zitten ook wel veel voordelen aan, en als ik vooral naar die nadelen kijk, handel ik vooral uit angst. Want ik ben bang dat ik het niet ga volhouden. Maar misschien lukt het nu wel. Dus tja. Ik word iig weer opnieuw in de intakecommissie besproken, zodat zij er ook met een frisse blik naar kunnen kijken. En dan krijg ik gewoon weer een adviesgesprek. Dus ik heb nog even om zelf ook te beslissen wat ik wil.
Vorige week gebeld door het UWV vanwege mijn Wajong-uitkering en mijn jaarlijkse 10-minutengesprekje weer gehad. Uitgelegd over de situatie van het laatste half jaar na mijn vriends ongeluk en ik daardoor zelf gestopt was met deeltijd en alleen PMT had. En dat ik dus dinsdag gesprek zou hebben om terug te keren naar de deeltijd. Ze was heel meelevend en legt nog totaal geen druk op verder. Ze belt gewoon volgend jaar weer om te vragen hoe het er dan voor staat. Dus dat vind ik wel fijn
Dat scheelt al een boel he als die druk er weer even vanaf is.
Ga je nog schematherapie doen? dacht ik hierboven ergens te lezen.
Dat heeft mij heel veel geholpen in ieder geval
Ik voer zelf een eeuwige strijd tegen sociaal isolement en eenzaamheid. Ik ging met klachten van depressie en anhedonie de gesprekken met de behandelaar in.quote:
[..]
Dit wil ik ook.
Ik had laatst een gesprekje bij een psycholoog en hij kwam tot de conclusie dat ik depressief ben doordat ik in een sociaal isolement zit. De psycholoog gaf ook aan dat hij me niet kon helpen omdat hij alleen korte behandelingen tot 12 sessies. Ik heb veel meer nodig. Ik weet zelf ook wel hoe je uit een sociaal isolement kan komen maar het lukt me niet echt omdat ik gewoon heel saai ben in omgang.
Heb ik dezelfde stoornis als jij?
In het eerste traject ben ik gediagnosticeerd met schizoïde persoonlijkheidsstoornis met paranoide kenmerken. De depressie zou voortkomen uit mijn persoonlijkheid.
In het tweede traject ben ik gediagnosticeerd met dysthyme stoornis (chronische depressie).
Ik ga een derde traject krijgen waarin ik gediagnosticeerd zal worden met bipolaire stoornis.
Ik kan je niet diagnosticeren, omdat ik geen psycholoog / psychiater ben. Dat gezegd hebbende, problemen bij sociale omgang met anderen hoort bij meerdere stoornissen. Het kunnen persoonlijkheidsstoornissen zijn, autisme, schizofrenie, etc.
Als ik jou was zou ik alles uit de kast trekken om een goede diagnose te krijgen.
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.quote:
Als ik jou was zou ik alles uit de kast trekken om een goede diagnose te krijgen.
Ik voel me verdrietig omdat ik nooit wat toe te voegen heb in sociale situaties. Ik ben altijd op de achtergrond, het muurbloempje. Dit is niet uit angst maar meer omdat ik daadwerkelijk niet zoveel te melden heb.
Maandag begin ik met stage en ik zie daar tegenop puur omdat ik weet dat ik niet de meest spraakzame persoon ben en het niet gezellig kan maken met collega's.
Ik kan me best voorstellen dat als er stagiaire bijkomt op je afdeling dat diegene ook een beetje gezellig doet en niet muisstil achter zijn desktop zit. Ik heb nu dan ook last van zelfhaat/schaamte.
Ik zou gelukkiger zijn als ik wat vaardiger zou zijn in het smalltalken in elk gegeven situatie. Maar hoe? Het zit niet echt in me heb ik het idee. Ook onder invloed van xtc ben ik muisstil, terwijl je er juist losser van hoort te worden.
Feedback van andere mensen komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: "je moet wat meer praten."
Ja precies! De 3-daagse deeltijdgroep die ik heb gedaan was wel met schematherapie. Die 4-daagse groep volgens mij niet, daar werken ze juist weer wat losser volgens mij. Wat volgens mn therapeute ook wel goed voor mij is want nu hou ik me er soms iets te halstarrig aan vast. Dus een iets minder strakke therapie kan ik ook veel van leren wat dat betreftquote:
[..]
Wat fijn dat je zo'n goed gesprek hebt gehad met het UWV.
Dat scheelt al een boel he als die druk er weer even vanaf is.
Ga je nog schematherapie doen? dacht ik hierboven ergens te lezen.
Dat heeft mij heel veel geholpen in ieder geval
Haha "je moet wat meer praten". Dat gaat natuurlijk niet zomaar werken. Dat is hetzelfde als dat je tegen een ander zegt "stop eens met ademen".quote:
[..]
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.
Ik voel me verdrietig omdat ik nooit wat toe te voegen heb in sociale situaties. Ik ben altijd op de achtergrond, het muurbloempje. Dit is niet uit angst maar meer omdat ik daadwerkelijk niet zoveel te melden heb.
Maandag begin ik met stage en ik zie daar tegenop puur omdat ik weet dat ik niet de meest spraakzame persoon ben en het niet gezellig kan maken met collega's.
Ik kan me best voorstellen dat als er stagiaire bijkomt op je afdeling dat diegene ook een beetje gezellig doet en niet muisstil achter zijn desktop zit. Ik heb nu dan ook last van zelfhaat/schaamte.
Ik zou gelukkiger zijn als ik wat vaardiger zou zijn in het smalltalken in elk gegeven situatie. Maar hoe? Het zit niet echt in me heb ik het idee. Ook onder invloed van xtc ben ik muisstil, terwijl je er juist losser van hoort te worden.
Feedback van andere mensen komt eigenlijk altijd op hetzelfde neer: "je moet wat meer praten."
Wat zijn je hobby's trouwens?
Momenteel houd ik me alleen bezig met fitness, 4x p/w. Rest van de tijd kijk ik series/films of game ik.quote:
[..]
Haha "je moet wat meer praten". Dat gaat natuurlijk niet zomaar werken. Dat is hetzelfde als dat je tegen een ander zegt "stop eens met ademen".
Wat zijn je hobby's trouwens?
Dat zijn niet echt bepaald bezigheden waar je nieuwe contacten op kunt doen. Misschien moet je op dat vlak wat lopen knutselen.quote:
[..]
Momenteel houd ik me alleen bezig met fitness, 4x p/w. Rest van de tijd kijk ik series/films of game ik.
Klopt. Het afgelopen schooljaar heb ik een minor gedaan waarbij ik veel moest samenwerken met verschillende klasgenoten. Klas bestond uit 120 studenten en ik kon op een paar na met niemand aarden.quote:
[..]
Dat zijn niet echt bepaald bezigheden waar je nieuwe contacten op kunt doen. Misschien moet je op dat vlak wat lopen knutselen.
Ik had op mijn 19e mijn motorrijbewijs gehaald en ik heb samen met wat mensen uit mijn omgeving een aantal motorritjes gemaakt naar het buitenland. Nu waren zij wel 15-20 jaar ouder dan mij maar toch was ik vrij stilletjes.
Zodra ik klaar ben met school wil ik beginnen met duiken, (kite)surfen, mountainbiken maar ook dan zal ik hoogstwaarschijnlijk geen nieuwe contacten opdoen.
Ik wil het wel maar ik heb nooit wat te zeggen en dan raak ik weer teleurgesteld in mezelf en trek ik mezelf steeds meer terug. Ik voel me eenzaam als ik onder de mensen ben op een of andere manier.
Wat voor werk doe je en waarom zie je het niet zitten?quote:
Ik wil me ook even "melden", heb zelf borderline. Zit nu een jaar thuis ongeveer sinds de geboorte van ons kind dus iets langer. Vanaf volgende week moet ik weer aan het werk, dit zie ik eigenlijk helemaal niet zitten. Wat kan ik hier mee?? :-(
[ Bericht 100% gewijzigd door Mathemaat op 11-09-2015 21:54:23 ]
Als je weet waar iets vandaan komt, kan dat je een beter idee geven van waar je de oplossing moet zoeken.quote:
[..]
Ik zie eerlijk gezegd het nut niet in om een goede diagnose te krijgen. Dat gaat mij niet helpen. Ik weet waarom ik me verdrietig voel, ik weet ook wat mij gelukkiger kan maken.
Overigens kun je in de sportschool ook best contacten leggen. Misschien is het juist makkelijker om het daar te proberen omdat je in ieder geval gedeelde interesses hebt? Dan voelt een gesprek wellicht wat minder geforceerd.
Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?quote:
Ik werk als secetaresse en zie het echt niet zitten. Het is nog wel voor dezelfde werkgever, maar ik denk gewoom dat ik het nog niet aankan om al weer tr gaan werken.
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.
Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.
Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?
Ja mijn psycholoog zegt het zelfde, dat het goed zou zijn om het met x aantal uur te beginnen maar dat zie ik echt mometeel niet zitten. Het is nu ook echt geen fijne periode. De vader van mijn man ligt in het ziekenhuis en we hebben pas geleden te horen gekregen van een melding van amk.quote:
[..]
Volg je iets van therapie? Wat zegt jouw behandelaar ervan?
Ik weet uit ervaring dat thuis zitten soms even beter is in crisisperiodes. Echter kan het soms ook heel erg helpen om weer wat te gaan doen. Even je gedachten op andere dingen en nuttig bezig zijn.
Ik denk dat je voor jezelf goed moet bedenken waarom je denkt er niet klaar voor te zijn. Angst, geen zin, niet stabiel genoeg, meteen teveel uren weer?
En... Soms weet je alleen hoe het je afgaat als je het toch probeert.
Zijn er opties bespreekbaar? Bepaalde werkzaamheden hervatten die laagdrempelig zijn ipv meteen alles, beginnen met x uur per week.. ?
Het ging best wel goed tot voor een half jaar en nu moest ik dan toch maar weer aan het werk. Het is bij mij vooral angst. Sinds een half jaar kom ik weinig buiten en kom ik alleen op de zelfde plekken zoals in de supermarkt. Ik ben gewoon bang voor al die mensen ineens denk ik. En bang dat alles ineens mis gaat terwijl ik op werken ben.
Ik heb hulp van een psycholoog en thuis huishoudelijke hulp, maar de laatste weken doen we het samen
Nu oordeel je op basis van angst en dat is niet altijd reëel.
Uit jouw berichten klinken ook wel wat excuses. Wees nou eerlijk; een half uur heen en terug valt qua tijd erg mee, dat is toch vrij normaal. 'Ik kan niet werken want...' Terwijl jouw behandelaar het blijkbaar anders ziet. Natuurlijk is het zwaar, maar is thuis zitten de oplossing? Wat levert het jou op vraag ik me dan af.
De enige optie die jij hebt is om bedrijfsarts te bellen en daarmee te overleggen.
Aangezien je volgende week weer aan het werk moet neem ik aan dat je al wel gesprekken hebt gehad.
Ik persoonlijk zou zeggen; ga aan het werk want met thuiszitten kom je niet veel verder. Je hebt een jaar verzuimd en aan jouw problemen kunnen werken, probeer het gewoon met alles wat je hebt geleerd. Gaat het niet dan geef je dat aan.
Meteen zeggen dat iets niet gaat is wel heel erg makkelijk.
Wat betreft collega's; je bent toch niet verplicht om het hele verhaal te doen?
Je kunt ook gewoon heel simpel zeggen: Het ging een tijd niet goed met me. Nu valt het me nog steeds zwaar, maar ik wil toch weer proberen te werken.
Maar ook heb je gelijk hoor, ik moet het ook gewoon proberen of ik nou wil ja of de nee. Maar het valt me gewoon te zwaar op dit moment en voel ik me ontzettend slecht en down. :-(
Thuis zitten is ook zeker niet de oplossing, daardoor word het inderdaad alleen maar erger, ik bel zelfs me moeder op om naar buiten te gaan met mn kleine en daar moet ik me over heen zetten, maar angst is groot. En up en down dagen heb ik zelf niet in de hand :-(
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
De ups en downs gaan waarschijnlijk blijven..
Mij heeft het iig heel erg geholpen om weer wat te gaan doen. Thuis heb je erg veel tijd om na te denken en om te voelen. Als ik bezig ben dan doe ik dat veel minder. Natuurlijk is dat als ik mij down voel loodzwaar maar ik weet ook dat het de dag erna weer compleet anders kan zijn. Ik hoop voor jou dat jij langzaam weer kan opkrabbelen.
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
Ik denk dat het voor jou wel fijn is dat je met een maatschappelijkwerker of therapeut er over in gesprek kan. Mijn man heeft dit in het begin ook veel gedaan omdat die dingen niet begreep en moeite had met.quote:
Goede post appelsap!
Mag ik inbreken met een vraag?
Hebben jullie familieleden/partners die hulp hebben met jullie problematiek en hoe verloopt dat? Ik heb een post gemaakt in het topic voor mensen met psychiatrische ouders, maar die is flink aan het wegzakken.
M'n moeder heeft borderline en ze is zich aan het isoleren. Soms heb ik behoefte aan praktische oplossingen. De ggz instelling waar ze zit, zegt dat ik kan bellen als ik me zorgen maak, maar dat gaat vooral over hasr en niet zozeer over mijn omgaan met. Eigen huisarts/pohggz ofzo kent haar helemaal niet dus ik weet niet of dat handig is of juist wel.
Hoe ga jij dan er mee om als je je down voelt merken je collega dat? Ik ben daar het meest bang voor gewoon dat vragen stellen, dat ze alles willen weten, en bang om als ik onderweg ben na het werk dat ik iemand tegen kom die mij via via kent. Bang dat ze me gaan veroordelen door die poging en dat ze me liever niet zien. Maar zoveel angsten, en ja ik moet me er ook over heen zetten. Het is allemaal veel erger geweest dus ik moet ook gewoom gaan werken, maar ben gewoon bang en voel me enorm slecht. Maar wat een beetje helpt is dat het jou wel geholpen heeft weer gaan te werken.
Er zijn bij mij een beperkt aantal mensen (waar ik wel fijn mee kan werken) die wel iets weten. Soms is het te merken dat ik me wat minder voel, dan ben ik stiller of andere uitdrukking op m'n gezicht. Soms spreek ik het zelf ook uit dat ik even m'n dag niet heb. Soms wordt er wel eens gevraagd of het wel goed gaat omdat ze iets merken, dan zeg ik ook gewoon vandaag even wat minder.
Als er vragen gesteld worden en je wil geen antwoord geven dan kun je gerust zeggen dat je er liever niet over wil praten maar dat je de betrokkenheid wel waardeert.
Wat ik vooral merk (ook als collega zijnde van langdurig zieken) is dat het juist gewaardeerd wordt als je het weer probeert. Ook als het niet lukt. Men ziet dan dat jij je best doet en meer kan je ook niet doen.
R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.quote:
MevrouwPuff heb je een link naar de post? Kan het zo snel niet vinden of ik kijk erover heen.
Ik weet wel dat er cursussen en dergelijke zijn voor kinderen van ouders met psychiatrische problemen. Google maar eens op KOPP. Volgens mij is dit wel meer gericht op jongeren (tieners/jong volwassenen) maar wellicht zit er ook iets voor jou bij of kun je alsnog advies vragen.
Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.
Met hoeveel uur in de week begon jij in de week?
Ah, die kick had ik nog niet gezien.quote:
[..]
R&P / hoe omgaan met psychische problemen van ouders? Hier is mijn summiere topickick die niets opleverde.
Als ik zo google zie ik wat richtlijnen voor vooral kinderen en vrijgevestigde therapeuten.
Misschien is pohggz wel een goede.
Wel een lastige vraag..
De vraag is of jij nu echt een dochter kan zijn en of je dat wil zijn. Ondanks de diagnose blijft jouw moeder nog steeds wie ze is. Ze gaat over jouw grenzen heen en doet jou pijn. Enige optie is dan dat jij afstand neemt want zij zal het niet doen / kunnen.
Ik denk niet dat het verkeerd is om er afstandelijk of professioneel naar de kijken omdat je nu duidelijkheid hebt en weet wat de mogelijkheden zijn.
Je kan er wel willen zijn voor haar en een goede band willen hebben maar je moet ook realistisch blijven of dat (nu) mogelijk is.
Wat wel een verschil maakt is dat je nu weet welke diagnose ze heeft en dat zij hier zelf ook van op de hoogte is. Je kan haar vragen verantwoordelijkheid te nemen door in therapie te gaan, ook al zijn er misschien weinig verbetermogelijkheden. Ze kan hiermee wel keren zichzelf beter te begrijpen en wellicht beter leren communiceren (wat vaak toch wel een probleem is met iemand met borderline). Op die manier zou je wel wat dichterbij haar kunnen staan, mogelijk in de toekomst.
Wat ook een optie is, wanneer jouw moeder hier voor open staat, is om systeemgesprekken aan te vragen. Deze worden dan gericht op jullie band en manier van omgang. Het kan voor inzicht en (wederzijds) begrip zorgen.
Hoop dat je hier wat aan hebt..
Dat maakt systeemtherapie (op dit moment) niet mogelijk denk ik.
Dan zou ik iemand zoeken om voor jezelf gesprekken te hebben. Het maakt niet uit of ze haar wel of niet kennen want het gaat vooral om jouw ervaring hierin.
Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.quote:
Klopt mevrouwpuff, maar ik ben er gewoon heel erg bang voor dat ze vragen gaan stellen, dat ze het niet begrijpen of me raar aan kijken en dat is ook niet voor niks, ben al veel van me vrienden en zelfs familie leden kwijt geraakt. Het is niet zo dat me collega's me beste vrienden moeten zijn maar het zal mij niet goed doen wanneer ze me uit gaan lachen / roddelen met elkaar..
[ Bericht 0% gewijzigd door LordofLeaves op 12-09-2015 18:27:39 (typefout ) ]
Ja dat heb dus ook gehad en dat wil ik gewoon echt niet meer. Hoe ga jij daar mee om?quote:
[..]
Toen ik een aantal vrienden vertelde dat ik borderline had, gingen er voor mij meteen een aantal deuren dicht. Zo zie je maar weer... Tevens heb ik ook trekken van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en dat in combinatie met borderline... Het viel me meteen op hoe weinig mensen weten over borderline. Ze denken meteen weer aan alle clichés.
Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.quote:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.
Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??quote:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Qua werk trof ik het altijd heel slecht. Ik ben heel gevoelig voor kritiek en bij het minste of geringste ging ik overal tegenin wat natuurlijk weer leidde tot ontslag. Momenteel ben ik tot medio 2017 nog afgekeurd, maar ik mis het werken wel. Je krijgt na een hele tijd het gevoel dat je nutteloos bent, wat niet bevorderlijk is voor mijn emotionele stabiliteit. En ja, ik ben heel bang voor de mening van anderen. Daarom vertel ik ook zelden dat ik borderline heb, en al helemaal met dates, uitgaan en dergelijke.quote:
[..]
Qua vriendschappen / familie begrijp ik precies hoe je, je voelt! Ik begrijp dat het je vertrouwen heedt aangetast. Je kapt ze ook niet voor niks uit je leven. mensen hebben meteen vooroordelen over borderline. Oh zij is een borderliner, ik hoef niks meer te maken te hebben met haar.. Ik had al niet veel vriendinnen, heb altijd onzekerheid en altijd angst om contact te leggen.. Zelfs mijn familie heeft soort van veraden, melding doen bij amk, me gewoon zwart maken enzo.. Hoe kan ik nou gaan werken terwijl iedereen zo denkt van goh ze is een borderliner?.. Ben je ook bang voor de mening van??
Klopt helemaal. Ik heb het uitgaan op een heel laag pitje gezet. Ik kan mij er ook aan ergeren als ik weer lees dat anderen wel een leuke en fijne tijd hebben samen. Dan ga ik altijd weer twijfelen aan mezelf, waardoor ik weer in die bekende loop terecht kom van een zeer laag zelfbeeld en zelfwaardering. Het blijft verschrikkelijk. Ik zou best wel weer een nieuwe vriendin willen ofzo, maar je blijft altijd weer twijfelen of je er weer goed aan zou doen. Want je zou haar maar weer kwijtraken enz enz enz.quote:
[..]
Heel herkenbaar.. Ik zou het precies zo kunnen omschrijven. Ik heb ook niet echt vrienden meer. Wel mensen waar ik op school en werk leuk mee omga, maar daarbuiten nauwelijks. Voor een groot gedeelte inmiddels ook door mijzelf zoals jij ook omschrijft.
Kreeg laatst berichtjes van een meisje van mijn werk die wel wat leuks wilde gaan doen samen. Toch een soort van vriendin maar telkens als ik het dan concreet probeer te maken komt er wat tussen ofzo. Ik kan daar nog heel slecht mee omgaan.
Soms mis ik het best wel als ik dan om me heen hoor dat anderen wat met elkaar gaan drinken, stappen of weet ik veel wat.
Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. dan begint de stress van een baan vinden
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.
Het gevoel van minderwaardig zijn.
En ik voel me zo verraden, door mijn eigen ' moeder'
Ik voel helemaal niks meer nu en heb niet het gevoel dat ik door andere heen komen.
en dat andere altijd de pik op me hebben of niet eerlijk zijn.
Ik ben ook een man met borderline.quote:
Lastig, aangezien ik dan weer te maken krijg met grote persoonlijke teleurstellingen. In plaats van om "normaal" proberen met ze te praten, kapte ik ze meteen uit m'n leven en wil ook niet meer met ze praten. Zelfs na drie jaar therapie, vind ik het nog steeds erg moeilijk om met vrienden en familie te praten over borderline. Momenteel heb ik nauwelijks vrienden, omdat zoiets je vertrouwen in mensen nogal aantast. Maar ik mis het contact met mensen wel, hoewel ik vaak niet weet hoe er mee om te moeten gaan. Het zit hem bij mij heel erg in het zwart wit denken, onnodig druk zetten op mensen en die altijd aanwezige verlatingsangst. En ja, dat heeft mij een hele dierbare relatie en vriendschap gekost.
Aan de ene kant hecht ik op één of andere manier veel waarde aan dat label. Dat heeft te maken met omdat in het verleden behandelaars waren geweest die zeiden dat ik pertinent geen borderline heb want ik was daar niet impulsief genoeg voor, terwijl ik mezelf destijds erg herkende in mijn groepsgenoten die allemaal wel borderline hebben. Jaren later meldde ik mezelf aan voor een andere behandeling, want het ging nog steeds niet goed. Uit het persoonlijke onderzoek vooraf kwam uit dat ik wel degelijk borderline heb. Daar was ik eerst van geschrokken, omdat ik de stoornis vooral associeerde met verlatingsangst en manipuleren. En het was weer de zoveelste diagnose. Ze hebben me daar vervolgens uitgelegd wat borderline precies is, dat het meer te maken heeft met een zogenaamde onrijpe identiteitsontwikkeling. De typische borderline-symptomen zoals impulsiviteit, woede-uitbarstingen en auto-mutilatie zijn meer het gevolg van dat je niet goed weet wie je bent, wat je voelt, wat je wilt met je leven, etc. Als borderliner voel je je 'instabiel': je emoties en gedachten zijn de ene keer zus en de andere keer zo, maar ze zijn nooit in harmonie. Dus het houdt veel piekeren over jezelf in en continu bezig zijn met wie je bent en dat chronische nare gevoel dat je minderwaardig bent. In díe contex kon ik mezelf wel plaatsen, kon ik mezelf een plek geven en kon ik andere mensen met borderline ook weer beter begrijpen. Borderline is de eerste van de vele diagnosen die ik heb gehad waarmee ik me kan identificeren en waarbij ik het gevoel heb "dit is mijn probleem".Aan de andere kant vind ik het een dubieus begrip. Ik vind het woord 'stoornis' te beladen, want dat impliceert wat mij betreft dat er iets niet aan je klopt en dat je nooit 'normaal' kan worden. De gevoelens die borderliners hebben, heeft ieder mens. En ieder mens heeft een proces meegemaakt om uit te vogelen wie hij is en wat hij met zijn leven wilt. Het verschil is alleen dat dát voor de meeste mensen veel makkelijker is geweest; borderliners zijn in dat proces blijven hangen. Terwijl ze op geestelijk niveau allang voorbij hun emotionele niveau zijn gestreefd. Zo zie ik het.
Dus in die zin hoef je tegen mensen niet te zeggen dat je borderline hebt, omdat veel van hen jouw gevoelens kunnen begrijpen. Gevoelens van afwijzing en alleen zijn, kent iedereen. En wanneer je het begrip borderline er niet bij haalt, ben je 'één van hen' en niet iemand met een psychische stoornis, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus je hoeft niet met je borderline te leuren en zodoende dus ook niet bang zijn dat mensen je daarop afwijzen.
Zo makkelijk is het helaas weer niet, vind ikzelf, want dan moet je als 'normaal' mens gaan uitleggen waarom je je leven niet op orde kunt krijgen en waarom zaken zoals afwijzing jou zo kunnen raken of van je voetstuk kunnen gooien. En dan kom je weer op borderline uit.
Het blijft heel ingewikkeld.
Waar ik me aan vasthoud, is dat je in theorie van borderline kunt afkomen. In de praktijk gaat dat vaak niet. Maar wat wel kan lukken is meer harmonie proberen te krijgen in je leven. Ieder mens kan veranderen en voor iedereen is hoop. Daar hou ik me zelf aan vast.
Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.
Ik merk aan je manier van schrijven al dat het beter met je gaat.quote:
Al ander-halfjaar zonder therapie en kan niet zeggen dat het zo slecht gaat.
Blijkt dat paranoïde en schizotypische trekjes mij wel vaak bang maken en ik slaap erg slecht. Maar buiten dat is alles prima.
Je komt veel minder negatief en moedeloos over. En ik vind het ook positief dat je aan het sporten bent enzo. Daar zag je eerst zo tegenop omdat je dan andere mensen tegen zou komen. En ook al duurde het niet zolang: je hebt wél een vriendin gehad. Het gaat de goede kant op. Misschien werkte de psychische hulpverlening bij jou juist averechts, omdat je teveel werd opgedrongen wat je moet doen en wat je allemaal verkeerd deed. Elke keer dus de bevestiging dat je niet goed of minderwaardig bent. Ook al bedoelen ze het wellicht niet zo: ze zeggen wel dat je door je gedrag en manier van denken minder goed bent dan de meeste mensen die - volgens hen - geen psychische stoornis hebben.
Persoonlijkheidsstoornis of niet: jij bent degene die het best weet wat goed voor je is. Als jij het gelukkigst bent met een levensstijl die anderen vreemd vinden (en die psychologen dus afkeuren, want door je levensstijl plakken ze een etiketje op je dat je een psychische stoornis hebt) moet je die levensstijl volgen. Het is goed om je open te stellen voor feedback van anderen, maar niet dat je iets wordt opgedrongen. Dat werkt bij niemand trouwens.
Niet zo heel erg geweldig eigenlijk.. !quote:
Miljenik, hoe gaat het met werken?
Hier gaat het vrij wisselend momenteel. The sky is high.. en dan weer het tegenovergestelde. Stress kan toch zo'n grote impact hebben hè.:{
Ik functioneer nog prima maar ik voel me af en toe zo diep droevig en een soort van wanhopig van binnen (of andersom). Zo diep heb ik dat al een paar maanden niet gevoeld. Ik weet waar het vandaan komt, want momenteel ligt de druk erg hoog. Afstuderen wat inhoudt 40 uur per week stage en daarnaast scriptieonderzoek afronden en scriptie afschrijven. En daarnaast nog 8 uur per week werken. Dan willen m'n vriend en zoon ook nog wat aandacht. Even bikkelen want eind januari ben ik klaar. dan begint de stress van een baan vinden
Ik weet dat ik door de momenten heen moet waarop ik me echt heel slecht voel/heel goed voel, maar het verdragen van dat soort gevoelens blijft onmogelijk voelen.
Ik weet eigenlijk helemaal niet waarom het minder gaat.
Dat maakt het ook zo frustrerend.
Wat antwoorden jullie dan meestal?
Ik vind het vooral lastig als kinderen dat vragen.
Die wil ik niet belasten met zware dingen.
Een keer zei ik "daar heb ik vroeger pijn gehad"
En dat was gelukkig afdoende!
Borderline forum, kleinschalig, zoekt nog leden om het mee op te bouwen
http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/index/
In november heb ik nieuwe psychisch onderzoek bij het GGZ op de poli voor mensen met een bipolaire stoornis. Hopelijk gaat hier iets uitkomen, ik zie het leven steeds zwarter worden voor m'n ogen. Altijd leuk om te lezen dat borderline en manische depressiviteit hand in hand gaan. Jeuj!
Ik at al mijn emoties weg, geen snijwerk dus. De meeste littekens die ik heb (van het dik zijn en weer afvallen) , daar heb ik over heen laten tattoëren.quote:
Oooh ja die vraag, wat is dat? Als ze je arm zien.
Wat antwoorden jullie dan meestal?
Ik vind het vooral lastig als kinderen dat vragen.
Die wil ik niet belasten met zware dingen.
Een keer zei ik "daar heb ik vroeger pijn gehad"
En dat was gelukkig afdoende!
[ Bericht 0% gewijzigd door LordofLeaves op 24-10-2015 20:12:08 (typefout) ]
Je verteld het heel goed, heel herkenbaar. Ik herkende mijzelf ook erg in het borderline label, hoewel ik meteen verschrikkelijk vond. Wel jammer dat ik ervan overtuigd dat ik er nooit meer af zal komen. Nu nog accepteren dat het onderdeel van mij zal blijven. Momenteel leef ik van dag tot dag. Plannen doe ik niet meer, puur om andere mensen niet langer teleur te stellen als ik weer eens afzie van bepaalde dingen of wanneer ik weer uit het niets 180 graden ga draaien.quote:
[..]
Ik ben ook een man met borderline.
Aan de andere kant vind ik het een dubieus begrip. Ik vind het woord 'stoornis' te beladen, want dat impliceert wat mij betreft dat er iets niet aan je klopt en dat je nooit 'normaal' kan worden. De gevoelens die borderliners hebben, heeft ieder mens. En ieder mens heeft een proces meegemaakt om uit te vogelen wie hij is en wat hij met zijn leven wilt. Het verschil is alleen dat dát voor de meeste mensen veel makkelijker is geweest; borderliners zijn in dat proces blijven hangen. Terwijl ze op geestelijk niveau allang voorbij hun emotionele niveau zijn gestreefd. Zo zie ik het.
Dus in die zin hoef je tegen mensen niet te zeggen dat je borderline hebt, omdat veel van hen jouw gevoelens kunnen begrijpen. Gevoelens van afwijzing en alleen zijn, kent iedereen. En wanneer je het begrip borderline er niet bij haalt, ben je 'één van hen' en niet iemand met een psychische stoornis, als je begrijpt wat ik bedoel. Dus je hoeft niet met je borderline te leuren en zodoende dus ook niet bang zijn dat mensen je daarop afwijzen.
Zo makkelijk is het helaas weer niet, vind ikzelf, want dan moet je als 'normaal' mens gaan uitleggen waarom je je leven niet op orde kunt krijgen en waarom zaken zoals afwijzing jou zo kunnen raken of van je voetstuk kunnen gooien. En dan kom je weer op borderline uit.
Het blijft heel ingewikkeld.
Waar ik me aan vasthoud, is dat je in theorie van borderline kunt afkomen. In de praktijk gaat dat vaak niet. Maar wat wel kan lukken is meer harmonie proberen te krijgen in je leven. Ieder mens kan veranderen en voor iedereen is hoop. Daar hou ik me zelf aan vast.
Het wil gewoon niet vlotten, wat ik ook doe, mijn stoornis haalt me in.
Is dat niet wat het betekend om te leven met een stoornis, alles kan veranderen. Het is niet voorspelbaar...quote:
[..]
Je verteld het heel goed, heel herkenbaar. Ik herkende mijzelf ook erg in het borderline label, hoewel ik meteen verschrikkelijk vond. Wel jammer dat ik ervan overtuigd dat ik er nooit meer af zal komen. Nu nog accepteren dat het onderdeel van mij zal blijven. Momenteel leef ik van dag tot dag. Plannen doe ik niet meer, puur om andere mensen niet langer teleur te stellen als ik weer eens afzie van bepaalde dingen of wanneer ik weer uit het niets 180 graden ga draaien.
En ik zit al een poosje in de 'mensen zijn stom' stemming, ik hoop dat dat weer wat beter gaat worden de komende tijd....
Niet dezelfde stoornis, maar die stemming heb ik erg vaak!quote:
Eigenlijk hoor ik ook in dit topic thuis: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
En ik zit al een poosje in de 'mensen zijn stom' stemming, ik hoop dat dat weer wat beter gaat worden de komende tijd....
Je kan wél veranderen!quote:
[..]
Je verteld het heel goed, heel herkenbaar. Ik herkende mijzelf ook erg in het borderline label, hoewel ik meteen verschrikkelijk vond. Wel jammer dat ik ervan overtuigd dat ik er nooit meer af zal komen. Nu nog accepteren dat het onderdeel van mij zal blijven. Momenteel leef ik van dag tot dag. Plannen doe ik niet meer, puur om andere mensen niet langer teleur te stellen als ik weer eens afzie van bepaalde dingen of wanneer ik weer uit het niets 180 graden ga draaien.
Borderline betekent "emotioneel nog niet stabiel". Ieder mens moet zichzelf leren kennen en hoe zijn emoties werken. Daar is in principe je puberteit en adolescentie voor: in die periode gaan mensen hun grenzen verkennen en leren ze een balans vinden wanneer ze hun impulsen moeten volgen en wanneer ze bedachtzaam moeten zijn. Mensen leren zichzelf kennen tijdens hun hele leven, maar in de puberteit en adolescentie leg je in principe de basis.
Bij borderline en ook andere persoonlijkheidsstoornissen is er wat mis gegaan tijdens die periode, denk ik. Als je bijvoorbeeld tijdens je middelbare schoolperiode erg gepest bent, heb je niet je grenzen kunnen leren kennen en leer je je niet sociaal te ontwikkelen. Dat gaat niet als je door je omgeving wordt opgejaagd als een wild dier en elke keer de onterechte bevestiging krijgt dat je minderwaardig bent.
Als je volwassen bent, heb je meer verplichtingen en ben je op geestelijk niveau ook verder, dus het is dan veel moeilijker om in te halen wat je in de puberteit hebt gemist.
Met de dag leven is niet goed, ook al zijn er weet ik hoeveel mensen die dat wel als levensadvies meegeven. Als mens kan je vooruit plannen en perspectief creëren waar je met je leven naartoe wilt. Dat jij dat niet kan of durft, komt omdat je te minderwaardig over jezelf denkt en te weinig vertrouwen in jezelf hebt. Borderliners denken dat ze geen controle over hun emoties hebben en zijn daarom impulsief en doen een te hoog beroep op anderen. Borderliners hebben net zoals ieder ander mens wél controle over hun emoties. Ze moeten er alleen nog achter komen hoe die emoties bij hen werken en meer vertrouwen in zichzelf krijgen.
Therapie kan je erg helpen, maar het lost helaas niet alles op. Dat komt omdat de behandelaars hun cliënten teveel zien als 'gestoorden' en zich focussen op wat er anders is bij jou als borderliner ten opzichte van de meeste mensen. Ze denken teveel in een tunnelvisie. De meesten proberen toch hun cliënten juist niet zo te zien en houden zich voor dat het gewoon mensen zijn zoals iedereen. Maar een psych is wel opgeleid om zich vooral te focussen op het ziektebeeld, dus tegen wil en dank gaat hij je wel teveel als gestoorde zien. Hij kan niet in je hoofd kijken om het totaalplaatje van jouw persoonlijkheid te zien. Dat kan niemand overigens.
Daarom is het zo moeilijk om harmonie in je leven te creëren. Je bent een uniek persoon. Wat bij anderen helpt, kán bij jou helpen, maar soms ook niet. Daar moet je zelf achterkomen. Je moet zelf de regie over je leven nemen en je niet laten misleiden door negatieve gevoelens en het idee dat het toch niet goed met je gaat komen.
Was het maar voorspelbaar, dan kun je er enigszins nog op inspringen. Vaak denk je een goede dag te zullen hebben en dan gaat alles binnen een aantal uren compleet mis. Verschrikkelijk is dat! Hoe ga jij er mee om dan?quote:
[..]
Is dat niet wat het betekend om te leven met een stoornis, alles kan veranderen. Het is niet voorspelbaar...
Zo te lezen sta jij een stuk positiever in het leven dan ik. In hoeverre ben je dan met therapie en hoe ga je ermee om? Het klopt absoluut dan psychiaters alleen maar kijken naar het " gestoord " zijn, dat is ook iets waar ik mij enorm aan erger.quote:
[..]
Je kan wél veranderen!
Borderline betekent "emotioneel nog niet stabiel". Ieder mens moet zichzelf leren kennen en hoe zijn emoties werken. Daar is in principe je puberteit en adolescentie voor: in die periode gaan mensen hun grenzen verkennen en leren ze een balans vinden wanneer ze hun impulsen moeten volgen en wanneer ze bedachtzaam moeten zijn. Mensen leren zichzelf kennen tijdens hun hele leven, maar in de puberteit en adolescentie leg je in principe de basis.
Bij borderline en ook andere persoonlijkheidsstoornissen is er wat mis gegaan tijdens die periode, denk ik. Als je bijvoorbeeld tijdens je middelbare schoolperiode erg gepest bent, heb je niet je grenzen kunnen leren kennen en leer je je niet sociaal te ontwikkelen. Dat gaat niet als je door je omgeving wordt opgejaagd als een wild dier en elke keer de onterechte bevestiging krijgt dat je minderwaardig bent.
Als je volwassen bent, heb je meer verplichtingen en ben je op geestelijk niveau ook verder, dus het is dan veel moeilijker om in te halen wat je in de puberteit hebt gemist.
Met de dag leven is niet goed, ook al zijn er weet ik hoeveel mensen die dat wel als levensadvies meegeven. Als mens kan je vooruit plannen en perspectief creëren waar je met je leven naartoe wilt. Dat jij dat niet kan of durft, komt omdat je te minderwaardig over jezelf denkt en te weinig vertrouwen in jezelf hebt. Borderliners denken dat ze geen controle over hun emoties hebben en zijn daarom impulsief en doen een te hoog beroep op anderen. Borderliners hebben net zoals ieder ander mens wél controle over hun emoties. Ze moeten er alleen nog achter komen hoe die emoties bij hen werken en meer vertrouwen in zichzelf krijgen.
Therapie kan je erg helpen, maar het lost helaas niet alles op. Dat komt omdat de behandelaars hun cliënten teveel zien als 'gestoorden' en zich focussen op wat er anders is bij jou als borderliner ten opzichte van de meeste mensen. Ze denken teveel in een tunnelvisie. De meesten proberen toch hun cliënten juist niet zo te zien en houden zich voor dat het gewoon mensen zijn zoals iedereen. Maar een psych is wel opgeleid om zich vooral te focussen op het ziektebeeld, dus tegen wil en dank gaat hij je wel teveel als gestoorde zien. Hij kan niet in je hoofd kijken om het totaalplaatje van jouw persoonlijkheid te zien. Dat kan niemand overigens.
Daarom is het zo moeilijk om harmonie in je leven te creëren. Je bent een uniek persoon. Wat bij anderen helpt, kán bij jou helpen, maar soms ook niet. Daar moet je zelf achterkomen. Je moet zelf de regie over je leven nemen en je niet laten misleiden door negatieve gevoelens en het idee dat het toch niet goed met je gaat komen.
Dat komt mij zo bekend voor. Sluit je je dan ook helemaal af van de wereld?quote:
Eigenlijk hoor ik ook in dit topic thuis: ontwijkende persoonlijkheidsstoornis.
En ik zit al een poosje in de 'mensen zijn stom' stemming, ik hoop dat dat weer wat beter gaat worden de komende tijd....
Hoe kom je er zo bij dat je je verraden voelt? Dat gevoel van niets meer voelen is wel zo ellendig. Gelukkig begin ik er weer een beetje uit te komen, al duurde het wel een dikke maand.quote:
Ik heb er momenteel weer heel veel moeite mee.
Het gevoel van minderwaardig zijn.
En ik voel me zo verraden, door mijn eigen ' moeder'
Ik voel helemaal niks meer nu en heb niet het gevoel dat ik door andere heen komen.
en dat andere altijd de pik op me hebben of niet eerlijk zijn.
Ik ben niet echt de autoriteit om naar te luisteren, of drank of gamen. Ik moet dan afleiding hebben veel afleiding. Als schizoïde hrb ik totaal geen sociaal leven, soms voel ik die behoefte, als ik dan een boek lees met vriendschappen tussen personages is het verkeken.quote:
[..]
Was het maar voorspelbaar, dan kun je er enigszins nog op inspringen. Vaak denk je een goede dag te zullen hebben en dan gaat alles binnen een aantal uren compleet mis. Verschrikkelijk is dat! Hoe ga jij er mee om dan?
Je moet dus ergens ook je triggers weten te identificeren, en bij alles afvragen of je wel in een goeie gemoedstoestand bent dit of dat te doen. Het zal per stoornis verschillen.
Gelukkig heb ik een partner waarbij ik dit dan ff kan zeggen en hij heeft dan wel wat meer contacten zodat ik ze toch ook wel krijg. Maar t afsluiten is wel mijn eerste reactie ja. Of plichtmatig beleefd doen, dat nog net wel.quote:
[..]
Dat komt mij zo bekend voor. Sluit je je dan ook helemaal af van de wereld?
Daar heb je een goed punt. Zal er eens over na denken.quote:
[..]
Je moet dus ergens ook je triggers weten te identificeren, en bij alles afvragen of je wel in een goeie gemoedstoestand bent dit of dat te doen. Het zal per stoornis verschillen.
Niets zo erg als plichtmatig beleefd doen. Je zou dan haast een hekel aan jezelf krijgen.quote:
[..]
Gelukkig heb ik een partner waarbij ik dit dan ff kan zeggen en hij heeft dan wel wat meer contacten zodat ik ze toch ook wel krijg. Maar t afsluiten is wel mijn eerste reactie ja. Of plichtmatig beleefd doen, dat nog net wel.
Maar in een terugtrek fase ben ik al vaker "vrienden" verloren.
Helaas maar waar.
Ik kan niet met en ik kan niet zonder mensen, frustrerend.
Ik zit nu in een eenzaam voelen fase en meer contact willen.
Maar dat lukt dan ook niet zomaar.
Ik ben nu 40 en de borderline is wel rustiger geworden maar soms sluipt het zo van achteren op dat je weer terug bij af lijkt te zijn.
En dan ben ik teleurgesteld in mezelf.....het zou toch nu zo onderhand wel eens goed moeten gaan toch?!
Zo, maar dan ook zo herkenbaar allemaal. Helaas heb ik geen partner meer om tegenaan te lullen, en vaak mis ik dat wel. Vooral als je iemand hebt of hebt gehad die je helemaal begreep. Ben zelf 32 en vaak denk ik dat het beter gaat, totdat er zich weer een moment aanbied... Dat zijn de dagen waarop ik het liefst wegkruip en niemand wil spreken. Doe ik dat wel, dan gaat het gegarandeerd fout.quote:
Ik heb een partner waar ik tegenaan kan klagen, dat schaalt wel ;-)
Maar in een terugtrek fase ben ik al vaker "vrienden" verloren.
Helaas maar waar.
Ik kan niet met en ik kan niet zonder mensen, frustrerend.
Ik zit nu in een eenzaam voelen fase en meer contact willen.
Maar dat lukt dan ook niet zomaar.
Ik ben nu 40 en de borderline is wel rustiger geworden maar soms sluipt het zo van achteren op dat je weer terug bij af lijkt te zijn.
En dan ben ik teleurgesteld in mezelf.....het zou toch nu zo onderhand wel eens goed moeten gaan toch?!
Ik heb ook nog een hond (en 4 katten) waar ik tegen praat.
En gelukkig moet ik daar elke dag mee naar buiten.
Anders zou ik me helemaal afsluiten van de buitenwereld vrees ik.
Ik heb mentalisation based treatment gevolgd en daarmee zijn de moodswings bij mij wat minder geworden. Ik heb praktisch geen angstaanvallen meer en het gevoel dat ik compleet verloren ben, is ook een stuk minder.quote:
[..]
Zo te lezen sta jij een stuk positiever in het leven dan ik. In hoeverre ben je dan met therapie en hoe ga je ermee om? Het klopt absoluut dan psychiaters alleen maar kijken naar het " gestoord " zijn, dat is ook iets waar ik mij enorm aan erger.
Ik denk dat je borderline niet moet zien als iets waar je persé je hele leven last van hoeft te hebben. Ik zie het zelf meer als 'gebrek aan emotionele ontwikkeling'. Daar moet je niet iets negatiefs aan koppelen als bijvoorbeeld "ik ben infantiel" of "ik heb vroeger niet genoeg mijn best gedaan" (wat ikzelf echter toch wel vaak doe), maar meer dat je jezelf alsnog kan ontwikkelen en groeien.
Bij mij is niet een eetstoornis geconstateerd, maar ik heb wel problemen gehad met mijn eetgedrag. Ik was altijd aan het snoepen en bunkeren, waarschijnlijk ook om emoties weg te vreten en ook tegen een soort van onrust. Roken doe je immers ook veel vaker als je bijvoorbeeld moet wachten op de bus en niet zozeer omdat je het lekker vindt.
Ik ben nu wel van het roken af, ik eet gezonder (drink geen frisdrank meer) en ik ga vaak naar de sportschool. Dus in die zin heb ik mezelf wel bewezen dat ik beschik over genoeg discipline om patronen te doorbreken. Ik zie er nu op mijn 35e veel beter en jonger uit dan 10 jaar terug op mijn 25e.
Maar ik heb nog wel erg last van faalangst. Als ik mezelf vergelijk met 'normale mensen' moet ik van mezelf nog heel veel veranderen en schaam ik me ook voor mijn tekortkomingen. Qua afspraken nakomen en structuur ben ik te onbetrouwbaar.
En waarom slik je het dan als je denkt dat het geen effect heeft?quote:
En weer nieuwe medicijnen. Waarom denkt men dat het daar beter van word???
Waarvoor heb je ze voorgeschreven gekregen?quote:
En weer nieuwe medicijnen. Waarom denkt men dat het daar beter van word???
Ik moet duidelijk nog uit die negatieve fase komen. Het zal moeilijk worden, maar uiteindelijk zal er toch ooit een einde aan al die ellende moeten zijn. Je bent er toch wel klaar mee en dan ga je je afvragen waarom het nooit ophoudt. Afijn, de komende maanden zal het weer zwaar worden en ik heb nu genoeg stappen terug gedaan. Tijd voor kleine stapjes voorwaarts.quote:
[..]
Ik heb mentalisation based treatment gevolgd en daarmee zijn de moodswings bij mij wat minder geworden. Ik heb praktisch geen angstaanvallen meer en het gevoel dat ik compleet verloren ben, is ook een stuk minder.
Ik denk dat je borderline niet moet zien als iets waar je persé je hele leven last van hoeft te hebben. Ik zie het zelf meer als 'gebrek aan emotionele ontwikkeling'. Daar moet je niet iets negatiefs aan koppelen als bijvoorbeeld "ik ben infantiel" of "ik heb vroeger niet genoeg mijn best gedaan" (wat ikzelf echter toch wel vaak doe), maar meer dat je jezelf alsnog kan ontwikkelen en groeien.
Bij mij is niet een eetstoornis geconstateerd, maar ik heb wel problemen gehad met mijn eetgedrag. Ik was altijd aan het snoepen en bunkeren, waarschijnlijk ook om emoties weg te vreten en ook tegen een soort van onrust. Roken doe je immers ook veel vaker als je bijvoorbeeld moet wachten op de bus en niet zozeer omdat je het lekker vindt.
Ik ben nu wel van het roken af, ik eet gezonder (drink geen frisdrank meer) en ik ga vaak naar de sportschool. Dus in die zin heb ik mezelf wel bewezen dat ik beschik over genoeg discipline om patronen te doorbreken. Ik zie er nu op mijn 35e veel beter en jonger uit dan 10 jaar terug op mijn 25e.
Maar ik heb nog wel erg last van faalangst. Als ik mezelf vergelijk met 'normale mensen' moet ik van mezelf nog heel veel veranderen en schaam ik me ook voor mijn tekortkomingen. Qua afspraken nakomen en structuur ben ik te onbetrouwbaar.
Stiekem ben ik altijd benieuwd naar wat mensen tegen hun dieren zeggen. Heb er namelijk zelf geen.quote:
Toch wel fijn die herkenning hier.
Ik heb ook nog een hond (en 4 katten) waar ik tegen praat.
En gelukkig moet ik daar elke dag mee naar buiten.
Anders zou ik me helemaal afsluiten van de buitenwereld vrees ik.
Vanalles, vooral over wat ze hebben gedaan. Dat kan lief zijn, maar soms is mn kat een kotskipje (haarbal....) of zoietsquote:
[..]
Stiekem ben ik altijd benieuwd naar wat mensen tegen hun dieren zeggen. Heb er namelijk zelf geen.
Whehehe, zit je kat je dan ook heel begrijpend aan te kijken?quote:
[..]
Vanalles, vooral over wat ze hebben gedaan. Dat kan lief zijn, maar soms is mn kat een kotskipje (haarbal....) of zoiets
Nee, die kan ik met een lief stemmetje voor alles en nog wat uitmakenquote:
[..]
Whehehe, zit je kat je dan ook heel begrijpend aan te kijken?
Over wat zij hebben gedaan (leuk of stout)
Soms hoe ik me voel en dat ik blij ben dat zij er zijn.
Echt vanalles
Hahaha, je kat moest eens weten!quote:
[..]
Nee, die kan ik met een lief stemmetje voor alles en nog wat uitmaken
"oh heb je weer tekst? Wat zeg je allemaal dan, ik versta geen kats"quote:
[..]
Stiekem ben ik altijd benieuwd naar wat mensen tegen hun dieren zeggen. Heb er namelijk zelf geen.
"ben je wit? Ja, je bent wit he? Toch knap dat je dat zo mooi wit houdt"
"ben je een knappe poes?"
Ik lul echt de grootste onzin tegen mijn katten
Ik praat soms serieus met zo'n stemmetje tegen mijn kat
Ik ookquote:Op vrijdag 30 oktober 2015 17:35 schreef Pulzzar het volgende:
Ik praat soms serieus met zo'n stemmetje tegen mijn kat
Tering.... geweldig!quote:
[..]
"ben je wit? Ja, je bent wit he? Toch knap dat je dat zo mooi wit houdt"
Hahaha, ik zou exact hetzelfde doen!quote:
Ik praat soms serieus met zo'n stemmetje tegen mijn kat
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!quote:
[..]
En waarom slik je het dan als je denkt dat het geen effect heeft?
Voor welke klachten/symptomen zouden ze moeten helpen?quote:
[..]
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!
Om welke medicatie gaat het?quote:
[..]
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!
Weet de arts die ze voorschrijft dat je ze toch niet neemt?
Klinkt als één of ander kalmeringsmiddel...quote:
De kalmeringsmiddelen die ik bij oude patienten zie voorgeschreven staan, worden net zo goed aan jongere personen en psychiatrische patienten gegeven.quote:
[..]
Klinkt als één of ander kalmeringsmiddel...
Kan werkelijk niet bedenken om welk middel het zou moeten gaan en ik werk oa in de ouderenzorg.
Ben momenteel een stage aan het lopen.
Nu werd door een leidinggevende gevraagd of ik voor een bepaalde werkdienst kon invullen ivm personeelstekort (normaal sta ik boventallig).
Kreeg hierbij de letterlijke opmerking; 'dan krijgen we tenminste ook nog eens iets terug voor je.'
Ik vat dat soort opmerkingen dus veel te persoonlijk op. Heb dan meteen het gevoel dat ik waardeloos ben en alleen maar een last ben.
Ik weet wel dat het niet zo is, want ze zijn op stage erg tevreden over me... Maar dat gevoel overheerst dan toch. Hoop dat ik het snel kwijtraak.
Ik zou daar ook niet blij van worden hoor, dat had best wat aardiger gebracht mogen worden. Maar sommige mensen zijn nou eenmaal lomp.... dus niet vreemd dat je ervan baalt.quote:
Had hier vandaag een dipje.
Ben momenteel een stage aan het lopen.
Nu werd door een leidinggevende gevraagd of ik voor een bepaalde werkdienst kon invullen ivm personeelstekort (normaal sta ik boventallig).
Kreeg hierbij de letterlijke opmerking; 'dan krijgen we tenminste ook nog eens iets terug voor je.'
Ik vat dat soort opmerkingen dus veel te persoonlijk op. Heb dan meteen het gevoel dat ik waardeloos ben en alleen maar een last ben.
Ik weet wel dat het niet zo is, want ze zijn op stage erg tevreden over me... Maar dat gevoel overheerst dan toch. Hoop dat ik het snel kwijtraak.
Als je weet dat ze tevreden over je zijn, zou ik mezelf in blijven prenten dat het maar een grapje is. Ik snap heel goed dat jij je door dat soort opmerkingen klote voelt, want dat zou ik ook hebben. Maar het is meteen een goede oefening om dingen die niet persoonlijk zijn bedoeld ook niet persoonlijk op te vatten. Als dat soort botte grapjes je in de toekomst minder raken, weet je meteen dat je zelfvertrouwen is gegroeid.quote:
Had hier vandaag een dipje.
Ben momenteel een stage aan het lopen.
Nu werd door een leidinggevende gevraagd of ik voor een bepaalde werkdienst kon invullen ivm personeelstekort (normaal sta ik boventallig).
Kreeg hierbij de letterlijke opmerking; 'dan krijgen we tenminste ook nog eens iets terug voor je.'
Ik vat dat soort opmerkingen dus veel te persoonlijk op. Heb dan meteen het gevoel dat ik waardeloos ben en alleen maar een last ben.
Ik weet wel dat het niet zo is, want ze zijn op stage erg tevreden over me... Maar dat gevoel overheerst dan toch. Hoop dat ik het snel kwijtraak.
Als je echter toch teveel moeite hebt met dit soort grapjes, mag je er best wat van zeggen. Zo van: "Ik weet dat je het niet meent en ik vind ook dat een geintje af en toe moet kunnen. Maar het kwam erg rauw op mijn dak. Ik doe mijn best hier en door dit soort opmerkingen kan ik mij zo klote voelen dat mijn werk er onder te lijden heeft. Wil je daar alsjeblieft voortaan rekening mee houden?"
Ik denk dat diegene die het zei het wel voor een deel meende. Het is een leidinggevende met een kantoorbaan die stagiaires ziet als iets waar je veel in moet investeren. Ze ziet alleen niet wat ik er op de werkvloer voor teruggeef. Ik zorg namelijk anderzijds wel voor minder werkdruk omdat ik ook veel taken op me neem.Dat is een beetje jammer als dat dan door zo iemand niet gezien wordt.quote:
[..]
Als je weet dat ze tevreden over je zijn, zou ik mezelf in blijven prenten dat het maar een grapje is. Ik snap heel goed dat jij je door dat soort opmerkingen klote voelt, want dat zou ik ook hebben. Maar het is meteen een goede oefening om dingen die niet persoonlijk zijn bedoeld ook niet persoonlijk op te vatten. Als dat soort botte grapjes je in de toekomst minder raken, weet je meteen dat je zelfvertrouwen is gegroeid.
Als je echter toch teveel moeite hebt met dit soort grapjes, mag je er best wat van zeggen. Zo van: "Ik weet dat je het niet meent en ik vind ook dat een geintje af en toe moet kunnen. Maar het kwam erg rauw op mijn dak. Ik doe mijn best hier en door dit soort opmerkingen kan ik mij zo klote voelen dat mijn werk er onder te lijden heeft. Wil je daar alsjeblieft voortaan rekening mee houden?"
Verder is ze ook sowieso niet zo tactisch met hoe ze opmerkingen brengt.
Ik trek het me gelukkig al een stuk minder aan dan jaren geleden. Dus er is al een hoop veranderd. Maar toch trigger het nog gevoelens en gedachten.
Voel me er na een nacht slapen al beter over. Het is blijkbaar haar mening, zegt niks over wie ik ben als persoon en over hoe ik mijn taken daar vervul.
Prima toch? Dan doe je toch iets goed.quote:
[..]
Ik trek het me gelukkig al een stuk minder aan dan jaren geleden. Dus er is al een hoop veranderd. Maar toch trigger het nog gevoelens en gedachten.
Voel me er na een nacht slapen al beter over. Het is blijkbaar haar mening, zegt niks over wie ik ben als persoon en over hoe ik mijn taken daar vervul.
Vind het knap van je dat je het zo snel van je af kunt zetten.Wellicht een licht slaapmiddel? Ik zou het zo ook niet weten.quote:
[..]
De kalmeringsmiddelen die ik bij oude patienten zie voorgeschreven staan, worden net zo goed aan jongere personen en psychiatrische patienten gegeven.
Kan werkelijk niet bedenken om welk middel het zou moeten gaan en ik werk oa in de ouderenzorg.
Haldolquote:
Als je je niet serieus genomen voelt door de psychiater zou ik een gesprek met hem aangaan om van hem te horen waarom hij denkt dat het middel bij jou helpt. Waarom niet toch? Het gaat tenslotte om jouw lijf.quote:
Top dat je het zo kunt relativeren!quote:
Ik trek het me gelukkig al een stuk minder aan dan jaren geleden. Dus er is al een hoop veranderd. Maar toch trigger het nog gevoelens en gedachten.
Voel me er na een nacht slapen al beter over. Het is blijkbaar haar mening, zegt niks over wie ik ben als persoon en over hoe ik mijn taken daar vervul.
Het zal altijd wel een gevoelig punt blijven. Dat geldt trouwens tevens voor mensen zonder een diagnose persoonlijkheidsstoornis: die zijn ook niet van steen.Tja, botte mensen zal je altijd blijven houden.
Wordt lang niet alleen aan ouderen gegeven hoor!quote:
Haldol kan een hoop rust geven! Kortwerkend dus het werkt relatief snel en het is ook vrij snel uitgewerkt.
Ik weer niet waar je het precies voor voorgeschreven krijgt natuurlijk.
Is dat niet dat enge zombie makend medicijn?quote:
Is dat je belangrijkste reden? Het is gewoon een antipsychoticum, wordt niet alleen aan bejaarden gegeven.quote:
[..]
Ik slik zs ook niet. Ga geen medicijnen in nemen die ze ook bij bejaarden voorschrijven.. !!
Ik heb Haldol laatst een keer gekregen, als injectie, tijdens een opname. Dat was 's avonds laat en ik ging daarna slapen, ik weet dus niet wat voor effect het heeft, behalve dat ik heel slaperig was (maar dat zou ook door de omstandigheden kunnen komen).
Verder geen bijwerkingen gehad na de injectie? Ben toch wel benieuwd wat dat spul met je doet.quote:
[..]
Is dat je belangrijkste reden? Het is gewoon een antipsychoticum, wordt niet alleen aan bejaarden gegeven.
Ik heb Haldol laatst een keer gekregen, als injectie, tijdens een opname. Dat was 's avonds laat en ik ging daarna slapen, ik weet dus niet wat voor effect het heeft, behalve dat ik heel slaperig was (maar dat zou ook door de omstandigheden kunnen komen).
Nope, maar ik ben niet zo gevoelig voor medicijnen.quote:
[..]
Verder geen bijwerkingen gehad na de injectie? Ben toch wel benieuwd wat dat spul met je doet.
Altijd handig. Zat net de bijsluiter te lezen en van dat spul zou ik niet zo enthousiast worden. Nou jaaa... klein beetje misschienquote:
[..]
Nope, maar ik ben niet zo gevoelig voor medicijnen.
. Maar goed, ik ben dan ook niet psychotisch. Gelukkig maar.Ik sliep er enorm goed op. Maar was overdag ook niets waard.
Alles vlak en mat, soort zombie.
Maar dat is voor iedereen anders, sommige mensen zweren erbij.
Ik heb nu Risperdal, dat werkt voor mij beter.
Maar als je zo'n weerstand hebt tegen Haldol zou ik dat toch bespreken met je arts.
Beter samen naar iets anders zoeken dan.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Laat het gewoon gebeuren en forceer het niet. Wanneer je het gaat forceren en van jezelf gaat eisen dat het goed moet gaan, ga je je alleen maar meer klote voelen en duurt het ook langer.quote:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Je komt er wel doorheen. Even door die zure appel heen bijten!quote:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Ik wil niet aan dingen denken en dan denk je er juist aan. Zucht.
Zal het wel uitzitten en maar zien
Kan ook overprikkeling zijn, laat die tv eens uit en ga wat rustigers doen?quote:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Dat dus. Het niet meer volgen van het nieuws e.d. zorgt voor een hoop rust.quote:
[..]
Kan ook overprikkeling zijn, laat die tv eens uit en ga wat rustigers doen?
Ik word er ook echt heel erg slaperig van. Echt heel erg moe, en ik weet dus daf ze het niet alleen voor bejaarden voor schrijven. Maar als jij er gelukkig van word is het goed, ik hoef he niet perse er mee eens te zijnquote:
[..]
Is dat je belangrijkste reden? Het is gewoon een antipsychoticum, wordt niet alleen aan bejaarden gegeven.
Ik heb Haldol laatst een keer gekregen, als injectie, tijdens een opname. Dat was 's avonds laat en ik ging daarna slapen, ik weet dus niet wat voor effect het heeft, behalve dat ik heel slaperig was (maar dat zou ook door de omstandigheden kunnen komen).
Heb je dat wel vaker met periodes en weet je ook hoelang dat dan ongeveer duurt?quote:
Hier gaat het intussen ruk.
Ik huil om alles en maak de hele tijd ruzie :-(
Trek me alles persoonlijk aan en dingen die ik op tv zie die ik liever niet had gezien/gehoord etc.
Voel mezelf gewoon weer afglijden in een depressie
Heel vervelend om je zo te voelen.
Word een beetje gek van mijn eigen stemmingen.
Ook enge dromen en slecht slapen, depressief voelen (alles kost zoveel extra moeite)
Hopelijk snel door deze periode heen
Het was niet eens op het nieuws maar bij boulevard, een hersenloos programma voor onder het eten....ging het ineens over een hashtag op social media over sexueel misbruik, "zeghet" ofzoiets was het. Goed bedoelde actie hoor....maar schoot bij mij helemaal verkeerd op dat momentquote:
[..]
Dat dus. Het niet meer volgen van het nieuws e.d. zorgt voor een hoop rust.
Boulevard brengt mijn bloed ook aan het koken.quote:
[..]
Het was niet eens op het nieuws maar bij boulevard, een hersenloos programma voor onder het eten....ging het ineens over een hashtag op social media over sexueel misbruik, "zeghet" ofzoiets was het. Goed bedoelde actie hoor....maar schoot bij mij helemaal verkeerd op dat moment
Hoe gaat het nu dan?Afwachten wat voor stemmingen morgen brengt.
Sterkte ik heb gelukkig een stabiele basis voor gevoel, of nouja een redelijke.quote:
Vandaag ging het in ieder geval wel okay.
Afwachten wat voor stemmingen morgen brengt.
Redelijk is vaak al goed genoeg. Ik zou willen dat ik dat had.quote:
[..]
Sterkte ik heb gelukkig een stabiele basis voor gevoel, of nouja een redelijke.
Okay is in ieder geval iets positiefs toch?quote:
Vandaag ging het in ieder geval wel okay.
Afwachten wat voor stemmingen morgen brengt.
Hmm zodra ik een sterke emotie voel, voel ik me labiel, komt omdat ik dit zelden voel. Had een goeie band met mijn opa, maar toen hij dood ging, deed het weinig met me. Ik dacht lekker een vrije dag van school.quote:
[..]
Redelijk is vaak al goed genoeg. Ik zou willen dat ik dat had.
Mijn emoties zijn vrij grijs ik heb ze wel. Maar niet zo sterk iets als paniek raakt mij pas op het moment dat de realiteit ervoor vraagt. Alleen paniek als het misgaat en kk met de neus op de feiten wordt gedrukt, andere dingen doen me weinig. Woede speelt wel een rol maar ik voel me eigenlijk nooit echt eenzaam of zo de keren dat ik het doe kan ik op een hand tellen.
Dus je zou kunnen zeggen dat ik vaak wel wat kouwer of ongepast overkom. En ik kan ook niet omgaan met mijn gevoelens hierdoor dat ben ik kwijt ik voel me direct labiel en denk dat ik doorgeslagen ben.
Maar je leeft toch niet bijna 24/7 in een grijs gebied? Heb zelf een hele vlakke periode meegemaakt na een lange tijd van depressie. Vond het maar niets.quote:
[..]
Hmm zodra ik een sterke emotie voel, voel ik me labiel, komt omdat ik dit zelden voel. Had een goeie band met mijn opa, maar toen hij dood ging, deed het weinig met me. Ik dacht lekker een vrije dag van school.
Mijn emoties zijn vrij grijs ik heb ze wel. Maar niet zo sterk iets als paniek raakt mij pas op het moment dat de realiteit ervoor vraagt. Alleen paniek als het misgaat en kk met de neus op de feiten wordt gedrukt, andere dingen doen me weinig. Woede speelt wel een rol maar ik voel me eigenlijk nooit echt eenzaam of zo de keren dat ik het doe kan ik op een hand tellen.
Dus je zou kunnen zeggen dat ik vaak wel wat kouwer of ongepast overkom. En ik kan ook niet omgaan met mijn gevoelens hierdoor dat ben ik kwijt ik voel me direct labiel en denk dat ik doorgeslagen ben.
Niet 24/7 maar een groot gedeelte nu zit ik hier alleen deze post te schrijven. Als je me vraagt 'wat voel je nu?' Zou ik zeggen niks. Ik ga denk ik gewoon thee maken en dat rustig drinken en zelfs dat laat me vrij koud ironisch genoeg.quote:
[..]
Maar je leeft toch niet bijna 24/7 in een grijs gebied? Heb zelf een hele vlakke periode meegemaakt na een lange tijd van depressie. Vond het maar niets.
Interessant om te lezen. Niet negatief bedoeld hoor. Mijn ex heeft een schizoaffectieve stoornis en dat uit zich vaak net zo. Heel apart en vond het zelfs soms een beetje eng. Vooral dat koude en overal koel op reageren.quote:
[..]
Niet 24/7 maar een groot gedeelte nu zit ik hier alleen deze post te schrijven. Als je me vraagt 'wat voel je nu?' Zou ik zeggen niks. Ik ga denk ik gewoon thee maken en dat rustig drinken en zelfs dat laat me vrij koud ironisch genoeg.
Hmm ja, vaak weet ik niet wat ik ervan moet maken. Denk dat ik maar een ding wil en dat is gewoon mijn hoofd neerleggen op een kussen en rusten. Het leven is vrij kut, de laatste tijd moet ik vaak huilen, geen idee waar het vandaan komt, ik ben bang dat ik mijn verstand psychisch aan het verliezen ben. Huilen me de hele dag een soort van verdoofd voelen ik begin het zat te worden.quote:
[..]
Interessant om te lezen. Niet negatief bedoeld hoor. Mijn ex heeft een schizoaffectieve stoornis en dat uit zich vaak net zo. Heel apart en vond het zelfs soms een beetje eng. Vooral dat koude en overal koel op reageren.
Maar goed koeltjes zijn kan ik inderdaad ook als de beste, als ik iemand van een flat gebouw zie springen die dood gaat, zou het mij vrij weinig doen eigenlijk. Ik vergeet mensen gauw, ik denk dat het tijd is voor me om me weer eens terug te trekken van de wereld ik ben teveel buiten geweest.
Hoe gaat het met jou verder dan Heer van de bladeren?
Rot voor je om je zo verdoofd te voelen. Ik zit qua emoties in een achtbaan. Veel manie momenten en dan weer dagen depressief. De 25ste van deze maand heb ik verder onderzoek bij het GGZ. Hopelijk komt daar meer uit. Vind dit niet meer leuk.quote:
[..]
Hmm ja, vaak weet ik niet wat ik ervan moet maken. Denk dat ik maar een ding wil en dat is gewoon mijn hoofd neerleggen op een kussen en rusten. Het leven is vrij kut, de laatste tijd moet ik vaak huilen, geen idee waar het vandaan komt, ik ben bang dat ik mijn verstand psychisch aan het verliezen ben. Huilen me de hele dag een soort van verdoofd voelen ik begin het zat te worden.
Maar goed koeltjes zijn kan ik inderdaad ook als de beste, als ik iemand van een flat gebouw zie springen die dood gaat, zou het mij vrij weinig doen eigenlijk. Ik vergeet mensen gauw, ik denk dat het tijd is voor me om me weer eens terug te trekken van de wereld ik ben teveel buiten geweest.
Hoe gaat het met jou verder dan Heer van de bladeren?
Het ideale zou zijn als jij een beetje van mij kreeg en ik een beetje van jouw. Dat klinkt niet fijn zo'n achtbaan, dat is spannend zo'n onderzoek. Heb je het gevoel dat ze je goed helpen? Toen mijn onderzoek klaar was, nouja ik heb alles zelf moeten uitvogelen.quote:
[..]
Rot voor je om je zo verdoofd te voelen. Ik zit qua emoties in een achtbaan. Veel manie momenten en dan weer dagen depressief. De 25ste van deze maand heb ik verder onderzoek bij het GGZ. Hopelijk komt daar meer uit. Vind dit niet meer leuk.
Draak van een boek... Maar leesbaar, dus ik hoop dat je wat duidelijkheid kan vinden, dan kun je ook zulke draken van boeken lezen en het geeft wel steun. Je moet wel uitkijken dat je jezelf niet puur gaat identificeren met dit of dat! Het lijkt me vrij moeilijk om in een achtbaan te zitten, maar daarentegen ben ik de gene die eeuwig in de rij staat.
Over de begeleiding heb ik tot nu toe nog niets te klagen. Ze helpen je op weg, maar je moet ook een deel zelf uitvogelen. Op zich is daar niets mis mee, alleen schept het wel veel onduidelijkheid bij mij. Het klinkt misschien raar, maar ik leef wel naar de 25ste toe. Zal blij zijn als het hele traject begint. De wanhoop begint hier een beetje toe te slaan.quote:
[..]
Het ideale zou zijn als jij een beetje van mij kreeg en ik een beetje van jouw. Dat klinkt niet fijn zo'n achtbaan, dat is spannend zo'n onderzoek. Heb je het gevoel dat ze je goed helpen? Toen mijn onderzoek klaar was, nouja ik heb alles zelf moeten uitvogelen.
[ afbeelding ]
Draak van een boek... Maar leesbaar, dus ik hoop dat je wat duidelijkheid kan vinden, dan kun je ook zulke draken van boeken lezen en het geeft wel steun. Je moet wel uitkijken dat je jezelf niet puur gaat identificeren met dit of dat! Het lijkt me vrij moeilijk om in een achtbaan te zitten, maar daarentegen ben ik de gene die eeuwig in de rij staat.
In de wachtrij staan voor de achtbaan kan ook leuk zijn. Ik kan je alleen niet aan een VIP pas helpen.
Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.
Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.
Gelukkig bij mij was dat het tegenovergestelde eigenlijk. Kreeg weinig tot geen informatie maja met mijn stoornis tja je bent dan al gauw klaar...quote:
[..]
Over de begeleiding heb ik tot nu toe nog niets te klagen. Ze helpen je op weg, maar je moet ook een deel zelf uitvogelen. Op zich is daar niets mis mee, alleen schept het wel veel onduidelijkheid bij mij. Het klinkt misschien raar, maar ik leef wel naar de 25ste toe. Zal blij zijn als het hele traject begint. De wanhoop begint hier een beetje toe te slaan.
In de wachtrij staan voor de achtbaan kan ook leuk zijn. Ik kan je alleen niet aan een VIP pas helpen.
Nee het is niet raar, je zult naar de 25ste weten wat er in je rugzak zit, wat heel belangrijk is.
Haha dat is zo, en ach met mij komt het wel goed met jou ook, we hebben elkaar hier dat is ook wat waard.
Je zult je doelen wat moeten aanpassen, het zal niet zo makkelijk gaan als bij andere, het is wel te doen maar het zal wat meer moeite kosten. Maar een normaal leven, ik weet niet welke stoornis je hebt ik heb me erbij neergelegd dat ik het wellicht nooit zal hebben.quote:
Het gaat echt kut met mij. Het lukt me niet om mijn structuur op te pakken. Ik voel me een grote loser en heb soms echt mijn momenten dat ik denk er maar een einde aan te maken. Ik doe het niet trouwens! Maar ik wil gewoon een normaal leven kunnen opbouwen. Een normale dagstructuur zoals de meeste mensen dat hebben en zodoende mijn doelen kunnen verwezenlijken.
Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.
Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.
Je komt best al ver, en ik denk dat een fulltime baan wellicht ook wel een voordeel kan zijn je hebt wat te doen en bent bezig. En inderdaad Rome zal nooit gebouwd worden als niets gebeurt. Dat klopt... Maar om eerlijk te zijn wat wil je man? Heb je werk of zit je thuis? als je thuis zit, tja dan gaat het lastiger, werk je parttime dan doe je toch al wat nuttigs en leef je al een redelijk normaal leven. Wat zoek je precies? Patronen doorbreken is lastig, en gaat niet als je in hetzelfde patroon blijft zitten waarin je leeft.
Als je iedere dag hetzelfde ritme houdt, ga je het niet breken.
Klinkt als tijd voor wat begeleiding die je op weg helpen?quote:
Het gaat echt kut met mij. Het lukt me niet om mijn structuur op te pakken. Ik voel me een grote loser en heb soms echt mijn momenten dat ik denk er maar een einde aan te maken. Ik doe het niet trouwens! Maar ik wil gewoon een normaal leven kunnen opbouwen. Een normale dagstructuur zoals de meeste mensen dat hebben en zodoende mijn doelen kunnen verwezenlijken.
Als het goed gaat, lukt het mij om 4 a 5 keer per week te sporten en verder mijn huis en mezelf te verzorgen. Normale mensen doen dit naast een fulltime baan, dus eigenlijk voel ik me daar ook voortdurend kut onder. Als het slecht gaat zoals nu, is het een grote chaos in mijn kop, ben ik met van alles bezig zonder iets af te maken en lukt het me nauwelijks om bijvoorbeeld naar de supermarkt te gaan om eten te kopen.
Dan kan je zeggen om mij te troosten "Rome is ook niet in één dag gebouwd". Maar Rome zal nooit gebouwd kunnen zijn als er niks gebeurt. Ik weet niet hoe ik mijn patronen kan doorbreken.
Ik heb een soort van maatschappelijke begeleiding, maar mijn idee is dat ik er niet genoeg aan heb.quote:
[..]
Klinkt als tijd voor wat begeleiding die je op weg helpen?
Misschien werk ik mezelf onbewust heel erg tegen.
Ik heb pas geleden een thuisstudie fitnesstrainer aangevraagd. Ik dacht: waarom niet? Fitness interesseert me wel en normaal gesproken ga ik er zo'n 4x per week naartoe. Dan heb ik in ieder geval papieren en meer kans op een baan. Je kon als welkomstgeschenk kiezen tussen een smartwatch of tablet + gratis cursus time-management. Inzicht in time-management heb ik nou juist nodig, dus ik heb daarvoor gekozen.
Veel mensen met psychische issues lopen tegen problemen met structuur aan. Ik vind het daarom nogal raar dat er moeilijk hulp te vinden is die zich daarop richt. Cursussen time-management gaan vrijwel allemaal gepaard met het arbeidsleven en kosten bovendien erg veel.
Ik ben door mijn ervaringen er wantrouwend naar psychische en mastschappelijke hulpverlening. Ik vind al snel dat je wordt behandeld als een minderwaardige en niet serieus genomen wordt. Mijn laatste behandeling (tegen borderline) had zeker geholpen, maar ik twijfel aan de oprechtheid van de behandelaars. Als ze duidelijk waren zoals: "Wij richten ons alleen op jouw borderline-problemathiek, we kunnen meedenken over jouw andere problemen, maar we zijn daar niet op gespecialiseerd, dus verwacht er niet teveel van." Dan had ik er vrede mee gehad. Maar ik heb de indruk gehad dat ze erop getraind zijn door met een bepaalde houding je vertrouwen te winnen, waardoor jij als cliënt je emoties laat zien en gaat vertellen wat er in je omgaat. Je stelt je open en kwetsbaar op, omdat jij ervan uitgaat dat de psych jou gaat helpen. Maar is dat ook zo? Is het niet stiekem meer dat ze mij dan willen observeren en mijn psyche willen doorgronden? In hoeverre is die zogenaamde begrijpelijke houding echt gemeend en in hoeverre is die gespeeld?
Ik hoorde elke keer hetzelfde. "Goh, je moet niet zo streng zijn voor jezelf, want je bent in de behandeling wel vooruit gegaan en hebt behoorlijke stappen gezet." Op het moment dat ik dan zoiets hoor, 'ontdooi' ik zeg maar en neemt het gevoel van stress en zelfverwijt af. Maar achteraf denk ik: wat heeft ze nou eigenlijk gezegd? "Vooruit gaan" en "behoorlijke stappen zetten" zijn vage nietszeggende begrippen.
Ik heb meer behoefte aan duidelijkheid.
Vroeger werd me altijd gezegd dat ik sloom, traag, lui, ongemotiveerd, anders dan anderen, etc ben. Ik was vroeger een te zachtaardig in mezelf gekeerd jochie die dus 'anders dan anderen' was. Logisch dat ik daar een minderwaardigheidscomplex aan heb overgehouden, want ik kreeg als kind alleen maar te horen dat ik afweek van de norm en dingen niet goed doe. Het was vooral mijn moeder die dat in haar naïviteit mij had ingepeperd. Ze doet dat nog steeds en ze heeft zelf niet in de gaten wat ze daarmee aanricht.
Het zelfbeeld wat ik heb meegekregen is negatiever dan wat het in werkelijkheid is. Maar dat wordt niet 'gefixt' als ik vanaf nu alleen maar te horen krijg dat ik 'het' goed doe.
Ik wil gewoon beter kunnen presteren en weerbaarder worden in het leven. Volgens mij moet dat te realiseren zijn want ik ben niet debiel.
Maar het stukje "Normale mensen doen dit naast een fulltimebaan"...dat raakt iets.
Ik voel dat net zo.
Schaamte en frustratie dat mij dat niet lukt.
Het is al heel wat om mn bed uit te komen en me aan te kleden en de dieren te verzorgen de laatste dagen.
En je daar dan weer rot door voelen en zo in een cirkeltje belanden.
Therapeuten zeggen dan inderdaad, maar let op de kleine dingetjes die je wel goed hebt gedaan......Tjah daar kom ik dus ook niet verder mee. Voel ik me alleen maar belachelijk door.
Dat hoort normaal te zijn die kleine dingetjes die wel lukken.
Ik wens je veel succes met je cursussen!
Slim om te kiezen voor timemanagement.
Heel frustrerend. Misschien wel realiseerbaar, maar niet van de een op andere dag.quote:
Ik wil gewoon beter kunnen presteren en weerbaarder worden in het leven. Volgens mij moet dat te realiseren zijn want ik ben niet debiel.
Is het een idee om het in kleine stapjes op te bouwen en je te richten op 'kleinere' doelen?
Nu lees ik dat je 4 a 5 dagen sport per week als het goed gaat, maar dat is dan meer op pure motivatie en een goed gevoel. Terwijl het makkelijker vol te houden zou zijn als het routinematig is.
Bij mij helpt het dan wel om kleine doelen te stellen zoals: Over een maand wil ik bereikt hebben dat ik standaard ga sporten op maandag.
Zou voor jou trouwens ergotherapie (binnen de psychiatrie) niet wat zijn? Deze begeleiding kun je 1 op 1 krijgen. Dat is gericht op draagkracht en draaglast, waar zitten de valkuilen, dagplanning.
Ik heb tijdens mijn therapieën ergotherapie gehad en je gaat echt op zoek naar jouw grenzen. Wat kan je aan op een dag en wanneer wordt het teveel. Waar komt dit door? Hoe kun je ervoor zorgen dat je een stabiele structuur in je leven kan aanbrengen.
Die ergotherapie klinkt interessant. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Ik ga daar 's naar zoeken. Thanks!quote:
[..]
Heel frustrerend. Misschien wel realiseerbaar, maar niet van de een op andere dag.
Is het een idee om het in kleine stapjes op te bouwen en je te richten op 'kleinere' doelen?
Nu lees ik dat je 4 a 5 dagen sport per week als het goed gaat, maar dat is dan meer op pure motivatie en een goed gevoel. Terwijl het makkelijker vol te houden zou zijn als het routinematig is.
Bij mij helpt het dan wel om kleine doelen te stellen zoals: Over een maand wil ik bereikt hebben dat ik standaard ga sporten op maandag.
Zou voor jou trouwens ergotherapie (binnen de psychiatrie) niet wat zijn? Deze begeleiding kun je 1 op 1 krijgen. Dat is gericht op draagkracht en draaglast, waar zitten de valkuilen, dagplanning.
Ik heb tijdens mijn therapieën ergotherapie gehad en je gaat echt op zoek naar jouw grenzen. Wat kan je aan op een dag en wanneer wordt het teveel. Waar komt dit door? Hoe kun je ervoor zorgen dat je een stabiele structuur in je leven kan aanbrengen.
Even specifiek psychiatrie erbij zetten als je gaat zoeken.quote:
[..]
Die ergotherapie klinkt interessant. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Ik ga daar 's naar zoeken. Thanks!
Je hebt ook ergotherapie wat gericht is op het lichamelijke aspect en daar heb jij waarschijnlijk weinig tot niks aan.
Mwoah, ik ben er niet zo zeker van of het ooit wel weer goed komt. Maar hier met elkaar praten scheelt al wel weer een klein beetje. Dat moet ik je toegeven.quote:
[..]
Gelukkig bij mij was dat het tegenovergestelde eigenlijk. Kreeg weinig tot geen informatie maja met mijn stoornis tja je bent dan al gauw klaar...
Nee het is niet raar, je zult naar de 25ste weten wat er in je rugzak zit, wat heel belangrijk is.
Haha dat is zo, en ach met mij komt het wel goed met jou ook, we hebben elkaar hier dat is ook wat waard.
Ik vind het trouwens fijn dat je het herkent.quote:
Ik vind het even moeilijk om op anderen te reageren, sorry.
Maar het stukje "Normale mensen doen dit naast een fulltimebaan"...dat raakt iets.
Ik voel dat net zo.
Schaamte en frustratie dat mij dat niet lukt.
Het is al heel wat om mn bed uit te komen en me aan te kleden en de dieren te verzorgen de laatste dagen.
En je daar dan weer rot door voelen en zo in een cirkeltje belanden.
Therapeuten zeggen dan inderdaad, maar let op de kleine dingetjes die je wel goed hebt gedaan......Tjah daar kom ik dus ook niet verder mee. Voel ik me alleen maar belachelijk door.
Dat hoort normaal te zijn die kleine dingetjes die wel lukken.
Ik wens je veel succes met je cursussen!
Slim om te kiezen voor timemanagement.
Het is allemaal hartstikke goed bedoeld, maar in feite wordt er daarmee een serieus probleem ontkend en wordt je zelfbewustzijn niet serieus genomen.
Met jezelf extra druk en gevoel van mislukking opleggen bereik je inderdaad het tegendeel. Het geeft rust wanneer je de situatie zoals die nu is aanvaard. Maar tegelijkertijd is het ook goed om je af te vragen hoe je op den duur uit de situatie raakt en weer 'mee kan doen met de gewone mens'. Als je daarvoor hulp en duidelijkheid wilt, maar je krijgt alleen maar te horen dat je niet te streng voor jezelf moet zijn, raak je op den duur alleen maar gefrustreerd en voel je je machteloos.
Hoe gaat het nu dan met je?quote:
[..]
Ik vind het trouwens fijn dat je het herkent.
Het is allemaal hartstikke goed bedoeld, maar in feite wordt er daarmee een serieus probleem ontkend en wordt je zelfbewustzijn niet serieus genomen.
Met jezelf extra druk en gevoel van mislukking opleggen bereik je inderdaad het tegendeel. Het geeft rust wanneer je de situatie zoals die nu is aanvaard. Maar tegelijkertijd is het ook goed om je af te vragen hoe je op den duur uit de situatie raakt en weer 'mee kan doen met de gewone mens'. Als je daarvoor hulp en duidelijkheid wilt, maar je krijgt alleen maar te horen dat je niet te streng voor jezelf moet zijn, raak je op den duur alleen maar gefrustreerd en voel je je machteloos.
Nu gaat het niet goed.quote:
Ik voel me wat meer down en zodoende kosten the usual things to do me al veel meer moeite. Mijn huis is een puinzooi. Normaal ruim ik het elke dag op en dat is al vrij moeilijk voor me. Ondanks dat ik een klein huis heb, ben ik toch uren bezig om alles aan kant te krijgen: elke dag weer. Nu is dat me gewoon teveel en wil ik rust, met als gevolg dat de rotzooi zich opstapelt.
En dan voel ik me dáár weer klote onder: als ik dat al niet eens kan, hoe kan ik dan ooit op een normale manier leven?
Ik zou willen dat er specifiek daarvoor hulp bestond. Maar naar mijn idee bestaat er geen andere hulp dan psychologisch gezever over hoe ik me voel en waar het allemaal vandaan komt. Ik heb dat genoeg gehad.
Ik heb wel meer inzicht over waar mijn problemen vandaan komen. Ik kreeg vanaf kinds af aan te horen dat ik anders ben dan anderen en op alle fronten afwijk en het allemaal niet goed doe. Logisch dat ik nu een minderwaardigheidscomplex heb.
Maar het feit is dat het nu ook zo is. Ik ben nu de zielige en 'kwetsbare' borderliner. WAT DOE IK ERTEGEN?! Hebben psychologen daar weleens over nagedacht, hoe iemand vanaf mijn positie sterk en weerbaar in het leven gaat staan en succes zal krijgen? Of moet ik het maar doen met dat zogenaamde geweldige inzicht dat ik getraumatiseerd ben en mezelf moet blijven wijsmaken dat ik het allemaal zo goed doe? Het is NIET goed! Ik heb geen structuur en ik heb nauwelijks sociale contacten, waardoor ik me leeg en eenzaam voel.
Ik heb vaak zelfs het idee dat ik zo gehersenspoeld en gemalipuleerd ben door psychologen dat ik te ver van mezelf ben afgeraakt en niet meer kan analyseren waar de oorzaak van mijn problemen ligt en hoe ik het kan oplossen.
Ik ga er zeker niet vanuit dat ze mij bewust en expres kapot hebben gemaakt en ik twijfel niet aan hun goede bedoelingen. Maar ik denk wel vaak dat hun theorieën en ideeën niet kloppen, maar zij blijven overtuigd van wel en omdat zij 'deskundigen' zijn gaat iedereen er klakkeloos en zonder kritiek in mee.
Dat ergotherapie leek me eerst wel aan te spreken.
Maar als ik dit zo lees, ben ik toch weer bang dat ik als een soort debiel wordt gezien.quote:Ergotherapie
Stemmingsstoornissen gaan vaak gepaard met verminderde activiteiten. Bezigheden starten en afmaken is veelal moeilijk. Ergotherapie streeft ernaar dat patiënten ondanks hun depressie toch tot handelen blijven komen. De ergotherapie is een plek om, naast het in actie komen, het handelen in een veilige omgeving te oefenen. Vaardigheden die hier geoefend worden, zijn ook in andere situaties toe te passen.
Er zijn vijftien aandachtsgebieden:
een activiteit bedenken
een activiteit op het juiste niveau kiezen
de haalbaarheid van de activiteit afwegen
een plan maken
denken en werken in stappen
contact maken met anderen & samenwerken
tijdig hulp vragen
concentreren rust & werk afwisselen
een werkstuk afmaken
tevreden zijn met het eigen werk
met plezier een activiteit doen
initiatief nemen
betrokken voelen bij de activiteit
tempo
Programmaonderdelen die in verschillende behandelprogramma’s kunnen plaatsvinden:
Individueel werken in een groep: Het draait hierbij primair om de vijftien genoemde aandachtsgebieden van de ergotherapie
Activeringsgroep: Het gaat hier om een activiteit (samenwerking, zelfinzicht, techniek) die door de therapeuten wordt gekozen. Bij deze activiteiten gaat het niet om het resultaat, maar om het feit dat de patiënten zowel fysiek als cognitief in actie komen
Werk, Studie, Dagbesteding Oriëntatie (WSDO): Bij de WSDO worden drie thema’s behandeld: Grenzen, Macht & Onmacht en Hoge eisen & Verantwoordelijkheid (perfectionisme). Dit gebeurt aan de hand van verschillende opdrachten, een nabespreking en zo nodig een rollenspel
Module vrije tijd: Zoeken en vinden van passende dagbesteding in zes weken
Individueel gesprek: Naast het gewone ergotherapieprogramma is het mogelijk individuele aandacht te besteden op het gebied van arbeid en/of vrije tijd
Arbeidsanamnese: In het kader van arbeid kan gekozen worden voor het afnemen van een arbeidsanamnese. Dit is een chronologische inventarisatie van het school- en werkverleden van de patiënt. Handelingspatronen, aandachtspunten en kwaliteiten van de patiënt komen duidelijk naar voren tijdens het afnemen van een arbeidsanamnese
Er zit wel een kern van waarheid in dat je tevreden moet zijn met wat je wel doet. Als je vast blijft houden aan wat er niet lukt dan blijf je daar in hangen en verandert er niks. Maar...dat weet je waarschijnlijk zelf ook wel.
Waarom zou je trouwens als een debiel gezien worden, die ervaring heb ik dan weer niet?
Trouwens, ik heb ook PIT-zorg gehad. Dat is psychiatrische intensieve thuiszorg die kunnen ondersteunen bij bijvoorbeeld het aanbrengen van structuur en leren omgaan met onvermogen.
Ben je nog in behandeling momenteel? Anders zou ik zeker eens opties bespreken voor praktische hulp, waarbij je daadwerkelijk handelt en niet alleen praten.
Ik vind het allemaal erg herkenbaar wat je schrijft in je laatste posts.quote:
[..]
Nu gaat het niet goed.
Ik voel me wat meer down en zodoende kosten the usual things to do me al veel meer moeite. Mijn huis is een puinzooi. Normaal ruim ik het elke dag op en dat is al vrij moeilijk voor me. Ondanks dat ik een klein huis heb, ben ik toch uren bezig om alles aan kant te krijgen: elke dag weer. Nu is dat me gewoon teveel en wil ik rust, met als gevolg dat de rotzooi zich opstapelt.
En dan voel ik me dáár weer klote onder: als ik dat al niet eens kan, hoe kan ik dan ooit op een normale manier leven?
Ik zou willen dat er specifiek daarvoor hulp bestond. Maar naar mijn idee bestaat er geen andere hulp dan psychologisch gezever over hoe ik me voel en waar het allemaal vandaan komt. Ik heb dat genoeg gehad.
Ik heb wel meer inzicht over waar mijn problemen vandaan komen. Ik kreeg vanaf kinds af aan te horen dat ik anders ben dan anderen en op alle fronten afwijk en het allemaal niet goed doe. Logisch dat ik nu een minderwaardigheidscomplex heb.
Maar het feit is dat het nu ook zo is. Ik ben nu de zielige en 'kwetsbare' borderliner. WAT DOE IK ERTEGEN?! Hebben psychologen daar weleens over nagedacht, hoe iemand vanaf mijn positie sterk en weerbaar in het leven gaat staan en succes zal krijgen? Of moet ik het maar doen met dat zogenaamde geweldige inzicht dat ik getraumatiseerd ben en mezelf moet blijven wijsmaken dat ik het allemaal zo goed doe? Het is NIET goed! Ik heb geen structuur en ik heb nauwelijks sociale contacten, waardoor ik me leeg en eenzaam voel.
Ik heb vaak zelfs het idee dat ik zo gehersenspoeld en gemalipuleerd ben door psychologen dat ik te ver van mezelf ben afgeraakt en niet meer kan analyseren waar de oorzaak van mijn problemen ligt en hoe ik het kan oplossen.
Ik ga er zeker niet vanuit dat ze mij bewust en expres kapot hebben gemaakt en ik twijfel niet aan hun goede bedoelingen. Maar ik denk wel vaak dat hun theorieën en ideeën niet kloppen, maar zij blijven overtuigd van wel en omdat zij 'deskundigen' zijn gaat iedereen er klakkeloos en zonder kritiek in mee.
Dat ergotherapie leek me eerst wel aan te spreken.
[..]
Maar als ik dit zo lees, ben ik toch weer bang dat ik als een soort debiel wordt gezien.
Ik ben (tijdelijk) gestopt met mijn studie en zit vooral in mijn kamer achter de laptop de hele dag. Ik heb wel twee oppasadresjes wat ik wel echt leuk vind maar ik merk dat twee dagen achter elkaar al te veel is (ook al is het maar een paar uurtjes).
Ik woon nog bij mijn ouders. Iets minimaals als mijn kamer opruimen of de was bijhouden lukt vaak al niet. Terwijl al mijn vrienden druk bezig zijn met studie, bijbaan en sociale activiteiten.
Ik doe regelmatig dingen waar ik me slechter door ga voelen maar ik vind dat ik ze toch moet doen, omdat anderen het ook doen.
Aan de ene kant zijn er de hulpverleners die zeggen dat ik moet accepteren dat ik minder kan hebben dan anderen en dat het goed is om mijn grenzen aan te geven. Daar heb ik nogal moeite mee. Die zeggen dan 'ja maar je bent toch heel goed bezig met aan jezelf werken' en zo, dat voelt zo ... denigrerend. Alsof je debiel bent inderdaad. Ik voel me daar nog stommer door.
Ik heb ook mijn twijfels bij hulpverlening. Blijf op mijn hoede en wil me niet laten manipuleren.
Aan de andere kant de mensen die vinden dat ik 'normaal' moet doen en denken dat ik het wel lekker makkelijk heb zo de hele dag thuis zittend. Ik werkte eerst met mijn moeder in een schoolkantine, twee dagen achter elkaar. Dat was echt niets voor mij en ik ging er kapot van. Maar ik bleef toch gaan. En het wende niet. Toen ik een keer met moeite zei dat een derde dag echt te veel voor me was (terwijl eigenlijk één dag al te veel was), denkende dat het een goede oefening voor me was om te leren mijn grenzen aan te geven, reageerde mijn moeder verontwaardigd dat zij zes dagen per week werkte en ik dit minimale toch wel moest kunnen en 'hoe moet dat later dan?' Er is dus geen later! Het is kansloos! Ik zal nooit een normaal leven kunnen leiden. Dat denk ik dan. Het is zo pijnlijk en het maakt me in de war. Wie moet ik nou geloven?
Wat hulp betreft: ik denk dat je moet aangeven dat je meer praktische hulp wilt. Die is er wel namelijk. Ik heb nu een spv en met haar heb ik het vooral over dagbesteding. Verder krijg ik nu tijdelijk mensen van PCT hier thuis om te helpen met structuur na mijn opname. Die hebben bijvoorbeeld geholpen met het (plannen van het) opruimen van mijn kamer.
Ik ga waarschijnlijk aangemeld worden voor het FACT-team, dat is voor langere tijd, dan komen er ook mensen bij je thuis.
In principe hebben die hulpverleners misschien ergens gelijk dat je moet accepteren dat je NU beperkter bent en minder kan hebben. Dat zou ook te accepteren zijn wanneer je een perspectief hebt dat je in de toekomst wel goed kan functioneren.quote:
Aan de ene kant zijn er de hulpverleners die zeggen dat ik moet accepteren dat ik minder kan hebben dan anderen en dat het goed is om mijn grenzen aan te geven. Daar heb ik nogal moeite mee. Die zeggen dan 'ja maar je bent toch heel goed bezig met aan jezelf werken' en zo, dat voelt zo ... denigrerend. Alsof je debiel bent inderdaad. Ik voel me daar nog stommer door.
Ik heb ook mijn twijfels bij hulpverlening. Blijf op mijn hoede en wil me niet laten manipuleren.
Aan de andere kant de mensen die vinden dat ik 'normaal' moet doen en denken dat ik het wel lekker makkelijk heb zo de hele dag thuis zittend. Ik werkte eerst met mijn moeder in een schoolkantine, twee dagen achter elkaar. Dat was echt niets voor mij en ik ging er kapot van. Maar ik bleef toch gaan. En het wende niet. Toen ik een keer met moeite zei dat een derde dag echt te veel voor me was (terwijl eigenlijk één dag al te veel was), denkende dat het een goede oefening voor me was om te leren mijn grenzen aan te geven, reageerde mijn moeder verontwaardigd dat zij zes dagen per week werkte en ik dit minimale toch wel moest kunnen en 'hoe moet dat later dan?' Er is dus geen later! Het is kansloos! Ik zal nooit een normaal leven kunnen leiden. Dat denk ik dan. Het is zo pijnlijk en het maakt me in de war. Wie moet ik nou geloven
Bij mij ontbreekt dat perspectief en bij jou waarschijnlijk ook. Dus komt hetgeen wat de hulpverleners tegen je zeggen negatief op je over.
Wat ikzelf niet kan en ook niet ga doen is me erbij neerleggen dat een beter leven voor mij niet is weggelegd. Ik heb altijd kracht kunnen halen uit hoop dat het ooit goed met me komt. Waarom zou het niet goed met me kunnen komen?
Ik krijg ook die tegenstrijdige uitspraken van mensen. Mensen buiten de hulpverlening om zien me als 'normaal' en vragen dan ook verantwoordelijkheden van me die de meeste mensen kunnen dragen. Mensen binnen de hulpverlening kijken denk ik onbewust teveel naar je beperkingen.
Dat baantje in die schoolkantine lijkt me trouwens ook helemaal niet leuk. Misschien dat je een andere baan die je leuker vindt ook beter aankan. Ik begrijp uit jouw situatie dat je sowieso veel met je moeder zit opgescheept. Ik word zelf ook passiever wanneer ik teveel bij mijn moeder ben. Misschien is het een idee om op den duur vrijwilligerswerk te zoeken buiten je moeder om?
Ik heb geen behandeling maar wel een soort maatschappelijke ondersteuning. Er komt 1x per 2 weken iemand bij me langs. Ik kan sowieso de opties die hier in dit topic genoemd zijn bespreken met hem zoals die PIT-zorg.quote:
Wel herkenbaar Pulzar... Al functioneer ik nu wel op een 'hoger niveau' maar ik heb er ook bijgezeten zoals jou. Nu studeer ik voltijd, werk en schrijf m'n scriptie, maar niet elke dag lukt alles. Ik heb dagen dat ik mezelf niet van de bank gesleept krijg en er niks uit mijn handen komt. Ja, dat is kut en dan voel ik me ook waardeloos. Ik probeer wel tegenwoordig elke dag weer opnieuw te beginnen en ik dwing mezelf om er iets van te maken. Steeds weer herpakken, keer op keer, en streng zijn voor mezelf. Dit is met kleine stapjes gegaan en qua opleiding zit ik ook onder m'n niveau waardoor het mij minder moeite kost. Toch probeer ik tevreden te zijn.
Er zit wel een kern van waarheid in dat je tevreden moet zijn met wat je wel doet. Als je vast blijft houden aan wat er niet lukt dan blijf je daar in hangen en verandert er niks. Maar...dat weet je waarschijnlijk zelf ook wel.
Waarom zou je trouwens als een debiel gezien worden, die ervaring heb ik dan weer niet?
Trouwens, ik heb ook PIT-zorg gehad. Dat is psychiatrische intensieve thuiszorg die kunnen ondersteunen bij bijvoorbeeld het aanbrengen van structuur en leren omgaan met onvermogen.
Ben je nog in behandeling momenteel? Anders zou ik zeker eens opties bespreken voor praktische hulp, waarbij je daadwerkelijk handelt en niet alleen praten.
Thanks allemaal voor de feedback. Doet me goed dat mensen mijn gevoelens begrijpen.
Ik geloof inderdaad niet echt dat het beter gaat worden. Ik heb nog wel een beetje hoop, daarom ben ik niet gestopt bij de GGZ (hoewel ik dat vaak heb overwogen).quote:
[..]
In principe hebben die hulpverleners misschien ergens gelijk dat je moet accepteren dat je NU beperkter bent en minder kan hebben. Dat zou ook te accepteren zijn wanneer je een perspectief hebt dat je in de toekomst wel goed kan functioneren.
Bij mij ontbreekt dat perspectief en bij jou waarschijnlijk ook. Dus komt hetgeen wat de hulpverleners tegen je zeggen negatief op je over.
Wat ikzelf niet kan en ook niet ga doen is me erbij neerleggen dat een beter leven voor mij niet is weggelegd. Ik heb altijd kracht kunnen halen uit hoop dat het ooit goed met me komt. Waarom zou het niet goed met me kunnen komen?
Ik krijg ook die tegenstrijdige uitspraken van mensen. Mensen buiten de hulpverlening om zien me als 'normaal' en vragen dan ook verantwoordelijkheden van me die de meeste mensen kunnen dragen. Mensen binnen de hulpverlening kijken denk ik onbewust teveel naar je beperkingen.
Dat baantje in die schoolkantine lijkt me trouwens ook helemaal niet leuk. Misschien dat je een andere baan die je leuker vindt ook beter aankan. Ik begrijp uit jouw situatie dat je sowieso veel met je moeder zit opgescheept. Ik word zelf ook passiever wanneer ik teveel bij mijn moeder ben. Misschien is het een idee om op den duur vrijwilligerswerk te zoeken buiten je moeder om?
Goed dat je je er niet bij neerlegt.
Mijn moeder werkt 6 dagen per week dus die zie ik de hele dag gelukkig niet
Mocht ik besluiten te stoppen met mijn studie dan ga ik wel op zoek naar een baantje dat beter bij me past. Daar kan ik hulp bij krijgen van het UWV.
Dat is niet zo vaak. Welke dingen bespreek je dan?quote:
[..]
Ik heb geen behandeling maar wel een soort maatschappelijke ondersteuning. Er komt 1x per 2 weken iemand bij me langs. Ik kan sowieso de opties die hier in dit topic genoemd zijn bespreken met hem zoals die PIT-zorg.
Thanks allemaal voor de feedback. Doet me goed dat mensen mijn gevoelens begrijpen.
Die komen dan bij je thuis en helpen met praktische dingen.
Aan de ene kant lijkt me dat goed, aan de andere kant .....
Iemand in mijn veilige huisje (ook al is het een teringbende) vind ik toch ook wel eng.
Maar ja, verandering is per definitie eng, dat is iets waar je dan doorheen moet.
Hier ook een worsteling met het oordeel van buitenstaanders (ook binnen de familie)
Je zit alleen maar thuis, je doet niets dus je zal wel niet willen en gewoon lui zijn....
Soms lijken de reacties zelfs jaloers.
Nou er is niets om jaloers op te zijn, ruilen? Ik denk dat ze na een dag in mijn hoofd het al wel voor gezien houden.
En toch trek ik het me persoonlijk aan als er weer eens een opmerking "schijnbaar in het lgemeen" gemaakt wordt op een verjaardag of zo.....over uitkeringstrekkers.
Ik zit nu een jaar of zes of zeven bij een FACT-team?quote:
Hier hebben ze binnen de GGZ ook een FACT team.
Die komen dan bij je thuis en helpen met praktische dingen.
Aan de ene kant lijkt me dat goed, aan de andere kant .....
Iemand in mijn veilige huisje (ook al is het een teringbende) vind ik toch ook wel eng.
Maar ja, verandering is per definitie eng, dat is iets waar je dan doorheen moet.
In het begin was ik "nogal" ...wantrouwig..ik geloofde niet zo dat dit (na de verschillende "mislukkingen" die ik daarvoor heb gehad binnen de hulpverlening) wel zou helpen, maar het is tot nu toe het beste wat me qua hulpverlening overkomen is.
Wat dat bij je thuis langskomen betreft, bij mij hebben we dat zo geregeld dat ik vooral daarheen kom. Zij komen alleen nog maar om de zoveel maanden bij mij thuis en als ik mag kiezen, geef ik altijd de voorkeur om zelf naar de locatie van het FACT-team te komen (dan ben ik er ook gelijk even uit).
Wat ikzelf prettig vond en vind is dat als jouw specialist met een probleem van jou geconfronteerd wordt waarvoor jouw specialist niet gespecialiseerd is, dan gaat er vervolgens een mailtje naar een andere specialist en na een hele rompslomp krijg je vaak niet het gewenste resultaat (veel dingen die mis gaan en als je wel een redelijk bruikbare reactie krijgt, dan kan het vrij lang duren voordat je dat antwoord krijgt en al die tijd gaat het me je kut
Schoot niet op zo .Bij een FACT-team werken ze (hoe verrassend
) met een heel team, een stuk of zes verschillende specialisten in één gebouw en er zijn minimaal wekelijks vergaderingen waarbij in principe alle specialisten aanwezig zijn.Dit betekent dat iedereen daar ook op de hoogte is (of in elk geval een beetje
) en dat wanneer je een tijdje later weer een andere specialist nodig hebt, dat je gewoonlijk weer dezelfde krijgt.Dus geen gedoe met elke keer een nieuwe specialist die jouw verleden niet kent.
Nu is het voor mij zo dat als mijn SPV een vraag voor de psychiater heeft, dat ze dan niet een mailtje hoeft te sturen, ze kan gewoon drie deuren verder lopen en gelijk aankloppen.
Het gaat allemaal veel gestroomlijnder!
Ik probeer die oordelen van die buitenstaanders zo min mogelijk impact op me te laten maken.quote:Hier ook een worsteling met het oordeel van buitenstaanders (ook binnen de familie)
Je zit alleen maar thuis, je doet niets dus je zal wel niet willen en gewoon lui zijn....
Soms lijken de reacties zelfs jaloers.
Nou er is niets om jaloers op te zijn, ruilen? Ik denk dat ze na een dag in mijn hoofd het al wel voor gezien houden.
En toch trek ik het me persoonlijk aan als er weer eens een opmerking "schijnbaar in het lgemeen" gemaakt wordt op een verjaardag of zo.....over uitkeringstrekkers.
Vrijwel altijd begrijpen ze me toch niet en echt luisteren doen ze toch niet (tenzij ik -iets- zeg wat hun "objectievere mening" ondersteunt).
Ik moet effe wat dingen doen nu
Hoe kom je aan dat cijfer? Ik ben nieuwsgierig over het GGZ in m'n eigen stad.quote:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.
Ik heb van anderen ook begrepen dat er wel het één en ander loos is in Gouda (in de zin van geblunder en andere dingen).quote:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.
Geen idee of daar een FACT zit. Soms heten ze ook anders (soms kom ik ook "ACT" tegen ipv "FACT"), dit kan per regio verschillen.
Je kunt je niet bij een FACT-team aanmelden zoals je naar je huisarts zou gaan. Ik dacht dat je doorverwezen moest worden via een behandelaar?
Ik werd toen geloof ik door m'n toenmalige psychologe daarheen verwezen, maar weet dit niet meer zeker (misschien dat het toen wat anders ging).
https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974quote:
[..]
Hoe kom je aan dat cijfer? Ik ben nieuwsgierig over het GGZ in m'n eigen stad.
Het zijn dus ex-cliënten die dit cijfer gegeven hebben. Het is gebaseerd op hun persoonlijke ervaringen en zegt niks over de instelling in het algemeen.
Het is wel frappant, want ik heb zelf ook slechte ervaringen ermee. Inderdaad het onpersoonlijke afstandelijke contact, geen greintje betrokkenheid. De huisarts verwees me ooit door toen het heel slecht met me ging met de bedoeling dat ik een poosje opgenomen zou worden. Maar ik kreeg ijskoud te horen "als we iedereen met een beetje angst opnemen, kunnen we half Nederland wel opbergen". Ik mocht 1x in de 3 weken langskomen. Ik had toen ontzettend last van straatvrees, dus als ik door mijn moeder gebracht werd, was ik helemaal van slag door angst. Het feit dat ik daardoor nogal afwezig was en een keer tijdens de sessie een paniekaanval kreeg, werd mij kwalijk genomen.
Verder werd mij verteld dat er niet zoveel mis met mij was, behalve dat ik mezelf aanstelde en volwassen moest worden. Behalve deze rare psychiater had ik ook gesprekken met een psycholoog in opleiding die wél aardig was. Hem vertrouwde ik meer, maar hij mocht mij alleen oefeningen in cognitieve gedragstherapie geven en ik diende andere onderwerpen niet met hem te bespreken: dat moest ik doen bij de psychiater die mij voor aansteller uitmaakte. Op den duur was ik het zat en liep ik boos weg. Ik nam geen contact meer op met die GGZ en zij ook niet met mij. Een jaar later kreeg ik een onpersoonlijke brief dat de behandeling werd beëindigd omdat ik geen nieuwe afspraken meer had gemaakt. Wat ik had meegemaakt daar, bleek nog lang niet het ergste te zijn wat daar gebeurt. Een kennis van mij heeft schizofrenie: die was daar ook behandeld en door een ware hel gegaan! Hij werd vaak aan zijn lot overgelaten op de open afdeling (terwijl hij op de gesloten thuishoorde) en liep meerdere malen weg toen hij een psychose. Dan kwam hij vaak bij zijn ouders terecht die hem vervolgens terugbrachten en dan werden die ouders helemaal afgesnauwd.
Ik heb meerdere verhalen over die instantie gehoord, maar geen van allen zijn positief.
Morgen komt een maatschappelijk werker langs en ik ga het aan hem voorleggen.quote:
[..]
Ik heb van anderen ook begrepen dat er wel het één en ander loos is in Gouda (in de zin van geblunder en andere dingen).
Geen idee of daar een FACT zit. Soms heten ze ook anders (soms kom ik ook "ACT" tegen ipv "FACT"), dit kan per regio verschillen.
Je kunt je niet bij een FACT-team aanmelden zoals je naar je huisarts zou gaan. Ik dacht dat je doorverwezen moest worden via een behandelaar?
Ik werd toen geloof ik door m'n toenmalige psychologe daarheen verwezen, maar weet dit niet meer zeker (misschien dat het toen wat anders ging).
Ik kan ook contact opnemen met de instantie waar ik therapie volgde voor persoonlijkheidsproblemathiek.
Dat is misschien wel een goede stap. Vaak gaat het toch sneller via connecties (ook al zijn het hulpverleners).quote:
[..]
Morgen komt een maatschappelijk werker langs en ik ga het aan hem voorleggen.
Die kan je om advies vragen, maar ik weet niet of je van hun te horen krijgt wat je wilt horen.quote:Ik kan ook contact opnemen met de instantie waar ik therapie volgde voor persoonlijkheidsproblemathiek.
Ten éérste zijn het (zo las ik het) niet meer je huidige behandelaars, dus doorverwijzen kunnen ze je dan geloof ik niet
Ten tweede: als ze jou wel hadden kunnen doorverwijzen, maar dat toen niet gedaan hebben, dan kan dat zijn omdat je op dat moment beter ging (dus was een aanmelding bij een FACT-team volgens hun niet nodig) of omdat ze jouw situatie verkeerd inschatten (en in dat geval zullen ze jou misschien niet eens echt proberen te helpen).
Maar proberen kan geen kwaad.
Moet wel zeggen dat als er geen FACT-team is in gouda, dat het dan wel moeilijker gaat worden om een verwijzing daarnaartoe te krijgen
Wat voor hulpverlening krijg je nu behalve een maatschappelijk werker?
Maar je kan altijd nog naar een vrijgevestigde psycholoog gaan als je het bij de ggz echt niet meer ziet zitten.
quote:Op zondag 22 november 2015 21:42 schreef Pulzzar het volgende:
[..]
https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974
2 is niet bepaald representatief btwquote:3.8
Er zijn 2 waarderingen
Bij mijn locaties is dat cijfer hoger, maar gemiddeld ook lager dan ikzelf gegeven zou hebben.
Maar het is ook van zoveel dingen afhankelijk. Deels ook van jezelf. Als je zelf niks doet dan heb je grotere kans dat jouw dossier makkelijker onderaan de stapel zal verdwijnen. Buiten wat je zelf kunt doen, heb je ook een beetje geluk nodig met wie je als behandelaar krijgt en of je klikt met die persoon.
Ik heb er in de loop der jaren een soort van routine van gemaakt/voor bedacht, want ten slotte kom ik er niet voor de lol.
En sowieso zullen bij zo weinig cijfers de stemmen van "de klagers" zwaarder gaan meewegen.
Zoiets heb ik hier in m'n eigen stad ook meegemaakt (Emmen). Bij mijn vorige psycholoog zat ik meer over voetbal te lullen, dan om mijn problemen aan te pakken. Toen we ooit bij het kernpunt van borderline kwamen, zei hij doodleuk dat er wel ergere dingen in de wereld waren. Geestelijke pijn was immers lang niet zo erg als fysieke pijn. Ik heb er misschien een half jaar gezeten en ben er toen weggegaan. Vond het allemaal maar niets. Vervolgens drie jaar op de automatische piloot geleefd (lees; compleet murw en numb) en nu (sinds juli dit jaar ) is het helemaal niets meer. Vanaf woensdag ga ik een nieuw traject in. Ik ben benieuwd wat ze nu weer uit de kast gaan trekken. Krijg in ieder geval een andere psychiater, aangezien mijn laatste er maar tijdelijk zat. Met deze psych heb ik tot nu toe 4 keer gepraat. Op zich wel jammer, had het idee dat deze wel naar mij luisterde en er ook iets mee deed.quote:
[..]
https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974
Het zijn dus ex-cliënten die dit cijfer gegeven hebben. Het is gebaseerd op hun persoonlijke ervaringen en zegt niks over de instelling in het algemeen.
Het is wel frappant, want ik heb zelf ook slechte ervaringen ermee. Inderdaad het onpersoonlijke afstandelijke contact, geen greintje betrokkenheid. De huisarts verwees me ooit door toen het heel slecht met me ging met de bedoeling dat ik een poosje opgenomen zou worden. Maar ik kreeg ijskoud te horen "als we iedereen met een beetje angst opnemen, kunnen we half Nederland wel opbergen". Ik mocht 1x in de 3 weken langskomen. Ik had toen ontzettend last van straatvrees, dus als ik door mijn moeder gebracht werd, was ik helemaal van slag door angst. Het feit dat ik daardoor nogal afwezig was en een keer tijdens de sessie een paniekaanval kreeg, werd mij kwalijk genomen.
Wat ik had meegemaakt daar, bleek nog lang niet het ergste te zijn wat daar gebeurt. Een kennis van mij heeft schizofrenie: die was daar ook behandeld en door een ware hel gegaan! Hij werd vaak aan zijn lot overgelaten op de open afdeling (terwijl hij op de gesloten thuishoorde) en liep meerdere malen weg toen hij een psychose. Dan kwam hij vaak bij zijn ouders terecht die hem vervolgens terugbrachten en dan werden die ouders helemaal afgesnauwd.
Ik heb meerdere verhalen over die instantie gehoord, maar geen van allen zijn positief.
Even een tip uit ervaring: Onthoud dat je niet bij een behandelaar loopt voor de lol, je zit er voor jezelf en je zit bij die specifieke hulpverlener om die hulpverlener te laten helpen jouw issues aan te pakken juist omdat je dat zelfstandig niet meer lukt.quote:
[..]
Zoiets heb ik hier in m'n eigen stad ook meegemaakt (Emmen). Bij mijn vorige psycholoog zat ik meer over voetbal te lullen, dan om mijn problemen aan te pakken. Toen we ooit bij het kernpunt van borderline kwamen, zei hij doodleuk dat er wel ergere dingen in de wereld waren. Geestelijke pijn was immers lang niet zo erg als fysieke pijn. Ik heb er misschien een half jaar gezeten en ben er toen weggegaan. Vond het allemaal maar niets. Vervolgens drie jaar op de automatische piloot geleefd (lees; compleet murw en numb) en nu (sinds juli dit jaar ) is het helemaal niets meer. Vanaf woensdag ga ik een nieuw traject in. Ik ben benieuwd wat ze nu weer uit de kast gaan trekken. Krijg in ieder geval een andere psychiater, aangezien mijn laatste er maar tijdelijk zat. Met deze psych heb ik tot nu toe 4 keer gepraat. Op zich wel jammer, had het idee dat deze wel naar mij luisterde en er ook iets mee deed.
Dit is ook een beetje waar ik op doelde in m'n eerdere posts in dit topic.
Ik zat zelf één keer bij een hulpverlener waar ik gewoon geen goed gevoel bij had. Op een gegeven moment maakte hij een "foutje" met m'n herhaalrecept waardoor ik twee weken zonder medicatie zat. Uiteindelijk maar een soort van smoesje bedacht waardoor ik een ander kreeg en dat bleek achteraf een goeie zet van mij, want ik kon gewoon niks met hem. Ik ergerde me alleen maar aan hem (maar ik groet hem evengoed als ik hem weer eens een keertje toevallig tegenkom alsof er niks aan de hand is
).Vergeet niet, je zit er voor jezelf
Voor borderliners zijn er diverse soorten therapie. Schematherapie en mentalisation based treatment zijn erop gericht om de borderline-klachten te verminderen. Dialectische gedragstherapie is er meer op gericht om beter om te kunnen gaan met je beperkingen. Er zijn ook instellingen zoals Scelta die behandelingen bieden waarbij elementrn van deze 3 behandelvormen worden gecombineerd.
Verder heb je ook behandelvormen die op persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen zijn gericht. Die zijn er klinisch, dagklinisch en in deeltijd. Je zit dan dus tussen andere cliënten met verschillende diagnosen. Bij de intake wordt wel onderzocht of iemand in de groep past, dus je hoeft niet bang te zijn dat bijvoorbeeld iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis een bedreiging kan vormen voor je veiligheid. Ik heb zelf in zo'n groep gezeten. Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis worden soms wel aangenomen voor behandeling, maar dat zijn dan geen psychopaten. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A worden ook weleens aangenomen.
De GGZ-locatie waar ik in behandeling ben scoort na 49 waarderingen een 6,4.quote:
Klinkt allemaal erg interessant dat FACT-team. Ik zit ff te Googlen maar bij Gouda is dat er helaas niet. Ik lees trouwens ook dat de GGZ van Gouda een 3,7 (van de 10) als cijfer scoort.
Ik heb de reacties ook gelezen. Het viel me op dat er geen enkele tierende psychotische GGZ-hater tussen zat
. Dat had ik wel verwacht namelijk.Schrijf jij er toch één?quote:
[..]
De GGZ-locatie waar ik in behandeling ben scoort na 49 waarderingen een 6,4.
Ik heb de reacties ook gelezen. Het viel me op dat er geen enkele tierende psychotische GGZ-hater tussen zat
Zo, dat wist ik allemaal nog niet. Zal er even een notitie van maken. Bedankt voor de info!quote:
Als je een gerichte behandeling wilt voor je stoornis, moet je dat naar mijn idee niet overlaten aan een algemene GGZ-instelling maar zelf een therapie zoeken.
Voor borderliners zijn er diverse soorten therapie. Schematherapie en mentalisation based treatment zijn erop gericht om de borderline-klachten te verminderen. Dialectische gedragstherapie is er meer op gericht om beter om te kunnen gaan met je beperkingen. Er zijn ook instellingen zoals Scelta die behandelingen bieden waarbij elementrn van deze 3 behandelvormen worden gecombineerd.
Verder heb je ook behandelvormen die op persoonlijkheidsstoornissen in het algemeen zijn gericht. Die zijn er klinisch, dagklinisch en in deeltijd. Je zit dan dus tussen andere cliënten met verschillende diagnosen. Bij de intake wordt wel onderzocht of iemand in de groep past, dus je hoeft niet bang te zijn dat bijvoorbeeld iemand met een antisociale persoonlijkheidsstoornis een bedreiging kan vormen voor je veiligheid. Ik heb zelf in zo'n groep gezeten. Mensen met een antisociale persoonlijkheidsstoornis worden soms wel aangenomen voor behandeling, maar dat zijn dan geen psychopaten. Mensen met persoonlijkheidsstoornissen uit cluster A worden ook weleens aangenomen.
Dat ik er voor mezelf zit, is ondertussen wel duidelijk. Zat toen in een periode dat ik er eigenlijk niet over wilde praten, maar ik moest heen van de gemeente (lang verhaal). Heb tot op de dag van vandaag nog steeds moeite met het accepteren van de diagnose.quote:
[..]
Even een tip uit ervaring: Onthoud dat je niet bij een behandelaar loopt voor de lol, je zit er voor jezelf en je zit bij die specifieke hulpverlener om die hulpverlener te laten helpen jouw issues aan te pakken juist omdat je dat zelfstandig niet meer lukt.
Dit is ook een beetje waar ik op doelde in m'n eerdere posts in dit topic.
Ik zat zelf één keer bij een hulpverlener waar ik gewoon geen goed gevoel bij had. Op een gegeven moment maakte hij een "foutje" met m'n herhaalrecept waardoor ik twee weken zonder medicatie zat. Uiteindelijk maar een soort van smoesje bedacht waardoor ik een ander kreeg en dat bleek achteraf een goeie zet van mij, want ik kon gewoon niks met hem. Ik ergerde me alleen maar aan hem (maar ik groet hem evengoed als ik hem weer eens een keertje toevallig tegenkom alsof er niks aan de hand is
Vergeet niet, je zit er voor jezelf
Mag ik vragen welke diagnoses je hebt? (doe maar het korte verhaalquote:
[..]
Dat ik er voor mezelf zit, is ondertussen wel duidelijk. Zat toen in een periode dat ik er eigenlijk niet over wilde praten, maar ik moest heen van de gemeente (lang verhaal). Heb tot op de dag van vandaag nog steeds moeite met het accepteren van de diagnose.
)Het kan heel lang duren voordat je je diagnoses hebt geaccepteerd en eigenlijk nog veel langer voordat ik echt begon te begrijpen wat voor invloed het op mijn leven heeft gehad. Er is ook veel onbegrip, veel stereotypen.
Lotgenotencontact kan ik sowieso wel aanraden. Bij mij duurde het ruim een jaar en eigenlijk vooral omdat ik een jaar na de diagnose in een groep kwam met lotgenoten. Ik herken me trouwens niet in iedereen met dezelfde diagnose (het is denk ik ook een beetje een numbersgame), maar meestal zie je wel "wat" overeenkomsten.
Heel kort verhaal (je weet maar nooit wie er mee leest) : ik kreeg in het voorjaar van 2013 de diagnose borderline. Zelfs na twee jaar kan ik het moeilijk accepteren, al herken ik erg veel van mezelf in de diagnose. Woensdag gaan ze kijken of ik ook wel/niet een bipolaire stoornis heb.quote:
[..]
Mag ik vragen welke diagnoses je hebt? (doe maar het korte verhaal
Het kan heel lang duren voordat je je diagnoses hebt geaccepteerd en eigenlijk nog veel langer voordat ik echt begon te begrijpen wat voor invloed het op mijn leven heeft gehad. Er is ook veel onbegrip, veel stereotypen.
Lotgenotencontact kan ik sowieso wel aanraden. Bij mij duurde het ruim een jaar en eigenlijk vooral omdat ik een jaar na de diagnose in een groep kwam met lotgenoten. Ik herken me trouwens niet in iedereen met dezelfde diagnose (het is denk ik ook een beetje een numbersgame), maar meestal zie je wel "wat" overeenkomsten.
Heb je lotgenotencontact gehad?quote:
[..]
Heel kort verhaal (je weet maar nooit wie er mee leest) : ik kreeg in het voorjaar van 2013 de diagnose borderline. Zelfs na twee jaar kan ik het moeilijk accepteren, al herken ik erg veel van mezelf in de diagnose. Woensdag gaan ze kijken of ik ook wel/niet een bipolaire stoornis heb.
Eventueel een speciaal forum? (weet niet of die bestaan voor borderline).
Ik heb zelf meerdere mensen met borderline ontmoet en vooral één vrouw is me heel sterk bijgebleven (in positieve zin).
En ben je bang voor de vooroordelen die hierover heersen? Zo ja, die vooroordelen zijn er meer dan genoeg, elke persoon met (vul maar een stoornis in) is anders, je kunt niet iedereen over één kam scheren. Dat is één van de dingen die ik geleerd heb.
En DM met korte tip
Ik had ook moeite met mijn diagnose, omdat het vaak geassocieerd wordt met manipulatief en egocentrisch gedrag. Maar toen mij werd uitgelegd wat het precies is, kon ik het accepteren en me er ook mee identificeren. Borderline zie ikzelf meer als dat je je emotioneel niet goed hebt kunnen ontwikkelen en daarom last hebt van heftige en wisselende emoties. Je blijft hangen in de fase van "wie ben ik?" "wat ga ik doen met mijn leven?" "wat voel ik?". En daar kom je niet uit, omdat je een groot minderwaardigheidscomplex hebt wat helemaal in je persoonlijkheid is geworteld.
Ik denk dat iedere borderliner die beschikt over voldoende intelligentie, empathisch vermogen, zelfinzicht en inzicht in anderen kan leren beter met zichzelf om te gaan en meer harmonie in zijn leven kan creëren.
Wees dan maar blij dat je er geen autisme gratis bij hebt gekregenquote:
Ja. Er is een forum speciaal voor borderliners op Stichting Borderline: http://forum.stichtingborderline.nl
Ik had ook moeite met mijn diagnose, omdat het vaak geassocieerd wordt met manipulatief en egocentrisch gedrag.
Je wilt niet weten wat voor onzin ik allemaal voor m'n kiezen heb gekregen
En uitleggen heeft totaal geen zin, er wordt toch niet -echt- geluisterd. Het enige wat ze horen is wat hun reeds bestaande vooroordelen bevestigt en als die helemaal niet bevestigd worden, dan komt dat omdat ik slecht ben in communicatie en weet ik wat
Whatever.
Oké, vetgedrukte is best wel awkward, want daar had ik het vandaag en vorige week met mijn behandelaars overquote:Maar toen mij werd uitgelegd wat het precies is, kon ik het accepteren en me er ook mee identificeren. Borderline zie ikzelf meer als dat je je emotioneel niet goed hebt kunnen ontwikkelen en daarom last hebt van heftige en wisselende emoties. Je blijft hangen in de fase van "wie ben ik?" "wat ga ik doen met mijn leven?" "wat voel ik?". En daar kom je niet uit, omdat je een groot minderwaardigheidscomplex hebt wat helemaal in je persoonlijkheid is geworteld.
Overigens is bij mij nooit het vermoeden geweest van borderline, maar de dingetjes die ik herkenbaar vind, zijn in de loop der jaren ook best wel hard genegeerd (zelfs mijn SPV vertelde me de laatste keer dat het bij haar niet ging dagen toen ik vertelde dat voor mij de moeilijkste vraag bij de jaarlijkse ROM de vraag "ben je op dit moment suïcidaal?" is).
Klopt.quote:Ik denk dat iedere borderliner die beschikt over voldoende intelligentie, empathisch vermogen, zelfinzicht en inzicht in anderen kan leren beter met zichzelf om te gaan en meer harmonie in zijn leven kan creëren.
Wel is iets waar ik al langer mee zit, de vraag "wat is borderline? En wat is autisme?" (beide vragen (en niet geheel toevallig juist deze twee) zijn naar mijn idee minder makkelijk te beantwoorden dan velen in eerste instantie denken.
Zelfs ik weet niet wat het is. Enige dat ik wel weet, is dat er wat deze vragen betreft, nog een hoop te leren valt. Alleen is de vraag wie er van die nieuwe hypothetische kennis überhaubt zou willen leren? Want velen vinden de status quo wel best (en daar plukken wij niet altijd de vruchten van, vooral de vooroordelen over deze "aandoeningen" maken een positieve diagnose ondragelijk, niet eens zozeer de daadwerkelijke gevolgen).
edit:
Je valt dus tussen wal en schip?quote:
Er is een FACT-team in Gouda, maar mijn persoonlijk begeleider denkt dat het niet geschikt voor mij is. Ik ben tot een bepaalde mate toch zelfredzaam en volgens hem is een FACT-team meer voor mensen die zo'n ernstige psychische beperking hebben dat ze nauwelijks of niet voor zichzelf kunnen zorgen.
Klopt ook wel hoor. Ik had begrepen dat in mijn regio ongeveer 80% van de cliënten van de FACT-teams hier in de buurt voornamelijk psychotische klachten hadden en de overige 20% andere (meestal meervoudige/gecompliceerde) issues (had dacht ik ook te maken met een (sterk) vergroot risico op decompensatie).
Ik val in die overige 20% btw
Ik weet er alles van, want ik ben in mijn leven voor vanalles uitgemaakt. Ook voor autist. Ik had vroeger als kind trekjes dat wanneer ik heel blij was met mijn handen ging fladderen. Dat handenfladderen doen veel autisten en zodoende dachten veel mensen dat ik het ook was.quote:
[..]
Wees dan maar blij dat je er geen autisme gratis bij hebt gekregen
Je wilt niet weten wat voor onzin ik allemaal voor m'n kiezen heb gekregen
En uitleggen heeft totaal geen zin, er wordt toch niet -echt- geluisterd. Het enige wat ze horen is wat hun reeds bestaande vooroordelen bevestigt en als die helemaal niet bevestigd worden, dan komt dat omdat ik slecht ben in communicatie en weet ik wat
Whatever.
[..]
Oké, vetgedrukte is best wel awkward, want daar had ik het vandaag en vorige week met mijn behandelaars over
Overigens is bij mij nooit het vermoeden geweest van borderline, maar de dingetjes die ik herkenbaar vind, zijn in de loop der jaren ook best wel hard genegeerd (zelfs mijn SPV vertelde me de laatste keer dat het bij haar niet ging dagen toen ik vertelde dat voor mij de moeilijkste vraag bij de jaarlijkse ROM de vraag "ben je op dit moment suïcidaal?" is).
[..]
Klopt.
Wel is iets waar ik al langer mee zit, de vraag "wat is borderline? En wat is autisme?" (beide vragen (en niet geheel toevallig juist deze twee) zijn naar mijn idee minder makkelijk te beantwoorden dan velen in eerste instantie denken.
Het is idd wel een opmerkelijk trekje, omdat de meeste 'normale' kinderen het niet doen.
Ik had later ergens gelezen dat autistische kinderen dat handenfladderen doen wanneer ze overprikkeld raken. Kinderen met AD(H)D kunnen het ook doen, maar die doen het meer om hun overtollige energie kwijt te kunnen raken. Bij mij werkt het net zo. Ik was als kind passiever en angstiger dan de meeste kinderen. Nu nog trouwens. Het lijkt net alsof een deel van mijn energie naar binnen is getrokken naar mijn hoofd. Vooral als ik blij of boos ben, gaan emoties zich ontladen: dan wordt het zo druk in mijn hoofd dat ik amper of soms helemaal niks meer waarneem van de buitenwereld. Vroeger als kind ging ik dus handenfladderen of op de tenen lopen. Ik kreeg als kind wel op den duur door dat het geen normaal gedrag was, dus deed ik het zoveel mogelijk in private. Dan ging ik thuis in de tuin schommelen, wat ik uren achter elkaar kon doen. Toen ik nog wat ouder was, ging ik boven met mijn koptelefoon naar muziek luisteren en als het dan in mijn hoofd ging 'ontladen' ging ik als een achterlijke debiel dansen, springen en rare geluiden maken. Maar ik deed het op mijn kamer waar niemand het zag. Mijn ouders echter hoorden beneden in de woonkamer dat ik 'weer bezig was'. Er werd verder niet zo'n punt van gemaakt.
Ik heb altijd wel te horen gekregen van diverse mensen dat ik weleens licht autistisch kon zijn. Op mijn 26e werd ik daarop getest via een uitgebreid persoonlijk onderzoek (bij de beruchte GGZ in Gouda
) De uitslag bleek negatief, want mijn empathisch vermogen is intact. Ik scoorde 10 punten en je moet minimaal 25 punten scoren wanneer er sprake zou kunnen zijn van een stoornis binnen het autismespectrum.Maar soms krijg ik van mijn moeder en van sommige van haar kennissen te horen "ik denk niet dat je borderline hebt maar wel een lichte vorm van autisme". Als ik daarop vraag of ze überhaupt weten wat borderline en autisme inhoudt, kunnen ze daar geen zinnig antwoord op geven. Bij borderline denken ze alleen aan de beruchte verhalen over die stoornis en autisme wordt gerelateerd aan dwangmatige trekjes en omdat ik ook perfectionistisch ben, ben ik in hun ogen een autist. Ze hebben totaal niet in de gaten dat dit soort uitspraken zo van je bent dit of je bent dat mij behoorlijk kunnen kwetsen en dat ik daar vroeger echt heel erg van met mezelf in de knoop ben geraakt.
Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.
Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.
Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.
Wel apart idd. Volgens wiki doen vrijwel alleen maar autisten dit (heet "stimming" in het Engels).quote:
[..]
Ik weet er alles van, want ik ben in mijn leven voor vanalles uitgemaakt. Ook voor autist. Ik had vroeger als kind trekjes dat wanneer ik heel blij was met mijn handen ging fladderen. Dat handenfladderen doen veel autisten en zodoende dachten veel mensen dat ik het ook was.
Het is idd wel een opmerkelijk trekje, omdat de meeste 'normale' kinderen het niet doen.
Ik had later ergens gelezen dat autistische kinderen dat handenfladderen doen wanneer ze overprikkeld raken. Kinderen met AD(H)D kunnen het ook doen, maar die doen het meer om hun overtollige energie kwijt te kunnen raken. Bij mij werkt het net zo. Ik was als kind passiever en angstiger dan de meeste kinderen. Nu nog trouwens. Het lijkt net alsof een deel van mijn energie naar binnen is getrokken naar mijn hoofd. Vooral als ik blij of boos ben, gaan emoties zich ontladen: dan wordt het zo druk in mijn hoofd dat ik amper of soms helemaal niks meer waarneem van de buitenwereld. Vroeger als kind ging ik dus handenfladderen of op de tenen lopen. Ik kreeg als kind wel op den duur door dat het geen normaal gedrag was, dus deed ik het zoveel mogelijk in private. Dan ging ik thuis in de tuin schommelen, wat ik uren achter elkaar kon doen. Toen ik nog wat ouder was, ging ik boven met mijn koptelefoon naar muziek luisteren en als het dan in mijn hoofd ging 'ontladen' ging ik als een achterlijke debiel dansen, springen en rare geluiden maken. Maar ik deed het op mijn kamer waar niemand het zag. Mijn ouders echter hoorden beneden in de woonkamer dat ik 'weer bezig was'. Er werd verder niet zo'n punt van gemaakt.
Volgens mij deed ik dat handenflapperen niet. Enige wat ik me kan herinneren wat ik deed (en tegenwoordig nog steeds doe) is mezelf wiegen en als er muziek opstaat, dan vrijwel altijd op de maat van de muziek. Ik doe dit meestal zonder me ervan bewust van te zijn, krijg er verder nooit echt ongewenste reacties op. Als het mensen opvalt, dan vind ik dat niet erg. Dat is gewoon deel van wie en wat ik ben.
Ik weet het niet hoor, wat empathie betreft. Maar ik herken (wat autisme betreft) mezelf veel meer in de trekken die vrouwen met autisme hebben dan de trekken die mannen met autisme hebben.quote:Ik heb altijd wel te horen gekregen van diverse mensen dat ik weleens licht autistisch kon zijn. Op mijn 26e werd ik daarop getest via een uitgebreid persoonlijk onderzoek (bij de beruchte GGZ in Gouda
Maar soms krijg ik van mijn moeder en van sommige van haar kennissen te horen "ik denk niet dat je borderline hebt maar wel een lichte vorm van autisme". Als ik daarop vraag of ze überhaupt weten wat borderline en autisme inhoudt, kunnen ze daar geen zinnig antwoord op geven. Bij borderline denken ze alleen aan de beruchte verhalen over die stoornis en autisme wordt gerelateerd aan dwangmatige trekjes en omdat ik ook perfectionistisch ben, ben ik in hun ogen een autist. Ze hebben totaal niet in de gaten dat dit soort uitspraken zo van je bent dit of je bent dat mij behoorlijk kunnen kwetsen en dat ik daar vroeger echt heel erg van met mezelf in de knoop ben geraakt.
Ik kan dingen juist heel goed aanvoelen en gebruik dat in mijn voordeel en juist omdat ik een man ben, houden mensen daar gewoonlijk geen rekening mee. Het aanvoelen is dan ook het probleem niet, het probleem is meer dat ik toch niet begrijp wat ik voel ook omdat ik ze meestal niet begrijp. Ik begrijp hun niet, maar omgekeerd is dat net zo. Dat zij vervolgens dat wijten aan mijn autisme, zegt meer over hun dan over mij.
Ik ben gewoon anders. Naja, dat is nou eenmaal zo.
Is vetgedrukte hetzelfde als gewoon het hele spectrum aan gevoelens ervaren?quote:Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.
Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.
Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.
Als ik me goed voel, dan voel ik me gewoon goed en omgekeerd. Afhankelijk van wat er getriggerd wordt kan dit wel snel omslaan, maar meestal/gewoonlijk is daar ook een reden voor.
Die balans ken ik dus wel weer, maar de weegschaal is gewoon heel gevoelig afgesteld.
Ik probeer wel rekening te houden met anderen, maar tegenwoordig probeer ik niet meer iedereen tevreden te stellen omdat dat toch nooit (lang) goed gaat (en mensen maken daar vervolgens massaal misbruik van door over me heen te blijven lopen).
Ik vraag vaak om duidelijkheid, maar krijg die meestal niet. Als anderen mij niet begrijpen kan ik wel proberen het uit te leggen, maar of het ook (positief) opgepikt wordt is erg afhankelijk van wie je tegenover je hebt.
Vroeger was ik alles aan het inhouden. Alles aan het opproppen. En dat ging niet zo best.
Ik kreeg geen duidelijkheid over wat ik wel mocht doen, dus deed ik vaak uiteindelijk maar niks (dan kreeg ik de minste negatieve feedback ook). Dat was ook niet goed (niet altijd in elk geval), maar ik wist op dat moment geen betere oplossing.
Ik merk wel dat hoe minder ik me probeer te spiegelen aan mensen die niet autistisch zijn of anderzijds fundamenteel anders zijn, hoe beter ik me voel. Zij zitten vaak echt op een heel ander level en dat werkt gewoon niet. Ik merk wel dat ik dan wel weer beter op één level zit met mensen die veel levenservaring hebben (meestal oudere mensen, mensen die veel hebben meegemaakt (zoals die vrouw met borderline waar ik het over had (ik bedoel overigens niet formerjellybean...waar is zij trouwens gebleven? Mis haar aanwezigheid hier (op fok) wel een beetje)).
Ik probeer nu mezelf beter te begrijpen en ook te accepteren. Feedback is prima, maar het moet wel eerlijk zijn (als ik fouten maak, dan hoor ik dat graag. Op een bepaalde manier is ruzie niet altijd negatief
).Dat onzeker weet ik niet. Heb wel recentelijk ervaren dat ik echt door heb dat ik weinig eigenwaarde heb, dat dit wellicht voor een groot deel mijn huidige "ik" bepaalt, maar tegelijk ben ik jarenlang (voornamelijk onbewust) bezig geweest hier coping-strategieën voor aan te leren.
Ik heb hier nu twee keer met behandelaars over gesproken en de tweede keer ging dat al een stuk makkelijker.
Ik ben in de loop der tijd een soort trauma-oplossings-machine geworden of zo
Het doet echt wat met me, veel ook, maar ik weet als het ware instinctief en geroutineerd hoe ik dit het beste aan kan pakken. De exacte stappen weet ik nog niet, maar ik weet wel instinctief welke stap ik na de vorige moet nemen en verder zie ik wel en observeer ik.
Ergens lijk ik wel een soort leermachine
Vooral bang voor de vooroordelen ja. Heb het ooit eens in m'n oude vriendenkring gegooid en dat kostte mij meteen aan paar vriendschappen. Weet je ook weer wie je echte vrienden zijn, nietwaar? Ik vind borderline heel erg stigmatiserend, hoewel ik goed begrijp dat de ene persoon met borderline niet de ander is. Zie dat maar eens uit te leggen aan "normale" mensen.quote:
[..]
Heb je lotgenotencontact gehad?
Eventueel een speciaal forum? (weet niet of die bestaan voor borderline).
Ik heb zelf meerdere mensen met borderline ontmoet en vooral één vrouw is me heel sterk bijgebleven (in positieve zin).
En ben je bang voor de vooroordelen die hierover heersen? Zo ja, die vooroordelen zijn er meer dan genoeg, elke persoon met (vul maar een stoornis in) is anders, je kunt niet iedereen over één kam scheren. Dat is één van de dingen die ik geleerd heb.
En DM met korte tip
Bedankt voor de tip btw!
Klopt, deze les heb ik al vrij vroeg geleerd.quote:
[..]
Vooral bang voor de vooroordelen ja. Heb het ooit eens in m'n oude vriendenkring gegooid en dat kostte mij meteen aan paar vriendschappen. Weet je ook weer wie je echte vrienden zijn, nietwaar? Ik vind borderline heel erg stigmatiserend, hoewel ik goed begrijp dat de ene persoon met borderline niet de ander is. Zie dat maar eens uit te leggen aan "normale" mensen.
Bedankt voor de tip btw!
Maar je kunt zelfs nog een stap verder gaan, iets wat nog beter is: Tegenwoordig vertel ik dit soort dingen juist wat eerder, omdat ik weet dat de nuttelozen mij daarop zullen aanvallen. Die laten dan veel sneller hun "true colors" zien en kan ik zo sneller en moeitelozer op afstand zetten en houden
edit: Wat borderliners betreft, ik ben er vroeger ook ingetrapt hoor. Maar ik heb drie borderliners redelijk goed gekend en slechts één daarvan voldeed meer aan het "verwachte" beeld van "de borderliner". De andere twee waren veel toffer!
Eén daarvan heb ik zelfs via fok leren kennen (haar kende ik trouwens het minst goed), vind het nog steeds jammer dat ze vrijwel niet meer post hier. De andere twee heb ik IRL leren kennen en vooral één daarvan had duidelijk veel meegemaakt (veel opnames, armen waren één lange band van strepen (je weet wel wat ik bedoel)) maar ze is zo ontzettend stoer!
Heel eerlijk, open en ook gewoon aardig en meelevend. En wijs!
Nee. Borderliners voelen zich zelden goed of helemaal nooit. Er zijn wel dagen dat het beter gaat; dat ervaren borderliners als 'minder erg' maar niet als 'goed'. Er zit altijd wel iets te sluimeren en daardoor gaan ze veel piekeren, wat altijd met hun minderwaardige zelfbeeld en zelfbeleving te maken heeft. Veel mensen denken dat borderliners de schuld altijd op anderen schuiven en niet naar zichzelf willen kijken. Ze geven echter altijd zichzelf de schuld. Ze reageren het misschien op anderen af en kunnen intens kwaad op iemand zijn, maar die kwaadheid is dan gelinkt naar hun zelfhaat. Ze kunnen om een voorbeeld te noemen heel boos op iemand worden dat hij of zij het heeft gewaagd om hun verlatingsangst op de proef te stellen. Maar eigenlijk zijn ze boos op zichzelf omdat ze die verlatingsangst hebben en daardoor niet op een normale manier relaties kunnen onderhouden.quote:
Is vetgedrukte hetzelfde als gewoon het hele spectrum aan gevoelens ervaren?
Klopt niet helemaal. Iemand met borderline kan zich goed voelen, alleen duurt het niet lang. Ik kan me on top of the world voelen, maar dat duurt hoogstens een aantal uur op z'n max.quote:
[..]
Nee. Borderliners voelen zich zelden goed of helemaal nooit. Er zijn wel dagen dat het beter gaat; dat ervaren borderliners als 'minder erg' maar niet als 'goed'. Er zit altijd wel iets te sluimeren en daardoor gaan ze veel piekeren, wat altijd met hun minderwaardige zelfbeeld en zelfbeleving te maken heeft. Veel mensen denken dat borderliners de schuld altijd op anderen schuiven en niet naar zichzelf willen kijken. Ze geven echter altijd zichzelf de schuld. Ze reageren het misschien op anderen af en kunnen intens kwaad op iemand zijn, maar die kwaadheid is dan gelinkt naar hun zelfhaat. Ze kunnen om een voorbeeld te noemen heel boos op iemand worden dat hij of zij het heeft gewaagd om hun verlatingsangst op de proef te stellen. Maar eigenlijk zijn ze boos op zichzelf omdat ze die verlatingsangst hebben en daardoor niet op een normale manier relaties kunnen onderhouden.
Ook hoef je niet altijd veel te piekeren en worden reacties soms uitgelokt door de gevoeligheid van de persoon zelf. Dat kan heel plots ontstaan.
De heftige reacties zijn vaak een onvermogen om er mee om te gaan.
Ik kan zeker voldoen aan dat standaard plaatje, maar er dit zoveel meer bij.
Bij mij zijn mijn psychotische belevingen bijvoorbeeld aan borderline te wijten/koppelen. Ik schiet hier snel in zodra ik grenzen overschrijd voor mijzelf of met emoties te maken krijg waar ik niet mee kan omgaan. Daar hoor je anderen dan weer niet over.
Het verdriet en de zelfhaat en soms de alles overheersende onmacht die gevoeld kan worden is gewoon vaak niet zichtbaar, enkel het 'negatieve' gedrag.
Ik vind het soms zelf zo lastig. Als ik er zelf in verstrikt zit dan kan ik zelf de woorden niet meer vinden en sla ik helemaal op slot. Ook dat wordt niet gezien en niet begrepen.
Ik spreek eigenlijk meer voor mezelf.quote:
[..]
Klopt niet helemaal. Iemand met borderline kan zich goed voelen, alleen duurt het niet lang. Ik kan me on top of the world voelen, maar dat duurt hoogstens een aantal uur op z'n max.
Ook hoef je niet altijd veel te piekeren en worden reacties soms uitgelokt door de gevoeligheid van de persoon zelf. Dat kan heel plots ontstaan.
De heftige reacties zijn vaak een onvermogen om er mee om te gaan.
Een hoop andere borderliners herkennen zich erinOh vandaar!quote:
[..]
Ik spreek eigenlijk meer voor mezelf.
Ik herken er ook veel in hoor
Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een borderliner ontmoet die aan dat typische beeld voldeed. Of het kan zijn dat ik het onbewust niet zag, haha. Maar goed, misschien is het wel beter om het meteen te zeggen. Zo kun je voor jezelf ook weer meteen het kaf van het koren scheiden.quote:
[..]
Klopt, deze les heb ik al vrij vroeg geleerd.
Maar je kunt zelfs nog een stap verder gaan, iets wat nog beter is: Tegenwoordig vertel ik dit soort dingen juist wat eerder, omdat ik weet dat de nuttelozen mij daarop zullen aanvallen. Die laten dan veel sneller hun "true colors" zien en kan ik zo sneller en moeitelozer op afstand zetten en houden
edit: Wat borderliners betreft, ik ben er vroeger ook ingetrapt hoor. Maar ik heb drie borderliners redelijk goed gekend en slechts één daarvan voldeed meer aan het "verwachte" beeld van "de borderliner". De andere twee waren veel toffer!
Eén daarvan heb ik zelfs via fok leren kennen (haar kende ik trouwens het minst goed), vind het nog steeds jammer dat ze vrijwel niet meer post hier. De andere twee heb ik IRL leren kennen en vooral één daarvan had duidelijk veel meegemaakt (veel opnames, armen waren één lange band van strepen (je weet wel wat ik bedoel)) maar ze is zo ontzettend stoer!
Heel eerlijk, open en ook gewoon aardig en meelevend. En wijs!
Beschrijf jouw idee over dat typische beeld eens?quote:
[..]
Eerlijk gezegd heb ik nog nooit een borderliner ontmoet die aan dat typische beeld voldeed. Of het kan zijn dat ik het onbewust niet zag, haha. Maar goed, misschien is het wel beter om het meteen te zeggen. Zo kun je voor jezelf ook weer meteen het kaf van het koren scheiden.
't is natuurlijk wel zo dat de beschrijving volgens het DSM de problemen beschrijft (ten slotte is het DSM ook bedoeld voor het beschrijven van ziektebeelden) en niet de niet-negatieve effecten van een stoornis. Maar dat is wel waar het gros vanuit gaat, dat gaat blijkbaar automatisch.
Het clichébeeld van de borderliner; veel manipuleren, zeer aandachtsgeil op een negatieve manier, snijdende tienermeisjes, het extreme zwart wit denken.quote:
[..]
Beschrijf jouw idee over dat typische beeld eens?
't is natuurlijk wel zo dat de beschrijving volgens het DSM de problemen beschrijft (ten slotte is het DSM ook bedoeld voor het beschrijven van ziektebeelden) en niet de niet-negatieve effecten van een stoornis. Maar dat is wel waar het gros vanuit gaat, dat gaat blijkbaar automatisch.
Ah zo. Ik denk dat dat met dat beeld mbt de DSM te maken heeft zoals ik hierboven reeds beschreven heb.quote:
[..]
Het clichébeeld van de borderliner; veel manipuleren, zeer aandachtsgeil op een negatieve manier, snijdende tienermeisjes, het extreme zwart wit denken.
Zou het? Oh ja, en natuurlijk het bekende dat het louter een vrouwenziekte zou zijn. Ik zat gisteravond eens door wat forums te bladeren over borderline en ervaringen. Vind het triest om telkens maar weer te lezen dat je een persoon met borderline maar meteen in de steek moet laten. Het klinkt alsof we een stel psychopaten zouden zijn.quote:
[..]
Ah zo. Ik denk dat dat met dat beeld mbt de DSM te maken heeft zoals ik hierboven reeds beschreven heb.
Ik weet het. Dit is bij de meeste psychiatrische aandoeningen zo.quote:
[..]
Zou het? Oh ja, en natuurlijk het bekende dat het louter een vrouwenziekte zou zijn. Ik zat gisteravond eens door wat forums te bladeren over borderline en ervaringen. Vind het triest om telkens maar weer te lezen dat je een persoon met borderline maar meteen in de steek moet laten. Het klinkt alsof we een stel psychopaten zouden zijn.
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht
).Hmmmm... Een voordeel is dat borderliners gemakkelijk over lijken kunnen gaan. In de bekende zwarte bui kun je je heel simpel van mensen ontdoen. Okee, de spijt komt wel niet veel later, maar toch.quote:Op woensdag 25 november 2015 10:59 schreef magnetronkoffie het volgende:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht
Das in theorie ook "een" voordeel toch?quote:
[..]
Hmmmm... Een voordeel is dat borderliners gemakkelijk over lijken kunnen gaan. In de bekende zwarte bui kun je je heel simpel van mensen ontdoen. Okee, de spijt komt wel niet veel later, maar toch.
En zolang je die eigenschap maar goed kunt timen en kunt inzetten wanneer je weet dat je er later geen spijt van zal hebben...profit!
Borderliners zijn ook vaak bovengemiddeld intelligent.quote:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht
Das al helemaal een voordeel toch?quote:
[..]
Borderliners zijn ook vaak bovengemiddeld intelligent.
(ook al wordt dat over de gehele linie niet echt gewaardeerd. Beter laat je die mensen links liggen en concentreer je je op de mensen die jou wel waarderen voor wie en wat je bent ).Dat is één ding dat zeker is, Pulzzar. Eigenlijk zouden borderliners het land moeten overnemen.quote:
[..]
Borderliners zijn ook vaak bovengemiddeld intelligent.
Zo had ik het nog niet bekeken. Dit is zeker een groot voordeel. De uitslag van m'n onderzoek van vandaag was niet zo spannend. Wat ik al vermoedde bleek waarheid. Ik heb dus ook een bipolaire stoornis. Leuk!quote:
[..]
Das in theorie ook "een" voordeel toch?
En zolang je die eigenschap maar goed kunt timen en kunt inzetten wanneer je weet dat je er later geen spijt van zal hebben...profit!
Mja ik denk meer dat dat een vooroordeel is dan een voordeel Ahem... dát lijkt me nou geen goed idee eigenlijk.quote:
[..]
Dat is één ding dat zeker is, Pulzzar. Eigenlijk zouden borderliners het land moeten overnemen.
Dat is ook zo'n dingetje. Er wordt mee gesuggereerd dat borderliners niet in nuance kunnen denken. Natuurlijk kunnen ze dat wel en wanneer ze rustig zijn, gaat het hen net zo goed af als ieder ander mens. Alleen bij stress - als ze worden overspoeld door gedachten en emoties - is het zo'n chaos in hun kop dat ze behoefte hebben aan duidelijkheid en zwartwit. Bij mij sluimert het is langzaam in zonder dat ik me ervan bewust ben. Dan worden paranoide gevoelens steeds sterker en dan moet iemand aan een hele reeks eisen voldoen eer ik hem of haar een goed persoon vindt en anders is hij of zij gewoon onbetrouwbaar en dus slecht. Maar bij anderen kan dat zwartwit-denken ook ineens verschijnen.quote:
Ik heb ook ooit n keer gelezen dat borderliners nooit saai zijn. Vanwege het zwart-wit denken en emotionele reacties
Het zwartwit-denken bij borderliners is gerelateerd aan hun zelfbeeld en relaties met anderen. Borderliners zijn niet persé zwartwit-denkende tokkies.
Er wordt zoveel gesuggereerd wat niet met de werkelijkheid strookt. Maar het ding is dat het ze niks kan schelen of het wel of niet klopt, zolang de rest van jouw groep maar ja blijft knikken, kom je met elke leugen weg. Das het enige wat telt.quote:
[..]
Dat is ook zo'n dingetje. Er wordt mee gesuggereerd dat borderliners niet in nuance kunnen denken. Natuurlijk kunnen ze dat wel en wanneer ze rustig zijn, gaat het hen net zo goed af als ieder ander mens. Alleen bij stress - als ze worden overspoeld door gedachten en emoties - is het zo'n chaos in hun kop dat ze behoefte hebben aan duidelijkheid en zwartwit. Bij mij sluimert het is langzaam in zonder dat ik me ervan bewust ben. Dan worden paranoide gevoelens steeds sterker en dan moet iemand aan een hele reeks eisen voldoen eer ik hem of haar een goed persoon vindt en anders is hij of zij gewoon onbetrouwbaar en dus slecht. Maar bij anderen kan dat zwartwit-denken ook ineens verschijnen.
Het zwartwit-denken bij borderliners is gerelateerd aan hun zelfbeeld en relaties met anderen. Borderliners zijn niet persé zwartwit-denkende tokkies.
Zo wat verwoord je dat goed zeg!!quote:Borderline gaat trouwens wel verder dan alleen maar een identiteitscrisis. Eigenlijk voel je je voortdurend instabiel. De ene keer zit je vol met nare gevoelens en emoties waar je niet tegen kan, maar als ze weg zijn, voel je je leeg en dat lege gevoel is evenmin prettig. Je emotionele beleving is net een weegschaal die alle kanten op gaat maar nooit in balans raakt. Je gaat dan non-stop piekeren om maar te zoeken naar die harmonie die je maar niet kan vinden. Voor je gevoel lijk je ook grip te verliezen op wat normaal is en wat niet. Bij mij is impulsief of agressief gedrag meer een soort test om uit te vinden of wel of niet verstandig of veroorloofd is. Ik heb op dat moment de overtuiging dat ik me altijd inhou en altijd rekening hou met anderen en dat ik me voor deze ene keer het recht heb om aan mezelf te denken. Ik weet dan ergens heel in de verte wel wat de consequenties kunnen zijn, maar dat is allemaal vertroebeld door een hele hoop gedachten en emoties. Altijd is alles ambivalent, soms niet twee tegenstrijdige emoties of gedachten maar wel 10 tegelijk.
Je hebt als borderliner wel een beeld van jezelf, maar er zit een dikke waas voor, waardoor je het niet kan benoemen en ook niet weet welke richting je op moet. Het beeld bestaat uit vage vlekken en op goed geluk ga je daarop af in de hoop dat het goed uitpakt, maar het kan evengoed destructief zijn en op een fiasco uitlopen.
Zo beleef ik het zelf. Het is toch na mijn therapie wel wat duidelijker geworden. Het identiteitsgevoel is sterker bij mij en dat hele nare minderwaardigheidsgevoel dat ik verdoemd ben, is ook heel erg afgenomen. Ik ben nu 'gewoon onzeker' in plaats van dat ik mij verdoemd voel en geen uitweg meer zie.
Ik kan me er helemaal in vinden (ook die diagnose)
Ook even gekeken. Ik zat eerst in Tiel, die krijgt een 6,1 met 21 waarderingen.quote:
[..]
https://www.zorgkaartnede(...)sseweg-gouda-3025974
Nu in Nijmegen .... die krijgen een 4,5 oeps....met 26 waarderingen.
Ik heb bij beide eigenlijk alleen maar positieve ervaringen, gelukkig.
Inderdaad...tegenwoordig heb ik er niet meer zoveel moeite mee om het te vertellen.quote:
[..]
Klopt, deze les heb ik al vrij vroeg geleerd.
Maar je kunt zelfs nog een stap verder gaan, iets wat nog beter is: Tegenwoordig vertel ik dit soort dingen juist wat eerder, omdat ik weet dat de nuttelozen mij daarop zullen aanvallen. Die laten dan veel sneller hun "true colors" zien en kan ik zo sneller en moeitelozer op afstand zetten en houden
En dan in het begin van vriendschappen want het is mij ook gebeurd dat ik jarenlange vriendschappen kwijtraakte op momenten dat het slecht met mij ging, wat ik dan niet verwachtte....
Nu heb ik zoiets van, weet je het gelijk, beter nu kappen dan over een tijdje als het slecht met me gaat.
Ik heb het ondertussen ook wel geaccepteerd, de diagnoses, dat het nu eenmaal zo is en ik het verleden toch niet kan veranderen.
Ik schaam me er niet meer voor.
vrpeger mocht niemand het weten (in de familie enzo), dat heb ik laten gaan en wat was dat een bevrijding zeg.
Nu ben ik gewoon ik.
En vreemd genoeg voel ik me nu meer een onderdeel van de familie als toen ik alles geheim wilde houden.
Ik kan me ook heel goed voelen, supergoed....iets TE goed misschien.quote:
Het is soms jammer dat mensen inderdaad altijd naar het standaard plaatje kijken.
Ik kan zeker voldoen aan dat standaard plaatje, maar er dit zoveel meer bij.
Bij mij zijn mijn psychotische belevingen bijvoorbeeld aan borderline te wijten/koppelen. Ik schiet hier snel in zodra ik grenzen overschrijd voor mijzelf of met emoties te maken krijg waar ik niet mee kan omgaan. Daar hoor je anderen dan weer niet over.
Het verdriet en de zelfhaat en soms de alles overheersende onmacht die gevoeld kan worden is gewoon vaak niet zichtbaar, enkel het 'negatieve' gedrag.
Ik vind het soms zelf zo lastig. Als ik er zelf in verstrikt zit dan kan ik zelf de woorden niet meer vinden en sla ik helemaal op slot. Ook dat wordt niet gezien en niet begrepen.
Maar dat is van korte duur. Kleine dingetjes kunnen mijn stemming doen omslaan, dingetjes die anderen misschien niet eens opvallen. Een geluid wat te hard binnenkomt, een blik van iemand...
Bij mij zijn de psychotische belevingen ook gekoppeld aan mijn borderline.
Als ik onzeker of bang of boos ben, komt ook meteen de achterdocht naar boven, en daarbij dingen horen en zien.
Tijdelijk, komt en gaat met de stemmingen.
Het is in ieder geval nooit saaiquote:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.
Klopt ook inderdaad!quote:
[..]
Inderdaad...tegenwoordig heb ik er niet meer zoveel moeite mee om het te vertellen.
En dan in het begin van vriendschappen want het is mij ook gebeurd dat ik jarenlange vriendschappen kwijtraakte op momenten dat het slecht met mij ging, wat ik dan niet verwachtte....
Nu heb ik zoiets van, weet je het gelijk, beter nu kappen dan over een tijdje als het slecht met me gaat.
Ik heb het ondertussen ook wel geaccepteerd, de diagnoses, dat het nu eenmaal zo is en ik het verleden toch niet kan veranderen.
Ik schaam me er niet meer voor.
vrpeger mocht niemand het weten (in de familie enzo), dat heb ik laten gaan en wat was dat een bevrijding zeg.
Nu ben ik gewoon ik.
En vreemd genoeg voel ik me nu meer een onderdeel van de familie als toen ik alles geheim wilde houden.
Bij mij een beetje vergelijkbaar, behalve dat ik het wel vrij snel vertelde (niet meteen, ik wilde wel een geschikter moment afwachten omdat het door dingen wat extra beladen was). Ik geloof binnen enkele weken.
Die les wat vriendschappen betreft heb ik al geleerd toen ik nog kind was (dat het makkelijk was "vrienden" met iemand te zijn die het niet echt waren, maar wel met je meededen). Ik had toen al een bepaald gevoel bij sommigen en dat gevoel bleek steeds weer te kloppen, maar ik heb jarenlang over dat gevoel getwijfeld omdat ik aan mezelf twijfelde.
Toen die "vriendschappen" eenmaal voorbij waren en ik tijd had om te reflecteren, heb ik deze conclusie getrokken want ergens voelde ik al heel lang aan dat het niet goed zat. En naarmate ik steeds meer op mijn gevoel wat bepaalde mensen aangaat afging, merkte ik dat het steeds weer bleek te kloppen. Dus ik wist dat ik daarop kon vertrouwen en ik denk dat achteraf dit mij veel ellende heeft bespaard.
Wat je vertelt over dat die vriendschappen jarenlang waren en je verbaasd was dat ze em peerden, dit hoor, zie en lees ik zo vaak...dat kan toch geen toeval meer zijn?
Dit klinkt voor mij als een echt hele goeiequote:
Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.
Wel is het zo dat dit iets is waar je wel mee moet leren omgaan en dat kan best lastig zijn als je niemand hebt om je aan te spiegelen (dan krijg je opmerkingen zoals "je moet niet zo gevoelig zijn!" of nog erger "stel je niet zo aan!" ).
Wat heb je aan het leven als je die leeft zonder er wat bij te voelen?
Soms voel ik me gewoon echt heel slecht maar die goeie momenten maken zoveel goed! Gewoon genieten van de kleine dingen in het leven
Herkenbaar voor mij ook, ook al ben ik zelf geen borderliner (ik heb wel twijfels
).Kloptquote:
[..]
Het is in ieder geval nooit saai
[ Bericht 14% gewijzigd door magnetronkoffie op 26-11-2015 08:48:36 ]
Oh, dat is inderdaad een goeie! Heel erg herkenbaar!quote:
Een voordeel van borderline zoals ik het ervaar is dat ik heel intense gevoelens kan hebben. Het kan soms zo fijn voelen als je bijvoorbeeld zoveel liefde voor iemand voelt dat je het liefst in diegene zou kruipen.
En ik heb hierdoor ook wel het gevoel dat ik mij goed kan inleven in anderen.
Och, het maakt het leven wel spannender!quote:
[..]
Ahem... dát lijkt me nou geen goed idee eigenlijk.
Vroeger kon ik wel positieve gevoelens heel sterk ervaren. Ik kon helemaal tot rust komen als bijvoorbeeld de regen 's nachts tegen het raam tikt. Het had zo'n rustgevend effect op mij dat ik de sfeer die ik daarbij kon ervaren als het ware kon inademen. Ik voelde mij vroeger 9 van de 10 keer zwaar klote en diep ongelukkig, veel meer als dat ik nu op mijn slechts ben. Maar 1 van de 10 keer kwamen die rustgevende emoties en dan was ik zo intens gelukkig. Met de jaren is dat eigenlijk minder geworden en hoe ik mijn emoties ervaar, ging toen compleet veranderen. Uiteindelijk is dat alleen maar ten goede gekomen, omdat ik vroeger veel introverter was dan nu en me ook compleet machteloos kon voelen. Maar omdat die positieve emoties ook weg gingen, had ik het daar erg moeilijk mee.
Maar ik ben níet de standaard borderliner. Ik heb ook nog een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis die eigenlijk altijd had overheerst en die me juist afvlakte en passief en besluiteloos maakte. De borderline werd bij mij pas veel later gediagnosticeerd, ook omdat gevoelens als verlatingsangst zich pas later gingen manifesteren. Daarvoor ervoer ik vooral paniekaanvallen. Ik voelde mij zo minderwaardig en machteloos dat ik mij sociaal compleet isoleerde. Ik woonde erg lang nog in mijn ouderlijk huis bij mijn moeder en op haar leunde ik heel erg. Zij moest er altijd zijn, omdat ik bang was mezelf wat aan te doen als ik alleen was. Als ze aan het werk was, had ik het heel moeilijk omdat ik alleen was. Ze ging één zomer op vakantie in Italië en dat was een ware hel voor mij. Het was puur overleven voor mij en dat kon ik alleen door mezelf af te vlakken.
Toen de angst uiteindelijk minder een rol gingen spelen, werden de paniekaanvallen ook anders. Het werden geen aanvallen meer van paniek, maar ook van andere emoties die me overspoelden. Ik kon ook een aanval van verdriet krijgen, wat ik niet kon ontladen door bijvoorbeeld te gaan janken. Woede-aanvallen had ik altijd wel gehad, maar als ik die zo sterk ervoer dat ik het idee had geen controle meer over mezelf had, werd het een paniekaanval. Ik heb veel mensen helemaal de tyfus uitgescholden en een hoop spullen van mezelf kapot gegooid, maar godzijdank was ik niet echt fysiek agressief.
Verlatingsangst ging pas bij mij echt een rol spelen toen ik na mijn klinische behandeling mijn leven probeerde op te pakken, een relatie leek te krijgen met een jongen die net als ik ook erg met zichzelf in de knoop zat met zijn geaardheid, maar uiteindelijk bleek ik gewoon zijn neukertje te zijn en had hij met iemand anders terwijl ik daar geen weet van had. Hij reageerde vaak niet als ik hem smste en hij nam de telefoon niet op. Op den duur flipte ik helemaal en overlaadde ik hem met sms, terwijl ik mezelf daartoe probeerde in te houden omdat ik wel wist dat het fout was. Als ik de rem niet op mezelf had gezet, was het definitely stalken geworden. Maar puur het feit dat hij helemaal niks van zich liet horen kon ik absoluut niet verdragen. Het heeft jaren geduurd voordat ik me over hem heen kon zetten. Uiteindelijk was dit wel een goede les voor mij geweest, want ik had wel meer eelt op mijn ziel kunnen kweken om negatieve emoties te kunnen verdragen. Achteraf gezien was het maar beter dat een relatie niet kwam, want hij gebruikte cocaïne en hij was sowieso nogal egoïstisch.
Hoe ga je nu dan om met de negatieve emoties? Kun je zoiets een plaats geven of probeer je het te negeren?quote:
Die intense gevoelens heb ik niet meer. Tenminste niet de positieve. Alleen negatieve emoties hebben nog een te grote impact op mij. Wanneer ik door iemand wordt afgewezen, ook om de meest kleine dingen, voel ik dat binnen een paar seconden vanuit mijn hart in mijn hele lichaam. Ik heb dan meteen stress en onrust waar ik minimaal een paar dagen niet goed van ben en dat gevoel kan nog een hele poos door sluimeren.
Vroeger kon ik wel positieve gevoelens heel sterk ervaren. Ik kon helemaal tot rust komen als bijvoorbeeld de regen 's nachts tegen het raam tikt. Het had zo'n rustgevend effect op mij dat ik de sfeer die ik daarbij kon ervaren als het ware kon inademen. Ik voelde mij vroeger 9 van de 10 keer zwaar klote en diep ongelukkig, veel meer als dat ik nu op mijn slechts ben. Maar 1 van de 10 keer kwamen die rustgevende emoties en dan was ik zo intens gelukkig. Met de jaren is dat eigenlijk minder geworden en hoe ik mijn emoties ervaar, ging toen compleet veranderen. Uiteindelijk is dat alleen maar ten goede gekomen, omdat ik vroeger veel introverter was dan nu en me ook compleet machteloos kon voelen. Maar omdat die positieve emoties ook weg gingen, had ik het daar erg moeilijk mee.
Het allereerste wat ik doe wanneer ik ze voel opkomen, is het mezelf verwijten dat ik ze krijg. Ik krijg dan gedachten als "Zo! Nu weet je ook 's een keer hoe het voelt om tegenslag te krijgen in het leven, zoals ieder ander mens. Wen er maar aan, want met dit soort emoties hoor je gewoon als volwassene om te kunnen gaan. Het feit dat jij er niet mee kan omgaan, komt omdat je geestelijk niet volwassen genoeg bent en te weinig hebt meegemaakt in het leven." Ik veroordeel mezelf en voel me een aansteller en ik druk de emoties weg.quote:
[..]
Hoe ga je nu dan om met de negatieve emoties? Kun je zoiets een plaats geven of probeer je het te negeren?
MIsschien moet je jezelf ook de tijd gunnen om te leren met emoties om te gaan. Om te leren wat je het beste kan doen. Jezelf van alles verwijten levert vaak helemaal niks op, behalve dat je je nog slechter gaat voelen. Klinkt ook als een goed leerpunt voor therapie om hier anders mee om te leren gaanquote:
[..]
Het allereerste wat ik doe wanneer ik ze voel opkomen, is het mezelf verwijten dat ik ze krijg. Ik krijg dan gedachten als "Zo! Nu weet je ook 's een keer hoe het voelt om tegenslag te krijgen in het leven, zoals ieder ander mens. Wen er maar aan, want met dit soort emoties hoor je gewoon als volwassene om te kunnen gaan. Het feit dat jij er niet mee kan omgaan, komt omdat je geestelijk niet volwassen genoeg bent en te weinig hebt meegemaakt in het leven." Ik veroordeel mezelf en voel me een aansteller en ik druk de emoties weg.
Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?
Vanwaar die "of"?quote:
Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.
Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?
Omdat het namelijk niet hetzelfde is. Misschien is volgens de psych de stoornis in ernst afgenomen en gaat het volgens hen beter. Maar het gaat erom wat JIJ wilt met je leven. Jij hebt je om een bepaalde reden en drijfveer aangemeldt voor behandeling (ook al is die voor jezelf niet duidelijk).quote:
En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere puntenquote:
Als jij je aanmeldt voor therapie, gaat het er meestal zo aan toe: De behandelaars onderzoeken wat er mis met jou is en daartegen word je behandeld. Als zij bijvoorbeeld borderline bij je constateren, krijg je daarvoor behandeling en is hun conclusie dat het vervolgens beter moet gaan.
Maar is het ook jouw doel? Wil jij in zo'n geval dat de bij jou geconstateerde persoonlijkheidsstoornis wordt behandeld? Of wil jij gelukkiger en sterker in het leven staan?
Dit dus. Sterker en gelukkiger zijn lossen het probleem bij de kern nog niet op. Je kunt zelfs op een punt terecht komen dat je het sterk en gelukkig zijn gaat faken.quote:
[..]
En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten
Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.quote:
[..]
En waarom sterker en gelukkiger? waarom is gelukkiger alleen niet genoeg? Word je van sterk zijn gelukkig? Ik niet in ieder geval, ik denk dat ik van 'echt' zijn gelukkiger wordt, zelfs met mn zwakkere punten
Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.
Als ik mijzelf heb leren kennen als iemand die vanaf kleins er niet bij hoorde, over zich heen liet lopen en onvoldoende in staat was te kunnen functioneren, kan ik mijzelf niet accepteren en ga ik mijzelf ook niet accepteren. Dan ga ik nog liever dood. Wat mij wél op de been houdt, is dat ik meer capaciteiten heb en dat er een manier bestaat om die te ontwikkelen en te laten zien. Daar bedoel ik dus niet mee dat ik iemand anders wil worden, maar mezelf wil ontplooien.
Dat lukt niet als psychische hulp alleen maar bestaat uit dom gezever zoals "dat ik mag zijn wie ik ben" of dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Wat the fuck schiet ik daar nou mee op? Misschien krijg ik er meer zelfinzicht mee, maar met zelfinzicht alleen redt je het niet als je niet over voldoende daadkracht beschikt.
Ken je beperkingen maar ook je mogelijkheden.
En de wereld is hard en zal altijd hard blijven. Misschien breekt over een poos de derde wereldoorlog uit en is het luxe leventje zoals we die nu in de maatschappij kennen voorbij. Daarom moet je sterk zijn. Wie sterk is, heeft de meeste overlevingskansen. Het gaat niet alleen maar om jou en waar jij je het prettigst bij voelt. Het gaat erom dat jij weerbaar en flexibel genoeg bent om dit leven aan te kunnen.
Ik vind dat er een verschil is tussen 'je mag zijn zoals je bent' blabla, en jezelf zijn zonder je veel aan te trekken van wat anderen vinden hoe je zou moeten zijn. En als er oorlog komt, dan hoop ik dat ze n bom op mn kop gooien, dan is t snel klaar.quote:
[..]
Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.
Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.
Als ik mijzelf heb leren kennen als iemand die vanaf kleins er niet bij hoorde, over zich heen liet lopen en onvoldoende in staat was te kunnen functioneren, kan ik mijzelf niet accepteren en ga ik mijzelf ook niet accepteren. Dan ga ik nog liever dood. Wat mij wél op de been houdt, is dat ik meer capaciteiten heb en dat er een manier bestaat om die te ontwikkelen en te laten zien. Daar bedoel ik dus niet mee dat ik iemand anders wil worden, maar mezelf wil ontplooien.
Dat lukt niet als psychische hulp alleen maar bestaat uit dom gezever zoals "dat ik mag zijn wie ik ben" of dat ik emotioneel verwaarloosd ben. Wat the fuck schiet ik daar nou mee op? Misschien krijg ik er meer zelfinzicht mee, maar met zelfinzicht alleen redt je het niet als je niet over voldoende daadkracht beschikt.
Ken je beperkingen maar ook je mogelijkheden.
En de wereld is hard en zal altijd hard blijven. Misschien breekt over een poos de derde wereldoorlog uit en is het luxe leventje zoals we die nu in de maatschappij kennen voorbij. Daarom moet je sterk zijn. Wie sterk is, heeft de meeste overlevingskansen. Het gaat niet alleen maar om jou en waar jij je het prettigst bij voelt. Het gaat erom dat jij weerbaar en flexibel genoeg bent om dit leven aan te kunnen.
Dat laatste is echt totaal anders en dáár ben ik het wel helemaal mee eens.quote:
[..]
Ik vind dat er een verschil is tussen 'je mag zijn zoals je bent' blabla, en jezelf zijn zonder je veel aan te trekken van wat anderen vinden hoe je zou moeten zijn.
Ik zie het meer als "accepteer de status quo and go from therequote:
[..]
Je bedoelt het goed, maar dit soort oneliners heb ik vaker gehoord en ik heb er echt niks aan.
Tot nu toe blijkt dat ik onvoldoende in staat ben om me staande te houden en een leven te leiden waar ik tevreden mee kan zijn. En ook oneliners als "je moet jezelf accepteren zoals je bent" slaan als een tang op een varken.
"Maar dan moet je wel perspectief hebben om verder te kunnen. Anders is het alleen maar frustrerend om dit aan te horen.quote:
[..]
Ik zie het meer als "accepteer de status quo and go from there
Gezeik blijft gezeik, daar heb ik niks aan en dan maakt het mij niks uit of ik op dat moment nog perspectief heb of niet.quote:
[..]
Maar dan moet je wel perspectief hebben om verder te kunnen. Anders is het alleen maar frustrerend om dit aan te horen.
Hear, hear. Ik had het niet beter kunnen verwoorden.quote:
[..]
Gezeik blijft gezeik, daar heb ik niks aan en dan maakt het mij niks uit of ik op dat moment nog perspectief heb of niet.
Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijdequote:
Hey, ik heb even een vraag: Zijn er ook voordelen aan borderline te bedenken?
Ik weet bij autisme wel een aantal voordelen en bij ADHD worden die voordelen zelfs al redelijk algemeen geaccepteerd (zoals creativiteit...al dan niet terecht
Hier zeg je iets.quote:
[..]
Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijde
Nou, wat je nu zegt, strookt wel met wat ik al langer vermoedde. Ik heb echt heel veel geluk met haar gehad, ze kwam precies op het juiste tijdstip. En ja, de nadelen die jij benoemt heb ik ook ervaren, maar voor mij wegen de voordelen echt veeeele malen zwaarder dan die nadelen van toen.
Mijn eerste vriendin was wsl borderliner. Als zij er niet geweest was, dan had alles nu anders voor mij geweest. Ik heb heel veel geluk met haar gehad.
Donnie Darko!quote:
Ik zit weer in een periode van slecht slapen. 1,5 week amper slapen en als ik dan slaap dan is het een kwartiertje waarna ik badend in het zweet wakker word. Met dank aan slaapgebrek zag ik van de week levensgrote witte konijnen lopen en van dat soort dingen. Zoals in de film Donnie Darko, maar dan de witte variant.
Hoeveel uur slaap je dan per nacht?
Ik weet er nu alles van
Het verschilt. Het is er de afgelopen weken langzaam ingeslopen en nu de laatste 2 weken echt dramatisch. Denk 1x per week helemaal niet. 2 tot 3x per week een paar keer een kwartiertje per nacht. En de andere dagen 2 tot 4 uur. Het probleem op het moment is vooral het niet doorslapen. Elk kwartier tot half uur wel wakker worden en met uitzondering eens een uur aan een stuk slapen. Ik droom ook heel veel. Zodra ik slaap droom ik meteen en momenteel zijn dat allemaal nachtmerries, vandaar ook het zweten en het vele wakker worden denk ik.quote:
[..]
Donnie Darko!
Hoeveel uur slaap je dan per nacht?
Ik weet er nu alles van
Ik voel me gek genoeg nog best fit en ik voel me ook meestal niet heel moe, maar blijkbaar is er toch een grens bereikt.
Wat herkenbaar!quote:
[..]
Het verschilt. Het is er de afgelopen weken langzaam ingeslopen en nu de laatste 2 weken echt dramatisch. Denk 1x per week helemaal niet. 2 tot 3x per week een paar keer een kwartiertje per nacht. En de andere dagen 2 tot 4 uur. Het probleem op het moment is vooral het niet doorslapen. Elk kwartier tot half uur wel wakker worden en met uitzondering eens een uur aan een stuk slapen. Ik droom ook heel veel. Zodra ik slaap droom ik meteen en momenteel zijn dat allemaal nachtmerries, vandaar ook het zweten en het vele wakker worden denk ik.
Ik voel me gek genoeg nog best fit en ik voel me ook meestal niet heel moe, maar blijkbaar is er toch een grens bereikt.
Zelfs die dromen
Ik ben m'n dromen maar in het dromentopic gaan opschrijven (gelukkig heb ik nauwelijks nachtmerries, ze zijn gewoon eerder vaag en heel intens).Die weken was bij mij maanden en al sliep ik wel 5 uur elke nacht, als dat je gemiddelde is ipv 8 a 9 uur een half jaar lang...dan ga je 't wel merken hoor
En idd, het leek of ik er minder last van had.
Geen idee wat de oorzaak was en geen idee waarom het de laatste maand ineens weer wat beter gaat (zit nog steeds niet op m'n niveau van vorig jaar).
Structureel te weinig slapen kan ook heel erg opbreken. Dat heb ik ook meerdere keren ervaren.quote:
[..]
Wat herkenbaar!
Zelfs die dromen
Die weken was bij mij maanden en al sliep ik wel 5 uur elke nacht, als dat je gemiddelde is ipv 8 a 9 uur een half jaar lang...dan ga je 't wel merken hoor
En idd, het leek of ik er minder last van had.
Geen idee wat de oorzaak was en geen idee waarom het de laatste maand ineens weer wat beter gaat (zit nog steeds niet op m'n niveau van vorig jaar).
Ik heb de laatste jaren gemiddeld 2 tot 3x per jaar een periode van slecht slapen. De ene keer is dat wat extremer dan de andere keer. Soms duurt het een week of 5 en soms duurt het bijna 3 maanden (dan slaap ik gemiddeld wel iets meer dan nu).
Ik hoop maar dat het snel overgaat. Heb mezelf deze week wat meer rust gegund. Misschien dat het dan in mn hoofd ook rustiger wordt.
Ik hoop het ook voor jequote:
[..]
Structureel te weinig slapen kan ook heel erg opbreken. Dat heb ik ook meerdere keren ervaren.
Ik heb de laatste jaren gemiddeld 2 tot 3x per jaar een periode van slecht slapen. De ene keer is dat wat extremer dan de andere keer. Soms duurt het een week of 5 en soms duurt het bijna 3 maanden (dan slaap ik gemiddeld wel iets meer dan nu).
Ik hoop maar dat het snel overgaat. Heb mezelf deze week wat meer rust gegund. Misschien dat het dan in mn hoofd ook rustiger wordt.
Ik heb hiervoor eigenlijk nooit echt chronische slaapproblemen gehad, tot afgelopen januari. Toen begon ik steeds korter te slapen en in mei sliep ik gemiddeld 6u/nacht. 2 maanden later was dat nog maar 5u en sinds een maand gaat dat gemiddelde weer omhoog.
Nou, m'n stemming werd er niet beter op, tis gewoon kut
Misschien dat meer rust gunnen wel werkt voor jou
Ik heb nog steeds echt geen idee waarom het bij mij nu ineens begon maar ik heb ermee leren leven en zolang ik nog kan lopen enzo... Dat liefde geven is echt niet bij alle borderliners het geval. Borderliners zijn zeker niet allemaal hetzelfde. Ik denk dat er in principe geen enkel voordeel aan deze stoornis kleeft. Als jij wel in jezelf goede eigenschappen herkent, zoals bijvoorbeeld het geven van heel veel liefde, kan jij dat beter koppelen aan je persoonlijkheid in plaats van aan je persoonlijkheidsstoornis.quote:
[..]
Mensen met bps kunnen enorm veel liefde geven. Als ze van je houden dan ben je de wereld voor hen. Helaas heeft dat ook een keerzijde
Gelukkig kon de mijne dat wel heel goed. Zo goed dat ik letterlijk weggespoeld werd door de positieve energie die zij mij gaf dat (en ik overdrijf niet) zij een enorm positieve invloed heeft gehad op het verdere verloop van mijn leven.quote:
[..]
Dat liefde geven is echt niet bij alle borderliners het geval. Borderliners zijn zeker niet allemaal hetzelfde. Ik denk dat er in principe geen enkel voordeel aan deze stoornis kleeft. Als jij wel in jezelf goede eigenschappen herkent, zoals bijvoorbeeld het geven van heel veel liefde, kan jij dat beter koppelen aan je persoonlijkheid in plaats van aan je persoonlijkheidsstoornis.
Mijn zelfhaat had een barst opgelopen en toen die barst daar eenmaal in zat, gingen er nieuwe deuren voor me open die mij weer verder hielpen. Ik was toen psychisch een hopeloze suïcidale puinhoop en zij was de eerste schakel op de weg terug naar boven.
Ik heb aan die 8 weken die met haar doorbracht meer gehad dan aan dat jaar+ groepstherapie wat ik toendertijd kreeg.
Gisteren gesprek met mijn psychologe gehad waarbij we even kort hebben teruggekeken op het afgelopen jaar. De afgelopen maanden voornamelijk bezig geweest met schematherapie en daarmee merk ik wel wat vooruitgang. Meer begrip voor mezelf en de gevoelens die ik heb. Heb eindelijk het gevoel dat therapie me iets oplevert en dat ik er wat mee kan.
Mooi toch? Blij om te horen dat het goed met je gaat. Hopelijk blijf je in deze stijgende lijn zitten.quote:
Wooowwww ik heb vanmiddag 1,5 uur als een blok geslapen op de bank. Ik voel me herboren.Vrolijk, positief, energiek, alles!
Gisteren gesprek met mijn psychologe gehad waarbij we even kort hebben teruggekeken op het afgelopen jaar. De afgelopen maanden voornamelijk bezig geweest met schematherapie en daarmee merk ik wel wat vooruitgang. Meer begrip voor mezelf en de gevoelens die ik heb. Heb eindelijk het gevoel dat therapie me iets oplevert en dat ik er wat mee kan.
Schematherapie heeft mij ook erg goed gedaan
Ik heb vandaag heel de dag op bed gelegen en veel geslapen.
Zal het nodig gehad hebben.
Hoe gaat het nu dan met je?quote:
Goed om te horen.
Schematherapie heeft mij ook erg goed gedaan
Ik heb vandaag heel de dag op bed gelegen en veel geslapen.
Zal het nodig gehad hebben.
Doe stoeloefeningen met mijn therapeut en ik werk met een schema om de dag door te komen.
Heel simpele dingen hoor, zo laat opstaan, zo laat eten, met de hond naar buiten....etc
Komt wel goed, ik weet dat er hierna wel weer een betere periode zal komen.
En met jou?
Ik ben al een paar jaar bezig met schema therapie, het is geen wondermiddel maar ik ben er wel een heel stuk verder mee gekomenquote:
Wooowwww ik heb vanmiddag 1,5 uur als een blok geslapen op de bank. Ik voel me herboren.Vrolijk, positief, energiek, alles!
Gisteren gesprek met mijn psychologe gehad waarbij we even kort hebben teruggekeken op het afgelopen jaar. De afgelopen maanden voornamelijk bezig geweest met schematherapie en daarmee merk ik wel wat vooruitgang. Meer begrip voor mezelf en de gevoelens die ik heb. Heb eindelijk het gevoel dat therapie me iets oplevert en dat ik er wat mee kan.
Ik hoop dat je er wat aan gaat hebben.
Weet je al welke methode de groep gebruikt?
Doen jullie bij schematherapie ook de stoeloefeningen?
Ik vind die best heftig altijd. Kruip er helemaal in.
stoeloefeningen zegt me helemaal niks....quote:
Oh januari dat schiet al op!
Ik hoop dat je er wat aan gaat hebben.
Weet je al welke methode de groep gebruikt?
Doen jullie bij schematherapie ook de stoeloefeningen?
Ik vind die best heftig altijd. Kruip er helemaal in.
Voor zover ik weet ga ik starten met die zogenoemde VERS-training. Daarnaast krijg ik ook nog therapie één op één, zeg maar. Plus nog medicatie voor m'n bipolaire stoornis. Stoeloefeningen zeggen mij ook niet veel.quote:
Oh januari dat schiet al op!
Ik hoop dat je er wat aan gaat hebben.
Weet je al welke methode de groep gebruikt?
Deze krijgen allemaal een stoel, en je gaat dan in de stoel zitten van welke modi er naar boven komt.
Aan de hand daarvan bespreek je issues/doe je oefeningen/gebeurd er vanalles
Omgaan met emoties, emoties herkennen, omgaan met anderen, omgaan met crisis, dat soort dingen.
Ik heb de Linehan gedaan en dar best veel aan gehad.
In hoeverre ben je...zeg maar... veranderd door deze vorm van therapie?quote:
De VERS is ongeveer hetzelfde als de Linehan heb ik gehoord.
Omgaan met emoties, emoties herkennen, omgaan met anderen, omgaan met crisis, dat soort dingen.
Ik heb de Linehan gedaan en dar best veel aan gehad.
Je leert er ook praktische tools, ezelsbruggetjes voor bv. omgaan met andere mensen, krijgen wat je wil, stress reduceren en er zitten ook oefeningen in om je erbij te houden in een situatie, je angst te verminderen. Hele praktische dingen. Dingen waarvan je denkt, wat simpel.....waarom bedenk ik dat niet zelf....
Ik heb al mijn aantekeningen ervan online staan mocht je geinteresseerd zijn, maar ik weet niet hoeveel je eraan hebt zonder het boek erbij te hebben.
Ik ben er zekerder door geworden en ik kan mezelf wat beter begrijpen (hoe werken emoties) en kan eerder aan de bel trekken als het fout dreigt te gaan.
Het is ook echt een cursus, geen diepgaande therapie, er worden natuurlijk wel huiswerkdingen besproken maar het is geen praattherapie.
Als het mag, dan zou ik het graag eens willen lezen. Jij hebt er duidelijk een hoop aan gehad.quote:
Ik kan alleen over de Linehan praten, dus niet over de VERS.
Je leert er ook praktische tools, ezelsbruggetjes voor bv. omgaan met andere mensen, krijgen wat je wil, stress reduceren en er zitten ook oefeningen in om je erbij te houden in een situatie, je angst te verminderen. Hele praktische dingen. Dingen waarvan je denkt, wat simpel.....waarom bedenk ik dat niet zelf....
Ik heb al mijn aantekeningen ervan online staan mocht je geinteresseerd zijn, maar ik weet niet hoeveel je eraan hebt zonder het boek erbij te hebben.
Ik ben er zekerder door geworden en ik kan mezelf wat beter begrijpen (hoe werken emoties) en kan eerder aan de bel trekken als het fout dreigt te gaan.
Het is ook echt een cursus, geen diepgaande therapie, er worden natuurlijk wel huiswerkdingen besproken maar het is geen praattherapie.
Ik vind dat er bij alles wel wat op te steken valt. Het is maar net hoe serieus je er zelf in staat en hoe serieus je de huiswerk opdrachten doet.
Die stoeloefeningen bij schematherapie doe ik niet helemaal. Ik vind dat dus zelf heel moeilijk om te doen. Ik sla dan dicht en kan geen woord meer uitbrengen. Ik moet dan bijvoorbeeld als volwassenen persoon X gaan toespreken op een bepaalde manier. Ik weet in mijn hoofd precies wat ik zou willen zeggen, maar ik kan het gewoon niet. Meestal neemt mijn therapeut die rol op zich en vertaalt dan mijn gevoelens. Op die manier komen we er ook wel.
Wat kan ik zoal verwachten met VERS dan? Is het ergens specifiek op gericht of meer een algemeen iets?quote:
Ik heb VERS gedaan en BVT (borderline vaardigheidstraining). Daarnaast aantal maanden opgenomen geweest voor een specifieke behandeling die op MBT/DGT leek. De BVT leek wat op DGT, maar dan wel wat minder diepgang en begeleiding en minder intensief.
Ik vind dat er bij alles wel wat op te steken valt. Het is maar net hoe serieus je er zelf in staat en hoe serieus je de huiswerk opdrachten doet.
Die stoeloefeningen bij schematherapie doe ik niet helemaal. Ik vind dat dus zelf heel moeilijk om te doen. Ik sla dan dicht en kan geen woord meer uitbrengen. Ik moet dan bijvoorbeeld als volwassenen persoon X gaan toespreken op een bepaalde manier. Ik weet in mijn hoofd precies wat ik zou willen zeggen, maar ik kan het gewoon niet. Meestal neemt mijn therapeut die rol op zich en vertaalt dan mijn gevoelens. Op die manier komen we er ook wel.
Die stoeloefeningen lijken mij ook helemaal niks. Zou het weleens willen zien hoe het in z'n werking gaat.
Module 2 Intermenselijke vaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228926/1/#new
Module 3 Emotieregulatie vaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228937/1/#new
Module 4 Crisisvaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228947/1/#new
Volgens mij kun je het zien zonder te registreren maar ik weet het niet zeker.
Bij de aantekeningen hoort natuurlijk wel het boek.
Ik zal het eens gaan doorspitten. Tof dat je dit wilde plaatsen.quote:
Module 1 Kernoplettendheidsvaardigheden: http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228902/1/#new
Module 2 Intermenselijke vaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228926/1/#new
Module 3 Emotieregulatie vaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228937/1/#new
Module 4 Crisisvaardigheden http://w11.zetaboards.com/hetdolhuis/topic/11228947/1/#new
Volgens mij kun je het zien zonder te registreren maar ik weet het niet zeker.
Bij de aantekeningen hoort natuurlijk wel het boek.