Borderline persoonlijkheidsstoornis 2

quote:

---

Op zondag 22 december 2002 14:31 schreef SEMTEX het volgende:
Sommige borderliners vinden 'Ik ook van jou' ook zo'n representatief beeld van een borderliner, maar ik vind Reza in die film een te hysterisch type, en dus NIET representatief voor een borderliner. Mensen krijgen een verkeerd beeld van borderliners nav van die film, wat niet wegneemt dat het een mooie film is.

---

Persoonlijk vond ik haar erg oppervlakkig overkomen. Ze kwam erg plat over zonder een complexe belevingswereld, maar dat is mijn mening

Verder over het feit dat vrouwen het vaker zouden hebben dan mannen, dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat het simpelweg minder vaak bij mannen vastgesteld wordt. Ze zoeken minder vaak hulp en bovendien verwerken ze hun problemen anders en reageren het idd vaker af op de buitenwereld. Er is geen reden gevonden waarom vrouwen het vaker zouden hebben dan mannen.

Sjees das indrukwekkend zeg, ik zou er wel eens chat over willen hebben, met iemand die er verstand van heeft.
Wie helpt mij, stuur me dan een mail, das wel zo makkelijk, ik heb nog geen hol verstand van dit forum namelijk

Pff, ik ben zo moe.
Een heel lange tijd is het erg goed met me gegaan, kon ik mezelf prima redden met hetgeen ik op therapie heb geleerd.
Maar de afgelopen maand.... My god, ik was echt vergeten dat ik me zo wanhopig kan voelen.

En het zijn (achteraf gezien) echt superkleine dingetjes hoor, die er zijn voorgevallen.
Een opmerking van een collega, mijn vriendin die niet mee gaat naar de sauna, mijn allerliefste die een gevoelige snaar raakt door een fout grapje. Nu kan ik het allemaal wel weer relativeren, maar soms komen de dingen zoooo ontzettend hard aan. Dan voel ik het recht in mijn hart.

En dan begint het 'therapeutisch' denken in mijn hoofd. Ik moet dat dan doen, anders zak ik weg. Hoe kan ik hier het beste op reageren? Is het boze of verdrietige gevoel dat ik hierdoor krijg in proportie? Is dit 'oud zeer' dat wordt geraakt? Welk 'deel' van mij voelt zich nu zo gekwetst? Is het terecht als ik nu boos reageer? Ben ik nog wel redelijk? Word ik wel echt afgewezen?

En dan toch komen de tranen. Kan ik 'het kleine meisje' in mij niet opvangen. Trek ik de muur weer omhoog. Veilig. Hier kan ik niet gekwetst worden. Ik doe het wel weer allemaal alleen. Zie je wel, je houdt niet echt van me.

Maar met de veiligheid van het mezelf afsluiten, komt ook de eenzaamheid, het verlaten gevoel. De wanhoop. "Als zelfs jij, die mij door en door kent, me nu laat vallen, wat moet ik dan nog?"
Ik voel me dan zo godvergeten alleen. En dan komen de vluchtgedachten. Weg. Laat het maar. Wat maakt het uit. Als ik er niet meer ben, voel ik deze pijn niet meer. Mijn verstand roept dan heel hard, in een laatste poging, dat ik dat stadium toch onderhand wel voorbij ben. Maar het dissocieren, het niet-voelen is dan zo aanlokkelijk. En dan lig ik uren apatisch op de bank.... Te doen alsof ik er niet ben. En het lukt me dan niet om het te stoppen. Ik kan alleen maar denken 'weg'. Weg, zodat alles stopt.

Tot de telefoon gaat. Dan word ik een soort van wakker. Ja doei, ik neem echt niet op. Maar het is wel het moment dat ik me realiseer dat ik mijn zus moet gaan bellen. Om te voorkomen dat ik verder wegzak. Dat mijn pijn en verdriet het compleet van me overnemen. Ik bel mijn allerliefste zussie en ik hoef niets te zeggen. Ik hoef alleen maar te huilen. Ze snapt me volkomen. Ze weet precies wat ik voel. Ze heeft in het verleden hetzelfde meegemaakt als ik. Dezelfde weg afgelegd. Ze is de enige die ik dan toelaat. Die me weet te bereiken. Die de juiste dingen weet te zeggen. Die me kan confronteren met mijn eigen gedrag zonder me te kwetsen. Mijn lieve lieve zussie. Door haar kan ik de switch maken, kom ik weer in het hier en nu. Kan ik weer contact maken met mijn allerliefste, kan ik alles weer in de juiste proporties zien, weet ik weer waarom ik van hem houd. Weet ik dat ook hij niet perfect is, en wel eens een lullige opmerking maakt, kan ik me weer volwassen voelen. En kan ik in mijn muur een raampje openzetten en naar hem zwaaien. Dan kan ik het uitpraten met hem. En dan kan ik weer mezelf bij elkaar rapen, bijtanken van alles. Het vertrouwen weer opbouwen....

jeetje moonah, wat goed verwoord en heel fijn dat je toch de positieve kanten blijft inzien.

Verder weet ik niets, enkel; je bent enorm sterk en je kunt daarop vertrouwen

quote:

---

Op donderdag 2 januari 2003 13:52 schreef Moonah het volgende:
En dan kan ik weer mezelf bij elkaar rapen, bijtanken van alles. Het vertrouwen weer opbouwen....

---

Wow! Heel mooi omschreven. Ehh, duidelijk dus, want mooi zullen zulke dagen/momenten/uren zeker niet zijn. Ik herken er veel van mezelf in (nee, ik heb geen BPS), maar heb het nog niet echt zo duidelijk omschreven gezien.

Bedankt.

Ik ben net begonnen met het lezen van dit topic.. Nu schrik ik wel een beetje.. Ik las de verschijnselen.. En moet zeggen dat van de 6 verschijnselen ik er 5 heb..

quote:

---

Op donderdag 2 januari 2003 14:27 schreef Tally het volgende:
Ik ben net begonnen met het lezen van dit topic.. Nu schrik ik wel een beetje.. Ik las de verschijnselen.. En moet zeggen dat van de 6 verschijnselen ik er 5 heb..

---

Niet proberen zelf te bepalen. Wil je het zeker weten, ga dan naar je dokter.

quote:

---

Op donderdag 2 januari 2003 14:28 schreef jacko het volgende:

[..]

Niet proberen zelf te bepalen. Wil je het zeker weten, ga dan naar je dokter.

---

Ik heb verleden jaar rond deze tijd therapie gehad.. Omdat ik volgens de arts leed aan een depressie.. Maar kom me er toch niet helemaal in vinden.. Nu ik dit leest vallen er bij mij gewoon meer dingen op zijn plek.. En zal het hier zeker met mijn arts over hebben...

quote:

---

Op donderdag 2 januari 2003 14:33 schreef Tally het volgende:

Ik heb verleden jaar rond deze tijd therapie gehad.. Omdat ik volgens de arts leed aan een depressie.. Maar kom me er toch niet helemaal in vinden.. Nu ik dit leest vallen er bij mij gewoon meer dingen op zijn plek.. En zal het hier zeker met mijn arts over hebben...

---

Succes..

Ik heb dit topic een beetje door zitten lezen ,

Maar in veel gevallen komt dit mij erg bekent voor .
zo als

Wat ik vaak van anderen hoort , dat ik .....
zwart-wit denken,impulsiviteiten

dan komen er nog klachten zoals :
stemmingswisselingen, woede uitbarstingen.
Alleen het laast genoemde heb ik alleen als bep[aalde dingen weer aan gesproken worden of als ik daar aan denkt ..

Maar bij andere dingen heb ik zo iets van nee daar heb ik geen last van

Alleen ik heb vaak wel het gevoel dat mensen veel te MIN met mij omgaan en heel anders over mij denken zo als ik ben .

Dus mij vraag kan dit soort dingen met mijn BURN OUT [/b[
te maken hebben of is dit een vorm van [b]borderline

Omdat ik ook al van af 1996 loop met het gevoel dat ik heel erg negatief ben gaan denken tegen over (bepaalde) personen .Van nog voor die BURN OUT .

Ben ook vaak bij de HUISARTS geweest en het RIAGG , MAATSCHAPPELIJK WERK , maar die zeggen dat er niets is , en sturen me gelijk na 2 behandelingen weer weg .
Met het mot van het is alleen een beetje STRESS en daar kom je wel over heen .

Maar mijn vraag is zouden er niet testen zijn die je kan doen om vast te stellen af je borderline heb of niet .

Maar zijn de klachten van een borderline niet herkenbaar bij iedereen ?

Want als ik de klachten van BURNOUT er naast leg is er veel over een koms tussen borderline en burn out .

Maar hoe kan je weten dat Burn out is of borderline.

Want de verschillen zijn er maar weinig tussen die 2

verschijnsellen van een BURN OUT

1 Concentratieproblemen; lezen gaat steeds moeilijker omdat men de tekst niet kan onthouden en deze niet echt meer opgenomen wordt.

2 Toename van vergeetachtigheid; het maken van notities wordt noodzakelijk.

3 Emotionaliteit; b.v. snel ontroerd, driftig, blij of teleurgesteld zijn. Dus grote schommelingen in stemming.

4 Besluiteloosheid; het wordt moeilijk om hoofd- van bijzaken te onderscheiden.

5 Slaapproblemen; je hebt inslaap- en/of doorslaap problemen of je wordt regelmatig badend in het zweet en angstig wakker.

6 Meer fouten maken; doorgaans zul je meer uren werken om het werk af te krijgen, kans op het maken van fouten wordt hierdoor steeds groter.

7 Lusteloosheid; je kunt jezelf steeds minder tot handelen aanzetten. Geen zin en energie meer om 's-morgens naar het werk te gaan.

8 Cynisme; afzetten en onverschilligheid naar je werk en in de prive situatie.

9 Toenemende onzekerheid; je gaat je steeds meer minderwaardig voelen.

10 Sexuele problemen; geen zin en/of impotentie.

voor meer dingen over BURN OUT

http://www.burnin.nl/

Dus zo als je ziet zijn er best wel veel over een komsten tussen BO en BL

daarom zou ik het eens willen weten wat het is ....

[Dit bericht is gewijzigd door RAVW op 03-01-2003 12:28]

quote:

---

Op donderdag 2 januari 2003 14:27 schreef Tally het volgende:
Ik ben net begonnen met het lezen van dit topic.. Nu schrik ik wel een beetje.. Ik las de verschijnselen.. En moet zeggen dat van de 6 verschijnselen ik er 5 heb..

---

Iedereen herkent wel iets . Er zijn er trouwens geen 6, er zijn er minstens 9 en als je die ALLEMAAL, in heftige mate hebt, zou je je misschien borderliner kunnen noemen, maar dat moet je zoiezo door een therapeut laten testen.

*zucht*
1 t/m 10

quote:

---

Op vrijdag 3 januari 2003 12:21 schreef RAVW het volgende:
Maar zijn de klachten van een borderline niet herkenbaar bij iedereen ?

---

Ja, kan.

quote:

---

Want als ik de klachten van BURNOUT er naast leg is er veel over een koms tussen borderline en burn out .

Maar hoe kan je weten dat Burn out is of borderline.

Want de verschillen zijn er maar weinig tussen die 2

---

Leg de klachten van een verkoudheid en een echte griep maar eens naast elkaar. Heel veel mensen die een beetje snotterig zijn zeggen dat ze 'een griepje' hebben.

Lieve Moonah,

wat heb jij je gevoelens mooi verwoord! Ik zit met tranen in mijn ogen, op de een of andere manier ben ik er heel erg door geraakt.

Ik vind dat je het hartstikke goed doet, wees maar trots op jezelf

_{meer woorden heb ik niet; ben emotioneel even een beetje in de war}

quote:

---

Op vrijdag 3 januari 2003 15:29 schreef DuchessX het volgende:
Ik vind dat je het hartstikke goed doet, wees maar trots op jezelf

_{meer woorden heb ik niet; ben emotioneel even een beetje in de war}

---

Ja, ik doe het ook allemaal wel goed . En ik ben ook best wel trots. Maar het kost me momenteel zooooo vreselijk veel energie om mijn hoofd boven water te houden.... YUK.
Stiekem had ik gehoopt dat ik er vanaf was, van die kutborderline. Not dus. Ik denk dat ik me daarom zo kwaad voel... .

_Gekske

quote:

---

Op vrijdag 3 januari 2003 14:27 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

Iedereen herkent wel iets . Er zijn er trouwens geen 6, er zijn er minstens 9 en als je die ALLEMAAL, in heftige mate hebt, zou je je misschien borderliner kunnen noemen, maar dat moet je zoiezo door een therapeut laten testen.

---

Ik zeg ook niet dat ik het heb.. Ik zeg alleen dat er gewoon dingen zijn waarin ik mezelf herken.. En als het zo zou zijn er dingen op zijn plek vallen.. En ik ga ook zeker hiermee naar de arts..

Dat is juist goed dan , kan je voor de zekerheid daarin laten testen. Maar ik moet er ook bij zeggen dat Borderline ook een overlapping is van een boel psychische stoornissen en dat het daar door heel bekend voorkomt .
Maar inderdaad even goed laten testen dan , liever zekerheid dan dat je zit te malen dat het dat kan zijn.

quote:

---

Op vrijdag 3 januari 2003 17:35 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Dat is juist goed dan , kan je voor de zekerheid daarin laten testen. Maar ik moet er ook bij zeggen dat Borderline ook een overlapping is van een boel psychische stoornissen en dat het daar door heel bekend voorkomt .
Maar inderdaad even goed laten testen dan , liever zekerheid dan dat je zit te malen dat het dat kan zijn.

---

Dat is ook wat ik vroeg en graag zou willen weten .

RAWV , wij kunnen die diagnose niet stellen na aanleiding van een post , een test bij therapeuten kan daar veel meer over zeggen .
Zo'n test gaat heel grondig en is heel emotioneel ook. Een poos zeg maar een klein stukje , bij zo'n test nemen ze je hele leven onder de loep en je persoon . Met andere woorden dus gewoon testen .

quote:

---

Op zondag 22 december 2002 15:50 schreef Navelpluisje het volgende:

Verder over het feit dat vrouwen het vaker zouden hebben dan mannen, dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat het simpelweg minder vaak bij mannen vastgesteld wordt..........Er is geen reden gevonden waarom vrouwen het vaker zouden hebben dan mannen.

---

Bij mannen ontwikkeld zich eerder een "anti-sociale" persoonlijkheid dan een BPS, ookal is de "oorzaak" vergelijkbaar..

Mannen kunnen het ook hebben maar dan uit het zich anders, bij vrouwen is de agressie meer op zichzelf gericht terwijl de agressie bij mannen vaak naar anderen is gericht.

Ik heb het hele topic is door gelezen , en ben va mening dat ik ook veel punten heb die kan wijzen op deze "ziekte"

Maar ik zit met een paar vraagjes ?
1 Hoe kaart je zo iets aan bij je Huisarts ?
2 Hoe zijn de behandelingen en wat merk je er aan ?
3 En als je het zou hebben hoe vertel je het aan je omgeving ?
4 En wat moet je er zelf aan doen om het te onderdrukken ?

Ten eerste aangeven bij de huisarts dat je problemen hebt en denkt dat het psychisch is en dan aangeven dat je wil laten testen , dan verwijst die je door naar de hulpverlening .
Dan krijg je intakegesprek en daarin geef je aan dat je getest wil worden .
En van daaruit krijg je dan een hele emotionele periode omdat ze ook echt maar ook echt alles van je willen weten , en zal dus zwaar worden van daaruit krijg je diagnose .
In je omgeving kan je inlichten door veel over Borderline te verzamelen en er echt in te verdiepen , begrijpen zullen ze niet altijd maar je kan je eigen gedrag verklaren en ook aan geven dat je er aan bezig bent .
Borderline kan je niet onderdrukken het is iets waarmee je om moet leren gaan , door veel zelf onderzoek en hulpverlening .
Bij mij ben ik vanuit de hulpverlening doorverwezen naar dagtherapie en daar heb ik beetje bij beetje steeds meer zelfkennis gekregen en geleerd met mijn moeilijke kanten om te gaan . Hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt .

Mischien dat iemand hier wat tips voor me heeft, mijn lieve vriendin heeft borderline; ik ben er al vijf jaar altijd voor haar, in goede en slechte tijden, ze is er vroeger ooit met een "vriend" van mij vandoor gegaan omdat hij simpelweg wat slechte dingen over mij verzon en haar zo direct voor mij won, ik ben nu de laatste anderhalf jaar alleen maar bezig met haar te steunen met alle problemen, nog is ze de helft van de tijd dat ik haar zie erg depri of verschrikkelijk opgebrand van alle zorgen die ze zich maakt vooral over het feit dat ze niet goed genoeg voor me is. Ze heeft wat nieuwe vriendinnen die toevallig lesbisch zijn en ze denkt dat ze lesbisch is, vroeger had ze vriendinnen die aan de drugs zaten en zat ze aan de drugs, als haar vriendinnen de volgende keer (want die wisselen, zijn niet vast) bijvoorbeeld een bank beroven gaat ze dat mischien doen?

Ik geef haar niet op, ik kan niet zonder haar, niet vanuit medelijden maar omdat ik weet dat er achter die ellende van de borderline zich een uniek meisje bevindt, ik geef het dus nooit op! Maar ik begin er zelf onder te leiden, ze wil nu weer afstand, vorige week dicht bij me zijn, volgende week waarschijnlijk ook weer, het vreet me een beetje op af en toe, heeft iemand van jullie tips?

hey'z..

uhm jah ik weet niet pcies wat ik moet zeggen ofzo. ik was gisteren naar een psychiater gegaan. omdat ik me polsen wou doorsnijden.. hij vroeg me wat dingen.. ik dacht dat ie me dagboek had gelezen. Het kwam erop neer dat ik borderline heb. (zelfmoord was trouwens om me ex-vriendin te kwetsen..zij had het uitgemaakt.. ik niet meer slapen jij niet meer slapen..) ik heb wat informatie meegekregen en wat gezelen op internet.. het is beangstigent wat hier allemaal staat.. het klopt allemaal zo pcies.. ze hadden eerst ADHD vastgesteld maar ik had maar een paar symptonen tis duidelijk dat ik deze "ziekte" heb .. ik ben wel blij dat het vanzelf overgaat rond je 30ste.. tuurlijk ga ik in therapie en moet ik wel medicatie slikken (30 gedachten tegelijk in je hoofd is niet grappig) maar ik denk dat het wel goed komt.. ik hoop het althans anders heeft het leven echt geen zin meer.. m'n vriendin heeft het dus 1 maand geleden uitgemaakt, de rede was dat ze rust wilde en mij (niet weetende dat ik bordeline heb) niet erbij kon hebben.. ik hoop dat ze me terug wil als ik in therapie ga en medicatie neem.. ik houd zoveel vand'r.. ..ik weet het niet meer.. mischien is het inderdaad wel beter om uit het leven te stappen mischien is het wel niet voor mij gemaakt tis gewoon te eng in mijn ogen... en "te" is nooit goed