over Borderline te hebben, heb ik een deel 2 aangemaakt.
Dit was de openingpost uit deel 1:
quote:Met een toevoeging van Moonah,
Op donderdag 31 oktober 2002 17:36 schreef Wolkje het volgende:
Omdat ik merk, dat vele mensen wel eens van Borderline gehoord hebben,
maar eigenlijk niet weten wat het inhoudt, dacht ik, dat het misschien
een idee was om informatie bij elkaar te zoeken, voor wat duidelijkheid.Dus bij deze:
WAT IS EEN BORDERLINE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS?
Een borderline persoonlijkheidsstoornis is een psychiatrische aandoening die verschillende vormen kan aannemen en ook verschillende gradaties in ernst. De diagnose kan alleen door een psychiater met zekerheid gesteld worden. Schattingen lopen uiteen van ca. 150.000 tot 200.000 Nederlanders.
Een opvallend grote meerderheid van de patiënten is vrouw, vermoedelijk ook omdat zij vaker slachtoffer worden van seksueel misbruik wat een mede-veroorzaker kan zijn van de stoornis. Bij mannen wordt de diagnose vaak niet gesteld omdat deze zich bij hen niet uit in agressie die zich naar binnen richt (zelfverwonding, eetstoornissen) maar agressie naar buiten toe. Mannen met borderline stoornissen komen dan ook vaker in de criminaliteit terecht.
De stoornis openbaart zich meestal in de adolescentie (17 - 25 jaar) maar kenmerken kunnen ook bij kinderen in een bepaalde vorm al voorkomen. Omdat kinderen nog niet uitontwikkeld zijn stelt men de diagnose niet vaak gedurende de kindertijd, maar wel later, als het jonge volwassenen zijn.
Ook is het ziektebeeld bij kinderen en bij adolescenten verschillend. Kinderen met borderline symptomen hebben vaak meer angsten en neurosen tegelijkertijd (in tegenstelling tot neurotische kinderen). Als borderline-kinderen de adolescentie bereiken, hebben zij vaak gedragsproblemen die om een andere diagnose vragen.
OORZAKENHoewel de borderline diagnose veel vaker gesteld wordt dan enige tijd geleden, is over de oorzaak van de aandoening nog niet zo veel bekend. Meestal gaat het om een combinatie van factoren: een aanleg voor impulsiviteit en stemmingswisselingen in combinatie met een heden of verleden waarin zich ingrijpende psychologische en/of maatschappelijke problemen hebben voorgedaan, vaak op zeer jonge leeftijd.
Het kenmerkende impulsieve gedrag van patiënten is iets wat waarschijnlijk al voor een deel bij de geboorte is bepaald. De oorzaak hiervoor zou kunnen zijn dat de prikkeloverdracht in de hersenen verstoord is; een stoornis in de serotoninehuishouding, die ook wordt verdacht iets met anorexia en bulimia te maken te hebben.
Veel mensen met borderline hebben een verleden waarin zich traumatische gebeurtenissen hebben voorgedaan, zoals het opgroeien in een instabiele gezinssituatie, emotionele verwaarlozing, agressie, seksueel misbruik. Dit bemoeilijkt nadien het kunnen aangaan van (langdurige) relaties. Hoewel de patiënt juist sterk behoefte heeft aan goed contact met anderen, is zij of hij erg bang om gekwetst te worden of in de steek te worden gelaten. Door de hooggespannen verwachtingen, gebeurt dit ook vaak.
Andere oorzaken zijn mogelijk het wegvallen van maatschappelijke zekerheden (familie-, buurt- en kerkleven bijvoorbeeld). Dit vergroot de eenzaamheid van de patiënt, die op zichzelf teruggeworpen raakt en zich minder veilig voelt, net als wanneer een relatie teleurstellend afloopt.
VERSCHIJNSELENDe ziekte kan zich in verschillende vormen manifesteren, die vaak moeilijk te vergelijken zijn. Juist omdat de stoornis zoveel verschillende vormen kent om zich te manifesteren, is het voor hulpverleners en betrokkenen een ingewikkelde aandoening.
Als men een aantal van onderstaande kenmerken heeft, kan worden gedacht aan een borderline stoornis:
- identiteitsproblemen: patiënten hebben problemen met hun identiteit, vaak ook seksueel. Ze zijn vaak onzeker en verdragen kritiek slecht. Ze weten niet goed wat ze met hun leven aan moeten en hebben een 'leeg gevoel' van binnen. Ze hebben moeite om alleen te zijn en voelen zich snel eenzaam en in de steek gelaten.
- stemmingswisselingen: de stemming kan sterk en snel wisselen, soms na voor buitenstaanders triviale gebeurtenissen. De patiënt reageert (in de ogen van anderen) overgevoelig en/of hevig. Ze kunnen heel boos of driftig worden en hebben deze gevoelens vaak slecht onder controle.
- in uitersten denken: mensen en situaties zijn helemaal goed of helemaal fout. Tussenwegen bestaan niet, dus als iemand niet aan de hooggespannen verwachtingen voldoet, kan de mening van de patiënt zeer sterk omslaan. Dit kan problemen geven op het werk en in relaties. Ze hebben de neiging om bepaalde mensen erg over te waarderen en anderen juist volledig te vernederen.
- impulsiviteit: mensen met een borderline stoornis nemen beslissingen zonder er eerst goed over na te denken. Dit kan zich ook uiten in eetstoornissen, wisselende seksuele relaties, geldverkwisting en alcohol- of drugsmisbruik, en suïcidepogingen.
- geestelijke spanningen: de spanningen kunnen ontladen in automutilatie (opzettelijke zelfverwonding) bijvoorbeeld krassen in de onderarmen en gedachten aan of pogingen tot zelfmoord.
- psychotische symptomen: psychische verwardheid met wanen en/of hallucinaties, het horen van stemmen. Ze zijn bijvoorbeeld overmatig achterdochtig en ervaren de wereld om hen heen als onwerkelijk. Meestal duren deze verschijnselen slechts enkele uren maar zijn voor de patiënt erg beangstigend. Ze treden vaak op in periodes van stress.
BEHANDELING
Voor een behandeling van mensen met een borderline stoornis bestaan verschillende mogelijkheden: volledige opname in een psychiatrisch ziekenhuis of afdeling, als ook ambulante behandeling (geen opname maar behandeling overdag). De gewenste behandeling verschilt per patiënt.
Bij opname in het ziekenhuis kunnen de symptomen verergeren. Automutilatie (zelfverwonding) kan dan beginnen op te treden of kan toenemen. Vooral bij ernstige depressiviteit of ernstige suïcidale neigingen is opname in het ziekenhuis gewenst. Veel borderliners dreigen met zelfdoding en voeren dit niet uit, maar het is wel zaak om dit zeer serieus te nemen. Hoewel patiënten vaak dreigen met zelfdoding en het vervolgens niet doen, verdient dit wel veel aandacht. Het percentage borderliners dat zelfmoord pleegt, is wel geschat op 9%.
De behandeling bestaat afhankelijk van de plaats en intensiteit van behandeling vaak uit gesprekstherapie en medicijnen. Gesprekstherapie is een langdurig proces. De relatie patiënt-hulpverlener kan ingewikkeld zijn (vertrouwen versus angst) en de patiënt vindt het vaak moeilijk de behandeling af te maken. In de gesprekstherapie ligt nadruk op verlatingsangst, gebrek aan zelfvertrouwen, relatieproblemen. Doel is de patiënt (en eventueel de partner) te leren hiermee om te gaan.
De medicijnen die onderdeel van de behandeling kunnen zijn, zijn vaak antidepressiva, antipsychotica, stemmingsregulerende middelen, en/of kalmeringsmiddelen. De middelen worden voorgeschreven afhankelijk van de ernst en aard van de borderline stoornis. Voorzichtigheid is geboden vanwege een verslavingsgevaar en de kans om andere symptomen te verergeren.
Behandeling van de stoornis kan moeilijk zijn en kent een uiterst grillig verloop met veel ups en downs. Tijdens de langdurige behandeling kunnen zich ernstige crises voordoen, niet zelden gepaard gaand met een zelfmoordpoging. Maar vanaf het dertigste of veertigste levensjaar gaat het met ruim de helft van de patiënten veel beter. Men spreekt dan vaak niet meer over een stoornis, alleen van een kwetsbaarheid. Alsof de stoornis is uitgedoofd.
Verwante sites:
www.annetje.nl
www.stichtingborderline.nl
http://borderline.startkabel.nlIk hoop dat jullie hier iets aan hebben..
Wolkje
quote:Hier dus weer verder
Op donderdag 31 oktober 2002 22:19 schreef Moonah het volgende:
Tijdens mijn therapie heb ik heel veel inzichten verworven in mijn eigen emoties en gedrag. Ik wil daarvan graag wat toevoegen aan bovenstaande (overigens duidelijke, maar in mijn visie zakelijke) tekst.Borderline is vooral een stoornis op emotioneel vlak. Er is geen goede balans tussen ratio en emotie, waardoor er vaak geen adequaat gedrag wordt vertoond.
Door traumatische ervaringen kan de emotionele ontwikkeling van een kind stil komen te staan of een scheefgroei vertonen. Het gedrag van mensen met borderline kun je ook vaak wel met dat van een jong kind vergelijken.
Het impulsieve, gewoon doen, zonder eerst allerlei consequenties af te wegen. Dingen zeggen, eruit flappen zonder erover na te denken. Jonge kinderen zijn ook zelden tactisch.
Het zwart/wit denken. Kinderen kunnen moeilijk met ambivalenties omgaan. Als mama boos is is het: "Stomme mama."
Dat iemand die van je houdt ook wel eens lullig (of chagrijnig, whatever) tegen je kan doen, is in de beleving van een borderlinepatient niet mogelijk. Diegene houdt dan niet meer van je, anders zou hij niet lullig doen
Andersom geldt dat ook: Als iemand stom is, dan kan daar ook niets leuks aan ontdekt worden. Of iemand die je juist (waanzinnig) bewondert, die kan niets fout doen.
Nuanceren is voor kinderen ook vaak moeilijk.Stemmingswisselingen: Bij kinderen (en bij mensen met borderline)is het vaak Jantje lacht
, Jantje huilt
. En dat kan soms best snel op en neer gaan.
Ook kan iemand met borderline overspoeld worden door zijn/haar emoties. Vergelijk het met kinderen, die kunnen om iets kleins een onbedaarlijk verdriet hebben, maar dat kan ook weer snel over zijn. Van de andere kant kan er ook sprake zijn van een tomeloos enthousiasme, een ontembare vrolijkheid.Verlatingsangst: Een klein kind kan niet bevatten dat als mama even boodschappen doen is
, dat ze dan ook echt weer terug komt. Een kind moet daarop leren vertrouwen door ervaring.
Hetzelfde bij een bordelinepatient. Het is heel moeilijk om in een relatie erop te vertrouwen dat iemand echt bij je wil blijven, dat iemand nog steeds van je houdt, je heus niet zal verlaten, ook al heeft hij/zij ook zo zijn/haar eigen bezigheden.
Ook in vriendschappen werkt het zo. Het is bv moeilijk te accepteren dat je beste vriendin ook andere vriendinnen heeft.Je kunt je mss voorstellen dat emotioneel gedrag op het niveau van een jong kind, voor zowel degene met borderline als ook voor de omgeving, voor veel problemen kan zorgen. Immers, je bent toch volwassen, je kunt je toch wel bedenken dat je je in een bepaalde situatie niet zus of zo kunt gedragen. Je bent toch oud en wijs genoeg om je emoties onder controle te houden
Maar dat is nou juist het lastige als je borderline hebt. Je kunt wel bedeneren dat bepaalde zaken niet kloppen, of dat jij anders reageert dan anderen, maar omdat je emotionele ontwikkeling niet parallel loopt met je rationele ontwikkeling kun je je vaak niet adequaat gedragen. En dat zorgt voor heel veel interne frustratie, waardoor weer afwijkend gedrag kan ontstaan (dissociatie, automutilatie, eetstoornissen, depressie etc).
Wolkje
Hoe kan ik het best met d'r omgaan? Ik heb al best veel geduld met haar en we praten veel. Hoe kan ik (als niet psycholoog
) haar het beste steunen?Alvast bedankt!
quote:Gelukkig! Op het forum merkte ik dat sowieso al een tijdje.
Op donderdag 7 november 2002 23:15 schreef Moonah het volgende:[..]
Dag Micha
Ik ben niet alleen van binnen lief, maar ik ben tegenwoordig ook naar buiten toe lief
quote:Door heel veel geduld te hebben , als ze de ruimte nodig heeft haar die ruimte geven .
Op vrijdag 8 november 2002 07:50 schreef JN het volgende:
Ik zag het topic in het Forum venster op de FP, maar nu ik het las herkende ik er heel veel van bij m'n beste vriendin.
Hoe kan ik het best met d'r omgaan? Ik heb al best veel geduld met haar en we praten veel. Hoe kan ik (als niet psycholoogAlvast bedankt!
Bij mij helpt het ook als ik een driftbui heb , dat ik een time-out neem , maar kan ook helpen als de andere partij het eventueel ook midden in een ruzie een time-out neem .
Doe ik dat niet dan zijn de gevolgen gewoon echt erg voor beiden .
Het zou je ook heel erg helpen door in de stoornis te verdiepen , dat geeft ook meer een verklaring waarom ze soms zo reageert .
quote:Graag gedaan
Op vrijdag 8 november 2002 15:47 schreef JN het volgende:
Dank je voor je feedback!
ben er weer.heb het weer gevonden.was ff klungelen..maar I'm back!
ff vraagie.... mjn moeder weet niet meer wat ze met me aan moet
ik weet het zelf eigenlijk ook niet meer.mijnmoeder vind het moelijk omdat ik zo extreem reageer en op 1 vraag bijvoorbeeld meerdere reacties kan geven. b.v gister vroeg ze hoe mijn dag was. ik: ja goed.(heel bot)
vandaag: hoe was je dag kim?? ik geen reactie.. of geen een reactie die agressief over komt..
zowie zo is de relatie tussen mijn moeder en mij niet goed.. maar wil dat het beter gaat. misschein mensen tips voor mij? vind het erg ingewlikkeld.. en als ik heel eerlijk moet zijn.... had ik vanmiddag zoiets van: nou mensen dit was het.... ik ga ...had namelijk weer de gedachte om me zelf te krassen snijden.
zijn er meer mensen die zichzelf krassen of snijden?? ik deed het eerst heel vaak.. maar de laatste tijd niet meer zo vaak. ik snij altijd in me polsen..ook heb ik een keer in me been gesneden.... ik wil het niet maar ook weer wel.... hebben ook hiervoor mensen tips of advies voor??? alvast bedankt... een in de war wezende kim...
De gedachtes bij mij zullen ook wel blijven op kritieke momenten , maar ik weet dat ik het niet meer wil .
Vooral ook om de schaamte die ik voelde als ik het weer had gedaan .
Herkenbaar de relatie met ouders , je wil aan een kant dat ze niet met je bemoeien maar tegelijkertijd vind je het ook erg als ze het niet doen .
Ik denk dat je naar je moeder toe ook je grenzen aan moet gaan geven , als er iets is vertel ik het wel , maar ga niet te veel pushen want dan verlies ik mijn geduld .
Misschien is het ook wat voor je ouders , om een cursus te doen . Mijn vader is toen door mijn begeleider naar een cursus gegaan voor ouders /partners van Borderliners .
quote:he hallo,
Op vrijdag 8 november 2002 18:13 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik kraste vroeger heb het door middel van therapie afgeleerd meer door erachter te komen wanneer ik het deed en waarom ik het deed en dan zorgde ik zelf voor afleiding als de gedachtes opkwamen .
De gedachtes bij mij zullen ook wel blijven op kritieke momenten , maar ik weet dat ik het niet meer wil .
Vooral ook om de schaamte die ik voelde als ik het weer had gedaan .
Herkenbaar de relatie met ouders , je wil aan een kant dat ze niet met je bemoeien maar tegelijkertijd vind je het ook erg als ze het niet doen .
Ik denk dat je naar je moeder toe ook je grenzen aan moet gaan geven , als er iets is vertel ik het wel , maar ga niet te veel pushen want dan verlies ik mijn geduld .
Misschien is het ook wat voor je ouders , om een cursus te doen . Mijn vader is toen door mijn begeleider naar een cursus gegaan voor ouders /partners van Borderliners .
bedankt.
weet niet goed waar ik nu ff moet beginnen maar begin gewoon. hoop dat je het snapt.
ik doe nog geen therapie. ik sta op een wachtlijst.
wel heb ik het snijden/krassen zelf al een beetje onder controlle.
aleen op momenten waneer ik het helemaal niet meer zie zitten of veel kritiek heb gehad of er is iets ergs gebeurt, dan kras ik weer of als ik zoveel spanning in me lichaam heb en niet weet hoe of wat ik ermee moet doen. ook als ik denk dat ik geen gevoel meer heb doe ik het soms. de laatste keer dat ik het deed is ongeveer 1 maand geleden.
maar ik moet toe geven dat ik afgelopen week zoiets had van : he ik zie me mes weer of ik zie een schaar. ik pak hem op en zet een mooie streep. gelukkig heb ik dit niet gedaan. ik herken ook het schuld/schaamte gevoel van je als je gekrast hebt.
zwaar kl#te.voorals op moeilijke momente heb ik iets van: waarom???? of met spanning:ga weg!! kras kras is het dan meestal. ik heb dit nu wel meer onder controlle.
met mijn moeder relatie : tja.... phoe... hoe moet ik dat zeggen?!
mijn moeder heeft een nieuwe vriend( mijn vader heb ik op mijn 10de dood aan getroffen in de tuin,aan een hartstilstand overleden) en die vriend doet rebelle sing(zoiets) lichaams werk in ieder geval.
ik mag hem niet. 
hij probeert de vader rol over te nemen op mijn zussie en mij( heb het hier met me oma ,toevalig over gehad , en zij ziet het ook zo) mama en ik kunnen niet goed met elkaar overweg.
mijn moeder heeft kanker gehad dit jaar..en aleen wat ze zegt is: ik was zo blij dat louis (haar vriend dus) bij me was die avond anders had ik er nu niet meer geweeest. dat raakt mij zo erg van binnen. ik was er die avond niet omdat ik toen in den haag woonde(9 maanden)dus ik kon niet elke avond bij haar zijn. dat mocht daar niet.
mijn moeder wilt geen curcus of gesprekken aan gaan met mensen die cursusen geven over borderline.
ik heb het idee dat het haar nix doet dat ik dat heb.ze wilt geen gesprekken met mensen die ervoor geleerd hebben om de thuis situatie beter te krijgen: ja kim dat hebben we al een keer geprobeert en dat heeft nix geholpen. baff slaat de deur weeer dicht bij mij van binnen. ik probeer zoveel mogelijk te doen zodat de situatie beter word...maar me moeder doet er nix mee. dat doet me dan ook weer pijn.
in princiepe ben ik een buiten staander bij mij thuis. me moeder en zussie kunnen het goed vinden met elkaar me zussie krijg ook alles van mijn moeder. kim(ik) krijg nix. ja het enige wat ze doet is koken en wassen voor emzelf: nou dat kan ik zelf ook nog wel.
ik weet het dus niet meer.
aan de ene kant heb ik zioiets van: nou mam ik ken jou niet wie ben je?! maar aan de andere kant wil ik dat ze meer om me geeft en dat dan ook laat merken en dat ze er meer voor me is en dat ze zich meer bezich houd met me.
ik heb nog gesprekken in den haag en daar praat ik wel veel over de thuis situatie... maar wat ikmook doe(krijg opdrachten) nix helpt.
voor de thuis situatie ben ik eigenlijk ook een deels radeloos.
hoop dat het ooit weer goed komt.. maar op dit moment denk ik( klink misschien heeel erg hard,maar je/jullie weten lang niet alles van de thuis situatie) ik hoef geen relatie meer met mijn moeder. dat is nix en dat zal nooit goed komen als zij zo doet. dus dag relatie thuis.. 
zo dit was het denk. heel verhaal.. groetjes kim
Mam dacht altijd meteen het slechtste van me en daar ging ik me ook naar gedragen .
Nu is die beter , omdat ze ziet hoe ik met mezelf worstel om beter te worden .
Ik ken ook het gevoel een buitenstaander in de familie te zijn , maar ik moet zeggen dat ze door de therapie me ook heel anders zijn gaan kennen , en ook dat ik nu op mezelf woon geeft hun ook weer nodige ruimte .
Vraagje misschien wil je moeder dat ook niet die cursussen omdat het teveel met dingen van haarzelf word geconfronteerd .
Zo kwam die indruk eigenlijk bij mij over op een of andere manier . Het is natuurlijk ook zeer pijnlijke situatie omdat ze ook nog eens haar vriend boven jullie verkiest .
Waarschijnlijk als je op de wachtlijst staat komt de therapie snel en anders moet je daar zeker naar informeren , en vraag ook wat voor therapie ze je willen hebben , kan nooit kwaad om daar meer info over te hebben .
Veel succes .
quote:1. Wees consequent in gedrag dat je aanvaardt en dat je niet aanvaardt. Laat niet iets toe wat je anders nooit zou toelaten.
Op vrijdag 8 november 2002 07:50 schreef JN het volgende:Hoe kan ik het best met d'r omgaan? Ik heb al best veel geduld met haar en we praten veel. Hoe kan ik (als niet psycholoog
2. Spiegel borderline gedrag. Dat vergt wat oefening maar zal van onschatbare waarde blijken.
3. Wees consequent.
4. Vermijd ja-nee discussies. Deze lossen nooit en te nimmer wat op. Gebruik 2, de spiegel techniek.
5. Wees consequent.
6. Stel duidelijke grenzen voor jezelf en maak je vriendin direct duidelijk wanneer ze die overschrijdt of dreigt te gaan overschrijden.
7. Wees consequent.
8. Houd een dagboek bij, zodat je later kunt nalezen dat het borderline gedrag van je vriendin niet tegen jou persoonlijk gericht is, maar meer tegen haarzelf.
9. Wees consequent.
10. Laat je vriendin duidelijk weten dat je van haar houdt zoals ze is. Ik weet niet of het hier een romantische relatie betreft, maar ook als hier geen sprake van is, dan is het belangrijk voor haar om te weten dat jij haar accepteert zoals ze is.
11. Wees consequent.
12. Laat duidelijk weten dat het onacceptabel is dat ze haar stoornis (indien ze zover is dat ze heeft geaccepteerd dat ze die heeft) gebruikt als excuus voor haar eventueel onacceptabele gedrag.
Wellicht de grootste hulp: wees duidelijk en consequent in al de communicatie tussen jullie twee. Of had ik dat al gezegd?
quote:Haha
Op zaterdag 9 november 2002 21:54 schreef vincent20166 het volgende:
Advies
. Als je het gedrag van iemand met borderline weer vergelijkt met dat van een kind, weet je dus ook hoe je er het beste mee om kunt gaan.(Zoals jij het beschrijft, zo ga ik ook om met de kinderen in mijn klas. Behalve dan dat dagboek
).Wat betreft borderline gebruiken als excuus:
quote:
Op donderdag 7 november 2002 23:22 schreef Moonah het volgende:
Een mens is zoals die is, of die nou een stoornis, handicap, ziekte of whatever heeft. En je kunt met iemand omgaan of je kunt het niet, ongeacht het 'stempel' dat iemand heeft.
Iemand zonder zo'n stempel heeft ook eigenaardigheden die lastig in de omgang kunnen zijn.
En ik ben ook absoluut van mening dat een stoornis nooit een excuus mag zijn om naar gedrag van iemand te accepteren. Wat je ook mankeert, je blijft verantwoordelijk voor je eigen gedrag
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Als iemand zijn been heeft gebroken kun je het denk ik met me eens zijn dat je niet van hem kunt verwachten dat hij aan een hardloop wedstrijd meedoet.
Een groot aantal "psychische" problemen worden vaak veroorzaakt door een tekort aan bepaalde stofjes in de hersenen, afwijkingen in zenuwcellen etc.
Ik mag mijn gebroken been best als excuus gebruiken om niet hard te lopen, waarom dan borderline niet als excuus voor "ander" gedrag??
Het antwoord op je andere vraag in dat topic: Nee, ze heeft me niet gevraagd om haar te helpen, maar is dat altijd nodig?
En met helpen bedoel ik echt niet om haar borderline te genezen of zo, maar je kunt toch proberen om te zorgen dat iemand het wat beter naar zijn zin heeft , en wat minder negatief over zichzelf gaat denken, wat gelukkiger in het leven staat??
Dalai Lama
quote:In mijn ervaring met borderline, en wat ik ervan heb opgestoken door me in te lezen, blijft de emotionele ontwikkeling van mensen met borderline ergens steken tussen 8 en 14 jaar oud. En dan met name het voorwaardelijkheidsbeginsel, bijvoorbeeld: als ik lief ben wordt er van me gehouden; als iemand mij pijn doet moet ik dat terugdoen; als ik stout ben, wordt mijn moeder/vader boos, en als zij/hij boos is, kan zij/hij dus ook niet van mij houden. Het verbaast me dus niets dat jij de gelijkenis ziet! Enneh... dat dagboek... misschien eens proberen?
Op zaterdag 9 november 2002 22:28 schreef Moonah het volgende:[..]
Haha
(Zoals jij het beschrijft, zo ga ik ook om met de kinderen in mijn klas. Behalve dan dat dagboek
quote:Ik ben Moonah dan wel niet, maar ik denk toch dat ik hier een antwoord op kan (proberen te) geven.
Op zaterdag 9 november 2002 22:56 schreef Nightwulf het volgende:
Ik mag mijn gebroken been best als excuus gebruiken om niet hard te lopen, waarom dan borderline niet als excuus voor "ander" gedrag??
Je vergelijking tussen een gebroken been en borderline gaat mank op dat het gebroken been uiteindelijk geneest en dat je dat na een bepaalde tijd niet meer kunt gebruiken als excuus om niet hard te lopen. Bovendien, het gebroken been betekent niet dat je, in sommige gevallen (levens)gevaarlijk, gedrag vertoont waarmee je jezelf en anderen lichamelijk en geestelijk letsel aan kunt doen. Sterker nog, door dat gebroken been wordt dat waarschijnlijk voorkomen.
Het doel van therapie, althans hier in Amerika, is om borderline een vorm van opvoeding te geven die ze in hun jeugd door welke reden dan ook gemist hebben. Dat houdt in dat ze in leren zien dat ze andere uitwegen voor hun frustraties proberen te vinden, eenvoudigweg omdat borderline gedrag maatschappelijk niet geaccepteerd wordt, in veel gevallen terecht.
Het doel van medicatie is om bepaalde impulsen dusdanig af te zwakken dat dit gedrag zoveel mogelijk kan worden voorkomen.
Natuurlijk zijn er op weg naar genezing, zo daarvan al sprake is, veel obstakels te overwinnen. Een daarvan is het leren nemen van verantwoordelijkheid voor bepaald gedrag. Of dat nu door een chemisch onbalans of door kwaadwillendheid of waar dan ook veroorzaakt wordt.
[Dit bericht is gewijzigd door vincent20166 op 09-11-2002 23:09]
quote:Ik vind dat je je niet achter borderline mag verschuilen. Het is een stoornis waar je mee zult moeten leren leven, waar je hulp voor kunt krijgen. Je kunt niet verwachten dat de hele wereld rekening met je houdt, omdat je nou eenmaal borderline hebt. Ik denk dat je daar erg passief van wordt.
Op zaterdag 9 november 2002 22:56 schreef Nightwulf het volgende:
Als iemand zijn been heeft gebroken kun je het denk ik met me eens zijn dat je niet van hem kunt verwachten dat hij aan een hardloop wedstrijd meedoet.
Een groot aantal "psychische" problemen worden vaak veroorzaakt door een tekort aan bepaalde stofjes in de hersenen, afwijkingen in zenuwcellen etc.
Ik mag mijn gebroken been best als excuus gebruiken om niet hard te lopen, waarom dan borderline niet als excuus voor "ander" gedrag??
Het is wel fijn als mensen in je omgeving begrip voor je kunnen tonen, zodat je soms wat meer credits hebt. Maar ik vind dat je nooit mag zeggen: "Ik kan er niets aan doen, want ik heb borderline."
Andere kant van de medaille: Ik zou niet eens willen dat mijn omgeving me zou sparen, omdat ik nog steeds last heb van borderline. Dat zou nl imo betekenen dat ze me niet serieus nemen, dat ze me niet voor vol aanzien.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Nog jonger zelfs, in sommige gevallen.
Op zaterdag 9 november 2002 22:58 schreef vincent20166 het volgende:
In mijn ervaring met borderline, en wat ik ervan heb opgestoken door me in te lezen, blijft de emotionele ontwikkeling van mensen met borderline ergens steken tussen 8 en 14 jaar oud.
quote:Sterker nog, ik voel ook de gelijkenis. Soms hoor ik het zelfs aan mijn stem.
Het verbaast me dus niets dat jij de gelijkenis ziet!
quote:In mijn therapieen komt het daar eigenlijk ook op neer. Eigenlijk heb ik een compleet nieuwe opvoeding gekregen, inclusief leren hechten en onthechten (klinkt mss heel vreemd voor velen van jullie, maar mijn therapeute heeft momenteel echt de rol van substituut-moeder, zij geeft dus ook de zeer nodige moederliefde
Op zaterdag 9 november 2002 23:06 schreef vincent20166 het volgende:
Het doel van therapie, althans hier in Amerika, is om borderline een vorm van opvoeding te geven die ze in hun jeugd door welke reden dan ook gemist hebben. Dat houdt in dat ze in leren zien dat ze andere uitwegen voor hun frustraties proberen te vinden, eenvoudigweg omdat borderline gedrag maatschappelijk niet geaccepteerd wordt, in veel gevallen terecht.
).
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Petje af, Moon! Als mijn ex-vrouw zo ver zou zijn als jij dan zou dat het leven van mij, en dat van haar familie zoooooo veel makkelijker maken!
Op zaterdag 9 november 2002 23:16 schreef Moonah het volgende:
In mijn therapieen komt het daar eigenlijk ook op neer. Eigenlijk heb ik een compleet nieuwe opvoeding gekregen, inclusief leren hechten en onthechten (klinkt mss heel vreemd voor velen van jullie, maar mijn therapeute heeft momenteel echt de rol van substituut-moeder, zij geeft dus ook de zeer nodige moederliefde
quote:Tnx
Op zaterdag 9 november 2002 23:19 schreef vincent20166 het volgende:[..]
Petje af, Moon! Als mijn ex-vrouw zo ver zou zijn als jij dan zou dat het leven van mij, en dat van haar familie zoooooo veel makkelijker maken!
.Het fijne is dat ik er zelf ook zo veel gelukkiger van word.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:En dat is uiteindelijk toch het belangrijkste
Op zaterdag 9 november 2002 23:20 schreef Moonah het volgende:[..]
Tnx
Het fijne is dat ik er zelf ook zo veel gelukkiger van word.
(En dat bedoel ik zonder dollen. Als JIJ niet gelukkig bent, kun je ANDEREN al helemaal niet gelukkig maken!)
Er zijn mensen die er begrip voor hebben maar er zijn mensen die ook zoiets hebben verschuil je er dan niet achter .
Voor mij is het antwoord dan duidelijk nee , ik heb Borderline en dat is een deel van mijn leven, waar ik mee moet leren omgaan hoe kan ik daar beter mee omgaan door me erin te verdiepen wat het met mij doet en wat kan ik er aan doen om het beter te maken voor mezelf maar ook voor de anderen .
Ik heb een boel mensen om me heen die me daarin steunen en waar het niet een verboden onderwerp voor is , voor degene waar ik van merk dat het wel een verboden onderwerp is , die ben ik nu een beetje aan het herkennen en daar zowieso ook al contact mee aan het verbreken .
quote:hoi. de therapie die ik ga doen is een therapie om met mezelf over weg te kunnen.mijn gevoel uiten en omgaan met snijden/krassen.en een positiever zelfbeeld te creeeren. het word een dag behandeling.opzich ben ik daar wel blij mee. hoewel ik 2 maanden gelden ongeveer er zwaar op tegen ben omdat ik net al uit een andere therapie ben.die heeft 9 maanden geduurt maar dat was voor wat anders.
Op zaterdag 9 november 2002 21:20 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik had zelf ook een moeizame relatie met mijn moeder , die nu bij getrokken is .
Mam dacht altijd meteen het slechtste van me en daar ging ik me ook naar gedragen .
Nu is die beter , omdat ze ziet hoe ik met mezelf worstel om beter te worden .
Ik ken ook het gevoel een buitenstaander in de familie te zijn , maar ik moet zeggen dat ze door de therapie me ook heel anders zijn gaan kennen , en ook dat ik nu op mezelf woon geeft hun ook weer nodige ruimte .Vraagje misschien wil je moeder dat ook niet die cursussen omdat het teveel met dingen van haarzelf word geconfronteerd .
Zo kwam die indruk eigenlijk bij mij over op een of andere manier . Het is natuurlijk ook zeer pijnlijke situatie omdat ze ook nog eens haar vriend boven jullie verkiest .
Waarschijnlijk als je op de wachtlijst staat komt de therapie snel en anders moet je daar zeker naar informeren , en vraag ook wat voor therapie ze je willen hebben , kan nooit kwaad om daar meer info over te hebben .
Veel succes .
dus had ik er eerst onwijs een hekel aan om weer in dag behandeling te gaan. maar uiteindelijk heb ik voormezelf besloten om toch dagbehandeling te gaan doen.(die andere therapie was intern en dit niet)
ik denk ook dat mijn ma er wel bang voor is om dingen in zichzelf te herkennen als zij zo'n curcus zou gan doen. maar aan de andere kant vind ik het wel jammer dat ze nix wilt doen. ook geen gesprekken om de thuis situatie te verbeteren.
dat helpt toch niet zegt ze omdat we al (hooguit 8?) gesprekken hebben hebebn gehad al eerder maar daar merkten we geen verschil.
maar het verandert niet in een paar gesprekken de thuis situatie vind en denk ik.
vind het jammer dat ze het niet wilt doen... en heb er ook best moeite mee om dit te accepteren. maar ik zal wel moeten.
hoe lang heb/weet jij al dat je borderline hebt?
hoe ga jij er mee om?
krijg jij wel medicijnen?
wat voor therapie doe jij?(deed?)
heb jij een vriend?
zo ja.. hoe gaat hij er mee om?
en hoe gaat de relatie tussen jullie??
hoop dat ik dit mag vragen aan je.
de realtie tussen mij en me vriend gaat niet zo lekker... vind dit enorm jammer. hoop dat het beter word tussen hem en mij.. maar zou jij of andere daar misschien ook tips voor hebben?
groetjes kim
